Quinti Horatii Flacci Carmina

11쪽

dum imo. Neque adeo miror; eum haec obscuritas a posteris in- recta fuerit. Horatius enim, Vimilius, Ciceronis nonnulla, Caesar, Livii quaedum, Iuvenalis, in scholis praetessebantur pueris, et in singulis sere Monasterila lectitabantur: inde tot xpurii et inepti nemus in Horatii et Iuvenalia maeametris, tot e dicationes et immutationes elestantiarum linguae Latinae in conteaetu Caesaris, Ciceronis et Livii, ut, si isti auctorea reviviscerent, in multis sua scripta non unoscerent.

Haoc Marklandus, cuius doctrinam, iudicium et soliditatem in

rostituenda votorum scriptorum manu, modestiam animi ot vori-

intem admirantur soro omnes; qui, consolatu Wytionbachio in Vita Ruhithonii, insignem iudicandi subtilitatem ostendit, hoe nimirum ngens, ut mutuus Bruti et Ciceronis Epistolas et huius aliquot orationes esse Spurius doceret; qui deniquo et Latinosci obiit egregie, et poctas nec urato intelligobiit, dequo iis oleganter et recie iudicubiit: in qua re vehementer a Iturmanno in Praefatione Virgiliana Marklandum reprehendente 3, dissentio. Noquo lin Murtilandus iuvenili notitio scripsit, nequo virili, sed iam senex, immortulo nomen egregiis libris adoptus, et pri lina litorarum studia continuo agitans: adeo ut hoc iudicium tam lurem fructus diuturnae operae sit postremus. Idque apud me otium plus viiluit, quum Vnichenario multum placuisso ex Koppi orsit Observatis Philologicis pag. 133. cognoveram. Et quidni Vulchonario placuisset, qui ipso tum anto annos sero triginta in Epistola nil Rovorum pag. XIV. scripserat: Quis no trum diserit, quot versus spurii in quibuscunque poetis veteribus nos ludi Frentur' Utinam hanc partem pertractandram sumsisset

Benileius, felicissimus ille fraudum istiusmodi in Manilio repertori

Et profecto mirum osset, si sola Horatii carmina sortem ova sissent, quac Omnibus omnium veterum libris incubuit. Non historici, non polline, non omiores, non philosophi, nequc Graecinoquo Romani, ou iube mansorunt immunes. ined in poetis munus sui inces Praecipuo grassatine, non singulos tantum versus hia illuc intruserunt, Verum integra otiam Parmina nilonis nominibus inscripta finxerunt. Iam a. 180. ante Christum set doindo mulino soro hantur stibulae, Plauti dictito, quas Pinutus nunquam

scripserat. II inc indices Aelii, Sedigitii et ultorum do Plauti sabulis genuinis et ambiguis, et Varro viginti ot unum a caeteris segregavit, si uno ideo Voen tuo sunt Varroniniane. Fabulis, quae

Initi Rul venius Ευi t. Vol. III. M. Matinii, I urimis nutu le Markland nunquum sere sine in idiu iudicasso, urbi trutu est.

12쪽

vilia uiae supersunt, totos nutus et scenas videmus iidiectas. Si

Pervigilium Veneris nliquando habitum ost opus Cntulli, Cudimon Panegyricum do Messiit a Tibulli; Elegia de morio Maecenatis tributa Pedoni Albinovano; Ciris, Culex, Copa, Moretum Virgilio. Fuero qui sex Elogias, Cornelii Galli appellatas, illius, quem Ovidius notum Hesperiis et Eois dixit, eo auctore non indignas putarent. Praetereo Nucem, Halioutiea, Philomelam et alia Ovidii, Phoeni eo in Claudiani. et pluros eiusmodi libellos

nobilium poetarum titulis venditatos. Et si Murcius, ut uliquid de recentioribus addam, tacere et deceptum a se Iosephum Sonligorum in sinu ridero potuisset, hodio Mureti 1 versus tam lurem Q. Trabeae . nobiliAsimi Romanorum Comici, legeremus. Pricacus et BoxhOrnius carmen Michaelis Hospitalii, Francino Caneollarii pro vetusto neceperunt, Boxhornius quoquo odidit eum Satyra Sulpitino, et annotationibus et coniecturis illustravit. Sod poetam antiquum in maiori carmino montiri, dissicito est. Quo enim plures Sunt Versus, eo frequentius peccandi nascitur periculum. Ιinquo nomo fraudatorum personam, quam agebat, tam bono

usquo nil finem tuitus cst, quin partium sacpo oblitus, intelligentibus et rorum peritis sese ipso prodiderit. Hinc adeo no-oidit, ut isti artifices raro diu latuerint. Sed eosdem deprehendero in brevi carmine, genuinis intermixto, et in singulis Versibus,

quos me dino poetarum orationi Utissimo inserebant, ros ost longe maioris curuo et diligentino, et quae continuam multorum nianorum lectionem meditationemquo postului.

Do caussis, cur veterum libri adeo interpolati sint, multi multa

dixerunt: ogo nonnulla dicam, quae ad Horatium poclinent. Λ primum laudaro mihi lubet fortunus nostras, qui urtem cognOμ-

Guellius versus Mureti pro Catullianis liabuit. v. Hem. ad Virg. VIIA . 48. Omitto Annium Viterbiensem. cptem multi pro Fabio Pictore. Carolum Si nium, quem pro Cicerone . alios, qui recentiores pro untiquis accepere. Quae ite fraude ista memoravi vetera exempla, iis multa alia addii, sunt, ut Homeri et II iocli apud Plutarch. in Theseo m. Aeschyli, apud Quintil. Inst. Orat. X. I, 66. Carminum Sibyllinorum, apud Tacit. Annal VI, l2. ot quae de aliorum scriptis suppositis passim leguntur in Strabone. Plu inrclio. Diogene Laertio, Λ. Gellio. aliis. Et quam cito talis fruus committu-baturi Sueton. Caesar. II. narrat illiuκ orationes iam tempore Augusti salsas

exstitime. Sen a Praesiit. Controv. Fere enim aut nulli Commentarii maximorum Declamo torum eastant, aut, quod priua est, fatii. Et hi erant, quos Onancis Seneca audiverat. Quintil. VII, 2, 24. Cuius actionem equi em solum in hoc Iempus emiseram, quoa ipsum me ferisse duelum iurenili eviditate yloriae fateor. Nam caeterae, quae sub meo n0mine feruntur, neHistentia eaecipi lium in qMaestum notariorum eorruptae, minimam partem mei habent. Si talis uotionil nos pervenisset. imberemitis earn pro nannii Quintiliani.

13쪽

VII leamus chalcographam. Quum Emestius in opuseulis Philologieis quaerebat, quibus literarum disciplinis et quatenus Chalcographia

prodosset, hanc illius utilitatem universam omisit, quod ea n his libros praebuit, erroribus describentium sero vacuos, minii quo fraudibus salsa addentium opportunose adeo ut post multasnocula ipsa nuctoris manus, Praecipue in peregrina lingua, plerumque reddi ac referri possit. Quod longo sociis ost in libris manu scriptis, quae, quo saepius describebantur, eo suopius codirumpebantur. Quaevis noVa editio novos Errores secum sorobat. Nec Prosecto est, cur miremur, quum idem nonnumquam in libris per Chaleographium frequenter repetitis accidorit, multique udeo, v. c. Volinirinni, cum vnrietato lectionis oditi sint. Horatius mortuus est n. 9. Rnto Christum. Eo tempore Oxempla carminum erunt, quale si unum habuisset qui a. 1470. post Christum primum oditionem Ox typographeo Mediolanensi curavit, interpretum opera hodie minus egeremus. Ea oditio, ut do indoalino, ad IISS. suetuo sunt. Antiquissima IIoratii carmina MSS. adhuc cognita saeculum decimum non Rntecedere Videntur. Quam-qunm pro certo nssirmaro non possimus, quando et quibus modis inle IIS. suoculi decimi corruptum, quamquo mutatum sit uti Oxemplo, quod Horutius ipse et ninici illius correxerunt, coniectura tumen assoquemur, quod n Vero non nbhorreat.

Horatius libros Sermonum, Epodon, Carminum. Epistolarum so paratim diversis temporibus edidit. Ipse, subito mortuus, nequo Oxtremam manum operi suo admovit, noquo libellos in unum corpus collogit. Cnrmina, eo mortuo reperta 3, amici odiderunt, addita deinde suo quaequo generi, Hexametrii Hexametris, Lyrion Lyricis. Quum postea in unum volumen cogebant librurii, illi inlium ordinom sequebantur, principio ordinem temporis, quo Horatius sua odidisset, tum suam quisque rationem et iudicium Vestigia ordinis ad tempus exacti supersunt in iis MSS., ubi Ars poetien, ut lippellatur, Sermones, Epistolao, ut Carmina, vel Cni milin, Ars poetica, Epodi, vel alio ordine posita sunt. Qui suum ipsi iudieium et rationem secuti sunt, hi earmina Lyrieaeum Lyricis omnia, Hexametrii cum Hexamotris coniunxere. Undo iactum est, ut Cui minum liber quartus, Epodi, Epistola ad Pisones, locum Plane alienum occupaverint. Λlii doindo ulterius progressi, carmina argumenti dissimilioris nil similius transpositorunt, ex uno longiore duo, ex duobus brevioribus unum socoro;

Quid Tucca et Varius in Virgiliana Aeneido secerint. non latet. Nec tu. tet . quid in Saturis Persit sererint Hii. vide Suetonium.

14쪽

tum nomina hominum, ad quos Horatius carmina miserat, Superposita, ubi nominem alloquitur, argumenta carminum nil lita,

quod tandem in omnibus factum est. Iam ista recti ordinis pediturbatio, praeterquam quod historica utilitas periit, multas difficultates legentibus peperit, ne quo cum ordinem Sine melioribus MSS. unquam restitui posse arbitror. Singula vocabula in omnibus Romanorum scriptis iam statim Corrumpebantur. Noeuit primum dictandi consuetudo, servi onim plerumque ex oro dominorum excepta litoris consignabant, deludi:

librariorum festinatio et imperitia. Iam Cicero III. Epist. 5. ud Quintum fratrem queritur: Do Latinis libris, quo me vertam, nescio: ita mendose et scribuntur et veneunt 3. Atque ista calamitas in IISS. Horatianis tutius patuit, quia novum erat Cu minis Lyrici genus; quia orationem Latinum magis quum reliqui Doctae ad Graecam normam effinxit, et vocibus antea inusitatis ditavit; quia sententias ox intima Graecorum philosophia petitas adspersit; quia deniquo, ut dicit Quintilianus, variis figuris ot verbis felicissimo audax est. Hinc multa Horutii non intellige- ibantur ab aequalibus, ut si qui Graeco scirent, Graecos legissent poetas, et cum eleganti ingenio iudicii subtilitatem coniunge- irent. Tules vulgo non erunt Romani, multo minus librarii et antiquarii, qui deinde ita distinguebantur, ut antiquarii tantum vetera scriberent, librarii vetera et nova. 9uuo illi non intelligebant, ea saepe mutabant, cuius rei in Catone, Cicerono, Sallustio, Virgilio, aliis multa exempla ostendit Λ. Gellius. Alii vorsus tollabant. Servius ad Virgilii VI. Aon. 289. Quidum dicunt alios hos a poeta hoc loco relictos, qui ab eius emendatoribua sublati sint. Huic malo extremus accessit cumulus, Cui

minum et versuum adulterinorum S ges.

Nemo poeta, ut supra dixi, talibus additamentis non con in minatus cst. Si nesciremus, vel inde constaret, quod, quum

olfeium Critiei Graeci tribus partibus contineretur, trium partium nobilissima et gravissima semper habita suit, quac ad tollendos versus πaρεμβεβλημένουe pertinebat. Quod idem npud Romanos obtinuisse, ex Suetonio do Illustribus Grum muti eis et aliundet Λddo ut arrogantiam. Quintil. IX, 4. 39. Quae in reteribus libris reperta mulare imperiti rolent. et , esum librariorum insectari rotunt iraei tiam. uam constentur. Libri igitur pretiosiores habiti. si a modestis et peritis descripti essent. Fronto Epist. ad Anton. Pium. p. 26. Quid Seipioni aut vitai ' Quid M. Tullio tale usti renit' quorum libri pretiosiores habentur.

et tum mam stloria retinent, si sunt deseripti a Lar adione, aut Malerio, auι Aetio, aut Attim, aut Nepote. ma oratio exstabit, Caeraria manu 3cripta.

15쪽

discimus. Cuussae et Opportuni intes IIorutii Per adultori nos versus corrumpendi suore Plures, qui in cuius liturn ulterius I Outuo.

Princeps fidicen lyrae Romanae, umicus Augusti et potentium Romanorum, superata nequalium invidia, mortuus apud posteros laudo crescebat. Quare carmina cupido emta, ab omnibus logebantur, qui docti ot elegantes censeri volebant. Nequo hoc Augusto, homin, prudentissimo. displicebat. Num et ipso in

inultis carminibus orat argumentum, et praesens notas, ndoleMCens Praecipue, Inudes ipsius ot compositam rempublicam itan maro discebat. Nec dubito, quin Augusto etiam vivento, tinninianos sero tres et viginti post Horatium vixit. Horatius quoquo in scholis explicaretur. Suetonius de Illustribus Grammat. 16.

Meribit: Q. Caecilius Epirota dicitur primus Vir Pilium et alios

Noros dicit Suotonius: nam vulgo Livius Andronicus, Ennius alii quo veteros logebantur. Iam in novis misso Horatium, nemo dubitabit, qui sciat illum n Quintiliano, Iuvenalo et aliis diserto nominari. Iuvenui. Satyr. VII. 22. . Dummodo non pereat imi idem olfecisse lucernas, Quot stabant pueri, cum totus decolor isset Flaccus, et haereret nigro fullo Maroni. Horatius in

illa existimatione permansit: omnes positae, quunt aporo Dum nil- mirarontur, imitandi studio Ostenderunt; et quanti vel domus, in qua habitaverat, fieret, apparot ox Scholiusta Iuvenalis I. 12. qui docet Frontonom, Iuvenalis uoquntem, eam recitutionibus poetarum Ρrnebuisso. Unus o posteris huius Frontonis, M. Comnullus, cuius fragmenta odidit Maius, scripsit nd M. Aurelium Imporatorem, I. Epist. 1. Plane multum mihi facetiarum contulit istis Oratius Flaccus, memorabilis poetu, mihique pr iter

Mecenatem et Merenatianos hortos meos non alienus.1 Neque invalescens Religio Christiana Horatium do honoris

gradu plano deiecit, nequo de manibus hominum nut scholis ux-j eussit. Quamvis discrimen statui cooptum Sit inter Literas . quae dicebantur, Saecularos et Christianas vel Spirituales, Poetae in-mon Christiani et prosao scriptores Othnicum Probe tenebant. Hieronymus adeo et Ambrosius, et alii, quam iniim Horatium interdum nominaro verentur, ne scilicet minus Christiani videantur, imprudentes tamen ostendunt. quam diligonior cum logerint. Nam in plurimis locis color Horatiunus clucet. Multum tumori Rhest, ut ea superstitio movit communis. SidoniuA Apollinuris

II. Epist. 9. narrat in hilnri coona similis scientiae Diros, hinc Augustinum, hinc Varronem, hinc Horatium, hine Prudentium lectitari. Et quum tomporibus aevi modii omnis sero doctrinii

16쪽

intra purietes monusteriorum contineretur, Christiani Codicesseribebant; et pleraque Scholia, inedita quoque Loidens iu et Franehorana, hic illic produnt nuctoros Christianos, iidemquo Florilegia sua, Diridaria, specula, prata, hortos, et similes libellos sententiis, cx Horatio petitis, ornubant, Grammatici regulus, figuras, et praecepta motrica inde ducebant, Rhetores suum artem illustrabant. Ita Horatius, inde ab Augusto usque ad involatum et vulgo usurpatam Chalcographium, nunquam plano,no tum quidem fuit neglectus, quum multa aliorum poetarum

nomina ignorarentur, ne quo ullum osse credo Scriptorem, cuius opera tam insigni numero scrip in hodie exstent.

Poeta tam frequenti lectione per tot saecula repotitus et in lscholis explicuius, neque ad intelligentium omnium statim apo ius. manus interpolantium offfugere non potuit. Iam unio Suet litium sorobantur Elogi et Epistola sub titulo UOrutii, quasi Maecenati se commendantis. Sed utraque salsa putabat Suotonius, quia Elegi vulgures, Epistola, Proga Oruti Ono, etiam orni Obscura. Quamquam veteres poetue in uno Plerumque eurminum genero, Heroico, Elegiaco, Diductico, vel Lyrico, excellerunt, nequo simul suculi uto orationis ligatuo ne solutae multum villorent, num lingua Poetica et prosa sunt quasi lingulio divorsae. Suetonio tamen, qui Elogos et Epistolum viderit, saetio credo.

Talia fingebant homines, ut bibliopolis vendorent. A bibliopolis

iterum emoliniit, qui exemplum auctius habere cupiebant. Eodem tueri suetondi studio tota carmina fingebuntur, quorum auctores simul taciti gaudebant, sua pro Horatinnis habori. Vossius ud Catullum 'pag. 281. vidisso so ait II S. in quo Sonocu quidam licubiitur nuctor osse quatuor versuum initio Virgilianno Aonoidi additorum Ille ego qui quondam: quem Senecam idem in lilii, socisso dicit Vossius, ct magnum suisso bonorum librorum infossorem et in torpolatorem i. Ita bibliopolae utebuntur cupidi- tuto et umbitione Romanorum, qui, quamvis publieno exstiti uni Bibliothocno, instruebant privatas, libris innumerabilibus resertas, quorum dominus, ut dicit Seneca, ne indicos quidem in tota vitii perlegere posset: et tam nitenti orant nil rem, ut nodoctis quidem hominibus ex antiquiore aliquo IIS. copiam unius

In MS. Tibull. I, 2, post us. 24. insertum est distichon eum duplici

iviniametro: En styo cum tenebrιε Iosa rvor anxius urbe, Praesidio noetis retitio adesse Deam. Securum in tenebria me faeli esse Venus. Ad priorem i,entu metrum scriptum erat: Mneca Nic supplevit, nd ulterum: Λurispn vero sic.

Vide Hernium Prnesut p. XXI. qui et Vos, tum nil Catuli. de Seneca inter

polatore laudavit.

17쪽

vorsiculi inspiciendi sine pretio sacerent, ut logimus apud Gellium N. Λ. XVIII. 5. Librum summae atque reveren De vetustatis, quem fere constabat Lampadionis manu emendatum, studio pretioque multo, unius τersus ina Piciendi stratia, conduxi. Praetor Horatium suere Lyrici, cum ipsi nequales, tum posterioros, Antonius Rusus, Titus Septimius, Pussionus Paulus, Cnosius Bassus, alii. Sed eos Romani non probaverunt, et Quintilianus, Horatium o Lyricis solum esse dignum qui legatur, iudi-leat 3. Suspicor nonnulla horum Lyricorum enmina, quac in inbornis iacerent intacta, hic illic Horatiunis accessisse, ouque redditamenta in optimis habenda, qualis v. c. est oratio Eu Pue

III. Carm. 27. Unde quo reni' Sic Trebullius Pollio in Tribginta tyrannis narrat do Postumo Iuniore: Fuit ita in Deelamationibus disertus, ut eius controversiae Quiatiliano dicantur insertae. Et novimus Lyricos, Horatium uomulatos, in ondonisnopo materie elaboravisse. Plinius IX. Epist. 22. Passienus

tuus nuper ad lyrica defexit: in quibus ita Horatium, ut in

illis illum alterum, estingi putes. Neque n Voro sere so abhorret quorundum libellorum duplicem suisse oditionem, posteriorem

ab ipso Horatio emendatam. Emendationem vocubulorum, vo suum, et Stropharum suo quisque codici annotubat; versus et strophus alii in toxtum transferebant, versibus Suos addebant, ut ita strophno complerentur. Integras ipsius Horatii strophus inserebant, antiquis non sublatis. Hue rutione, Graeci ci rorati picii VO nnt, multi poetae sunt corrupti, ot in optis repetitionibus inquinati. Ficri Potest, ut v. c. hine prosecta sit prima Atropho II. Carm. 12. ot varia lectio II. Curm. 18. Mea renidet in domo lacunar, ut stiis in aedibus nitet lacunar. Dunique, ne loquar de lacunis, quas in IIS. aliquo inventas, in suo supplebant studiosi elegantine, non sucilo addebant suum illud opus explicit, nisi omnibus paginis probo implotis. Mansit ou consuetudo primis invonino Chalcographino temporibus et diu post. Sed voteros illi similia potissimum cum similibus coniungebunt, non Horatium cum Cicerone, ut tactum est in IIS. quodam ubi Libri IV. Carmen 7 subiicitur Ciceronis ossiciis, quo-

Cur Velleius Patere. II, 36. Inter quae maxime nostri aeni eminent princeps earminum Virgilius. Rabiriusque, et conseevius Sallustium Lirim, Tibullusque et Naso . perfectissimi in forma operis sui r cur Velleius tibi Horatium omiserit, non intelligo. Perimn. pro Moirtuaque volebat Hora turque. Vem. similius est nomen Horatius excidisse. Ita et Ruhnkenius diceret. nisi Vellei insPropertium quoque Omi,i ot. Illo tamen facilius caremus, quam Lyrico, Virgiliinmico, cuius nomen ante Euhirius excidiςse puto. Caus sa est syllabarum similitudo.

18쪽

modo otiam Ciceronem edidit Ι. Fust Moguntino i 405. Noe

vero deurat materies chartis, quae Vacuae essent, Occupandis.

Multi Romani suos libros tenebant: odero vel ipsi negligentes, vel amicis relinquentes. Interim multu inde, Saepe recitatione, o notescebant, et versus, non in corpus retracti, ut errones aliquem, cuius dicerentur, inveniebant, quod in octavio suo metuebat Plinius II. Epist. 10. Saepe tamen nuctoris nomen Peribat. Anthologiao varia eiusmodi carmina ἀδέσποτα incerti auctoris continent: ex quibus si v. c. Libri II. Epigr. CCLVI. Antho logia Burmannianae legeretur in aliquo II S. Horatiuno, nomini unquam in montem veniret illud non habere germanum. Num neque infra clogantium Horatii, neque acerbitatem Epodorum est. Et quis novit, Sicuti multa uecepimus spuria, an non multis etiam genuinis simus privati Z Variae ros Horatio vivente recciderunt, quas cum non incere potuisse dixeris, de quibus ta-mon nihil legimus. Qui ad Virgilium, Athonas proficiscentem, pulcherrimum carmen Ι. 3. Scripsit, nonne cundem, in reditu

mortuum, deflevisset y Qui Varii laudos poeticas tantopere colobravit, nihil no dixisset do Virgilio pocta, animae dimidio suae, quom opus Iliadi par in manibus habero sciebat 33 Et iuro miratur N. IIuinsius ad Silium Italicum VIII. 378. nullstin mentionem osse suetam vini Setini, quod Augustus omnibus praeserebat. Fragmenta quidem, quae hanc opinionem aliquatenus confirment, non inveni. Nam do vorsibus, qui apud Grummaticos roperiuntur, Servium in Contimo tro, Torontiunum Maurum, alios . hos illi saopo mutabant, ut ostenderent, quomodo ut iudox alio motrum Orirotur. Et quum Buda de orthogruphia pag. 234b. scribit: Nonnulli tamen veterum ipsa carmina soles nominacere: sicut Horatius exorsus est e Soles meos omni Ecclesiae vestrae commendo; hic non est Horatius Venusinus, sed fortasse Grammaticus aliquis Christianus et poeta, qui so antiquis poetarum nominibus saepe Ornabant. Ita Cornelius Gallus, Propertius, ulli u votoribus cognomina sumserunt. Et Carolus Mag-

Fuit et L. Piso, et filii Pisonis, patre digni, ad quos misit epistolam de arte poetica. Piso erat et poeta. et Studiormn liberiatum antistes, Urbis postea Cinstos, ui narrat vetus Seholiastes. Neque hunc, puto, carmine aliquo non laudatum dimisisset.' Multis Praefat. T. V. Classic. Λuci. o Cod. Vatic. odit. p. XIII. ubi agit tu ἰraimiantico Viryilio Marone: Sine dubio haec nomina adsciticia sunt, mi Prorsus modo, quo in Caroli Magni Academia fictis nominibus sesu docti lio-mines vocitarunt m. Iste Maro quater laudat Horatium , inniorem scilicet.

19쪽

Ned Horatius legebatur in Sebolis, o umiliae interpretabunturi non inodo Grammatici, verum etiam Iinoinros, quantum quidem saceret ad 1 Ormundum oratorona, cuius rei utilitatem suopo Quintilianus in Institutionibus ostendit, ot Tacitus de Oratoribus cap. 20. Exigitur tum ab oratore etiam poesticus decor, non Attii aut Pacuvii veterno inquinatus, sed eae Noratii et Virgilii et Lucani sacrario Prolatus. I in Titianus ot Culvus, ut scribit Sorvius ad Uirgilii X. Λen. 1Ν. themata omnia de Vi milio elicuerunt, et conforrnarer ut ad dicendi usum, et in exemplo contro rorsiarum posuerunt has allocutiones, dicentes, Venerem agere statu absolu- tiro, Iunonem niti statu relatiro. Ex codem Servio ad X. Λon. 532. discimus rhetorem . qui in Virgilium declamationes scripsit, de loco isto sic dicere o x persona Aeneae: Improbus es, qui aut resti dones, aut filios ex eredes. Praecipue nutem interpretandi munus sibi vindicabant Grammatici, explicuntus significationem verborum. Sontentiam versuum,

mythologium, historinm, geographium. metrum, de quibus rebus plorum tuo dictabant. Sed iidem Grammatici faciebant ot ipΑipooticum, et docebant. Ita Q. Caecilius Epirotii, qui Virgilium ut novos poetas primus praelegit, a Domitio Murso appellatur tenellorum nutricula vatum: et Valerius Cato risus est peridoneus praeceptor maxime ad poeticam tendentibus, de quo serebantur hi versiculi apud Suetonium do Illustr. Grammat. XI. Cato

Grammaticus Latina Siren, Qui solus sessit, et fucit poetas.l Magistri discipulis exemplo praeibunt, ut Horatii recto imitandit modum ostendorent. Λusonius in Prosess. Burdig. 2 l. do Crispo: Creditus olim ferrere metro, Ut Viryilii Fla eique locis Aemula ferres. Et Atilius Fortunatianus png. 2685. quid refert, inquit,

hunc poetam imitari, tenere, diligere, si non omnes virtutes eius penitua cosinoveris' Vnrietas metri Lyrici eos praecipuo nilicio-biit. ot sibi videbuntur solicos orantque in magna nil miratione si ot ipsi, quae vellent . vorsibus Choriambicis ot Alcaicis Ox-Ηuchelius in Epist. vii Vossium p. ilia. narrat se habere IIS. Horatii poettio Moraria. de conΝPiratione eontra Nicolaum V Pontis. Maximum. Est Epigr. Felieis Ennodii II 8. do quodam sinuo, qui Vimimis diectatur. Λ Philargyri a nominatur aliquis uomerus: vide Ungnorum in Epistola de Philargyrio. Vetus Nelioliastes Ibidis Ovidiani affert versus Properiit. Ennii, Lucretii. Tibulli. qui omnes sunt recentiorum hominum. Fortasse hine iudicandus oest libellu Appuleii de Orthographia. Fieri tamen Potest, ut hic illic nomen Horatii Vir. uilii verum fuerit illius . qui se ita npliellavit, isque suum gonus a magni, i Getis de luxerit. Fuit enim Romanis ingcns studium nobilitatiis. Λpparet v. o. ex Λeneide virilii. Et Tacitus Imperator genus deducere gloriabatur nCcirnelio Tacito, Annalium Scriptore.

20쪽

Primere possent. IIinc glossnc provenero inciricae. Horatius lv. c. dixerat: Fit mortale loquar: hoe versu interpretabani vi INil parrum nut humili modo. Diomedes II. p. 101. ita doeot' quid sit enarratio: Obscurorum sensuum quaestionumque e D- natio rei e uisitis, per quam uniuscuiusque rei qualitatem Poetieis stlossulis exsolvimus. Obiiciebatur dictum aut sententiu propter recuti in brevitatem Obscurior, nmplificabant. Id quo in

Geographia, Historin, et praecipuo in Mythologia si obiit fisoquentissime. Has laudos ita expressit Ausonius in Pros. Ilurdigal. Ambo loqui faciles, ambo omnia carmina docti, Callentes mython

plasmata et historirim. In ipsa Horatii imitatione, iubebant onia dona sententiam aliis verbis codem metro dicere, locum Communem Ox philosophia elaborare, dicentes do temperantia, contra Mari iam, rei alio uius imaginem depingere, describere pugnam, fingere orationem, ct isimilia argumentu ex ipsis, quae legebantur, cuminibus petitit. quae adeo iisdem carminibus apte inseretri polorant. Nota sunt lin his exercitationibus vocabula Themata, dictiones, loci, alioru-tiones, et exempla inveniuntur in Anthol. Bum. T. Ι. pag. ll. i. ubi v. Hurmanni annotationom, ct He in s. ad Claudiunt Ep gr. XXXVI. Orationes otimn verba dicebantur, et sicuti Rhotoros urgumentum Declamntionis linc v. c. formula proponebant T. cci, λόγους ει roi 'Aχιλλευ , et Hannibal pueris orat declamatio

ut dicit Iuvenalis, idem saciebant poetae. In Anthologia leguntur perba Achillis in Parthenona, dum tubam Diomedis audi

et 3. Hi ne in Carminibus toties idem urgumentum, ensdem initigines, ct sententias. verbis Paullum mutatis, invenimus. Quod morito reprehcndit Neuligor.

Interdum nova clntiuntur argumentur v. c. Horatius Maecequntem ad coenam invitiat: Horatius se commendat Maeceniati: oioum argumento simul motri genus constitutum. Ad has exerci inti onos diseipulos laudo ot praemiis incitabani: sod maius orni publicum incitumentum. Nam, qui in certamine Capitolino car-

Quintil. Instit. II . S. Priami rerba apud Aelιllem. Et Rhutor ra suetae iidem erant poetae. habebantque declamationes. M. Caesar Frontoni mugitatri, suo scribebat sed. Maii pag. II, iniue mili aliquid, quod fili disertissimum

rideastir, quod legam, ori tuum, res Cafonis, rei taeerouis, sul Mureriti, nutGraceli. aut Dyriae alienius. X- ω γuμ ει να-αυλης, es Maaime hoc ysens. Etiam si qua Meretii avis Ennii Meerpta habes. Excerpebant et limi discipuli. Excerpendi consuetudo liae patebat. Ex iis interdum mnficiebatur corpuη ali. uod praecei torum moralium . quae salso nomine vendebantur. II inc rarti

Disitelia Dionysii CatoniΝ.