장음표시 사용
41쪽
forma easdem sere cum asseveratione regulas Sequitur, sed in particularum iusu montentum peculiare habet,., quale hoc. i., quod
Hae igitur tres. Subiunctionis, asseverationis et obtestationi essorium ' cum interno neXu cohaereani et deradu tantum dis erant, sura habent communia, plura etiam ut res poStulat, . . diverSa. Sed horum omnium snees atque ratio bucusque nequaquam Sunt perspecta et demonstrata, et in iis inprimis plurima coi,siindivitur, quae ad diversarum aetatum atque generum urium et coli Suetudinein . Spectanti
De asseverantisim Partiminum 'formis, si sensu et oris me. H
ut i, ASSEVeraiiuiui inserViunt particulae sq, μῆν,i τοί. AU i . quidem integra forma fuit . quae nuper IIonium. reddita est ab Initu. MLkero, sed de his iusta agetur.., Accedente antithetica vi ii et ἰεacuuntur 11, i suntque Sententiae re vera δια,ε xu:αὶ i. e. ita compar
ratae ut altera alteram tollati Politis tamen ανοιγετιμας dixeris.. Uieri enim potest, ut ianium,Silia topp0nasitur ei liberum sit arbitrium, eligendi, quam volueris. Ad δη, quamquam innexa, Significalione, pertinet δῆτα, ut ἔπειτα ad ἐπεὶ, nec alitis originis est in et Atti corum δμεν Sensu parum diveri '. Idem diducta forma sit δαὶ, prisca nimirum, cujus veritigia correctrices manus granimalicorum effugerant in interrogationibus Il. x, 408: δαὶ τ ῶν αδεων. Od. α, 228: τις δαι Νυλος, donec F. Λ. Volsi cura nimis sedula prorsus dei rentur, , ut i ea forma Solis j Λtlicis relinqueretur. Mην augescentea everatione ut monuimus suu i st: beodein modo, quo in Sulemni Ssormulis apud Λttic 'AMνα m, i quae ad DoriSmoS jure non os limo reseruntur,. quamquam talia Doribus manserunt, et abjecto ν syli
42쪽
baque tenuata va in obtestationibuα' Eodem speciat, et diducia vocali ναι, prius illiid Atticies relictum est ι sine ulla sommae diversitate dicitur, item καρτα, quod et ipsum inter gutimuriam referri potest. Ceterum si cui mirum videatur, ejusdem radicis sormas tam diversas: δε, δ', δαι, ρών, μῆν, μει, Moc, mi , ναι pe hiberi, is velim, conserat κίω, καίω, taxire et similia, conserat item μι, σιν τι in UN, σοι, τοι et μαι, σω, ται Ruci . quae analogiam illorum salis frinam eonstituunt. In Mensu singulae cujusque tiarann particularem definieudo partim Iatina, aut recenilomini linguarum simili modo orationi illatas, partim alogiam ex pluribues Iocies deductam Sequuntur, c uri auxilio Hgniscationeου earum ad notiones generales, quas philosophicas dicunt reserunt, et circumscriptionibus utuntur, ut S Sum, quem Volunt, . eX- primaut. Sunt haec sane quaestionis adminicula, Sed qnae non sus-ficiant et plures enim earum particularum ne habent quidem, quae in aliis linguis eis respondeant, ut hoc iprium est, de quo diximus uiri item α' κῖν, quamquam hae Voculae omnem lare Syntaxim pervadunt; quae vero generales notiones dicuntur, eae quidem pleramque fluxae 8unt, ut eum G. Herati annus dicit, ην dubitativum id efficere, ut res dubia magis etiam dubia evadat, aut cum C. Uri Naeges,bach. Observ. ad Iliad. p. 278 sqq. Hariungium sequutus particulae δὴ determinat ramnaturam vindicat, qua viis a everandi et confirmandi excludatur, deincepου vero aio Oirentem et maechrianum, quae diversis Germanicis aut particulis aut cireumlocutionum formulis adhibitis exponutitur. I fu,modi vero opiniones non habent quo conesistant et εὐσπερ σκιαῖctioσονται, nisi Simul voculas illaes ad radices suas revoces et ex eis primariam vim illarum cognoescas et definias. Id jam olim seci quod mihi perfnasum erat, et etiam nunc persuasum est, in cunctis particulis nominum aut verborum radices servatas esse, quam quam multis modis truncat et mulit 3 nec tamen opuS eSi, ut ad
43쪽
has iuvestiualidas Orientis populoruin lingum adeas, cum Oniniuitisere germina in patrio Graecorum solo. detegi poessint. Ita jam dii-duin ιών ad di ad δέω vi imperativa revocavi. ut testud in prisca lingua: mane, hoc: Iseu significasse statui debeat. Cum priori antiquissima B tiariorum diale tues consentit, quae imperativum hult so
matica Graeca 812, 13 ed. terti breviter indicassem, cxliiit post alios Franc. Spii erus. qui in excursu ad Il. δ, 424 p. XXI contenderet, hanc opinionem illis, quae ibi protulit, labefaciatam jacer . Nihil autem ibi protulit nisi v μἐν ei ῆ μην e 8Se i Sia apud li0merum promiScuo neque ullis certis sinibuμ discreta, item affirmandi vim conjunctioni μἐν propriam esse et quaesi innatam, idque multiplici Λtticorum uSu non minus probari, quibus addit: - Hae enim intelli , qttomodo υέν τοι, o v iugν τοι iisquo cognata aliter sint explicanda. Mira. Sane Viri nequaquam Spernendi perSuaΝio, eis, quae suo modo explicari poSSe deSperaret, ad veream sententiam esse labefactatam. Simili autem, modo καὶ ex κὶ i. e. κίε productum, ut in ex μι, et, ad radicem verbi τείνω revocare possies. Nam τἐ Simpliciter inter duas notionees aut sententias velut tendo aliquiri interponitur, nulla ad praecedentem ratione habita; καὶ autem Si e mum spectas,
κὶ, vade 9igniscarit et vim excitandi habuit. Obque id ipsum initio quoque sentetitiarum' poni potuit. Apud epicos Mi juxta Se habet. quod ipsum ad ἰδειν pertinet, et initio vide signiscavit, donec Stic-
eSSu temporis atque usus Senientiae, ad quam praeparabat, nexa cogitaretur. Eadem prorsus ratione αρα, et recentiorum δρα ad os, 'ri et Doricorum rὰ ad ρονίσθαι, γεγάασι pertinet. Porro manifeSto ex γε iae conssatum est eaque de causa nunquam initio senientiu ponitur, ἄν autem ex ανεσθαι ανω, κἐν eo κεντω sunde et κέντρον i. e. κέντεsori et nἐρ ex radice Superest, eX qua πιθὶ, n
44쪽
περισσοὶ, Περαίνω progernuuarunti JMn ii quod ad n iram quaestionem propius Spectat, nee non ἔτεον atque δει, i. e. ς, Dcum alpha intensivo ad radicem verbi λαι, ἔμεν revocanda Sunt, nec alio pertinet Latinorum semper i. e. Sem scolI. sum, Si cui intensivum Per subjunctum erit, ut nimilibus ι--'eri yminuer. Τοι denique ex τερ tenuatum cum ος cohaeret, quod antiquitus τὰς sdi diser suisse ratio adverbiorum inde ductorum πως ... ως demo irati Flat igitur hoc modo nostrum so et in aseseverando demonstrativam n turam induit, animum remittendo ad ea, quae in praecedentibus dicta aut animo agitata sunt aut ex eis deducuntur.
De usu sturticulae ejusque i actum cum aliis.
Particula vim quam ex elymo Suo hauSit: vero, sane, nimirum t. ei affirmandi et asseverandi potestatem ubique retinet plenam
45쪽
n aliis parsiculis si j ituri his a meratio aut praeeedens Mententiae nectitur aut addita cauesae temporisve indicatione a cur tina definitur momentique novi accessione amplificatur. . .
Prioris generies sunt ἐπεὶ e quod nune quidem ubique seiunctim pro ἐπει vel ἔπει i Scribitur: Il. - 169. δ, 50, 307. κ, 575 al. in formula, quae comparationem justam e e a everat eadem ubiqne: ἐπιι ξ πολυ ἔστι. Extra enim hujus formulae sues ἐπελ ὴ apud. Homerum non ivvenias. Porro ἀλλ' ὐ accedente vel τοί, de quibues poStea agetur, nec non poSt τι in interrogatione τί 4 quod, ut videbimus, perperam in ror conjungunt ut Il. h. . 264: 'ΥΠνε .rstim σο ταντα et poesi δἐ Il. ε, 809: σοι δ' ἐτοι.
His aliae intercedulii particulae αρ, δρα, γάρ. 3-λα, νῖν, ν quibus asseverationi temporia vel cauine ac conSequentiae notio adjungituro Inde pendent 4 αρα δὴ Il. ν, 446, tu quo δ' particulam consecutivam auget, hi ρα νυ Il. ,, 21θ. ωαλα δ' Il. G, 12. ., 256; post vocativum Il. 102; in interrogatione Il. 22 3. ., Peculiaria his quaedam inSunt. deinceps tractanda, ubi de veterum grammaticorum Sententii, buc Speuiantibuου agetur. His autem
Nam quae cum asseveratione praecedentibus succedunt, non sim-54
46쪽
plicem habent nexum illum , quem ri indicat, sed cauSalem aut explicativum ne lite quidquam obstat, quominus in cunctis ἡ vel logatur. Sussicit lamen, haec indicasse, nam in Homericia loco mo venda non omnia cui Seo, quae jam a vetustis contra analogiam eis illata aut ab Λlexandrinis relicta Sunt. νε
Ε reliquis η γὰρ, μῖν, ξ νυ sejuncta manserunt, quod post vocativum inferri solet conjunctum suit in hocque Apollonius περὶ συνεισα ον pag.' 4 30 edit. I. Bekk. miro errore ab deducit, talesns vel eo quod αρte Homero non circumflectitur. Simili modo η Mi in plurimis--riptum, e τοι antem ἡ τοι, de quibus
Iuncturam jure removet Apolloniati provocando ad Il. G, 12: iiu λα δὴ τεθνηκε, ubi alterum diriunctionis membrum per se ad insertur vel potiues obscuratur. Verum quidem 4 δὴ crebro cum rospectu ad tempus dici, unde factum, ut sere temporalen fierent particulae et ξδ' Scriberentur. At vero haec ad tempus relatio vel soli particulae δή, quae notiones notionibus ligandi vim habet, propria est: Il. G, 75 τὰ μεν δη rau rετελεσται ἐκ Λιος, - αρα δῆ πρωr ε εο. - Π. β, 134 ἔννεα δὴ σει άασι Λιος μεγάλου ἐνιαυτοί. Il. ω, 351 δῆ γὰρ καὶ ἐπὶ κνέτας φλυθε γαῖαν coli. Od. ' 30. Νee tameu
47쪽
psive ουola ponatur, Sive cum ξ jungatur, tempus ipsum, sed asseverationem cuiu respectu ad tempus indicat, sive praeteritum sive pr-ens, eoque particulam νυν, si M praesens speciant, vel νυν, νυ adjunctaS habent. Quodsi antein alitu um. particniarum . interventu Separatae tenentur, nulla prorsus canin eSt, quaret mutato accentu conjungas, Si sese nulla alia interposita vocula excipiunt. Ut igitur
ticulae separatae Sunt, ita Nolata junctura ουeparandae sunt. D. 2 I0,
Nesibrem et sane ab extremae ejus Senectutis indicatione alienissi-
mus est particulae SenSus, contra convenientiessima asseveratio huIcῆ inclusa ei accedente δὴ aucta. Seso quidem' alios inveniri Ioc . in quibus creberrimus harum pariscularum usus ad temporis indicationem prorsus. deflexerit, quae cauSa fuit, quare apud receyliores inter parti cnIas temporales referretur; sit hoc imprimis, si in m dia ianientia aut post alias particulas orationi insertur'. n i s. β, 663κατέκτα ' viri r ρώσκοντα Λικυμνων. β, 699 τους ἔχεν κάτα γαῖα μάλαινα. -56 κεν My Λαῖνον ἔσσο χιτωνα coli. Il. n98 φρονέω, δι διακρινθήμενοι ' γείους καὶ Πῶας. ibid. 243 τοὐς δ' ἐδη κατέχεν νωί ooς. aliaque ' plurima. .Et talia sane
mutare non auSim, quamquam apertum. eSt, in his quoque asseverationem antiquitus prae esui He. et i
48쪽
Quod de valet, idem de ξrοι diui poterit. Νon enim. qnae
receniis in conSuetudo eSt, ῆιοι priori membro αντιθέσεως apud Homerum inServit, sed a everat adjuncta concludendi vi τοι eoque
quidem iusta Separatim agendum. Sequitur jam quaestio de ratione quae inter v et inter ἐφ intercedat. quam particulam in campum vicinum alterius evagatam esse jam vidimns. Omnium antem locoriim qui habent fundamentum MA verationem eΝse arbitror, cujuμ vis cum in dubitando, disjungendo atque somparando temporis progre u extenuaretur, hanc imminuit uena ni fieri debuit. toni indole, secuta est isque ex circumflexu in acutum abiit. Ac de eo quidem apud recentior nulla dubitatio, contra apud Homerum ejus transilionis tantum vestigia et velut initia apparentierminis contenta mulio angustioribuου quam vulgo creditum t. Dubitatio plerumque interrogationis sormam induit sive simplicis sive compoSilae vel disjunctae. lirainque σύνδεσμος κυνομενος ιν o essederat qui a Friderico Augusto Volso in simplici interrogatione pluribus locis. ab I. Behkero omnibues reliquiri eXemptuS eSt. Il. 202 τοτ αυr' . . . εἰλήλου 'ας; ὴ Dre pβριν ιδὴ coli. Od. ν, 418. 'T10. - 1l. 265 ὴ νῖς ως Ο ὐεσσι. - ll. ο, 132 ο--ὴ ἐγ έλεις ibidem J04. 506. ἔλπεσθ' . . . - ουκ ὀτρυνοντος -ουετε coli. Il. 468. Nimiruiti intεrrogationi quae ab η incipit, Si rem ipsam Spectari severatio inest cujus e Sa non raro subjicitiar, ut in illo τίπτ' αδτ' . . . εἰληλου ς; ὴ Dor υβριν My . . . eodem prorsun modo apud nos dicitnr: Varum docti bist dii gekommen8 G olas, damit dii denUeberini illi Haheest; quae noti puram interrogationem continent sed
49쪽
mixtaui quodammodo; quia cim rei, de qua cerio, uo, e e severamuri, confirmatio ab altera exSpectatur Eadem cum volo juncta est Il. 93 ἰ μ νυ -ί τι πίθοιο . . - τλαος κεν nempe asseverat quod cupit et opiat eo tuo alieri lioc: pSum Suggerit. Non alius generis est Il. 215 ζ ρει νυ Ποι ξεῖνος ποπρούῖος ἐσσι. lnder That also η ἐαὶ bisi dii iiuu νυ d. i. wie ich nun selim missast Deund vom Vater lier. Gique hoc tantum di Scriminis. quod persuasio Diomedis quam asseverando eloquitur ex praecedente Glauci oratione deducta nova ejus confirmatione non indiget. i Non multum ab hi, receduni quae deliberativa dici: posesi ut aut ita ambigua. ni decisio de i;s. ex alterius Scientia aut judicio aut e rerum eventu pendeat. Od. 507 τριχα σν - ἐνδανε tan=μ διαπῆ κῶα πετρα - βαλέειν. . . 1 - ubi liai id dubie
I. Bekkerus κεν . . . e πειν, Sed Scribendum ἰ κεν θανατον φυγοιῆ κεν αλιυ3 304, 305, 308 συβωτε ω πειρ tc- ῆ μιν ... κωλευοι ... ξ οτρυνειε Πολινδε in quo et ipso l. Behkerus il in altero tantum membro habet cujus de ratione infra videbimus.
Non diversa natura locorum i. in quibues plura ex ordine po nuntur quae interroganti aeque probabilia sunt, sed ab alterius declaratione: pendent. Od. 577 sq. mi δ' ὁ τι κλαίεις'. . . e Tu τοι και πηος απές9πο Πιμι πρό . . - τίς που -ὶ ἔταιρος, ubi ne interrogatione quidem opuου est, quia duae ariseverationes juxta p nnninr ut in re dubia illi, qui interrogat, non vero alteri, qui r spondere debes et cui haec quasi in animum ingeruntvr tque haec eadem ratio, ex qua etiam τίη in τέ - ουeparandum monuimuS.
50쪽
δη σε βροτων αἰνοα ὰπανrωw σέ γε moae' ἐδίδαξε Λιος παις, ψ σέ γ' υπόλλων. Hic erit in Mitithetica τονανοις θ ῆ cum ipsa in. terrogatio te promus iii congrua: nam Deniodocus ne ipse quident Scire potest, Musa an Apollo eum docuerit, nec quidquam ad laudem sa- ' eit discrimen sive a Musa sive ab Apolline doctas fuerit: coiitrii duplex asseveratio quae nirumque ponit Desiodoci gloriam egregie
confirmat. Simili modo 4 4 emergit Od. 403 ουq. intra τδσον
τος ἐκ-vνει; ἰ μητις , αυτὰν κτείνει δdal a ἐ-- De re ip acerti sunt Cyclopes qui ad Polyphemum Hulantem conveniunt, uellipe eum laeSum suisSo; liinc assoveratio, sed causam laesionis duplicem ponunt et Polyphemo veluti suggerunt: Gewtas dicit beralibi eineri yeinias dich bringt einer uni; sed cum timoris indicatione stiῆτις qua RuerSantur, quod pro certo habent.
Ac Bekkerus quidem sequutus est rationem Herodiani, pluribus locis testatam a scholites Venetis in Iliadem, ουiquidem ex Uuου λακῆ προς--ducia Sunt, quae de hac πονέοσει commemorantur Il. κ, 424, 505. Π, 435. ἰHaec Si recte a nobis disputata sunt, particula amrinativa omnibus erit locis reddenda, qui dubitationem Et qua tioneti ex alterius judicio pendentes continent, neque eum I. Behhero in media via subsistendum, qui ui duplex positio eest alteram tantummodo circvm- nectiti Il. β, 299 ονρα δαῶμεν ἐφ ἐτεον, κάλχας μανr εται κῶ
οὐχι II. 310, coli. 396 φ---ζαι νῆες . . 4 ηδη . . . νυξιν βουλευουσι. Suadent hoc quia in altero membro διαστατικος vel Maπορητικοςσ sit 3 συνδεσμος, nec vero διοιευκτικος. Ipsum Herodiani nomen in hac re commemorat schol. Il. v, 17, coli. X, 244. Jam vero non patet, Si διασταrιον. vel Mnroe τμον suffcit ad