Disquisitiones de analogiae graecae capitibus minus cognitis Fridericus Thiersch Pars 1

51쪽

e circumssectendiim, quare hoc ad alteram ianinin duplicis intere Igatiotiis partem pertineat nec vero ad priorem. Haec enim cogitationum indoles, quam διστατικὴν dicunt, oinneas hujusmodi interrogationum paries occupat. Λccedit, quod in liberis quaestionibus Beli herus quoque duplicem ῆ posuit, ut Il. x, 387 η ο' Ἀκτωρ προσνηκε διασκοπια- σθαι Iκαστα νῆας γλαφορας; ῆ G evrῖν Θναος ανῆκεν; η τινα σωχνήσων νεκυων κατατε η υτων; ter idem Il. 6 308-έαρ ... ῆ .ῆ Πaec enim interrogationis' vel liberae vel Subjeciae divem sitas siquidem est, ad formam dictionis spectat, rem ipsam non tangit. Denique dimidiata ista Herodiani ratio hoc habet incommodi, quod pluribus in locis copulatio relinqui debet usui Homeri contraria, ut Il. φ, 61 ονοα ιδ turι ῆ αρ' ο πιυς καὶ κειθεν ἐλευσrem, ἡ μνἐρυζει Γῆ. - Il. β, 238 os ρα ἴδηται ῆ τί οῖ προσαμυ- νομεν, ἐε καὶ ovaec coli. 15.

Nam Homerus in disjunctivis sententiis nunquam aliis cum

particulis copulat, ac ξ αρα, ῆ τοι, ξ που ipsi in hac dictionis sorma

incognita Suni, nec aliter Se habet Atticorum usus, ne ῆ τοι quidem in priore membro ut videbimus excepto. Nam quae hic illic Λtiicis inseruntur poetis ῆ ρα, ῆ αρα, ῆπον, ῆ τοι, grammaticorum incuriae debentur, disjunctionis naturam ignorantium. Haec autem cum ita se habeant di junctiva particula aut Simplex aut repetita apud Homerum illies tantum locis erit relinquenda, in quibus simplex enumeratio aut partium disjunctio asseverationiquevim Pxtennavit Il. δ, 141 rvνῆ . . . Myονὶς ἡῖ Κάειρα. - Il. ζ, 235 ηυrε παιδος . . . rvνωκος. Il. π, 481αλλα λυ rariovς, σνr ανδρας ἔναιρε ni. quamvis non raro prisca asseverationis notio Salis clare in his quoque emergat:.Il. 17, 195, si

52쪽

IL κ, ξ φευγερον μαχεσθαι, mil. ib. 175, 327, 361, 370al. Nec quidquam divereum, si ter aut quater simili modo repetitur IL Θ, 200, 1 η τρίποδ' ηι δυω Ἀπονς . . . ηἐ ρονα , coli. Il. 78. od. 507. u. ar, 145 η Aως η Ἱδομενευς ῆ δῖος 'Oδυ-σευς ηι συΠηλείδη, coli. B. π, 6, 7, S. Priusquam ulterius progrediatur disputatio, videndum, quae v ierum do e et ῆ sententiae suerinti Primi de his, ut de reliquis orationis partibus, Acripsere Stoici, quibus διασωτικος habebatur dῆ συνδεσμος, ὁ ἐλεγκτμος καλοναενος Il. α, 147 βουληα θῶ actoνωον ἔμμεναι ξ ἀπολέσθαι, ut reserunt 'in ρου ἐπιμ ρι 'Mγι V. v p. 188 I. 25 ed. Gamer. in Anecdot. gr. T. I eosque secuti Apollonius Alexandrinus συνδόσ3Mον, quem Supra comulemoravitnus, atque Herodianus. Horum e copiis pleraque derivata sunt, quae apud Etym. M., Hesychium, Apollonium SophiStam et in υμηρου ἐπιμεριωρομοις reperiuntur s. vv. η, η, η , ῆ μάλα δ' aut per scholia Veneta atque Bartriana et per Eustathii commentarios in Homerum

disseminata Sunt p. 100,T. p. 143, 27. 618, 7. 11 14, 29. 1310, 59. 1641, 15. 1678, 29. 1857, 47. 1864, 6 l.

Ac η quidem triplicem esse doeebat simili quo Apollonius modo

Herodianus apud EUni. N. p. 415, 40: πιρισπωμενος μἐν γαρ Dro Παραπληρωμιατικος, βεβαιωτικὰς, διαπορητικος. Redundautem et hic statuit particulam iii formula ἐπεὶ η πολυ νέρτερος ἐστε Sehol. Ven. Il. X, 165 et παρέλκοντα, item schol. ad II. α, 219.

54쪽

κατ' ἄρ' ἔώετο, et credas, crebro sortitulae usu nullum esse, ut εbra Supprinieretur, quae iique scriptorum Homero resentiorum opinio et usus fuerit. Multa enim in horum vel antiquiorum dictionem ex Homeri usu male intellecto translata sunt. Formam alteram item triplici sensu dici statuebat Iler dianus l. I.: βαρυνομενος ἐστι διαζευκτιπος, πιτρ α διαζευκτικος quem υποδιαιε υκτικὼν Choeroboscus dixi,) και διαπορητικός. Disserenitam utriusque διαέευξεως explicant inter ali p. 189 l. 8 seqq.: δ μεν διαζευκτικος τὰ ἔτερον μονον τῶν ὐποκειμένων αἱρειται, τὰ δε ἔτερον ἀναιρειται, et Herodianus: ὁ τὰ ἐναντία

κῶς νοστήσομεν, item s. 164: τε Mης, ῶ Προλ', ῆ κάκτανε Βελλεροφοντην, in quibus aIterum altero tollitur. Contra ὐποδιαζευκτικος ὁ διει φορο πραγματα τιθεὶς καὶ ριηδ' ἔτερον ἐν τη αἰτήσει διαιρῶν. Item παραδιαιευκτικῶς κῶ ἀμφοτερα δυνα- ται παραa ιβύνειν, ei Apollonius Alex. p. 485 I. 20 eodem nomine usus Il. L 108: νιν δ'εἰη, oc etsisti γἀμείνονα μῆτιν ἐνίσnoι,.ῆ νέος παχαιος, quae explicat Λpoll.: καν νως εἰσηγῆται, καν παλmogmrραδέξομαι. Quodsi δια εστιχεν et παραδιμε rincla tertium addetiant genus ἄπορητικον, cui jam in altera forma η locum dederant, facetum

est hoc propterea, quia speciem illam, qua ν interrogationi subjungitur nec, tamen cum ea nexum est, ut Il. α, 202 . τίπτ' αὐτὼ αἰγι χοιο Λιος τόκου, εuῆλοτ ς; e ινα ι My ' γαμέμνονος υτρείδαο huc referebant, ζ acaenies, idque usque ad Wolsum valuit et Godola. Hermannum, qui in disput. de pleonamo et ellipsi serm. gr.

185 ῆ in his pro fere θοοδεμ poni putat; sed optimo, ut monuimus,

jure sustulit I. Behher . . His adjunxere m--r ὀν pro ει, ut arbitrantur, adhibitum

55쪽

ruS ἰ τοιοςδε ἐῶν . . . rvναDe ειειδέ' ἀνῆγες. Scribendum autem τοιος δη ἐων, cui Il. ω, 376 okς δ', Il. ρ, 58T OIον δ' respondet, coli. B. φ, 5T. Eadem forma admittenda in priori loco i καὶ γένει i. e. oet erat fune pro seqtiani Illam , quod ipsum severantis est. Idem vir praeclarus in cens. Wolsiana p. 115 ῆ pro εἰ scripsit in interrogationibus, quae post dicendi, sciendi, cognoΝcendi verba inseruntur, si σνναπτικῆ erat Oratio, Od. π,i 13T: κατάλεξον, tactos, coli. Il. 111; idem reduxit si διαζε rnen Od. δ, 487.

καί. Il. β, 367. γνω. εαι δ', εἰ ἰ ἀνδρων κακότητι, cs. Il. ζ, 367,χ, 244. Ili his igitur proposuit. Nec sane ersi, quare in talibus εἰ servetur, cum disjunctio orationis in eis non minus aperia Sit quam post sueui ριψεν Il. α, 190, Od. ι, 142, ubi ξ . . . ῆ antiqua sidetraditum, coli. Od. 236, item poSt πειωσομαι od. ι, 17J, post φράζεο Od. ο, 168, cumque alii reperiantur loci Similes, quae εἰ ne ad miliunt quidem Od. α, 175 o φρ' εο εἰδυῆ, νέον μεθέπεις η κάὶ πατρώῖος ἐσσι ξεινος, cqll. Il. ε, 86. x, 309, 10. μ, 328. V, 327. π, T 1 3, 14 e, 180, 81 Bis jam conSen laneum erat ῆτε pro ει ra inferri n. 349: 'un

jam traditum fuit II. a,..410. ητ' .da τ' ἐτ' II a ' Maoν, coli. n. e, 92. Neque hoc improbabile, quod I. Bekkerus statuit, ῆ et εἰ esse tantum diversas ejusdem voculae formaS, tam propter rationes, qu l. l. asseri,iquam ob formas ἐν et ἐὼν, quae Vix ex ia-ὼν coaleScere potuerunt, Optime ex ς ἄν, unde concludas, priscum illud ἔ

56쪽

utriusque vocis radicem esse omnesque ei diversas sormas εἰ, se, η, ων ex eadem verbi substanti vi radice progeminasse.

Aperia autem est in his omnibus priscae atque genuinae orationis ad asseverationem propensae indoles et natura, tum cum Homeri carmina perscriberentur, nondum proresus evantia, unde jure arbitror I. Bekkerum egisse, quod formae circumnexae hac quoque ex parte campum liberiorem reddidit, quamquam neque Satis Sibi constiterit, neque ad ultimos terminos progresso fuerit. Posteaquam enim α,65 M, 229 εἴτε . . . Πτε cum ἐτε . . . ῆτε permutandas judicaverat in censura Wolf. I. I., orthographiam a veteribus traditam in editione

Homeri uirique loco reliquit neqno in prioris disjunctionis membro sibi constat, dum juxta formam οὐκ ou' e . . . eo, quae est Od. 712 coli. Il. 342, priscam orthographiam εἰ servavit Od, e, 308:oυ-OIδα, εἰ δὴ καὶ ταχυς ἔσκε . . . qi αυτιυς, Vertius, ni fallor, ξδῆ Homero inferre, cujus uncturae nullum apud poetam Veritigium. Hoc ipsum tamen argumento est, non fuisse velut media via subest- stendum, Sed scribendum δῆ . . . H idemque in reliquis, non excepto 3 τε . . . ἐτε quamquam hic quoque cautiores judicabant, intra fixos ab autiquis orthographiae homericae limites esse subsistendum,

utcumque accuratior rerum notitia male positos eSSe aperuerit.

Ex tribus igitur, qnae Herodianus distinxit particulae ἐφ generibus,

unum tantum, nempe duplex illud διαζευκτικον et ἡσωδιαζευκτικον idque iis tantum locis relinquitur, qni ad interrogationes vel dubiatationes non speciant. Fli,dem igitur in fine hujus examinis de veterum opinione in hac re delati sumus quo nos antea ratio et dictionis indoles duxerant. Accedit tamen novum, quod, ut supra monuimus, δε-

σαφητικον dixere Stoici. Est hoc ille ipse ε συνδεσμος, qui in σοροριτμῶν abiit. Causam illius appellationis indicat Apollonius p. 487. l. 23 ἔστι γαι τρέ)--ο ξ συνδέσμον ῆ τις καδε οσι διασαφητική

57쪽

ἔνος ποιεῖσθαιwaῖρεGιν, του δἐ ετέρου ἀποβολήν. Exemplo plerumque utuntur Il. α, 112 flavaou' καῖν σοον ἔμμεναι oao t. Miro errore ad hunc versum notat E. M.t δηλοῖ δἐ nempe ) καιτον nempe σύνδεσμον καὶ, εος το βουλοφα κ. r. I., ut v ἀπολέσθαι sit καὶ ἀπολέσ9αι nisi voluerit ῆ esse pro εἰ καὶ haec lue lectio ei restituenda sit. Quid vero si illato comparativo aperia sit comparatio 7 Respondet Apolloilius I. I., - ἐπιτακτικον ἐπέρλεια 0ῶλλον si inseratur, seri lioc εἰς ἐπίτασιν. Non igitur iam necessarium quam utile ad διασαν τικον illud distinctius judicandum, et Saneavel praecedente comparativo μειλον insertur, ut in illo Il. ω, 243 φγιτερυι- ρ μἀλλον.

DiverSam. a veteribus grammaticis rationem Structurae explicandae initi G. Ilormannus in Diss. de pleon. et ellipSi p. 185. IS pe spexit gi ii ibit aliud esse quam η, quod proprie profecto Signi sicet.

Λddit iamen, hinc cum accentu leniter deflexisse significationem, ut . iudicaret an forte ut in illis νγ ινα ιβριν idii, et ad dubitaniis inier- rogationis significationem traductam esse, deinde etiam ad alias sommulas, ut ποτερον . . si, mani Sto errore; non enim animadvertit, bis quoque vim genuinam aSSeverationis apud Homerum mansisse. Hinc eo usque delapsus est, ut Il. D 486: η τοι βέλτερον ἐστι κατ' Ουρεα γῆρας ἐναίρειν ἀγροτέρας τ ἐλώνους si κρείσσοσιν Mι μύχεσθαι, sic explicei: . seMelius Sane est, seras occidere: an forte dimicare cum sortibus melius est Τ quod sensui illius loci prorsus contrarium. Non enim diceretur, qitanain re melius esset seraS occidere, et si Sequentia etiam poest interrogationis, quam Hermatinus posuit, sormam,ad coni paralionein referre velles, ne suspicari quidem hoc potuit

58쪽

438 .

Iuno, esse hanc, quain indicat Dianae mentem, nempe pugnam cum sortioribus praeserendam venationis laboribus. i

Nec tamen prorsus deserendam putem veterem grammaticorum. sententiam, quae vera est, quatenus rem ad diηjunctionem revocant, salsa autem quoad alterum disjunctionis membrem quod ad vel, ni Stoici loquebantur, ad σαν νεων solam revocant. Duplex illud, disjunctionis genus, quod veteres Meζεwσικὰν et υποδιαζευκτικῶν a pellavere et in his, qnae ad comparationem spectant, observare Ii LIn hac enim, quae juxta ponuntur per si, ex βεβαιωτικεο η tenuato, se tentiae aut ita sunt comparatae, ut utraque enunciata aequali modo valeat aut ita, ut altera alteri praeserri debeat. Prioris Seu παραλογωτικου generis est Od. α, 1 64 πηοες κ' αρηνσαί-' ἐλαφροτεροι ποδας ευαι θἀφνειότεροι χρυσοιο τε ἐσθῆτος τε, quae Apollonius p. 434 l. 30 ita explicari posse putat: επονται Tota εις γενέσθαι spolius celeriores quam nunc sunt si να vriny 'Oδυσσέα ozrαν πλουσα ι potius πλουσιωτεροί , Iνα πεισ-Π αυτόν . Praesert qnidem formam alteram Apollonius: μἄλλον ενξονται γενέσθαι ταχεῖς ἐπερ) Θαν Πλου-- ι. Sed salso. Inest enim ironia, non esSe eos salies celeres, ut effugere Ulyssent, neque satis opulentos, ut Se ab eo redimere p - .

sint. Transit hic rerum aequali vi juxta positarum usus ad Atticos Soph. M. 966 ἐμοι πικρος- ῆ κείνοις γλικος, αὐτ6 δἐ τερπινος, ubi vel quod seorsum subjungitur, αυτ ρ δὲ τερπνος, monStrat, ἐμοὶ πικρος ξ κείνοις γλυκυς juxta vel ἐκ παραλληλον poni, quae si ad βεβα σιν revocantur, sunt ξ πικρος-- κείνοις γλυκυς, lim ut evilescente asseveratione aequabilitatis inter utrumqne membrum notio relinquatur. Non igitur neque ει cum P. Einsteio neque ' cum Schue de inio Iegendum, neque cum Guil. NitZschio ad Plat. Jon. p. -60 vertendum: simihi acerba Sive illis dulcis eius mors acciderit, ipsi vero felix fuit L quae prorsus a poetae mente aberranti Si latina his

59쪽

conseras, vertendum erit: mihi se acerba, e mam dulcis issis haremors contigit, im autem yrata. Contra Si duarum remini, quae'ponuntiir, altera eligi cogitatur, altera posthaberi,' non hoc ad σαν, νειαν potest referri, sedainest alterius rei prae altera opito per ψῆ- expressa, eadem ratione, quae in nominibus simili modo sibi oppositis oblinet et genitivo exprimitur, cujus vice particula disjunctiva sungitur, Il. 111 οὐνεκ' ἐγω κονθος Γρυσηιδος ανε αποινα ονκ ἔθελον-Frustra enim G. IIer- manniis l. l. p. 143 ab his elisimilibus peratulationis notionem reuis vere Studet, quam tamen ipse in simili , Od. 327hῆ φίλουανδρος -υ Ἀζεν agnoscit. Est igitur latis. auom Gooν situεναι xi anoMσθοι, Hi ad recentiorem iiii finitivorum per artia eulos nexionem reseras, idem, quod αοὶ, του απsag νθ tu ceu τύν. . Ex hoc sense omnis ille usust homericus συ πρίσεως suxit, quae P si a curatins , speciatur, 3 αμοιβ'ξ 'Veli 'αῖρεσις potius quam συγκρισις' eSt, quamquam permutationis ea est indoles, ut ei icomparationis notionem subesse statuere debeamus. Eligimus enim exr duabus rebus eam,qnam aliqua ex caussa meliorem aut nobis utiliorem judicamus. et optio si datur inter plures, αἴρεσις ubique προαίρεσις est. Apud Homerum ejus generiS Sunt praeter B. G, DT, quod pimuimus, βου- λομ' ἐγω κ. τ. a. Noll. Il. 246 Od. a, 489 βοειοίμην κ' . . .

60쪽

Sed tempus est ut finem hujus disquisitiovis, quatenus ad 4 speciat, iaciamus cujus ambitum excuMaium habebit, qui reputaverit, nihil iam variis et controversis opinionibus et sententiiS actum esse quam harum, de quibus tractavimus, particularum 4, ῆε, ῆ, ηὐ originem, indolem et significationem, ui putabavt, diverSissimam. Quodsi ex eis, quae exposuimus, manifestum est, diversas illas et sormas et significationes revocari debere ad priStinum ii l. e. ad βεβαιωτικον συνδεσμον seu potius et singulas species ex vi affirmati . nis cum successu temporiri altenuata suri e , verae nos pretium

egisse bis paginis putabimus.

De usu particulurum μῆν, δὴ et τοc . . Supra monuimus, ιιεν in μὴν hocque iv μὰν Ru Scere, Si. pro disjunctione orationis, quae animum attentum reddit, affirmatio et obtestatio inseruntur. At vero robustior illa parti lae inhibitivae forma non iotquot expecies locos in Homericis occupat, non raro in obtestationis formam μαν aucta, saepe etiam Bub priscae, orthographiae specie μἐν latens. De his breviter agetur.