장음표시 사용
21쪽
πίδου ἐν Φοινίσσαις εἰρημένα περὶ Οἰδίποδος καὶ Mon 'μὴ σπειρε τέκνων ἄλοκα δαιμονων δερο εἰ γὰρ τεκνωσεις παῖδ' ἀποκτενεῖ ς' ὁ φυς. Plura exempla collegit et copiosius de hoc grammaticorum usu disputavit Schaeserus ad Schol. arisin Apollon Rhod. III. 158. grammaticos ostendens eiusmodi dicendi generibus, qualia παρα τὸ Σοφόκλειον, παρα τὸ τα Σοφοκλέους nihil aliud exprimere solitos esse, nisi versum aliquem vel solum verbum fictum esse a poeta quodam ad similitudinem versus vel verbi alicuius iam ab alio poeta adhibiti. Cuius quidem grammaticorum usus quamvis sat multa exstent exempla, nullum fame simile est eius, quod ad Ranarum, de quo agitur, locum in anti quis codicibus adiectum fuisse ritetschius arbitratur Quis
μάλιστα μῖν λέοντα μὴ , πολει τρέφειν adscriptum suisse, , ut aritaschius opinatur, se Aeschylcum
ου χρη λέοντος σκνιινον ἐν πολει τρέφειν eo modo, ut in eiusdem capite Verba ,παρα τὸ Auσχυλον in sine ,rωρηrαrε adiectum fuisset Sic certe a vetere grammatico scribi non potuit. Accedit, quod prorsus pervacaneum in sine versus παρηmγε illud fuisset, quum Vraba παρα ὁ Αἰσχυλον ,ου χρη λέοντος σκυμνον ἐν πολειτρέφειν adiecta versui μάλιστα μῖν λέοντα μὴ , ολει τρέφειν
iam significassent, hunc versum ab Aristophane fictum esse ad similitudinem Aeschylei versus ου χρη λέοντος σκυμνον ἐν πολει τρέφειν.
CL Schol. Aristoph. Pac. 1159. 1125. kk. Ran. 1185.
Deinde etiam mirum profecto fuisset, si ab vetere illo gram malico, qui ad versum μάλιστα μῖν λέοντα μη 'ν πολει τρέφειν in antiquo aliquo codice Verba: παρα- Αἰσχυλον ,ου χρηλέοντος σκυμνον ἐν πολει τρέφειν addiderat, itaque locum
Aeschyli, unde Aristophanes de' Fritzschii sententia ha
sisset, sibi notum esse declaraverat, tantummodo Verium
illum: μάλιστα sq. ad exemplar Aeschrlei: ου χρὴ sq. Ompositum indicasset, contra de versu ἐν δ' ἐκτρας τις, τοι τροποις πηρετειν, quem tamen ritetschius penitus descripsisse Aristophanem putat, tacuisset. Tametsi iam hoc admodum mirum suisset, multo tamen foret mirabilius, si in omnibus codicibus ab scholiasta inspectis, - nam plures ipsum ante oculis habuisse luculetiter ex eius verbis patet, - Versu4ου χρη λέοντος σκυμνον ἐν πολει τρέφειν in verborum continuitatem irrepsisset, et potissimum verba παρα τὸ ἰσχυλου in omnibus excidissent, verbum παρηγαγε et παρήνεγκε vero relictum fuisset. His de nique illii addas, quod Fritzschii sententia mera in coniectura posita est, quae insuper, si cum Dindorsi huic scho liastae loco medendi ratione comparatur admodum violenta apparet, quum ritzschius tria verba inserere sit coactus, quae quomodo evanescere in Omnibus codicibus Otuerint, dissicile est ad intelligendum, indorsius autem corruptum illud παρ mr vel παρενεγκε γράφεται lenissima mutatione ad scholiastae sententiam penitus sese applicans co
Quae quum ita sint, nihil huic ritzschii sententiae tribuendum iudico iamque aliud eiusdem argumentum, quoversus istos esse ex Aeschyli aliqua tragoedia ductos efficere voluit, examinabo. Dicit vero: id habere Aeschxlum co- ,,mici nostri, ut suis versibus nihil magnopere, certe non semultum immutatis commode utatur Huc pertinere cum
22쪽
,multos alios Raliarum locos, tum etiam illa verba in paucis Deximia s. 886:
,,εIναί με των σων αξιον μυστηρίων. Quae ad verba scholiastes haec adnotat παροσον Ἐλευσίνιος
τὸν δῆμον ὁ Αἰσχυλος ἐν η τι ἐν τοῖς 'iamcnνίοις δε ελεῖτο
τα δράματα του ἰσχυλον εστ δῖ τουτ επος ἰσχυλου. Haec scribentem Frit chius scholiastam doctioris grammatici sententiam parum assecutum esSe, Verumtamen POSSE EX
tenui eius adnotatione colligi putat, hos versus ex Aeschyli'Eλευσινίοις subula fluxisse eamque tragoediam ab his ipsis verbis Λημητερ, Sqq. initium cepisse. Neque ego hos versus Aeschyleos esse insitiatus sim, tamen X Ἐλευσινιοις, de qua fabula, si locum Plutarchi Thes. c. 29. . 14. exceperis, nihil compertum habebis, petitos esse quo iure assarmari possit equidem non perspicio. Certe ex scholiustae adnotatione, qua cum penitus sere conspirant scriptoris vitae
Aeschyli verba, nihil potest colligi. Sed sint haec Aesch3li verba quid inde Potestne iis es sici, etiam illos
Ranarum versus, de quibus quaestionem instituimus, Aeschyleos esse Unde habet Fritetschius, proprium esse Aeschyli Aristophanei, ut suis versibus aut integris aut non multum saltem immutatis loquatur Ubina in sunt multi illi Ranarum loci, in quos hoc cadat Multa sane eaque praeclarissima ac Verissima Aeschyliis in anis dicit, at ubique eius ore, nisi sorte huc versus modo citatos et eam Ranarum referri vis partem, ubi uterque poeta prologos suos recitat il19 - 1250 et Dionysi iussu versus quosdam ex ipsorum tragoediis petitos librae imponit, Aristophanes loquitur. Quare si tum argumento, quod supraeircumspeximus, nihil offecit Fritetschius, hoc profecto quid omnino potuerit efficere, dissicile est ad assequendum. In reliquis, quae idem disputat, prae se fert Plutarchi auctoritatem itaque sile uti haec praeterire OSSumus, quoniam in antecedentibus eorum Seu tentia erΡensa est, qui Plutarchi testimonio sunt Si. Restat ut eorum, qui alterum versum elici malunt, excutiamus sontentias Qui quidem caveant, magis erra-
verint, quam qui primum miserunt Versum, quum alter ille cum Ravennatis codicis tum Plutarchi auctoritate satis firmatus sit. Primus in eorum numero rurichius, qui omnino longus de hoc loco et ira quadam obcaecatus ita disputavit: ,μάλαττα μῖν λέοντα μὴ 'ν πολει τρέφεις spurium Versum, quem e textu eieci, 3 Paris auci. habet eod. E. Parum emunctae naris fuerunt; qui raudem O mico actam statim non olfecerunt; surcillis expulissent supposititium versum, si tantillum arte critica valuissent. Eum satis damnabat cum suamet ipsius ineptia, tum lutarchi auctoritas, qui hanc sententiam proserens in Alcib. c. 16 nullum adulterini versus mentionem iacit. Eic. Quod Plutarchi testimonium accedere ait codicum auctoritati, salsum eum esse iam supra indicavimus atque ipsum versum, etiamsi ineptus videatur, si modo optimorum codicum auctoritate firmatus sit, non eiiciendum, sed aut qualicunque modo explicandum aut libere profitendum esse, quid poeta significare voluerit, a nobis nesciri, quis est, qui neget Sed hunc versum nullo modo ineptum esse infra patebit eumque a parte artis criticae satis munitum esse iam pridem intellectum est. Alia ratione quam Brunckius usus est ellauerus Comment Aeschri spec. 1. . 14 . Is
μάλιστα μῖν λέοντα μὴ 'ν πολει τρέφειν. ἐν δ' ἐκτραφῆ τις, τοῖς τροποις υπηρετεῖν. re vera Aeschyli esse, sed Aristophanem triorem VerSum, quoniam usu suo non prorsus aptus suisset propter Infinitivum, qui a praecedente quodam Vocabulo pendeat, aut Iulum immutasse, ut ESSet: ον χρὴ λέοντος σκυμνον ἐν πολει τρέφειν. librarios autem, quibus verus Aeschri versus obversatus esset, hunc adscripsisse itaque hos tres versus in Aristopha
ni libros, in Suidum atque Anthologiam irrepsisse coniunctos. Ab ellaueri parte Baehrius stat in adnot. ad Plui.
Alc. c. 16. . 149. q. qui insuper se non dubitare affirmans, qui hic locos quosdam tragicorum ante oculos habuerit Aristophanes, ex Euripide exempla assert, quibus cum lcone aliquis comparatur Sed inde, quod alii quoque poe-
23쪽
tae lique tragici eadem sere imagine usi sunt, nihil aliud prosecto colligi potest, nisi Aristophanem ita esse locutum, ut quam proxime ad eius, quem loquentem fingeret, indolem atque ingenium accederet; ac Vere ab Hermanno de Aesch. Danaid. p. XIV. Opusc. II. p. 333. dictum mihi videtur,isAristophanem hos versus ad exemplum dictionis Aeschyleae composuisse, quamquam ipse IIermaianus sibi non constans paullo post eos ex Aeschyli fabula quadam ductos putat. DNem quidem, pergit, diserte scribit, ab ipso Aeschylo istactos esse sed quum et sugere quaedam scholiastas potuc
,,rint, neque integros veterum habeamus Commentarios, ver
risusque ipsi tales sint, quales ab Aeschylo alicubi positos
severisimillimum sit, praesertim quum eadem sententia inisAgam. 23 sq. aveniatur: sacile credam, ipsius Oetae, verbis usum esse Aristophnnem. Facile sane suspici potest moveri, versus istos iam ab Aeschylo alicubi esse pro latos, quum et grande eius dicendi genus et ingenium Pirent, tamen, quoniam, nec unde etiti sint nec omnino Aeschyli eos esse a scholiastarum dictum est quoquam, neque id ex Aeschyli subularum, quae supersunt Dagmentis magis, quam ex fabulis, quas etiamnunc habemus, ipsis erui potest: nunquam, nisi alia eaque graviora asserentur testimonia, mihi potero persuadere, Aeschylo hos assignandos esse Versus; sed proxime ad verum accessisse mihi videbor eos ad Aeschylidictionem ab Aristophane compositos esse dicens. Accedit, quod Euripidis verba vs. 142 7 sq.):
βραδῖς φανεῖται, μεγαλα ὁ βλαπτειν ταχυς,
non ex Euripidis aliqua subula ducta sunt, sed simili modo ad dictionum atque ingenium Euripidis a poeta ficta. Φλ Sed
ad Wellauerum revertamur, cuius sententia ne probabilitatis
quidem speciem sert Primum librarios, qui plerumque tam
55 Non dissimilis est locus Hecub. 861 Sq.ως θέλοντα μέν se ἔχεις
σοὶ ξυμπονῆσαι καὶ ταχυν προςαρκέσαι,
βραδον 'Aiαιοῖς εἰ διαβληθησομαι. parum eruditi fuisse creduntur, ut sero eorum semper inscitia in veterum scriptorum cum Graecorum tum Romanorum
libros vitia irrepsisse iure ponamus, ita doctos fingit, ut iidem describentes hosce Aristophanis versus statim illum Aeschyli versum , quem ex Wellaueri opinione hic paullulum
immutasset Aristophanes, meminissent et adscripsisset, isque adscriptus omnes Aristophanis libros ingressus esset. Qua quidem in re a vero valde aberrasse mihi videtur ellauertis. Dei non recte se habet caussa, qua ductus Aristophanes
μαλιστα μῖν λέοντα μὴ 'ν πολει τρέφειν 'in versum: ου χρη λέοντος σκυμνον εν πολει τρέφειν Commutasset; nam optime poterat tum ab Aristophano dici
συ δῖ τινα γνώμην χεις; μαλιστα με λέοντα μὴ 'ν πολει τρέφειν' ἐν δ' ἐκτραν τις, τοῖς τροποις πηρετεῖν. non alio adiecto verbo, unde pendeat Infinitus Mirum in super suisset, si ab unius codicis margine verSuso χρη λέοντος σκυμνον ἐν πολει τρέφειν in Omnes reliquos, in Suidae et Anthologiae libros influxisset: atque contrarium factum videmus in optimo codice Veneto, utpote in quo Bekkero teste is potissimum Versus, quem ab initio scriptum suisse ellauerus putat, desit. A de Wellaueri sententia haec sufficiant. - Reliqui, qui alterutrum versum eiecerunt, id aut tacite secerunt, aut unius ex iis, de quibus supra verba secimus,
viris sententiam secuti quapropter, quod silentio eo praetermittimus, nulla certe in nos cadet reprehensio. Iam ero, quum neque primum nec alterum VerSum P Iegari posse expositum sit, nostra de hoc loco asseratur necesse est sentetitia. Quam quidem prolaturi Don possumus sacere, qui paullulum miremur, quod, quamvis apertis Vesebis ab scholiasta via sit indicata, qua omnes tres VerSus et
possint, debeant teneri et intelligi, tamen non pauci suerint, qui arte critica non eo, quo par est modo, utentes alterutrum versum licet optimorum codicum, Suidae et Au-
24쪽
thologiae nuctoritate firmatum expungere, quam libere sateri maluerint, se non potuisse, quid Aristophanes significare voluerit, assequi Atque Omnium maxime miramur indorsum . quippe qui quamvis scholiastae non modo optime
intellexerit verba, sed etiam eam, quae quam proxime CCedat ad veram feliciter repererit scripturam, tamen ne in Odicum nec in scholiastae auctoritate acquiescens hic duplicis recensionis latere censuerit vestigia, quarum in altera tau tummodo secundus et tertius, in altera nonnisi primus versus sit lectus At verum primus indagavit pro sagacitate sua G. Hermannus L c. p. XIV. ita disputans: ,Est enim, iisquisquam genuinus, ulter versus, modo Baccho tribuaturrimore suo inepte interloquenti, quod iam ex antiquis qui- sedam intellexerunt iaciendum esse. Uberius quae his verbis ab Hermanno significata sunt, exposuit B Thierschius Edit. Ban. p. 272. . iumque omni dubitatione vacuum videtur, quin alius quidam post primum versum intercesserit loquens: neque quis intersutus sit, nescius poterit esse considerans, quales sint eorum, qui in scena sunt, in hac subuli mores. Nam si omnes spectus, qui una cum utroque poetu in Cena versantur, Dionysum, chorum, reliquos, unus est DionJSus,
cui, si cuiquam licere poterat interfuri Intersutus igitur est Dionysus eque hoc improbabile videbitur ulli, quicunque accuratius Baiias legerit attenderitque ad mores Dionysi, ut pol equi, sicuti per totam sabulam ac praecipue per totum illud inter utrumque poetam certamen inconsuli a temeram intersantis dei partes agat, q) ut recto FritZschius animad vertit, ita hoc etiam loco a more suo non recedat Atque hic quidem plures ob rationes poterat interloqui: primum ut certaminis iudex: deinde prius quam cute Satis Perceperat, quo Aeschylus a versu οὐ χρη λέοντος σκυμνον ἐν πολ ιτρο ειν incipiens spectaret, iam mirabunduq eum de Alcibiade
56, Sic, it talis intersationis unum saltem exemplum asseram, Dionysum Ran. 1148x Euripidem dicentem ria, αν πατρωον χθονιον δεε γερα his verbis interpellat: ουτ γ δ εἴη προς πατρος τυμβωρυχος. f. s. 1439. e. a.
i. e. de viro plus XL annos nato β , qui potius cum icone comparandus sit, ut de catulo leonis loqui eius sermonem iisdem sere verbis interrumpere ac sic corrigere Poterat: μα- λιστα με λέοντα μὴ 'ν πολει τρέφειν. Ortassis etiam sententia ipsa non oportere in urbe nutriri leonis catulum Dionyso antequam apodosin audierat, non satis Vera erat Visa quare, quum Verbum τρέφειν percipiens tantummodo de nutriendi atque alendi, neque statim de educandi ' significatu cogitaret, in hunc modum eum corrigebat: istion tam leonis catulum, quam ipsum leonem cavendum esse, ne in urbe nutriatur, quoniam leonis Catulus nondum detrimento esse possit urbi. Sed huic argumento ipse minusquam reliquis tribui velim. Iam vero hac intersatione quum et naturae loci et Dionysi, quales in hac comoedia sunt, moribus nihil sit accomodatius, mala autem tum eorundem verborum repetitio, tum sententiae languor aliquid habeant, quo non excusentur solum, Sed etiam probentur denique quum alterutrum versum mitti nullo pacto posse declaratum sit atque ipsa illa, quam ingressi sumus via scholiastae verbis sit indicata ac praemunita: persuasissimum mihi est, aptiorem, quam, quae ab Her manno hxcogitata sit, huic loco adhiberi non posse medelam. Neque amplius ulla re, quominus ad alium locum eumque ad explicandum hoc profecto multo difficit rem uanseamus, prohibemur. In Ran. 14 37 sq. hi versus leguntur: ΕΥ. ει τις πτερώσας Κλεοκριτον Κινησια,
57 Natum ess AIcibiadem Ol. LXXXII. . neque, ut Wiggersius I. c. Cornelium auctorem secutus censet, I LXXXII. 4. ostenderunt Chamb. I. E. p. 13. q. Et AhI 'arditus in Indic. Ieci Gryphis . 1821. Cf. Nissenium in Zimmermanui diario Antiqv. 1836. p. 27. Quum igitur Ranae docebatur, Ici-hiades aetatis quadragesimum Primum vel secundum agebat
58 Verbo τρέφειν, num insit nutriendis vis, qui dubitat, adeat locum Ran. 886.
25쪽
ET D μονος τὰς δ οξίδας Κηφισο νεών. Huius quidem loci, qui inde ab antiquissimis temporibus interpretum crux fuit, ' antequam difficultates expedire Onemur, non modo troposito nostro non alienum, sed necessarium potius videtur, ut veterum de inest testimonia conquiramus ex iisque conquisitis, quid statuendum de eo sit, intelligamus ' De quo mirum in modum iudiculum est ab interpretibus, quorum nonnulli ne dubitarunt quidem O, quod Cinesiam ab Aristophane tantummodo propter corporis vitia quaedam perstrictum opinati sunt, Diuriam sacere ingenio Aristophanis Partim igitur, ut interpretum errores corrigeremus eumque Ranarum, quem tractandum sumsimus locum, ad Aristophanis sententiam interpretaremur Partim quum nec einechium promisso suo Quaesti scen. II p. 66. sese plura aliquando de Cinesia daturum esse adhuc stetisse nec ab alio quoquam plenam de eo institutam animadverteremus quaestionem: tartim denique ut iritetschii, viri in Aristophane versatissimi, qui Cinesiae Cleocritique Dominibus naves significari arbitratur resollere possemus sententiam veterum de inesta colligi testimonia atque ex iis collectis cum quam perniciosam vim is in poesim artemque mu- Sicam exercuerit, explicari, tum, quid sit, enodari, quod et ab aequalibus et a posteris reprehensione dignissimus sit
habitus, Oportere sum ratus. Multum vero valuisse Cinesiam
ad poesim, luculenter ex iis cognosci licet, quae, ut inserius videbimus, comoediis non Aristophanes solum, sed Strattis etiam et Plato comicus is duabus insuper orationibus Lysias
acerbissime eum notante tradiderunt. Fuit enim Cinesias
dithyramborum poeta. ' Neque tamen, qualis idem fuerit,
poteris assequi nisi prius dithyrambicae ante eum poesis circumspexeris conditionem quare hanc imprimis paucis adumbrabimus. Dithyrambicam et scenicam poesim antiquissimis temporibus unum, quo Dionysi laudes celebraretatur, effecisse genus summaque licentia floruisse, nullus est quin sciat. Mox autem, Cum e hoc uno genere duo erant Orta, alia facta est dramatis, alia dithyrambi conditio, utpote qui altera ex parte quidem pristinam licentiam tum in componendis versibus tum in fingendis argumentis retinuerit, ex altera tamen licentia ista ad satyrorum choros ablegata, temperantiam quandam atque modum, quo primus Arion 'hMethymnaeus usus esse sertur, ersecutus sit. Simul eodem Arione auis. Ctore, quem primum omnium dithyrambum et finxisse et do cuisse et appellasse narrant ' per strophas et antistrophas
ingredi coepit dithyrambus. Quae Ariovis instituta non diu
valuere iam enim Lasus Hermionensis l. LXUL primum dithyrambis in certamen vocatis non amplius antistrophicorum responsiones adhibuisse, sed magnam licentiam introduxisse ' eandemque vel in alba poesis bricae genera tra-
61 Herod. I. 23. Schol. Aristoph. vv. 1403. f. etere ad Lycophr. I. p. 201. ΜueII. Dio Chrysost orati XXXVII. p. 455. χρίων ὁ Μηθυμναῖος - ος καὶ διθυραμβον τρωον ἀνθρ-ων ἐποίησε, καὶ ωνομασε, καὶ ἐδίδαξεν ἐν Κορίνθω. 62 Herod. VII. 6. Aristox. p. Diog, Laert. I. 42. Schol. Arist.
26쪽
duxisse dicitur μ'). Atque immutato carmine diti lyrambi ocum chori cyclici cantus saltationesque immutatos turn in arte musica ab Las novatum esse μ), etiamsi non apertis veterum testimoniis constaret, q) sponte tamen intelligeretur. Mox etiam nova, quam Laso auctore dithyranabus induerat forma magis magis lite omnibus probari coepit ac paulatim totius generis propria est facta. In uni ersum enim dithyrambos componentes Simonides, Pindarus, BacchIlides an idem viam sunt ingressi attamen licentiam issam nunc sero inveteratam non auxerunt, sed potius argumentorum pulchritudine virtutibusque poeticis tanquam sinibus circumscripserunt.' Multo vehementius contra valuit ad poesis Per niciem horum, quos modo enumeravimus, sere aequalis Dia ;goras, Telecteti filius, Melius μ' propter deorum divina
xumque erum contemtionem male audiens a vel persequendus Atheniensibus visus, quum mysteria reddidisset prolatia. ' Quem non forma tantum, Sed argumento etiam dithyrambum depravasse inde liquet, quod laude so potentiam corum nonnisi ironice ac ludibrii caussa celebravit. Huiusmodi poetis adnumerandus porro est Timocreon aliique, quos, quum praeter nomina de iis nihil sere compertum ha henmus, silentio a nobis praetermissos esse sine dubio cuique aequuum videbitur. At inter Omnes huius temporis dithyramborum Poetas Melanippides excellit, tum ab Aristo domo ' in ' artificum, 'qui omnium, maxime admiratione
63x Plui. d. usic. p. 1141. B. C. Boechb de metr Pind. P. 2. sq. 64 PIul. I. C. 65 Schol. Aristoph. v. 1403. Schol. Pind. Iymp. XIII. 25. p. 271. Oeckh. 2et2. Prol. ad Lycophr. P. 252. ueli. 66 Uherius ea de re disseruit Utriciris hist graeo Poes II. P. 509. Sq. P. 548 sq. P. 583. Sq. 67 Schol. Aristoph. an. 320. Αvv. 1073. 68 Schol. Aristoph. Ran. I. c. Suid. s. V. ιαγορας Schol. Arist. Nubb. 820. V. I. C. 69 Apud Xen. Μem. I. c. 4. S . Admiratur hi ristodemus praecipue inter epicos poetas Homerum, inter dithyrambicos Melanippidem, intex tragicos Sophoclem, inter statuarum artifices Polycletum, inter Pictores Zeuxim.
digni videantur, numerum relatus, tum a Plutarcho ' ut musicae peritissimus una cum Simonide, Euripide, Cratete, aliis laudatus Tametsi artis musicae sat peritus, tamen eodem Plutarcho teste ' alter ab Las veteris musiuae praestantiam labefactasse dicitur quo accedit Aristotelis ' ub vis Melanippidem antistrophicorum usum neglexisse ac primum longa prooemia et prolusiones quasdam ἀναβολας 'λ
usurpasse affirmantis auctoritas. Ceterum non omni Oe
tica virtute Melanippidis carmina caruisse hinc videtur consequi, quod et Omnium acqualium poetarum Summam gloriam adeptus est et lutarchus vel bonum poetam eum appellandum censet, si cum imotheo comparetur. 3 Multo magis, quam ipse Melanippides, qui post eum commemOraudi sunt poetae, in his maxime Citiesius, musIcam vel Potius universam poesim lyricam, nam disiungi nequit lyrica poesis ab arte musica depravarunt. Ac sciens eo omnem lyricam Poesim pessum dedisse dixi, quum eandem licentiam, qua in dithyramborum musica sectenda sunt usi, In aliorum poesis lJricae generum musicam non dubitaverint transferre; tu accessit, quod isto tempore reliquis IJricae poesis generibus neglectis maximam artem dithyrambi fingebantur quippe licentiae morum tunc maxime respondentes. Quam poesis afflictam conditionem optime Plato Τ his verbis ex
Pressit: ριετα ὁ ταυτα, προιοντος του χρονον , αρχοντες
μνεν τῆς ἀμουσον παρανομιας ποιηταὶ γιγνοντο, φυσει μῖν ποιητικοὶ, ἀγνωμονες δε περὶ το δικαιον της μον- σης καὶ το νομιμον, βακχευοντες καὶ μαλλον του δίον- τος κατεχομενοι φ' ἡδονανς' κεραννυντες ὁ Θρήνους τετμνοις καὶ παίωνας διθυραμβοις, καὶ αυλουθίας η ταῖς κιθαρωδιαι μιμουμενο καὶ πάντα εἰς πάντα δυνάrοντες -
et 1 Demusic. I. c. 72 Rhetor. III. 9. cf. Diog. Laert. IX. 49. 78 Schol. Aristoph. Pac. 89O. 796. 74 Plut de usic. I. c. et p. 1141. F. P. 1142. A C. 75 De Legg. III. P. 700. E. 76 Praeclarissimo etiam istius temporis poetas dithyrambicos de
27쪽
Poetarum vero istorum, qui maxime poesim pessum d
durunt, ut supra iam significavimus, princeps sere est Cine fias, Meletis ' filius, Atheniensis ' . am a patre accepisse videtur novandi studium, quippe quem et Plato ' res novas in arte musica/molitum prudentioribus contemtioni ac ludibrio fuisse et herecrates ' citharoedorum pessimum dixerit. Nam de filio 4 ne ita hoc apertis verbis idem Pherecrates' testatur his verbis de eo querentem fingens Musicam: pinxit Aristophanes in Nubibus s. 332. eosque imitatus estus 334 sq. f. Schol. h. I. et Schol. Avv. 797. 831. 77 Plat Gorg. p. 502. A. Aristid orati Platon. II. 185. A. Platone discreparo videntur Plato comicus ap. Galen Hypomnem in ΑΡhorism. Hippocr. ep. Κueliri T. XVIII. A. P. I 49. c. 316. Cinesiam Evagorae filium es adnot. 95. dicens et ipse Aristophanes Lysistae. 852. Παιονίδην eum appellans. At vero recte iam Berglexus intellexit, Lysistratae loco non dictum videri notissimum illum dithyramborum poetam, sed ibi nomina Παιονίδης Κινησίας ioci caussa ficta esse eorumquctoriginem respiciendam. Παιονίδης nomen eferendum est ad παίειν. ferire saepius obscoeno significatu usurpatum; AELPac. 839. a. l. Κινησίας nomen vera deducendum a verbo κι- νειν saepissime idem valente atque βινεῖν. cf. Nubb. 108 5.1352. Pac. 341. an. 148. a. I. Huc accedit, quod in Lysistrata fabula praeter Cinesiae nomen nihil invenitur, ex quo dithyrambicum illum poetam significatum esse ullo iure colligi possit. 78 Atheniensem eum dicit Iut. d. glor Athen. I. c., Atticum Pherecrates p. Plui. .mus. I. u. cf. adnot. 81 . Quare aperte soboliastes Aristophanis ad Ran. 153 erravit, Thebanum eum appellans, quem errorem Suidas s. v. Πυήήura. temere, ut solet, descripsit. cf. adnot. 95.
79 Gorg. l. c. 80 Ap. Schol. Aristoph. Avv. 859. cf. Suid. s. F. ιρις. 81 PIut. d. v s. p. 1142. Narrat ibi Plutarchus, Pherecratem
introduxisse in aliqua fabula Μusicam muliebri veste indutam et Conquerentem, quam male a dithFramborum poetis sit tractata huius quidem dialogi dein 25 versus asser proh dolor corruptissimos, quorum nos s. 8 - 13 Cinesiam acerbe notantes exhibuimus.
gξαρμονιον καμπας ποιων ἐν ταῖς στροφαῖς, ἀπολωλεκε in Ῥυτως, Ἀστε τῆς ποιησεως των διθυραμβων, καθ άπερ ἐν αις ἀσπίσιν, ἀριστερ λ αντον φαίνεται τὰ δεξιά.
Eodem modo Aristophanis verba Nub. 8 33 sq. :
scholiastes ad Cinesiam et Philoxenum maxime referri iubet: quare probabilitate nou admodum caret eorum sententia, qui se tuentibus verbis us 335 sq. Aristophanem inestae e sus imitatum esse censent, veluti sane illi versus quibus in Avibus us. 137 sq. inestam utentem finxit Omicus,ttiles esse videntur, qualibus inestas ipse usus est. Recte
igitur ibi tuterpellat eum Peisthetaerus verbis us. 138 2.)παυσα ιαελωδων, αλλ' ο τι λεγεις με μοι. Iam vero . si accuratius Cinesiues dithyramborum maturam Cognoscere vis, inimum ad Aves sabulum maxime attendas
82 Hic ex iis, quos supra attulimus versibus, corruptissimus est, quare ei, quum codicum ope destituti simus, coniecturis succurrere studuerunt viri docti. Reishius ἀλλ' υκ αν εἴποις Ουτως ηνίμως ομως Hultentus ἀλλ' ουν ἐπιεικηλουτος ην μιμἐμοί scripsit Brutichius duas Proposuit emendationes: B. ἀλλ' οὐκ αν εἴποις ἁμον Ουτως. . η γ μως, et illam supra exhibitam. Quarum coniecturarum, quamvis nulla mihi admodum Placeat, tamen ipse nunc non habeo meliorem, quam proferre possim. - Ceterum, si quaeris, qua ex Pherecratis fabula hi versus petiti sint, haud multum abest, quin eos ex Avτομολοι ductos suspicer. Quamquam enim
ex huius fabulae fragmentis certi quidquam exui nequit, tamen hoc inde verisimile fit, quod in hac potissimum fabulalcf. Schol. Aristoph. Equ. 420. Lex. Seguer. I. P. 37ο. 460. Mei nech. Quaest scen. II. p. 5. Pherecrates musice depravationem attigit.
28쪽
necesse est, quippe in qua Optime eam descripserit Arist
phanes. Apparet ibi inestas us. 372 ipse dithyrambici
ingenii servore ut alis utens '' et ad Olympum surgens rogatque us 1 380 sq. Peisthetaerum, ut alis ipsum instruat,
quibus ad nubes sursum efferatur, unde nova aeris contorta
et caligine obvoluta prooemia ἀναβολας sumere possit.' Quibus perceptis Peisthetaerus mirabundus quaerit: an ita que e nubibus quispiam prooemia captet cui interroganti Cinesias dithyramborum suorum naturam ex mente Aristophanis describens respondet hinc potissimum pendet ars nostra dithyrambi enim, qui quam maxime splendidi sunt, iidem sunt aerii, alliginosi, caeruleum splendentes et leves tanquam alis agitati. Atque eius, quod modo exposuit dithyramborum generis mox sequentibus versibus sus 1392sq.
sat ridicula profert exempla. Ab Aristophanis de poesi in sta iudicio non recedit Plato' , nihil eum, quo meliores fieri possint ii qui audiunt, protullisse, sed tantummodo popularum auram captasso dicens. Ac re vera inestam populi approbationem sibi Parasse ipse Aristophanes Avv. 1403.
83 Etenim noli veris alis, sed dithyrambico animi furore tanquam alis elatum inestam in scenam involassa inda apparet, Primum quod e volatu permeare dicit carminum vias nam sicuti via, in qua advolat, ita illud ipsum ἀναπετεσθαι, per imaginem accipiendum atque intelligendum est; deinde apertis verbis demum f. I 383 sq. cf. adnot. 84 Peisthetaerum rogat, ut alis ipsum instruat ad nubes evolaturum. Quid hoc peteret, si iam vexis alis instructus foenam ingressus esset cf. s. 1408 9. 84 Schol. Avv. 1383. Boυλομαι, φησι, πτερωθῆναι ποσου, ναδια του ἀέρος πεταμενος ἐρευρω εἰς τα προοίμια λεξεις νιφο- λους καὶ αεροδινητους, παίζει, δε προ τα ποινὶματα τῶν διθυραμ ποιωπι ἔθος γαρ αυτοῖς τοιαυτα ἐπίθετα λεγειν αμαδε καὶ προς - κουφον αυτων. 85 Gorg. p. 501. . L. Iul. d. glor Athen. p. 348. B. ης μεν ουν ποιήσεω si πολις ου ἔσχηκεν οξον δημιουργον Ουδε μελικῆς ' γαρ Κινησίας, αργαλέος ἔοικε ποιητης γεγο- νεναι διθυραμβων καὶ et τὸ ι ιεν αγνος vix ἀκλεης γέγονε, ι- μενο δε καὶ χλευαζομενος π κομμωδοποιων δ ευτυ-
testatur, ibi inestas eisthetaero ridiculo modo 'λ alis apsum Ornanti haec obiicit: ταυτὶ πεποιηκας τον κυκλιοδιδάσκαλον,ος ται φυλαῖς περιμάχητος εἰμ' ἀεί cs Schol.
Non minus, ut insigniter in oesi arteque musica nova v.t bori saltationes mutavit, saltatione ista, cui nomen
πτῆρίχη inventa q), vel sortassis tantum immutata nam
mutari saltationes necesse erat mutata ratione musicae Vel
cantus cum chori saltationibus coniuncti Quod quidem Ci-nesiae inventum acerbissime Aristophanes in Ranis us. 153 notat, ubi Dionysum cui Hercules, qualibus in Turtaro suppliciis malefici assiciantur, exponit, haec adiicientem iacit: νη του Θεους ἐχρῆν γε προς τουτοι- κεἰ τὴν πτῆὐίχην τις μαθε του κινησίου. Hanc sorte saltationem institnenti vel omnino choros ducenti Cinesiae accidisse sertur, ut ad Hecates imaginem cacaverit: id quod bis Aristophanes commemorat. β')Tametsi quae a Cinesia sere prosecta est poesis musices que depravatio sat amplam irridendi praebuit materiam, tamen mirum potest videri, quod magis inestas, quam alii, qui simili modo poesim corruperunt, Poetis comicis qui Perstringeretur dignus visus est. Nam praeter Aristophanem, qui in omnibus sere sabulis eum irrisit et in Avibus i. c. vel in scenam produxit, perstringendum eum iudicarunt Plato
comicus Anaxitas 'het Stratiis, qui vel totam sabulam
88 Schol. Ran. 153. Suid. s. v. Πυψήθη. 89 Ran. 366. Eccles 330. cf. Schol. Suid. S. V. κατατιλα. 90 GaIen. ypomnem in phorism Hippocr. ed. uehn. T. XVIII. . p. 149. c. 316).91 In fabula, quae Circe inscripta fuit. L. Athen. III. P. 95. B.
29쪽
eius tona in iiiscripsit. ' Cuius rei in eo posita videtur caussa, quod tum en Per rerum novarum cupidus efficere studuit, ut chori exstructio comoediae detralleretur δ), tum miro casu turpissim corpore praeditus suit. Nam si veterum testimonia, quibus eius forma describitur Aristoph. in
1379. Ael. V. H. X. 6. e. a. coniungimus, satis longum quidem eum, sed pallidum, aridum, tenuem, gracilem, atque
claudum, ut ex schol. Avv. l. c. colligi potest, suisse, lami
nasque iliaceas, ne confractus Corrueret, Circum Crura pepigisse intelligimus, qua re sectum est, ut Aristophanes Avv. 1377 tiliaceum φιλτρινον eum appellaverit Praeclaris-92 Athen. XII. p. 551. D. Harpocrat. S. V. ινησίας Praeter aperta veterum testimonia, quae Straitidem fabulae cuidam Cinesiae nomen praescripsisse docent, ipso Straitidis inosias nonnunquam a veteribus citatur; velut in Polluc. Onom.
dem Straitidis nomen corruptum est in Στρατων e. a. l. Collegit Strattigis fabularum nomina, nam plura fere non habemus - Casauhonus in comment ad Athen. II. p. 327. 2. ac denuo diligentiusque ei nechius in Quaest scen. II. p. 64 sq. Ipsos ex inesta fabula citatos versus negligere non dubitavimus, quippe qui neque ad ingenium Cinesiae describendum neque ad mores depingendos quidquam valeant. 93 Schol. 2. an. 153. ' Κινησίας ἐπραγματευσατο κατα τῶν κωιιικῶν - εἶεν αIορηγητοι. an. 404. TE IMMωον τω δια σε κατεσχίσθη. εἴρηται γαρ ὁ αυτος ' Ιακχος τω Λιονυσο κατα τινας ' τ ει ιονυσι αἱ Momyδίαι νακεινται. ἔοικε δὲ παρεμφαίνειν τι ζδη λιτῶς ἐχορηγειτο τοῖς ποιηταῖς. ἐπὶ γουν του Καλλίου τουτου φησὶν χριστοτελης τι συνδυο ἔδοξε χορηγεῖν τα ιονυσια τοι τραγωδοῖς καὶ κωμωδοῖς. ἀσο ην τις καὶ παρα τον Ληναῖκον συστολη χρόνp, δι' ὁπολλri στερον, καθαπερ τας χορηγίας περιεῖλε Κινησίας. Cf. SuiV. s. V. πυρφίIq. oetscherus in libro , AristOPhanes undisein Zeitalter 67, quamquam hos scholiastae locos citans tamen eos sive non inspexisse sive perperam intellexisse videtur, quum inestam comicorum choros irrisisse dicat.
sime eius formam descripsit paucis Plato comicus '' - 1iam nullum alium nisi uotum illum dithyramborum poetam signi sicatum esse persuasum mihi est, quamvis Evagorae filium Plato eum appellaverit cin hunc modum:
σκελετῖς, πνος, καλαμινα σκελη τορων, φθοης προφήτης, σχάρας κεκατριένος
πλείστας Gρυφωντος ἐν τι σω τι 'q)Quam Cinesiae adumbrationem ut tandem aliquando conficiamus eumque cum malum poetam, tum deformem hominem,
tum ne bonis quidem moribus D suisse declaremus. Ly-
duos exstitisse inestas, alterum Atheniensem, eletis filium, dithyramborum poetam, alterum Thebanum, Evagorae filium, me nescire libere confiteor Neque possum, quin adiiciam, me non mediocriter vereri, ne Droysen ius veterum testimonia iv ad manus non habuerit sive obiter tantum inspexerit, nam duo tantummodo, quantum AEquidem scio, EXStant loci Schol. an. 153 et Suid. s. v. πυήὐίχη vel potius unus quum Suidas hic tantum, ut Plerumque scholiastae verba descripsisse videatur, ubi quidem dithyramboruni potissimum Poeta licet error Thebanus dictus est Duos vero inestas fuisse et utrumquct dithyrambos finxisse parum veri est simile Certe, si quidem duo fuerunt, qua de re valde dubito, innotuit tantum Atheniensis dithyramborum poeta isquaPerstrictus est, nam ad unum eundemque o quidem ad hunc Atheniensem spectant omnes, quos collegimus loci Huc accedit, quod praeter docum Platonis a Galeno servatum equidem nescio, ubi praeterea Evagora cuiusdam filius Ci-nesias commemoratus sit quare suspicor, vagorae nomen aliquo modo error irrepsisse, sive hic error ab ipso Platon sim a Galeno sive undecunque profectus sit. Non dubitavi igitur Platonis locum ad hunc Cinesiam transferre non diversum eum putans ab Atheniensi dithyramborum poeta. 96 Id breviter etiam Suidas significat s. v. Κινησίας his verbis: Κινησίας ' ονομα κυριον ουτος ἐπ' ἀσεβεία καὶ παρονομία διετεθρυλητο ην δε διθυραμβοποιος Cinesiae ἀσεβειαν acerbissime etiam notatam fuisse a Strattide testaturmarpocrat. s. v. Κινησίας.
30쪽
siae ' de eo assciri liceat iudicium, quo ullato cuiquain Iuirum nego visum iri, quod talis homo, qui ipse turpissimus
atque inhonestimus poematis cives suos corruperit ac non modo poesim lyricam et musicam sed quia vel comoedias choris privare conatus fuerit, non mediocriter scenicam poe- sim depravare studuerit, tam acerbe a poetis comicis sit perstrictus Apud Athenaeum vero hac leguntur, 'Ori δῖῆν ὁ Κινησιας νοσώδης καὶ δεινος ἀλλα. Λυσια ὁ ἐτωρ ἐν
διακειμενοις, ου εἰς τους παῖδας ἀποτίθενται τα τιμωρίας, ἀλλ αυτον κακως ἀπολλυουσι, μείζους καὶ χαλεπωτέρας καὶ τας σνmτορας καὶ τα νοσους et τοῖς ἄλλοις ἀνθ ρωποι προς- βάλλοντες το ιῖν γὰρ ἀποθανεῖν ἡ καμεῖν νομίμως κοινὰν ἄπασιν ἡμῖν ἐστι, το δ οντως χοντα τοσουτον χρονον διατελεῖν, καὶ καθ' εκάστην ημέραν ἀποθνησκοντα μη δυνασθαι 97 Ap. Athen. XII. c. 76. P. 55 l. D. q. τελευτησαι τὸν βίον, τουτοις μονοις προςηκε τοῖς ταμοιαυτα,
ἄπε οντος, ἐξημαρτηκόσιν IIDe μῖν ου Κινησίου ταυται ἡ 'τωρ ειρηκεν. Quae quum de Cinosia explorata sint, ad eum, quem in
terpretandum sumsimus Ranarum locum redeuntes quaera mus neceSse est, quis qualisque Cleocritus suerit et quid valeant verba: εἴ τις πτερωσας Κλεόκριτον Κινησί re Pauca de Cleocrito in notitiam nostram venere eaque, quatenus bscholiasta Aristophanis tradita sunt, paullulum obscura. ' Primum enim ad nostrum locum haec adnotat scholiastes: ο Κινησίας λεπτὸς ην, ὁ δῖ Κλεόκριτος μοχθηρος. Non satis liquere videbatur nonnullis, quid verbo μοχθηρὸς significare voluerit interpres graecus. Quae vox quamvis ubique apud Aristophanem practer locos Equ. 31 et Thesm 78 1 turpi tudinis atque improbitatis habeat siguificatum et ab ipso scholiasta ad Plui. s. 391 et s. 1003 voce κακὰς, ad Ran. S. 100 verbo αἰοχρῖς explicita sit, tamen interpretibus qui
98 Similite mirum in modum Cleocriti nomen in proverbiis
metricis Graecorum ed. Ande Scholt. p. 632. v. 1080 his cum verbis coniunctum invenitur Λευγι λενον κερδω γαμεῖς. Κλεόκραος Idem Proverbium Exstat apud Μich. Apostolium sed Lugd. Bat. 16 19 cent. IX. 82. p. 14 Iicet pauI- Iulum ita corruptum λευ-Mενον λίνον κερ γαμεῖς, ubi iam H insius editor vidit, λίνον vocabulum originem duxisse ab extremis syllabis vocis λευκωλενον et κερδογαμεῖς mutandum esse in κερδω γαμεῖς. At vero apud Apostolium proverbio non Cleocriti nomen, sed verba ἐπὶ τῶν αἰσIρας επὶ κερδει, γαμουντων eperiuntur adscripta. Non facito igitu est ad explicandum, unde nomen ibi irrepserit Equidem verba ,,λευκωλενον κερδα γαμεῖς ex nescio qua comoedia ducta ibi que fortasse de Cleocrito dicia suspicor, a ProseCto, si tenuerimus, quae schol Arist. Ran. 14 33. 1437 et Suid. s. v. Κλεοκριτος, proferunt, quorum ille eum μοχθηρον, hic δυοενεα i. e. humili mento praeditum appellat, non nimis a Vero abhorrebit coniectura, Cleocritum talem fuisse, qui Iucri caussa mulierem foedam matrimonio sibi iunxerit. Cleocritus quidam commemoratur etiam a Xenophonte Hist. gr. II. 4. O. Cererisques mysteriis Eleusiniis initiatorum fuisse videtur praeco sed praeter nomen nihil de eo nar