장음표시 사용
31쪽
lam vide curas aquilone Sparsi lMons viri sortis sibi constat, utrum Serius loti citiusve tristis
tristitiam uaecum . dei Mnas. Σουτον
βυρσοπωλη νιυ Arti,c est apud Aristophanem in Εquitibus. Latinam formulam illustravere uestis. Adversar. P. 4. et Marklund DR ad Statii Silvas. I. 4. 49. Hutirem lienis sumere noetem. EX- qui ita Latinitas. Terent. Λdelph. II.
Nonnulla, huc pertinentia. diximus ad I. Carm l.
. tims squilone apuratis. Pulchre dictum. Inm vnrgue sunt. Minus esset, iram aptiroentur. Sunt autem de Graeco sonte. Annere : 'Εμων φρενῶν μιν cit scito Φέρειν είωκα λυπae. IIorat. I. Caret. 26. tristitiam e/ me. rva Tradam protervis in Ditire Creti. eum Portrare ventia.
Mens viri for/is. Fortis est Mnius et consistis in re adversa. Animoatia
et fortia Horatius alibi e iunxii. Sibi
consitis, qui semper idem est. Ita Cicero et optimi seriptores loquuntur. inrtim aeritis. Locus eorruptus, su. cile tamen restituendus. Sententia postulatur linoe: Vir sortis semper est nequa mente, sive mors veniat citius. sive serius. Horatium seripsisse puto: Mens viri fortis athi renatas, nisu
seris. leti citiuste tristia Adeolet
horn Serius ei tuare, ut Horatius alibi: Seritis Deius sors eaeitura. O id. X. Metam. M. Seritis titit ei titis ,e. dem properamus nu unnm. vorti etiam est coniectura Bothii. Tibullus. summus Horatii amieus , secit ut horam excogitaverim. Tibull. III. I. I. seu mihi Per8ephone nigram cientiri. fine horam .
Quodsi tali Commoniario interprotes alii sua idonii doni nil li-
dissoni, novnquo huc illuc accessisset coniectura, hodie, erodo insipidum carmen in multitudine nitorum lateret: sero ut duo tros inimi adulterini, in comitatu et praesidio multorum nureorum.
Iles sero similis est illi. qu- legitur in Annotat. ad misi Anal. Literar. T. II l. IV, p. 380. Wolsus nempe iam olim aliquid dixerat de spuriis Iehi. stolis inter Cieeronianus ad Familiares Merbar genug, findet steli ein solebo eislieli uti lites Uebun -Siuchehen. in cinein hi igen Dieri hen. Jelgi Rim.
32쪽
oculos Alphei uti cuius monitio splendoro pracstringunt, nequo is in Ludio proburo lapido uuι sonum nuribus ex Periri cogitat.
Nunc carmen meum Riat wlum et nudum, et una turbue cinnanniis vox ost, prehenae furem. Si itaque ostendorom hoc carmen tosso ΝPurium, rom Plune supervacuum ugerem, quin nemo dubi-liut. Quod nutum iti siliis carminibus et versibus, Horatio nequo indignis, soci, hoc inulti iniquo serent, et mo Sino modo ac moro in Piso a Vonusino osso gri satum, et rem periculosi sucisScroxempli. dolebunt. Rumoros nunquam extimui, quin, quod verum in illi osse videretur, id omne proferrem. Iustis urgumentis ros utatus, Semper gnvisus sum, et nunc gaudebo. Sic enim otipso aliquid didicerim. et por me didicerint alii. Molostis censorum disputationibus non respondere certum est. Video onim quoddam hominum genus in retinendis M,S. lectionibus tum severum e Aso ot tenax, ut in explicando ineptiro malint, quam vel elogniati linum accipere coniecturam. Itaque eadem semper chorda oberrant, et cramben conties recoctum iterum recoquunt. Scin invideo, dummodo Incum mo tenore viam Putiantur. Noquo Horatius tali interprete egebiit, sed co, qui nova et indictu Pro-sorret, si sorte difficultates, a n mine expeditas, tollere poss i. Idquo operum dedi, nec dicere queo, quoties ex unuOtutionibus meis omno illud deleverim, quod postcu ab aliis iam occupatum deprchondi. Et tamen vorcor no nunc etiam reliquerim, quae ot alibi logontur. Qui cogitent immonsam oditionum copiam, hi intelligent, quam difficile sit, vel omnes interpretum sontentius ot allu tu votorum scriptorum locii momorin tenere, vol semper Perquirero .Enndo in rationoni secutus sum in libriμ M SN. ot annotationilius Broukhusit, Oudendorpii, ot aliorum nondum editis. Varius lectiones a Bonuuio inna prolatas, tueui, nisi in liliis MKS. reportas. Edidi nutem lucti inoου quoque maxime corru Ptiis, quinox illis interdum vera scriptoris munus restitui Dotest. Exuimul litigio et oudendorpio en excerpsi inritum, quae novit vi dori
I. C. inellius ait Curtii. I. 3l , 5. unuotuvit: 'Mim Euri l. liuein tumenium aliquoties notavimus, Mouch et Holuinii Peerlk mi' in intulein inciderunt coniecturam. Uter in linc caussa suspectus en ' Equidem, si iudex Turiem. η iuriumuitum Postulet, Rancte iurare non verear: X quum uua .a uoue/iι 'bellum nidi. Ita me cact. Nee Monchius. Puto. reus t. Neque ron furto digna agitur. ConiecimiiS: Gra a armenta. mutandum in Graiis. lycilliu ἀ hoc ΜΡ rnit quatitor verbis: Oces non uul armenta. Cur ego Mi,nchio. vel MGn- hiu- mihi liuiu, nodi seruin Ulam furinieret . quac Orellius sublatu digna n na mi ima et, si in via Publicis invenissor Interea biimus suspecti, ego et Mi, nolitiis. orelliuΑ furem iPΝum nominum debuerat: tioooc 7 1 in iii in P.
33쪽
poterunt. Oudendorpius iii Acudemia Leidensi a. 17δ3. ni sultor, auditoribus suis librum primum IIoratii explicavit, tam docto,
eleguntur et nccurate, ut, nisi optimas ni notationes commentari
Appuleiano inseruisset, consilium IIoratii odendi habuisso videretur. Sa Pe di it se de re utiqua plura esse ullaturum uil libros II. III. et IV. Sed eas annotationes in Bibliothoen Lei- densi non vidi. Non credo Oudondorpium absolvisso, vel udo a
inchoasse. Saepe contra IIarduinuin disputavit, ut mos erat illis temporibus, quod urgumentum nunc quidem extinus tum est:
neque Harduinus cogitavit , ploraque Horatii MSS. esso antiquiora quum illud tempus, quo carmina a Monachis esse ficta credebat. Et plures in putria nostra suerunt, qui de IIOratio Odendo cogitaverint. Do Brou khusio narravit remicus Dnvides Hoogstrui unus in Vita illius pag. 2 l. Burinantius do se ipso declaravit in Praefationo Phaedri a. 1727. pag. 5. ut etiam L. Santonius ud Torontiani Mauri us. 2958. Nequo dubito, quin plures fuerint, si iudicare liceat ox ingenii editionum numero, in quibus sunobservula scripserunt. De Brou khusio dixi. Dictata Burmanni, οι oditionum Spit imbergii congcsto undique apparii tu plenum, vidi.
Nihil omnino erat, quod Bumannus, nunc vivons, in lucem mitti vellet 3. Eadem orat caussa ut inrum editionum, unde ousuinsi, quae auctoribus non indigna urbitrabar, uddito sempor. in rubus quoque minimis, Ructorum nomino. Λtque ego Horatium iam nuto uianos odere potuissem. Sodsumpor nonnulla orniat, in quibus explicandis mihi non sutissu- corona. Neque me huius morae poenituit. Dius o nim et tompus interdum, quae non bono PQ P eram, docuerunt, oi, ut sporo, Sive me, sive ullos, in posterum docebunt. Novum curto
IIoratii in torpretandi exemplum proposui. Num antiquum sequentes, nihil proficiemus. Qui naturm et ingenium RomanaoΡOOseos longo usu et exercitati Ono perdidicerint, ut Horatium lintractaverint, ut oportet qui de eo iudicaro volint, hi aliquando perficient, quod is me inchoatum ost. Aut fallor, aut si olim in illi quo torritrum angulo moliora MNR. vol Codices palimpsosii reperiantur, multae do coniecturis, quas sucturi sint, consirma-huntur. Ego, ut veteri Criticorum dicto hane opistolam finiam, Horatium legi, ut, ut potui, omendavi. Uulo Doscuri, vir praestantissimo, et me ama. Scripsi Loidao Kal. Novembr. MDCCCXXX DI.
Ileynius quoque Iloratii edendi consilium habuit. Rullia kenius Epist. ad Diversos M. Matinii p. 34. Sed Tibullus tuus vehementius apud nos incendit de iderium IIorutii non Momel n te promissi. IPκ Hcynius ait Λeneidem Pro-
34쪽
Anni si re sunt triginta. quum Horatii Curmina primum in lu- com edebam. Quod praevidero facito poterum, accidit. Omnium.
qui de hoc literarum genero iudicuro scioliant, qui si unis vox erat, rom me tentasse ni duum, Oxempli nudaeis, imo plus ipinna tomerarit: qui minus iudicare scio bant, sibi tamen sciro videbantur, maxima turba, inclementiuA otium et acerbius pronuntiabniit. Qui, quot libelli, cuius argumenti et forma , contra me scripti. prodi orint, vel nit ingero longum ost. Noe contosinaniri fortasso partem vidi, vel legi. Erut plane tumultus. Ad urina. olumu-batur. ad arma. Nemo, ne in iustissima quidem venia, sibi essovucundum arbitrabatur. Quibus mo armis ubi quo terrarum petiverint, non Sut cognovi uoc cognoscero multum curavi, qui mo silentio et consilii conseientia involutum tuori decrevissem. Quidum tumen Puri sinus, ut mihi narratum nunc reminiscor, qui Horatium vestitu Franco formae poeticae induit, me appellavit barbarum. IIaud mirabur et minimo aegre serebam, interpretuns hoc viri ologiintis vortiumox noto Ovidii vorsu. qui se Getis ot I; ossis biirbarum osse scri-hobiit , quiu non ulli intelligebatur. Quod nutem , si non nogros errem, ut mirabur, hoc erat: in Gormania, ubi huc e studia satio non frigeront, ubi magna essot hominum ingenio Pt doctrina ex collentium multitudo, diu nomino in misso in votitum, qui si hi
tantum imperii re potuerit, ut, qualem osse hanc operam montia iudicarot, sine ira ot studio OxΡOneret. Henr. Car. Abr. Eielistadius, diu unto n. 1834, Horatium sororat materiem Programmatum, eaque Parndoxn Horatilina nOminabat. Ego nunquam talo Programma videriim. Ritro enim
istiusmodi liholli ad nos perso runtur. Eielistadius mihi n. 18a Tomnia, ni fallor, Programmata Puradoxa misit, opistolain uddidit. Epiμtolum, moum responsum, Elchstadii de responso iudiri uin. hic repetenda duxi; quod tamen ii in socissem, nisi os iam
35쪽
in Progr. Eielista l. v. 1838 essent odita, et ineu, Sine illis, non intelli rentur. Totum hoc ad historium negotii Horatiani portinet. Nec sortiisso inutile est, rei memorium ot oxemplum, his quoquo litoris consignata, tutius custodiri ot uti oblivione vindicari. Programma fuit hoc oxomplo: ' Operuene pretium secerim. qui per hos uti quot annos Pr in graminutis Acudemicis Puradoxu quaedam Horretinua in lueomodi dorim, fructusquo nonnihil ud ipsum p Dium pervcnorit. equidem, ut Livii verbis uiar, nec sut ηcio, nec, si scium, dicerenusini: hoc quidem scio, ud ino liquidam in do voluptuto ui rodundavisse, per humanitatem illius viri, adversus quom inlignum Purndoxorum Purtum ScriPSeram. Qui, quo benevolentiorem mo ibi amicioremque praebuit, eo magis flagitat ossicii ratio, ut, quod a me petiit, sino mora Persicium. Cuvendum est uni m. nocunctando et differendo inexspectatus illo iucundi iniis si uel usu liqua re orbi trito permisceatur. Roni mirum narrare multis vidi'-hor: sed quid, et quomodo recciderit, paucis ex Ponum. Proximu superiore nosiato venit in hortulos ineos ex Ilii in vino ruditus iuvenis, nationo Geruannus, discipli uno nostruo quotidum alumnus, qui nunc pri Pu Lugdunum odiacundis instituundisquo putrio more redolescentibus operum diit maximo luudabilem.
I s. dum porconianti milii do philologis Loidonsibus nova quit dum reserebat, sponto incidit formo in Hos mannum Perellium-pium, celebrem illum Horatii odit Orom, quom sui una cum re Uerentia nominabat, utpoto magian illic ot auctoritato ili arentem, uidi seipulorum froquont in stipulum. Fundo nudi orat viri doctis 'lini Horatiuna singularibus reliquot libellies a me impugnnia esse. Quo8 libellos quum frustrn in Batavia quaeri diceret, rogavit me, uioxomplum illorum mihi truderem, quod cum Ilithio ullisquo viris dociis, qui logondi essent cupidi, redux in novum Putrirem communicaret. Milii vero non sutis honestum Videbit tur. quae contra Postri Lumpium scripsi μsem, mittoro prius nil cius collegii S. quam ipse vidissct . uitupropter, si dixtin sororat Pnradoxa, quibus in votustum illud et stinet uni Philologine inerarium. quod indon multig μnoculis Leidno esset consi itutum, nil illis pnrnaretur. nil ipsum Poorthum pium ore me missurum significavi. Acoopii iuveni μ oonditionem, lihollosque so diligontor cui uturum promisit. quia su ita is ius collogi di mersos, hiincque Oiμ nil Poorthum pium opistolii in Pomitem addidi: oonsoninii cum ost enim, olim publici iuris sit 'ero, quo su 'ilius P 'orthiimpii rosponsum. quod iiis'uμμum publicare, intelliuntur.
36쪽
Vereor, Hosmniano Deerlhampi, vir clarissimo, no insolentius tibi agero vi dour, qui, quao adversus te scripsi, ad te ipso mit toro audeam. Sed, quum dubius nuper liuororem, quid par ossolino sacere, hodierno dio confirmavit ultimum is, qui has tibi literas reddit, civis olim Academiuo nostruo. nmoveritus firmissime, doctrinao laudo, quum tibi semper summum tribuendam osso putavi, non minorem osso laudona humii nitatis. Ita tuo sporo suturum. ut liuoc mon Paradoxn nequo nitimo accipias. ὶuodsiliori posset, ut unu essemus aliquot dies. do Horatio iri γλο Οὐιτερ, haud dubito, quin sacilior foret sententiarum nostriirum ut animorum concilintio. Quamquam meus quidem animus adeo a te non est ubuli e nutus, ut vehementer rogem in mitiorem pii tem interpretere, si quid sorte, quod tu in poctam Vonusinum durius atque nyperius scripsisti, meum quoque Stilum oxnsycmvit. Adieci fasciculo ulius quusdam breviores scriptiones mons, quulos olim I iten baehio mittere solebam, uι meliores, in II ataviacilitas, per eius benevolontium nuncis orer - χρ Ma P in . Nunc nominem habeo, qui Wxtionbuchii partos suscipere vult L. Apud nos autoni in tabernis librariis ita raro inveniuntur Butu-Vorum scripta, ut dudum magno cum desiderio, μod frustra, quaesierim tui . quorum nullum dum om, praeter Horatii oditionem, imputritru potui. Vnio, vir eruditissimo, ne si collegis tuis philologis, Ilithio et Geolio, non prorsus inauditum venit Philologi Ionensis nomen, sue e moi R vorbis etiam iit uti P Qtium salutes. Dab. Ionao d. 3 August. 1837. Vix reddi ino P fori humi io erunt litterito mouit, Ρium hoc ubillo responsum tuli:
Hori epistolum tuam et munusculii necopi, onque eximius illo Λ cadomino vestrue olim utumnus mihi trudidit. Et inin Ox cole-
37쪽
a ituto, qua tibi respondi, videbis, quo modo hoc suctum tuum acceperim. Recte Omnino, Eichstudi clarissimo, secisti, qui, quae Contra me Scripsisti, milii ipso miseris. Equidem in simili caussa idem secissem. Et sie, puto, sacere oportet omnes, qui litorus humuniores profitentur. Quaro dubitare noli, quin Pnradoxutun, non tutatum nequo, sed otium gratissimo unimo necepserim.
Simul atque per negotia Academicu licuerit, itorum et diligentius logiim, quum nunc legi, et, Si quid sit, in quo me errnsse
mihi persuaseris, veritutis caussa vehementor gnudebo, opinionem deseram. et tu ipso primus. deinde Omnes, n reo confitente audietis. Quod seri bis do suoiliore sontentiarum nostrarum animorum iure conciliatione, si fieri potuis ot . ut una esssemus aliquot dies de
Horatio συμφιλολογοῖντερ, meus a te unimus non est alienatus, Sicuti nee tuus a me. Hoc vidi, cum Ox humiinissima opistola
tua, tum ex verbis honorificis, quibus pruecipue Puri. VI. P. 8. in iudicio de me tuo uiseris. Sontentiarum conciliatio uia seri
potuisset, anto lectam n curatius disputnti Onom tuam sciro non possum. Nequo hoc adeo necessarium est. Ego Di tu qui erimus, quid verum sit. Si mathematicii ratione domonstrare Possumus. quaestio celerius esset ni,soluta. Nunc intra verisimilitudino in Stare cogimur. Tempus, Posterii iis, involatum aliquando nilliquius ot melius IIS. multa iudicabunt.
Intoriin ogo studiu hominum commovi, et . quod futurum OSSO praevidornm, omnes undique, qua i iid commune restinguondum incondium, in nio invadunt. Utilissima orit linoc pugnu litoris nostris, praecipuo si inlus viri, veteres militiuu et spectata vii tuto, qualem te dii dum cognovimus, in campum descendunt. Utrumno hie illic recorbius tibi verbum Oxciderit, ne no, nousat scio. Sed, otium si exciderit, ipso DXperius cognovi, quum dissicile sit in scribendo semper tam o se saei lem, modornium t umicum, ut nunquam postea n liquid mutatum volles. Mitius prosocio Omnes sonii mus, qui in interdum seribimus, disputandiculore incensi: ooquo minus huic calori resistimus, quin qunsi soli loquimur, nec vovom udversarii pi nosontem V remur. Unum est, optimo Elchstadi, quod te scripsisse nollem. Arbitriaris se ili ot, me Germanos tam superbo Silentio Contem-ΡSisso, ut do praestantissimis intorprotibus vix unum stlterumve με mol et obitor, ouoloros no obitor qui dona ulla montione dignos
nouit Verbii, qua 'μo, optimo Eio istudii Ilio iii Ox silentio meo illi quid orius rei sit. do quo nunquam cogitavi. Non orni Iino
38쪽
oonsilii mei ratio, ut omnes interpretum sontentius recenAerem. Quod si fecissem, Horatius meus, quem nunc uno volumine inclusi, crevisset in quinque. Solos interpretus nominavi eos, quin rum sententiam pertinoro Rrbitrabar ud id, quod demonstrarumihi proposuerum. Equidem neminem contemno, omnium minimo insignes doctrina et ingenio Germanos: teque maiorem in modum rogo, ut, quibuscumque possis, hoc meo nomino significos; et ab huiusmodi ineptuo importunitatis suspicione tantopere abhorreo, ut propterea vel non intercedam, quominus, si locus ot tona. pus permittunt, opistolam hanc meam in lucem edus. Caeterum valde spero fore, ut, quod tu sucturum esse dixisti, in nova Horatii oditione mons annotationes sic percensens, quemadmodum Wolfius Murtilandi et Gosnori annotationes in Oratio- nos Cleomni tributas perconsuit. Hae re et mihi et omnibuμ litorarum amantibus secoris gratissimum. Quando pervonoris nil Libr. IV. 4. 40. corrige, quaeso, orrorem orolli, qui nuper Horatium odidit. Hic mo sulso accusavit ne Roto cuius negliguntino. Orollus in multis a me dissentit. Liberum ei est, nec, ut vidos, nogro sero: sed hoc negre sero, quod iudices nonnulli Horatium nauum sic legunt, ut canes, quod dicitur, Ox Nilo bibunt. Vnio, plurissime Elelisiadi, et mo ama. Leiduo V Sepi.
Tale responsum, tam plenum humunitatis et benevolentine, in tanta nostrarum de Horatii carminibus sontentiarum dissensioneot discrepant in , post inolim tam acrom i Poerlhampiani libri con- Si iram, erunt, opinor, haud Pauci, qui inter παρ ι ξότατα roserunt huius novi, quo in libris ot formonibus eruditorum nimis frequentia sunt vol tristium irarum vel ultricis malignit nilq ve tigia. Quo excusatius me fecisse Oxistim rebunt, qui hunc quoquo liholium Paradoxis meis nil iungore, Oodemque inscribero titulo non dubitarim. Ego vero, quemadmodum viri Optimi humanitatem grata mente veneror: ita, si quid in eum acerbius mihi exoidit ilo signis alienuo a Germanis voluntatis, id omne nun volo pro indicto haberi, et meam ipso sontontiam ultro rotracto. Sed, ne iniurius mihi esse videar, cur aliter statuerim
antehac, libere profitebor. Neque senim dubitabam, Peertham pium
t Acrius tamen, ne quid reticcam,
quo caussam meum defendam, multo
que durius de PeerILampii ratione iudicarunt alii, in his erudithssimus Satirarum Horatiunumim interpres, C. Tirelinctus. in litteris ad Obbarium
nostrum dati,, quae insertae fiunt Ν -
39쪽
longe aequiorem Horatio iudicem iuturum suisse, multi μ tuo eius
et vorsibus ot carminibus minus stomaehaturum. si nudire Germanos oditores, eorumque vel criticum rationem ssequi, vel interpretationem una plecti voluissut. Num saepe uno conio trioculi in uri notationes nostratium, quod verum osset, deprehendoro poterat. Sic olim iudientin m. Reprehendendus mihi vi do-batur. qui, quae ni te oculos posita essent, silentio praetermi-μisset. Νune, quum linimum viri Praestantissimi perspexerim. non intercedim, si quis, quod ille omisit, moderatioui potius,iniam superbino tribuendum existimet. Nam, quum in illis, quas dixi, recentiorum interpretum annotationibus permulta ex Rntiquioribus sint commentariis repotitii, sponto ei Occusio nascobn-iur notandi rivulos, ubi sontes laudaret. Id fortasse noluit su-cere. Sed, si vo sontes in promtu sint, sive rivuli, non trinium utilo sed necessarium videtur, iuvenes ad alterutros remittere. De in magna persuadendi reris, qua Poorthampius pollet, ali lunm πειθανάγον agnoscunt. Volebam id luculentis aliquot exempli demonstrare, ni valetudinis incommoda scribenti obstitissent.
Itaque hunc caussum ampliandam nune Censeo.
Elchstadius valetudinem recuporavit. Frequens dein do internos suit litorarum commercium: carmina ille Horati nun ullis ni- quo ullis Programmulis tractuvit, remigitin nostra, quoud vixit. in togm stetit. optimus senex, nutus Ossitii in Naxonia VIII August. 177 I. patro Ioanne Abruluinio, Archidiacono ot Ephoro Vicario Ossiliensi, cuius memoriam ita eum sua ipsius in tituloso pulcri coniunctam voluit, si quis amicorum illud Lutino signitro vellet; natus igitur Ossilii, obiit Iona o IV Mart. 1848,sopultus in Ilonndorfinito suo. Filia a me petiit, ut titulum s pulcro paterno componerem. Composui simplicissimum. liviro illud hic situs est sum ore putavi.
Programma Elchstadianum mngna animorum mutatio secuinoAt. I nudabatur humanitas Ionensis, nee Loidensis culpa tintur. Consorum inmen nescio quis, mordaX, credo, Iintus, sacoro non
potuit, quin Iunonsem eleguntius Latino scribere quam Loiden-μ0m animadvorteret. Animndvertit, opinor. quod omnes norunt,ot ante oculos orat positum Ipso quidem nunquam dubitavi, nosortasse homo etiam Elchstadio olegantius scribit. IIoc automot illo videre potuit, Loidonsem non esse admodum vnni ot pugnacis ingenii, sed qui se aliis non praeponeret, sibi luo oontra dici sucile puteretur. Inni vero Germani unimo sedatiore de editione IInplemensi iudieiibunt: oum p rnosertim Godosi odiis Hormnianus, in Pro tim-
40쪽
muto n. 18ι 2. disputrissct otinui litorutis hominibus uecidero. ut ea, quibus re puerili Retrito lissueverunt, omni erroris suspicione exclusu, pro Vori ου hubeunt: insigno exemplum praeboro carmina Horatii, quao omni tum pore lectituta. explicamus, inu- damus. udmiruntur, tun tu credulitate, ut etiam iid clarum lucem Poecutiamus: soporem illum excuti coeptum in uditione 1 Iiii lo-monsi, cuius tumon auctorem nune longius, quum Pnr Drui, nun non uo usque, quo OP artubiit, progressum. Tulem IIormanni vocem venti nou rupuerunt. Multum en vu-luit, ut illius viri valero debebat : npud consorona, nescio quom, sortiisse eundem, de quo supra dioebrem. viiluit nihil. Nam Hot mannuA illi lineo dixisso videbatur loci onussu, ut inu, trina lupido do 'optum, in sinu rideret. Mihi quidem haud ita vi lotur considoranti et, quod IIominianus Programmati, mihi misso, sunmanu i scripsit, et ipsam viri praeesari indolem, nomini, ut nudi O, sic notum. Quodsi consorem fortasse ut, elegantia Latini tutis potuissem inuituro, ub ingenui, viroque Germano dignit
monto laudare non possum. GOdos rodum enim IIormnianum μ inooniectum socit sulsum nebulonem. Ned mitto ista: nil Horatium ruuertor. Nunquum de eo iterum edendo cogitassona, nisi Ox librario Amstelodnmonsi, viro humanissimo literarumque nostrarum unannio, Frederi eo Muliero, oi gnovissona, frustra in inberniri quaeri exemplum; mirari se nilo ,
cur non sub praelum revocaretur me Vivo, Cum Pruosortim, verus an sulsu A, esset rumor, quemdam hoc peregre meditari, ubitato commissum, furto simillimum, si honostiorum indignatii no
lui, vorbo, ipso soci ut UOrutius denuo in lucem prodire poss0t :molius sino dubio Proditurus, si Leiduo linbitassem, set Isi lilii
thoeam Academicum perscrui utus suissem. Nunc ruri vivons, id- quo tum tib u. 1818, quo gravis ot diuturnus morbuA muni rimo meo ante legitimum tDmpus renuntiare comit, multis libri Asui dostitutus, quorum desiderium inuis me adhuc contontumniano vehi menter usfecit.
Cuot Priam pleriiquo, quac unio triginta Ru nos commontatus oram, sic reddendu putavi, ut tum non Sino virili quodam vi e re et impetu effudi. Tulin singula ot cun in nil motio ut Anni Monilis prudentino currim rovocare et rodigore, quum dissicito Aii. ut ulli. puto, sonserunt. ei ossis Sori, i. Quid ro 'to. quid μοι iis