장음표시 사용
101쪽
assimulationem ad sequentis vocabuli initium' propterea memorabilem dixerim, quod littera, insequente, omnis differentia inter praepositionum ἐκ et D formas delebatur, ut in epigr. n. 407 prope Sagalassum ess legitur . t εχ γαέης τῆσδε et n. 1039 in tit Lycio ε γάμων. s. praeterea ἐγ λιμένος n. 1043 et accedente cras καὶ θαλάι ω n. 468 lit vulg. .
Sed etiam contrarium huic assimulationi studium observatur singula verba inter se disiungendi et propriae atque etymologicae scripturae sive servandae sive restituendae. Ac vix mirabimur, quod etiam in hac ratione persequenda multi longius, quam par erat, progre88 sunt, cum etiam mediis in verbis omnes nasale consonantes, ut in fine, per litteramis exprimere inciperent. Quod eum saepius, ut in vocibus cum praepositionibus compositis, etymologicam rationem attingeret apteque illustraret, tamen posteriore imprimis aetate aliae formae in linguam inducebantur satis requentes, quae a vera derivatione quam alienissimae essent. Ut o facilius perspiciatur, pauca exempla prosero ex epigrammatis promiscue
viter et assimulationis et dissimulationis tractationem absolvere licebat, quoniam multis exemplis perlustratis eo pervenimus, ut nullam omnino certam regulam, cui adstrictae essent, investigari posse atque usus constantiam ne in singulis quidem inscriptionibus exstare intellegeremus. 2.
1. Paucae quaedam radices, quae in communi linguae Graecae usu spiritum lenem perhibent, in titulis potissimum
102쪽
rara aspirationis vestigia praestant, quam cum propriam quondam fuisse horum vocabulorum aut ex A aut exis genuina ortam eluceat, ab antiquissimo aevo repetitam esse atque servatam facile nobis persuademus es. Curtii Et Gr ei. p. 687 sq.). Ex hisce exemplorum copia insigne est verbum 'τος, quod in compositis saepius occurrit: δωδε τη n. 12 Aeginae in ius. liti.
denique unum simplicis vocabuli exemplum, quod, cum ad aetatem admodum recentem pertineat, haud dubie ex adiectivorum illorum analogia aspiratum est ' n. 689 Romae)ενδεχ ετη ζri Jσας, δωδεκατο δ' ἐπιβας. Ex reliquis exemplis unum ab antiquissima traditione repetitum est . 15 VI a Chr. n. saec. καθέχεε. 2. Quae praeterea huc spectare videntur φ' λαισι n. 372 v. 21 in sit Cottae I p. Chr. n. saec. et καθεδον τεό n. 278 Amori, insmae aetatis), cum recentiora sint, quam ut scripturam antiquitus servatam agnoscere possimus, vulguri potius quae vocatur aspirationi annumeranda sunt, de qua
uberrime exposuit νο si h ea Curi. Stud. I 2. p. 63 sqq. . Loquendi enim commoditatem id paulatim effecisse demonstravit vir doctissimus, ut Graeci pro tenui saepius aspiratam et pronuntiarent et in titulis imprimis, scriberent. Sic in epigr. Smyrnaeo n. 3li liti vulg. praeter ut legitur τουθο. Atque in universa posterioris aevi vacillatione haud raro evenit, ut
103쪽
etiam pro genuina aspirata tenuis scriberetur. Si εν τάδε habemus in tit Rom. Christ. haei. n. 729 a Mus Rhen. XXXIV et in ut Thessalonicae T adm reo. n. 22 V. 14 contra v. l νθα); et αλοκος pro λοχος n. 525 εκθρος in tit. Corcyraeo n. 262. - Alia est ratio memorabilis exempli scripturae, pro θ in tit Therae n. 807 liti vulg. βάτθοα, affricatae quae dicitur pronuntiationis certum indicium, quo- eum conseras, quod legitur in tit Tegeat. Is ibi ανατετ-θειμενοις Rosche l. e. p. 23), quamquam hic propter ante-eedentem de lapidarii vitio lacilius possis cogitare. - Etiam duplex aspirata et muta cum aspirata coniuncta interdum inter Se permutantur. Sic in epigr. Chio satis antiquo liti ΠΣ Buli de corresp. Heli. 1879 p. 31 exstat καταπθιμένης contrariam mutationem es Rosche p. 89 observamus in antiquissimo tit Corcyraeo n. 180 Aoάθθοιο, quod etiam in nummo legitur, cum Plutarchus et Plinius formam otino praebeant
Βάχχοι n. 87 Teni in in8. I p. Chr. n. 8aee. Ιαχχo n. 690 Romae saec. II p. Chr. n. Item in nominibus Romanis, quorum litteraeis per c transscribi solent es 'Aαφέα n. 247 et n. 386), interdum legimus Icy', ut n. 114 Ἀφν ιανός. Alia exempla vide apud Frangium t epigr. Gr. p. 247 et Roscherum p. 89. 3. Inde ab Aristotelis sere aetate pro usitata et plerisquo probata scriptura verbi οδεές, μηδεές aspirata inserriatque υθεές, ιι θεές scribi coeptum est es Rechi. Cur epigr p. 30). pigrammatum quinque investigavi exempla.' Ουθεέ n. 35 Athenis circa med. 8aec. I a Chr. n. olὐθεν n. 45 Athenisci vel III saec. μηθείς n. 96 Athenis Ουθεi n. 236 Smyrnae saec. II vel Ι)ουθεν n. 240 Smyrnae liti vulg.).i Alia exempla Christiana exstant CIO. IV n. 9543 et n. 9903,
104쪽
- 93 Unde originem duxerit haec mutatio, difficile est ad disceptandum i): sed non ex ipsius populi vulgari usu eam prosectam esse vel inde cognoscitur, quod nusquam exempla occurrunt seripturae μηθεμία, υθεμέας te.
l. Pro consonantibus duplicibus vetustissimo aevo constanter, rarius recentioribus temporibus simplices adhibentur. Atque antiquissima exempla diligenter collegit G. Meyer Gr. Gr g 287 ); itaque recentiora tantum ex epigrammatis colligamus: Λαλο- τυχος et Καλικρατη ς in titulis Amorginis n. 280 valde recenti et n. 281 III saec. Καλλι eo in tit Thebano n. 869 saec. II).R Et quod proprie ad sola media spectat verba, passim etiam adhibetur, si eaedem onsonantes in unius verbi fine et sequentis initio concurrunt. Cuius rei exemplum praeceteris memorabile, quod ipsa versus mensura congruit cumscriptura ), exstat in tit Olymp. V saec. a. Chr. n. n. 741καὶ Καφιaριναῆος πρόσθ' o ρ' ἐπιαντινερ. Reliqua vide apud
2. Multo artius cum propria epigrammatum indole cohaerent duplicatae consonantis pro simplici vestigia satis eo-piosa. Quorum ea erat ratio, ut a paucis exemplis antiquissimis a poetarum epicorum usu firmatis profecti recentiores poetae eorum analogiam ad alia verba transferrent, quorum cum etymologica ratione minime congruerent consonantes duplicatae. Itaque cum apud Homerum invenirent εννεον ελλαβε,
a G. Meyer Gr. Gr. gral ubi multa exempla collegit ex confusione particularum υτ et υδε eam explicare studet, quod minus pro- habile videtur. 2 Unum addo 'Anoi νι in ut Delph. n. 47 ol. 763. 3 Ex titulis Christianis huc pertinent ἐκλησία II. IV n. 915,
105쪽
ἐλλιτανευ sim. de quibus es. Curtii Verb. V p. 17 non modo illas formas ipsi adhibuerunt carminum epicorum et epigrammatum poetae, Verum etiam posteriore aetate duplicem hanc consonantem metro satis commodam aliis verbis intulerunt, ut ελλιπε legimus n. l8 et n. 574 ελλαχε n. 243 609. 957, quibus aecedit n. 939, ubi seriptum quidem est λαχε, metrum autem duplicationem requirit. Eodem reser audaciorem liquidae duplicationem, quae substantivum artissime cum praepositione coniungat in tit Mytilenaeo II p. Chr. n. saec. n. 82b
sumptam hanc quoque ex usus epici aliqua analogia de qua es a Roche om. extkrit p. 380 Hom. Untersuchungen p. 47 sqq. Meyer Gr. Gr g 288). Longe autem requentissima exstant exempla scripturae a pro simpliciis. Notissima est usus Homerici vacillatio inter sormas, quales sunt τελέσας et τελεσσας, sic instituta, ut in syllabis ars intentis duplicata littera, in thesi simplex usurparetur. Si in epigrammatis legimus, . 356
Alex Magni aet.), ψηφισσαμένη n. 870 adm reo. Sim. Ceterum etiam ante alias quasdam consonantes, τ imprimis, duplicemis haud raro praetulerunt simplici, ut satis vetustum docet exemplum ἐσσχυλου in epigr. Att. n. 760 Va Chr. n. saec. et n. 487 ἀρεσστευων in Thisbaeo eiusdem aetatis. i)od posteriorem autem huius duplicationis usum illustrandum aptissimum praesto est exemplum n. 33ἔV. 7 πλήγυατι δυσστήν φ πνευμα silici us ενον v. 8 ἐJζόπιθεν χειρ γάρ αι βαλεν δυστηνον ἐς
106쪽
Satis perspicue lueet omnibus eis locis, quibus arsi syllaba intendatur, quasi ad firmandum et efferendum ictum duplicem adhibitam, contra v. 8 in thesi simplicem consonantem relictam esse. Quod consulto a poeta institutum esse etiam aliorum epigrammatum demonstrant exempla, ut barbara sormae εστῶσι transmutatio in epigri recentissimo Aegina n. 271, 6 εσστῶσι τεοστομεναι et in ut Ital. ΙΙΙ sere saec. n. 690 1 βαιὰν πισ-
l. Ipsius quidem litterae ζ aliqua ratione mutatae nullum investigari exemplum ), sed compluries pro , semel prora in titulis antiquioribus ζ legitur Antiquissimum habemus vestigium tit Parii n. 750 saec. ωπεδον, quam sormam, ex διώ-πεδον Curi. Et Gr. l. p. 62 sq. ortam, regularem atque genuinam suisse praeter Xenophanis locum D. 1, 1 Bergli et Hesychii glossam ζάπεδον αγα δαφος etiam antecedentis vocalis productio demonstrat Hymn. Hom. V 283 cf. La Boebe, Hom. Untersuch. p. 49). - Reliqua exempla in quibus coro
inveni omnia ante mediam praebent hanc litteram. Πελαζγικόν . 846 Argis IV a Chr. n. meo exeuntis. α ιιενος* n. 49 Orchomenia a Chr. n. 8aee.
καταζβεσθει n. I Alexandriae liti. ET , denique ιι υρνη tribus locis adhibitum n Io Athenis saec. I p. Chr. n.) n. 376 Aeganis eiusdem sere aetatis) n. 7 Praeneste ΙΙΙ sere saec.). )2. Simili ratione, qua iam alio loe artiorem substantivicum praepo8itione conexum ad consonantium scripturam pertinere vidimus, etiam in tit. rienaeo IV vel III saee. n. 774 ἐκ λαιιἶνος scriptura in ἐξαλα ιἐνo contractum est. Eadem praepositio memorabilem praebet scripturam in tit. n. 33 ἐξ
l Aliorum titulorum exempla vide apud lassium p. r. 2 CL νομίζαατα GIO. IV, 94 in barbaro Syr. it. 3 cf. Iasa, Ausspr. p. 99 Sq. Dissilia πιν Corale
107쪽
- 96 et n. 228 ἐἴσω ων, nam scribendi rationem o no tissima inscriptionum Latinarum fluctuatione inter x et x ortam es8e
eum per se verisimile sit demonstrari videtur titulo Alexandri Severi aet in Gallia Narb inciso n. 836 Σέξστος ); quamquam certum iudicium sacere non audeo, quoniam de tit n. 228 anunusculis editi aetate nil constat.
De nominibus in ις ιν pro ιος ιον terminatis.
Duae potissimum depravationes senescente graecitate n0minum flexionis speciem ac formationem magna ex parte mutaverunt. Ex quibus altera in eo posita est, ut nomina quaedam, personarum praecipue in m -to desinentia hanc terminatio. ne in ις ιν contrahere incipiant. Quod idem in Romanorum quoque nominibus observatur, ea tamen differentia satis gravi intercedente, ut apud Romanos quidem antiquae aetatis propriae sint istae formae atque, quo recentiores perlustremu8 titulos, eo rarius occurrant, donec prorsus Vanescant c0ntra apud Graecos cum a primo domum . Chr. n. 8aec in u8um Vulgarem intraverint ), usque ad nostra tempora in hodiernorum Graecorum sermone serventur. Quamvis autem accuratos ac plenos Graecorum non minus quam Latinorum exemplorum indices confecerint viri docti, qui subtilissime has Armas tractayerunt prae ceteris Rit schelius duobus programmatis: De reconditiore quadam declinatione Latina Op. IV p. 446478 et Bengeler, de nominibus propriis et Latinis in is
pro ius et Graecis in ις ιν pro ιος ιον Curi. Stud. IIIp. 47-l83), tamen epigrammatum exempla congerere operaeli CL . . IL. I n. 1188 Sexstianus. 2 Exemplaria et quasi archetypa huius formationis repetere licebat ab optimae aetatis nominibus, qualia sunt latiω δεῖξις υσις. Dissilia πιν Corale
108쪽
- 97 pretium esse duxi, quoniam cum Rirachelii commentatio a. 1861, Bengeler 1870 conscripta sit exstant, quae post illa tempora innotuerint. L Nomina propria, quae longe requentissima praebent exempla: Πλωτι n. 113 in tit. Att. praeterea CIO. 6987).Μεi σι n. 144 Athenis saec. II vel ΙΙΙ, simodo Μεισιος revera nomen est ceterum quidem ignotum i)Κεντρικι n. 168 in carmine Att., cuius barbaram originem ni ipsa verba profiterentur formae grammaticae dilucide demonstrarent. Νει κατορι n. 427 Hadrianis ad Olympum. Christ aetatis ac similis condicionis atque antecedens epigr. cs formam ἐφειλάμενος). Καρακουττι n. 607 Romae III sere gaeo. cs. v. 2 Ναρα-
Καρουέντι n. 656 liti. Cui in tit ab homine inscitissim conscr. cf. ιάκαρος).Λρακοντι n. 458 Philippopoli liti. SC).AIλις in tit 7 18 Catanae pessimis versibus. Ab ρῆλις n. 73 Catanae. Ηρακλι n. 729 a Romae in ut Christiano. Ἀττι n. 816 Romae c/τis', i). Γελασις n. 1076 Romae quod ut ab homine egyptio scriptum putemus monet nomen Memphis. Quibus accedunt exempla ex Retzsteinii titulis Syriacis quae eum fugisse videantur Benseterum addere iuvat): λάι n. 2, mira nominis λάουιος forma, sublata v ex λάιος n. 6)
Ἐλλάδι n. 136 Athon/s, ubi cum litterae sint vulgares atque tam eleganter insculptae, ut de plebeia inscriptione cogitari non possit, ipsam hane sormam recentiorem tituli aetatem testari annotat albet. Μαιάδι n. 344 prope Hadrianos liti ET. γανουάριν n. 369 Cottaei liti. EC ).
l Μεῖσι fortasse pro μεῖξις mina scriptum esse me monet prae-eeptor illustrissimus G. Curtius. Dj9jlia πιν Corale
109쪽
Μακαρι n. 6ll prope Romam). Πορφυρι n. 935 aurigae nomen cf. etiam n. 611 in vulgari inscriptione Byzantina. Ἀκέσιν elesphorum vocat poeta hymniis. 1027. Huo etiam pertinet mulieris nomeni δάμαρ Βασέλεια et εω κιν pro Αεωκιον in epigr. Byzantino n. 535 saec. IV p. Chr. n. .
Syriae sunt υρανι n. 125, Μεσορι n. 172. II. Substantinorum formae tam raro inveniuntur, ut ad nominum propriorum analogiam formatae videantur. χαρταρι n. 309 Smyrnae ρ ητιαρι n. 350 Nicaeae et unum exemplum Syriacum ἀκτουαρι in. 64. Denique duo substantis generis neutrius δ in epigr. Romanis μελέτιν pro μελέτων in tit prorsus barbaro n. 7l et στάδι n. 94 in carmine vilissimo, ut ait albet, dicendi genere argumentique vulgaritate insigni Praeterea unum commemorandum est exemplum similis transmutationis nominum quae in a a termianantur in ις, simodo n. 34 nomen recte supplevit addingtonMi κιςJ. Hisce autem exemplis alia accedunt vestigia si non scripturae tamen pronuntiationis, versuum mensura firmata, quibus nemo adhuc animum advertisse videtur. Nonnullis enim in epigrammatis versus, quorum metrum claudicare apparet, tum bene fluere observamus, cum pro scriptis terminationibus εος-m legendo substituimus ις ιν. )n δή in ut multis modis corrupto, ubi v. 5 Μαιάδι exstare vidimus: V. 13 και et νος βαρυδουσιο εχε πατηρ ἰλάσιος
4 Simili ratione apud Plautum exempla exstant bisyllabae mensurae filius gaudium Bucheler, Deci Lat. p. 253. iqilia πιν Corale
110쪽
n. 44 in Syriae tit. III sere saec. v. 3 o πω ' ν γεμόνος βενεφiκιαριος κατὰ εθνος. n. 950 Athenis Hadriani sere aet.
n. 968 Athenis saec. III inItio senarius)
n. III, 2 χρυσεόμαλλον ητ αμιον τὸν ποι δε κυνηγον. Denique alterius generi unum exemplum n. 340, 6 χὴν ιεν μοι τεχνη λαοξόος, υνοφια Μειδίας. Unde discimus multo latius hunc morem in loquendi quam inscribendi usu patuis8e. Ad usus frequentiam illustrandam haec sufficiant, nisi quod hoc unum monendum videtur etiam tu ipsius Graeciae titulis multo frequentiora inveniri exempla, quam pauca a nobis allata. - De explicatione autem diu multumque dubitaverunt viri docti. Ac nos quidem, cum iam viderimus, quantum hic intersit inter nominum Graecorum et Latinorum usum, haec qua ratione expedienda sint mittamus sola Graeca respiciamus. Duplicem autem explicandi viam inierunt viri docti. Alii enim hanc declinationem a Graeca lingua alienam aliunde in sermonis Graeci consuetudinem illatam esse censent, aut a Romanis, quod cum statuere malitisit schelius, ad temporum rationem, quibus primum apud Romanos, tum demum apud Graecos adhibitae sint istae sormae, per se optime quadrare neminem fugit, aut ex orientis regi0nibus, ut Nelcher,
Keil alii' statuerunt, qui apud Aegyptios et Asiae quasdamnationes permulta nomina exstare in i terminata, quorum adsimisitudinem etiam Graecus usus lacillime depravari potuerit, affirment. Sed utrique pinioni obstant ipsius Graeciae tituli,
i Boockhium idem sensisse ob hanc solam causam, quod barbaras has formas aliquot Is locis vocavit, minime cum ensetero p. 169 concludo saepius enim Boeckhium hac voce posterioris graecitatis vitia notare video, etiamsi de externa quadam origine ne cogitari quidem possit. Dissilia πιν Cooste