Historia critica tragicorum graecorum

11쪽

uadrien Ilium prope est, cum Illustrissima Regia Societas Scientiarum Gottingonsis homines, qui de literis bene mereri Vellent, cum alias quaestiones instituere, lum de iis Graecorum tragicis accuratius disputare jussit, qui cum Aeschylo, Sophocle,

Euripide una floruissent, quique post morte in eorum Sssiae ad Alexandrum Macedonem artem graviter afflictam ac uentem sustentavissent. Quod ego majori ne cum gaudio ex Ephenam.

Gotting. ann. MDCCCXXXVIII r. 208. p. 2066 cognoverim, an ipse lantum laborem cupidius suscipere decreverim, dubius animi sum ) Nam cum claudes tragoediae Graecae, filam XI Ubi dos redus Mi illo rus, vir immortalis, ut Ill. Societas

mihi renuntiavit, quaestionem ita perscripserat: Cum de incunabulis et primis incrementis tragoediae poeseos viri docti iam salis disputasse videantur, ad absolvendam iragoediae graecae historiam nihil magis deside rari videtur, quam eorum tragicorum, qui eodem quo Aeschylus, Sopho cles et Euripides tempore in scena soruerunt, et eorum, qui insequentibus aetatibus usque ad Alexandrum Macedonem artem iam afflictam et ruentem VS lentavere, perfectior Dolilia. Quam ob rem Societas c. R. Gollingensis optat, ut horum tragicorum quod fuerit poeseos genus, qui PeCUliari unius cujusque χαρακτve , quae seculi et hominum virtutes et vilia in carminibias eorum conspicua, ex antiqui talis judiciis et tragoediarum, quas illi condiderunt, reliquiis, quantum fieri potest, dernonstretur,et quod maximi momenti esse videtur ad subliliorem Atticae literaturae Cognitionem, quam vim studia sophistica et helorica et alia poeseos genera, imprimis dithyrambicum, in illorum poesin exercueriΠl, lu'diose inquiratur''. Is igitur desiderium hujus libri cum einelii omisi. Urit Com. Graec. p. 4 et et chero, praeceptore nobilissimo, Trag Gr. . III. p. 87 commune habuit.

12쪽

epica ac melica OeS Omnes in eam translatae Sunt, admiratus pridem omni e parte luduissem cognoscere, idque, nisi memoria Poetarum, qui eam coluerunt, redintegrata fieri non posse intellexissem, ex illo demum postulat vidi, quod ante mil- tum dubitaveram, antiquos scriptores liabere nonnulla ad eam quaestionem spectantia, quae in libris, qui historiam iteratae Graeciae continent, Silenti praetermissa, vel negligenter tractata, Vel perperam 88ent O INPOS ita. Quare monumenta Vetustatis diligenter perscrutatu praesidia recentiorum adhibui, collegi, quidquid inveneram comparavi, ut praeclaram OeSin, quoad ejus seri posset, e ingenti actura ac diuturna oblivionerescerent. Et pus, quod ita conscripseram, Ill. Societas non Praemi solum, sed illo quoque nobilitavit judicio, quod in Ephemm Gotting. ann. MDCCCXL ant. d. IV. Non. Dece in b. promulgatum est. Quin eadem me literis rogavit, ut librum

quam celerrime ederem.

Quod nisi felicito mihi ac praeter spem ce88i88 et haec ego nunquam edidissem. Unicuique enim, qui literis peram navat, hanc legem religiose servandam Sse Xistimo, ut ne scriptum, quod ne ipse quidem habet perfectum, aliis, velut Omnibus numeris absolutum, commendet. Quod qui de his quaestionibus arroganter contendere OSSem, quae cunctas inscultates mihi objecerunt, quarum singulae hominibus, ad disputandum accedentibus, timorem facere Olent Nam cetera, quae sibi plerique ad excusationem sumunt, Ut imbecillitatem juvenilis animi, angustias temporis, PenUriam libroriam, Omittimus. Quae cum per se in IeVi8sima, aut Saltem non gravia, tum nihil ad opprobria eorum mitiganda valent, qui nonnisi perfectissimum quodque Probandiam 88 Opinati contemnunt, qUOS neque otio nec praesidiis abundantes iterariis aboribus aliquid cognitione dignum asseculos vident. His vero remittimus, ut ipsi, quae dee88 videantur, addant, Vel perfectum doctrinae specimen promant, quod recentiore Scriptore admirari nunquam desinant. Sed quis angustias libri ignorat, in quo de tanta poetarum copia dicendum erat Aut qui levem

in tali sontium conditione quaestionem censer, Una de excenti rebU8, qua scire cupias, nihil asserant, aliaque tam breviter illustrent, ut tenorem rerum ne rudibus quidem lineis redintegrare, me nisi conjectura quodammodo possis Xplicare P

13쪽

VII Quae quidem operis ratio, quo rectius cognoscatur de sontibus ac praesidiis copiose nobis dicendunt est i). In summis Graecorum Iaudibus ponitur, quod rationem

literarum artiumque, quas monumenti Ornarunt longe Praestantissimis laui vero tamque clare illustrarunt, ut, qui iisdem rebus Stiadent, Omnes non Odo Pera eorum contemplari, sed praecepta quoque addiscere debeant. Quare ne quis miretur,

quid sit, quod inter comoediam et tragoediam mature hoc vi inculum fuerit, ut illa tacete castigaret, si quid vitii alterum gentis traxisset. Multa igitur in Aristophanis fabulis latent, quae uobis in usum vocanda sunto alia alii comici habuerunt, quorum fabulae perierunt. Quod primum fontium genus agnovit Athenaeus I. P. 21 'Αριστοφαν ης γουν παρὰ δὲ τοι κω lG-

ολ υλον λεγονzα κ . et λ. QUOS autem Aristophanes Perstringit, eorum duplex est genus, ut ipsa irrisionis ratio, qua eos

cavillatur. Nam cum in illis, qui aliquod nomen adepti, in

populi favorem venerant, agitandis multum versetur idque Vel Poesin eorum, vel vitam moresque carpen8, aliiS, quorum ars Paullo Obscurior atque contemptior esset, quam quae Publice

repreliendi deberet, mores exprobrat, audientibus id callido relinquens, ut de sabulis judicarent, quas homunculi tales com- Ponere POSSent. In quo comicus sententiam Agathonis in Thesmoph. 49: χρη γα Ποι Γ την ανδρα Προς τα δραματα, δε ποιεiν, προς ταυτα τους τροπους θειν ipse equitur. Quamobrem comoediae ejus vituperiis abundant,

quae tu Aeschylum, Sophoclem Euripidem Agathonemque su-dit. Sed nequaquam illa prorsus contemnenda Sunt, quae de altero genere brevius monet. Quaecunque enim de Acestore, Dorillo, Meleto, Morycho, aliisque scripta reperimus, ab Aristophane Aplicata, vel ab iis sere sunt tradita, qui sabulas ejus illustrarunt. Quanquam de fide Aristophanis ambigunt, alii vel omnia eum, e plurima ad veritatem expressisse, alii multa licentiae poesis tribuisse judicantes NOS Vero, Osteaquam iu-

l Quanquam deperdilos fontes alii commemorarunt, ut OnSiu Si nolisti clip t. h. Fabricius, Biblioth. P. T. II, Mei ne hius I. l. p. 5 etc. et cherus Trag. r. . . p. 93.

14쪽

VIII gula maginis lineamenta, qua Agathonem depinXit, accuratius

eXaminavimus, vi assirmare OS8Umus, quar egregie arida clam poetarum cum Veritate conjunXerit. Cf. Schleget. Praelec t.

de Re Scen T. I. p. 203. 220. Wis 8OWa De Aristophan. iudicio, quod de tragicis aequalibus fecit, . . Roede Detrium, quae Graeci coluerunt, comoediae generum ratione, p. 95. A quibus tragici saepe multumque vexati id ipsi quaerere coeperunt, quod Vim naturamque Uae arti maXime contineret. Velut Sophocles, cum splendore poesis omnes facile inceret, Oetam rationi, aut Observationi potius arere, quam temere alitram casumque equi voluit. Quare is, Aeschylum reprehendens, quod regulas, in artis studio servatas, non Satis

λεων Σοφοκλης γουν νείδιζεν αυτω, τι, εἰ καὶ τὰ δεοντα ποιεῖ, ἀλλ' ου εἰδως γε ), singularem librum de choro scripsit, Ut modum, quem primu huic tragoediae parti posuerat non solum adver8us Superiore tragicos ac posteros Aeschyli, sed contra illos quoque defenderet, qui Euripidem, vel Agathonem secuti, carmina chori externa magis fabularum Orna menta, quam parte necessaria facerent. Indicat Suida s. v.

Σοφοκλῆς . . . γοανεν ἐλεγε i τε και Παιανας καὶ λογον κα Ταλογάδρην Περι του χορο ποος Θεσπιν καὶ οιριλον ἀγωνι si ενος Haec enim ita intelligenda et cum iis, quae Scholiasta ad Aristoph. Pac. 7 habet, quaeque ignotus Vitae

Sophocl. scriptor memoriae rodit, ita conjungenda sunt, ut Nae Lius Choeril. p. 7 praecepit, et nos alio loco infra dicemus. Quo quidem qui unquam, quid esset tragoedia, rectius Seia Sit aut mel lux eXPromere Poluit, mi modo cavit, me sibit Absurdum ejicimus commentum, quo Chamaeleon verba Sophoclis explicare conatus est diam is, quemadmodum nobilissimos poetas etiamnunc per ebrietatem inflammatione animi et quodam afflatu quasi furoris concitari fingunt; si ea , quae lolum poesis studium significant, ad vinolentiam, cui poetam fuisse deditum crederet, inepte maluit referre.

15쪽

ΙX rursus objicerent, quod in Aeschylo reprehenderat, aliisque alia dedit praecepta, atque ipse secutus est Sed haec monumentaliterarum, etiamsi tota nobis relicta essent, tamen ad historiam tragicae poesis non multum lucis asserrent. Quemadmodum enim parvum OetaTum numerum alligerunt, idque non Xplicatis temporum ordinibus, Sic multa silenti praeterirent Decesse fuit, quae in tali opere debent spectari. Quanquam Omnia rocto judicio in iis ponderata fuisse credimus. Sod philosophi paullo post eandem rem copiositi Persecuti sunt. Nam hi, Oculi a rerum natura, quam SuperioreSindagaverant, in vitam communem, ut Cicero uaest. Acad. I, 4; Brut 4 de Rep. I, 10 ait, conjectis, civitates, instituta, more artesque hominum perscrutantes, cum nihil in omnibus literis invenirent, quod vel praestantius tragoedia, vel Graecis acceptius esset, MaecUnque ad eam pertinebant undique conquirere coeperunt. Auctor hujus studii Aristoteles fuit. Haeconim opera ei adscribit Diogenes L. V l 12 Περὶ ποι etωνά, si , , Νῖκαι Λιονυσιακα α, εο τραγωδιων , Ἀδα -οκαλίαι , Itis noιρητικῆς Jam illius quidem scripti, quod do poetis fuit, primum librum Diogenes L. ΙΙΙ, 32, 47 διαμλόγους τοίνυν φαοὶ πρωτον γραφα Ζηνωνα τον 'Eλεατην, ' ι set υτελχῖς δὲ ἐν Πρωτω περὶ noιητων ' λεῖαμενὸν Στυ-

ἀναρσυλοι ποδὸς, τον ν ἐν Πεδίλοις, ως ἐλαφριζον γόνυ

l Haec de Meleagri versibus scripsit, quos Macrobius . . servavit: o d Θεοτίου Παῖδες et λαιον νος ἀναρβυλοι ποδος, To δ' ἐν πεδίλοις, ως ἐλαφρίζον γονυ'Doἱεν, o δὴ πασιν Αἰτωλοῖς νομος. Eurip. Fragm. Meleag. 3.

16쪽

ιις, καθα φη0ιν Ἀριστοτελης ἐν τριτω περι Ποιητικρης, ἐνι- λονείκει -τιο λοχος Ἀζμνιος και ' Αντιπων ό τερατοσκοπος, laudat. Hic enini lectionem, quam liba i tuentur, quamque nos ox editione Longotii recepimus, ita mutandam esse arbitramur, ut cum Rittero, Praestat ad Aristol. Poet. c. 1 περ Ποινντων scribamus, cum, quod nobilis Phil OS Ophus de poetica pus reliquit, id uno tantum libro constiterit. Sed separata hujus scriptionis ars, qua de comicis Xposuit, o K 3 ικοὶ appel-Ιata est. Quo nomine Erotianus . v. 'Hρακλείνης νοσου νῆς

e ker US, P. GP. . I. p. 93, eum alii, ut Charteritis, Mei De Lius, Stephantis, nequidquam emendare verba volui88ent.

Atqui de Socratis obtrectatoribus in tertio libro egit, tit invidiam, credo, declararet, quam comici in illum S tenderant. Ergo tertius, opinor, liber ad comicos pertinuit, illo titulo fortasse inscriptus. Alter res Euripidis Xplicuit, ut Supra monuimus. Quare is οἱ ραγικοὶ haud dubie appellatus fuit. Welcher. I. I. Itaque primus liber epicos ceter08que OetaScomprehendit ). Quo quidem in Opere cum merita poetarum

adumbraret tanta ubertate, quantam e Macrobi cognoscere PO88umus, non Olum Originem, sed naturam cujusque litorarum generis et dictionem et re8, qua Singuli attigerant, accurate descripsit. Alterum Scriptum, cui nomen didascaliis fuit, ad auctoritatem ac similitudinem nonumentorum revocavit, quibus nomen cum ip8 commune fuisse constat. Nam Boeckhius in Orp. Inscrip t. . p. 350 fabulas, cum Octae essent, in publicis tabulis esse consignata vidit. Quanquam id e 1 manno, Opta Sc. ΙΙΙ. P. 264, non Plane er8uaSum est. Quare hoc opus, etsi sinibus Unius libri inclusum, omnem cenae fabularumque comprehendit historiam, lineamentis saltem descriptam. Nimirum ad seriem annorum, ut Scholiasta Platonis p. 330 α σε o Πελαργοὶ διδασκοντο, καὶ ὁ ἐλογιος Oidiario δειαν θηκεν es Ἀριστοτέλης Λιδασκαλίαις, docet,

17쪽

XInomina poetarum ac fabularum, quibus in Dionysiis ac Lenaeis erat certatum, ita significavit, ut grammatici hunc librum, quaestione de poetis aut carminibus orta, propter summam e sontium fidem laudarent, vel egregiam philosophi auctoritatem. Harpocrat. S. V. διδασκαλος, Schol ad Aristoph. Av. 282, Suid.

scenicos poetas, sed ad dithyrambicos quoque pertinuit Schol. ad Aristoph. Av. 79 ). Miramur Jonsium, qui hanc scriptionem non philosopho, sed cognomini tribuat grammatico, quem Suida S. V. memorat. Jon 8. ScriptiΗist. Ph. I, 11, 2. Elerti volumine praeter titulum δε ἐκαι ΛιονυσHακtia nihil relictum est. Unde si quid conjicere licet, non solum sabulas,

sed etiam dithyrambos descripsit, quibus in hujus diei festi celebritate summa Iaus obtigerat. Quartum singulare Scriptum de tragoediis fuit, ut Diogenes Laertius docet. Quae quidem Cum animo accurate perpendimus, vix est, quod interitum plurium tragicorum tanti faciamus, quanti actura horum fontium nobis ducenda est. Nam cum magnus tragoediarum numeruS ad Macedones esset perlatus, qui jam diu re scenica admodum

delectabantur ), Philippus atque Alexander, reges, honorati8simo homini idemque diIectissimo, in his quaestionibus quidquid desiderabat, summa liberalitate haud dubie praebuerunt. Quot enim praesidiis eum instruxerit Alexander Porphyrius apud Simplic ad Aristot de Co01. Plinius, at Hist. ΙΙΙ l6, AthenaeusMX. p. 398 E testantur. Atque is omni virtutum genere conspicuus fuit, quae in tali per desiderantur. Nam

immensa doctrinae copia pariter atque usu philosophiae eruditu nec Scientiam multarum rerum, quas unoquoque loco debebat respicere, neque commoda negleXit, quae Studium Sapientiae cum aliis, thim huic maxime Suppeditaret necesse fuit.

Sunt enim hae fere laudes, quibus quartus liber de Oetica

arte ornandu est. In quo Sive veritatem praeceptorum, ad naturam hujus generi accommodatam, Spectam VS, tam recto eat Quod vel ignoravit, vel negavit ei ne hius inmisi Crit. p. 5,

cum Cinesiam in tali libello vix ait ab Aristotele commemorari Olui SSe, nisi de poetis dispulavisset, quos antiqua tragoedia male habuisset. 2 Grysar, De tragoed quai circ. empor Demosth suil, P. 12 et 13 Melcher. Trag. r. P. III p. 928.

18쪽

XΙΙ ponderavit judicio, ut optimus quisque poeta, quae Vetus hilosophus vidit, etiamnunc sibi servanda eXistimet, et Varietatem copiamque eorum, quae in sabulis institui possunt, equidem, e tragica, qualis apud Graecos floruit, omni ex articulo cognita, nullum in singulis fabularum artibus modum, nec artificium a poetis adhibitum inveni, ab Aristotele Plane Praetermissum. Respicit ver Agathonem, Stydamantem, Carcinum, Chaeremonem, Cleophontem, Dicaeogenem, Olyidum, Sthenelum, Theodectem praeter principes, qui multis locis commemorantur. Sed reliqua Stagiritae per alibi, quid prosint nobis, infra dicemus. Nihilominus ejus auditores Operam in

hoc studiorum genere collocarunt. Ut Aristoxenus Tarentinus, Vir tam sua doctrina, Uam praeceptorum gloria Scellens, Suid. s. v. de tragicis scripsit. Cuju Operis ampliorem ambitum pluresque partes fuisse, e eo intelligimus, quod εν et ob raso Tos περὶ ραγωδοποιων apud Ammonium S. V. ρυεσθαι

laudatur. Unde fortasse ductum est, quod nonym in Vit. Soph. p. indors P. 385 2 et P. 388 7, quodque lutarch. domuste. 16 habet ). dum de saltatione tragica πεοὶ τραγικλῆς ορχησεως eXPOSuit Harpocrat. S. V. κορδ ιs uoς. Quo Jonsius Script II. h. I, 1 nonnullos Athenaei locos, ut I.

p. 19 F, retulit. Item Chamaeleon Heracleensis non solum res poetarum, qui in melica Oe8 Studium Posuerant, ut Anacreontis, Lasi, Pindari, Sapphus Stesichori, Simonidis Athon. XII.

p. 533 C. VIII. p. 33S B etc. Sed centeaminia Ossiae artem Persecutus est. Hic enim quemadmodum de comoedia scripsit,

Allien IX. p. 374 Α, ibid. p. 406 E; sic ea, quae de Aeschylo memoriae prodidit, Athen. IX. P. 375i: ταυτα δὲ νεαρεθετο Aciliciιλίων ἐν in Περι λοχυλου, . . 28 Ι. p. 2 E; ibid. p. 22 A, quaeque de satyris, post ProV. IV, 7. Suid.

ut ipse apud Diogenem L. V, 7, 2 confirmat. Quamobrem locupletem ejus clibrum Me poetis cujusque generis eXstitissea in eo aliunde Diogenem V, 17 descripsisse ' suspicor, quae deliteraria fraude Heraclidis Pontici narrat.

19쪽

XIII statuimus, e quo omnia OXerint, quae, velut sejunctis e fontibus hausta, citantur. Vae 8 Uno in con Spectu videntur, apparet sum de vita Oetariam moribusque di88eruisse, ne narraii uinculis quidem , quae paullo jucundiores essent, Iane abstinenlem, Athen. VIII. p. 338 B XIV. . 656 C, addidisse multa, qua vel intell4gentiam aperirent carminum XIII. p. 573 C, cum homines indicaret, ad quos tota carmina XIII. p. 49 E, aut singuli eo in loci essent reserendi, XII. p. 533 C, vel Oros atque instituta adumbrarent, e quibus singuIae partes in-

tolligi deberent, Athen. XIlI. . 573 C. Sed quanquam in eo,

quod de Aeschyli furore asseveravit, Videtur Obi errasse, Opinione probata, Uam tum multi fere sequebantur philosophi, tamen ratione temporis haud ita perturbavit, ut Athenaeus

Mηθυ t ναῖον Λικαίαρρος t/ὲν ἐν in Περι ιονυsta κων ἀγω - νων Ubi nomen Demarchi libri male tuentur. Item Sextus Empiricus adv. Mathemat. III. in . Ubi de Variis ποθέσεων generibus agit, argumenta sabularum, quas Euripides ac Sopho

τειαν. Accedunt alii grammaticorum loci, in quibus de rebus tragicis disputavisse dicitur. Nam in Argumento Oedipi 0-gis: χαριεντως δὲ υραννον Πανzες αυτον Πεγsατον, ως ἐξέχοντα Πασης τῆς Σοφοκλέους ποινησεως, καίπερ ηττηθένταυ Π Φιλοκλέους, ως oeto ρε Au uici ρχος Similiter argumenta

20쪽

XIV Ajacis ac Ranarum nonnulla habent, qua historiam tragicae poesis illustrant, ex ejusdem libris deprompta. Jam alter Dicaearchus, auditor Aristarchi, Lacedaemonius genere fuit Suid. s. v. Quare eines ius ad Suidam librum, o quo illa extimanarint, non Messanti, e Laconis suisse opinatur, id quod Nauli ius in usu Rhen. I. p. 55. Ind. Lecti uia. 183 nequaquam restitavit. Hi vero Sextum, nisi de Peripatetico cogitasset, illustri homine, sed obscurum grammaticum significasset, de quo uida 8. v. Praeter revissimam generis, studiorum scholaeque memoriam nihil scriptum reliquit, nomen ejus non simpliciter appellare potuisse respondebimus, ut Vel genus, vel disciplinam silentio praeteriret. Quamobrem alii rectius illa Messani assignant, ut onsius de Script Hist. Phil. I, 16, 4, uti mannus Quaest de Dicaearch. p. 38, et cherus Tragoed. r. . . . q. Sed ne id quidem certum atque X-tra dubitationem positum est, utrum talia ingulari scripto, an in illa Vita Graeciae persecutus fuerit, quam antiqui scriptoros multifariam audant. Quo quidem in opere attigit On- nulla, quae ad tragoedias pertinebant. Argument Med. et ὀδρα ια do κε υ7ιοβαλεσθαι γενναιοτουνως διασκευάσας, ως

υποιινοια σιν. Nihilominia igitur cetera quoquo videntur eodem x fonte ducta. Et qui tandem in illa ita ima otia si

plane eam absolvere Voluit, Taeclaram, nec non gravissimam rem negligere potuit, quae laudes Graeciae una omnium maxime conlineret Quae si recte Umia conjectura a88ecuti, Dicaearchus, in quo magnam doctrinae copiam laudant, Cic. de Ossic. II, 5 Est Paearchi liber Perjaletici magni et copiosi. Varrodo Re R. . . . Plin. at Ilist. II 65, cum vitam Graeciae describeret, uberrime tatum Oesis descripsit ). Nam docuit,

quot ea gens et qualia haberet OeSi genera, commemoravit Optimas Principum fabulas, XPOSuit, Uae argumenta haberent, quare certi nominibus appellatae essent, quibus virtutibus splenderent quamque fortunam invenissent Heraclidem Onticum, discipulum Platonis addimus, quem summus magi8ter,

cum in Siciliam proficisci vellet, tanto honore dignum judical Eodem retulerimus quae Athenaeus de Alcaeo I. p. 460 F etc.

Narrat.