장음표시 사용
131쪽
sayus , Cl. Robertus, Sammarthani, H. de Noris . ex Het rodoxis Da. Blondellus, de , ut video, Quesnellus ipse, novissimus Leonis operum eximius illustrator: illi omnes, inquam , de quotquot alii, vel ex Leoniij, vel ex Epistolae Pontificiae occasione disseruerunt, totidem Leontio Forojuliensi tantum praerogativae tributum esse conveniunt. Atoue illis hac in parte non adhaerere eo gravi is sustinemus, quod nos de Leontio notabilia, hoc qualicumque opusculo, pandere proponentes , praecipuum tamen istud resecare cogat potior adductae Chronologiae auctoritas, quae penes nos praeponderat, validiorque videtur memorata Scriolorum consentione. Cum, enim Leontium sinem vel vivendi, vel regendi fecisse circa ax.
CCCCXXXII. superius probatum sit ; Leonisque Epistola scripta fuerit Valentiniano Aug. VI. Cos. cujus consulatus cadit inare. CCCCXLV. non potuit illius rescriptum suscipere Leontius Forojuliensis Antistes, qui ab annis jam XIII. alterius nominis successorem habuerat Theodorum. Si cui tamen ista Chronologia, vel Fausti vel borum interpretatio non placeret, malletque tot, tantosque antesignanos, in Leoniij praeconium concinentes , quam ductorem praeposterum, ejusdem laudibus qua lantentis detrahentem sequi ; quin . imo& si illi conjecturas, de argumenta nostra melioribus eve tere contingeret, (quod tamen minus nunc timemus, quam dolebimus) non tamen continuo recipienda essent inserta in Martyrologia Gallicano , cuius Auctor , qua ex veris, qua supposititiis Leontii gesta , grandi verborum cothurno, concinnans, ad Tal. Decemb. ex verbis ejusdem Leonis Epistolae mi-m is bene intellectis, in alium errorem impegit, quem declianare immonito non tam esset obvium. Hunc autem eo festi nantius praestat detegere, quod liber ille sit veluti promptuarium, e quo , quotquot scioli Leonti j res prosequuntur, aut ex Ambone declamant, orationis argumentum , & Auctoritatem
132쪽
desumant. Ille igitur Hilari Papae rescriptum adducens s est autem au. CCC CLXI V.) contra aulus Mamerti Viennen is Archiantistitis, qui Diensem Episcopum, injuria Metropolitae Arelatensis, vi etiam adhibita, ordinaverat, detorquet, refertque verba Ponti fiet j illius rescripti, ad praememoratam Leonis Epistolam; testaturque tale a Mamerto attentatum fuisse in praejudicium collati dudum privilegi j a decetare Hilari, Leone, his omnino verbis: Tontifex , Hilarus, Zelo inpostolico
exardescens aculeatas hiero ad Episcopos harum Trouinciarum direxit,quibis irrogatam Leontio Iancto Iratri ( ait) es coepiscopo , luam com- Patavit injuriam s nihilque juru, in honpiu ipsi delati a decessure sua
Leone, pro tutela observantia disciplinae, in excidio confusionia ac rarum recularum declarat potuisse ut a contumelia imminui. Hactenus Martyrologium Gallic.A T , Deus bone, Hilarus Pontifex, hac in Epistola, Arelatensis tantum Antistitis (qui Leontius itidem vocabatur injuriam vindicat, quod non distinxit Martyrologi j auctor, insuperque non coactam citra legitimam potestatem Synodum , sed ordinatum , contra Canonica statuta, Plaesulem causatur. Quisquis enim fuerit ille Leontius a Leone commendatus, priorem qυidem habuit cogendae Synodi facultatem, aetnusquam ordinandi Episeopos facta fuerat illi potestas. Quin& haec illi Leonis rescripto adempta erat, cum sub sinem (uti meminimus Metropolitavit privilegij si dignitatem servatam esse melle, pronuntiet; quam sciunt omnes primitiis semper circa Pontis cum unctionem versatam esse. Sed qui plura des derabit, consulat ipsam Hilari Epistolam, quae ordine est undecimalom. teri. Concilior. in qua majora lapsus illius argumenta animadvertet: sub finem enim constitutum fuisse conspiciet: ut qui Diensibus a Mamerto consecrat ira ess, Leonti, Arelatens Episcopi, a quo consecrari debuit, arbitrio con semetur , &c. quae tam manifeste lecta, mant, hane non ordinarij Antistitis, sed Metropolitani esse, &
133쪽
roo D E I N IT II sagitari querelam , ut mirum sit, qui illa virum eruditum
Traditio Ecclesia circa S. Leonti j Uartyriam haud l
viter reprobanda: Uvandali Africam occupant di, , Piratica in oras maritimad terribiles evadunt. ET s i superius memoratum a nobis sit quanta solicitudine
cavendum voluerit Ecclesia, ne quid temere inter Sanctorum gesta inscriberetur , qui tamen male feriatus homo haec ita intelligenda putaret, ut laudabiles Ecclesiarum traditiones, quae vel ab eorum temporum scriptoribus consgnatae non sunt, vel licet conscriptae ad nostra non pervenerunt, rescindere fo- ret liberum, hic uno ictu, non peculiaris alicujus, sed universae Ecclesiae Historiae fidem nutantem ex parte redderet, Min utramque obscuritatem omnium maximam inveheret. At longe secus factum est: Nam de illae antiquarum Ecclesiarum traditiones receptissimae apud cordatos semper fuerunt, quae cum probatorum auctorum testimoniis non adversentur, nec rationi temporum contradicant, piam , religiosam , probabilemque fidem prae se ferunt. An autem quae de Leontii Martyrio apud nos huc-usque perseveraverit , talis fuerit, necne E erit legentis judicium. A C primum nulla rationi repugnare videntur, nam cum certum si , hoc tempore Uvandalos Africam , quam ab CCCCXXVII. invaserant, variis cladibus populatos fuisses fieri potuit, ut eadem Gens Barbara, quam sub nomine Transmarinae indigitare videtur Legendarium, ad nostiam etiam oram appulerit, Civitasque ultima metuens pericula,
134쪽
sub eertae pecuniae solvendae sponsione, pro qua se obsidem constituerit Leontius, perniciem declinaverit. Cui conditioni libentius acquievisse Barbaros credi potest, quod hi non neocientes quanto populi Catholici suos amore complectebantur
Episcopos, eum unico Leontio summam citamque solutionis securitatem in patriam reportabant. Et haec est prorsus Eccle-sae nostrae traditio, & quod patrei nossis narraverunt nobi .
Quin hic insolens, aut sidem superans e nunquid illud fuit semper, ex praecepto Dominico, boni Pastoris osticium animas pro ovibus ponere & quem Sanctae administrationis partes omnes complevisse Leontium jam vidimus, hae ultima caeteras consignare voluisse , quid nisi illius sanctitati consonum E Sane haec erat saeculo illi innata felicitas, ut Praesules pro commississbi populis agoni sando, non tam vellent se impendere, quam superimpendere, plusque Christi de eo mandatum viderentur supergredi , quam implere. Crebra , apud eosdem Uvandalos extabant commendandae illius Charitatis exempla, sed illud inter caetera mirabile , quod etiam tunc Leontio forte ( ut passsim traditur) praeluxerat, Paulini Nolani facinus, quo, ut viduae filium unicum a Uvandalica servitute liberaret, se ipsum, ejus loco, captivum sussici passus erat. Unde & si cujus
animum moveat, vel assensum remoretur repentina illa potentissimae Urbis obsesso, non inficiantur aliqui hanc simili ratione fieri quac xraatenus potui sse Leonti j deditionem, ut nimirum pro aliquibus e popularibus in captivitatem adductis, vel adducendis, vel servituti, vel neei se ipse libens addixer t. Quod in horum alterutrum aeque quadrare possint solennes illi,& cotidie recantati triumphi illius versiculi : Leontuti Domini Uerm imitator, ac cometiis populi salutia amator , se ipsum uanssuneri, fit g etu strator. SED ut ut si, cum hancce nostram Leontii sanctitati de
Martyrio idententiam apprime convenire nemo negaverit,
135쪽
utrum haec rationi temporum cohaereat explorare nunc e re erit
Igitur Uvandalis rerum in Africa potientibus aliquot annis ante Leontii obitums m n discrepat Chronologiae ratio, quin illi hanc in regionem nostram , populationem moliri potuerint. Etenim morem tunc Uvandalis fuisse, patulis suis excursionibus, Provincias sinitimas depasci testantur explicatissime omnes illius aetatis Historici; inter quos praecipui Victor Vbtens. lib. I. de persecut. Uvand. Procopius lib. item I. de bello venae qui non modo Africam horum persecutione contritam esse, sed & multas Romani orbis Provincias, Siciliam, Illiri cum , Italiam, Sardiniam, dcc. persidae gentis immanitate ingemuisse non semel a Ermant; cum videlicet saevus eorum Dux Geinsericus Catholico nomini infensissimus , annis singulis, maritimas oras infestaret. Pro quo valde in rem noctram observatu digna sunt ipsius Procopij verba , loco citato: iosericis mero initio (inquit continuo longas fecit praedando ,
populando incursiones, nunc in Siciliam, nunc in Italiam , Civitates ira Aper partim diripiendo, partimsolo aequaudo. Ubi evero omnia delevit . ad Orientis conversia Imperium, Illiracum omne, simul Pelopone-μη , hisque adjacestes Insulaea cum reliqua Gracis invadit. Ad Italia, rar um , Siciliamque reversis , quidquid erat reliqui diripuit. Uerum cum e Cartagino quondam portu, passis melo, soluturus esset, ivterrogatus a Nauclero quo tendere populabundus veletet ; ressondisse: quo Demimpulerit. Adeo ex nulla causa in obvios quoscuoque hoctiliter serebatur.
Hucusque Procopius. Doluit & infaustam aetatis hujus vicem nobilis & coaetaneus Scriptor Sidonius tu Panegirico tanthimio dicto, hoc eleganti carmine.
e meo vatum , coo olim fregit iis in Imperij fortuna rotis. Hanc Uvandalis basium t in in noctram numero a classe quotanno
136쪽
Hic igitur jam habes anniversarios hostes Uvandalos classe maritima in Provincias nostras irruisse, horumque furore vel direptas urbes, vel solo aequatas i sed & iterato in Siciliae, de Italiae partes diversione facta, quidquid erat reliqui absumptum esse. Cur ergo & Fori viij pedem figere non potuit, de in Urbem hanc , juxta illius traditionem desaevire classis illa,
quam & in omnem viciniam, & longe ab Africa remotius ea- cucurrisse, ex dictis habemus exploratissimum ENON dissiteor tamen has praecipue Uvandalorum incursiones post Valentiniani obitum contigisse, quo& illas etiam referunt Scriptores praelaudati: unde cum Imperator ille finem vivendi fecerit octavo suo cum Anthemio consulatu in an. CCCCLV. incidente, non potuit, inquies, tam infelicia tempora vidisse Leontius, qui jam ab annis X XIII. diem extremum clauserat E Sed nil cautae apparet aliquibus, cur & Valentiniano adhuc superstite, nova moliri non potuerit Gers ferox & infida, quae audaciori omnium facinore nobilissimam Romani Imperi j portionem , Africam jam invaserat. Nam reextra eam longe ante Valentiniani excessium piraticam exercuisse constat ex auctiori Chronico Prosperi , qui sub Consulatu Valentiniani Aug. V. de Anatolij cadente in an. CCCCXL. Siciliam a Geiserico immaniter assiictam annotat. Et id ipsum peremptorie evincit Paschasini Lil betani, vel Lilybei in Sicilia Praesulis eruditione praestantissim Epistola, data av. CCCCXLIV. ad Leonem Papam , se octo Paschali, in qua,ta Uvandalos Insulam depraedatos esse, multosque captivitati mancipasse oculatus rerum testis, harumque pars magna his
verbis refert: Aposto tus e Destra Scripta Diacono P anormitaVae Ec
clesie Silano deserente percepi, quae nuditati meae atque aerumnu , qua amarissima captivitate Iacimte ivturri , solatium in omnistri, at ue
remedium attulerunt , coelesti rore animum recreantes , atque om e
quod tristi sperat absterrentes. Quod Lilybetani te ilii mo-
137쪽
ro DE INITII snium probat Ado Viennens. in Chronico. mandali carth
gine capta , Siciliam qua se delevem ut, cujus captivitatas Lilybet nus Autictes Pascapus in Epistola quam de ratione Paschato Papae
Leoni cripsit memivit. Scio doctissimum Annalistam ad annum CCCCLIV. in quem hanc Epistolam erronea putatione ablegat,sentire hanc in Siciliam per Geiseri cum impressionem hoe
anno factam diversam ei se ab illa : cum poct Valentiniani obitum , inquit, omnibus illis potitus VI Insulas , sub tributo redegit , a quo in eo non discedo; cum propius vero sit Tyranum, cui ex Valentiniani morte creverant spiritus , tunc majora molitum esse, apertoque marte, pansisque velis oras maritimas inses.lasse, de vectigales primum fecisse. At potuit prius ( quod refecit) has ipsas raris excursionibus quassare, quae posteriorum comparatione leviores, Scriptoribus illis visae fuere, qui earum initia , post suprema Imperatoris fata referunt. Imo re revocat mihi in memoriam Paulini praelaudatum factum eo dem Uvandalos ( S. Gregorio Dial. lib. II l. cap. I. adstipulatore 3 piratas agentes in Campaniae partibus , multos ex iis captivos in Africam adduxisse, quos Palloris sancti indefessa charitas , tanquam victoriae suae tropaea, captivitate solutus, secum Nolam , magno omnium plausu, reduxit. Quod etiam plane evinceret ante Valentiniani obitum Barbaros has regiones esse populatos.
Sto huie, de Paulino, Vulgatae historiae aegre plerosque
assensum praebere vides, alios fidem omnem denegare, validisque argumentis subverteres quod cum chronologica ratione minus conveniat, inter quos tamen haud scio an. V. Cl. Petrus F. Chi Metiusmin suo Paulino illustrato rem omnem componeret
intendens , hanc ipsam majoribus difficultatum latebris implicarat, dum Paulini deditionem ad ea Alarici tempora r trabit, quibus post Romam occupatam an . CDX Campaniam, reliquasve Italiae regiones populari victor Tyrannus non desti-
138쪽
tit. Quae nedum cum ipso S. Gregorio pugnant, tantum abest ut ejus fidem liberent i sed etiam cum S. Augustino , qui lib. de
cura pro mortuu cap. sec. Paulinum non in Africa conterraneum
suum , sed Nolae consistentem agnoscit post Gothicam illam
impressionem , ut egregie notat Baronius ad praefatum an . num.
XLVI. igitur si non toto coelo , saltem toto mari aberrant, oui ea tempestate S. Paulinum in Africa quaerunt. QuANTo haud dubie probabilius opinatur Ferdinandus Ughellus, quem audio tomo VI. Italiae Iacrae in Elencho Praesulum Nolanorum , alterum juniorem Paulinum exhibuisse , circa hujus quinti saeculi finem. Quibus autem rationum momentis E an ut illi hanc deditionem accommodet, adeo ut S. Gregorij auctoritas visa illi fuerit ad illud additamentum suffciens E asseverare non possum, cum liber ille ad manus meas nondum devenerit. Suspicor tamen: Cur enim Historico versatissimo , tanti Pontificis assertio ad id susticiens& idonea haberi non potuit quando viris eruditione & piet ite praestantibus non repugnat, ex ea, duos hujusce nominis P aesules conjectare, quo eorum alteri, juniori videlicet, quae S. Gregorius consignavit, adscribi possint. A T utcunque se habeat res, a qua nec Ecclesiae nostrae fides robur omne mutuatur et ex illo tamen de praecipuis Uvanda-loruin invasionibus, post excessum duntaxat Valentiniani acti alis, patefactae Chronologiae momento , spontaneam Leo - iij oblationem & exilium convenientius in subsequentem illam 'epocham rejectum iri non inficior, unde de illud inquiri jure
139쪽
DE INITIIS CAPUT XXIII. Unusne. an Duo Leonti Uuinto Ecclesia saeculo Foroiu
liensem Cathedram tenuerint: DIrrici Lis intricataque haud dubie Quaestio, quae me
diutius occupatum tenuit, & cunctabundum. Nec tamen
hactenus nodum me dissolvisse glorior, cum utrinque non nisi dubitationes, & conjecturae militent. Sed cum aliae tamen aliis graviores occurrerint; has hic me in medium proferre queri nemo poterit: nam (docente minutio Felice in suo OH mio nil indignandum dolendumque , si quicumque de Dimino quaerat, sentiat , proterat, cum non disputanto auctoritas, sed disputatiotiuipsius meritas requiratur. Itaque habeo hic ego praecipue quod quaeram, quid sentiendum, aut quid proferendum sit, non tam mei, quam eruditi Lector is hae partes sunto. CuM enim S. Leontij gestis saeculum integrum plerosque Scriptores assignare notaverim , alios quaedam adscribere , quae unico convenire non possunt, lassiciens hic inquirendi argumentum , unusne an duo hoc ipso saeculo Praesules sederint, adesse censui. Et quidem variae in utramque partem expendi
rationes poterunt, quarum omnium tamen robur, cum ad
ductis tui . XIII. de Leontio auctoritatibus, innitatur; has, antequam judicium, Lector, proferas, sub conspectiam retulisse multum juveriti quo & planius, & certius definire tu ipse possis, quaenam aliis praeponderent, fixumque deinceps maneat, vel unicum Leontium Episcopum, & Confessorem duntaxat , vel ipsum simul & Martyrem ; vel denique, media via inita, conciliatisque invicem pugnantibus in specie
140쪽
ECCLESIAE FORO U LIEN SI S. io
documentorum assertionibus, duos agnoscendos esse, quorum alter Confessoris honore inclytus, alter Martyril palma venerandus Sedem hanc nobilitas int.
Ex tanta autem ( ut quod conjicio exponam ) testium nube,
ex domesticis, externisque testimoniis coalescente, quorum aliqua Leontium Episcopum, & Martyrem , alia Episcopum Confessorem duntaxat exprimunt, quod ex istis penes me plus habet ponderis, non aliud est quam Martyrologium M. S. S. Sabini ab annis D. excussum , Si ab Gallicani Martyrologij Auctore ad calcem operis exhibitum , in quo haec observavimus. Die XVI. Novemb. in urbe Forosuliensi Depositio S. Leoniti Episcopi,
O c o fessores. Quo , ut vides, non solum in diem ab eo plane diversum , qui Leonti j Martyris natali adscriptus est, ejus festum reiicitur, sed explicate Depositionem indicit, quae proprie Confessorem indicat. Cum autem exactiori Chron ologico calculo adversari satis videatur Leont ij senioris, S. Honoratiamici vulgatum Martyrium , quod ipso, ut probatum est, an. Christianae serae CCCCXXXII. decedente M vandali nondum ex Africa in hanc Provinciam populabundi pedem intulissent, Confessor iste tantummodo dicendus veniret, idemque plane esse conjectabitur, cujus depositio ex praelibato Martyrol ad XVI. Novemb. refertur.
Quo D enim hac sua aetate Leontius Lirinensum fautor, Martyr non videatur reputandus , sed Confessor, non quidem petendum existimarem ex illis Hilari j, in oratione S. Honorati vel bis saepe dictis, quibus Leontium Sanctum virum, in Beatissimum hiscopum, nulla Martyr ij mentione habita nominat, cum utique ipse Honorato superstes fuerit, sed cietque adhue Fort-Julij, dum Arelatensi, Panegyrico Sermone parentaret Hilarius; sed ex eo magis adstruerem quod Arelatensis III Concili j Patres in compositione controversiae T heodori