Origines et antiquitates Christianae auctore F. Thoma M. Mamachi. Editio altera auctorum exemplaribus collata ac recensita 5

1쪽

corioso

4쪽

ORIGINES

ANTIQUITATES CHRISTIANAE

5쪽

AUCTOR

DEINDE SACRI PALATII APOSTOLICI MAGISTRO

EDITIO ALTERA

AUCTOREM EXEMPLARIBUS COLLATA AC RECENSITA

6쪽

aionEu lubri quarti de personis, dignitatibusque meris

partem eum plene, cumulateque, νι arbitror, perfecissem, ac de altera ingressus essem hoc volumine scribere, viae ea , quae sunt de potiore administrindae, regendaeque christianae rei pullicae ratione alligeram , cum animadverti in magnum me, atque gravem in primis incidisse locum, qui a protestansibus diu multumque reaeatus, a eatholicis autem scriptoribus tra talus uberrime, neque copiose eaeplicari, si in instituto manere, neque , si et gere muliorum reprehensionem vellem, perstringi breviter posse videretur. Ouum enim mecum iam usque ab eo sempore, quo eoepi de originibus, antiquitatibusque christiarus agere, paucis, quoad eius facere possem. quae mihi proposita essent ad illustrandum, complecti constituissem; verebar, ne si rem, eetera villam, magnique in ehristiana re publica momenti non ornassem, dicam, sed narrando fu-3e , lateque persequutus essem, non si solum succenserent mihi, qui eum ab se historiam perscribi putent, tum emanatensem theologum mm

iorum instituta, leges, consuetudines, mores earnere conantem, Sermo

nibus, qui sunι de pontificis marimi auctoritate, quasi avi novi sint, aut alieni, illigari nolunt; quorum ego hominum cavillationes, σαρκα

7쪽

μύς, minas pendo, vi debeo, nihili; verum etiam existerent aliqui, qui me, si iis in rebus omnibus mulsus essem, quas usui fusuras eri timarem, numquam esse scribendi finem facturum defenderent. Contra non dubitabam plerosque fore, qui si nonnullam in describendis ecte. moniis, risibus , vestibus ipsis , calceisque veterum: in maximis certe quaestisnibus, quibus velivi initiis, ac findamentis esse res summas emcitatas perspicerent, multam operam ponendam iudicarent, di pestemque quamdam temperantiam in eo postulari disereri, quod semel iam missum coerceri reprimique non posset, atque in re eo meliore, quo maior sit, mediocritalem quaerendam noti arbitrarentur. Igitur eum diu multumque eoquavissem, qua ratione eι retinerem institutum meum, et satisfacerem sis, qui tam magnis, tamque multis rebus, modum constitui oportere infriarentur, sic demum agere decrevi, ut qui nostra legerent, hi quidem cer e brevitatem magis, quam monumentorum , quibus ecclesiae auctoritas nititur, copiam sententiarumque perspicuitalem d

siderarent. Si namque in replicandis loris ceteris, quibus nihil disseu taetis, utilitatis autem parum inest, nullo est modo ferenda brevitas, eae qua obscuritas oriatur, multo minus in eo genere ferenda est, quod eum difficiis sis, lusissimeque paleat, paucis sane verbis neque tractari dilucide, neque pro dignitate eae diri potest. Ouamobrem episcopatuum

ubique gentium institutorum decora, seriem, numerum descripturus, cum ab romano, qui longe omnibus antecellit, sumendum Gordium , ostendendumque esse quemadmodum et ceteri subsiesantur. intellerissem, ut dine, distincteque agerem, mihique ad formam gubernandae ecclesiae demonstrandam pararem viam, quaerendum in primis duri quinam maiorum sententia optimus regendae rei publicae modus esset. Cumque mullis et philosophorum, et patrum testimoniis confirmassem , eas esse potiores res publicas, quae non a populis, neque a principibus, sed a singulis tenerentur, eo demum adductus disputando sum, vi illius, quam

Christus suo sanguine institueris, a aerit, Omarit, rationem praestantissimam, adeoque non democraticam, neque aristocraticam, sed monarchicam esse oportere timerem. Quoniam vera fuisse aliquos noveram,

eosque de protestantium quidem sectis, qui ut esse evincerem ratio m

8쪽

administrandae ecclesiae popularem, quibusdam sacrorum bibliorum, ma-

rumque nostrorum locis abuterentur, non esse ante contra aristocratiae,

quam fingunt, reetesiasticae defensares pugnandum censui, quam esset loris iisdem cumulatissime satisfactum. Ad aristoerasicos porro, qui pares in administranda, gubernandaque ecclesia episcopis, presbyterisque partes tribulas arbitrarentur, alacri tendebam mimo, sic paratus, ut nullum vetus monumentum, quod pretii alicuius esset nobis ab lusheranis, calvinianis, protestantibusque ceteris ferrem obiici, quod non mea opera illustratum pateria. Ouamobrem non scripturarum modo, patrumque, Sed essem historieorum, quae auι asperri ab iis, aut indicari viderem, Deamplicavi, vi potui, disingenter accommodaseque ad veram, atque germanam auctorum sentensiam, scriptoresque novos, qui coniuncti nobiscum communionis societate fuissent, ab invidia Uberavi, in quam ab adversariis per summam iniuriam fuisse vocatos animadverteram. Consequuta aulam adversus eos disputatio est, qui in episcoporum ordine nullum esse, qui divino iure celeris auctoritate praecedat, censereri, ut omnes illa, quaecumque tandem esset, de aristoeratica hierarchia tolleretur eon.

lentio. Cumque a protestantibus Tertulliani, ae Cypriani testimonia qua dam implicari, rapique in peiorem parιem cognossem, eapplicatis iis quae aerepta eae Teriuiliano contorqueri in orthodoxos solerent . in cymanicis, quibus haud parum uι obscuritatis, sta etiam dii statis inesset, eonsistendum mihi aliquamdiu esse, demonstrandumque putavi prioris ca

pitis paragraphi III. numero primo, quid illud sit: a Universum orbem

inam dioecesim, unumque in ecclesia esse episcopatum, cuius a si ulis in solidum pars teneatur s. Ouibus expositis, conssilutisque rebus, pringressus inde sum ad alienum paragraphi eiusdem numerum, fallique eos vehementer ostendi, qui auctore Cyprimo e unumquemque episcopum, si de servanda religione agatur, universalem pastorem esse, antissilemque orbis ehristiani universi o diserent. Descendi moae ad numerum tertium, iisque confutatis, qui Cypriani aetate e hane sibi concessam esse eredidisse episcopos auctoritatem, pugnarent, ut eaeceptis controversiis de religione, fas sibi esse de re quacumque. non reddita cuiquam momtalium ratione, quemadmodum ipsis placuisses, decernere a: ad eam veni

9쪽

VIII

tractationem, quae esι de apostolis, omnesne Cypriani aliorumque patrum sententia eae institutione servatoris Christi e pares potestate fuerint, an unus eorum aliquis delectus maxime sis, qui principatum in eo eo legio obtineret , . Ouam eum sacrorum bibliorum novi testamenti, patrumque, qui ea fuissent interpretati auctoritate evolvere aggressus essem, in eumque epistolae Pauli ad galatas incidissem Deum, in quo post Iacobum nominatur Cephas, impulsus amicorum hortatu sum, ut IIA-PEPTON adversus Iohannem Harduinum de Cepha an idem fuerit ac Petrus perscribere. Nam is auctor contra Clementis romani in priore epistola ad corinthios num. xLvii contra Irenaei, contra Tertulliani, patrumque fere omnium, contra Pauli denique ipsius seriem verborum atque sententiarum, sequutus Clementem in hypotypotibus, nonnullosque alios, quorum longe est levior in hisce rebus existimatis, Cepham nescio

quem introd is, qui e numero non esseι apostolorum. Eo autem per fecto, atque absoluto II APEPΓΩ, redii ad controversiam de monarchia. Oua quaestione non patrum consensione modo, traditioneque maiorum, quae libris conliaetur ecclesiarum, sed scripturarum etiam auctoritate

diremta, oppugnatisque iis, qui illustrem evangelii Matthaei de aedi levia in ecclesiae principe re publica populi christiani locum, aliorsum atque

Christus servator volueris, freti obscuris veterum quorumdam, implicatisque sententiis, accipere auderent, accessi ad ιrita illa, ac pervuia gata Cypriani, Imbrosiique dista de pari honore, ac dignitate apost larum, utque esservi intelligenda, etsi breviter, satis tamen, nisi meus me fallis amor, aperui, ut debui, accurate. Ouin etiam, quod acturum me aliquando promisissem de iis, quae turbata in hoc genere ab apostata spatalensi fuissem, fidem, quod tempus monebat, liberaturus, interieci aduersus ea disputationem sane longam; qua proposila signi catione verborum Christi de tradita principi apostolorum pascendarum ovium potestate, declaratisque ρητοις veterum, quibus idem lue apostata confidisseι, a pagina f39 . ad f78. eaussam defendi eatholicorum, si

que argumentorum conclusi sententias, ut cum neque aristocraticam, neque democraticam esse oportere demonstravissem, monarchicam esseescerem gubernandae ecclesiae rationem. Sed cum fuisse aliquos a

10쪽

cepissem, quorum, tametsi omnes pro ecclesiastica monarchia eeristarent, pars tamen democrasia, atque aristocratis, pars aristocratia esse illam temperatam contenderet; quumque eorum Postremis, quam quom eι eatholicis. eι verbis se, non autem re ipsa contra nos pugnare aientibus, nihilo secius viae, primis vero ne via quidem assentiri possem; instituendus ea item de re sermo paragrapho quarto

capitis eiusdem prioris fuit. Ic monarchia quidem rei publicae populi christiani, eui neque democratia, neque aristocratia admixta sit ut adversus meherium, reliquiasque quesnellianorum, sic adversus eos, qui aequiores nobis aut haberentur, avi non haberentur solum, sed etiam essent, a pagina f79. ad 239. eum veterum scriptorum, tum novorum in Petavit, ut Naucleri, ut Orsii argumentis firmata, vensum ad paragraphum quintum est, qui de Petro principe christimae monarchiae a Christo emsιituto inseribitur. Monarchieo enim administrandae regendaeque ecclesiae genere demonstrato. illud esse videbatur reliquum,uι quinam dictus primus omnium prineeps, atque monarcha a Christo fuisses, ostenderetur. Ouod si eae illis maiorum testimoniis, quibus ab uno gulernari rem ehristianorum publicam oportere statueram, Petro urimum eam principatus, eι dignitatem, et potestatem fuisse ιributam,

marifestum erat; tamen series ipsa rerum, atque institutus Ordo exhortabatur , vi id etiam decretum orthodo e religionis, quod ceterorum, quae sequerentur Origo eι caput esset, distincte fuseque exponerem, saerorumque bibliorum novi testamenti locis, ac patrum omnium I. II. m. atque insequentium saeculorum, librorumque liturgicorum ut occidentis ita quoque orientis reclesiarum consensione, et monumentis iis, quae reperta

in cryptis urbis fuissent, eonfirmarem: depulsisque eι multis, et prima specie gravibus argumentis haereticorum, ab iniuria vindicarem. Ouia

vero eaetremum quorumdam adversariorum in Paulo laevium esse 'amsidium animadverteram, quem saltem unum dicerent parem omnibus rebus fuisse Petro, hos equidem facile una cum illis coerceri, reprimique iudicavi posse, qui eum monarctiae ecclesiasticae susceptam ab se fuisse defensionem allimarent, tum monarchas initio duos, qui caput unum constituerent, Petrum Paulumque fuisse eisistianae rei publieae divinitus