Callini Ephesii, Tyrtaei Aphidnaei, Asii Samii Carminum [sic] quae supersunt

151쪽

Hano sommentationam de Asio Samio poeta e ex aeo atque epleasx Sephodii Diario philologico a. θω. m. 23 re-ndam curavimus, nonnulli. Iocla paullulum immula tm sti In Θ ura mam, Hiis correolam altius mendia potissimum typographicis purgatam.

152쪽

Λ SI Us Samius, Amphiptolonii sitius ), antiquissimus

quid in 'b Athenaeo designatur poeta sed quonam temporis spatio floruerit, nemo Scriptotum Veterum indicavit. Interea hoc tamen verisimilli iuuiu esse videtur,

Asti notatem haud ita multum ab Olampi dum initionbsuisse, propterea quod Pausanias IV, 2, 1. una cum IIosiodi Geis, carmine Naupactio, Ciuaethonis genua- Iogiis Mium quoque laudavit auctorem um.genealogi carum: IIυθέσθω δἐ σπουδῆ πάνυ ἐθελήσας, οεμνες nui δες Πολυκάονι ἐγένοντο ἐκ Μεμήνης, ἐπεξελε iniη τάς τε Ποίας καλουμέν ς καὶ τα ἐ'a' τα Nuxnάκτια, nρὸς di αἰ- τοῖς οπόσα Κιναίθων καὶ A G ιος ἐγενεαλόγη σαν.. Prue ierea Apollodorus Bibl. III, 8, 2. Eumelum, Hesiodum , Asium et Pherecydem testes antiquissimos PrOVO- eavit; unde intelligitur non veram esso Vulckennriiunnotationem in Diatribo Euripidea p. 58 sq. Asii earmen epicum nulli eorum, qui nobia supersint, suisSe

153쪽

lectum, praeterquam Pnullaniae: quanqliam certissimum est Λουii fragmentu. quiis ab illiis, atque Apollodoro otynuRnnia, Noriptoribun vervata fiunt, non ex ipso sonto, xed ex rivulis potius inde deductis esse repetita. δὶ Ex verbo γενεαλογεῖν - , quo Pausanias Asii carmina aecuratius designavit, luculenter RPParet eorum urgumentum ad genearaeiar Rive deorum sive heroum hominumque speetasMe. Sed accedunt etiam ipsa Asii Dagmenta, in quibus sabulae heroogonicae tractantur. Iain Gu. Ern. Woberus in interpretatione Positarum Olegiu- eorum P. 449 pro eerto assirmat Asti genealogias na clum epicum reserendna, cuius tamen ipse notion omnia is vagam quam certis finibus circumscriptam animo suo informasse videtur. Etenim Franciscus Wiiuno rus

in libello sexquisitae doctrinae plenissimo de Cyclo epies poetisque cyclicis p. 14. probabiliter ostendit initio qui-dom velum nonnisi mente conceptum extitisse, ita ut, quisquin carmina, qu ne in suo ordine disposita totam sabularem historium seri continua et naturali compi eterentur. Eorumque Rrgumenta cognita habuisset, en- dona quasi in cyclum quendatu redacta sibi cogitaret; postea autem, Grammaticorum aetato, sicut popiarum epicorum principum, qui eanonem constituebant, ita etiam uesicorum indices osse consectos. Quaenum et quorum Poetarum carmina Bd cyclum epicum pertinu

rint, non ubique ad liquidum perduci potest. Sed quoniam heroos magnam vel potius maximam mythologias parrem continent, in uolo carmen, quod originem et historiam eorum breviter univerestque pertractaret, non

3a V. Homii iudicem scriptoriim ab Apollodoro laudatorum p. 353. M Similitor Pausanias II, 3. 7. ds solo Cinae hone: θενεαλon ναρ καὶ sullos ἔπισι. ci . VIII, 53, 2. Veram Explioulion iam proposuerat G. I. Vossius do Pootis Graecis. Dp rum Vol. III. p. 225. Acro εαλ.rvσε. sivs genealogias conscripsit.

154쪽

ismore iudicat illinorna p. 45. desideratum esse. Iam vorogenealogia heroum canobntur in Hesiodi Magnis Eosis, in Cinaei honis Astiquo genealogiis et in ear mino Naupactio, quod Wiit Inero cyclicis annum randum osso vi-dotur. Mirum est a Wsilinoro nullam omnino Asti mentionem ess factam, pra sertim quum hunc poetam ineyelo suisso iam plures existimaverint. Nobis qui domvaldo dubium ossa videtur, utrum turmen Νaupactium

an Asit genealogiae poematis cyclicis signandae sint. Nequo assentimur C. G. Mul Iero, qui in dissertatio node Cyelo Graecorum epico p. 36. ΙIeroogoniam omnino in Cyelo fuisso negat; id quod rerum In thiearum apud

Graecoη naturae ac rationi refragatur.

A. F. Naekius, praereptor mens eruditissimus, in praestantissima Choerili editione p. 64. magna cum PrΟ- habilitato demonstravit Homerico sermonB post Home rum sive post Homeridas loquutos Em epicos poetan omnes, inter Bogque recensuit etiam Asium Samium, in cuius fragmentiis partim iocosa magniloquentia, partim epica quaedam simplicitaκ apparonti Itaque idem P. 76. hexametros, apud Athenaeum XII. p. 525. F. E Perstites, non in carmine epico heroico, sed in minore quodum poemate, in quo artificiosior et eomicus illo Murgitae color placuerit Asio, scriptos fuisso augaciter Perspexit. Iam praeter epicum genus Asius Samius elegiacam quoque poesim excoluisse putandus est, in qua illum

sano iocosum quandam loquendi rationem sequutum esse declarat fragmentum ab eodem Athenaseo aer Rium.

155쪽

Λihon. III, 99. p. 125. B. D.

Ad fragm. 1. vs. I. Doc reete seribitur In CodIce P. quoniam syllaba penultima huius vocabuli apud Poetas epicos et elegiacos antiquissimos semper producitur, velut hoc etiam Ioeo. Vulg. ι ς.M. 2. ῆλθεν κνισοκόλαξ, ita Cod. B. quoeum tonsentit C. nisi quod ν ἐφελκυστικόν omissum est in Schweighae serus et Dindorfius ex Codd. et edd. A. P. V. L. scripserunt λθεν ὁ κνισοκόλαξ. Sed artieulus aliquid olfensionis habet

in carmine tam antiquo, quam ob eaussam alteram Iectionem meliorem ac veriorem esse censemus. Praeterea in Cod. C.

κνισσοκόλαξ seribitur duplicato σ, in ceteria κνισοκόλαξ, quod confirmat Phrynichus in Bevheri Aneedotis I. p. 47, 10. Kνισοκόλαξ, τον Ουδενος αγαθου κόλακα, Tos αἰσχίστου ει πάντων. - Quinam fuerit Heles, utriusque distichi tanquam heros, in medio relinquitur. Nimirum Homeri Pater vix suisse videtur. Giligoo hy

156쪽

Athen. XII, 30. p. 525. E. F. Περὶ δἐ τῆς Σαμίων τρυφῆς λυρις ἱστορων παραταθεται Asnv ποήματα, ὀπι ἐφόρουν χλιδῶνας περὶ τοῖς βραχίοσι καὶ την εορτὴν αγοντες των 'μαίων ἐβάδιζον

Vl. 3. ακλητος, intellige hospitem, qui invocatus apparebat In convivio nuptiali. - ζωμού κεχρημένος, iusculi mens, ius uti desiderio captus, ut apud Homer. Od. ξ, 124.ὼλλ' αλλως κομιδῆς κεχρημένοι ανδρες αλῆται νυδοντ'. Sed eomicus color etiam augetur, si quis meminerit Odyss. α,

Ict. τον δ' οὐδον, νόστου κεχρημένον ἰδὲ γυναικός.

Ad frum. 2. vs. 1. αυτως seribendum. Videtur, Non αυτως, quod Schweighaeuserus et Diodorsus Praetulerunt. Bulimannus quidem Lexilog. I. P. 34. mgd veterum grammaticorum praeceptum, Moως idem esse quod Ουτως, eonfirmare studuit, sed frustra, quatenus ad Homerum et Poetam quemque antiquissimum Pertinet, quippe quod parum simplex esse videatur. I aqua Wolfius etiam in novissima

157쪽

εἰς Πρης τέμενος, πεπυκασμένοι εῖμασι καλοῖς, χιονέοισι χιτῶσι, πόδου χθονος ευριος ωχρι,

Iliadis editione ubique scripsit αυτως, et Hermannus ad Viger. p. 736. ei astipulatus demonstravit Πυτως, quod proprie est adverbium pronominis αυτός, primo significare hoc ipso modo; seeundo, quum ad statum, qui antehae fuerit, reseratur, notare adhuc, nocL, quum Rutem ad praesentem statum, ut nunc AEum, gle λ so; atque ex hae significatione derivari alias. es. Hermarint Opusc. I. P. 338. aqq. φοιτεσκον, ita editiones et aliquot, ut videtur, Codiera a Diodorso consulti; sed Cod. A. φοιτώσκον, quod metro adversatur. Ceterum notatu digna est forma frequentativa σοι τέ tis quae in Lexicis desideratur. - οπως . . . κτενί- αιντο, ut Primum, simul ac, postquam copillos sibi compserunt..Similiter οκως eum optativo coniunctum signisca tionem habet temporalem apud Herodot. I, 17. Oκως μἐν ε ηἐν τὴ γῆ καρπὸς αδρὸς, τηνικαῶτα ἐςέβαλλε 'ν στρατιrν. VII, 119. Oκως δε ta&ono η στρατι η, σκονη μἐν ε με πεπηγυῖα ἐτοίμη.Vε. 2. 'φης, forma epira, reponenda pro vulg. φας, Vs. 3. Ante hune uersum qui vulgo sic legitur: χιονέοισι χιτῶσι πέδον χθονος ευρέος έθον,

Dindor fius veretur ne qua exciderint; quod iam ante eum coniecit Hermannua in eensura Choerili Naeviani Ephemeridibus Lips. inserta a. 181 T. No. 279. p. 2230. quippe quit nisi versus ante hune exciderit, legendum Proponat ἔπεπυκασμένοι gμασι καλοῖς, χιονέοισι χιτῶσι, πέδου χθονὸς ενθέος ἄχρι . Et quoniam Deleeam pius hunc .versum Latine ita expresser titerraeque late ni is tunicis solum radebant, Iacobsius M Exercitationibus erit. I. p. I 2I. suspieatur illum forta se legisse εὐρο ῖσαιρον, quod tamen nimis a veteris scripturae vestigiis recedere hem iudieat Schweishaeuserus, cui Pro

158쪽

χειται δ' iωρεῖντ' ανέμω χρυσέοις ἐνὶ δεσμοῖς,

teris plaeet Uestoni eertissima quam autumat eoui turn in Hermesianae . P. 44. Loν Proponentis Pro εῖχον, et P voeantia ad exemplum HomerIeum οὐρανον Lov. Naevius ad Choera. P. 74.' immanem au Ieatus soloeeismum inesse In verbis χθονος εὐρέος quam tamen sententiam ipse in Addendia reprobavit), lenissimo vane medicamento arensativum nεδον mutavit in genitivum πέδον, ad quem reserendam sit adle etivum ευρας. Et si quis alia exempla desidere , ubi Veis ala eum genitivo positum sit, hoe inter ea numerandum esse putat, quae etiam sine exemplis ferrὲ possint,' praesersim inpoEta tam antiquo. Quod autem ad Weston eon ieeturam linet. Naevius acutissime perspexit mirum quantum interesse inter Homerio exempla Iliad. α, 317. R i53. et illud, quod velit ab Asio seriptum esse. Iam vero Hermannum minua ostendit soloeeismus quam Partieulae desiderium, qua hieversus coniungatur cum praecedentibus, ἱta ut nobis in eius conieetura et simplieissima et commodissima aequiescendum

videatur: πέδου χθονος ευρέος ἄχρι. :

Va. 4. S. Nemo intelligit, quonam in vulgari horum versuum ordine reserendus sit genitima αὐτῶν; quam ob caussam Naevius reetissime, ut nobi a quidem videtur, hoauersus transposuit, ita ut αυτῶν euius vim minus probabilitae dedit αὐrέων. v. Thieracta Gramna. Gr. P. 278. iam speetet ad praecedentes χαίτας. Explica: Comae vento ferebantur, aureis Uulis adstrictae, super iisque aurei tutuli

quemadmodum cicadae.

159쪽

/χkrim Duρηrio. Naekius in hac Casauboni emendations aequiescens, Westoni lioe quoque loco quod fecit Periculum irritum reddit: ναχω δ' ἐρρεύοντ' ἀνέμου, ad Homer. Iliad sp, 36T. respicienti H ibi nimirum equi, quorum χαῖται δ' ἐρρώorio μετὰ πνριμ ἀνέμοιο, eeleriter currunt ι. Samii

autem apud Allium Prucedunt lento gres u.

Vs. 5..κόρυμβαι V. L. κορίμβαι B. P., Deinde pera in ' αυτῶν τέττιγες ῶς, in B. Pessima verborum transposiatono Iesiturr καὶ 'ε ριγες ἐπ' αἰτῶν ὐς. Koρυμβα autem vel κόροι si , i. g. κρωβύλος, significat tutulum quendam

comarum. .Varro: d. lingua Lat. VII. p. 330. ed SpengeL. Iulus appellaιus ab eo, quod mair familias crines eo .solutos ad verlicem castitia quos habent uti velatos dicebre aur Tutuli. Apud TbueFd. I, 5. antiquissimi Athenienses deseribuntur χρυσῶν τεττ*ων ἐνέρσει κρωβύλον αναδου

μενοι τῶν ἐν τῆ κεφαλῆ τριχῶν. Unde cognoscitur Athenienses lutulum adorna se aureis cicadis inflectendis, minime, ut vulgo opinantur, tutulo ipsi speciem fuisse ei dae. Iam sane neminem, ut Vero, ostendet Asti poetae sententia, quippe qui tutulos appellaverit aureos eosque comparaverit eum eicadis; quanquam reapse aureae cicadae tutulo erant inllexae, a quibus omnis comarum cultus denominaretur. Verus igitur atque insucatus sensus est hi et Tiatili, a reis cicadis ornωι, i ipsi aurei et cicadarum similes esse Didebantur. c. H. S. I. δαιδαλεοε scribendum pro Codicum editionumqua laetione δαιδαλέοι, docente Herodiano περὶ μονμ ρους λέξεως p. 4. T. ed. Dindors. τυ μέντοι δαιδάλεος πέτην απὸ τέλους ἐχει την ο αν. - Deinde Cod. a. ἀμφὶ βραχίοσιν ησι ως - P. V. L. - βραχίοσι ---ες. Hine Casaubonus Pradenter quidem elicuit ἀμφὶ βρακίοσιν νων. ged minus accurate Codicum vestigia impressit in

160쪽

Perspicuum videtur sextum versum olim exisse in haec vertia,

βραχίοσιν γησαν, aed ab illo verbo ἰσαν, omissis nonnullis, aborrassa librarium std Miud verbum Paullo Post Positum. quod ita κσαντες aut in aliquἰd tale desierit. Dhidorsina

Iacunam Ita indicavit