Quaestiones de epigrammatis Graecis ex lapidibus collectis grammaticae; dissertatio ... quam ..

131쪽

- 120 tellegimns. Nam simodo uniuscuiusque formae id quasi munus est, ut certam sive personam, sive rem, sive actionem, seu

aliud quidpiam tam accurate exprimat, ut a reliquis omnibus lacile seiungatur, eas, quae aliquam notionis ambiguitatem admittant, minus commodas aptasque esse apparet. Cum igitur ipse linguae usus, ubicumque potest, tales formas respuat, facile accidit, ut paulatim rarius usurpentur, denique modo non evanescant. Iam gravissimam eiusmodi difficultatem in risti secundi similitudine cum imperiecti lamatione positam esse agnoscimus, de qua vide subtilissimam expositionem Curtii Verb. II p. 1 sqq. Etenim si formas, quales sunt τραφον et

εγραφον inter se comparamus, per se differentiam inter utramque sentimus nullam. Itaque, ut omnino alteraminoristi, alteram imperiecti esse cognoscatur, ad utriusque praesentis sormam recurrendum est τρέφειν et γραφειν Sin autem quacumque

ratione hae disserentia obscurabatur vel tollebatur, tantopere crescebat ambiguitas, ut serri non posset. Quod in dialectorum quibusdam formis evenisse ipsius verbi τρεφειν exemplo demonstratur. Nam cum apud Homerum propter frequentem imperfecti τρεφον usum, sorma ετραφον aperte aoristum significet, eademisoristus sit an imperfectum apud Pindarum, propter Doricam sormam τραφειν, non liquet. Atque nova quaedam dissentius et ambiguitas aliquot formis usitatissimis assidita est ex recentioris aevi depravatione quantitatis. Nam cum e g. formarum λειπον et ελιπον disserentia tum quidem sola in vocalis mensura posita esset edipon elipon), hac confusa nullo modo inter se separari poterant. Atque duplex quidem huius ambiguitatis praesto erat remedium, quorum ex altero, optima aetate usitatissimo, pro secundi risti quasi inutili sorma auristus primus ex regula factus adhiberetur λείπε ελειψα. arum formarum multae, quae iam antiquiore aetate sormatae essent, ut regulares in Atticorum usum receptae sunt, aliae recentiore tantum aevo ortae vulgarismi potius quam litterarum usus propriae sunt ut ex epigrammatis pauea quaedam memorabilia exempla enumero

ἀφιξάμενοι n. 981 Philis saec. I p. Chr. n. , cuius forma activa ID, Qατε exstat A. Ρ. VIII, 171 et ou in Quint. Smyrn.

132쪽

XII 461 legitur, quamquam recentiores editores Iξον praeserunt,

et auristi ἰ ζα qui iam legitur Hes. p. 434 440 tertia pedisona ἐξεν n. 511. - Altera ratio ambiguitatis tollendae ea erat, ut dubiis terminationibus remotis aperta a0risti forma construeretur. Quo enim minor eratisoristi sec frequentia, eo magis ea invaluit opinio, ut primi adristi terminationes Graeci totiusaoristi proprias atque unice veras esse statuerent itaque omnium aoristorum communem notionem etiam eodem signo X-primere studerent. Praeterea accedit, quod in linguae Graecae Vulgari usu tractando semper respiciendum est, ut per totum fere orbem terrarum sermonis Graeci usus pervulgatus fuerit. Barbari autem, quos multis epigrammatum locis agnoVimus,

cum linguae Graecae minus gnari essent, eam haud dubie saepius inierunt rationem, ut ad formarum, quas brte iam didicerant, analogiam alias sibi ipsi fingerent. Nec minus adiuvabant huius formationis frequentiam archetypa ista antiquissima εἶπα et Θεγκα, a quibus tota haec perturbatio originem ducere facile poterat. Denique satis magnum argumentum ad hanc confusionem sublevandam accedebat, quod utriusque formationis III pers. 8g. ea videlicet quae usus frequentia reliquas superat plane eadem

est. Iam non minus, quam ex nominativorum in ης ambiguitate accusativos in ni et in derivatos vidimus, hanc quoque formam omnibus oristis communem reliquarum perturbationem auxisse existimo. Cuius rei certa indicia paucis inisoristorum formis, quae omnibus quae adhuc exposuimus repugnare ridentur, repperisse mihi videor. xstant enim in titulis secundi aoristi nonnulla exempla derivata a verbis, quorum sol aoristus primus inde ab antiquissima aetate adhibebatur. εζησο n. 588 in barbaro tit Rom. ΙΙI saec. Eiusdemisoristi vestigium artissime cum regulari forma coniunctum legimus n. 646 a praef. p. XV Romae liti. EC )

133쪽

μνήσεo n. 725 v. 11 in ii Christ. Augustoduni nam de alia huius tituli sorma χρησε v. 2 certi nil constat. Potest enim similis acristi imperativus esse, potest, etiamsi versus mensura secundae syllabae brevitatem exposcat, pro χρῆσαι scriptum Me. δαέ. 444 n. 919 in tit propter barbariem saepius memorato. ηρα αεε n. 570 1 Romae sare. ΙΙ non recentius).ηρπασε in duobus it. Italicis n. 577 et 578. απέσστασε n. 244, 1 prope Cyzicum liti vulg. . Cui accedit prorsus geminum exemplum epigr. cyziceni nuperetassi λοσε Mitth. d. arct las VI p. 29).i - Hasce formas ex analogia similium Homericarum ut ξον, οισετε de quibus es. Curi. Verb. II p. 30 sq.), formatas esse saeile suspicamur. Sed unum idque gravissimum obstat argumentum, quod

ceteris in verbis prorsus contrarium studium observamus, ut secundi Oristi sormae quam maxime removeantur. Quamobrem equidem aliam praeser explicationem, quam a titulorum quos attulimus condicione repetimus. Indo enim, quod in epigrammatum n. 577 sq. archetypo n. 576 de quo supra exposuimus scriptum est ηρπασας, cognoscimus formam ηρσιασε illis inscriptionibus insertam, sive inscito imitatori, sive quadratari debemus, e vulgari loquendi ratione pedem huc intulisse. Atqui exempla, quorum ad analogiam istae formae revocari poterant, apud solum sere Homerum inveniuntur. Itaque, si epigrammatum sermonis propriae essent, nemo miraretur; qui autem in posterioris aevi dialectum vulgarem exempla ab Homero repetita inferri potuerint, equidem non Video. Immo vero a III pers sing. natura in explicatione proficiscendum videtur. Ex hac enim forma per se ambigua Iercασε, praecipue in regionis barbarae usu sacile primum II pers.

134쪽

- 123 Arma poterat derivari, deinde ex his duabus plena huius temporis flexio suppleri: ἱ ρστασε 1 ρπασε ησον. Nam ex tredecim quae enumeravimus exemplis ex II sunt personae. Dilucido autem hanc fuisse mutationis illius pedetemptim irrepentis rationem apparet ex sit. 70, ubi, cum in v. 1 II. quidem pers sormam noviciam Ionase invenerimus, in sino carminis III pers regularis exstet i πασαν. Ac ne quis apographi fortasse mendum statuendum putet, ipse ViscontiΗPHALEC in lapide legi testatur. Sed ubi primum aliqua depravatio in linguam irrupit, fieri non potest, qui mox paulo latius patere incipiat easque

ipsas so ps quasi inficere, a quibus per se aliena est. Sic propter formarum similitudinem oristorum confusio denique etiam imperfectum aggressa est. Apud hodiernos enim Graecos eius regularis est atque usitata formatio per terminationem αantiquo imperfecto eadem ratione additam, qua ex oristo secundo Alexandrinae istae sormae ortae sunt. Atque huius etiam depravationis primordia in epigrammatis reperiuntur in duobus titulis Atticis, utroque barbaro ἔλστιζα n. 167 ξφε - ραν n. 168. Quas sormas cum impersecta vulgaria esse per Severisimillimum videatur, tamen suspicio oritur, nonne a0riSt0s esse rectius sort se statuamus. Quoniam autem cavendum est, ne subtiliorem singulorum temporum notioni distinctionem in barbaris hisce titulis exspectemus, disceptatur haec quaestio solo alius epigrammatis testimonio n. 339 quod Cygiei limpositum fuisse conicit Oeah liti vulg.)εἰ δὲ θέλαις συ μαθεῖν, τίς ἐστί μ' ὁ τρευσας. Ex hac enim mira optativi sorma' cognoscimus eo progres-8am esse universam confusionem non modo formarum verum

etiam significationis, ut ex ipso imperfecto, additis primi Gristi terminationibus, plena a0risti flexio conficeretur. - Huc etiam refero aliam larmam cuius de de cum iniuria dubitaverunt viri docti Romae enim in tit Christiano n. 731 legitur κατε- λιστα, quod'irchhosy, metrum haud dubie pro virili parte reficiendum curans, mutavit in κατέλιψα. Quamquam enim

1 Nisi fori quadratarii mendum statuere mavis.

135쪽

- 124 ne sic quidem omnia versus barbari vitia removentur, tamen mediam huius vocabuli syllabam productam esse apparet: πληρώσας κατέλire σωυα χθονὶ πῖλυβοτιρη quamobrem ab aoristi quidem sorma ελino derivari vix potest. Quid, si hic quoque statuimus auristi formationem exstare non tam ex acristo ἔλῖπον, quam ex imperfecto ελεμον ser ἔλιπον, ut n. 431 λιστω ortam Sio omnis dubitatio de huius formae auctoritate tollitur et novum exemplum memorabilis mutationis restituitur. CAP. VIII. De singularibus quibusdam barbarismi restigiis. Ex singulis multis qui hic coacervari possint soloecismis potiora tantum asseram. l. In praepositionum usu quaedam prorsus luaudita imveniuntur.

συν cum genetis in ii Phanagoriae n. 539νυν δε συν hoωων χέδρον χοις φθίμενος. Cum hoc titulo, qui I saec. p. Chr. n. non recentior est, duos conseras Panticapae eiusdem sere aetatis ΙG. 21 14 eo συνγυναικος et tit Romanum R. saec. n. 9853, qui memorabile praebet barbarismi testimonium: νθαδε κατακιντε Σέργιος

μοισι, haud dubie ad similitudinem Latinae praepositionis

pro c. ubi fictum. οια cum desino in ut Mytilenaeo I sero saec. p. Chr. n. n. 828 v. 7 παντα δε σοι νυν ταυταί εργατίναις παλά-

τρισσὰν πὸλλυκάβαν 'criatiατικος τελέω ubi albe recte soloecismum statuere maluit quam διά cum verbo τελέω coniungere, quae Boeckhi erat sententia.

136쪽

- 125 2. Casuum permutationem paulatim irrepentem compluribus locis memoravimus hic paucis exemplis comprobemus. Nominarerum pro rocatis duobus locis invenimus, . 475

V. 5 σὴ κατεχει Σααοτη, πολυ φίλτατος, ἀλλα Κο- et n. 90 Sinopae re sere meo. δέρκεο μοι, φίλος, ἄδε νοήμονα τέκτονα χαλκου. Longe autem requentior est accusativi et nomisatiri confusio:

quod non error lapicidae est, ut aibet, ceterum satis cautus, hic monet' et n. 693 Romae ἔζησεν τη , μῆνες , hiaε-oa d. Similia quaedam inveniuntur tu epitaphiis Christianis. CIG. n. 913 ἔζησε δει - τη F πλέον λατον μῆνες

ἰφιεοας δεκαπέντε. Item μῆνες pro μῆνας legitur . 9464, n. 9552 n. 9590. Contra numeri significatio hoc vitio insecta es n. 9597 τέσσαρες ῆνας. Accedit tit. III p. Chr. n. saec. δυ reo δες πέσω εταβάτω Mitth. d. arta ust VI p. 340),tit prope Callipolin T liti. Eua uυριάδες τριακοσίας Mitth. d. areh. Inst. I. p. 259), inscriptio Olympie paulo post

Alexandri M. aetatem insculpta n. 4 Areh. eivi. 1876 πλειο νε V. 8 et χαριτερ V. 17. Denique plenam habes atque satis miram asuum coniugionem n. 9676 ubi mediis genetivis accusativum insertum observamus: των , ῆνας ξιιερων ς. 3. Generum grammaticorum permutationem semel tantum

observamus in tit memorabili, quod a viro doctissimo Herode Attico compositus estis 104 v. 50 ἐλαιήεντες ἄρουραι, ubi albet doctam G. Hermanes expositionem ad Orph. Arg. 263 εν ληεντι κολωνη cs etiam Nicand ψολοεντος ἐχιδννὶς)l De Optimae aetatis exemplis L sthner, Gr. r. II4 357 2.2 Nee aibellum quidem de huius formae auctoritate dubitaturum fuisse censeo, si scivisset, quod nunc apographi a Dittenbergero consecti litterae Δείω aperte demonstrant, sat recentis aetatis esse hunc titulum. 3 Ceterum f. Desior, Arch fur mittet und neugriech Philol. I, illi, ubi totam hanc rem multaque similia λbsolvit. Di9jlia πιν Corale

137쪽

- 126 memorat. quidem novum addo testimonium epigraphicum Buli de corr. Heli. 188 p. 406 in tit Halicarnasse V 3 εν ἰδέσι φωναὶς - Longe alia generum eonlusio orta illa quidem partim eadem ratione, qua accusativi in a pro α, in-Venituris. 719

δυν re στοματος καὶ γλυκυν ις μελίτιν. 4. De rerborum usu disputandi, sive nove dicta voeabula aut inaudita a barbara ratione adhibita investigamus, sive Latinas Voces verborumque structuras aspicimus, tam ampla materies parata est, ut si accuratius pertractare vellemus, novae instituendae essent quaestiones non tam grammaticae quam exicologicae. Sed cum haec quoque apta sint ac necessaria ad recentiorum epigrammatum condicionem illustrandam, paucissima quidem eaque memorabilissima ex multis quae annotavi breviter enumerabo. Nove dicta sunt e g. ἰχθρολέων n. 96 in eodem epigr. barbarum σπOoασαι pro σ1παοαξαι , λυγοοπαθὴς n. 15l ἰχνευ-

Steph. hes non habet nisi ex Eustathio aib., M.αφίταφος

n. 712, σταίνω et στι κω verba barbara et Du ange, Gloss. med et ins graec. n. 70, 1τηνῆς i. q. αἰπεινός n. 1069. Nove usurpata λοιπὰ παραιν πατέρα. . . in filii epitaphio n. 25, ex hodiernorum Graecorum usu es Katb annot.),aλno in uxoris it sepulcrali pro marito usurpatum n. 720, φέλασσα passive, ut Apoll. Rhod. III, 66 καὶ δ' ἄλλως τι και πριν ἐμοὶ ιέγα φίλατ' Ix σων, sed memorabile, quod cum mediati significatione artissimo

138쪽

ναοιo n. 446 Sim. ἐέσκος Poll. Phot. Ter Eun. IV, 6 16)n. 546, κέστιβερ n. 589, ματρώνας aec pl. n. 607. - Quod praeter epigri n. 582 Romae etiam aliquot locis recentiorum poetarum legitur , -προ-ιδῆς ortasse nihil est nisi Latinum

im-pro-visus in Graecum sermonem translatum. Verborum denique constructionem habes prorsus Latinam in tit Amorg. valde rec. n. 280 τε χJθε sit λυκάβαντας , i. q. natus annos XL.

t Usitata formula fuisse videtur: Μουσαι ἔξοχα φειώμενος, quam suum in usum lepide convertit epigr. n. 247 auctor. 2 Similem soloecismum repperi Lebas. V. R. n. 2343 νηγεμ pro Dissilia πιν Corale