Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

181쪽

λωνίοις , ἐπιιτ ιω-των τούς ἐστιγμένους. οἱ γὰρ , κα- iταπονηθέντες ὐπὸ τῶν τυρά - , σπάνει των πολιτευ

ἐστι πλο ν δίκροτον, ὐπὸ Πολυκράτους πρωτον παρα σκευασθὲν, τού Σαμίων τυράννου , ως Λυσίμαχοe ἐν β Nόστωw τὸ δῖ πλάσμα Δούρ ιδα ς. οἱ δῖ τῆν Σάμαιναν νόμισμα δναι. Hunc locum receperunt totum Suidas s. v. Tom. VI p.

279 et Apostol. Prou. XVII. 25 p. 210, ex quibus

nostro loco recipienda putavi verba δῖ 'Αθηναίους, uncis inclusa. CL porro Hesrchius s. v. Tom. Π p. 1147. Proverbium explicat Erasmus, Idag. p. 6M; Aristotelis sententiam Neumann , arist. Rem . fragm. p. 147 sq. , totum vero nostrum Ioeum Fritetsehe, de Bisibyl. Iristoph. ω . p. 18sqq. , et Sintenis ad Plutarchi PerisI. p. 186sqq ἐστιγμένους. Servorum et apud Graecos et apud Romanos hanc olim suisse poenam, si quid gravius sorte deliquissent, ut certae quaedam notae, στίγματα, eo rum vel fronti inurerentur vel manibus, copiose docet

Lipsius, mei. U. 15 Opp. Tom. I p. 804 sqq.)ἔστιζον γλαυκι Non nominato auctore eandem historiam resert Aelianus F. Η. Π. 9, item Plutarchus i. I. XXVI, his ipsis verbis, quae Duridem mirifice redolent: οἱ δῖ Σάμιοι τοdς αἰχμαλωτους τῶ9 'Αθηναίων ἀνθυβρίζοντες ἔστιζου εἰς τὸ μέτωπον γλαυκα καὶ γαρ ἐκείνους Dissili od by Corale

182쪽

γουσι κοὐ τὸ 'Αριστοφάνειον ἡνα α' Σαμιων ὁ δηριό ς ι στ ιν ώς πολυγράμματος. Quo Ioco laustra pro γλαυκα Sintenisius plurale γλαυκας tueri studet. Illud et postulat oppositum T istas , et commendant Ph tius, Suidas, Apostolius I. I. Similem addo Plutarchi l cum, rit. Fie. XXIX, ubi de Srracusanis haec leguntur: Tode οἰκέτας τas 'A3,19Hωνὶ ἐπώλουν, στίζουτες

et π π ο ν εὶς τὸ μέτωπον. Σαμαίνη. Apponam cetera verba Plutarchi, rit. Periet. I. I. , modo praetermissa. 'H δὸ Σάμιαινα, inquit, ναυς ἐσπιν ὐόπρωρος μὲν τὸ σίμωμα, κοιλοτέρα δὲ καὶ γαστροειδῆ ς, ἄω και φορτοφορεῖν καὶ ταχυναυτεῖν. υτω δ' ἀνομάσθη λὶ τὸ πρῶτον ἐν Σάιυμ φαMI9αι, Πολυκράτους τυράννου κατασκευασαυνος. Vide etiam H AIchium S. v. et V. Σαφακος τρόπος, Tom. II p. 1145sq. , quosque supra laudavi. Rem accurate explieuerunt Enschedi, disp. de insign. et tutet. n ., Opuso. Ruhis.

m. I p. 433; Panos ha l. l. p. 15, 69; meis, Choera.

quae supers. p. 155 sqq.; Sintenis 1. I. τὸ δῖ πλάσμα Δού ν. Sehottus, Coll. Prov. p. 527, vertit Buride are,ueeto in Mum, unde Franc. Iunius, Catia. Iriis p. 8i, Duridem scribit Samaenam primum invenisse, gravissimo utique errore. Exploditur vero Duris , quod ad στίγματα illa respexisse Aristophanem p tavit, quibus bello Samio Athenienses notasse Samios seruntur; quam interpretationem nuper item Fritetschius reiecit t. l. p. 19: a Quum Samium illud bellum, inquit, - decem sero annos antequam nostra doceretur sabula, jam compositum esset: quis tandem animum inducat, ut Aristophanem ignominiosas istas noctuarum n tas , quarum mmoria post tantum intervallum prope

183쪽

mnis evanuisset, remessisse credat s Eidem Fritetschio s elle equidem adscribo, monenti, ne illum versum aliunde quam ex ipsa poetae mente explicare studeamus, qui Babylonios, i. e. servos, eo docuisset consilio, ut demonstraret, quam dure vectigales reipublicae socii traetari coepti essent, ideoque singulis civitatibus Babyloniorum sive se vorum , qui cummaxime e pistrino protracti essent, Personam imposuisset. CL Bode I. l. Vol. III P. II p. 366 sqq.

OI. LXXXV. 1. Plutareh. Fit. Periel. XXVII. 'ΕΜάσω δῖ μηνὶ, τῶν

Σαμίων παρασσώταν, ὁ Περικλης τὶ τειχη καθειλε,

τητα τῶν 'Αειναίων και του Περικλέους κατηγορῶν, quedo Θουκυχδης ἱστόρηκεν, οὐτ' Eφορος , ουτ Αριστο

τέλη ζ' ἀλλ' οὐδ' ἀληθεύειν σοικεν, ἄρα τοῖς τριωράρχους καὶ τοῖς ἐπιβάτας τῶν Σαμίων εἰς τὸν Μιλησίων ἀγοράν ἀγαγὰν, καὶ σανίσι προσδήσας ημέρας δέκα. κακῶς εδη διακειμένους προσέταξεν ἀνελειν, ξ λοις τὶς κεφαλὶς συγκόψαντας, Ατα προβαλεῖν ἀκήδευτα τὶ σώματα. Δούρις μῖν οἶs ουδ' μου μηδὲυ αὐτῆ πρόσεστιv γλου πάθος, εἰωθIς κρατεῖν τὴυ διήγησιου ἐπὶ τῆς ἀληωας, νοικεου ἐνταυθα δεινῶσαι τας τῆς πατρίδος συμφορας ἐπι διαβολὴ τῶν 'ΑθηναIωv. 'Εvατω δy μηδ κ. τ. λ. Ad hunc locum vide quae docte accurateque disputavit Sintenis l. l. p. 193 sq. Δ ο ῖ ρ ι ς δ' - ἐπιτραγωδῶ. Diodorus Sic. XII. 28 simplieiter narrat, desectionis auctores quas m Diuiti od by Cooste

184쪽

ruissent poenas subsisse. Quid autem de Duridis narratione et vituperio Plutarchi videatur, suo loco dixi p. 44 sqq.; inquam meam sententiam nunc video pridem abiisse in Comm. O Periri. stam. clarisse, p. 208. De voce ἐπιτρα- supra p. 43 Iaudavi Bactrium. Eadem significatione ἐκτραγωδeps Arrianum dicit Photius, Bibl. Cod. XCII p. 70 h. et Homerum Theopompus apud Aelianum F. H. VII. 2. ubi cs. Perizon. Vocabulo σ τρα-ννδias utitur Plutarchus, rit. Me. V., et τραγωδεῖν de Theopompo idem Vit. Demosth. XXI. CL Sintenis p. 197. Μιλησί . Quare Miletum potissimum Pericles captivos abduxerit puniendos, satis intelligitur ex Ioco Plutarchi riti Periel. XXV, ad Fragm. LIX Iaudato. Ut enim totum bellum in Aspasiae Milesiae gratiam susceptum esse traditur, ita Perielm hane simulaverat helli musam,

p. 499, 16, explicat σὸ δεσμωτικὸν , item, ἐυῆ τοῖς κακούργους ἔδουν, ut Eustath. ad Od. X p. 1923. Se L Apoll. m. I. TM: Σανίδες λάγονται τλ ὐπεριι

κη καὶ πλατέα, Πον τανίδες, παραι τὸν τάσιν'

es. Eumol. M. s. v. p. 708,Iη ideoque Hesrinius, Tom. UP. 1150: τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ σου σταυρ a υ. De reliquo hujus vocis usu v. Photium, Eustath. et Hesych. I. l. , quibus adde Schol. Aristoph. Dan. 844; meam. 940: Inred. Be D. Vol. I p. 303. Lae Lipsius ad Lib. I O crure e. 4 p. 1219 sq. et Sintenis p. 197. Iure autem miratur Car. Milius eua Iahrb. f. Pin. v. med. 1839. Vol. XXVII p. ili, quomodo per Meem dies crucibus affixi, Samii non idem doloribus suceubuissent, anteaquam Periclis jussu

185쪽

capitis supplicio assicerentur. Quod quum omnem exsuperet fidem, haud scio an recte ille eenseat veram Pluta chi scripturam fuisse ν sive postea in δεκα depravatam. Rusdem eorruptelae alterum d prehendimus exemplum apud Athenaeum, Fragm. XLII. LXII. Ol. XU. 2. Ge. Epp. ad Au. VI. l. 18. Ouis non disit, Εἴπα- λιν. τὸν της ab Alcibiade, navigavia in Sieὐιiam, dejeeturn esse in mare' Redarguiι Eratosthenes ral τι enim, quaa lue posι id tempus fabulas domerii. Num ideireo Duris Samius, homo in historia diligena, quod eum multis errarit, irrideturporis non dirit - p Aristidis scholis super hae re edidit creveterus ad Plotin. M puleriι. p. 465, quo siescribitur: Λέγου- δτι ἐκωμ-δουs ἐνομισσι τοῖς ἄνδρας μέχρις Εὐπόλιδος. Περιειλs δὸ τουτο 'Αλκιβιάδης ὁ στρωτηγὸς καὶ iἡνωρ' κωμηδη in γλρ παφλ Εὐπόλιδος, ηοδενεν

αὐτὸυ ἐν τῆ εαλάττη εν Σικελίφ συστρατευόμενου , stirias Βάπτες ιι ἐυ θυμέλησιν' ἐγὼ δέ σε κύμασι πόντου

Exstat porro Platonii fragmentum, jam a Vossio coli

tum lari. Hiat. IX p. 17, ed. Opp. 169M, quo idem

steri ad Aristoph. p. XI initi cssi Schol 1 Iuven. . SILII. M : Themistius, Oraι. VIII p. 110 ed. Bardula. Amsam traditioni t praebuisse videntur LIsiae verba, e. Ateib. I p. 541 Reia. : ου πολλέι δὸ κρόνη μονον κατακυβευσας - εντα. ἐκ Λεύκης ἀκτῆς ινικῶμενος τοῖς Diuili do by Coosl

186쪽

φίλους κατεπευτιζεν. Vid. Meincte, maι. erit. eo imGraee. p. 106. Alia tradit Suidas v. Eύπολις, Tom. I p. 903: 'Απέθανε υαυαγήσας κατὰ τὸν 'Eλλήσποντου ἐs Λακεδαμονίους Quo significatur so lasso victoria ad Cynossema, ab Atheniensibus reportata

de Lacedaemoniis, ol. XCIL 2. Uti autem et Duridem

et ceteros, quotquot de Eupolidis morte talia narraverint, salsos esse plane constat, ita stavi lange abest ut eorum narratio omnino fictitia habenda sit. Quamquam enim non submersus est Comicus, jussu tamen irati Alcibiadis in Siciliam navigantis in mari est immersus; quod docet Ano mus de Comoedia in Cremeris Med. Tom. I p. 7, 1i: οἱ στρατιῶτα, inquit, συλλαμβάνουτες αὐτὸν, ως μέν τινες φασὶ, , παντελῶς ἀπέπνι- εἰς τὴν θάλασσα9 ωέ δῖ Ελλοι, δεδεμένον αὐτὸν σχοι

sa ἀνηγευ τε καὶ κατηγον εIς τὴν θάλασσαν, ου μέντοι και απέπνιξαν παντελῶς. Vid. omnino Bode, Geseh. d.

Heli. minis. Vol. III P. II p. 182 sqq. Nec magis de Comici sepulcro inter antiquos convenit. Aelianus enim Mist. Anim. X. 41ὶ, quem sequitur Tretetes Chil. IV. 131. 245 sqq. , in Aegina obiisse Eupolin refert, Ioeumque a canis moerore, qui ibidem Mi exstinctus, κυνὸς θρῆνον esse appellatum. Contra, Pausaniam si audis M. T. 4 , mortuum Eupolin sepultumque prope Sicyoniam eredideris. Cae omnino Mei neke I. I. p. 105 sq. , 119; Lucas, cratinus et Eupolis p. 85 sqq.; Runkelius, Herere. eι Eupol. fragm. p. 81 sq. , 99 sq. foui . In his fuere Δημοι, fortasse Ol. XCI. 4 eu, ut suspicatur Meiacte L I. p 129, idemque p. il8d et, alteram Aμολύκου actionem incidisse in Ol. XCII. 1. Cf. Runkelius l. l. p. 95. Diuili od by Corale

187쪽

δεστε ι Δουρις αυτοσχεδιάζει, 'Ανδοκίδου αὐτὸ alim λέγων.

Aeschinis locus legitur p. 17 ed. Steph. , Andocidis p. s. Praeter hos quotquot veterum de statua ilia Μει curii egerunt, ad unum consentiunt omnes, ab Aegeide tribu prope paternas Andocidis aedes fuisse positam ; in eo tantum disserunt, ut alii Andocidis Mereurium inde dierum reserant, quod solus stetit illaesus qua nocte reliqui Ηο-mae mutilati sunt, alii vero ita vocatum existiment, tan- qnam vieinam Andocidis domo. Vidd. Plutarch. Ilaib. XXI,

Nie. XVI; Nepos, rit. Ilaib. m. 2 ad q. l. cf. mmerso Nep. Ilaib. semesu. p. 9 sqq. ; Schesiastes ad Aesch. I. I. a Hesychius Tom. I p. 350; Photius Bibl. Cod. LXI p 488 b, quique Photium sequitur, Auctollritarum X Oro. p. 36 ed. Wratem. Duridis errorem multi errarunt, Plutarcti etiam aetate, ut qui pariter existimabant, ipsius suisse Andocidis ἀνάθημι, licet contrarium inscriptio testaretur. Vid. Pluti Ateib. I. I. Ad quam opinionem firmandam multum sortasse eontulit, quod a Mercurio genus ducere Andocides ferctatur: qua de re in. Ruhnhenius, Biει. erit. Orau. p. L; Sluiter, Dev. and . I p. 7 sqq.; Stura, Hellan. fragm. P. 123 sq. Diuitigod by Cc oste

188쪽

LXIV. Ol. XCI. 2. Plutarch. Fit. Agea. m. Βασιλεύοντος δ' Αγιroci

ἔκσω εκ Σικελίας φυνὰς εἰς Λακεδαίμοvα' καὶ χρόνον οὐπω πολὐν ἐυ τη πόλει διάγωv, αἰτίαvσχε τ η γυναι ι σου βασιλέως Τιμαίφ συνειum. Καὶ τὸ Hvνηθὸν αὐτῆς παιδίον οὐκ ἔφη γι9ωσκειν ὁ 'Αγις, ἀλλ' 'Αλκιβιάδου γεγονsim. Τουτο δ' οὐ πάνυ δυροκόλως τὸν Τιμαίαν ἐνεγκειν Δούρις, αλλὰ καὶ ψι υρίζουσαν ογκοι πρὸς τὶς εἱλωτίδας, 'Αλκιβιάδην τὸ παιδιον , οὐ Λεωτυχίδην, καλῶν. Καὶ μέντοι καὶ τὸν

Αλκιβιάδην αὐτὸν οὐ πρὸς πριου τὸ Τιμαίει φήνω πλησιάζειν, ἀλλὶ φιλοτιμούμενον βασιλεύεσθαι Σπαρτιάτας ὐπὸ των ἐξ ἐαυτου γεγονότω9. Διὶ ταυτα μῖν δὴ τῆς Λακεδαίμουος 'Aλκιβιάδης υπεξῆλθε, φοβηθεὶς τὸν Αγιν. Ο δὸ παῖς τὸν μῖν ἄλλον κρευον υποπτος - νδ Αγιδι,

Totam narrationem recipiendam esse putavi, quamvis i eertus, an omnia Duridi debeantur. Credo tamen, si consero

quae his leguntur simillima apud Athenaeum XII p. 535C , ex Duri de haud dubie petita. Adde quae exstant ibidem XIII p. 574 E, ubi comici etiam cujusdam Versus

in hane Alcibiadis cum Timaea consuetudinem asseruntur.

CL porro Plutarch. de anim. is q. p. 467 Nol. VII p.

189쪽

831 ed. Reish4, potissimum vero rit. Lys. XXII et rit. Ilaib. XXm, qui kκus ei, qui supra est scriptus, reverbisque convenit. Rem tetigit quoque Olympiodorus in Plat. Λlcib. I, Vol. II p. 153, 173 ed. creuet. Denique

operae pretium est eum nostro loco conserre Xenophontis narrationem, Hellen. III. 3. 1, 2. - Lacedaemonem su-git Alcibiades Ol. XCI. 2 ad finem vergente, teste Diod. Sie. XIII. 5. vestremannus, de sonui. hist. Dem. p. 7 n. 18, haec ex Samiorum Annalidiu petita esse suspicatur. Contra Sintenisio I. I. p. 193 sq. , una eum iis quae Fragm. LXV de reditu narrantur Alethiadis, pertinere videntur ad m-

Ol. XCIII. 1. Plutareh. rit. Iteib. xXXII. o δ' 'Aλκιβιάδηe,

190쪽

φορ ις τοσαυτας κατερχόμενον.

De hoe Aleibiadis reditu brevius exponunt Xenophon , Hellen. I. 4. 12, 13; Iustin. V. 4; Nepos, rit. Iteib. V. T, VI. 1-4, pauloque enucleatius Diod. Sic. XIII. 68 et in primis Athenaeus XII p. 535 C. D, quorum ille

quidem ex Duri de sua sumpsisse videtur. Diodorus: Erκε πολλ8s κατάπληξιν, inquit, τῶν στρατηγων ὁ κατάπλους. Ηγον γαρ τῶν ἡλωκυιωs νεῶν οὐκ ἐλάττους διακοσίων , αἰ i μαλι ἴτιον δὸ ἀνδρων κῶ λαφύρων πMine. Ε οὐ D σEe ἰδιας τριήρεις 3πλοις ἐπιχρυσοις κῶ στεφάνοις, ἔτι δῖλαφυροις κῶ τοῖς ἄπασιv επιμελῶς κεκοσμημμυαζ. Athenaei autem haec sunt de Alcibiade verba: Κατ- έων τε μετὰ ταυτα εἰς τὴν πατρίδα, ἐστεφλωσε τὰς 'Aττικὰς τριήρεις καὶ μίτραις καὶ ταινIαις hucusque haec repetit Eustathius ad Iliad. Π. p. 1068ὶ καὶ ἀναψάμενος τας αἰχμαλωτους ναυς ἀκρωτηριασμ ας εἰς διακοσίας, ἱππαγωγους τε ἄγων σκυλωυ καὶ ωλων Λακωνικῶν καὶ Πελοπονυησιακῶν μεστας, εἰσέπλει. 'H D τριήρης, ἐφ' ἔς αὐτὸς κατέπλει, μέχρι κλείθρων του Πειραιέως προέτρεχεν αλουργοῖο ἱστDις' ί ς δὸ ἐυτὸς ἐυ καὶ τας κωπας ἔλαβον οἱ ἐρέται, Xρυσόγονος μῖν ηυλει τριηρικὸν, ἐυδεδυκὰς τὸυ Πυθικὸν στολήν ' ΚαλλιππIδης δ' ὁ τραγωδὸς ἐκέλευε, τῆν επὶ σκηνῆς στολὴν ἡμ φιεσμένος. ἀκροστόλια. Uti κορ ίδες, ita ακροστόλια ornamenta dicebantur in extrema navium parte. 'Ακροστόλιον sic deseribit Eusthath. ad Iliad. O p. 1039: 'Ακροστόλιου δέ φασι τὸ ἀπὸ της πτυχης ανατεῖνον ξυλον επὶ τρυπρωραυ. - Πτυχἡ δέ εστιν, ὀπου a σε οφθαλμοὶ ζωγραφουνται καὶ τὸ τῆς νεῖ ς δυσμα ἐπιγραφεται. Cff. Pol-