Epitome doctrinae metricae Godofredi Hermanni

11쪽

Vill

vero intellexisse videantur, facito reperiat id eo laetum esse, quod, quum omnem Vitam in singulorum loeorum vertiorum-quc explicatione consump8erint, non potuerint eo pervenire, ut, unde omnia pendent, mentem, con8ilium, ingenium eorum, quorum 8eriptis tantolHre in8udarunt, perspicerent. Quod si numeros spectamu8, quae res tota ad animos commovendos inventa est, quis non videt, eum demum aliquid in hoo genere proficere, qui scripta poetariam ita legat, ut, dum dictorum vi commoveri Rese velit, numeris ad id ut adi mento, qui finis et quae virtus est numerorum, utatur: quod contra is, qui multo labore gingulas syllabas ponderat, quia non habet, unde quid aptum quid ineptum sit, diiudicet, noni, iterit non, ut ait Terentius, sacere intelligendo ut nihil intelligat. Sed quoniam in hoo genere omnia ad sensum redeunt, qui non argumentis cogi potest, sed usu atque ege citatione erudiri debet, propterea necessarium est, ut diu multumque uno in Seriptore, unoVe in genere carminis moremur, neque confundi nos et perturbari admiscendis alienis patiamur. Quidquid enim adsuescendo addiscendum est, aliquamdiu sine intercapedino tractari debet, quo, si singula penitus sese nobis insinuarint, deinde diversitates sponto

animadvertamus.

Ceterum saepe in hoc genere multa opus est et diligenti cogitatione, ubi, cur quid et quando fieri aut non fieri soleat, ratio reddenda est. Exemplo utar luculento, de quo olim multum et acerbius, quam docebat, disputatum est. Nam quum esset quaesitum, an recte in trimetri comici de quarto, si is Rnapaestus esset, ita posset incidi, ut verbum in liriore brevium syllabarum finiretur, alii id licitum, alii non licitum, alii certis conditionibus si nium iudicarunt. ει quibus qui de hac re disputavit, Car. Reifigiam in Diariis Icnensibus ni. Decembri a. 1817. sol. 223. et 224. proxime

verum Recessit. Non enim consectam ab eo esse rem dixerim, qui non putem Verum esse, quod ille contendit, in secundo quartoque pede eam incisionem Propterea recte se

12쪽

habere, quod hi pedes syllabam ancipitem adspernentur, ideoque prima harum brevium neoessario statim pro brevi

agnoscatur, neque umbiguum maneat, utrum pro brevi, an

pro longa habenda sit, quod fore, si in tertio quintove pede eiusmodi incisio fiat. Nam ambiguitatem, quam in tertio et quinto pede exstituram dicit, nulla e8t: et, si qua egi, est etiam in secundo quartoque pede. Quoniam enim quaecum lue in medio trimetro inveniatur syllaba anceps, ex numeri lege pro brevi est, ut, si natura longa sit, brevis syllabae locum teneat; si brevis sit natura, iure suo brevis habeatur: nulla omnino potest ambiguitas nasci, si ea syllaba est prima anapaesti. Nam etiam si iambus pes ille soret, non p0sset non pro brevi haberi, tantoque magis, ilitia natura i revis e8t, quae etiam si longa natura foret, non longae, sed brevis officio functura esset. Quod si quid eam umbiguitatis halicro putabimus, longe id alia in re positum erit, eaque etiam secundi quartique pedis communi. Nam sane ineisione in ea syllaba facta, illud ambiguum est, utrum ea syllaba latam

thesin, an partem tantummodo theseos contineat. Et quum pr0prie thesis in qu umque trimetri Ioeo una syllaba constare debeat, par est omnium pedum conditio, ut, ubi finitum in ea syllaba vocaliutum reperiamus, non nihil offensionis ex Reee88ione alius non necessariae syllabae enasci videatur.

Illud vero recte vidit Reisitus, maiorem interpunctionem in illa syllaba laetam aliquiando tuendae illi caesurae inseri ire. Ac senserat ille, quae caussit esset huius rei; sed quoniamin' ea explieanda a vero, ut ego quidem arbitror, aberraverat, fieri non lioterat, quin diversa permiscendo, id quod omnibus acciderat, qui hanc rem disputavimus, etiam quae non suntlii obanda, de sendi posse existimaret. Res haec cκt. Ossensio omnis in eo l308ita est, quod, quum dipodia per anapaestum citatius decurrere debeat, finis verbi in primam anapaesti syllabam incidens celeriorem illum numeri decursum pausa saeta interrumpit et retardat:

13쪽

Haec perversitaΗ qiiattuor maxime modis obscurari vel tolli potius poteSt. Primo si primam anapaesti syllabam facit vox monosyllaba ita cum se tuentibus cohaeren8, ut non possit ad praecedentia trahi. Flacies. 104. Actiarn. I98. νυνὶ δ', ορῆς, πραττει τα ιι εγι- εν Σὴ πολει. εἰ πτογχος ων, ἔπειτ' εν λεγειν. Sic enim syllaba igia moram omnem adspernatur, et pars Mimaeruscos ad Sestuenteni arsin pertinentis:

Contra pravus cst Versus, si ea vox cum praecedentibus cohaeret, ut in illo, viod Brunckius dedit in Aetiarn. 748. ἐγά, δἐ καρυξ δ γα ΛΓκatonDλlν, υI a. Seeundo nihil offensionis habet indisio in illa syllaba facta, si gravis caesura ante tertiam ursin fit. Ita enim novus in tertia arsi incipiens numerus arcte coniungi voce8, tuae sunt in quarto pede, po8tulat:

14쪽

lialis lae

i in

Sed quum in cod. Rav. τάγ iam' inventum sit, vera scriptura haec esse videtur:

Tertio reeto finitur verbum in prinia anatui esti syllaba, si in quarta arsi caesura e8t, Verba autem, in qui huS RDR-Pae8tus eSt, sen8u cohaerent. Nam sen8us, coniungi verba illa postulans tanto magis accelerat decursum numeri, quod statim secutura est pau8a in quarta arsi, ad quam usque perduci numerus debeat: Ita in Thesm. v. 609. Uχουσα; τίτθη νη Λί' διοίχοι ai. Et in Nub. v. Tl. 9ςπερ Μεγακλέης, se στιν εχωπι εγω δ' ετ ν. Nam ne quis hic putet interluinctionem eam, quae ante ter tiam arsin est, aliquid ad rem saeero, licebit versum ita mutare, numeri8 non minR8 rectis: ῶςπερ Μεγακλεους ειστίδ' εχιυπι ἐγεώ δ' ἐφην. At ubi verba, in quibus anapaestus est, Sensu disiungas, statim animadvertas numerum depravari:

στίδα, Μεγακλέης εἶςπερ, ἐλωπι ἐγω δ' ἔφη /. Quod in Lysistr. 838. legitur, εγωγε ' κἄστιν ὁυφιὰς ἀνὴρ Κινησίος,

15쪽

Alia iam vel ex eodicibus vel certa coniectura vitio liberata sunt, ut Vesp. 1 l. ΕΡ. 7. 208. Ran. 76. Av. 40. Lys. 200. Eccles8. 146. l67. 428. Singularis ratio est versus dl5. Pacis:

qui specie, n0n re, vitiosus est. Nam eum histrio si sic pronuntiasset, uti debebat: καὶ του κυκλου παρετρωγον υφ' αιιαρτωλίας, recte se haberet numerus: sed iussit eum poeta veluti lingua aberrantem υφ' αριι ατ ολίας dicere: quapropter illum haec Verba sic pronuntia88e putandum est, ut i φ' αρι ια pro tribracho esset. In Vespi8 v. l 16'. . quae praecedunt de calceis Lac0nicis dicta sic scribendum ostendunt: ωδὶ προβυς τρυφερον τι διαλακ υνισον. In Thesmophoriagusis secundis apud Athenaeum XV. p. 690. D. recte Dobraeus scripsit: ω Ζευ πολυτh ιην οἷον εn δεινασ ὁ ιιι αρος. Quarto, si in ea ipsa syllaba, quae prima anapaesti e8t, gravis caesura st. Nam quum haec caesura suciat, ut quarta argis iam non sit pars praecedentis ordinis, sed ipsa novum ordinem incipiat, aperium est removeri illud, in iluo Ostensionem esse dicebamus. Iam enim non in medio ordino pausa sit, sed in sine ordinis; quem deinde alius ord0 excipit, an crustu habens ex irrationali brevi, quia etiam praegres8us

ordo irrationali brevi finiebatur. Hae rati0ne defendi potest hoc in Vespis v. 1369.

16쪽

in quo tainen si, ut g tb6. dixi, τιγν avλvreida scribatur, nihil erit quod vitiipetari possit. Certius est hoc exemplum in Ranis v. 1220. Eυριπίδι , ΕΥ. τί ἐστιν; A. υφέσθαι μοι δοκεές. Quoeum ego timidelia non conit areni, quae Reisitus, quod εστὶν in fine quaestionis semper plenum proferatur, eius telugeneris esse putabat, in Paee v. 187. in Avilius 3495. in Nubibus 234.:

Inimo haud scio an his in locis scribendum sit εστ . In omnibus enim omitti poterat ἐστί, quia de aliis rebus quaeritur, non de m , quod isto verbo continetur. Ab eo genere multum abest τί εστιν, quo quum significetur quid factum sit, Donpotest omitti ἰοτι, sed esserendum est voce in pronuntianda quaestione, eaque caussa aptius videtur integrum quam intercepta vocali proferri. Non ausim eo modo defendere Nubium v. li92. EI P. Da δ τί τ ν εννὶν προςέθηκεν ς Q. D, ω μελε, praesertim quum in uno codice προώθηκ' inventum sit. Praeter hanc de qua dictum est anapaesti in trimetro iambico divisionem alia est quae improbatur Verborum inversu terminatio, commemorata k l54. quum ante arsin dactylus finem vocabuli habet, ut in versu Lysistratae sic in quibusdam libris scripto: ἀλλ' οὐκ εκείνοὸν χην τάδε προυργιaἰτερα. vel in Pluto v. 688. τὸ γερδιον δ', ως ἶσίλετο δη μου τον χνόφον. ,

Diuiti

17쪽

Vbi quum aliquot libri δ' omittant, corrigendum videtur sic: τυ γρρδιον δ', ως ἶσθετ αα εμου τὴν χροφον. Pertineret ad hoc genus quodammodo, quod ex Alexidis Militeupud Athenaeum VI. p. 223. E. albitum est: απολαβε. τουτὶ is εστι τίς ο παρ υιιων ἐγευ, de qua pedum compositione dictum est g l 5T. Verum id sieemendandum puto: ἀα λαβε

Accedat his plane alius generis observatio. In iis vocibu8, quae per synecphonesin coale8cunt, de quibus dictum est β90. Casaubono ad Athen. II. 14. esse videbatur ἄραισι in fragmento Alexidis, quod Athenaeus servavit p. 55. C. Eius formulae genuinam scripturum testatam habemus ab Ioanne

Formula ipsa non est in apertissimis. Dixerunt de ea praeter Casaubonum l. c. et in Leeu. Theocr. c. 16. p. 273. u. Hein-gins in Lecti. Theocr. c. 13. p. 34 l. interpretes Aristophanis, ct nominatim Bergierus, ad Lys. 39 l. interpretes Luciani T. I. p. 218. Seq. T. II. p. 270. T. HI. p. 307. Valekenarius ad Adoniag. p. 370. Reiskius et Comes ad Plutarch. Themi-

18쪽

iis,

Stoel. c. 2 l. sed quorum maxime sententiam re luiras, Hem- stertiusius et Valekenarius, alter alibi se pluribus hanc locutionem explanaturum dicit, alter, Hemsterhusii consilio diem supremum interVeni8Re ratus, monet, ut, qui de hac re disputari velit, Scholiasten Luciani T. II. p. 270. adhibeat, mira sane tradentem, sed pariam profecto fructuosa. Abomi- mandi sormulam esse, satis constat. Quod colligunt, quia εἰς τας-ἴκοιτο significet in proximum annum veniat, eamdem interpretationem etiam negativae formulac adhibendam esse, parum firma argumentatione conclusum est. Sane quidem ita loqui liget in epico carmine, aut elegiaco aut lyrico, ut in epigr. incert. XIII. s. Anthol. Pal. XII. 107. τον καλων, ὼ πιριτες, Λιονυσιον, εἰ μἐν ελοιτο τἀμά, καὶ εἰς ωρας αὐτις αγοιτε καλόν εἰ ε ετερον στερξειε, παρεὶς ἐμέ, μ υρτον εωλον ξοροῖς φυρομενον σκυβόλοις. At apud Atticos et in prosa oratione εἰς τας ωρας dicitur, ubi annus proximus gignificatur: v. Eurip. Iph. Aul. 122. Aristoph. Ran. 380. Nub. 562.Thesm. 950. Diog. Laert. ΙΙ. 32 qui locus in primis ad hane rem accommodatus est. Ex iluo apertum est aliter explicandam esse hanc sermulam. Ac non Solum μη ωρασιν ικεσθαι, Sed etiam μ' ἀρας ικεσθαι, atque adeo ιιῆ ωραν τινος γέγγεσθαι dici videmus, qua forma usus est Timocreon Rhodius apud Plutarchum Themist. c. 2I. cuius versus, qui ex epitritis et dactylicis numeris compositi sunt, ita scribendi videntur: εἰ τυγε Παυσανέαν, κaὶ τυγε Ξανθιππον αἰνεῖς, ξ τιγε Aευτυχίδαν, ἐγω δ' μιστείδαν ἐπαινέω, αν- ιεραν ἀn Ae ανῶν ἐλθεῖν Πα λψμοπι ἐπεὶ Θεμιστοκλη ' ; χθαρε A1ατι Diuiti se by Corale

19쪽

νέσθαι.

Videndum primo, μ' utrum ad verbum, an ad nomen De tineat. Ad verbum aperte rettulit Theophylactus, ita seribens :-ἴκοιτο ωρας ὁ Θευκιππος. Cum nomine coniunxisse videntur Aristophanes, Alexis, Timocreon, Lucianus, non solum quod non interposuerunt aliam vocem, sed quod Alexis certe et Lucianus particulam non post ιι η, sed post ἄρασι colloearunt. In Alexidis fragmento quidem excidit particula,

Aod restituendam esse metrum ostendit: ιθ ο ρασι μῖν τα τεον κακων Doιθ' ὁ τοῖς θέριιους φαγων. Lucianus autem de saltat. c. 5. ita scribit: ωρασιν αρα ἱκοιιιην, εἴ τε τοιουτον ἀναποθιην ποτε. Et sic saepius. Acmagnopere hanc rationem poetae confirmant, qui, si sth non pertineret ad nomen, separavissent particulam ab nomine. Nam sivo hiatum sacerent hae voces, vitandus ille erat, si non erat necessarius; sive per synecphonesin coniungerentur, ea ipsa indicio est, separari has voces non debere, sed particulam eum nomine esse copulatam. Hinc apertum esse arbitror , constructionem verborum non eam esse, quae primo adspectu videatur, ii ἔκοιτο ἄρας, vel iῶρασιν, aut Dissiliet le

20쪽

PRAEFATIO.. vli

syne phonesis in his fiat, an hiatus sit. In Aristophanis ituidem posteriore versu Biseius videtur μη ωροισιν legisse, ut facile quis ita scribendum coniicere possit: ἀλλα μὴ ωρασέν γ Hοισθ' ως ἐστἐ θωπικαὶ φυσει. At recto videntur libri μη ωρας praebere. Neque enim verisimile est Aristophanem μ' ωρασ ἴκοισθε scri IiSi 88e. Ita que quum in utroque eius versu pariterque in Timocreontis darmine μνὶ ωρασι, μνὶ υἰρας, μὴ ευραν cum hiatu, et quidem ita ut in his exemplis omnibus ιιρὶ sub ictu sit, positum videamus, non Videtur dubitandum esse, quin ιιὴ in his formulis non modo sine synige8i, sed etiam solito sortius pronuntiatum fuerit. Interpretationem dedit Eustathius p. l , t 3, 62. ad illi ut Odysseae IX. 134. ι άλα κεν-Lγιον αἰεὶ

Reliquum est ut meritam laudem importiam Otto Kreu88lero, philos . doctori, magistro in Schola quae apud nos est Nicolaitana, quem quum propter linguratam doctri nam , tum propter animi integritatem carissimum habeo. Is cnim mihi non solum in corrigendi 8 erroribus typothetae diligentissimam operam praestitit, verum etiam ex iis quae ipse adnotata habebat hic illic aliquid quo uterer subministravit. Ae sere nihil peccati relictum inveni, nisi vel spiritum aliquem vel accentum, idque ip8um rarissime, omissum: praeterea haec iiuattu0r, primum quod lib. II. g. IV. V. iudices capitum permutati gunt, quorum capitum quarti i eriptio