Quinti Horatii Flacci Carmina

4쪽

D. D.

6쪽

S. P. D

Quem Horatium Regi Guillelmo dodicavi, eundem ut opistola

auctum tibi mitterem, Desidii iri, pietas et ossicium postulaverunt. Iam ante triginta uia OS to cognovi, non praesens qui dona seraesentem, sed ex sermonibus Ruarilii nostri, Prosessoris Groni n-gani, cuius scholas quinquennio Postquam tu roliquores, ego intravi. Hic quoties redolescentes, Iurisprudentiae operum diituros, incitabat, ut MusM graviores Literarum clogunt in ot sua itate ornarent, tuum nobis Ostondero Sol obni exemplum. Tulis adhortatio, excellentor pronuntiata, utque illo Ore et voce, quam meministi, commendata, multum apud Omnes valebat: sod ogo minimo cogitabam soro, ut idem illo Descurius, cuius laudos tunc animum invo nilom inflammiihant, meus illiquando amicus, vii nequo solicis et honoratae in Acadomin Loidensi futurus osset auctor. Mors Ruardii, quamquam non immntura, omnibus in mon, qui

eum carum linbuerunt, necidit ucerba. PRucorum nianorum it

cossio non illum sucoro potuisset beatiorem: unm putrium indignit tyrannido liberatam, et discordias civiles Primum Sopitus, mox reditu gentis Nassavicae e tinctas Viderat: erunt tumon, quae eandidam animam lautit in extulissent. Vel istum vitreo cursum quem, restituto nomine Hollando, semel Ρetitum, Pontinuo reti nuisti, qua mento, quibus verbi A et oculis fuisset proso ut usi Nam animo votisquo suis roi publicuo te destinabat, non quod nobili genere et in spem honorum natus csses; noquo enim illo sonus et proavos et quae non fecimus ipsi, nostra vocabiit; sed olim into naturam illud studium inesse conspiciebat, ut utilissimum pntriae civem, si per tempora liceret, nuguraretur. Huius nutomutilitatis partem in amore nc praesidio literarum diseiplinarum- quo reponebat . in quibus colon dis ipRo consenuerat.

7쪽

I in quo non miror te, quum n. MDCCCXIV. natalem Academi uuGron inguiaues ducentesimum celebriiturus Groningiim venisses, uRuurdio tuo multis cum lacrymis, ut silium n putre, suisse cxceptum : dictuque dissicile est, quam gauderet te videre, ordinandaeroi Λ iidem leue Septemvirum. Ibi postremam nostri praeceptoris vocem audivimus, quum die festis praeclurum illud carmen dicobiit, Praesente Guillelmo NnSSavico, codem, quem nutum Guiliolmo V patri carmino olim erat gratulatus. Fuit ista senis verocvgnen oniatio, eiusque mortem, quotios Prnoteriti temporis mo- moriam repetimus, dolemus tum quum recentem. Neque immerito. To quidem si dixero cum esse, quem tui cives amant et suspiciunt, scio hanc laudem, quum tibi quisque tribuit, osso recusaturum, nisi Iturirdio pars resertitur necopin. Vim onim tibi insitam prudenti doctrina Promovit, ni imum rocto cultu corroboratum sensu boni pulchrique imbuit, ut honestissimo optimarum disciplinarum umore incendit. Itaque in republica turbnta et mox in Francum servitutem ubiecta, cogitationes ii praesenti moerore ad litorarem studia avorum, inque Musuram solatio aliquantum acquiescere potuisti. Cuius diligentino, praetor alia documento sunt carminn, R. MDCCCXVII. a te odita, pulcherrima illa ot Latina . et schola, e quR ProsectuS es, Perdigna. Vix autem ad rompublicam necessisti, quum Populus vidit, quam recto tibi, lognto suo, sua commoda ut iura commisisset. Diuonim multumque in historin omnium nutionum vorAutus, deque iis voro iudieans, quac Frtinet rerum noVurum Semper auctores

popo rerunt ot parturiunt, dum ut improbi artiseos domi et soris opus quaerunt, non hospes in locum illustrem prodibas, sod iam rerum poritus, et iustae libertatis diligens; nec modo sentontiam tuum facili ot diserta oratione eXPlicrebus, sed bona etiam et Aulutarin expedi Obiis consilin, tibique in amore patrino et regis

Talom te diu spectatum mi gni S subinde honoribus augeri laetabuntur omnes, plerique sic iudicantes, si quid indo nil to vo-nisset ornamenti, non minus eOdom redisse. Λt quo ita illi imprimis iudicant, qui to virum untiquit et Hollanda probitato ac simplicitate cognoverint, librosque tuos do i laudibus IIollandorum in qua viA arto et doctrina conspicuis. Praeclarum tam universae putriae, ii inin nuctori monumentum, legerint.

Equidem mihi pulchrum duco, idque glorior, a te, tali viro,

8쪽

in amicis linburi, et dobero malim nemini, quum tibi. Licet. enim tu obliviscaris, si cui quum quidquam gratum et bene seceris, ni

ego memini, et Omni opera hoc semper egi, no erga te viderer ingratus. Hoc non melius a me ostendi potuisse nrbitratus sum, quum magna in obeundo munere diligentia, curisquo Ot cogitationibus ad tuendum pro mea parto Academiae nostrae gloriam reserendis. Hoc etiam nomine Horatium meum accipies, niihi quidem inchoatum. Leidae tumen absolutum. Horatium enim iam a pueritia amnre eoopi. Pulchrae ut gru-ves sententiae, quibus tamquam clarissimis gemmis carmina ornavit, animum mihi ita movebant, ut eas brevi tenorom mem riter omnes, et frequenti cogitatione repeterom. Crevit isto umor cum notate, mihique esse videbar beatus, quum Similes sontentius apud Graecos poetus Iogens, Horatium so ad Graecorum imitationem composuisse, in formando etiam orationis Colore, do prehenderem. Primno niluo niano tutiones Graeca sero spectabant, deinde nilne atque ullae necessero, interdum otium Critici generis, pro illa scilicet uelato. Atque hace sero sine interpretibus, qui quidem in aliquo numero ut honoro liubentur. In istis annotntionibus componendis si magnum peree Pornm, ut percopi, voluptatem, ita incredibili assiciebar dolore, postquam . paratis mihi identidem incognitis adhuc oditionibus, pleraque esse oecupata et melius explicata intelligebum. Et nondum videram Heniletum. Loctis autem Bentioli commentii riis, omnis pinne labor meus, quem iam nliquot annos Horatio imponderam, frustrii suit. Nonnulla enim . quao superiorum diligentium effugerunt,

ego autem me primum invonisse arbitrabur, non effugerunt Reutissimo cernentom Britannum, cuius ego sagacitatem o ι doctrinam repotita loetione ita admiratu A sum, ut in m ngno Pudore et dosporationc Horutium et omnin Horatiann mea ubiacerem. ΙΙΟ

erat. mihi dicetinin, post Homerum Panero Iliadem, hoo Roscio spe inlato prodire in scenum. Unicum supereriit solatium, quod ista loci torio ot commentatione Horatium et ullos scriptores paullo melius cognoveram, et in his litoris aliquantum proso eram. Interea vita o mono rutio ita serebat ut udoloseontibus into

ouot aeneury IDer ean Heinen M. In 'a Grauenflaste en se Amiaerdam. Bibme Gebmodos ran Gere. 1824-l844. Sunt Volumina IX. Opero non absoluto auctor inortuus est Hagau Comitum a. l845, natuq Rolor illi mi a. lTT3. Maiores illius listbitubant in Aretania, variis muneribus, pace belloque gestis. illustres. Antiquulo Nannetensi cilicio. vexati, ut IIumnotae, bonis Publion iis, in IIollam lium fuga evnserunt. Nec suit cur illos novac patria . aut puirium illorum poeniteret.

9쪽

dum selecta Horatii carmina interpretarer. Hic vero exportus sum, quid sit discere docendo, et quum probe in ipsum scire oporteat, quod aliis recte irndere votis. Versus et dicta poetarum clura voce sonu re, animo nil lacrymns usque commoveri,

non ost dissicile. Sed eorundem versuum et dictorum sontentiam simpliciter et porspicue enarrare, obiectas dissicultates ita expediro, ut tibi ipse et te rogantibuμ satisfacias, hoc Anepe non si cito est. Mo quidem multa, quno recitanti plana videbuntur, explicantem retinebant. Consultis interpretibus, Benuuio etiam, qui quo post Benileium exstitore, incertior plerumque oram, quum

unica. In sententias enim plano contrarias discedentes, non minus de verborum vora leoticino, quam significatione contendebant.

Itaque ipse meditando aliquid invenire conetus, locum modo di tinctiono, modo coniectura explanavisse, nonnulla denique, quae interprotes non nnimadverterant, animadvertisse mihi videbar. Fortunum primo huic labori faventem pro omino habui, et posito initio, instandum ratus, caetera esse Secutura sperabam. Aboo indo temporo ad Horatium retuli, quae Graecos Romanosque Scriptorcs perlegens, ad rem pertinere arbitrabar, idque studium Rector Gymnnsii Doccii mensis deinde IIarlomensis continuavi, nequo Lei duo ita noglexi, ut Horatius non esset otium meum et ab aliis litorarum exorcitationibus inniquum secessus. Hinc mihi, otiam alia agenti, tanta annotationum nascebatur copia, Pir mn gines variorum exemplorum dispersa, ut ab ista materie Ordinnnda proponio lum deterrerer. Et hoc mihi imprimis iniucundum et triste necidebat, quod, quamvis nonnulla ita mo illustravisse putarem ut fortasse ab harum rerum intelligentibus probarentur, Plura lumen remanebant, quae me semper morarentur. Quidquid erem ot ton trirem. Omnia erunt ingrata et irrita. Nihil non movi, promovi nihil. Vel primum statim carmen, conties somiasse lectum, in omnes partes versatum et excussum, non plane

intelligebam. Quam osso dicemus huius roi caussam 3 obscuritatem seri-l ptoris 3 Sed hoc vitio optimi poetae Romani non laborabant, minimo Horatius, quod in eo otiam laudat Suetonius. Ignorantiam lectoris 3 Si primus ego ad hoc carmen explicandum accessissem, facito fiori poterat, ut me multa latuissent. Sed quingenti et plures Oxplicaverunt, in hi A multi novae sententiae au tores, Plurimi hane vel illam sententinm verbo vel addita ratione secuti. Ego accossi ultimus. Horatium ut digitos novi, Horatium in Aucrum ot stinguinem convorti, cum scriptoribus Graecis et Romanis comparavi; nullum in tanta varietate sonteritium veram

10쪽

iudico, neque ipse meliorem habeo. Quodsi igitur, dices, Horu-tius neque ipso sit obscurus, neque interpretos indocti, sint uulnus necesso est, ii Oc carmen ub imporitis librariis, sermonem Lait num nesci eutibus, niluo e8Se corruptum, ut verbn pereerae 8 ripta, ii Criticis rostitui non potuerint. Sed neque hoc verum usi. Nam singula vocabula, sero ost ut dicam, omnia, probe Latinii sunt, neque magna Orum in MSS. apparet diversitus, eliquo sero huiusmodi, ut, quomodocunque leguntur, purum nil moliorem intelligentiam intorsit: ut mobilium et nobilium, certat et cortet, detestata et detestanda, fidelibus et sagacibus. In aliis

manifestus error describentium cernitur, ut vertitur pro rerritur,

neque Polymnia pro nec Polyhymnia.

Quoniam igitur dissicultates neque ab auctore, neque n legente. lnoquo u corruptis per inscitium librariorum vocabulis proficiscuntur, ultum esse Suspiciibur caussam, versus scilicet spurios; et, uno ulteroque hinc illinc ei octo, vidi sententium fieri perspicuum et meliorem, orationem magis Latinam, et augeri plerumque Iantivum illam venustatem, qua poutae uelutis Augustae censentur. Motus primo successu, incredibili cum voluptate omnes quinquo Icarminum libros sordibus istis purgavi: oditionem vero diu distuli. Nam primum verebar, ne umore inventi abreptus, calido nimis consilio, germanos Pro Spuriis eiecissem. Deinde meo unius iudicio esse dissidendum putabam, qui viderem immensam doctissimorum interpretum, pauciSsimis exceptis, multitudinem de ii sutis IIoratio centonibus non modo non cogitasse, sed etiam iiii rem gesSisse, ut Horatium ot suo et aliorum iudicio probe intellexisso vidorentur. Ubi ogo saxa ut salebrus, hi planum iteret amoenum; ubi ego morus tenebras, hi solem meridianum: ubi

ego colorem non Lntinum, ni sectatas ologantias, repetitiones ineptas, oration in humilem, nullum sententiarum connexionem, ulla vitia, hi omnia soro Ontra cernebunt. I tuque in eum inmundacem sententi qm diu sesso celandum putavi, nitimoque et cogitati no iterum atque iterum volvendum, Prius quam Proserrem, si sorte tempus ot aetas moliorcin suaderent. Tempus et uetus confirmn runt, neque Purvum ox Ieremiae Mnrklundi nuctoritato necessit momentum, cuius verbii, olim quidem a me lectu, nunc domum Optimo intellecta, omni me timore ne religione liberaverunt.

Munklandus in Epistola, subiecta oditioni Supplicum Euripi dearum, haec scribit: In Horatio, Post omnia, qture in eum g ripta vidi, innumera sunt, quae non intelligo. In toto opere viae una est Ode, Sermo rei sistola, in quibus hoc non sentio,