De Artemidoro Daldiano librorum onicocriticorum auctore

11쪽

τοῖς βελτιστοις καὶ φρονιμωτάτοις αλλα τοῖς τυχουσι τεμπειν ατοπον αφαιρεθείσης δὲ γ απο του θεου αἰτίας ουδεμία τῶν αλλων ευλογος εἶναι φαίνεται αἰτία deinde alio loco: ἀνάγκη δ' ουν τα ἐνυπνια η αἴτια εἶναι , σχηιεῖα τῶν γιγνομένων et συμπτώματα et πάντα ' ενι τουτων τ εν μονον . . . ουτω μὲν ουν ἐνδεχεται των ἐνυπνίων νια καὶ σημεῖα καὶ αἴτια εἶναι, τὰ δὲ πολλὰ συμπτώμασιν εοικεν .... διο καὶ

πολλὰ των ἐνυπνίων - ἀποβαίνει τὰ γὰρ συμπτώματα et τ' ἀεὶ ουθ' ως ἐπὶ το πολυ γίνεται. ribuit igitur . in illo libello divinationi munus satis leve. )Nunc de discipulis eius pauca addam. Atque Dicaearchus quidem admisisse traditur divinationem per somnium et furorem Cic. de div. Ira), cetera genera sustulisse quae placita probabilitate quadam conici potest quibus operibus explicaverit scripsit enim περὶ ψυχῆς λογον Κορινθιακδν et Λεσβιακον, liibus

demonstrare conatur mortalem esse hominis animam i s. Cic. us

culan disputat I 21 IIT. Deinde commemoratur Dicaearchi κατάβασις εἰς ροφωνίου, cuius opusculi quod fuerit argumentum pro certo contendere non audeam hoc tamem dicit Mulier si . hist. r. l 266 - iure sumas, non id estisse Dicaearchum, ut oraculum Trophonii eiusque ritus et instituta per plures deincops libros ad modum perimetarum describeret suspicor fuisse talem expositionem qualem λογον Κορινθιακον, sermonem hunc labitum esse Corinthi, illum in antro rophonii. Eadem atque Aristoteles de divinatione prosessus esse videtur Strato Lampsacenus, cuius appellat libros περὶ ἐνυπνίων, περιυπνου Diog. L. V 59 commemorantur ii iter physicos libros hoc

ipsum ad A. nos vertit, qui ex naturae ordine, ex motibus, qui impensius noctu sentirentur sensumque sacerent in corpore, omnia ducebat.

De Cratippo videas usemihi, Gesch de griech. iit in derAlexandrinergeit, II 306, 344. Videamus nunc, quae de divitiatione

1 UL Chalcid comm in im. v. 248. 2 Tribuit Mulier h. hiat. o. ex locis Cic. d. d. I 5 I 113 II 105 et ex lut. l. h. V 1, 4 Dicaearcho librum περὶ μαντι-ῆς inscriptio autem illa a nullo traditur scriptore; sindo de divinatione sententias facillime

potuit proferre in libro de anima hoc sanem concedo, verba Ciceronis II 105: magnus Dicaeαrehi liber est nescire ea quae eventura sunt)melius esse quam e re spectare aptius ad librum qui inscriptus est περὶ μαντικῆς sed ne hoc quidem a librorum de anima materie prorsus abhorret in medio igitur relinquam hanc quaestionem, iure an iniuria ascriptus sit . liber περὶ μαντικης. Dj0jtjgod by IOOQLC

12쪽

ex omnibus autem quaecunque asserri possunt, testimoniis satis clare elucet reiectam ei esse Cic. d. d. ii reliqui omnes praeter Epicurum balbutientem de natura deorum divinationem probaverunt. II 40 de nat. deor. II 162. Plut. l. phil. o. Diog. L. 135 μαντικὴν δ' πασαν ἐν αλλοις ἀναιρεῖ, ως καὶ ἐν τῆ μικρα ἐπιτομῆ' και φησι ' μαντικη ως ἀνυπαρκτος, εἰ δὲ καὶ

υπαρκτη, ουδὲν προ ημα ηγου τα γιγνομενα seu autem libro eas de divinatione opiniones protulerit, quoniam non Omnium opem rum inscriptiones, nedum Dagmenta servata sunt, affirmare certe non possumus novimus has inscriptiones περὶ θεῶν, περὶ εἰδώλων, περὶ ειμαρμένης, προγνωστικόν. Huius προγνωστικου libri argumentum cognovisse sibi videtur Usener ex locis quibusdam alterius epistolae ad ystoclem missae' g 98, g 115 Usener, p. 43 54), ubi de tempestatis signis dicitur. In libris autem illis περὶ θεῶν, περὶ ειμαρμενης, περὶ εἰδώλων ut suo iure divinationem potuit tractare, ita cum tot volumina, teste Diog. L. trecenta, conscripserit, haec decreta proprio explicasse opere eum

suspicor.

Ab Epicuro ad adversarios, si licet vocare adversarios Stoicos, transibimus. Ac de principe quidem scholae Stoicae Zenone δ)apud Diog. L. Ι 14 haec sunt: καὶ μὴν καὶ μαντικην φεστάναι πασάν φασιν, εἰ καὶ προνοιαν εἶναι καὶ αυτην καὶ τέχνην ἀποφαινουσι διά τινας ἐκβάσεις, ως φησι Ζήνων τε καὶ χρυ- σιππος ἐν τω δευτέρρο περὶ μαντικῆς καὶ Ἀθηνοδωρος καὶ Ποσειδώνιος ἐν τῶ δευτέρω του φυσικου λογου καὶ ἐν τῶ πέμπτα περὶ μαντικῆς ὁ μὲν γαρ Παναίτιος ἀν-όστατον

αυτην φησιν.

Quod de divinatione decretum Zeno librorum, qui apud D. L. asseruntur, uni tantummodo mandasse videtur restat enim apud illum inscriptio: περὶ σημείων , ceterum quoniam ad aliud facile argumentum hic titulus potest pertinere, ne hoc quidem libro pro certo contendo divinationem esse tractatam. s. 120 2. Περὶ

σημειων libro de indiciis logicis egisse et eigoldi, Zeno voti Cittium uia sein Lehre, en 1872 - et ranu meschichte derLogi I p. 404 458 Anm. 151 - censet, de divinatione potius in

13쪽

eo scriptum esse credit elimann ann Flech. 1874 Schmehei, die hilosophie de mittiere Stοa, p. 337 et postr. in eadem dubitatione haeret de Philodemi περὶ σημείων libro.)Nunc contemplabimur universam de divinatione Stoicorum senientiam. Maximi autem momenti videtur id quod Cicero dixit de tota schola I 118. Ι 132. - Reiecerunt communem divinationem,

non negaverunt ullam esse contra, si esset divinatio esse deos, non solum contendebant, sed etiam, si dei esse divinationem. Ι 82. Ροrro cum existimarent, vim divinam per uniVersum mundum pertinere, inde emiciebant, singulas quoque illius partes uno

inter se vinculo contineri tantamque esse earum naturae convenientiam ρυμπαθειαν ut nulla ne in minima quidem et remotissima parte fieri posset immutatio, quin illa reliquas quoque omnes quodam modo afficeret. Statuebant igitur, quaecunque fierent, causis fieri antegressis certisque rebus certa signa praecurrere alia in eoetis, alia in avibus, alia in usuribus, alia in ostentis, alia in stellis, alia in somniantium visis, alia in furentium vocibus Cic. d. d. II 18. Neque autem acquiescebant in eis signis quae certe futura significabant, Cic. d. d. I 13 - sed id quod salsum erat, de omnibus idem tulerunt iudicium, quorum argumenta asserre non potuerunt; quae si ita essent, si omnia a principio praedestinarentur, nullam omnino habere utilitatem divinationem obicientibus cum nihil possent respondere Stoici, quod gravissimum urserunt divinationis argumentum relinquere coacti sunt. Deos enim, qua essent benignitate, ut prodessent hominibus signa dare contenderant. Tale quid quaerit Eusebius pr. v. 138 b. τί

γαρ φελος ημῖν ἡ προμανθάνειν τα πάντως ἐσόμενα δυσχερηα ἐδὲ προφυλάξασθαι δυνατον αν εἴη τὰ γὰρ καθ' εἱμαρμένην γινομεν πῶς αν τις φυλάξασθαι δυναιτο ceterum hoc responsum inveni sane memorabile, si ad posteriorem progredi

aetatem mihi licet, apud Achillem alium: cs nolide, riecti Roma p. 477 φιλεῖ το δαιμιόνιον πολλάκις τοῖς ἀνθρώποις τομελλον νυκτωρ λαλεῖν, ουχ να φυλάξωνται μὴ παθεῖν - ου γαρ εἱμαρμενης δυνανται κρατεῖν - αλλ' ινα κουφοτερον πάσχοντες φερωσιν. lane aliter sentit Cassandra apud Schiblerum nostrum:

14쪽

Duo autem sunt, ut pergam in exponendis Stoicorum placitis, genera divinandi '), unum quod particeps est artis, alterum quod arte caret Naturale genus divinandi est, quod animus arripit aut excipit extrinsecus a divinitate, unde animos omnes haustos aut acceptos aut libatos habemus Carent arte ei, qui non ratione aut coniectura observatis ac notatis stynis, sed concitatione quadam animi aut soluto liberoque motu futura praesentiunt, quod et somniantibus saepe contistit et nonnunquam vaticinantibus per furorem Ars autem est in eis qui novas res coniectura persecuntur, veteres observatione didicerunt. Cic. de div. 34. Transeamus iam ad singulos Stoicos quos de divinatione scripsisse traditum nobis est; sunt autem hi Cleanthes, Chrysippus, Boethus, Sphaerus, Diogenes Babylonius, Antipater, anaetius, Osidonius. Zellerilia 336. Atque primum quidem Cleanthis de divinatione sententiam tradit Cicero . . I 6 Cum Stoici omnia illa defenderent,

quod et Zeno in suis commentariis quasi semina quaedam sparsisset et ea Cleanthes paullo uberiora fecisset ... - Neque autem ex hoc loco satis clare elucet proprium de divinatione opus compositum esse a Cleanthe facile sententiae potuerunt explicari

in libris περὶ θεῶν vel in υπομνήμασι φυσικοῖς ' Plura habemus dicere de Chrysippo. s. Cic. d. d. II 130. Diog. Laert VII 149. Schiche, de sentibus librorum Ciceronis qui sunt de divinatione dena 1875, p. 7 proseruntur illius duo de divinatione libri, unus de oraculis, unus de somniis Cic. I 3, 6); conserenda sunt haec quoque verba Ciceronis II 115. II, 144, quibus locis aperte demonstratur, libro περὶ χρησμιων Apollinis

potissimum oracula collegisse, περὶ νείρων somnia suturas res significantia aliud eius rei testimonium adicere liceat ex us. r.ev. 139 b. Illius autem περὶ μαντικῆς operis ex ipso titulo concludi

potest argumentum. s. us. r. v. 137b: υτω την πόδειξινημῖν ρυσιππος κεκομικε, δι αλληλων κατασκευαγον κάτερα το μὲν γαρ πάντα γιγνεσθαι καθ' εἱμαρμενην ε του μαντι-

1 Ex Orssoni coniecinra haec non omnium erat Stoicorum sententia, sed Posidonii, cum Chrysippus onmem divinistionem artem esse statueret; sed pugnat cum hac opinione D. L. VII 14s: καὶ αυτην καὶ τεχνην αποφαίνουσι etc. thesis diss inaug. de Osid. adnexa).2 Nec minus dubium est, num Zeno peculiarem de ea librum scripserit; non est sine veritatis specie, in libris alia argumenta iractantibus illum quae sibi placerent docuisse. Tum bene intellegimus. cur dicat Cicero semina quaedam. f. p. 118 Schiche, p. 2.Dj0jtjgod by IOOQLC

15쪽

γιγην εἶναι δειμνυναι βουλεταν το δὲ εἶναι μαντικην ουσι αναλλως αποδεῖξαι δυναιτο, εἰ εισὶ προλάβοι ὁ πάντα συμβαινειν καθ' εἱμαρμένην. Item Sphaeri, Zenonis atque Cleanthis discipuli D. L. ΙΙ37), traditur titulus libri περὶ μαντικῆς nec non Diogenis Seleucensis sive Babylonii commemoratur opus περὶ μαντικης. s. Cic. d. d. 6. Boethi, qui sui Diogenis discipulus Zelle III a 46, 1 exstant apud Diog. L. VI 14 sq. inscriptione Ir. ιμαρ-

μενης, r. φυσεως unum potissimum genus divinationis amplexus est quaepebat maxime, qui cohaererent prognostica cum rebus significatis. Cic. de div I 13. II 47.)Secuntur Antipater, anaetius, osidonius Antipater scripsit duos de divinatione libros, quibus multa collegisse videtur somnia Cic. d. d. I 6 39. Ι 123. I 144. Consensisse cum ceterorum sententiis Stoicorum videtur ex locis Ciceronianis II 35. ΙΙ101. Quinque libros edidit os idonius ex illis autem Cicero maximam prioris libri partem conscripsit. Schiche stendit Posidonium primo libro universe divinationem defendisse, altero demonstrasse divinationem re vera artificiosam esse, tertio idem de ea, quae arte careret, quarto quibus rebus divinatio confirmaretur, quinto quae eius esset ratio. uaeritur quid scripserit osidonius, quo implere potuerit quinque libros hoc unum potest cogitari auctorem colligendis quam phirimis exemplis divinationem probare conatum esse. s. Dieis, sibyll. Blatte p. 22: in Buck in Cic. Buchercle div. und in Plutarchs emanate christe lehri, das dersons s tresfliche Philosophiste Chrysim mor mi dem Massiler Autoritate ala mi der Schst e de Urielis das stolache Doyma et stulae suchie. Man stewmni den instruis, uls solue die Men Meptister in iner ahren missu von rommenseschichte und Citate erastust eram, o manenhaft weri nitie ohibezeuoten Munder una die instetrossenen Prophezeiunoenaus alien Lander herbeio chlent. - uod tot nobis locis Occurrit apud Ciceronem nomen osidonii, mirum non videbitur ex eo quod de origine libri dictum est. I 6 64 125 130 II 35. 47. Ceterum exemplum quoddam bsidonio debitum invenies apud Senecam nat. u. II 6 4 id enim optime mihi videtur quadrare

in Osidonii libros'. μαντ., quibus stenta quoque narraSSe, quae significarent, eum explicaSSe putaverim.

Venio ad anaetium, cf. Zelle ΙΙla 567, 5 qui a ceteris

Stoicis multo discessit: etenim ille si non omnem divinationem, tamen astrologiam omnino reiecit Cic. d. d. IAE, Acad. r. l 107.

16쪽

Vrgetur his locis, dubitasse . de divinatione, non reiecisse longius autem ut modo dixi in iudicanda astrologia priscessit: d. d. II 88; eius igitur scripto quodam Cicero usus est ad refellendos Chaldaeos d. d. II 87-97 Schiche p. 13); quaestio oritur, quo pere Pali. exposuerit sua de astrologia placita, peculiaris enim anaetii de divinatione liber non suit, qui si suisset, aut Cicero sine dubio in Stoicorum de div. librorum serie I 6 aut ubi astrologiae resutationem ad anaetium refert I 97 aut Diog. L. VII 149 eum librum commemorasset credibile autem videtur de divinatione illum disseruisse in libro περὶ προνοια quem paulo ante componendos de div. libros Ciceronem curassese sibi mittendum ex epistola apparet ad Atticum missa XII 8. Quam arte enim inter se iungantur providentia et divinatio, maxime apud Stoicos, supra iam dixi. λ)Αddam amicum anaetii Scylacem alicarnassensem On- sensisse cum illo de repudiando genere Chaldaeorum. Cic. de div. II 87. Alios quoque an adduxit ut dubitarent de divinatione; etenim cum familiaris esset Scipionis et ipse et Polybius, quae hic censuerit de ea re dubium non est, quin ad anaetii redeant auctoritatem dubitatio autem Polybi cognosces his locis Ι 19, 1.

Sequitur ut de recentiore cademia pauca dicam, cuius duos nomino philosophos Carneadem et Clitomachum. Carneades autem abhorrens a Stoicorum decretis nullarum omnino rerum divinationem esse stendit de div. II. II 12 quoniam autem res casu subiectae non possent praesciri, non caveri necessariae, ne prodesse quidem, si esset, divinationem hominibus censet d. d. II 4; qui Stoicis opponentibus oraculis quibusdam res Vere esse significatas, aut res simulatas esse affirmavit aut casu id accidisse perspicue igitur ab eo tollitur divinatio. Carneadis acumine Ciceronem in alter libro usum esse demonstraverunt Schiche et artselder: Die uellen on Cic. et ei

Bucher de div. Freiburg 1878. Neque autem Carneades ipse secundum Diog. L. IV 65 scripta ad philosophiam pertinentia composuit, sed discipuli placita eius litteris mandaverunt; quos inter discipulos Clitomachus est, qui teste Diog. L. IV 67 ultra quadrin-1 FO ter quoque mericanus, qui collegit Panaetii fragmenta, totum illum locum Ciceronis do astrologia tribuit Panaetii per περὶ

2 Cense R. do Scala Stud des Obb. 250 pertinere verbis o lybii ad Chrysippi librosis. νειρων vel Antipatri, μαντικῆς.

17쪽

genta volumina scripsit, Carneadem in Academia subsecutus est eiusque potissimum decreta suis scriptionibus illustravit. Schiche ita argumentatur ex Clitomachi quodam libro Ciceronem sumpsisse summam inde apparet Carneadis de div. sententias, quae litteris mandatae erant, Cicero in opere suo profert inter discipulos autem Carneadis, qui commemorantur in Acad. r. II 16 praeter Clitomachuse nullus libros composuit; accedit, quod Clitomachus a

Cicerone ipso appellatur II 87. Sed quae fuerit eius libri inscriptio nescimus.

Optimus de his quaestionibus auctor nobis est Cicero, qui ipse de divinatione duos libros scripsit atque in priore quidem fratrem uintum facit defendentem Stoicorum rationem alter ipse

partes agit recentiorum Academicorum tollitque omnem divinationem et artificiosum et naturale genus.

Nunc cum philosophorum de divinatione placita librosque proserre conatus sim, iam quae alii ante Artemidorum decreverint et scripserint de illa, maxime de somniis, paucis explicabo. 0rdior ab Hippocrate, cuius inter scripta invenitur pusculum περὶ ἐν ινίων dubitant sane viri docti, num compositum sit ab ipso Hippocrate, tamen etiamsi medicus ille clarissimus

auctor non est, temporibus satis antiquis omnes tribuunt.' Medicti certe auctor est, ad medicinam enim Omnia sere pertinent ex insomniis censet morbos imminentes posse cognosci praeceptaque dat, quibus arceantur. Nam cum vigilamus servit anima corpori et dividitur quodammodo sensibus, in somno libera est insomniorum autem nonnulla sunt divina - κοσα μὲν ουν των ἐνυπνιων θεῖά ἐστι καὶ προσημαίνει τινα συμβησόμενα et πο- 1 Peterson, progr. Ηλmb. 183 p. 30. Sauppe, de Antiphonte sophista iud schol Goth. 1867 p. 18. sus I 633. Susemihi I 869, 166; habetur a multi hic libellus pro continuatione libri de diaeta similia

enim praecepta de alimentis addendis, detrahendis, de medicina gymnastica in eo proponuntur. et Fabr. bibl. r. II 581 Hari.

18쪽

τίην, εἰσὶν οῖ κρινουσι περὶ των τοιουτων ἀκριβῆ τέχνηνεχοντες - alia sui cuiusque corporis morbos pronuntiant. Affert deinde multa exempla auctor insomniorum et quid significent demonstrat. --lii sunt medici qui idem argumentum tractaverunt, Herophilus et Galenus, de quibus es Buchsenschutg, raum undTraumdeutun im itertum p. 33 sq. Consociatae enim inter Se sunt disciplinae divinationis et medicinae Asclepius praeest et

Ρhilo Iudaeus - περὶ του θεοπεμπτους εἶναι τους νεώρους - et ertullianus, de anima cap. 43 sq. - proxume ad Stoicos accedunt. In eiusdem ertulliani tractatus cap. 4 commemorantur complures scriptores qui de somniis scripserunt: quanti autem commentatores et ararmatores in hanc rem Artemon, Antiphon, Strato, Philochorus, Epicharmus, Serapion, Cratippus, Hermippus, stusaeculi litteratura. Ex omnibus his scriptis nihil vel pauca tantum Servata sunt, ut quod fuerit argumentum pro certo dicere non possimus ego quidem censeo collegisse illos quam plurima exempla quibus divinationem probarent.

Similis sere generis suisse puto olemaeneti βίβλους quaslsocrates appellat Aegin. 5: Θρασυλλος ξένος δε Πολεμαινετωτε μάντει γενομενος ουτως οἰκείως διετεθη προ αυτον, στ' ἀπο-ησκων ἐκεῖνος τα βίβλους τὰς περὶ τῆς μαντικῆς αυτροκατέλιπεν Vrgendum esse mihi videtur τῶ μάντει Polemaenetus igitur vates exemplis collectis praecepta dedisse videtur ad μαντικην pertinentia.' Illis enim temporibus, vixisse autem ex illo loco apparet Polem temporibus Isocratis, Platonis, sophistarum de omnibus sere artibus, de agricultura, de re coquinaria, de medicitia talia edebantur praecepta τεχναι).Ρlii lochori a Tert laudati restant fragmenta scripsit ille praeter Atthidem περὶ μαντικῆς δ' quibus de divinatione libris collegit antiqua oracula et vaticinia, explicavit diversa divinationis genera e ventriloqui si g. 192 e Signis, quae flamma victimarum in ara concrematarum dabat, 1 rg. 197, e Symbolis ipse vatis munere iunctus est Mulier, is hist. r. I 38 sq.)Ceterum cum ad nostram aetatem pervenerint Artemidori libri introcritici, nimis dolendum non est, quoniam veri est simillimum 1 WilamoWila, Heracles I 20, 34 vertit Forinquare fur pruehe

19쪽

scripta quoque nunc deperdita eiusdem sere fuisse generis accedit, quod compluribus locis praedicat Art. priorum scriptorum libros diligentissime sibi esse perlectos id igitur illi videntur egisse, ut

somnia quam plurima colligerent, unde rationem constituerent

interpretationis ονειροκρισια) Τ'

Iam quaestio oritur, qui ratio interpretandi somnia in artis formam transierit apud Homerum occurrunt ceterorum Vates generum, non somniorum ); tunc cum sui quisque somnii ipse suit interpres, acile fieri potuit, ut quod eventurum esse putaret frustra exspectaretur culpa igitur conferenda erat aut in deos, unde fluxerunt somnia, aut in interpretationem. Atque priore quidem aetate deos invidia vel odio permotos in errorem inducere mortales censebant scs. lat. Rep. Η 383 A), postea cum sanctiores

et in homines benevolentiores existimarentq), non iam somnia vel deos, sed interpretationem ut salsam accusabant, aliam petebant. cf. ert de an. 46. Eo igitur modo ars extitit. Sed quas adhibuit regulas τέχνη ὀνειροκριτικη Satis est verisimile artem secutam esse cognatam: oraculorum interpretationem. Vtrumque enim et oraculum et omnium deis debebatur, utrumque obscuritate saepissime sere obrutum erat. Accedit quod temporibus satis antiquis oracula collecta sunt; sed hoc quoque cogitari licet, viam sibi ipsam munivisse; collecta sunt somnia eorumque eventus ex ea experientia analogiae assumpto auxilio ratio est constituta ac potissimum observandae

erant similitudines Art. d. ercher 120, 7. Aristot περι τῆς καθ' υ μ. cap. 2 τεχνικώτατος δ' στὶν ἐνυπνιων κριτὴς οστις δυναται τας μοιοτητας θεωρεῖν). Vates autem illi ex infimis ordinibus orti vel pauperes Plut Arist. 27 in contemptionem sere omnium venerunt Art. 2, 12 parvamque pecuniam rettule

1 Vocem νειροκρίτης primus praebet heophr char. c. XVI

p. 18, 25 oas: ταν ἐνυπνιον ἴδη πορευεσθαι προς τους νειροκρίτας. Theocritus 21, 32 .... υτος αριστος ἔστιν νειροκρίτας ὁ διδασκαλός

ἐστι παρ' ὁ νους. Apud Aeschylum in Coeph. v. 32 habemus vocem υνειρομαντις, V. 37 κριταὶ ὀνειράτων apud uripidem in ec. 709: οἶσθ' ὀνειρόφρων φρασαι, apud Aristophanem in Vespia ποκρίνομαι V. 53.2 ονειροπολος H. I 63 V 14 cf. Schol. V 149. 3 Deos non mentiri sophistarum aetate existimaverunt. Cuius de deis opinionis exemplum praebet Hippias, qui ut a Iove fraudis culpam reiceret, locum quendam Homeri Il. II 15 accentu transposito, δίδο

20쪽

Floruerunt hac arte inter omnes elmesses. Clem Alex. Str. l16, 74. Tert de an cap. 46. 0uanta autem fides habita sit somniis optume intellegitur, ut omittam scriptorum testimonia, ex oraculis illisorophonii Amphiarai ceterorum, de quibus conseras

Wols,Al. Schristen Halle i802, p. 379sq. elcher Κl Schr. III 89sq. ROhde, Psyche p. 111 et ex permultis titulis nobis servatis, qui docent

saepissume aras exempli causa vel statuas dedicatas esse somniorum monitu aut gratias deis reddendi causa ob somnium immissum. Itaque cum magna superstitio omnium animos teneret, mirum non est, quod tam multi de interpretandis somniis libros composuerunt; ex is autem scriptis unum ad nostram pervenit aetatem, dic Artemidori Daldiani nisocritica liceat mihi nunc de scriptore opere ratione philosophia dicere.

Non multa ex antiquitate traduntur nobis de Artemidoro; duobus commemoratur locis in hilopa tride' libello Luciano salso tributo et apud Suidam Phil. 21 ην δ' ἐγω κατα μὲν τα Ἀριστανδρου καὶ Ἀρτεμιδώρου ου καλῶς αποβησονται ταλάγε τα ἐνυπνία 22 κατα υριμανδρον τιν ελμισέα καὶ Ἀρτεμίδωρον τον Α εσιον. Suidas: A. αλδιανος πολις δε ἐστι Λυδίας ἡ Λαλδις φιλόσοφος ἔγραψεν ονειροκριτικα ἐν βιβλίοις δ οἰωνοσκοπικα καὶ χειροσκοπικά. Quibus e memoriis cum certi quidquam de aetate Artemidori enucleari non possit, ad scriptoris libros accedamus unde hauriamus certiora. tque magni momenti sunt hi loci I cap. 26 64. IV 22. IV 2. Primi libri locis p. 27, 13. 58 23 notat cursorem quendam et citharistam, quos ipse noverit, interfuisse ludis ab Antonino i in honorem Hadriani institutis sunt autem instituti a. p. Chr. n. 139. Dein in libri I cap. 22 p. 215, 10 occurrit nobis Φροντων δαρθριτικος, qui mortuus est non ante a. 175. In eiusdem libri cap. ΙΙ20 9 memoratur 'Αριστείδης ὁ νομικος qui circa annum 190