장음표시 사용
51쪽
- 43 recipiunt. Haec apud utrumque grammaticum eodem tenore atque Summo cum ConSenSu Xponuntur praeterquam quo in priore parte Anonymus obiensis sontem plenius descripsit Totum caput a Charisio et nonymo obiens aperte ex eodem sonte haustum est. an recensionem Anonymi nostri esse probatur ea re, quod idem Caput in recensione, qua Diomede et Donatu utebantur, exstitit, ut supra exposui p. M'.
Verba Anon. Bob. 49, 20-25, quae in margine codicis addita Sunt, minime cum totius capitis tenore congruere in promptu est. Si enime. g. aliquod nomen, quod inter semper pluralia numeratur, singulari quoque numero Surpatur, uno exemplo plerumque Vergilio uel Cicerone petito id inlustratur in hunc modum Charis. p. 33, 17 18; opes Sed Vergilius libro primo 601 non opis est nostrae Dido'. De additamento quodam quod apud Charisium deprehendimus statim loquar. Paucis uerbis Scholimvelleri de hoc capite sententiam percenSea- mu necesse est, qui maximam partem id fortasse a Cominiano conscriptum, haud paucas Palaemonis obseruationes inmixtas esse putauit t. l. p. 19). Num is cui maximam capitis partem Schotimuelle tribuit Cominianus fuerit necne, de ea re hoc loco non disputabo id examinandum est, num recte contenderit a Charisio nostrum caput contaminatum esse. Priorem capitis partem P laemoni uindicari non posse recte V. D. iudicauit in posteriore eidem tribuit, ni allor, haec Charis. p. 34, 15 - 18 34, 22-27 34, 28-35 5 eam uidelicet ob causam, quod exempla adhibita particula uelut proponuntur. Hoc argumentum idoneum esse ut interim concedam, non a Charisio Remmianas illas particulas cum alterius grammatici capite conmixta eSSe conparatione Anonymi obiensis demonstratur p. 550, 21-23 25-33); immo cum ' quae mensura constant Diomedes et Donatus quoque exhibeant p. 28, 18-23 Don. p. 376, 29-31 ab ipso nonymo istam
conmixtionem actam esse coniciendum esset. Iam nonymum OStrum, qui aliorum grammaticorum sine dubio usus est copiis, cur non Palaemonem quoque adhibuisse putemus Sed tunc non de Charisii, sed de Monymi fontibus quaestio est, id quod nunc nobis non proposuimus. Neque hoc Schotimuelle uoluit. - Attamen si accurate quae grammatici tradunt con-Paramus, aliquanto longius procedere licet. Quae Charisius p. 35 2-5 exhibet, ea apud reliquos non leguntur. Atque haec profecto nonymieSSe non OSSunt, cum et a ratione quae in hoc capite adhibita est talis obseruatio plane abhorreat et Anonymi uerba quae ad hanc rem spectant p. 34, 28 legantur Palaemoni uindicanda sunt ex usu particulae uelut ', atque coniungenda cum regula de nominibus quae et syllaba terminantur Charis. p. 28, 5-7. Nam quae p. 28, - 11 leguntur Palaemonis non sunt, fortasse lini. Hac obseruatione excepta totum caput de quo agi, mu Monymi est, meque quidquam inde demonstratur quod p. 34, 15
52쪽
Qua De eminuti uis Charisius . . cap. XIV. p. 37, 9-19 scripsit pud nonymum obiensem p. 551, 32-38
recurrunt, nisi quod hi extremam partem paulum Contraxit. Hoc capite priore loco de nominibus quae hypoCorismata non recipiunt agitur, posteriore de illis eminutivis quae nominibus Suis unde oriuntur non Consonant. lane isdem uerbis de his
rebus isseritur in Capite De nomine Charis. p. 155 13-21 Anon. Bob. p. 35 2I-29; s. supra p. 1 et 20). Differunt
ea capita solo rerum ordine quae hic priore loCo tractantur, illic posteriore loco leguntur et uice uersa. Cum igitur haec Capita ad uerbum usque consentiant, ut ad diuersos auctores ea reserat nemo animum inducet Charisium et Anonymum Bo-biensem in eodem sonte utrumque Caput inuenisse et solita diligentia descripsisse Censebimus. Neque tamen ueri simile est Anonymum ipsum rem ita instituisse, ut bis isdem uerbis eisdem rebus loqueretur, se id ei grammatico tribuendum est qui Anonymi artem retraCtauit. De Conparationibus tractatus quem priore loco Charisius . I cap. XVI p. 112, 14-114, 29 posuit ab Anonymo
Bobiens p. 565, 30-557, 2 exhibetur, Summo cum Consensu Duobus locis Charisius pauca uerba e Romani libro petita inseruit p. 1l4, 1- et 114, 25-283. Hoc quoque caput Charisium et Anonymum obiensem debere Anonymo nostro sumo simili ratione nixus atque in Capite quod modo tractaui. Nam quae in nostro capite de adieCtiuis in conparatione deficientibus
et M uelut ' usurpatur. Apud Anon. Bob. p. 550, 21 particula omittitur, p. 550, 27 'ut' legimus, sicut Diom. p. 328, 19. Itaque non est cur uel Charisium uel librarios particulam uelut intulisse negemur, ut qui antea
Remmianos tractatus descripserint. Praeterea monendum S in commen
tario de conparationibus, ubi non magis de Palaemone cogitari licet, ter hanc particulam occurrere Charis. p. 113, 14 - Anon. Bob. p. 56, 8; Charis. p. 114, 8 - Anon. Bob. p. 556, 25 Charis. p. 114 10, ubi Anon. Boh nullam particulam adhibet). Notandum est utrumque Charis. p. 13, 25-28; non Bob. p. 556, 19-2I eodem loco, ubi minime apta sunt, enuntiata quaedam exhibere, quae apud Haemonem Charis. p. 87, 0 4 recurrunt. Haec igitur in communi Charisii et Anonymi obiensis fonte hoc loco legebantur, quo olim ni fallor in margine posita, falso inlata sunt.
53쪽
- 45 tantopere cum particula illa capitis De nomine Charis. p. 56, 30-l57 Anon. Bob. p. 536, 30-39 Consentiunt, ut Coniciendum sit iascevastam expositionem de hac re ex illo Capite petitam et paulum mutatam iterasse. Inde emCitur, ut totum Caput recensioni nonymi tribuendum siti.
Idem in caput VII libri I Charisii p. 7, 10 16 De
generibus ualere uidetur, quo et ipsum, etsi Anonymi Bo-biensis testimonio caremus, ex Anonymi reCensione Sumptum esse Credo propter cognationem quae inter hoc et illud De nomine p. 153, - 20 intercedit. Maior enim differentia inter haec capita obseruatur, quam ut Charisium ex uno eodemque fontis capite utrumque descripsisse ueri simile sit atque alii grammatico nostrum caput ec illud uindicare Consensu eorum uetamur.
Denique ex hoc sonte derivata sunt Charisii libri I caput IX De numeris cf. Charis. p. 153, 26 27 et VII o
Eis ipsis quae postremo loco isseruimus disputatio ad ea capita traducta est quae, quamuis apud unum tantum ex tribus illis grammaticis exstent, tamen huic recensioni nonymi tribuenda Sunt.
Eius modi est tractatus secundus quem Charisius in Capite De ablativo casu exhibet ' libri I caput VIII p. 148, 14150, 20). Nam disserendi ratione eadem utitur, qua Diomedes p. 303 3 sq. et Donatus p. 378, 3-379, 9), atque in uerbis
maximam partem Cum Diomede Congruit. Donatus enim sontis uerba et Contraxit et saepe mutauit β. Farticulae illius e gene
Christ Philol. XVII p. 138 sq. similiter utramque expositionem de conparationibus eidem auctori tribuit, quem Cominianum esse putauit. Rummmm l. l. p. 10 n. 18 scripsit: ' unus quisque qui hos locos accuratius contulerit doctrinam alterius ab alterius differre facile intelleget'. Equidem non inueni quibus utrumque ab eodem auctore scribi non potuisse
Christ l. l. p. 12 Scauro uindicat hunc tractatum, cum eius nomen in exemplo positum sit Charis. p. 49, 28 sq.). Quod argumentum cum per se infirmissimum est, tum propterea stare non potest, quia Scauri artem a Charisio exscriptam esse ne unum quidem certum est indicium. Plane diuersum in modum de hoc capite Rummro l. l. p. 4.ua iudicauit, qui ex altero sonte quae cum Donato consentiunt, ex altero quae cum Charisio. Diomedem hausisse putat Cum eis uerbis Diomedis
54쪽
- 46 tivo plurali in tum terminato, quam in communi sonte Diomedis et Donati a redactore ablativo in i subiunctam esse uidimus, apud Charisium uestigium nullum exstat.
quae cum aliis capitibus Charisii congruunt fortasse omnia Palaemonis, ut supra p. 29 dixi nunc nobis res non est). Cuius sententiae unum argumentum protulit cum enim ' in illis quae Diomedes cum Charisio communia habet nullum aliud uerbum terminandi occurrat nisi ' finiri', in iis quae Charisius non praebet semel modo uerbum finiendi Diomedes adhibet, saepe uero usus est uerbo terminandi et exeundi'. --ummrow una in re grauiter errauit, quod eundem in modum atque grammaticorum nostrorum fontis quoque, quo usi sunt, uerba conparata fuisse sumpsit. Sed haec sententia stare non potest atque inde efficitur, ut obseruationi illi minime tantum tribuendum sit, quantum primo obtutu uidetur. - ΡΗ-mum a Charisio omissa sunt uerba quae Diomedes p. 303, 32-35 et Donatus p. 378 3- praebent. Haec sonti Charisii defuisse non posse ipsare postulatur, quippe quibus totius capitis dispositio contineatur Charisius ea misit, cum de eadem re Cominiani uerba descripsisset p. 147 19-213, unde demonstratur uerbis quae in fonte Charisii legebantur, nil aliud praeceptum fuisse quam eis quae Cominianus exhibet. Cum igitur Cominiani uerba cum Diomedis Donatique consentiant, etiam de fonte Charisii idem statuendum est. Itaque hac in re Donati et Charisii fontes inter
Se consentiebant. - At multo magis deciperemur, si Donatum accurate fontis uerba descripsisse putaremus. - Apud Donatum desunt illa uerba
quibus Diomedes p. 303, 1. 32 et Charisius p. 148, 5-17 caput incohant. Quin eadem in fonte Donati exstiterint, ut quibus summa totius disputationis indicetur, dubitari nequit. - Tum Donatum fontis uerha contraxisse demonstratur, si conserimus quae Donatus et quae Diomedes de genetiuo in tum terminato exhibent p. 378 20-30 - 306 5-353. Huius particulae terminum Rummro falso p. 306, 27 constituit. Nam et uerbis Diom. p. 306, 27-35 de genetivo plurali agitur et post haec demum altorum sontem adhibuisse Diomedem adparet conlatis Charisii uerbis p. 46, 6 41). Donatus haec tantum e communi fonte sumpsit:
Don. p. 378 20-22, Diom. p. 306, 25
Quae cum ita sint, etiam reliqua Donatum contraxisse ueri est simile. Neque temere me egisse puto, cum Donatum ubique nominatiuum accusativum uocativum plurales omisisse conicerem p. 29 n. 23. Accedit alterum
55쪽
quod Donatus dictionem et artis uocabula quae in sonte eius usurpata erant mutauit et ad certas quasdam quas ipse adamaverat formulas reuocauit. Hoc recte me statuisse probatur conlatis eis quae Diomedes p. 347, 3-36 et Donatus p. 382, 10-34 de uerborum coniugationibus tradunt. Donatus semper hac sormula utitur ' prima est quae indicativo modo tempore Praesenti . . . uerbo activo et neutrali a productam habet ante nouissimam Syllabam . . . laturum tempus in bo et bor syllabam mittit . . . Sic uerbum habet quinquies occurrit Don. p. 382, 12. 17. 22.24. 333, uerbum mittit quater p. 382, 15 19 26. s); semel tantum exire' usurpatur p. 382, 313. Diomedes contra ter utitur uerbo terminandi' p. 347, 4 9 17), quater habendi' p. 347 6. 4 27 30), quater 'finiendi' p. 347 12. 16 25 32ὶ nunquam mittendi'. Inde probatur
uerbum mittendi sortasse semel uel his in sonte Donati exstitisse, sed ubique ipsum id posuisse, partim loco aliorum; atque communem Diomedis et Donati sontem non uniformitatem sed uarietatem dictionis adpetiuisse. - Eiusdem rei unum quidem luculentum in nostro capite exemplum exstat. Quae singulis catholicis repugnant profert Donatus hac formula usus 'contra hanc regulam declinantur uel iuuenimus', p.
378 8 14 - Diom. p. 305 24). 33. Diomedes eandem dictionem etiam p. 306, 27 adhibet. Sed Diom. p. 306, 27 - Don. p. 378, 33 legimus
pauca admodum normae suae dissentiunt', quae uerba Diomedem sonti debere demonstratione non eget. Donatus solitam sormulam loco elegantioris dictionis posuit. - Deinde uideamus, qui sit loquendi usus in particula de genetivo plurali. Verbo terminandi utitur Diomedes ter totiens
Donatus p. 306, 10, 378, 24 306, 29, 378 27 306, 18 378 223,
uerbo exeundi' Diomedes quinquies, Donatus semel Diom. p. 806 5 Don. p. 378 23 Diom. p. 306, 7. 14. 17. M uerbo ' finiendi uterque semel Diom. p. 306, 15 - Don. p. 378, 26ὶ item uerbo proserendi' Diom. p. 306, 24, Don. p. 378, 29). Itaque hic quoque Diomedis et
Donati fontem communem nequaquam intra pauca artis uocabula se continuisse elucet. - Si igitur Donatus semper formula quaecunque nomina fuerint terminata . . . in . . . syllabam mittunt utitur, minime putabimus hoc etiam in eius sonte factum esse atque ex similitudine eorum quae supra de particula De coniugationibus statuimus uocabulum mittendi' Donato ipso inlatum esse iudicabimus. - Cum igitur Donatum et fontis uerba contraxisse et propria artis uocabula mutasse demonstrauerimuS, non tanta disserentia statuenda est inter illas particula Diomedis quae cum Charisii uerbis consentiunt et sontem Donati. Itaque credo Diomedem et ea quae cum Charisii capite de ablativo et quae cum Donato communia habet ex eodem libro, recensione Anonymi, hausisse. grammatico
56쪽
Quae e uoce apud Dositheum p. 381. 2-4 legimus ita cum Donato congruunt p. 367, 5-7 Diomedem genuinam
sontis formam non seruasse suspiCio est), ut hae quoquo no- .nymo eum debere Certum sit.
Haec sunt quae Certis incliciis nixus a Anonymum roserre possim. In aliis capitibus quae ositheus Consentiente partim Diomede exhibet adeo res lubrica est, ut manum iis abstinere malim. Restat ut ex una parte quo inquisitione nostra effectum est confirmemus. In illis capitibus quae ad anonymum hunc fontem rettuli nomen auctoris nusquam occurrit Attamen quaerendum erit, num re uera a nullum artium scriptorum quos grammatici laudant hic liber referri possit. Ex illorum numero, Cum alaemon et Caurus propter diuersam et dictionem et octrinam in quaestionem non ueniant, e Cominiano solo cogitari potest. Eius fragmenta et doctrina et dictione cum particulis quas nonymo uindicauimus congruere negari nequit atque enumero Capitum quae nos ad hunc sontem reserenda esse statuimus non nulla ab aliis Cominiano tributa sunt λ. Certis argumentis illi uiri docti nixi non sunt, sed Cominiani nomini haec capita addixerunt propter similem Cribendi rationem et quia ex
qui hanc recensionem instituit modo haec modo illa artis uocabula adhibe-hantur, sic ut apud Diomedem res se habet. Diomedis uerba p. 303, 36 quaecunque nomina genere masculino et seminino ablativo casu singulari a littera fuerint terminata e Donati sonte petita esse uoluit Rummro . At Diom. p. 304, 2 legimus quaecunque nomina . . finiuntur et p. 305, 9 nomina quae . . . fuerint terminata', ubi reliqua uerba accurate cum Charisio consentiunt. Ergo Diomedis fons non
tantopere sormulis inhaerebat quanto Charisii. Schotimuelle ad Cominianum rettulit Char. l. I capp. XI. XVI prior comm.). l. II cap. VII primus comm.), Christ Anon. ob capp.
de nomine p. 33-534, 31 9 535 9-537, 26), de conparatione p. 555, 30-557, 23, de pronomine p. 37, 3-561, 18 et capita Charisii quae
57쪽
- 49 auctoribus quos laudat et quos praecipue in usum uocauit Charisius, illi soli tribui possunt λ. Cum uero fons ex quo grammatici illa capita hauserunt uetustioris artis recensio sit, ita ut cliusCeuastam Conplurium auctorum copias Conpilasse cogitari non possit, si rem iiudicabimus, ut utrum artem illam Cominianus conscripserit necne inquiramus. Si non, etiam essicietur, ut illa capita, e quibus quaestio est, ei tribuenda non sint. Iam artem illam quam restituimus Cominiani non esse tacite ea re clemonstratur, quo non semel de eadem materia et artis nonymae et Cominiani caput in usum uocatum est ab eodem auctore. Primum in capite cle ablativo casu Charisius i. I cap. XVIII)priore loco Cominiantu posteriore nonymum exscripsit. Tum Diomedes e coniugationibus uerborum p. 346, 31-347, 2 et p. 347, 37 sq. Cominiani uestigia pressit CL Charis. l. II. M. XI. p. 17 sq.), p. 346, 3-36 Anonymum seCutus est CL Don. p. 382, 10-34). Denique in capite e praepositione Diomedes p. 408, 30-409, 2 nonymo auctore idem tractat CL Don. p. 389, 24-29 quo p. 409 24-29 Cominianum secutus CL Charis. p. 230, 6-9). Itaque emonstratum est quod emonstrandum erat etiam Cominianum nostram artem non Conposuisse. Eius auctor re uera AnonymuS St. Iam animaduertendum est quantopere nonymus et Cominianus Congruant. In primis in capite e praepositione id elucet. Conpares haeC:
praepositiones aut casibus seruiunt aut loquellis. quae casibus seruiunt, apud PeneS, apud nos pene te. Comin. ap. Diom.
p. 409 24-29praepositiones aut casibus tantummodo seruiunt aut solis loquellis aut utrisque communiter. casibus tantum Seruiunt, ut apud Penes, sunt aliae quae hamini inueniuntur exemplo. Anon. v. Diom. P.
408, 30-409, 2praepositionem clam casibus Seruiunt quam loquellis aut loquellis et casibus, coniunguntur enim aut Separantur aut seParantur et coniungun
389, 24-29praepositiones aut casibus seruiunt aut loquellis aut casibus et loquellis aeque aut coniunguntur aut separantur autev coniunguntur et
Cf. Christi Philol. Vm p. 139.
58쪽
di re se, uticongredior diduco resero secedo. ceterae praepositiones et uerbis sic cohaerent ut casibus, ut per Perser per hunc, ad admouea urbem. loquellis tantum iunguntur, ut a condi dis se reisu, ut amplector Congredior diduco distraho
separo reser aufero. ceterae praepositiones et uerbis cohaerent et casibus, ut Per perser per hunc, ad admoue ad urbemo coniunguntur,
SeParantur, ut apud Penes; coniunguntur et separantur ceterae Om
ut di dis re seam con dicimus enim diduco distraho
recipio secubo amplector congredior. SeParantur, ut apud penes;
coniunguntur et separantur ceterae om
Non solum eadem docent Anonymus et Cominianus, sed etiam easdem sere sententias exhibent. Eiusdem rei alterum exempli proponam:
participia autem trahuntur a uerbo activo duo, praesentis temporis et suturi, ut scribens scripturus a passivo duo, praeteriti temporis et suturi, ut scriptus scribendus a neutrali duo, praesentis temporis et
Praesens praeteritum et futurum, ut luctans luctatus luctaturuS.
communi quattuor, Prae-Sens praeteritum et duo futura, ut vadans uada-
participia trahuntur a uerbo activo duo Praesentis temporis et suturi, ut docens docturus item a passivo duo. praeteriti temporis et futuri, ut doctus docendus a neutro duo, praesentis temporis et futuri, ut currens Cursurus, interdum tria, cum declinatio passiua miscetur, ut gaudens gauisus gavisurus; a deponenti tria, ut luctans luctatus luctaturus, interdum quattuor, ut sequens SecutuS, secuturus sequendus a communi semper quattuor, secundum formam quidem activam lme-
ueniunt enim participia uerbo activo duo, praesentis temporis et laturi, ut Iegens lecturus a passivo duo, praeteriti temporis et suturi, ut legens legendus a neutro duo, sicut ab activo, praesentis temporis et suturi, ut stans staturus; deponenti tria, Praesentis praeteriti et futuri, ut luctans luctatus luctaturuS; communi quattuor, Praesentis praeteriti et duo satura, ut criminans ἡλDj0jtjgod by
59쪽
tumsuadatus uadandus. minatus criminaturus criminandus.
ut criminans criminaturus, Secundum autem passiuam formam prae
Diomedes et Donatus nonymum secuti ea in re a Cominiano recedunt, quo deponens Communi praeponunt, Cum ille ordine inuem utatur. Quod Cominianus et nonymus saepe mirum quantum Consentiunt, id ex usu eiusdem sontis explicabimus. Si igitur apud Diomedem et Donatum quaedam inueniuntur, quae Cum Cominiani uerbis congruant, Donatum nonymum SSe Secutum putabimus utrum Diomedes Anonymum an Cominianum XSCrψ- serit, singuli quibusque locis examinandum est. Hanc rationem, Cum Supra quae apud Diomedem nonymo uindicanda essent definirem, secutus sum. Singula pertractari non pu Seputaui. Nomen grammatici cuius artem restituere Conatu Sum
oblitteratum, liber uelut publica res facta est. Atque fuit haec
CauSa, Cur nomen traditum non sit. Duas recensiones artem anonymam expertam esse ipsa inquisitione nostra eteximus. Ρlures quoque exstitisse non mera suspiCio est. Habemus tertiae epitomen, quae Aspri nomine inscripta codicibus tradita est i GL. V. p. 547-554). - Expositionem de artis elementis, quae eruditione minus egere uidebatur, ex illius artis retractatis exemplaribus grammatici Conpilatores saeculi quarti sumpseriant. Donatus Cum artem illam Conscriberet quae posterioribus saeculis quasi canon habebatur, nil nisi Anonymi recensionem in nouam sormam redegit. His omnibus causis demonstratur Monymi librum tunc temporis praecipue in scholis usitatum suisse. Huic usui illum librum aptissimum fuisse propter simplicem et
perspicuam rationem qua rem tractantur atque emenclatam et
Accuratius hanc rem tractare mihi non licet. Conferas caput De nomine p. 549, 22-550 23 cum grammaticorum quos tractaui expositione. Consensus inter hunc et illos neminem fugiet Pseudo-Asprum non egrammaticis quos habemus hausisse probatur, si inspicimus ea quae de septimo casu disserit p. 550 15 193 Haec apud alium non leguntur. Dj0jtjgod by
60쪽
- 52 elegantem doctrinam quae irroribus mimiam eruditionis Caret hodie quoque intellegimuS. Quo tempore auctor huius artis uixerit, quo tempore reCensiones illae ortae sint, nisi uagis, ut solet in grammaticis Latinis, finibus circumscribi non potest. Donatus teste Hieronymo anno p. C. 354 floruit. Faciamus illo circiter anno Donati artem ConSCriptam esse, redactorem ex lustri antea uixisse, totidem ante hunc nonymum, ueri simile est sub finem saeculi tertii
artem nonymam Conpositam esS - eodem sere tempore quo
Cominianus quoque uixit. Ho optime in eam rem quadrat, quod utriusque liber simillima ratione Conscriptus est In fine dissertationis enique paucis mihi uerbis exponere liceat, quo consilio ductus ego hanc quaestionem instituerim. Omnium sere uirorum doctorum sententiae ea in re Congruunt, quo Remmium Palaemonem artis sormam a Graeci grammaticis oriundam linguae Latinae adaptasse et posteriore auctores qui hanc materiam tractauerunt omnes Remmii uestigiis innixos eSSe putant. rincipem eum inter grammaticos Latinos locum obtinuisse ut demonstremus, non sufficiunt testimonia quibus expressis uerbis de eo memoria fit. Iam apud grammaticos conpilatores saeculi quarti magnum fragmentorum numerum inuenimus quae Palaemonis nomini inscribuntur. Quominus autem his fragmentis usi recte illud nos statuisse probemus, ConpluribuScausis inpedimur. ulta esse uidentur quibus hae grammatiCo,
qui Tiberio Claudioque imperatoribus floruit, tribuere aperte
uetemur. raeterea non solum et quae Palaemoni non esse
uidentur illius fragmentis intermixta sunt et saepe in eis quae Palaemonis esse uidentur propriam eius ictionem non reperimus, sed etiam, ubi e una aliqua materia Palaemonis expositio duobus uel pluribus grammaticis nobis tradita est, nonnunquam et uerbis et dispositione tantopere quae singuli exhibent inter se discrepant, ut genuina sorma qualis uerit eruere clim-cillimum sit. Itaque grauissimis ausi inpedimur, quominus a Palaemonis fragmentis exorsi inquiramus, quomodo hae pars grammaticae Latinae aucta et exculta sit. Aliam uiam ingrediamur necesse est. Exordium capiendum est a libris quos