De verbis latinis in uo divisas desinentibus

61쪽

In graeca lingua unum exemplum idque incertum exstat:

peri aut . ing. dee St, pl. imperat. κεκλυτ Cet. Si haec formatio ad perfectum latinorum verborum per tinet, in aut 3 Sing. 'ne-nov-it XSpectum HS quae quidem forma in uit latere potest. Sed et alia re reputanda est. Ut iam multi viderunt, pers sing. pers medii pro eadem persona pers activi in lingua latina usurpatur , D. ut tutudi

8pectamus. Solitis autem formis plui, ut, ut comparatis onfendit, quod reduplicatio in his verbis abiecta est. Quod plerique tum accidisse credunt, cum accentu terminationem feriret, . . in singulari numero, unde impulsa re duplicatio in plurali quoque abiecta esset R. Et ut novam de reduplicatione missu Oniecturum pro feram, quoniam offendunt perfecta plui, ut, ui tetigi, pepuli, cecidi cet. cogitari potest, cum verba in uo exeunti compositulare usitatiora essent quam simplicia, formam Ompo Sitorum

62쪽

in hoc quoque tempore uiui 88e. Namque reduplicationem incompositis fuisse abiciendam ostendunt attigi, compidi, inoidi sim . A quorum verborum simplicia obsoleta erunt vide supra p. 32), ea quoque huic rei admodum favere potuerunt. Utcunque est, Sive causa re duplicationis abiciendae haece8t, Sive alia, certe pers lat. ' sing. 9 et u pers medii translatam 88 pro comperto habemus. Atque ut ad cetera per-Sona pers Sing transeamus, Si antiqui SSima harum per8ODurum formati Servata est, paradigma in singulari hoc misso videtur l. 'pe iuv-s, 2 'pe lov- isti), 3. 'pe plov- it). Quod Vero noeentus iam tempore prolutino ad syllabam reduplicationi transpositus est, 1 r. caedo, o cidi, occido, cano, cecini occino et . in paradigma ita mutundum erat: l. pepluvi 2 γ6-

plovisti, 3. 'peplovit, unde re duplicatione sublata et solita scriptura adhibita notae formae prodierunt plui, 2 pluisti, 3 pluit. Namque i diphthongum, cum eundem, quem informi praesenti per plovis perplovit, ubi asseentu antecedebat, locum teneret, in ii attenuandam esse iam vidimus Supra p. 32) Numerus autem pluralis, ubi leviori stirpis formae certa

tudi': tutudimus cet. hanc in lingua latina antiquissimum habuisse flexionem videtur l. 'pe iuv- imu8), 2. 'pe iuv- i8ti8), 3. 'pe pluv- erunt), unde facillime luimus, pluistis, pluerunt

Paradigmate latino ita constituto inspiciendum est, num omnia verba huc pertinentia illam Seriem formurum percu rerint. Id equidem ego Pauca enim verba, quae quidem antiquissima sunt, hos mutationi gradu habuerunt, alia eaque recentiora formus illorum similes extemplo induebant namque ut verba aliquot denominativa, quae posterius nata iant, in tempore prae8ent analogiam ceterorum sequebantur, ita in

63쪽

perfecto figurando multum valuit imilitudo. Cum iam para digni illud pluo plui, tuo lui absolutum esset, credibile vi

detur rationem acuo acui, tribuo tribui et inde creatame88e, neque liter minui, ternui explicanda, quippe quae nuliteras, praesentis illud additamentum, in perfectum et upinum inculcata exhibeant λ. Cum autem verba denominativa nullam aliam perfecti formam nisi in ut desinentem ostendunt, id quidem indicare videtur verba primaria hanc terminationem accepi88e, priu8- quam illa perfectum formarent.

Atque linguae latina vel ipsi italicae haec formatio tribuenda est, quod in lingua indoeur verbis denominativis perfectum deerat certe in lingua anserit huius generis verbis

praesen Unum tempta fuiSSE , cum cetera tempora circuitioneus fingerent, et in lingua graeca novam formationem, literae Ope inventam esse reperimus R. Quare sati monstratum puto latina verba denominativa in perfecto Ormando nihil novi praebentia ad 'exionem primariorum Se applicaviSse'.

Supra ostendimus flexionem plui, pluisti, I9luit, pluimu8, plui3tis, pluerunt iustum esse et legibus linguae plane convenientem. At formae tamen inveniuntur, quae huic exemplo

non consentiunt foverint Macrob.)β, fuerim Naeu com 88 Ribb.) qui locus non certus mihi videtur , fuimus Enn. ann.

64쪽

luit ibid. pliuerat Men prol. 63, adnivit Enn. p. Prisc.' episti it Paul. Dia c. p. 70, 3 .

Quarum formarum v longam exhibentium cum maxima pars ad perfectum verbi esse pertineat, a re proposita alienum non est antiquissimam huius perfecti flexionem in me morium reVOeare. Ut notissimum est, scr. abhiuva, quod ad stirpis vocalem attinet, a ceteris perfectis differt. Cum cetera faciunt vidua, susp4va, dudh4va cet. solitarium est abhuva, ne dubium videtur, quin haec differentia ad tempus indo- eur regrediatur. Veterrimum huius perfecti paradigma rustituens STHOFF scr. abhuva: abhuvim novata existimat, ita ut, cum principale formae Ser. 'ba-bh4v-a 'ba-bhusu r) md propter vim formarum, quae 8Sent Opi perf. ed. abhuyst8, babhuysti, pari mase bath uvan, ubi u Oculis iusta esset, ad formas babh4va babhunimi transiissent, u longa in Singularem quoque numerum induceretur, unde a-bhuna: abhuvinaci. At que mutationem plurali antiquissimi be-bhu mem ad be-bhumem iam indoeuropaeum esse STHOF videtur credere. At licet iam tempore indoeur facta sit, tamen Ser. abhuva, lat. fumi non possunt formae primigeniae putari, quod Zend. avstva, vel hibern bo alium speciem prae Se ferunt, certe et hibern. bo a iusta forma indoeur ' be-)bhon- repetitur'. utationem

autem illam pluralis u in se, ut propter forma optativi enfectum, non bene defendi posse credo, quod nihil simit in

lingua anserit usquam reperitur. Qua re permotus THURNEYSEN aliam rei interpretandae circumspexit rationem laricum pers babhuctu statuens, unde

65쪽

gend. bai uva u et cr. 'babhvstva deducuntur, or 'ba-bhvst a fortasse quod dissicite 88et pronuntiatu, vocali pluralis numeri u in singularem illata in abhuna mutatum esse credit. Quocumque modo haec res se habet, certe in plurali iam tempore indoeur u vocalis iustum tenuisse sedem videtur, unde in singularem translata est. Qua de causa lat. uvimus quod potest originarium existimari, affectata similitudine in lingua latina vel proitalica ad u Oculem in numerum sing. inferendam dedisse ansam probabile est. Cetera autem perfectu u longam vocalem exhibentia brevem a principio habuisse credendum est, ut iam ante mihi videor demonstrasse. Quomodo autem adnuit, pluit et sunt intellegenda De horum perfectorum usu ita scribit VARROR: Quidum reprehendunt, quod Pluit et Luit dicamus in praeterit et praesenti tempore, cum unalogiae Sui cuiusque tem poris verba debeant discriminare falluntur; nam est ac putant

aliter, quod in praeteritis V dicimus longum luit Luiti in

praesenti breve luit, Luith. Et PRISCI ΝUs haec: Illud quoque ciendum, quod in ut divisas terminantia praeteritum perfectum cum Oleant corripere paenultimam, tamen vetu8tis simi inveniuntur etiam produxisse eundem paenultimam, in his maxime, quae a praesenti in uo desinente divisas proficis CVntUr, ut Eu erui, arguo argui, annuo annui Ennius in II Achiuit sese mecum decernere ferros. Facere equidem non O88um, quin exiStimem hae per laeta ad analogiam verbi uni ficta esse, neque hunc meam sententiam testimonium Varroni infirmat, numque e verbis eius apparet, cum quidam postularent, ut inter praesen pluit et perfectum pluit discrimen statueretur, hos homine u vocalem perfecti velut u praesentis corripui8Se Varronem Ver alio Sque, qui exemplum Ennii Sequerentur, novam formam pluit iam recepisse iustamque habuisse.

66쪽

Ν0 melioribus argumenti nititur Priscianus, qui formam modo Ennii supra allatam in animo videtur habuisse, cum vetustissimos paenultimam producentes inveniri contenderet. Ad extremum autem mittendum non est nonnullos de perfecti horum verborum formatione longe aliam sententiam protuli88ein, qui uni pluvi et primaria e88 forma8, ut, plui et ex iis correpta opinantur. Contra eo id tamen obiciendum est, cum alia verba, quae in perfecto vocalem longum exhibent, eum corripi non patiantur, ut iuvi, depuvicet. nihil cau8ae 8se, cur plui ex pluvi oriundum faciamus.

Quod si fui ex uni non correptum St, quomodo tandem expediendum Ad formas fui fuimus interpretanda nulla

earum viarum, qua OSTHOFF ei rei utere opinatur, ingre dienda nobis est. Neque enim credere possum in lingua latina duas fuisse singulari numeri formas, quarum una fuit ad Vocem indoeur 'be-bhov- regrederetur, altera fuvit ad pluralis formas uvimus cet. 8Set accommodata. Otius veri mihi simile videtur, cum ratio suo fuvi Olitaria 88et, perfectum fui novatum esse, ut suo fui se eodem modo haberent ac pluo plui. Perfectum M vi autem se unalogiae ceterorum Subtraxit, quod primaria est in praes tui 'iuv-δ, ad reu, D. Ser. yi oti hal ferri, eliri abs gend. yaona subwehrends , et iuno iuvi, lavo lavi uno uvi, ego legi cet. Neque hanc analogiam ad formam uni ab interitu vindicandam satis valuisse in eo positum est, quod perfecta illa iuvi, iuvi cet. iuniora sunt vetustioribus Obliterati creata.

Atque ea perfecta, quae adis vocalem fulciendam afferri solent istituu C. I. L. VIII, 9975, istituuerunt ib. 9984, quis

e8t, qui pro certo confirmet ea u longam habuisse Possunt enim eandem scripturam prae e ferre, quam uvo mortui a

67쪽

eet. cfr. Supra p. 38 8 1.), et Onum illum incertiorem, qui post v ante Oentem DeceSSurio Xoritur, XScriptum Ostendere, quam vi exiguo labrorum motu pronuntiatus sit. At enimaeeperiuntur etiam institui, con8titueram, constituit Plaut Epid.

III, 2, 27, 08t I, 2, 2, Pseud. I, 5, 36, Titin. p. OD. p. 406) . Si hae forma recte traditae sunt, mediam viam tenere putandae sunt inter iustam formam institui ut institui iud similitudinum audivi audio, delevi deleo et sutam. Eadem aeutio perfecti fui fuimus est, quod a formi sunt funimus et fui fuimus commixtum saepius Surpatum fuisse iam

Non potest dubitari, qui perfecta in si exeunti a principio fuerint oristi, qui terminationes perfectorum veterum acceperint δ. Cum autem haec formatio non pertineat ad alia verba quam ea, quae in On8Onantem suaei, diaei, e88i, 88i, mansi eXeunt, equitur, ut inter verba per uo exeuntia eum Odo, quae uni suo, tru fruor), ita po88int figurari. Non credo equidem sumi, strum a formis indoeur repetenda SSe, quoniam consuetudo illa perfectum ex Orist transformandia paucis modo verbis profecta se paulatim dilatavit, quod novandi studium iam oculis nostris se ostendit habemus enim

novum peris lex iuxta antiquius legi, item panii pepigi, punini pupugi', nec stirps perfecti his formis subest, sed praesenti panaei pango punini puris etc. q.

Quae cum ita sint verborum suo, truo perfecta Vetu-Stiora Vanui88e, cum novae formae ea suppressisSent, facile

68쪽

ad credendum 8t. Atque perfecta fuit, struit, cum ad stirpem praesentis si terminati adderetur, documento sunt stirpe prae8enti a principi sus, stru fuisse. Neque enim facile cogitari potest, cum olita essent plui plus, ui ruo, tui luo cet. cur formarentur sui ad fu-o, struxi adstru o. Sed eum usitata essent inii: ngo faei: fgo staei: figo, unaei iungo, vaei lugeo, eri res cet. admodum redibile est hanc perfecti terminationem si ad stirpe praeSentiSsug, trus 88 additum.

III. De supini et participii perfecti

formatione.

Supinum et participium, quae antiquitu erant discreta ut aliquot linguarum testimonii comprobntur, D. Ser. rotum sputias, totum tus is et . iam remotissimis latinae linguae tem poribus eandem stirpis speciem indui8Se videntur. Quae per - tu et to, tu terminatione formata λ Si omnia percensueri mu8, pleraque uno rutum excepto u Ocalem continere apparebit. Notissimum est vocalem stirpi in supino . . infinitivo indoeur normalem Statum ei/ habui8se, in participio leviorem

v vel levissitarum su). Quod vero in lingua latina supinum vocalem participii

suscepit , satis est formationem partieipii in memoriam revocasse Celandum autem non 8 aliquot supina antiquam vocalem Servare potuisse, eum in Verbi primarii Sup. 'nu tu-m,

tere liceat eis numen: ευμα). In pleri8que tamen verbis supinum vocalem participii Sump8i88 apparet, oh. lutum

69쪽

lutum se latus, vulsum vul8u8, iratum se stratu8, tum ad-itu 3, Ser. tum, it ei tu, vel bulg. itu puri Mu cet. Plurima quidem huius rei po8Sunt exempla enumerari; sed quod usitatissima est, non pu plura est referre. E contrario ut participium a supino formam mutuaretur, haud scio, an interdum acciderit, ut repertus pro 'reyrto , - ver8u iuXtnt Orsus. - Otti iuxta O-gnuus ς -gna tu cet. Plerumque sumi solet vocalem participii ad similitudinem ceterarum verbi formarum mutatam es Se Sed vereor equidem, ne supina et nomina literis tu formata ad participiorum formum immutuDdam haud minimum contulerint. Ita cum haberent SubSt. ver SUS, SUP. eΥ8um Pnrt. Or8u8 necidere facile potuit, ut partim supinum participii formam impelleret , versus, partim formam supini participium vor8um, Sub St. Or8u8 gen. u8. Item principio Sup. statum, ubSt. tutu8 pari prae-8titu8, tum ΓΟΡ- ter supini analogiam Prae-8tatu8.

Similiter potest cogitari in verbis per u exeuntibu8, cum supinum eu, participum i haberet, illud superius discessisse. Quod autem in lingua latina ei in obiit, cum clau8a, quae dicitur, esset yllaba, exspectandum est, si supinum victoriam reportaVerit, u in participi inveniri. Et re vera exceptisrtitus, in)-clutu8 se res ita habet. Credi igitur potest part 'nutus, eandem stirpi formam

ὀυ- λα, 119. plutum eandem, quam Ser. plotum, dum pari. 'plutus se Scr. luscis obsoletum est percrebrescenti supini for

mae Succumben S.

Cui explicationi impodimento est, quod aliquot Verborum participia iam in lingua indoeur longam re praebent, liquot

hibern eloth. Et in nonnullis, de quibus hic agitur, verbis ambiguitas quaedam valet ser plutus gr. πλυτός, et hibern luath

70쪽

Cum igitur aliquot participia, aliquot u vocalem hereditariam haberent, seri tacite potuit, ut et longa ad principatum perVeniret, praecipue cum Ovum aliquod participium fingeretur. Ergo quo u liter in participio perfecti sedem certam

habebat, Sive cum latius pervulgata esset, iustum M vocalem Superaverat, Sive a supino ad participium translata erat, hoc paradigma uo, ut, utum erat, ne mirandum est verba de Dominativa et suffixis u litoris uota eodem modo flexa esse, cum ad nullam indoeur formam redeuntia ad similitudinem

verborum primariorum posteri u formarentur. Ad extremum terminationes utus, tun tum Receptae erant, ut non modo ad omnia verba in uo exeuntia adderentur, locutus, secutus sed etiam ad alia multa, qua de causa creata Sunt 8tutu8, a nutu 8, cinctutu8 cornutu8, hiΥδutu8, a Rutu8 NO-dutus, versutus cet. In lingui recentioribus, quae a latina derivantur, utris terminati est usitatissima. 7 CURT1us letne christe herauggeg. on indiscli II, p. 137 ch.