장음표시 사용
121쪽
verbi semine per partes Fardulica. . sub caritatu tegmine terras petit Gemmanicas. Juvant tamen utraque, quod eo praecipue conveniant Leontium ad Germanos, Evangelicae praedicationis ergo, concessisse; neque ex illis , quaedam interim insignia ejus Apostolatus vestigia deprehendi, quisquam refragabitur: utinam ex aliis, ea aliquando magis illustrari contingat.
Investigatur temptu Leontiv obitus , , ad certam
acham primum re Vocatur PE usu As ERAM mihi iam long im , Leontium usque ad an circiter CCCCXLVIII. vitam pro traxisse, & hanc sententiam pertinacius cum aliis innumeris tueri non destiti, quousque Synodi Reiensis an. C CC C X X XIX. dc Arausicanae primae post an. duos habitae acta perpendens , Theodori nometn siubscriptioni Maximi Reiensis utrobique praepositum animadverti. Et hunc Theodorum, alium a nostro Leontis successore non fuisse , vehementius suspicabar , t im quod in illis desideraretur ipse Leontius celebrioris famae, & sanctitatis Antistes, cuiusque adhuc superstitis & operam Patres expostulas.sent, & ille ultroneus impend et , tum quia reliquae Comprovinciales Ecclesiae in praefatis Conciliis memoratos Episcopos sibi singulae vindicant, nullaque Theodorum deposcit, quem ratio temporis Foridulii tune sedisse non repugnabat.
Mout 3 ANT haec equidem , at non penitus convincebant,
nisi, cum longe pol hae incidens in Orationem Fausti Reiensis, de laudibas S. Maximi in eadem Cathedra decessoris, de accuratius unius aut alterius ex ea periodi contextum erentilans ,
122쪽
ECCLESIAE FORO JU LIEN SI S. 3s
Ians , & meae prioris opinionii errorem , ta consequentis dubitationis fundamentum aeque detexi ; sic ut ta Leonti j obitus epoche , ta successoris administrationis initia citra omnem controversiam stabiliti posse.videantur : si prius videlicet(quae vertisima sunt hanc orationem , quae inter Eusebii Emiseni homilias hactenus circumfertur, genuinum esse Fausti partum , eamdemque rursus in urbe , Ecclesia Reiensi pronuntiatam esse demonstremus.
NAM quod ad primum , quanquam initio de homiliae illius auctore mota fuerit quaestio penes Baronium, aliosque , qui Eucherio , vel Caelario eam adscribebant, melioribus tandem indiciis Orator certus factus est, nuncque uno ore agnoscunderuditi Faustum auctorem, qui Maximo in Reiensi Cathedra ,& in Lirinensis Coenobi j regimine successerat , quod egregie his versibus exprimit Apollinaris Sidonius: Urbem tu cujus, Maetacho que Anti es, di talpas Bo Accessor et s. Hunc, inquam , fatentur orationem illam funebrem in laudem S. Maximi elucubrasse ; quod nuper Hilarius in S. Honorati decessoris sui commendationem praestiterat. His enim insignibus se ipse prodit: disserens namque de Maximo a Foroiuliensibus in Praesulem expetito , eius inquisitionis testem se fuisse asseverat, quibus de Lirinensem , & Maximo coaetaneum extitisse satis patet: at se ejusdem fuisse successorem his verbis sub in
dicat: merito se mobo imputet beata ista Insula, ex hac uno , atque unico munere,licet multum erubescat ex altero ( ex Fausto se ilicet oratore :)at Maximi successor, & G:x bm alius non', quam ipsemet Faustus, ut satis probatum est. Sto neque in Ciuitate Reiens orationem dictam esse minus exploratum est; quod idipsum testantur verba illa quibus, ut Maximum Forojuliensi Clero subductum enunciavit,hanc nae
123쪽
tationem se terminat et gratias inter haec celesti di pensationi, proseo meritia queritur, pro vestras non invenitur. Moxque : non post longum tempus ( ut meminissis ) Sancto orbata Pastore populi preentu Ecclisia , piam supplexsiliis mandat legationem , Haec autem populi praesentis Ecclesia erat ipsa Reiensis , ad quam invitus adductus est Maximus, ut pluribus prosequitur Faustus: igitur Reij, dc ad Reiensem populum declamatus est eelebris ille Fausti Sermo Panegyricus. His positis, & elucidatis, resumendus est, ad assumpti a nobis argumenti definitionem, alter ejusdem orationis locus , in quo asserit Faustus per annorum septem spatium Lirinense Coenobium moderatum esse S. Maximum, exindeque ad Reiem sem infulam promotum : cum paulo ante proxima eremo Civitas hunc in Praesulem expostulans in In uia non reperisset. Illius autem haec sunt verba, sub initium: Hic ( Maximus 3 Limnensis Insula Sedem , imo Latebro petit, ubi a mundi , tanquam ab inimici perieulis tutis , multis laboribus desudatu, tanquam aliam ira
matrimonium Cturm , β, quasi annorum hebdomade transae a ( nam plenis septem annis ibidem christi gregem pavit) Rachel acquisiturus praesertur Insulae, praeparatur Ecclesiae. Et aliquanto post, cir ea medium ita pergit: Ambiebam illim diverse patriae, sed erit maxrme proxima eremi civitas, quae territorii , ac finium suorum incolam, metat proprium amplectebatur indigenam : ambiebat idum proxima eremi Civitas, qWa
inter locum hunc, in Insulam ( ut no interjacet; qua illi Asicione percusso, irassem parat egressum , ' longinquum meditatur exilium , dec. tum subdit: non poO longum terim , S. orbata Tasere populi pra- sentis. Ecilesia, Reiensis scilicet, ut superius. E x hoc utroque loco multa, eaque notabilia colligi dantur.& ex primo quidem , integrum Maximi in Insula regiminis tempus statuitur, ubi quasi annotum hebdomade transacta, id est septem pleutet anno praesecturam illam gessisse certum remanet. Igitur cum Honorato ad Arelatensem Metropolim assumpto
124쪽
av. CCCCXXVI. teste Prospero in Chronico , Maximus dig.nus habitus fuerit ( quod ait S. Eucherius) rui Fundator i e gubernacula Liranensis navo post te gubernanda committeret: ut compleantur septem anni ejusdem moderaminis, prestitisse Lirini Abbatem S. Maximum , usque ad an. CCCCXXX lII. quo in Reiensem Antistitem expetitus, de inauguratus fuit, pro certo sta
SEo quorsum haec, inquies Et qui ad Leontii obitus epochem E multum quidem: nam Iaitiis Sed is S: Maximi sic certis redditis, finis S .Leont ij aeque demonitrabitur, si , ex posterioris praecitati loci indagine , eliciatur Ecclesiam Forojuliensem
proximam illam eremo Civitatem fuisse, quae Maximum ipsum expetierit in Praesulem; cum non post longum tempus eundem Reienses in suum designassent. Etenim ex his duabus , quas Faustus memorat, Urbibus tantum virum invidentibus prima per se dignoscitur; haud enim alia ab Antipoli, Maximum territorij, ae finium suorum incolam dicere, eaque ratione uti proprium indigenam complecti poterat: nec in alio territorio cen batur Lirinensis Insula, nec censeri potuit. Altera autem Ecclesia quae Abbatem illum proxime expetiit, missa etiam legatione, facili item negotio nota remanebit, expendenti seriem verborum ipsiusinet Fausti: ambiebat illum linquit pr
xima eremi Civitas, quae inter locum hunc , in Issulam , ut nosio, iu-terjacet. Ubi vides duas duntaxat Urbes enumerare eremo Lirinensi proximas s at quaenam, quaeso , post Antipolim propior, quam Forumduli j Neque Nicaea, vel Cimelium , neque Vintium , neque Tauroentum Foridulij comparatione Lirino proxima dici possunt: at quod rem omnino conficit, nullum ex oppidis illis inter Reium, de Lirinum interjacet, dc Forumsuli j duntaxat recta a Reiensi Civitate , ad Insulam medium remanet. Unde de haec sola Sedes Maximum solicite
125쪽
dix DE INITII sinquisivit 1 eum non longe posthac Reiensis suo viduata pastore, hunc quem sussceret, reperire meruit.
UNox ecce tibi uno verbo fixa, firmataque Leonti j obitus, vel administrati Sacerdoti j finis epocha, assumpto enim ad Reiense solium ( uti probavimus Maximo an. CCCCXXXIII. dicere cogeris Leontium prius a moderamine desiisse, quo potuerit Ecclesia Abbati Lirinen fi infulas detulisse, paulo antequam Reiensi praefectus fuisset. Quae sane deductio Claronologiae multorum errores emendabit, gressusque nostros se recte imposterum diriget, ut nedum nostrorum illius aetatis Praesulum seriem planam, & continentem, sed & Reiensium etiam catalogum emendatiorem datura sit.
A ulti laudum , praeconiomm tituli Leontio ex haesChronologia adempti. Harony , Savaronis de quadam Epistola pollinaris Sidon , varium, ance que iudicium,SINGutArex est, invidiosum tempus . cui solitum antiquis vel
dignitatem adimere , vel minuere, nusquam in Leontii famam desaeviisse. Quidni tanta fuit illius nominis celebritas, ut nedum toto sui splendore , sed & quodam incremento ad posteriora nostra tempora decucurrerit. Etenim licet eo quo floruit saeculo, plures hujusce nominis Praesules extiterint satis celebres, vix tamen de eorum gestis en comi j apex observabitur, qui continuo a majoris famae scriptoribus, Leonti j nostri propriis laudibus non sit adscriptus. Obvia sunt indebitae illius iat ita loquar , commendationis exempla , illudque in. primis
insigne, de Apollinaris Sidoni j Epit ola III. li VI. in quoe
126쪽
Leontium Episcopum, ad quem scribit, hoc praeconio extollens : cum nostra mediocritis aetate mite, tempore dignitatu, privilegia
Iaci, laude scientiae, deno conscientiae me a faιile miniatur, &c. hanc ipsam ad Forojuliensem nostrum direxisse asseritur. In ea sententia fuerunt aliquando Auctores nobilissimi Baronius, &Savaro ; fuerunt, inquam, nam circa eam diu disceptatum inter illos : Et eum peculiaris sit illorum controversia , variaque variis temporibus variata, &revariata opinio; placuit horum sententias seorsim exponere; haudquaquam eo animo. ut tantis viris, tantumque de re literaria bene meritis lapsum
exprobrem . quod esset vitium pueri u jactantia ( ut ait August. Epist. XIX. quasi nostro nomini famam, Viror ill res accusando quar remus: quin potius hare ipsa adducimus, ut illorum in scribendo diligentiam, verique dicendi studium (quod reapse tantum fuit, ut semel assirmata hinc inde retractare non fuerint veriti) commendemus. E T primum Baronius adan. CCCCXLV. ubi de controversis Arelatensium, & Viennensium, haec habet. Leo Tontifex preficit Leontium Episeopum , ut ejus consensu suturae Oxed: iv ia Pro- mincia celebrentur. Erat Leontim isse Episcopiti Fori viij in Gallia Narbonen i celebru sama et is, ad quem extat Sidenh Apolliv. istola, qua
ipsum hu laudibis ornat: nostra mediocri ad aetate mitae, dono conscientiae,
dic. hujus quoque meminit tu Episti. ad Baph bb.VlI. h. VI. ita Baronius Rursus idem ad ah. CCCCLXV. Grai, inquit, Epistola Uilari Tapae ad Leontium, se eratium, O Uictorium his os , quili I A- ligat causa cognitionem Esredunensis hi cori. Et paulo poli: Porio Leontius primo loco positio inter Episcopos, et cujus Eccusia Antiste: fuerit nulla sit mentio, hia. tamen istam ipsum laudatum ab Hilario Arelatensii in oratione funebri S. Honorati , quem Forduben em Episcopum eundem opinor este, ad quem extant Sidonii Apollin. btera. SAv ARO Claro montanus Praeses, eruditus Sidoni j popularis
sui Commentator, in editione prima libri illius, haec sci ipsit:
127쪽
Baronitia evsr doctus, Annalium tomo sexto pene misi persuaserat, brum . ad quem scribit Sidoniis , Leo ut tum esse Foro, ensem Discopum, quae persuasio erranea est. Leotituta fuit quidem Forbuliensis Episcopus , sed alius ab icto, ante istum Episcopam Burdetallissem. Ad istum Savaro tunc vult datam Epistolam. Rust sus Baronius, visis Sirmundi in Sidonium commentariis , ipsius diligentiam collaudat, ec sententiam amplectitur, qua Leontio Arelatensi Epistolam illam adscribit. Unde primam sententiam mutat, & repudiat.SAvARo secundo , in editione altera sui operis priorem sententiam retractat, erroneamque illam quam exi stimaverat Baroni j opinionem, re maturius pensata amplectitur , hanc que Epistol. ob. VI. III. sextamque lib. VII. Leontio Forojuliensi p6stlimini j quasi jure restituit, & ad judicat : eumdemque itidem Senectute evenerabilem, doctrina , in eruditione pollentem
celebrat. Vultqde itidem eum subscripsisse Concit. Lugdunens, & Epistolae Fausti; Lucidumque Presbyterum ad eum suo retractationis librum direxisse , quod existimavit Baronius av. CCCCXC. AT nedum tamen disceptationi modus ponitur et Annalista squidem ad tertiam sententiam convolat, re qui primum Foroiuliensem, II. Arelatensem, III. denique (quod fuerat primum Savaronis judicium ) Burdegalensem Episcopum Leontium illum fuisse astirmat, de quo Sidonius locis memoratis.
Haec autem, Tom. Annal. VII. an. DLXVI. Senioria itidem Tur,
degalensis Epitaphium apud eundem Fortunatum extat a I heodosio scriptum , de quo ut haberi mentionem apud Sidonium Appollin.hb. VI. Epist. III. bb. VII. EpiJ. VI. Neque enim alium illum ex Elimo a Leotitio seniore Burdegalensi, aetate , nobilitate, is sanctitate
MIRA sit hic lector incertitudinem, & dissicultatem Hictoriae, quae consummatos viros ita varie vel haerere , vel er-
128쪽
tare compulit, ut uterque, quod notatu dignum , veritatem. quam semel assecutus fuit (adeo haec ingenia hominum fugit sontinuo subsequenti opinione rejecerit. CAETERuM & Baronii & Savaronis oculatissimorum scriptorum sententia varios utrinque (prout quisque plus e aeteris apere gestit, & majorem inde patriae, vel regioni gloriam vindicare satagit) posteriores Seriptores attraxit. Imo ultima Savaronis, quae Leontio nostro Sidonianam Epistolam adscribit, tam jejuno fundamento nixa, & penitus falsa, plures duabus sequentibus, quarum altera vera , altera saltem verismilior erat, adstipulatores incitaviti antiquis, ut mos est, rem centioribus facem ad lapsum praeferentibus. Post Savaronem namque Robertus , Sammarthani fratres in Gallia chnfana, Andraeas du Saussay in Martyrologio Gallicano. Guelaeus io Prae alibis Massiliensibis, Bertellus in Rei et isma . Dufour insuo Leontio, Lirinensis Chronologus, aliique in eundem sensum pedibus ivere. SED nil attinet nunc eventilare cur potius Leontio Arelatens, quam Burdegalensi sit adjudicanda toties memorata Epistola : hoc enim esset extra limen excurrere; imo, cum & ante me , rem demonstraverit R. P.Jac. Sirmondus, actum agere et cum id solum probandum assumpserim, Leontium illum, nostrum Foroiuliensem non fuisse , quod, praecedenti capite, satis superque stabilitum est. Qui enim Sidonius, omnium consensu, Pontifex inauguratus circa an. CCCCLXXII. potuit ad Leontium Forojuliensem dedisse literas, qui ab annis cli citer quadraginta, nempe CCCCXXX l I. vitam, & Episcopatum glorioso exitu compleverat.
129쪽
Contra Tersiae inter Arelatensem et Viennensem na ule expositio: Si au illius fuerit quasi sequester Leontius , ex rescripto S. Leonis Papae 8 Insignis Martyrologii Gallicani error detegitura CEctastis illa sui satis innotuit) Sidonii Epistolam. lib. VLneque tam constanter, neque ab omnibus Leontio Foroiuliensi adjudicata fuit, sed quod omnium ore, & omnium cal- . culis tributum eidem fuit honoris insigne, illud est , quod Leo Pontifex Epistola LX XIX. confert cuidam Leontio Episcopo quem solum in Viennensi Provincii cogendarum Synodorum voluit habere facultatem; ex occasione controversae quae inter Viennensem, & Arelatensem Praesules vertebatur. Ea autem antiqua nec hujus saeculi fuit disceptatio , qua Metropolitae illi ut omnibus innatum dominandi desiderium dominatur) pro Sed is quique suae primatu plus nimio contendebant. Coacta jam fuerat ineunte saeculo Augustae Taurinorum Synodus, in qua quidem Patres liti finem imponere, sincerius,quim felicius, allaboraverant. Illi siquidem non ex Gallicanis Ecclesiis sed ex Italiae potissimum finibus convenientes, genuinum rerum statum haud per se edocti, privilegiorum Civitatum, de Provinciae amplitudinis notitiae prorsus expertes(quod satis primo canone significant) haud definitivum judicium, sed interlocutorium, ut aiunt, duntaxat ferre potuerunt; quo placuit : ut ea Civitas totiuae Provinciae Primatis honorem obliveret, quae se probaret esse Metropolim. Qua quidem definitione, haudquaquam consopita querela, novarum altercationum semina
130쪽
mina pullularunt , quae & praesentium periculorum occasiosuere, & Romani Pontificis auctoritatem expostularim t. ET E Ni M Hilarius Arelatensis ex praesumpto sibi iure, quode civitatis suae splendore, Constantini beneficio, multum si pra Viennensem adaucho, etiam vindicabat, Projectum, de Celidonium Viennensis Provinciae Praesules deposuerat, aliosque eorum sedibus suste cerat. Hi Leonem Papam adeunt, apud quem de injuria conqueruntur, quos cum pedestri itinere, ut causam tueretur , secutus esset Hilarius, de subodorata mente Pontificis, gestis haud patrocinaturum persensisset, ante latam sententiam, Arelatem , insalutato Leone, rediit. Quo sane facto tam graviter in Arelatensem commotus fuit Romanus Pontifex , ut ex convocatae Synodi judicio, ejus in exauctoratos Antistites explosa sententia, lisque Viennensibus adjudicata fuerit. Ne autem posset in posterum Hilarius nova moliri,
seripsit Epistolam illam , ( de qua nunc ) ad Disopsti Provincia
Viennensii, in qua, postquam omni convitiorum genere ipsum seriit, lepideque simul, atque acriter subitum illius recessum carpsit, his verbis: Itis eratus supervenit, improuisu abscessit,
cursu, ut didicimus , celeri itinera multa conficient , es per longinquo Provincias, tanta immaturitate, discurrent, ut e ideatur gloriam Ascurrili Velocitate potius , quam de Sacerdotali moderatione captasse, &c.
eidem insuper cogendi Concilii auctoritate interdicit i quam
Leontio committit, praevia hac illius commendatione : Et quoniam eveneranda e emper antiquitas , Patrem , es cevsopum nostrum Leontium hae, si mobu placet, dignitate molamus decorari s ut praeter ejus consensum non indicatur a sanctiate mestra Concilium, is a motas omnibu/, quemadmodum metussas ejus , di probitas exigit , bonoretur , Metropolitanis privilegii sui dignitate servat .HANc igitur cogendae Synodi potestatem , personaleque quoddam Metropolitani ius in Leontium nostrum referunt Scriptores celebratissimi Baronius, Sirmondus, Savaro, Saus