장음표시 사용
51쪽
unum verbum esse videretur. Ex ored-dh fit oread ped-i; exspectatur quidem 'orezd rest- , sed forma credo inde explicatur, quod non obliterata erat Opini credo cum verbo quodam compositum esse. Et, ut fieri solebat, do superavit the δ, ut credo ad similitudinem verborum eum do compositorum formaretur 3.
Atque equidem non dubito, quin Romani verbum credo ad do pertinere existimaverint. Sed quaeritur, Ormaene quae sunt creduas, creduis reliquiae sint verbi he, ut credunt THUR- ΝΕY8ΕΝ' et CURTIUS'. Quod cum vix credibile videatur, has formas ad similitudinem illarum duas, duis esse facta existimo.
Doctissimorum virorum Sententiam ampleXu verba nuper allata ab storisto profecta esse statui. Neque tamen desunt, quid hac re aliter sentiant . Sed STHOFFIo non assentiendum puto, quod credit haec verba formas esse coniunctivi immo ad eredendum inelino et stirpes in a exeuntes, D. 8i-8ta mi: e-8ta-m, at si8to: 'stsem, tus, et stirpes Cliter sumxa in storis to
R V. VI, 50 4), gr. zzz-0-μαι Ξ-πτα- , ut tero in-tΥQ-t, lat. percello gr. απ0-κλα-ς Anal r. r. 17), ut tollo: gr. -πλα-υ, τλη , ut 'tist-tu cet. huic formationi Originem dedisse. Quae oristi formae, cum augmento, quod dicitur, carerent, et indicativi t coniunctivi munere iam tempore indoeur fungebantur . In latina autem lingua dissicile dictu est habuerintne fersem, ulsem et unquam significationem oris ti
52쪽
usu coniunctiVi praevaluit, quapropter vetustiore formae coniunctivi praesentis ferem, feres et ad munus futuri fungendum detrudebantur λ eis ero 'Ξ Iob.
His iniunctivi formis a vocalem coniunctivi latini originem debere credibile est. Si igitur fuat, sit, fucit se aetat, duat, creduat fastilem habent explicationem, quomodo uet, faciet, uent intellegenda int, quaeritur. Iustus coniunctivi praesenti formas duem, due8, duet et. QSSe X. rad. au facta gr. ρῖHic φερη nobi persuadent . Quae cum Ormis uses, ducti cedere cogerentur, futuri vim sibi in duerunt. Quod autem nulla radix heu statui potest, in futuro fue explicando, sicut iam in coniunctivo fuat, ad analogiam
Et formae uim duis, duit gr. ωγὶ, δοιης, δοιγὶ Statuit DARΜΕSTETER R. Cum vero, ut iam vidimus, at verbis alia stirps quam graeci subsit, haec comparatio iusta non est. Potius credendum est a forma ad deu-ol-m, deu-O8-8, deu-ορ- referendas cfr. r. ρερυιc φεροι a principio ptativi fuisse eis equi 'equoiε). Haud aliter reduim ad uim factum est, eum credo cum verbo dare compositum esse constaret. Neque ullam esse causam video, cur creduim creduam et ad radicem he pertinere existimemus, cum iam tempore proitulico credo cum do compositum esse crederetur. Id indicant linguae celticae, quae formam primigeniam kredd postulent, se vel hibern cretim
B Verba secundaria denominativa).
Priusquam ad verba, quae a nominibu deducuntur, transeo tractanda, pauca de hi ipsi nominibus praemittenda velim.
53쪽
Iam dudum constat nomina, quae in linguis indoeur. vocali terminantur, in dua cla8Se disiungenda 8Se, quarum una stirpes e diphthongo, altera stirpe vocali terminatas
satis exploratum est voces ad cla88em po Steriorem pertinentes a diversis fontibus profectus in unam flexionis speciem On- fluxisse, cum alterum genu vocabula per i ulterum per iaexeuntia a principi comprehenderet', quaenam in lingua latina huius Oetendi differentiae restent reliquiae, Videamus. Quoniam ha literae terminantes in omnibus fere linguis indoeur. Xeepta graeca in ι mutatae Videntur esse , verba graeca in auxilium adhibitu ad figuram originariam latinorum certita cognoscendum aliquantum afferent adiumenti. Ita lat. Halmi- graec rati λις comparat inter tirpe per i Xeuntes
υε τειρα collatum stirpem a literis aliquando terminatum a buisse apparebit. Nec veri dissimile est etiam stirpium per se desinentium duas classes fuisse, unam ad indoeur. , alteram ad indoeur ua referendum. Hoc discrimen in lingua quidem edica cerni posse negat AΝΜΛΝ unum modo harum stirpium genu Sta tuens nuperrime autem J SCHMIDI' summa cum subtilitate atque ingenii acumine hunc rem tractan LΛΝΜΛΝUΜ erravisse luculenter comprobat. Dum primae classis vocabula in hunc
modum: Sing nom. anu-8, nee tantiam stativom), instr. anust stani dicet. ulterius classis nomina ita declinata esse existimat
54쪽
52 Atque antiquissimae flexionis reliquia proferens optimo iure contendith cum stirpe per u diphthongum desinentes anulogiam harum Stirpium Sequerentur, ut Scr. sva R V. VI, 75, 15. svas WV X, 18, 14 Suvasto asin V. VIII, 9, 37, inde Satis apparere tirpe u vocali terminatas a principio non ita pauca fui88e, ut quae talem perturbationem efficerent . In graeca lingua idem discrimen facilius agnoscitur, quod
Vix autom in lingua latina vestigia utriusque formationis
ku, reu88. in8uw-i8. Quae huc pertinent vocabula latina, ad I m declinationem transgreSS Sunt. De hac tot quaestione aliter existimat BRUGΜΑΝΝy, qui monosyllabas tantummodo stirpe u vocali terminatus primigenia fuisse ratus dis syllabas ad earum flexionem se per analogiam applica88 contendit.
Quoniam igitur credibile est in lingua latinaes stirpus in M, II stirpes in ua, III stirpe in eu fruetus exeuntes dissi
militer aliquando esse declinatas, ad verba denominativa, quae
55쪽
sunt suo, arsus batus, letibus, futuo, metuo, fatuo, tribuo gruo), exquirenda tran Sibo. Praesens horum verborum tempus viri doctissimi prope omne i litora suffixa formatum antiquitus esse credunt vide infra), quorum alii uo ex sι- oh alii X u-lo deducunt. Si autem e Spexerimus, quomodo in ceteri linguis indoeur verba a nominibus huiusce generi deriVata tempus praesens Ormaverint, uir u literae mensura his verbis tribuenda sit, a cilius reperiemus Linguam anScritum ad hunc quaestionem solvendam nihil valere existimandum est comparantibus nobisscitru ,Feiud, catrum it his Dindlicha, ju- gerades: juviatisis gerades v su- Guis vasti viati Verlangi Reiolithum cet. , contra galli Gungs gatuviati Sohassi origangs R. In lingua
graeca et uti, et sic occurrere videmus, ut χλυ- ω, δακρυ- ω
Utra igitur --χ an u-m primaria it formatio, lingua Ser. non indicus namque apud verba a stirpibus nominalibus vocali terminatis deductu u-ycli fuisse terminationem perspi Quum est, Sed quomodo uviit a stirpibus in ei diphthongum desinentibus possit derivari, obscurita est, nec fieri potest, quin cum THURΝΕYsΕΝΟ existimem illum literae v productionem secundarium esse, cum praesertim i textus edorum, qui pa-dapatha dicitur, saepissime u brevem exhibent. Qua vero de causa in lingua graeca discrimen illud χχ-λυω μίθυω ortum sit, Suspieuri licet. A stirpibus nominalibus
in v xeuntibus υ o derivari necesse est, inis a tirpibu eudiphthongo terminati8 cfr. χλυ- ρ ἀχλύ-ς et ληθυ- ω πληθυ-ς Cet.', Contra λῖθυω μάθυ, Ser. adhu-, et germ metu, γηθυ- ω γῆρυ-ς cet. Cum autem figurae illae, quarum πληθυ-ς et Πρυ- Sunt eXempla, inter se confunderentur, maxime ut haec potiretur
56쪽
principatu, inde fiebat, ut multa verba vacillantem formam ac
Iam si ad res latinas animum advertimus, priu8 quam longius progrediamur, ingula verba inspicienda sunt Ad nomina IVR' at declinationi referri possunt
tribuo tribu8, umbr. acu trisu, trifo gen tri or dat trifo, tro er pro tribus . Ad graecam stirpem ei diphthongo terminatum referri
butuo vel battuo 'bu tu δὴ delibuo cum de praepositione compositum et ab adiectivo lib-u si euchi, fere significante derivandum videtur. Illud lib-u-8 gr. λιβ-oc Troplans valet etiam idem quod λιβ-ου, libum eine uehenari, υρ-υ-c: υρ-0 cetia Vide upra )ot libus libu - θυc ἰθυω - 'argus argu C et His ex verbis nonnulla ad nomina in tu exeuntiuy
57쪽
livis derivantur apy-u-o, de)lib-u-o, quae uini nomina udiphthongum habuisse terminationem OnStat. In ceteris acuo, tribuo exquirendis alia nobis hie proferenda opinio est. Iam dixi in lingua latina nomina per u Ocalem desinentia ad IVR deci latinum saepe transiisse, ut 8ocru socrus, domus domus, et si voces ad hunc declinationem pertinentes recensuerimus, alia quoque per unal O giam huc translatus esse facile suspicabimur. Si quae vero stirpem et vocali finitum habuerint, eodem quo in lingua an
serit munere functas eas esse credibile Videtur , ut genu nominum feminium sustinerent. Sicut Ser. 9Sc. aranyti beWeg-liolis fem capti nyu, adhu si188s: adhu ru sunVerheiratet ,
Ugru, i duku Schlanges prdahu et . item lat. RSc. acu-8ndi. Soharfs es r. acu pedius fem 'acu, D aculeus R, Se habere potest. Licet igitur cogitare ut acus Nadet, stirpem ali quando u vocali terminatam habuisse et per analogiam in IVR declinationem esse transductum, sive uno Stirpem acu per masculinam quandam aeu prodiisse, sive nulla stirpe masculini generis adiuvante a radice ali confestim derivatam
Similiter tribus quod sine dubio cum radice he) co
58쪽
,tripertitus sere significans fuisse credimus'. - Longae u vocalis etiam tribu-lis cis arcu-lus, manu-leus), tribu nu sunt indicio. Quod si recte disputavi actis, tribus vocabulorum tirpe per u vocalem de Siisse et fortasse unum vel alterum praeter ea socrus, domus , quae . SCHMIDI ita intellegenda existimat, verba acuo, tribuo ab acu - tri se videntur deri Vanda, quam ob rem duas portet verborum denominativo rum ela Sse Statuamus, quarum una ad stirpes eu diphthongo terminatu refertur arguo, aluo futuo, metus, ta tuo, delibus, altera ad stirpe in v vocalem exeuntes aeuo tribuo. Accedit gruo Nutui laut de Kraniches, quod nomatopoeticum, quod Vocatur, putandum , cum gr. ρυ-ζ-ω cohaeret, quamquam γρυζει dicuntur Sue8, ruere grue8. InVenitur etiam r. ρυ, ter Grungi aut de Schweines, a quo ruo sine dubi origi nem ducit. Ergo in lingua latina eadem esse horum verborum ratio videtur atque in graeon, ut tribuo statuo, πληθυο, lμεθυ 0. Denique si quaeritur, utrum verba illa derivata in lingua lutina litera suffixa formata sint necne, respondendum Videtur euu8um non 8Se, cur en aliter atque in ceteris linguis indoeur figurata existimemus. Cum utem e Scr. 8uyclti i8 gufri edens, et .
bulg rubi a. bin Onig cet. 8ati appareat, quam formandi viam haec verba sint persecuta, latina quoque verba per literam additam a principio fiet esse arbitrandum R. in statuo,
arguo ad 8tatu mo, argu- , actio, tribuo ad acu lo 'tribu- ovidentur referenda. Quoniam autem utraque figura in unam coales uere debebat, quod acu lo 'tribu-mo flexionem ceterissimilem paulatim assumpsisse necesse est', nulla nobis illarum
acu-lo, tribu-go formarum certa re Stant e Stigia. Ex iis, quae iam dicta sunt, credi potest delibu ad nomen 'lI-bhu-
59쪽
In hae mea disputatione verba derivata in uo exeuntia ad u-ὶ referre studui. Neque tamen nego aliqua fortasse huc pertinentia in usum venisse post id tempus, quo interVOcule exstirparetur. Quae verba tam sero exorta sine cliterae ope formata esse cogitandum terminationibus per8Onarum confestim ad nominalem stirpem adiectis. Si metuo verbum id genus est ad stirpem Dominalem metu referendum nullum metu-ὶ formam habuit originariam. Quod autem haud facile dictu est, quae verba priora sint, quae posteriora, omni Sine
beam hunc formandi modum aetate antiquissima esse adhibitum'. nominibus ad IVRm ut declinationem pertinentibu8
Verba quoque in uo uare exeunti derivantur. Vix credo
haec verba iis nominibus quae ut lingua anguilla Ormnia sunt vide supra), originem debere. Otius fortasse credendum, cum multae stirpes eu diphthongo terminatu ad IIβ'm
declinationem transiissent', vacillationem quandam inter Stirpes in eu et stirpes in o desinentes ortum esse. Et cum fictae S8ent aequare ad equu8, vacuare ad vacuus et ., haud alienum erat arcustre ad reu8, aestuare ad aestus, fluctuare ad fluctu figurare praesertim eum verba a nominibus in uadesinentibus derivata iam invenirentur, ut statuare: tatua, i- iustre vidua sim. Neque haec verba per cliteram flectuntur,
quippe quae multo posterius nata Sint R.
II. De perfecti tempori formatione.
In perfecto tempore formando inter primaria et Secundaria verba non eadem est differentia, quam in praesenti tem
Aliter opsssi Ital Sprachii p. 489 sq. in his verbi a umquam stirpis fuisse augmentum neganS. DAN1ELsso Grammatisk anmarkningar I, p. 2T STOL Lat. Granim. p. 329. I. Sci 1D Die pluralbildunge p. 78 sq. ΡΑΠΕ Verba au uo p. 31.
60쪽
pore iam vidimus. Namque acui, metui eandem figuram prae ε ferunt atque plui sui, dum fumi, struxi aliam speciem induunt. Nihil nobis igitur causae est illius partitionis retinendae, cum hic duae classe discernendae sint, quarum una verba perfectum in ui, altera in si formanti continet. Illo modo maxima pars primariorum et Omnia secundaria inguntur, hoc autem suo, truo . . ea tantum Verba, quorum stirpe in tempore prae8enti consonante terminantur. Qua de causa in proxima dissertatione primum de perfectis in ui, tum de perfectis in si formatis disputabo.
Ad rem nostram aptum Videtur primum inquirere, quam perfecti formationem verba primaria exhibeant. Cum autem vix dubium esse possit, qui haec formatio indoeuropaea it, necessurium est a temporibus quam remotissimi pristinum
Quod meum autem non est Singularum erSonarum terminatione quomodo natae in exponere potius stirpis syllaba unde formam solitam nacta sit, per8orutari et eam, quae inter Stirpem praesenti et stirpem perfecti ratio intercedit, dili gentiu eruere, non de tota perfecti formatione disseram, id modo agam, ut quam tirpi formam perfecta in ui exeuntia habeant, infra constituere coner. Et terminatione illas isti, it, imus et ita antiqua esse credo, ut ad tirpem perfecti hereditate traditam paene confestim adfigerentur Φ. Ut exemplo utar, in vocabulo luisti explicando ius mihi esse credo putandi terminatione isti sublata tu antiquam esse perfecti stirpem Secundum lege linguae immutatum.
Quod iam inspiciendum nobis est, quae perfecta huc pertinentia in aliis linguis reperiantur, primum ad linguam cr.