Quaestiones de epigrammatis Graecis ex lapidibus collectis grammaticae; dissertatio ... quam ..

121쪽

De praesenti et de imperfecto.

l. Hic unius potissimum verbi formatio commemoranda est, quae simodo certa est similibus sormis, quae hic illic in eodicibus leguntur, tituli auctoritatem addit. Legimus in tit. Megarico I vel HI saec. n. 462δοξες ir εν στει μυρέες υ ζJOυμενον. Quamquam enim traditam scripturam YlOY ENON alii aliter emendare studuerunt, ut 0rmam satis miram evitarent Scripserunt αἰνουμενον αυχουμενον), tamen longe praestat

lacillima Boeabii coniectura, qui pro Q lapide T vel

scriptum suisse ratus αυξουμενον scribat, barbarum, ut annotat, sed haud dubie verum. In libris manuscriptis duo reperiuntur huius verbi vestigia αυξουνται Plut Mor. p. 724 et ηυξουν Dio Cass. 89, 3 Behk. es. Veitch Gree Verbs p. lib). Quamquam ex ipsis scriptorum textibus suo iure, ut mihi videtur, has larma removerunt recentiores editores, nam simodo hisce temporibus usu tam pervulgatae erant, ut ab ipsis auctoribus, quales fuerunt Plutarchus et Dio adhiberentur, non sine causa mireris, quod tam paucula vestigia ad nostram aetatem in amplissimis horum scriptorum peribus servata sint. Sed tamen certa praebent testimonia de recentiorum quorundam librariorum usu vulgari. - Εxplicatio huius formae satis facilis est Nam cum nonnullis in verbis iam ab antiquissima aetate duplex praesentis formatio usitata esset in inet εω ut apud Homerum λκω et λκεω λουι et λοεω, μάχομαι et ιιαχεομαι eis Curi. Verb. I p. 391), etiam in aliorum verborum praesens, quae in reliquis temporibus formas per ε auctas usurpabant, illud a facile inferri potuit. Sic ex sormarum αυξήσω, ηυζησα ceu analogia, cum praeter αυξάνω praesens exstaret αυξω, posteriore aetate tertium quoddam exstitit praesens αυξεω, quod quantum videmus vulgaris usus terminos non tranSgres

122쪽

- 111 2. Pauca praeterea exstant, quae de praesenti monenda sint. Sic compluries I pers sing. praes ind. et invenitur. Per tu prose Seripta, ut πάσσω n. 199 in tit. et III

vel I a Chr. n. saec. et κω n. 984 Philis), quae forma praecipue in titulis Aegyptiis saepius observatur, ut ῆκευ CIO.

n. 490 et 4956 v. 29, ἐκστραζω v. 30, δωσωι, testimonia illa quidem eius vacillationis, quae ex litteraeci vocalibus, et qadscriptae pronuntiatione paulatim evanescente thetiam in scripturam irrumpere incipiebat, cum modo eiceretur, modo retineretur, interdum etiam eis sormis, a quibus prorsus aliena erat, appingeretur, cf. a Rochium, Zellachr. s. oesterr Gymn. 1865. p. 89 sqq. et G. Meyer Gr. Gr. gQ16, quem miror quod luculentissimum huius consusionis exemplum simul cum ipsa formarum in ωι mentione omisit, decretum videlicet Aegyptium CIG. n. 4957 amplioris ambitus, quod in Magna asi Iulius Demetrius a. 684. Chr. n. insculpendum curavit. In hoc igitur tota illud mutum constanter sere vocalibus metri adscriptum est δηλωσω V. 9, αξω V. 12, κελευω V. 16, 21, 35 4l φυλασσω V. 34, ἀγνοω V. 45, παραγγελλω V. 52, δηλω V. 64, ut sola quae huc pertinent commemorem. Ac memoratu dignum videtur, quantopere cum hoc usu congrua papyri Hyperidet scriptura, cum summa libidine vel Ommittatur , ubi poni debebat, vel, ubi nullum locum habeat, ponatur es Blassium

in praef. p. XI)

3. Formarum quas Vocamus iterativus usus paulo requentior in epigrammatis recentiore aetate exstitit, ortus illo quidem e recentiorum epicorum, imprimis Quinti Smyrnaei, consuetudine, qui non modo Homerica repetebant exempla sed etiam novis sormandis operam dabant es Curi verb. II 406). Ex epigrammatis huc pertinent: ἔχεσκες n. 569 a Romae liti vulg.). κατ ευ Θυνεσκε n. 243 Pergami II p. Chr. n. saec.).εσκεν n. 660 Romae.

ωεσκεν n. 97 Athenis saec. III p. Chr n.

προφέρεσκεν n. 686 Romae eiusd aet.

1 Quod iam pridem evenerat in Lesbiorum Thessalorumque dialectis, es. Meister, Dial. I, p. 86 sq. 30 sq. Di9jlia πιν Corale

123쪽

ἔσκον n. 403 Sebastopoli saec. IV vel . n. 1028 in hymno in Isidem σελάγεσκες V. 9, σελάγεσ... v. 30 εἰθυνεσκον v. 62, ἰθυνεσκον V. 63. 4. Statim pauca subiungo, quae de rerbi substantis imperfecto monenda sunt. Nam mediatis exionis pro usitata activa satis larga vestigia in epigrammatis exstant: μην- NI in tit Smyrnaeo propterea memorabili, quod Veraus mensura aperte breviorem formam exigit: Πυρρωνιαστα Μενεκλέης ὁ ζικην γω.

n. 337 v. l et 5 Cygiei Elagabali aetate). n. 415 Alexandriae liti. ET ). n. 459 in raehonitide. n. 502, 15 prope Thebas III vel IV saec.). n. 587 Urbini. in titulis Romanis n. 595 II aest) n. 610 n. 613 I saec.),

Atque posterioris et vulgaris graeeitatis propriam fuisse hanc flexionem inter omnes constat es Mullach. l. c. p. 28l, Sander, Neugriech Gramna. p. 90), sed de primae quidem personae usu multo antiquiore ipse Lobee minime dubitavit in annotatione ad Phrynichi haec verba p. 52) ῆμην, εἰ καὶ ευρέσκεται παρα τοῖς ἀρχαiοις ), υκ ρεὶς, ἀλλ' ην γω Duo potissimum loci hoc confirmare olim videbantur, alter Xenophontis Cyrop. VI, 1 9 ἐγω μεν, τε μεν ικοι ι μην, στρατευομην, alter Lysiae p. lal, 7 sed uterque nunc a Dindorso ἡ ν)et obraeo εχν optime emendatus est, cum falsa scriptura sιην, ut Dindor in amplissima annotatione ad locum Xenophonteum exposuit, in hoc ex sequente στρατευόμην, in illo ex praecedente κεκτημ)ην orta facillime expediatur.

124쪽

De augmento et de re duplicatione.

l. Primum breviter attigerim locum quendam, quo augmenti significationem aegre desideramus. Nam cum mediis in epigrammatis augmentum missum ne minimam quidem difficultatem praebere per se intellegatur, iure miramur, quod in Balbillae epigrammatis praescriptis n. 98 legimus: τε τῆ

sterioris aetatis sermone vulgari augmentum haud raro omitti Videmus es. οἰκοδομησεν n. 450) ): huius autem vestigia in tam doctae poetriae carmine vix exspectamus. Quamobrem alia quaerenda st explicatio. Iam cum ipsa epigrammata testentur Balbillam id egisse, ut dialectum Aeolicam in carminibus imitaretur, quam, cum ex vivo loquendi usu remota esset, nisi ex poetarum libris atque grammaticorum praeceptis ediscere non posset, videmus, quam facile talis sorma, cui adhibendae anxie peram dabat, etiam in praescripta inserri potuerit. Reconditiorem causam non quaerendam esse iusta augmenti forma comprobat in tit. 990 praescriptis Io υλέας

2. ηργασίσ)ατ n. 778 Calymnae liti. Σ. Ἀργάζοντο n. 579 in Foro Iulii saec. II p. Chr. n. Non hisce solis locis ea Verba, quorum augmentum pro regulari quod videtur δ η diphth0ngum ει praebet, tamen per i scripta exstant. Quamquam antiquissimum, quod exstare videtur exemplum similis mutationis apud Homerum L, 580 ῆλκησε sic ex libris edidit Naueh)suo iure a Rocho in λκησε mutavit. Nam unus ex codicibus ελκησε, alii ειλκησε praebent, atque huius verbi orma augmento instructa nullo alio Homeri loco exstat neque omninoi De scripturae side vide Puchsteinium I. c. p. 26. 2 Cf. e. g. οἰκοδομησα CIG. n. 2l 14 et n. 9894 b, οἰκτείρησε n. 9540, 2b, αναχωρίνθην in Silconis titulo n. 072, ἐπ δήμησα - ἐπι-δήμησα)n sibi a οἰκοδομησε Lebas Voyage arch. n. 2220, 2262, 238 al. 3 Veram enim rationem longe aliam esse constat. Cf. Curi. Verb. L p. 125 8qq. Dissilia ' Cooste

125쪽

- 114 hoc in versu locum habere potest, quoniam praecedentis syllabae productio μέλαι σε pronuntiatum esse indicat Aητω γαρ Ἀησε ιδ κυδοη παρακοιτιν. Praeterea cavendum est, ne formas Doricas, in quibusci constanter in contrahatur, huc reseramus. Si tituli Attici a Theraeo positi n. 762 es p. 4 forma ἐξηργαξατο non magis huc pertinet, quam ex glossis Hesychianis incertae Originis, quales sunt, πετο, coniecturam de irregularis augmenti usu sacere possumus. Sed de ipsius verbi oγα σθαι scriptura non desunt titulorum testimonia Atticorum collecta a ech-linio Cur epigr. p. 36 CIO. n. 162 et oγά o circa l. 120130), ph. Α. 370 8λργάσατο. i Sed ut vir doctissimus CIG. n. 462 - Κώb. 762 salso huc rettulit, sic gravissimum omnium exemplorum misit CIA II n. 14 Ol. 98, 2) , ubi v. 17 legitur

HPTATON. . . . Ex hoc enim apparet, quam recte sese habeat

scriptura papyri Hyperidet IV col. 4. ηογά το sinager, Degraecitate Hyperidea Curi. Stud. III p. 10b qui aliis librorum

manuscriptorum exemplis collectis etiam grammatici cuiusdam excitavit testimonium erameri necd. Oxon. p. l2, 22 , ubi, p0stquam verborum ab ε incipientium augmentum per et scribi

monuit, has numerat exceptiones χωρ is του ειθιγ τουτο γαρ διὰ τῆς ει διφθογγου γραφεται καὶ του ἐργα&μαι εἰργαζομην, περ καὶ διαφοoεuαι τινες με γαρ διατῆς ει ιφθογγου γραφουσιν αυτο, τινες δε διὰ του η.

3. ii φερα in tit Attico n. I , cuius barbarismi reliqua vestigia suo loco enumeravimus. Atque in epigrammatis quidem simile exemplum exstat nullum, sed ni in hodierno Graecorum usu pervulgatae sunt eiusmodi larmae, sic in posteriore graecitate minime raras fuisse affirmat Mullach l. c. p. 248, ubii γραφα, ῆλεγα alia affert. Accedit grammatici testimonium

in Herodiani qui sertur ostentet, Herod. I praes. p. XV libro

περι γήμαρτημένων λέξεων G. Herm. De emend. rat gramm. Gr. p. 3lb ομοίιος πλημμελουσιν λέγουσιν ἀπήλαυσα καὶ ἀπήλαυσε, δέον μονον διὰ το ε ἀπέλαυσα καὶ re ut σε.

126쪽

Praeterea non minus quam omnes sere reliquae vulgaris dialecti formae, etiam talia praeterita passim leguntur in antiquiorum scriptorum ut Isocratis eodicibus, inserta videlicet perlibrariorum neglegentiam. Sed iam videamus explicationem harum sormarum a Mul-lachio prolatam, quam silentio transire nolim, quoniam aptissima videtur ad illustrandam perversam rationem ullachii aliorumque, qui nihil antiquius habeant, quam ut omnia Neo- graeca ab aetatis quam antiquissimae memoria atque simodo ulla ratione fieri potest, ab ipso Homero repetant. Audiamus, quo perducant doctos ceterum atque sanos homines istae ineptiae 'Eine andere Abwelehunivo de genuhnlichen praehehinsichille de Augments estetit in de Verstarkun des Augmenti syllabici dure das Augmentum temporale, sora si γοαφα, ἰ πιαν, itiγε in de plebeiischen Ausdructa eis ge-hur Wird Auch et diese AbNeichuncti en antike Vor- gange u Grunde Di bekanntesten Boispiete sin die Verba βουλοιua δυναμαι ιιέλλω, elche in thren attischen Formenηὁυνάαην ηβουλήιιην ἔμελλον neben ἐδυνάμην das orbildm die in Rede stehenden Erecheinunge geben. Quacumque ratione hasce formas vetustiores expedimus nam satis difficilis

est earum explicatio), tamen hoc unum certissime constat cum istis recentissimis nihil eis commune esse. Nam posterioris graeeitatis sermae ex eius ipsius indole explicandae sunt. Itaque, ut breviter quid sentiam eloquar, non ex flexionis mutatione hanc augmenti formationem ortam esse duco, sed ex univerea, quam accuratius descripsimus, vocalium quantitatis perturbatione eo progressa, ut vocales longae et breves vix

distingui possent ab illius aetatis hominibus. Mensurae autem differentia deleta accedebat similitudo quaedam eum ingenti verborum multitudine, quorum augmentum, temporale videlicet, per x scribitur unde evenit, utor brevis vocalis ε locum in augmento significando usurparetur, nusquam fere ι, quod ex reliquis vocalis ε mutationibus expectaveris, quamquam huius quoque unum quidem exemplum investigavi in ut Christiano

CIO. n. 8862 ἀναiθηκαν. 4. Inde ab antiquissimo aevo cum certissima fuisset grae-

127쪽

- 116 citatis regula, quae solis indicativi sormis augmentum concederet, hic usus etiam recentiore aetate tam penitus in plebis consuetudine inhaesit, ut constanter retineretur. Attamen tituli quidam omnibus barbarismi notis praediti paucissima praebent exempla augmenti in eas formas, a quibus alienum est, illati, participium scilicet et imperativum n. 314 in tit Smyrnaeo

ubi ipsum metrum longam syllabam requirit ei p. 80). n. 427 in ut Christ. Hadrianis eff)v. 2 ἀνθρασιν citrioις δοξαν φ-ειλάμ εJνος, et in sine tit n. 452 II fere saec. prope Damam eff)

Memorabilia haec exstant testimonia, quousque inferiore aetate progressa sit usus perturbatio. 5. Hisce de augmento expositis statim addam singularem quandam reduplicationi formationem, quae in recentiore Amorsinorum usu exstitisse videtur. Duobus enim in titulis verborum ara velis incipientium reduplicatio per simplicemis exprimitur. n. 274 liti T E εἰ ὁ μαθεὶ συ ποθεὶς τένα μ' ενθάδε

ubi de impersecti notione cogitari non potest et n. md μὴ γελάσθς, ξένε, μοῖραν ρgς, ια ελον χα. Corrigendo tollere hasce formas, quamvis singulare sint ), non audeo, praesertim cum satis mirum esset, quod idem vitium in duobus eiusdem fere aetatis eiusdemque insulae inscriptionibus reperitur es Schneidewinum hilol. IX p. 9 i).g3.

Iam ad eam pervenimus verbi Graeci partem, quae cum longe gravissimas mutationes subierit, tiam universam poste

128쪽

rioris graecitatis indolem aptissime illustrat. In aοristo enim

miram observamus confusionem formarum, quae cum ip8a

formatione prorsus diversae inter se sint, tamen notionis plane geminae communi inculo inter se coniungantur inique, ut rectissime Curtius monet Verb. II p. 311 vel ob id ipsum satis memorabilis est ista perturbatio, quod ex ea aperte elucet, quantopere etiam recentiore aetate Graeci artissimum conexum senserint, qui inter singulas acristi sermas quam maxime inter se divergentes intercedat. Habemus enim oristi primi pedimixtionem cum aoristo secundo ita consectam, ut secundi stirpiterminationes primi adderentur. Quas sormas ex eius aetatis, qua primum innotuerint, usitata significatione oristi Alexandrini nomine complecti solemus Archetypa autem huius quidem lamationis revera a vetustissimo linguae Graecae usu repetuntur, quoniam duo exempla inde ab Homero per omnia saecula usitata suisse videmus, Ireo et λα, ἔνεγκον et i νεγκα quamquam uberrima exempla collecta a viris doctis simprimis a La Bochio, lachr. s. est Gymn. 1872. p. 25, es. Curi. Verb H p. 3l0 in singulis modis ac personis signi- seandis modo hanc modo illam formam praelatam suisse docuerunt, ut εὶαας et λατε omnibus temporibus saepissime usurpabantur, contra rarior erat primae pers. εἶπα et participii ειπα usu8, quae tamen Saepius apud Herodotum inveniuntur. Isti igitur acristi soli erant, qui a scriptoribus melioris aetatis adhibebantur; quod expressis verbis monere eo minus omiserim, quia viri docti, ut ipse Lobeck ad Phryn. p. 39), hoc

tam ceris affirmare non audebant propter singula quaedam exempla in optimorum scriptorum codicibus exstantia, quae nostri saeculi editores, ut librariorum vulgaris dialecti testimonia, summo iure expellenda curaverunt, haud raro optimorum librorum fide nitentes, ut in antiquissimo sere Lobeckii exemplo Andoc. I, 5, ubi pro vulgata scriptura ευράμενος ex codd. AB ευροιιενος restitutum est. Contra Alexandrinorum aetate in dies aucta est harum so arum frequentia, quarum exempla prae ceteris apud Septuaginta et in Novi Testamenti codicibus occurrunt, s. Buum n, Gr. d. neutest. Spraehgebr.

p. 34 atque turg, De dial Al. p. 60 sqq. qui permagnam

129쪽

proferam, quibus ne quis adhibeat salsas istas sermas admonent, Phrynichi p. 39 ευρασθαι υ ἐρεὶς τροσπαροξυτόνως

δια του , Lλα παροξυτονως δια του et incerti auctoris π., μαοτ. . l. o. p. 314 ετ ὁμαρτάνουσιν οἱ λεγοντες ἀσει- λαμην καὶ ἀφειλατο δέον λέγειν δια του, ἀφειλομην καὶ διὰ το ε αφεέLτO. Vehementer autem erraverit, qui reliquas acristi sormas propter Alexandrini frequentiam paulatim evanuisse suspicetur immo vero apud eundem scriptorem promiscue omnes formae leguntur, ut quid quoque loco scripserit

auctor saepius dignosci vix possit, cum multis locis vulgaris sermonis vestigia librario tribuere malimus, quam script0ri. Neque iniuria talem dubitationem moveri scripturae fluctuatio in singulis eiusdem libri codicibus dilucide demonstrat, ut ex Veteris estamenti libris manuscriptis longe plurima acristi Alexandrini vestigia in ipso codice Alexandrino exstare But, mann admonet Vel ex eis quae hic delinearimus magis quam descripsimus, facile perspicitur, quantum hic quoque tribuendum sit inscriptionum testimoniis, quae sola omnem dubitationem de genuina auctoris scriptura excludant. Quamobrem epigrammatum exemplis colligendis operam dedimus. Ac primum quidem multa oristorum Dr et I νεγκα exempla exstare per se intellegitur. Memorabile autem videtur ipsius participii ειαας ceterum rarius adhibiti complura inveniri vestigia. Sic legitur laxa in ut Pholegandri melioris aetatis n. I90 n. 522 Thessalonicae) n. 713 Ficuleae), προςείπας n. 78I Cnidis. oristi autem verbi φερειν praeter Vulgarem formarux νεγκάιιχην nam formam activam non repperi n. 568, 967, 1044 al. interdum etiam Homerica r νεικό/ιην invenitur, ut n. 563. - Reliqua Uristi Alexandrini haec sunt exempla: l. αγε ιν αγγαγαν n. 526 apud Berrhoen. συνήγαγα in tit apud eius T aib. praesp. XXI. Etiam a grammaticis istae formae laudantur: Hesych. ἀγάγας ἀντὶ του ἀγαγευναγαγον ἀντὶ του αγαγε

130쪽

αγαγε, καὶ γὰρ ἡ μετοχὴ γαγων ως ανελε ἀνελων. 2. αἱρεῖν in quinque epigramm saec. H-Wi chr. n. i)

MEN in tit Thessalico n. 544. ἀφ-εέλατο n. 70 Romae saec. II V. III. ἀν- είλατο n. 404 in Galatiae tit. ειλατ εἱλάμενος, νεῖλαν, Γλα n. 314 saec. ΙΙΙ.ἐφ-ειλάμενος n. 427 saec. III v. IV. 3. χειν. σχα n. 120 in barbaro tit Att., ubi v. 4 ex certa emendatione legimus Mχον, ut etiam in tit Romano non minus barbaro n. 722 utramque sormam habemus

εσχα n. 29 Trallibus. εσχα n. 689 Romae in tit adm recenti. 4. ευρέσκειν medii tantum formas praebet ευράμενος n. 863 leusine Hadriani aet.).ευρατ n. 878 Athenis saec. VI p. Chr. n.

5. ρχεσθαι duplicem praebet formam, alteram ἐλθα ' n. 722 n. 920 II Rom. saec. IV et n. 43a

exstat UOA), alteram

φλυθα n. 565 Florentiae s. Hi Chr. n. Iam in originem harum formarum accuratius inquiramus. Atque si linguae Graecae historiam inde ab Homeri aevo usque ad recentissima tempora percurrimus, secundi quem vocant acristi eam indolem esse videmus, ut cum ab initio minus frequens eius fuerit usus, paulatim magis magisque evanescat. Si iam in Atticorum sermone paucorum tantum verborum risu secundi usitati sunt. Quod unde ortum sit facile in-

라틴어 텍스트