장음표시 사용
701쪽
et Ioeutio res ecti pro cibo, aliaque huius generis; ut antiqua
haec amassa videatur Phaedrus. Botha. ProbAt hane coniectu-xam Censor Lipsiensis l. c. At mihi videtur supersua et mi is mime necessaria, cum lectio vulgata sana sit. Nam eum Phaeis drus Us. M. dixisset, Ego illius yro remita Dei viam, nune istam Ioeusionem prouerbialem uberius explicat, vs. 39. adjiciens, felle plures excogitasso, seu inuenisse tabulas, quam Aesopus reliquerit, sicque effecisse, Ut pro illius semita Laee. Tet viam. Idem dixit Prol. Iv. 12. Paveas ostendie ille, ego plures dissero. Itaquis nexus orationis suo quasi iure postulare videtur, ut vulgatum, quod nemini umquam auspectum fuit, retineatur. An etiam criticia liceat, nouas vocabulorum suis
gero signifieationes, priscia scriptoribus prorsus incognitas, doetiores viderint. Mihi quidem ejusmodi emendandi ratio res esse videtur periculi plena. Verbum trusito nil probat. Haec Iectio enim nondum mihi certa videtur , etsi a plurimis, etiam
Va. m. Lege, quae ad h. I. apte obseruat Arionymus. Vs. 4 I. Quae ad hunc versum notantur a Bouilo, sunt verba Harii, non Burmstnni. vid. EP. erit. P. D. Biographiam Sejani suecinctam habes in Notis Anonymi ad h. l. F. I. Vs. 5. Quati in iis dieam bonum. Bothius edidit e Cod.
Perott. quale te dieam bonum. CL Exo. III. ad hane Lab. F. II. V . 5. eongerunt. Bentleius ingerunt ἰ quia latus, plagae congerantur ἔ εα- , teIa, furtas, pugni ingerantur. Sed multia exemplis ostendit Burmannus, hane distinctionem vanam esse. Vid e. o. Val. Μax. III. II. I. Curi. L. VIII. C. XIV. M. Liv. I. 5i. Ovid. XIV. M. 777. Bothius rescrip Sit ingerunt.
Va. 17. At illa. Boihius, Ea Elia. Sic MM. Pith. Rem. sed vide Notas. F. III.
Vs. s. 3. Vulgo haec eum antecedentibus coniungunt, sed ineptissima sententia, quasi hoc demum iacto cognitum suis.
et, sapientem virum hariolis veraciorem esse, veraciorem,
nam xoraetor lego Sio olim Pithoeus et Riga Itius es, non ut aeriptum in omnibus libita video,' ταιοeior, quia velox pro
702쪽
angaea per as non dicitur. Intelligendum nulam est, sollemni Ellipsi, quam tamen nescio quis cum non assequeTelux, versiculos istos ambitiosos de suo addidit. Boiha. Tu velorior praeis serendum esse τω meraetor, iam iam aerale vidit B num annus. πt auo loco obseruatum est. Nequ etiam ost eredibile, si aeripatas et Phaedrus veraetor, librarium Topositurum tuisse et Ioelo ν, socabulum paullo dissicilina, terte hoc sensu. Equidem rateor, το τε - alibi absolute, hoc sensu, non legi. At quam multa in Phaedro loguntur, Ore .indicta alio, e. e. auritulas, nee tamen propterea ei ieienda. Vs. I 4. ibi staris. Scripsimus obstans, i. e. obuiam veniens, ut est Plaut. Stich. II. I. I 4. Amat antiqua Phaedrus. Boino. Laudat eorreetionem Censor eruditus Lipsiensis.
a. a. Cum vox opsonium o Ψου, o ιωυιου, proprie dieatur de piscibus, quemadmodum Anon3mua erudite doeet ex Euisataehio, Plutarcho, Sympos. IV. q. et Casau bono ad Athon. VII. u. iste in Ioeci Phaedri intelligi posas putat piae m, ve-
texibus notum, quem dixerint πίθηκου, simiam marinam, euius amentionem saeiat Aelianus L. I. C. 9. Istum piscem, germa. Piee Merarge , Mevise , Medracha, maria septentrionalis et Aia antiet ineolam, tres quatuorvo pedes longum, maxilla simiae oaso simillimum; eumdem ob formam plane singularem a Teiseentioribus diei chimaeriam monstrosiam, i. e. simiam marinam.
Qui eum inueniatur in mari Atlantico, viro docto vero non abiimile videtur, Romanos, cupediarum appetentes, hunct quo. quo piseem habuisse in deliciis, eumdemque . Romam de pomtatum , inter reliquas merces atque opsonia ad Ianium venalem pepEndisse. Quam quidem coniecturam, ceteroquin ingeni gam , parum puto esse probabilem. Etsi enim dubitari nequit, opsonium dici de pisce, ex indubitatis tamen priscorum aeriptorum testimoniis probari non pol st, piscem, nomine insignitum, veteribus notum ruisao. Memorat Aeliantis L. XII. C. a7. aimiam maris rubri, aerib asi ἐστι δε ευ Θαλα-i τῆκαι ροηκος; sed addit, hestiam cartilagineam fuisse, non piscem, .n , αλλα σελαχωδες ζαου. Intelligunt viri docti Pegasum draeonis S. ωolant. Linti. Via. Sehneideν V. C. ad Iocum Aeliani cit.) Atque etiam apud scriptotes hiis atoriae naturalis Aelianum, Aristotelem, Plinium, qui de si-
703쪽
miis eorumque variis generibus non pauca tradiderunt memoriae, de pisee quodam maris Atlantici, π κω, quem veterea comedere et in deIiciis habere solerent, altum est silentium; erat Plinius vulpem marinam L. IX. 43. et alias eius generia bestias memoret. Iam vero Verba βet.Θεις ποηκος in loco Aeliani L. I. C. s. quem Prosert editor, explieanda de almia, animali terrestri, non de pisce. Verbum denique πιθηκοφα- γειν, quod Iandat editor, nil valet ad roborandam ipsius interpretationem. Etenim ne unicum quidem prisci cujusdam scriptoris locum produxit, in quo hocce verbum oecurrat; tantum abest, ut probet, usurpari de pisce, i. e. simia marina. Gydantea simias comedere dicuntur Herodoto L. IV. I94. Wesset.
α φθονοι οσοι εν τοῖσι κρεσι γίνονται. Sed quis non videt, haeo de pisce non posse intelligi 7 Compara quae notantur in Cenis aura Phaedri Paulleri in A. L. Z. edit. IIalae ann. I 5. nescio qua Partio. V . 4. Caput, h. e. totum animal, non caput sensu Pr
Prio, Vel os orisque pulchritudo, qui error est ejus, qui epumythium adaeribit Iauit. Ita autem saepe usurpant vocem. Ter.
Andr. II. Π. 34. ridieulum eaput dixit pro ridiculo homine III T. I. Od. XXXIV. earum caput pro earo, vel dilecto homine eet. Iam autem sententia et vera existit, et minime, Ut
ΟPinor, ridenda. Cum enim quod in carnibus εvor est, id in hominibus mores haud absurdo dicantur, scriptor docere nos voluit, Hominum qualia sint ingenia, talas σι iam Plorumquamor esse. Quare epi mytilium, quod et calumniatur scriptorem , et in narratione breui et ad iocum tantum composita superfluum est, confodiendum eenseo. Boria. Bothio aceedit Censox Phaedri Pausseri paul Io ante eit. Sed cum omnibus
Phaedri sabulis addita sint vel pro mythia, vel epi mythia,
equidem caussam nullam video, cur hie epimythium abesa debeat. Fac enim, hanc narrationem ad iocum tantum esse compositam, nec historiam, quae Romae acciderit, sed sabulam esse; epimythium non magia erit rupersuum, quam iualiis Phaedri narrationibus, quae tabulae dici non Possunt. Neque etiam breuitas narrationis indueere nos deberet ad credendum, epimythium esse superfluum, quod confodiendam ait: eum in aliis iisque breuioribus narrationibus e. g. L. I. r. VII. L. IV. F. III. epimrthia videamus addita. Argumen
704쪽
tum denique epi mythii nostri minime ridendum puto; earpit enim Phaedrus eos. qui, ut hodie centies seri solet, et ut Romae etiam factum e.se eredibilo est, ex sola facie de aliis iudicabant. Cum igitur opimythium, quod habent Codices, etiam Perottus, non reiici posse videatur: meo interpretatio Vocia caput, ceteroquin erudita, potest admitti.F. VI. a. s. vehementer gaudeo, cl. Bothio plaeuisse νulgatum
F. VII. Vs. xx. nune patior. Bothius, cur patiar. Sic legi volebat Benuejus, si va. II. rotineatur facilius. F. VIII. Vs. 3. Idem inalgnem putihra faeie filum. Sio olim edidie conjeetura Harii , confirmata Codice Perotti. Sehisabe. Mais lim equidem t Itidemque insignam pulera I. I. Bothe. F. X. Ua. 6. Priusquam Pro potiua quam dixit, ut L. III. M.
exu. neu patiatur virginem adutiam famae prius, quam libertatis perieulum adire. Bothe.
Vs. 4o. Quae ad h. v. notantur a Bothio, sunt verba Ha xii, non Burmanni. Vid. Harii Epa crit. det Not. Benti. P.M. Vs. 47. delata. Cl. Botha edidit tam vana, pro damnanda, quod habant ΜSS. Pith. et Rem. Non displicet lectio ean dem quo probat Censor doctus Lips. At, ni salior, rectius recepta suisset lectio ΜM. Perott. delata. Vid. Not. ad h. l. F. XII. M. 4.-εi quir. verius videtur e me si ete. hie, hoe Ioeo. Neo maximum damno, cum praesertim amet Vocem Poet noster. Vid. intra I v. XX. lli. V. V. 21. Bothe. Plaeet Emeu datio Censori Lips. CL Not. ad h. I. F. XIII. Vs. I. ferarant. Benti ejus vi ferarunt, aine VIIa neeessitate, insuaui repetitione et elisione litterae M. quercu ut. Burmanu. Bothius edidit Beerunt, rejecto ut, obseeutus libris acriptis,
705쪽
Pith. et Rem . at melius, ni sal Iox, fuerant, quod inuentum est in Cod. Perotti. Va. 13. Bothicis, repudiata Benileii e Trectione rescripsit sustulit. Sed nos praeserim ua yrotulit, e Cod. Perott. va. 14. aut quis fecerit. Bothius, ac quis. At si quid mutari debet, ego quidem reponerem mouiorem Cod. Pex. Ioelio. nem , . quia. va. a 7. Nota Bothii ad h. v. pertinet ad Epiat. exit. Ha. xii p. 6I. non Buxmanni. . F. XV. Vs. 5. ignotum. Non prorsus spernendi viri doeti, qui
talens onus, quod est apud Ovid. Ana. II. 15. et Seneo. Ep. 124. eodem plane modo dictum volunt, quo hio ignotum onus. Sed xecte monet Burmannus, Tespici ad va. Io. Bothe.
Vs. 6. Rogata est, in taeerat. m. v. c. c. REPone, quod hiuIea ista eonnectat, Rogata, uti taceret, multo validius edamara eomis. Bent vj. Sed ad viuum magis expressa sunt via. gata. Botha.
F. XVII. Va. 3. Et myrtus. Μalim, at myrtus, ut infra IV. V. 4. 5.
Us. 5. Admodum placet Hei mii coniectura, mia, eona Iandi gratia, dixit Dea, qua etiam per verba clarum redditur. quem consolari voluerit dea. Botho. At e contextu facili negotio intelligitur, pauonem consolari voluisse deam, ut correis otione non sit opus. Vs. 7. zmaragdi. Ita Zμυρναιιών frequenter oecurrit in numis, et Zmuma et Zmurnaeua in antiquis Varronis, Hygini Catonis quo Codicibus. Ita Apouo Zminthius in Hygini F. 1 . ubi v. Manescer. Cl. Sext. Et tr. Adv. Grammat. L. I. c. 9.
D. 3. breuitati nostrae. Modeste aio appellat opus suum
706쪽
Phaedrua. quod poposeisae, adeoque praemium scriptori PD- misisse, videtur Eutyelius. Boiha. Vix doetua Iegit breuiuia
nostrae. Compara , quae ad h. v. auo baemata sunt.
P. I. Vs. 6. 7. Bothius reposuit: μιν acta e Pelle a. f. l. rejeet Benileii huis pro is τε. 6. Seliis. Durissimum hula BeniIeji. NequE sic is nen constat, per verba quidem, ex Pelle asinisaeis esse a sacerdotibus tympana, sed tantum, laeta esse. Addenda fuit praepositio. Bothe. Detraeta a pella olim conterit Burmannus, Post Ritterahusium. Cl. Nov. erit. ad O. T. Vs. 12. 13. Rescripsi, Ioeularea tisi videntur, i. e. haenaeniae. Ex sequentibus, verba autem, et sana - ludimus,
παρ γετα ς aeeipio. Boiha. Sio Iegi volebat Vetusius, de quo suo Ioeo dictum est. F. II. Vs. 29. Proculque. Bothius, cui vulgatum frigide dietum videtur, contra codices reponit procul qui, quod Censor GP-giensis censet multo esse frigidius. P. III. Videant viri doeti, qui historiam sabuIarum Aesopearum in numerato habent nam nos non satis Praeparati ad hoo argim mentum delati sumuεὶ, virum ficta illa de Vulpe, perae Pa-atoria insidiante , narratio, vi et altera de Vulpe et Πυα apud gera ptOTem occurrat, Theocrito antiquiorem. Nam ai quia ingeniosus esse velit, possit ille histolari, Siculum poetam vis minque respexisse in describendo poeulo pastoris Idyll. I. M. sqq.
F. V. Vs. 6. tutarint. Vulgata tularint Tecte habete nam sie fuisetus farre, pro aecipera dixit Cieexo, ete. Boiha. va. H. Repone vir, quod fere semper Omiaerunt Iibrarii;
707쪽
Aesopus mediis stibilo in tu a vi eonstitie. Benti j. M post eum nemini plaeebit, neque illud ne eessario requiritur. Bothe. V a. M. Legendum puto, At agros villam et pecora; at enim sententia videtur desiderare. Benile iugi Agros et viillamat peeora. Sed unde primum ea hauserit, nescior incommode his ponitur, nec a Phaedro esse ostendit va. 36. Hars in Ep. exit. p. 68. Boihius xecepit Ieetionem Benileianam. Cf. Notas erit. ad h. I. va. 4 i. minum paret. Probabilius nos imperet. voce graisphiea, et in qua raeillime labi poterant librarii. Botha. Quae
loelio ingeniosa et Leitia an praeserenda sit vulgatae paret, quam defendi, praeeunto Des billonio. videant doctiores. B thio tamen aecedit Censor doetus Lips. Vs. 44. liamuriae domum. Sic vulgo, i. e. nimio sum tu exstructam et politam Burmatini verbis. Sed dubito, Ilano significationem probari posse. Nostra, luxuriam et domum, dedit Anonymus quidam AngIua. Bothe. Ego nullus dubito. quin vera Iectio ait luxuriam et domum, quod tacita seriore de generauit in luxuriae domum, omissa vel detrita lineola superia et a compendio posito pro ei. mrae. I xurias domum diei Posae eo, quo cepi, aenau, intelligi potest ex exemplia suo 1oeo prolatia.
a. a. nasule. SimilIter Peritus III. 27. Bothe. Va. 5. Et in cothuνnis. Sio vulgo legi iux. Bothiva, eui haee Ioelio stigere videtur, recepit en, post Meuratum. a. M. Qui stultilia nauseant. Et aeripturae Codicum, et
sententiae caussa, rescribere maluimus, quod etiam Ancinymo Anglo placebat, stultilia, h. e. propter stultitiam, vel stulte. Nauseare enim eo consilio, ut naus es seonsulto, ut Iegit sentis
eius) assectatius, opinox, dictum est, quam vel tabulae eonis uenit, vel Phaedro. Bothe.
' Vs. 7. Omne iasueui. Bothius, eum nemo adhue de emen gando hae loco cogitasset, Te seripsit tamen, Homini adsueui.
Sehisabe. Vulgo, omne adsueui. sol triget h. l. adiecituum. Boihe. Aliter aentit Censor Upsiensis, saepius laudatus, qui vulgatam stare posse recte putat, at intelligas ianum vel du.etissimum.
708쪽
F. IX. m. I. simul ae. Metri maxime caussa, Pro rimul ao reposui simul, cuius illud interpretamentum est. Bothe. Sic qumque volebant Scioppius et Guyetus; sed π. Notas eriti a. Seriptoribus in fine fabulae laudatis, addendus msene in Disa. do Fabi . Archilochi p. 44. scribens: In Pluteam descen dii hoc, male compositum, sociorum pax Vulpes et Hircus Ivnde mox vident nullum patere exitum. Couuenit haeo stultitia in hircum, in vulpeculam Archilochiam nullo modo. Sed haec eat eulpa interpolatoris. In vetere sabula Vulpes in pluteum deeidit, quod prudentissimo cuique accidera potest; ad eundem locum hircus sitiens d fertur, inuitatur, decipitur. Hatio narrationem aliquanto probabiliorem secutus est Phae. drua, et, nisi salior, Babrius, quem ante oculos habuisse viis detur auctor sabulaa Cod. August. I. s. 'Aia. ξ πε σα ἐις
F. XI. Vs. 3. Bothius edidit, post Ursinum, Qui onustus s. e. d. Vs. 15. explieabit. Recte II insius e liearit. Sed ambitiosum est illud e licarit, quasi nemo, nisi Phaedrus, auiis maduertere hoc potuisset. Contra vulgatum iocose dictum est, hae sententia i non permittam, ut alius explicet, sed ipse potius explicabo. Bothe. . F. XIII. Vs. I. Bothius eum Benileio rescripsiti milius nihil esse homini, ρ. r. ι. At Burmanuus t Quid cogit est mutare inesser eum hie versus sententiam absolutam contineat, quam probandam mox dicit, ita scilicet, ut integra, sententiae in modum. Proponitur. εF. XVI. Va. a. Lege, Aravus finxit conLotandi hoe gratia. Benite, Malim equidem , Aesoyuι Iinxis hoc solandi gratia, ne hoe Ia leat per versum. Botho. Adstipulatur Bothio Censor Lipsien aia; cr. NOt. Crit. ad h. V. Va. q. Bothius, Nimiaque nautas re hilaritata extollere, ex emendatione Helusii.
709쪽
F. XVII. D. - - I . Bothius h. I. ita exhibet a Propulsi vero tuatibus evadunt Iorari Veiat dimitti magnus illos Iupiter rPost aliquod tempus alios adsciri iubet.
Μirati illi. Iegatos non Teuortiis, Turpe autumantes aliquid commissum, ut suos cet. Vs. 29. sed multo. Bothius, sedulo I et mox Μandata dantur, dimittunturi hi statim Adeunti rogantesquε aditum, continuo impetrant. m. v. ianis. Bothius edidit autem. Schwabe. Vulgo anter insulse. Loco suo mota est, PropteT metrum, conjunctio, ut Prol. I. 5. Bothe. Accedit Censor doctus citi
Va. 32. Et Me feretis. Bothius: Sic vos feretis; sed va. 34.
idem eonjieit r Nunquam earebunt hominum contumeliis, ut orba respondentis Iouis rite congruant eum verbis legatorum canum; aed coniectura non Tecepta est in textum.
m. a. Q. Bothel malis qui fert auxilium. SchwMe. VuIgor Qui fert malis a. Sed sic malis, vox grauissima, in thesi latet. Bothe. Plaeet correctio Censori Lips. Pa. 5. 6. ΜaIae notae versiculi, nam et trigide repetitur initialia fabulae sententia, et frigide quaerit altera colubra, quod Per similem suam naturam seire poterat; deinde hane dubium ad caussam, an colubram Teserendum ait, et Iusce diaetum istud: Na quia diuat prodease improbis. Mi M. Fia XIX. M. s. intimam. Nou id agitur, ad intimam spes uneam
Maeonia peruenisse vulpem, sed postremo ad eam peruenisses itaque recte habet vulgata cultimam Bothe. . 9. quodue tantum est. Obseruat cI. Botho contra Bentia Ieium, retinendum ess τε est, cum illo varietur oratio.
F. XX. ' Va. 1. Bothius adidit r Quo iudieare eo ut liuor modo, quam emendationem magnopere mihi placere lateor. . F. XXI. a. 15. Mihi quidem hie versiculus de glossa suspectus
710쪽
est. Primum enim quia positum insolite pro quoniam ; deinde tota sententia Ianguet, imo falsa est, quia etiam alias ob eas-aas perire illi poterant, quam Pavitate sarcinarum. Quare, deleto hoc versu, Teseriho rΜecum, inquit, mea eunt eunetar muri tit enatanti Praedonea adsunt eet. Batha.
m. Io - x5. Bothius hune Iocum ita exhibet: Eat gloriosus sane conuictus Deum, Sed illi, qui inuitatus, non, qui inuisus est. Axa a frequentas 2 Nempe abig rIs, quum venia. super etiam iactas, tegere quod iubet pudor,
Regea commemoTana et matronarum oscula 2
Nihil laboras 2 ideo, quum opus est, nihil habes.
Idem vir. doetua obseTuat: ,,Continui latem orationis Testituer nos studuimus, insuper etiam versu Arias scribentes quum venia, pro vulgato quo venis, quoniam, axis nominatis, ineertum non est, quo musea veniat. ε Lectio quum Denis Tecte recepta
videtur eensori Lipsiensi. Ceterum ordo versuum in nostra editione a Boihiano non mulium abhorret. F. XXIV. Va. I 8. mala dimissus gratiam eorrumparet. Vulgo dimissam, obseure. Demassam scripsi, i. e. imminutam, et quasi curta tam . mercedem nam haec gratia eat), quam eorrumpere si. e. magis otiam imminuere) timebat simonides, habendi et D endi salia eupidus poeta. Boiha. Displicet censori Lipsiens ista eoniectura; eum dubium ait, an demassa pro imminuta diei possit. Neque etiam gratia Explicari potest mereas, iudieante eodem. Vult enim, hane vocem Te ferri ad Praecedona inuitauit. Va. x8. Bothius edidit r Vnum is promorat Dia pedem tri. elinio, at.