Quaestiones messeniacae

4쪽

Praefatio.

De Pausaniae fontibus in historicis descriptionis Graeciae partibus elim adhuc parum quaesitum sit ' non

oloum et operam me perdidisse spero cum ad perscrutandam hanc quaestionem me converterem Plurimiam ab

eo absum ut in totum illius Perlegetae volumen inquiram, quippe quod viribus meis aliis oret, sed unam

tantum parten eanderitque non minina iii OiIienti mihi delegi, Messeniaca eius dico, tuae et soria et materia vel optimo a Pausania esse scripta viri peti saepe agnovero Cuius universa disputationis primam occasionem nactus sum in sectione seminarii historici, in qua directore A. Sohaeseris. d. antiquarum rerum historiae studium tribuimus, disseriatiuneula de temporibus belli Messenia ei alterius conscIipta, a Praecepto te ac commilitonibus Omprobata. Non a re abesso videtur brevitur exponere, quae sint mihi proposita a quam secutus sim quaerendi rationem. Primum quidem librum Pausaniae luartum pervolvens omnia quae mihi fontem indicare videbantur comi Vide quas Κoenig, do fido riusaniae etc. p. I sqq. et Sohu- bari, Zeitschr. iii Alterili. 18b p. 315 sqq. attulerunt vel potius obiter tetigeruI1t, quorun consilio accuratior di8quisiti asu rit. 2 Vallienae ad Thmor Adon. p. 4II esseniaca eximiam peris partem vocat.

3 Quem ipse ii ominavit it Μεσσηνοι συγγοι φη os III 7, 5 16, 10. VIII si a X 38 10 et τὰ ἔχοντα si μεσσηνίους rem, .

5쪽

ponenda auctoribusque suis quoad poteram assignanda curavi, inter quos a Pausania ipso nominatos Myronem Rhianum Tyrtaeum praecipuum tenero locum nemo mirabitur. Ad singulos auctores materia in ordinem digesta deinde a testimoniis a Pausania alienis profectus conatus sum propriis viribus consiliis suo ad tempora bellorum Messeniacorum perscrutanda, accingere, ut viam qua re rem qua illa studiis criticis adaoquari possent. Itaque priore huius dissortationis capite de perquirendis sontibus rerum Messonia carum tractabo, altero de ipsis constituendis temporibus. Praeterea priori parti inserui quaestionem do urtae patria et aetato, quas tandem aliquando ab omni squalore tabularum traditarum semperque iteratarum Iliberandas quisque concedet. Denique non possum quin gratias agam quam maximas praeceptori dilectissimo A. Schaeser qui cum aliter tum in tractanda quam mihi proposueram materia studia mea liberalissime iuverit foveritque.

6쪽

faput I.

De lantibus quibus in describendis bellis

Messeniacis usu sit au8anias.

Ipse ausanias e duobus historiarum Messeniacarum sontibus sese hausisse nobis tradidit, nominibus auctorum appositis, cum IV 6, 1 sqq. dicat secutum so Myronem Prionensem et Rhianum Benaeum, quorum scripserit ille

de bouo prim inde ab expugnation Aniphiae, i. e. initiobolli, usque ad mortem Aristodem Messoniorum regis;

hi do bello secundo indo a procli ad fossam magnilm commisso egerit, qui quousque res gestas tractaverit di- sortis verbis ausanias non tradit. Quos duos scriptores eam potissimum ob causam produxit, ut de aetate Aristomonis, clarissimi Messeniorum ducis, distincte disputaret ). Praeter quos et poetam a veteribus inter primarios numeratum, Tyrtaeum, nonnunquam ita commemorat, ut carmina eius aut ante oculos habuisse ausaniam aut certe satis ei fuisse cognita negari nequeat ). Cuius elegias cum certam materiam historicam vel continuam rorem a Spartanis contra Messenios gestarum descriptionem non potuisse praebere nemo sit quin sciat Pausaniam quoque nonnisi singulis lacis ideoque raro ea inspexisse conesudere licet.

7쪽

Mihi quide in propositum est hoc, ut primum inquiram ii istos tres auctores, quatenus in paucissimis eorum qua ad nostram aetatem duraverunt fragmentis licet, ac doindo num vestigia eorum in Pausania opero persequi possimus, perscruter, disputem deniquo de aliis quibus innisus sit in conscribenda hac ιεριον σε coc parte adminiculis.

De Myrone Prienensi historiarum scriptore praeter mentionem apud Pausaniam factam paene nihil scimus, nisi quod Athenaeus o secundo libro J-σσηνιακco duo serVavit fragmenta Quae testimonio Pausaniae I 6, 2, haud totum belli primi spatium amplexa sunt, cum mortem Aristodem finem opori suo imposuisset Myron, attamen maximam eius parto in ). Non solum in comparandis Ili hiani o Myronis iudiciis de aetate Aristomenis Myron poetae Cretensis auctoritati cessit δὶ, sed universa quoque do eius fido historica Pausaniae eiusmodi est sententia j, ut neque opera eius perdita valdo doleamus nec narratione primi belli: quam maxima ex parte ex eo fonte incerto

fluxisse ostendemus, tamquam historia rerum vere gestarum uti possimUS.

De aetate Myronis prorsus nihil constat, optime sor-

. ------- .

I CL Athon. VI 27 F. XIV b I . C. Mullo fragm. hist. graeo I p. 460 sq. 2 Nam post Aristodem necem Paus IV 13. 4. j ossenii

8쪽

sit in tertio vel secundo sectat a C. Meribas eum Paulo claritis videremias, si demonstrari posset, Uronem nostrum eundem fuisse atque Oratorem illum, o cuius

Orationibus apud Rutilium Lupum' nonnulla verba commemorantur. Quamquam Rutilius eum non distincto inter Asianos, qui dictuitnir oratores refert, veri simile tamen visum est viris doctissimis, Daphnidem Myronem, Sosi- cratem, tuos Rutilius laudet, et ipsos Asiaticos fuisse oratores, lictorem liuite o oratore ni Vronem ab historico nosti distinguendum non esse primus, ni fallor, Boeckhius contendit ). In cuius sententiam plane dis- cossit C. uellerias Fragm. hist. r. IV p. 614, qui probabilem ratus Boethhii coniecturam rhetoris fragmenta Rutili Lupo excerpta historicis apud Athenaeum exstam tibiis subiunxit, neque habeo quod contra dicam, cum rhetorici vestiget sermonis ot in ausania Messeniaeis ex-I Inti r veteres alium scriptores resuri eum non osso ut ex aliis ita ex oraculo trimetris iambicis conscripto labithrius conclusit os orlesiari rei liber alte Gesol, I p. 3173. Huiusmodi animoracula posteirioribus domum temporibus data osso exempla quidem docent a Schol ad Ar Nub. 144 alisita attamen iam apud Herodotum I 174 exstat oraculam ibinbicum. s. Porphyri de oraculis ed

torum graecortini studiis se dedat secutus eos videtur Blasu, riecti Beredistinikpit On Alexnrui r N. i. 34 sq. 4 Ind. lecti Berol. 1824-25 P. 34 . ubi omnino genere scribendi quo sua sit Pausanias disputavit. Acutioribus viri doctiss. observationibus haud assentiar, cum Hegesiam, qui primus inter Asianus suisse dicitur Cic. Brut usi sqq. rv. 226 230. Strabo MV 648ὶ ex plum quasi scribendi seculum Pausaniam affirmot. Pauca enim egesiae fragmenta, quae apud Dionysium Halicarnassensem de comi verti. I 8 p. 244 sqq. d. Schaser legimtur non vi-d- inuid cum ΡRusari In sermone consentiant. Iam Blaη l. l. p. 30 nox. 6 argumenta Oscinii refutavit.

9쪽

8taro Ostensurus si in Ruhnhenii vero coniecturam, Asianis adnumerandum Myronem, quippe qua nullis argumentis nitatur, biiciemus, cum rebus tam obscuris et incertis parum praebeatur Ductus meris coniecturis. Quae cum ita sint, id quidem satis probabilo videtur, rhetorem illum eundem habondum atquc uossenta- eorum scriptorem, , quae' ut uelleri verbis utar rhetoricae potius quam vere historicae indolis fuisse omnia

Quod ut ex ausania ipso probo nunc mihi erit

experiendum.

Perlegenti cuique nonnullos Pausaniae libros sole clarius apparebit, quanto discrepet quartus noster a quovis alio Pausanias enim cum prorsus incomptam et per Versam locutionem ubique perhibeat, toto de bellis Messeniacis libello rhetorico quodam ac nonnunquam poetico scribendi genero utitur, quod ex se ipso eum non hausisse tacito intelligas. Omnes illae sententia grandiloquac, quaesitus narrandi modus, rerum cxplanatio paene pica, omnia haec, ni allor, originem suam fronti inscriptam prae se ferunt. Quod ad bellum primum attinet, in quo describendo Pausanias Myronem quousque scripserat secutus cst, vestigia huius rhetoris, vel, si hoc non datur, rhetorici scriptoris non latent. uellerus l. l. recto iudicasso mihi videtur, ea vitia quae nunc in Pausania reprehenderentur, magis otiam in Myronis opere conspicua fuisse Rhetorico generi ascribam sententias huius modi Paus tradit IV 4, 7 D me χ ανθρυλπίνη φνσει καὶ αLλos ενονros εν ' I glaro ιεθ' ad κο γίνεσθαι, Τακέρδ φ ιεγίστην νGγκην χειν IV 9 6 τ δε ανθ ρωn ον καὶ ου ν κιστα το προθνιιον Ιεπρωφιενη ' κατα ταυτα1 Nam etsi Myron ind ab expugnation demum Amphiae coepit, causas tamen belli non tacuisse eum consentaneum est.2 Hoc iam vocabulum 4 Πεπρωριένη. Pausaniae insolitum

10쪽

limg nai ratioties praeliorum accuratissi in is verbis conscriptas, rationesquo a regibus Vol ducibus habitas, L

IVI, 8 sqq. 8, 2 3 sqq. 1, 1 sq. 3. 4 sqq. Errata deinde

historica quae apud scriptorem Omnia ad Oxornandam vel potius fucandam orationem vertentem non est quod miremur. Vuius oneris sunt partos quas tribuit Pausanias ephoris Spartanis tempore quo ephoros quidem exstitisse Lacedaemon verisimile est, eos autem nihil aliud quam regum ministros suisse constat 3. Locus est apud au-san. IV 4, 8, ubi Polyeliarem Messenium filii sui inter- laetorem Euaephnum apud reges et ephoros Lacedaemoniorum accusasse narratur δ). Similia verba quae sunt c. l2, 2 προς ταυτα τοι βασιλεισι risi τοῖς μέροις in μἐν προθυμουμένοις ἐγίγνετο νευρειν, eidem sonii addiei debent. Haud aliunde originem accepit commemoratio Areopagi c. b, 2, ad litem essenii litem inter Polycharem et uaoptimini diiudicandam transferri ο- tuerint ἐπιτρέπειν ὁ κοι - Ἀθή νησι διοπιτηρέειν --λnis ενο ει ρείον παγε, , ori tinac cic φ Πικρος et δικπ- στηριον τοιτο dom ικυζειν εὐπαλαιον.)spraeter h. I tantum VIII st 3 nomen deae profertur sontem alienum indicat.1 Haud recto Clinto1 sast Hellen. II p. 405 a ephoros a Τheopompo deIlium institutos contendit. s. A. Schaeserum, de ephoris Laced. p. 10.2 Idem legimus apud Diod. VIII lag. . sekk. Πολυχαρην tς προ 'ν ur γορει - περι ων ἔπαθεν ἐπί τε τῶν ἐφορων rem νων μι- σιλέων es Sohaesemina L p. 8.