장음표시 사용
141쪽
60 εἱ-υσ' ἐκ χώρης οἴ τε παλαιότεροι γηράσκων δ' ἀστοῖσι μεταπρέπει, ουδί τις αυτὼν βλάπτειν Ουτ αἰδοῖς Οἴτε δίκης ἐθέλει. --vς νυν τις α ρ αριτης εις ἄκρον ἱκέσθαι πειράσθω ονμω, μη μεθιεὶς πόλεμον.
aeo auferamus, id modo observandum est, versibus 23. et 24. aententiam generalem esse Pronuntiatam, quam in sequentibus disiiehis nune demum transpositis accuratius expositam et in singulas partes distributam esse conspicimus.
G. 40. εικουσ' ἐκ χώρης, ita omnes Stobaei libri. Apud Theognidem χώρης ει κουσιν A. quod receperunt Beh- verus et weleverus; cui Iectioni favet etiam χώροις μουσιν in K. O. - εικουσι χώροις F. L. εἴκουσιν vel εἰκοτσι χώρης ceteri Codd. a Bulivero eonsulti . Vulgo apud Laee
daemonios senioribus locum dabant iuniores, Herodoto auctore
II, 8O. Συμφέρονται δἐ καὶ τοδε αλλο Αἰγυπτιοι Ἐλλήνων
μούνοισι Αακεδαιμονίοισι. οἱ νεώτεροι αυτέων τοῖσι πρεσβυτέροισι σνντυηχάνοντες εικουσι τῆς ὁδου καὶ ε κτρίπονται. καὶ ἐπιοῖσι ἐζ ἔδρης υπανιστέαται. es. Cie. de Seneci. 18. Deinde apud Stob. oz τε παλ. apud Theognid. Belitarus et Ueleverus ediderunt τοι τε, quanquam Codd. D. E. F. G. TE. L. M. N. o. habent es τε n. Vs. 41. μεταπρεπει Trine. et Theogn. μετατρέπερ habent ceteri Siobaei libri, nullius Pretii lectionem. H. 42. βλάπτειν - αἰδους κ. T. 1. Franckiua memorabilem vocat hune usum genitivi. Sed nihil offendit Seh-iem interprete, βλάπτειν i. q. στερεῖν. Sic etiam Theogvia
223. κεῖνός γ' ἄφρων ἐστἰ, νόου βεβλαμμένος ἐσθλου.
142쪽
Vs. 44. Θυμ r A. B. θνμον Voss. Trine. Illud uniee verum. - Deinde pro μεθιεις sola librarii negligentia μεθεὶς
B. πόλεμον omnes Codd. πολέμου Gesneri in margine et Ursinus. Frauckius unice Homerieum esse dicit μεγιέναι πολέμου, vulgatum μελέναι πόλεμον ne Graecum quidem. Sed Franevio refragatur Schae serus: De usu iIIo Homerieo non repugno; sed μεθιέναι πόλεμον non dicam harbarum. Haenarius ad Euripid. Phoen. p. 189. br Minter alias
haec etiam est optimae frugis obaervatio Rich. Dawes. Nisceli. erit. p. 238. 239. activum μεθίημι accusativo coniungi, medium μεθίεμαι eum casu secundo. Quod si sorte proprium dicas Atticorum poetarum, audi Dammium in Lexieo Homerico col. 93T.rv. μεθίημι: ishoe verbum activum solet habere aecusativum, nisi subintelligenda est ellipsis του τί. medium vero habet genitivum. Quamquam h. l. ateusativum cedere genitivo saeile patior. - Ηaee Sebaesertis. Sane plerumque apud Homerum reperitur μεθιέναιαλ-ς, πολέμου, μάχος, sed hine minime sequitur eadem loquutione usum esse Trrlaeum, Praeffertim quum μεθιέναι, figuificans remissere, relinquere, apud eundem Homerum cum accusativo coniungatur: ita II. 7, 414. Od.
143쪽
τελέστερόν εοτι του ζην τοῖς κακοῖς και ανοητοις; Brun-escius Anal. I. P. 53 . post πρω tacite inseruit Particulam γ', eumque sequutus est Franckius. qui eandem Particulam apud Homerum addendam putat, ubicunque πρω ante vocabula, quae digamma non haberent, productum reperiatur, sive inarsi' sive in thesi. Sed talis est vox dictatoris philologi, non persuadentis vel nudentis. Quia enim Franckio obs quulus omnes locos Homeri eos eorruptos habere velit, DI Tyrtaei versus simillimi partieulam πρίν in arsi hahent
ἔχει ὁ λέων θυμὸν, υκριβως απαντες ανθρωποι και Προν ἄκουσαι TCρταίου γιγνώσκομεν. - χθωνα sive arctint . διάπυρον apitellat leonem noti solum de pellis colore navo. aed imprimis do eius animo servido et impetuoso, Toν κcuti . Orale
144쪽
v ην ωπτρον, Etymologo M. interprete. Apud Homer. Il. κ, 23 sq. δέρμα λέοντος αιθωνος de Pellis eolore in telligi videtur; sed λ, 548 sq. ώς δ' αὐθωνα λέοντα βοῶν
ἀπο μεσσαυλοιο ἐσσεύοντο κυνες κ. T. λ. ad animum maxime Telerendum est epitheton, quemadmodum ri 161. ώς δ' unosώματος om λέοντ' αιθωνα δυνανται κ. T. 1.
145쪽
Ad fragm. II. Dio Chrysost. T. I. p. 92. ed. Reisk. Era δἐ o ιαι τον παρακλητικὸν, οἷα τῶν Aακωνικῶν ἐμβατηρίων, μάλα πρέπουσαν τy -κουργου noiniare καὶ τοῖς
ἐπιτηδευμασιν ἐκείνοις. Ubi Schol. monet haec παρακλητικὰ esse ἐκ τῶν TDρταίου. es. Tteletae Chil. I, 26, 692. sqq. Uersus sunt anapaestici dimetri calalectici vel Paroemiaei, ad quod metri genus primus cos revoeavit Theodorus Canteriis Varr. Leet t. I, 1 O. deinde Th Ierschius Aet. Monae. I. p. 217. III. P. 646. Hermannus ad Viger. p. 935. Sq. cf. Boeckh. de metris Pindari p. 130.
Vs. l. 2. Thierachius l. e. utri usque versus extrema verba non solum transposuit, sed etiam εΓύνδρου contra Dionis atque TZetetae auctoritatem mutavit in ευάνδρων, ita interPungens ἔἴγετ' ω Σπύρτας πολιῶται, κοὐροι πατέρων ευάνδρων. Sed Hermannus: oordo verborum, inquit, in primis versibus, is valde dubitari potest an non sit mutandus, etiam si ab omni alia eorrectione abstineas. Nam si sic interpungas: tho , ω Σπάρτας ενάνδρου, κοῖροι πατέρων, πολιῆται, ei ves Spartani voeabuntur filii patrum, i. e. digni patrihus siti, quae ratio Ioquendi minime ab usu Graecorum abhorret. Ut apud Sophoelem in Electra 365. νυν δ' ἐξυν πατρὸς πάντων iaρωτου παῖδα κεκλῆGθαι καλου
146쪽
Quod si tamen aliquid mulandum sit, longe facillima tu Promptu est correctior
κουροι πατέρων πολιητῶν. Σαύρτας omnes libri Dionis atque TEetetae Cod. B. et A. in quo manus securida mutavit σπαρτης, quod legitur in editione Basil. πατέρων, quod primus restituit Th. Cani crus ex corrupto πρῶτον vel πρότερον, Postea corsrmatum est auctoritato Codicis Begii, a Morellio consulit, omniumque librorum apud TZet Eam. Pro πολιῆται Thierachius parum feliciter scripsit πολιειται. Sed illud certe quod ad dialeelum attinet, ut Hermaunus ait, nullo modo debebat mutari. Similiter in oraculo Dorice concepto apud Plutareh. institui. Lae. e. 41. et Diodori Excerpt Vat. P. 3. φιλοχρwaτω, non φιλοχραματω, in legis quadam Spartanorum formula apud Plutarcia Lycum. c. 6. ἀποστα1ῆρας, non ἀπωτατῶρας. - Absurda eademque salsissima est Reiskii interpretatio: δεπρῶτον πολιηται videtur bene habere, primum canescentes, quibas Prima canities obrepit.
H. 3. Dionis libri vuIgo babent μέντοι ἰ υν, quod
metro repugnat. Sed syllaba τοι non solum abest a Dionis editione Veneta, sed etiam ab omnibus Tgelgae lihris. προβάλ. σθε Iiabent Dionis libri idque rcete προβα λεσθε vuls. spud Teetnam, cuius cod. B. exbibet προβάλλοντες. Thierschius scribendum Proposuit προβαλέ-
147쪽
δόρυ δ' εὐτόλμως πάλλον rες, μη φειδόμενοι τῆς ζωῆς ον γωρ πάτριον τῶς μύρτας.
σθω. Sed verissime in hane eonieci uram animadvectit He mannus Praegresso ἄγετε multo aptiorem esse imperativum. Vs. 4. Hermannus: Dinseri in hoc versu debebat pa ticula δέ, non solum litatus tollendi eaussa, sed etiam quod ea in tali oppositione necessaria est: commemorantur enim sinistrae dextraeque manus ossicia. Quae quam recte si ut Per Pecta, inde Potissimum apparet, quod in Dionis et ΤΣ-tetae libris ro vera post δορυ positum est δ', a Kloletio solummodo, Brunckio, Thiersebio Aet. Monac. I. P. 2i T. sed ab eodem restitutum III. p. 646.ὶ aliisque nescio quibus temere Omissum. Extremo versu omnes et Dionis et Tetetrae Iibri praebent βάλλοως, quod propter praecedens προβάλεωγε vix tolerandum. Lenissimam Is tur Thior schius adhibuit medieInam, πάλλοκτες, Hermanno quoque comproba tam. G. Bernhardyus Syntax. Gr. p. 457. vulgatum βάλλοντες retinuit, atque totam sententiam Pro zeugmate grammatico habuit. Est sane leugma, quoniam imperativus πρόβαλεσγε speetat quum ad ετυν tum ad δορυ, sed ineptum fuerit, at quis iam explieandi eaussa addere velit participium βαλλύντες, aptissimum vero πάλλον ζες, vibrantes. Quam ob rem Thierschius post hunc versum sine iusta ratione versiculum deesse coniecit, qui structurae a verbis δορυ δε incipientis exitum habuerit. Vs. 5 Apud Dionem legitur φειδ- ενοι ζεούς, Sἰne articulo, quem primus, metro sagitante, restituisse videtur Canterus. Apud Taeletam magis etiam corruptum: μὰ qH-δεσθε ζωῆς.
148쪽
G. 6. Apud Dionem vuIgo hie nihil Iegitur nisi περὶ πάτρας, sed in ed. Venet. Ου γὰρ nατρὶ τῆς σπάρτας, unde Canterus veram Iectionem refinxit: Ου γὰρ πάτριον πῶς αὐτας. Favet etiam scriptura Codicis Reg. ου γὰρ πρὶν πῶς σπάρτας, ea quidem orta ex compendio πριον Pro πίτριον. Denique aecedst Tietzae lectio, οὐ γαρ πάτριον τῶ Σπάρτα, ubi dativus gnomodo ex genitivo Prosectus itfaeillimus est explicatu. Ad fragm. 12. Hephaestion. Enchirid. P. 46. ed. Gaia. lard. το μέντοι τον σπονδεῖον ἔχον, ἀλλα μη τον ανάπαιστον παραλήγοντα, Hσὶ si Αακωνικον καλουσι, προτερόμενοι παράδειγμα ' γνετ', ω Σπάρτας κ. z. λ. Extremo versu recepimus quod Gaissordius ex Codd. edidit. Sed D habet Ἀρεος όνησιν. ωρεος etiam retinuit Boe-cthius de Hetria Pindari P. 130. uescio, quam ob caussam.