Quinti Horatii Flacci Carmina

21쪽

X vi

mine viceriit, is quoreu coronabatur; multis praeteron ΡOutis Statuae orant positae. Magistri, exploratis diScipulorum carminibus, sua recitabant. Haec a discipulis cupide excepta, exempluribus Horatii uddebantur, primum separata, vel in margine, deinde sensim, ut fit, Horatianis intersperga, tandem pro Horatianis vendita et aestimata. Quod si hic illic, Romae praecipuo, exempla emendatiora exstiterint ex vetere aliqua recensione, cu Mu- vortius et Mugister Felix non viderunt a. 530. quo Horatius iam additamentis istis inquinatus, manibus hominum versabatur. EX tum corruptis exemplis et recensio Agorii, et Omnia, quae adhue innotuorunt MSS. originem ducunt. Exempla illa emendatiora iam brevi post mortem auctorum fiebant rara. Hyginus usus est

libro qui fuit ox domo ni tuo familia Virgilii. Hoc A. Gollius

N. A. I. 21. quasi magnum aliquid narrat. Hyginus tamen sero aequalis Virgilio vivebat. Grammaticus multi nominis, Fidus Optatus, eidem Gellio ostendit librum Aeneidos secu udum . mirandae vetustatis, emtum in Sigillariis, viginti aureis, quem ipsius Virgilii fuisse eredebatur, v. Gellius Noct. Attic. II. 3. Credebatur. Itaque res non certa. Et quam miranda vetustas 3 Fidus illo Optatus Gellio notato orat maior. Gellius iam florumuta. 120. Igitur IIS. contum sero nii norum erat miranduo vetu tatis. Praeterea Romae diu niato Mavortium multu acciderunt

libris ot Bibliothecis perniciosa. Ne dicam de odio Caligulao et

Hadriani advorsus praestantissimos historicos, Oratores et poetas, qui ante Augustum et Augusto vivento fuerunt, ut taceam bellaci populorum barbarorum incursiones in Ituliam, quam multu incendia magnas urbis partes deleverunt 3 Imperatore Tiberio flumina bis saeviit; Nomne, per septem noctes et sex dies; Vi-

tollio, arsit Capitolium; Tito, ignis triduum et totidem noctes grassatus est; Commodo, plurimos dies. Tot incendia tam diu continuata, quantum librorum multitudinem in domibus privatis, quantam in Bibliothecis publicis deleverunt 3 Novimus varia templa conflagrasso ). In templis autem orant Bibliothecae. Itat Multa praeterea exempla in Historicis inveniuntur. Satis habebo laudasse Ammiani Mureollim XXIII, p. 258. Palatini Apollinis templum in urbe conflagrarit aeterna. Ubi, ni multipleae iurisset auxilium, etiam Cumana earmina naumaerat munitudo flammarum. Idem XXIX , p. 4l8. Inde sex metu de- Iutorum) factum eri per Orientatis prorineias. ut omnes exurerent libraria omnia. His malis accedebat hominum incuria. Tacitus Timaerator, Cornelium Tacitum in omnibus hibliothecis collocari iussit: et no lectorum incuria deperiret, librum

Per annos singulos decies scribi publicitus sin evicis, archiis iussit, et in bibliothecis poni. Nurrat Vopiscus in Vita Taciti. tu. Malis ac debui opinio

22쪽

combustae sunt octavia, Palatina, Capitolina, ni ine. Atque metu incendiorum tantus orat, ut nonnulli libros suos in thermus et balnen portarent, loca, propter parietes lapideos donsiores et aquae copiam tutiora. Quaro numerus bonorum IISS. insignitor minutus est, et una notas, semper altora peior, stirpem Proeren-vit vitiosiorem . qualis univorsa inin orat anto Mavortium. Ipsit autem illa existimatio, qua Horatium omnes omnium temporumoruditi habebant, o os incitabat, ut pro exemplis, flamma vel alio modo umissis, nova, unde possent, semper instruerent. Triplex erat, ut vidimus Grammaticorum ossicium, scriptore A Xplicare, pravas lectiora os corrigero, vorsus ndultori nos obolia configere. Multi autem singultis tantum partes triplicis ossieti sumebant. M. Valerius Probus apud Suetonium de Illustr. Gramin. ΤCap. 24. multa exemplaria emendare ac distinguere et annotare curarit, soli huic, nec ulli praeterea Grammatices parti deditus. Opora Mavortii et Folicis non ultra omendutionem sui exemplaris progressu ost. Antiqui Commentarii, credo, non ampliu qnpparebunt, contracti iam et corrupti in ieiunitatem Scholiorum qu relin sero nunc habemus, quae Aero et Porphyrio et de indoulii iterum in compendium redegere. Aetas enim nu torum Ox Seholiis confici non potest, quia posteriores e prioribus ea excedipebant, quae ipsis placorent, non addito nomine cuius emorat, sine iudicio ot ratione: quae semper indoctiores nil literam deseribebant, Graeca Latinis litorarum ductibus, quantum possent,

Antiqui interpretes, quos nomino tantum cognovimus, suere C. Aemilius, I. Modestus, ot Torontius Scaurus. Qui do personis scripserint, quos momornuit Porphyrio. ignoramus. Neque do Λ rono, Porphyriono, et Commontatoro Cruquiano eorti aliquid con Atat. Videamus do emendatoribus, Mavortio et Felice. Mavortius, absoluta carminum Horatianorum recensione, ii si

tntnm formulam subiunxit: VETTIUS AGORIUS BASILIVS MAVORTIVA V. C. ET IN L. EXCOM. DOM. EX CONS.ORD. LEGI ET UT POTUI EMENDAVI. COMMENTE IMIHI MAGISTRO FELICE ORΛTORE URBIS ROMΛΕ. l

Mavortius. qui ot Mabvrtius appellatur ex Graeco Masai; Noe . consul fuit n. 527, Iustino et Iustininno Imperatoribus, ct quidem solus, με, c. Praetorea nihil de Mavortio Ox Fastis et Chronicis diseimus. v. Rohindi Fusi. Consul. p. 69l. Erat etiam.

23쪽

fit od MKS. Horatiana ostendunt, Eae Comite Domestico. Noque ipse re saciendis carminibus rebstinuisso videtur, siquidem illiussit iudieium Paridis in Anthol. Ιιurm. T. I. p. 103. conflatumox contonibus Uirgilianis. Cuperus in Dissori. de Elephant. pag. 105. dicit se vidisse IIS . in quo erant multa carmina in edita cum aliorum, tum Maborti ot Flavii Felicis. Doni quo in votori inscriptiono apud Valesium ad Ammian. Marcellini XIV. 8.

memoratur Vettius Agorius. Praetextatus, testiatus amplissimi Ordinis, et ad impetrandum rebus arduis semper oppositus 3. Qui Mavortium adiuvit in Hortitio emendando, fuit Magister Veliae, ortitor urbis Romae. Benticius se ignoraro suto tur, quis iι illo Felix. Et ego frustra quaesivi. Nam si esset Fluvii AFelix, qui in antiqua Inscriptione appellatur Corn. ae. Mast. uirg. ruit. Patr. et Cos. OG., ct n. 5II. cum Secundino Consul fuit, Mavortius, puto, tam addidisset hos titulos, quam oratorem urbis Nomiae, ot suos ipsius addidit. Si Felix alios postea domum recceperit, consul corto iam fuerat. Sunt in Anthologini Iurmanni T. I. pag. 481. epigrammata quaedam Felicis r. c. Ibi Iturniannus nostri Folicis meminit. Noquo tempori, Obstunt. Nam laudantur Thorinno a Thrasamundo sucino. Thrasumundus autem, rex Vandalorum in Africa, floruit ab n. 496-522. Et in Africa aliquando habitaro potuit Felix, ubi tunc multi orant poeino, quorum carmina partim in Anthologiis reporiuntur, purtim inodi a sunt. Neque Karthagino ignotum erat nomen Gratoris: nam memoratur Favonius Eulogius, orator almae Kartha-yinis. Sed isto Felix dicitur vir clarissimus. quod non adeo est Oratoris, sed consulis. Fertur et aliud Epigramma Fl. Felicis r. c. in Anthol. Burm. T. II. pag. 680. Quod nutum Buriniannus dicit, Magistrum Felicem etiam omen lasso Codicum Mnrtiani Cnpellae, hoc ego non nilimnverim. Nam Verba, qui e

Sirmondus ad Ennodium I. Epist. 19. in illo Codico logit, Securus Memor Felix, V. v. Com. Consist. Rhetor B., ea n lii rectius constituerunt Securus Melior Foliae Asper, do quo vide ipsum Burmannum ad Valesii Criticam pag. 18 I. Haec do Mavortio et Felice. Mavortii quidem gesta munimquid significent, non obscurum est. Folix orat orator urbis Romae; orator signissent idem quod olim rhetor. v. I iihnk. Pimulat.

Rutilii Lupi png. XXVI. Cur autem Felix appello tur Magistor,

non Atatim nppuret. Nnna in rogito Byzantino multa orniat mu-

24쪽

uern, quibuS praepositi up pol in bantur mustistri. Forte sitit Magister Uciorum, vel scriniorum: ut etiam de Grammitti eo Graeco Thoma Musistro coniicit Noranun mis. Hunniquum massistere, non addito muneris nomine, vulgo intelligebutur ossciorum, vido DuCnngium) qui honos non erat exiguus, ut nequo patriciatus. Omnium sero maximus. v. Heins. Praesiit. Virgil. p. XL. Sed emendare Scriptores, viros in quavis civitato principes, nunquam puduit. Ita, ne dicam de antiquioribus, Flavianus Nicomachus r. c. Macrobium, Turcius Rufius Apronianus Asterius v. c. et. ini. eae n. Domest. Proiret. Eaeeom. prir. Hryit. Eaepraef. Urbi,

Iul. Caesarem, Rusticius Helpidius Domnulus v. c. Valerium

Maximum emendaUerunt.

Mavortius non significavit, ubi Horatium omendaverit, quod alii snopo addebant, ut Domnulus Ravennae, Nicomachus Flavianus apud Hennam. Sed sino dubio vixit Constantinopoli, quo lotium Felix concessisso videtur, otio in Italia turbato propior bella Odoacris, Thoodorichi, et do indo Iustiniani a. 489-552. Constantinopoli ' igitur legit Horatium et, ut potuit, ementiavit, conferente Massistro Felice. Habe but uterque exemplum, in quo Carmina IIoratii orant scripta. Mavortius suum legit, hoc est recitavit. Nam altera legendi signifieatio, quae est praelegendi et explicandi in Scholis, ut faciebant Grammatici, hic non convenit. Huno significationem illustraverunt Casaub. ad Suetonii Grammat. 16. et Wou e r. in Polyinathino cap. 4. Recitante Mavortio, Felix suum exomplum inspiciebat, et Iectionum divorsitatem indicabat. Hoc enim est conferre, Graeco δεντι mx-

appellubatur, ut in II S. Martiam Capellac apud Sirmondum ud Sidon. Apollin. png. 61. Felis Rhetor emendabam, σνntra legente Deuterio Scholastico, discipulo meo. Tum constituebant lectionum, quno vera ipsis videbatur, ut Mavortius suum exemplum emendabat R. Si haberemus illud ipsum M S. n Mavortio omendatum, ut habemus Codieom Virgilii ipsa manu Astorii Consulis n. 494.

De Asterio vide et Mysmun His . poctarum aeri merit.' Ita fuit . qui Romae, deinde Constantinopoli. Tacitum omendaret, vidultvkii Praesui. ad Tacitum. cons. I. II scha ud Appilleiuria. T. III. Ρ. 537. 3 Ν. Heinsius in antiquissimo Cini. Nonii Marcelli vidit: ΡFlav. Iul. Tro nia. v. e. Protector domesticus tentavi emendum sine antigraptio XX mens. et ait notavi Hareellono Caeg. do n. n. Arcadio et Honorio C V Vide Burm. in vita Ν IIeinsit.

25쪽

' corroetum, in liuo Codice, ut testatur N. Heinsius, passim omendationes conspiciuntur, lippareret ituantum Mavortio deberemus. Nunc praeter coniecturum nihil superest. Ubi consideramus tempora Mavortii, et videmus omnia, quae supersunt, MSS. Horatiana in paucis tantum n se invicem differre, opertim Mu-

vortii et Felicis haud ita niligni suisse momenti iudico. optimi poetae saeculo V. suorunt Rusus Festus Avienus, Claudius Rutilius, et initio VI. Boethius, non ille indignus Augustu ne tuto, ethnici omnes. Caeteri Christiani, Prudentius, Prosper Aquit unus, Sedulius, Dracontius, Sidonius Apollinaris, Paullinus

Ennodius, res Christianas et doctriniim novo dicendi genore ex libris sacris potito Oxplicantes, novum poOscos genus ConStituerunt, a Romano plano diversum. Christianos poetas Christiani Othnicis longo pi ne serebant, quaro iudiciu in do vemi Lretiuitnto ita corruptum est, ut discrimen inter Horntium set Paullinum solol urgumento metirentur. Mavortius et Felix, otium Christiani, non, i ut veteres illi Critici, erant litoratissimi, neque usu ot legendi l hoc consecuti, ut formam sui poetuo mente tenentes impre8Sum. l dicoro possent, hic Versus ost Horatii, hic non est.' Sed cammina et versus spurios, ita ut in exemplo suo inveniebunt, reliquerunt intactos. Addidissent Potius, credo, nonnulla, quum dolevissont. Ιtuque emendarunt tantum corruptelas in singulis vocabulis a sostinatione et imperitia describentium ortiis. Quae imporitia quanta inepe fuerit, ut supra verbis Ciceronis docti ravi, eundem nunc libet mihi declarare verbis Senecae do Ira II. 26. Librum, quem minutioribus literis scriptum saepe proiecimus, et mendosum lacerarimus. Incidit orgo Mavortius in C di eo in spuriis iam inquiniitum. Et spurii versus non Sunt mona halis ingenii, ut interdum distuntur, sed elognnii Oros Plerique,t quum pro isto captu. Tum inquinati et reliqui codices oriint,

ex quibus omnia MSS. quae hodie habemus, intinnrunt. Num non credibilo ost, quod nonnulli statuunt, omnia MSS. fluxisse e sola illa Mavortii recensione. In paucissimis enim addita sunt illa: Vettius Agorius emendavi: et quamvis nitorum ab nitem non ita disserat, ut aliquam maioris momenti varie tutem deprehendamus, nonnullii inmen ex alio sonte dorivanda esse npparet ;ubi v. c. duo carmina vel coniunguntur, vel unum in duo se Pu-rntur, Vel Carmina, Epodi, Ars poetica, Sermones ot Epistoluontio ordine leguntur, vel non nullae meliores lectiones in hoo quam in ultero reperiuntur. Praeterea librarii omnia, quae in II S. logobantur, doscribebant, ne illud quidem, Munortius emen- duri, omittontos. V. Rullius in Pi notationo Tnoiti, et Hoynius

26쪽

in Praes. Virgil. p. xxvii. Quae verbii Mavortius emen invii prum in paucissimis inlatum exomplis reperiantur, alia uliunde orta sunt. Viri docti, in his Relandus in Fnst. Consul. pag. 496. vorba Boiit loti non ructo intollexerunt. Boiit lotus in Praesuti noscripserat: ut Virbilium eae Asterii, ita Flaccum eae Mavortii recensione hodie habemus. Voluit Ilenti eius, ut Astorium enim mina Virgilii, ita Mavortium Horutii illi quando re en sui AKo, onμ-

quo roeensiones ud nos pervenisse.

Num satis constat alia MSS. Virgili una a Cod. Medioeo, in

pio emendationes Astorii notitiae sunt, in multis tibi ro, ot plu- ros habere versus. PraPterea tenemus ipsam Asterii manum, PiCodicem ntino 491. antiquiorem, quum Horatiana MSS. vix linio

snoculum X. sint consecta. .

Atque Oa MSS. similitudo et variarum loctionum inopia viam Horatii omon dandi secoro otinni difficiliorum, iideo ut longo maximn pnrs interpretum in explicatione subAtitorii, et ulli alios sequontes, antiqvnni Oxplientionem, interdum Pnullo muin inm, auctam. ornatam. ediderint, quam Pueri et Rilolescentes nudimus, nodeinde Horatium unimi caussu subinde legontos, facito ac lubon-tor pro vera habonius. Quorum ego interpretum rationem, inritum ubest ut probem, ut unam ingeniosam Bonileii contueturn mlongis de sententia versus disputationibus saepe multum Praeseram. Si Horatius tam obscure set negligontor scripsit. ut contoni homines eruditi sententium carminis et singulorum versuum probabilitor explicare non potuerint, legi non dignus est. Plurimi sine dubio mirabuntur, me tot versus sΡurios eieci SSO . . do qua re nemo soro ex tantii tam doctorum hominum multitudine, ne Benticius quidem, cogitaverit. Sed hi, credo, mirariclesinent, si audiverint, quae dicturus sum. Rulinhonius in Episi. Critica I. pag. 5. universo disputatiis. quomodo siletum Sit, ut hunc Criticos partem recentiores tam turpiter neglexerint, dicii: Primum complures eae his, qui ad reteres auctores casti sandos accedunt, hebetiore sunt ingenio, et ab ipsa natura ad eum inertiam abireti, ut plane tam sereri res iudicii ab iis tractari nequeat. Tum saepe etiam hi, quos ingenii sustacitas et interioris doctrinuo cultua supra vulgus evexit, tamen hanc viam vel non ingrediuntur, vel ingressi pedem ostendunt, propterea quod in veterum monumentis evolvendis desultoria levitate ractantur. Atqui nemo modo hunc, modo illum auctorem arripiens, nec cum ullo intimum familiaritatem contrahens, falsa et suppositicia distingunt a Myttimis et stermanis. Is demum se sciat ad hanc iudicandi facultatem Percenturum, qui saepius repetitu lectione in iustum scriptoris

27쪽

consuetu livem reuerit, eiusque iuuenium dicendique formam itucosvorit, ut, quisl γ Muσιον, quid υποβολιμαῖον rit, acutire et quclia sustare possit. I iam au me huce sentiuntur fucilius, quum erbis e lununtur. Denique multo plurimos nescio quae puerilis incessit superstitio, ut non audcunt ea supposita dicere, quae tot homines eruditi tot saeculis pro reris et germania habuerunt. Quo hominum seuere, nescio, an nullum sit imPudentius, et literis νω- bisque nivis molestum. Nam quod angustitio Portoris sui non uPiunt, non solum frari supercilio diamnant, xed etiam iuridio clamant, hoc demum esse urere, secare, mutilaro. Quoniam nu i uni libere de istin interpretum n gligontia quori non docebat,

quum, is longiora Rulinhonii verbii ut tuli. Et do alii A UOruitienui rutoribus tristobo, quorum laudibus nihil omnino detractum volim, ot si mihi dictum Oxciderit, quod non satis modosium vi dontur, quum sunm studiose caverim, hoc indictum cupio; sodin uno Bouileio libunde omnia erunt, quilo I ubi henius postula hut, et ipse Icuhithonius I sentio tu in cum Iosopho Sonligemot N. Heinsio honorificentissime Oxcipit. Cur illi igitur non socerunt. qui potuissent 8 De Nonligero ot Heinsio sucilo ost re--ponsum, nequo do Bonileio admodum dimetio. Scaligor et Ilo insius Horatium non co consiliis logorunt, ut in luconi oderent, neque nilo nssidua lectione triverunt, ut in tu , quod diei-lur, ot in cute pernovorint. Aliud ost, dissiculi titona loel untii Aselicissima coniectum ex Hedire quod subito sit, tib iis otium. qui Horatium nunquam lintea legorint: nliud, diuturna modi tritione formit in Pi Ponsuetudinem itii tenore Perceptum, ut sentiari

salsum, ut quid solidum pro Pet, quid non crepol, nitro distiu-Gns 3. Boniloius de so ipse loquutur: Qualiscunque Pero haec sunt, aestiris tantum mensibus sita tamen ut uno alteroque biennio fuerint prorsus intermissu), et primo impetu ac culore sinΡlim curis re secundis descriyta, sic mu indu feme charta mi tis. ortiplis deferebuntur l. Commenturii igitur nuntieinni, quum suum

nstat Hein,iuiti. Partim nuctoritate ΜSS., partim coniectum, inultos vcr. uq in Ovidio, Lucano. Silio. Claudiuno, delevisse. Scripiat v. e. Gmnovi Nullo Epist. num. T. III. Ρ. 458. In Lucano ve iis multos adulterino do rchendi, quos miror, Νummum virium. Hugonem Grotium, sugisse.

Vir doctus in Epistola Critiea de Phaedro nenileiuno in odit. Phaedri

Hurin n. P. I, Verita ista interpretatus est, ut irre et studio commoti talia interis pretari solent: Horatium non hic commemoro . cum ibi tum lente tarn curule vir diaetissimus singula Pe Iinr i. in illi Oleudo tantum tomi oris impensum merit, quantuni expugnundae Troiue.' nuntietu, meis laudibus mitior est. lnv-dutuq prne enim ii Rubri Leitici in Epi t in ud Heyniunt: ME, liui Mimus olologanti A lituis omnium i liticiiΑ. quo, unquam cognovi. Aliquando vorum e

28쪽

ili, inuin Opus, subitum tremon opus sunt. Explicationem, quippe ab ullis satis tractatam, retracturo noluit. Quodsi IIoratium o quoque consilio semel innium legisso t. vorsus nil ulterini hiinc μα-gneitatem non latuissent. His tamen, ni fullor, hoc gonus Critiees adhibuit, in IV. Carm. 8. 17. Ubi se unoscere, nit, rer- suo Monachalis plane Venit et coloris: et in Epod. V. 87. quem, visu rium et interpolutum, sola votistia sanari posse, nulla alia medicina. Λtque in istis locis opus erut explicatione, quam cum in aliis minus curaret, do spuriis ei in montem non veni obiit. I u qua re cneteroquin quid censeret, sutis in Manilio ostendit. Quam verum nutum sit, oportore aliquem do ista librariorum senudo cogituro, ni imprudens et ni iud ngens salsa pro veris no-

ipiat, testimonio est Vulchenurius. Ruhithonius in Epistola Criti ea do ΙIyinnis Homo ridarum multos vorsus subditioios expulit. Consultus tib eo Vnichoniarius, qui et ipso Hymnos diligontissimo lectos probo intelligebat, intordum respondit: Spurios esse monitus non didulo: dubitanti consensum eaetorques. Et quum Rulit hortius paullo calidius scripsisset: hi rersus sunt adeo insiceli, tit. qui aliquem huDum literarum sustum habeat, non Porait non interpolatoris munum agnoscere, Vulcho nurius placide: Cogita, quaeso, quantum fuerit hominum eruditissimorum, gui hos versus ledierunt ut genuinos. Ad xpuriu secernenda de genuinis, minus animum hactenus attenderunt. Haee ex epistolis Valelionarii otRuhithonii a Mithnii, nuper oditis. Ad lianc igitur Criticos pili

tona recto Oxorcendam, primum requiritur nitimus fraudi doprehendendae intentus: deinde consuetudin rnan, et hii bitu scriptoris adeo imbutus, ut, quidquid ab his divorsum sit, eo statimasticiatur, idque sentiat. Hunc sensum cxplicare ni quo in alioAtriiDAlandoro interdum dissicile ost. Quare nonnulli iudicio sensu A minorem tribuunt nuctoritatem, quum ruir est. Non ignompei versum eius adhibendi usum, et multos in eo fuisso nimios: sed hoc rem ipsam nequo minuit neque tollit. Wyttentiachius opusc. T. I. pag. 46 1. 1iominos in hac caussa dissiciliores, verissimo ita monuit: Si forte rationum mearum vim minus P c Μ-rint ac sensorint, secum Dreputent, hunc sensum non nisi lotan

Auctoris usu comparari, nec rationibus explicundis in aliorum ti uimos inferri, sed nuci istitis instar obtinere: istitur xi usum

reperies, quod IIemstertiusius noster. Bent leto ingenio et doctrina simillimus, di re solebat: Bent letum inulta movure non movenda: Sed plerisque liniη vcteres Acriptores, Ri itu Urii vi--ent, ut nenii eius legondum decernit. melius sui, o

29쪽

mihi concedunt, necesse esse, ut etiam sensum mihi concedunt eiusque auctoritatem Uud se valere Putiantur.

Praeter duo locii ii Benticio, pauea ulla ni, aliis suere notata. Versus qui loguntur IV. Curni. i. 19-22. primum Lumbinosuere suspecti. Tun aquillus Faber mirabatur eos ab IΙOratio osso scriptos, et suctum nolobiit. Guietus dolevit, cum Guieto Sunu-dontis, deinde niti. Neque hodie, credo, quisquam aliter iudi-orebit. In III. Carm. 17. vorsus 2-5 Sanad anus expungit; hoc laudurunt Ionosius, Iuniis, ne quo improbavit Gosuerus. Atquoidem illo Franei seus Gulotus multo plures Horatio suppositos iudicii vit, ut cognovi Ox Santidotio, non addita, ut videtur, iudicii caussa, vehomontor a Sunii dono reprohonsus, non refutatus.

Undo Nuntidoniis i Alus Gui oti nil notationes neceperit, in oditionen. 1756. explientum non vidi,o: fortasso Niliandonias explicavit in editiono a. 1728. quum ipso curavit. Huius inspiciendae mihi nunc copia non est. Guietus, vir multi iudicii set doctrinno, do quo operae pretium est legere Bitylium, quilo ipsi untiquos scriptores logonti in mentem voniebant , on in marginibus exum Plorum

seribere solebat: edidit nihil. Mortui Guieti omnes libros omitamicus Mennius. Menagii Bibliotheca, ut et IIvetii, tota factuost, Omtione nia dolantione, Iesuiturum. In ea erat exemplum Horatii, in quo Guietus ΝΡrarios vorsus notavoriit, quod Sunnil

nus vidit. Bibliotheca Iesu itarum menso Decembri n. 1763. Purisiis publico vendit re est: et ex praesutione isti Catalogo praemissa, haec de libris Gui uti et Menngii cognovi, quae ex Buylio, Saxio et aliis frustra cognoscore studui 3. Atque opinionem savioli do singulis vorsibus ot strophis tum demum vidi, post'

quum meus annotationes ubsolvoram. Paucis Oxceptis, Omnini eadem det ovorum. Anno MDCCLXXvIII. Cuspar Pallavicini Romao in Bibliothoen Palatina invenit duo Carmina, adiecta adfinoni libri primi, adeoque Carnion XXXIX et XL. HAuc Cami minii secum a Franco communicatu edidit Villoisonus ad Longi Pastoruli a png. 311, do indo Ianus et alii, licet tum in oditione iundum Pragensi v. 1760. exstare dicuntur. Sunt valde inepta, ot omnos Horatio abiudicant. Quare Z Quia in nullo antiquiore

MN. invoniuntur, et in recens inventis homines neutius vident. nnimumque set nuros upplicant. Inm finge on lipparere in omnibus II SK. otium in iis quac ex recensione Mavortii profluxero;

30쪽

μi pignore de tuli ro posset contondi, Pgo quovis contenderem, Carmen saltem XXXIX. adhuc hubitum iri pro Horat inno. Num in Horatiun is nune etiam nonnulla conspiciuntur, quae non meliora sunt, v. c. I. 20. I. 30. II. II. III. 8. III. 14. IV. 17. Sed oiusmodi Carmina, Commentariis illustriitu, quumtum retitiquitatis speciem ipsa laniiciscuntur, quo fit, ut de detrahendus uento capiti persona securi simus. Exempli caussa explicabo Carmen XXXIX tamquam opus ipsius Horatii.

LIBRI I. CARMEN XXXIX.

AD IULIUM FLORUM.

Discolor grandem gravat uva ramum: Instat Auctumnus; glacialiis anno Mox Hiems volvento adurit, capillis Horrida cani S.

Iam licet Nymphas trepide sugae Insequi lento pede detinendas: Et labris captae, Simulantis iram, Oseula figi. Iam licet vino madidos vetusto

Do die lautum recitare carmen:

Flore, si te des, hilarem licebit

Sumere noctem.

Ad Inlium Mortim. Horatius in brevi hoc et venusto carmine Iulium Florum, amicum, hortatur, ut, nuci umno instunto. hilariter hecum vivat, curuAventis trudat. et nequam mentem in rebus tristibus servet. Mortem, serius ocius, certo Iaede advenire. Ad eundem Florum seripta sist Libri I. Epi. stola a. et Libri II. Epistola 2. Fuit autem iste Florus in Cohorte Tiliarii

Neronis. et scriptor Satyrarum, ut di eimns ex scholiastiq. MDeo or. Eleganter uva appellatur ldis lor. quando muturescere incipit. ltiorat. II. Carm. I. idem Eie expressiti lieidos Distinouet Auctumni

m licet Nymphas. Taltu sunt Virgilii: Et siste nu stillaea et ae cui pii ante elue i. Et apud Horatium alibi ristis proditor et tintilisa erωρ di, o mnis persinnei. Sic apud Ovidium pugnat puella, tumqtium quese

Ν. f. des. Si te mihi tradus. et