Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

211쪽

Gellius N. d. II. 18 non nominat. Unius Duridis haec hodie est traditio, repetenda, ut Luzacio Leeu. Au. p. 113ὶ visum est, ex more Peripateticorum, qui iniqui esse

et contumeliosi in Socratem solerent. Alia res est de S erate sculptore, de qua saepius monent antiqui, quaeque adeo credita fuit, ut non delasent, qui Gratiarum in are

poli statuas Socratis philosophi opus putarent. Vidd. Pausan. I. 22. 8 , DL. 35. 2; Diog. Laert. I. I., qui ex Timonis quoque Sillia testimonium petit. His adde Sches. Aristoph. Nubb. 771; Lucian. Somn. XII ; Max. Tyr. Diseeret. XXVIII p. 457 Q. Maria. ; Dionem chrysost. Orati LV; denique Suidam V. Σωκράτης Tom. HI p. 351. Plinius vero re N. XXXVI. 4. 10ὶ Socratem philosophum a Socrate sculptore aperto distinguit: a Non pMiseruntur, inquit, et charites in propylaeo Atheniensium, quas Merates feeit: alius ille quam pieι- de quo XXXV. 40. 31ὶ: Ddem, ut aliqui trutant, v eogitans fortasse Socratem Thebanum, quem Pausanias commemorat IX. 25. 3. Plurimi tamen, ut vidimus, Socrati philosopho illud opus attriabuerunt, quocirca Menagius ad Diog. 1. I. refutandum Porphrrium docet, qui apud Theodor. O eur. Graee. aseseeι. XV artis inscitiae insimul et Socratem, et adversus patrem inobedientiae. Hoc fragmentum quare huc transtulerim, quare etiam

quod proxime sequitur, dixi p. 39. LXXXI. Plinius Η. N. XXXIV. 19. 6. Lysippum Simonium Duris negat, diuisa fuisse discipulum astimat; sed prismo ariarium sabrum, audendi rationem repisse pistoria

212쪽

pompi responas. Eum enim interrogatum, quem a queretur antecedentium, diaetine demonstrata hominum multitudine , naturam ipsam imitandam esse, non artifleem.

Lysippus. Floruit Lysippus , testo Plinio, qui ibidem plura de eo refert, Ol. CXIV, sive, ut vicit Muelleres, Arinaeol. d. mnat S 124 p. 113 n. 1, ab Ol. CUI CXIV, quin imo Ol. CXVI. 1 etiam in vivis suisse vid

tur. Artis suae specimina edidit praestantissima: ad voritatem autem accessit optime. Vid. Quinctil. I. O. XII. 10. Plurima de eo collegerunt Franc. Iunius, Calai. Irιis p. 109 sqq. et Muellerus I. I., pasSim. Duris negat - Tultius astimat. Locus Cieeronis videtur significari, qui legitur Brut. LXXXVI. 296, de quo cl. Onom. Tullian. Orellii et Balteri v. Lysippus p. 370 sq. Illic ipse assirmasse Lysippus dicitur, Polycleti Doryphorum sibi fuisse magistrum. Artem igitur Polycleti, cujus specimen' unum in paucis egregium habebatur Doryphori statua , Lrsippus secutus est, non ipsum Polycletum pro magistro habuit, neque habere potuit , quem ars sua nobilitaverit maxime ab Ol. LXXX

XCV. Vid. Muellerus l. I. S 112 p. 96 n. 1. Huic

Ciceronis sententiae apprime conveniunt Varronis verba, L. L. IX. 13 p. 468 ed. Spengel. : a Lysippus non arti- Dum priorum potius est vitiosa secutus, quam artem. BContra, si Duridem audis, Lysippus plane fuit αὐτοδλδακτος, nullius magistri nec praecepta secutus neque artem, sed ipsam imitatus naturam. Uter a vero propius absit, Cicero an Duris, dirimere non ausim; sed tamen , ubi Lrsippi aetatem cogito, cui proxime Duris vixit, hujus auctoritatem non omnino censeo nullam. Eupompi. Eupompus Lysippo, cui monstrasse perhi hetur veram artis addiscendae et exercendae viam, ali-

213쪽

quot annis aetate suit provoctior. Floruit enim ab OI. XCV-C. Vid. Muellerus l. l. I 137 n. l. INCERTAE AEDIS FRAGMENTA. XXXII. Plutarch. Pron. I. 48 p. 328. Δέχεται καὶ βῶ

δεχομAων. 'Αλητης γαρ , οῦς c 1σι Δ ο d p ι ς, ἀποπε- σὰs Κορίνθου , κατα χρησψὸν τού θεού ἀπεπειρατο πάλιν κατελθελ' ἐν δῖ τὸ περιuin τινα βουκόλον, ἡτει τροφήν. 'Ο δὲ βωλον ἐκ πηρας ἁνάμενος ἐδίδου. 'Ο δῖ'Αλητης ἐδέξατο οιωνισάμενος και ειπων' Δέχεται καὶ βῶλου Αλήτης. Idem proverbium explicant Diogenian. IV. 2I p. 236 coli. I. 4 p. 181), Aposto . H. 83 p. 75; Hesych. v. Διος Κόριυθος, Tom. I p. 1003. Ad Pseudoinlutarchi Verba prope accedit Zenob. m. 22 p. 63; sed omnes tui Duridis nomen retirent, quod quidem nostro Ioeo ex corrupto Δύρης recte restituit Wntenbachius. Eundem secutus recepi κατελnta pro vitioso κτηnιν cs. Zenob. l. I. . Pro ἐνι dedi A δῖ: Wyttenbachio placebat καιἐν. Servato Vocabulo κτηθεῖs , supplendum esse Leutachius conjicit: ἐλθὼν οἶν εἰς Κόρινθον, ἐυ τὴ κ. r. λ. Tandem Wrttenb. pro περιaωυ malebat ἰδω , quod fortasse mi

nus est necesse.

Aletes ille, Hippotae filius, Herculis autem abnepos fuit. Ab eodem Corinthi conditore sive restauratore et rege Aletidae sunt Corinthii vocati. Vide Pausan. II. 6. 3, 4: Diod. Sic. ap. Syncest. Chron. p. 143 ed. Venet. ;Diuit ipso by Cooste

214쪽

Apollod. Bibl. H. 8. 3; Schol. Pind. Olymp. XIII. 14, quosque laudant Hermann, Lehrb. d. ω ista. Raalsauh. p. 48 n. 9 et Ruhnhen. ad Veli. Pal. I. 3. 3, quo I co, ut merito Viri docti notarunt, Aletes salso sertio ab Hereule dicitur, quum quintus fuerit. CL etiam Pauly, Reia, Eneyel. I p. 329. Historiam Aletae, qu tenus illud proverbium spectat, sic tradit Schol. Pind. Nem. VII. 155: 'Αλὴτης, ἐλθὰν περὶ τηο ἐν Κορίνθωβασιλειας, προσῆλθε μαντείει τῶν ἐs Δωδ η, δ ἐστι τού , καὶ ἔχρησεν αὐτδ τότε κρατησειν. δτε τις

τὸν σελήνην καθαιρεις. 'Ασκληπιάδης φησὶ, τας Θετταλὰς ἐκμαθούσας τὰς της σελήνης κινησεις προαγγέλλειν, ως ὐπ' αὐτῶ ν μέλλοι κατάγεσθαι, τούτο δῖπράττειν οὐ χωρὶς αὐτῶν κακώσεως ' ἡ γαρ καταθυ-ειν τῶν τέκνων , ἡ τὸν ετερον τῶν ὀφθαλμων ἀπολλυειν. Λέγεται γουν ἐπὶ των κακα ποριζομέώων. Δουρις δέ φησιν, αστρολόγου προαγορεύοντα τῖις τῆς σελάνυ ἐπιλείψεις οὐκ εἶ ἀπαλλάξαι. Proverbio praeter Platonem, Gorg. p. 513 Λ, utitur Aristoph. Nob. 747. cum Asclepiade vulgo illud de Thessalis mulieribus interpretantur. Vide Zenob. IV. 1 p. 83 sq.; Pseud Plutarch. Pros. II. 13 p. 338; Prou. t. I. 71 p. 27l; Suidas s. v. Tom. I p. 827, sed

215쪽

ibi pro ποδias lege παίδω9. Ita quoque explicat et Aglaonices, Hegemonis filiae, exemplo illustrant Plutarch. conj. Praee. p. 145 Fol. VI p. 349 ed. R.), de orae. des P. 17 Vol. VIII p. 641ὶ: Seholiast. Apoll. Rhod. IV. 59.

CL Sehol. Aristoph. Nubb. I. c. Dixerunt autem vesιαρεῖν τὴν σεληνην Vel καθέλκειν vel denique καταο, . Cf. Mulsellii nota eriti ad Zenob. I. l.

Utrobique dedit Gessi. καθ' ἱαυτοde pro καθ' ἔαυτὶ, quorum alterum in Aldino seriptum exstat. Apostolius G. γε p. 51 et Diogenian. I. 51 p. 188 ita prove hium explicant quasi dictum sit: 'Eπὶ τῶν τλ-μυο μέν ' οἱ γὰρ 'Αττικοι ἐυ 'Ελευσῖνι ἐπετέλο- τὰ της Δήμητρος μυστήρια. cae Diogenian. U. 38 p. 201: Plutarch. Pros I. 50 p. 329. Corrupta est interpretatio in cod. Bodl. 15ε p. 15. LXXXV. AMed. Grare. ed. Miser Vol. I p. 451, 31. 'Meriὶς , ἡ κιθάρα, ἀπὸ 'Aσίου τι9ὸς, καὶ Ασία καὶ σιων,1' ἡ 'Aσίας, τῆς μητρὸς Προμηθέως. Δ ου νιν δὸ 'Αριστοτέλης λέγειν, δτι ἐκληθη Ασιὰς απὸ των χρωμένων Λεσβίων, οιτινες οἰκουσι πρὸς τη Ασι .Hare totidem verbis leguntur in I M. Grare., quae Diuili do by Coo le

216쪽

Baehmannus edidit, Vol. I p. 131, 20, et in BihI. Coi lin. ed. Monis. p. 607. unde dedi η 'Ασsae pro ἡλωὸ 'Ασίας. Ασίας. Nomen vocis, ut fieri in talibus solet, alii aliunde derivarunt. Nostrum Iocum haec continuo excipiunt: OI δὸ ἀπὸ Τυλιήνου Λυδού, εὐρόντος πρωτου τὸ τρυώn.9 3ργανον ' OI δὸ Τερπάνδρου. Stephanus autem 'et. p. in tum alia notat, tum vero haec: 'Ασία,

Λυδtae παρa τμ Τμωλη, ἐν Κ τρίχορδος εὐρέθη κιθάρα. Atque in hane sententiam abeunt Schol. Apollon. Rh. II. III; Auctor Elyrnes. M. v. 'Α ετις p. 153, 31; Hesy

I p. 350. Vide etiam Plutarch. O Musisa p. 1133 ed. R. Vol. X p. 656J. Utuntur ea voce Aristoph. meam. 120 et Euripides cxet. 442. cae porro Spanhemius ad Callim. Hymn. in μι. 253 p. 532 sqq.; Mevius, Cho riui quaa superε. p. 114; Bemhardy, Eratosin. p. 69 et Bode, Geso. a. mlι. Die in. Vol. u P. I p. 199.

'Αρι νοτέλης. Aristotelis nomen persuasit Wester- manno, ad Voss. p. 13ι n. 2 , ut hoc fragmentum S mio Duridi a udiearet. Muidem suffragari Viro Celeb. non possum ; imo ipsum argumentum suadet, ut Samio illud vindicemus, originem nominum et rationem eum logicam saepissime exquirenti. Vide Fragm. XV, XXV,

HVI, XXXVI, XL, XLVII, LU, LXV, LXV,

LXXXIH, ne alia hujus generis, proverbia maxime, huc traham. contra, quis nos Stagiritam , Duri de aetate majorem , intelligere jubet, nec potius juniorem quendam Aristotelem Tres enim praeter philosophum nominat Diogenes Laest. V. 1. 35 : Chalcidensem, qui de Euboea librum edidit es. Vossius Η. s. p. 40': alium quendam, qui de minea seripsit; Aristotelem denique grammMisum. Diuili do by Cooste

217쪽

Ilamim igitur unum signi Mari erediderim. Aliam viam iniit Prener, Polem. Per g. fragm. p. 5s, ubi de librariorum in Iristotelis nomine citando moribus disputans, in nostrum quoque loeum vitium irrepsisse censet. ortum ex compendiaria scriptura 'Αριστ., in quam incidentes librarii scripserint 'Αρ στοτέλης , notissimum nomen, quum historicus significaretur Aristides Milesius; de quo ipso cs. Pret Ierus I. I. et Vossius p. 401 sq. Si quid muta dum, scripserim Δουρις - 'Αριστοτέλην, ut traditum illud ab Aristotela suerit in Λεσβί- Πολιτείφ, Postero tempore deperdita.

ιστῶs πρὸς τὰς Δ σύρις ἀπὸ του Κιθαι ρῶνος φησὶν, μι- κεῖσε ἐμουσικεύετο. Πρόβλημα 'Αρχιμήδειου. Quid Τ Κίθανοe piscis a Cisthaerona nomen areeperit, quod ad eum montem carmina Amphion soleret modularit Credat Iudaeus Apella. Imo

pisci tale, Apollini dieato Athen. VII p. 306 A, p. 325 B; Eustath. ad Iliad. A p. 8η κίθανιο nomen dedit

si e κιθάρα, καθ' ὁμοιότητα, ut aiunt, σῶου ὀστῶν πρὸς Duridis vero interpretationem scribarum e rore in alienum lacum commigrasse, nemo adeo eo usest quin continuo perspiei ala Nisi me fallunt omnia, vecta Duridis pertinent ad vocem, quae I I. proxime antec dii, κίθαριο, alii derivandam esse docuerunt πανAκινεῖσθαι ,αδίως' ἡ παρὰ του κινεῖν εἰς ἔρωτα τοῖς ἀκούοπιτρας ἡ παρA του κιοιου τοὐς θαιρούς. Vide l. I. p. 513, 26. Duris igitur κίθαριs ita appellatum suisse existimavit ἀπὸ του Κιθαιρῶνος, μι 'Αριφίωs ἐκεῖσa ἐμουσικεύετο. Nota puto quae de Zetho, quae de Amphione in primis Diuili do by Corale

218쪽

antiqui commentati sunt. E multis ea delibabo tantum, quae ad nostrum Iocum illustrandum nonnihil conserunt. Natos ex Iove et Antiopa εἰς δρος ὁ θεῖος , auctore Suida, v. 'Αντιόπη Tom. I p. 225. A Musis autem lyram accepit Amphion, cujus cantu Thebas exstruens demulsit ita lapides, ut sponte sua ad ipsum accederent. Vidd. Pausan. IX. 5. 3, 4; Sehol. Apoll. Rhod. I. rai et Schol. Hom. Iliad. N. 302. Conser quos laudat Stu gius, Pheree. fragm. P. 128 sq. , et Creueterum, Meisu. I p. 94 n. 81. Huic igitur instrumento, si Duridem audis, Amphion a Cithaerone monte nomen indidit κίθαρις. Quas certe Iocis laudatis lyra dicitur, eadem vocatur alibi κιθάνα sive, quod ad idem redit, κίθαρις. Loeum citabo ex Nonni Narrationibus , divulgatum a Creueterol. I., quo haec traduntur: ΑΙ-επτάπυλοι εἰσιν αIst,ie ' λάδος, αἱ ἀπὸ 'Αραφίονος καὶ Σήθου κτισθεῖσαι Ma κιθάρας. Nonno iunge Plinium, Π. N. VII. 5T, a quo citharam invenisse Amphion traditur , eaque primus cum cantu cecinisse. Quin imo eadem narratione

Palaephatus se Inered. XLIIJ κιθάρα, ei tribuit et λύραν. Atque ita omnino se res habet. Κιθάρα et λύρα, κίθαριν adde et φόρμιγγα, uti jam apud Homerum idem des mant instrumentum cs. Τerpstra, arvi q. mm. p. 24D,

ita apud veteres plerumque nullo discrimine memorantur , quod confirmat etiam Pollux, O M. Tv. 59; ut adeo acute magis quam vero distinxisse Aristoxenus vide

Ammon. O dis meo. s. v. p. 82. Haec de cithara,

haec de eius inventore Amphione ad h. L notasse susmeiat. Plura de Amphione qui seire cupiat, ei satisfaetet Sturtius I. I. p. 127-132. Dissiligod by Cooste

219쪽

Tretres ad Lyeo r. 103 p. 13. Δυοῖν πελειαῖν. 'Orφανῆν καὶ ἔρημv οἶσαν 'Eλμηνὶ τῆς γονῆς τῶν δυοστεριστερῶs. ἡτοι 'Πριγενε1ας, ῆν ἔσχεν ἐκ Θησέως, ῶς φησι Δούρις ὁ Σαμιος, και 'Ερμόνης, qu ἐκ Μενελάου γε s. 'Eπταετῆ γὰρ ταυτην Θ-dς πρῶτον l. πρῶτοςὶ ἁρπάσας, μετὰ τὸ τεκεῖν αὐτῆς 'Iφιγένειαν, ἀφηνέ γε αὐτήν. I. I. 143 p. 18. Πέντε ταύρου ἔγημαν ἄνδρες' πρῶτος Θησεῖς ἐπταετῆ ταυτην ἁρπάσας, καθά φησι Δου- νις ὁ Σάμιος, ἀφαιρεθ. ις δὸ αὐτὸν ἐν τῶ ἡττηθῆναι ὐπὸ Πολυδευκους καὶ Κάστορος, τas αὐτῆς ἀδελφῶν,

στρα ποιεῖται.

'Eπταετῆ κ. r. λ. Meminit Duridis super eadem re Trebres I. I. 183 p. 26, 513 p. 61. 85i p. 95, quorum

primum Iocum αυτο ξεὶ recepit Eud ia p. 241. Anio Duridem eadem narraverat Hellanicus. Theseus quum vidisset Helenam, ουπω μὸν ἀκμαζουσαν, ἔδη δὸ τῶν ἄλ- λι, διας δεουσαν, Pulchritudine ita captus est, ut adjuvante Pirithob Aphidnas raptam abduxerit. Vid. Is crates , Helen. mmm. P. 211 ed. Steph. Fuse hanc Hel nae sabulam narrat Plutarchus, Πι. Thes. XXXI sqq.:

sed lege etiam Pausaniam II. 22. I; Apollod. Biblioth. m. 10. I; Athen. XIII p. 557 A; Schol. Hom. Iliad. r. 144, aliosque a mursio laudatos, Thes. XXVI sqq. , Hernio ad Apollod. l. l. p. 721 sqq.; Sturetio, Aelian. fragm. p. 121 sq. 'Iφιγένειαν. Hane Thesei et Helenae filiam agnoscunt

220쪽

quoque Pausanias l. l. Etymologiei M. Auctor v. p. 480, 18 et Anton. Lib. Metam. XXVII. CL Eustathius ad Iliad. X p. 951. Pausanias auctores laudat poetas, Stesichorum, Euphorionem et Alexandrum, unum Euphorionem Auctor Etymologiei. Antonini narratio no tris locis egregie concinit. Sic autem refert: Θησέως καὶ ἐγένετο θυγάτηρ και

γνω, ut rat in scholio ad Lyeo r. 851, edito a Bac manno in Inred. 6 rare. II p. 249, 18. Alii Iphigeniam non Thesei dixerunt filiam, sed Agamemnonis. Vide E ripid. I,hig. in Iul. 90; Iphig. in Tauri 4 sq. 239, M. Trela. I. I. 183 p. 26 sq. cff. Viri docti ad Antonini L c. et Meiniae, de Euphor. Chalala. p. 133 sq. 'Αφίδναιο. Stephani adscribam verba p. 67: δῆμος 'Αττικῆς τῆς Λεουτίδος Φυλῆς, ἀπὸ 'Aφίδνου ἀμπεχθονος. - ἔστι καὶ πληθυντικὸν 'Αφaum. Addere potuisset: μεται καὶ Λουδsa, ut V. e. apud Sches. Homeri, supra laudatum. Helenae autem raptu Aphi

nas in primis esse nobilitatas, Strabo tradit in p. 607B. et Prester, Polem. fragm. P. 43. LXXXVIII. Schol. Hom. sed. Bah.ὶ Riad. T. 327 p. 526. ' Εστι D Νεοπτόλεμος), ac τινες,-' Ιφιγενείας' φησο γὰρ Δομ

라틴어 텍스트