Quaestiones messeniacae

11쪽

Anto Solonem illud iudicium qua officia in civitato

Atheniensium habuerit cum omnino nesciamus ), provinciam ius in os Attica profecto non transiisso haud dubie affirmaro possumus nullo modo octavo . . seculo eloponnesios lites suas Athenas vel detulisse vel deferre voluisse statuemus. Probabilius fortasse est, alteri quod apud Pausaniam . . legimus iudicio Amphictyonum, omnibus Doriensibus communi, cuius sedes Argis fuisse videtur, causam illam credi potuisse μ). A vero aberras, scriptorem videmus et c. 8, 1, ubi legimus Μεσσῆνιοι ιεν ροιαν τους σακεδαι/ιονίοt εχρῶντο, nam eum ex IIorodoto VI l sciamus Athenienses praelio Marathonio primos in hostes currentes ' irrupisse, tota Myronis illa narratio ortasse Herodotum ipsum vel aliquam aliam pugnarum posteriorum descriptionem imitata est. Restat ut quaeramus de eo quod Pausanias Myroni exprobravit, luod Aristomenem intersecisse Theopompum, Lacedaemoniorum primo bello clarissimum regem, illumque tempore primi vixisso belli tradidissct ), cum et Theopompum bellum ad inomiorduxisse et Aristomenem

secundo interfuisse constaret. Neque tamen praetereundum est quod etiam apud alios auctores Aristomenem

I54. Schoemann . antiqv. g II p. 29. At tota illa amphictyonia dubia esse videtur. s. . . uellerum in Paulyi Encycl. I p. 90 sq.

12쪽

eum heopompo certasse et prioris socium suisse belli traditum est Ac Diodorus quido disertis verbis nuntiat XV 663 ενιοι di τον δεισιο tμνην γεγονέναι φασὶ κοτὰ τον κοσαμ πολεμον. idem Diodoro fragmentum ascribitur in Cod. Modice quodam ab Isaacio ossi reperto, a primo editor Henrico Stephano 156 ita inseriptum: ' νωνυριου τινος περι δυο Me υν ριστενσαντ υνε πολ-ι ν ἀγωνιζοs ἐν σπερ πρ ωτείων , no eri me inter Aristomonem et Cleon nim, primi belli ducem, do virtutis praemio institutum narratur. Appar9 igitur, Aristomenem primi ducem belli actum esse, quo commotus Boivinus duos vixisso Aristomenes contend;t, socium lite prioris belli an mi undemque suisse atque Aristodemum qui apud Pausaniam appellatus sit. Attamen Diodoro attribui posse hoc 'gmentuni, quippe aiod potius rhetoricam quandam declamationem vol saltem scriptoris prae se ferat stiliani, qui a Diodoro valdo abhorreat. Multo autem probabilius videtur Myroni, cuius scribendi generi melius apium sit, assignaro illud ragmentum in. Doctrinam rhetoricalia porro redolere puto nonnulla alia quae nunc in discrimen vocabo Euphaes, rex Messeniorum, cum praelio heopompum videat in se irruen tem Paus IV 8, a diro αποκτενῶν Et φανὶν priusquam certamen cum eo committat comparationem illius instituit cum Polynice, qui adversus patriam castris motis fratrem suum interfecerit quod absurdum esse nem negabit.

3 Μἡmoires de Massi des laser II p. 80 sqq. qui de hoc fra monio loquaciter et insulse gu. 4 Diodoro etiam abiudicat . Iae sius, vermischie Schristen VIII p. 87 sq.

13쪽

Eodem spectat alterram de mythis picis excerptum, ubi astutia Lacedaemoniorum cum fraudibus Ulyxis componitur Paus. 2, 23 Deinde quod astutia illa iam involerata et usitatissima nominatur ), id postorioribus quidem temporibus haud iniuria dici poterat, quibus Spartani dolis et

astutiis plus iusto usi sunt, verum antiquo belli primi tempore nil valet. Sicut omnino saepissimo qualem naturam rationemque paulatim in civitate quadam increbruisse animadvertebant scriptores, cam statim ad antiquissima eius tempoia reduco bant, ita Myron Lacedaemonios, quas satis solitas postea perhibebant rationes, iis iam contra ossenios usos tradebat. Quo in numero pono illaci Paus 8 ll

ΘεοIro/ι7ιος. s. 8, 3 6 12, 2. Accedunt tandem miracula et portenta quae saepius rebus do scribendis into xta ausaniam noli do suo adiecisse, sed pariter e Myrono sumpsisso coniicio. Accuratius si filum narrationis inspexeris, orsaepe continuationem perpetuamquo seriem rerum gestarum desiderari facito animadvortes ros singulae non sunt aptae inter sca colligatae, causae et principia quibus cxortae sint non referuntur, universa temporum spati oraculis enarrandis

oblinuntur magis quam explentur. No xempla desint,

consentaneum non est, Messenios praelio nec victos nec

Victores egressos tantopere repente constringi malis ut in monto Ithomen se recipiant cf. 9, 1 sit.). Tisis a Messeniis Delphos deliberatum missus et inde reversus a Lacedaemoniis captus voco divina liberatur 9, 3,3. Scriptor cum nihil aliud proferre in promtu habeat, oracula

14쪽

petuntur 12, 7 Tripodes, e quibus salus patriae pendet, a Messeniis non aenei sed lignei collocantur quod pecunia desederit l2, ). Mirifiea qua Ithomes expugnationum praeminitent signa originem filii in rhetoricam

produnt, imprimis fuga canum omnium in Mira Lacedaemoniorum si Ro) Ex hisce locis satis elucebit, Myronis My pH in

Pausaniae purum et limpidum fontem praebere non tuisse, cuius praecipuum fuerit consilium ui lectores delectaret et teneret, et qui fidem historicam, sicut e Pausaniae oro et libro intelliginuas, nullius habuerit monaonti, scriptor fabularum magis, qua in historiarum. Reliquus ad primum bellum pertinentes quaestiones infra continuas tractabo, cum accuratius de sontibus a Pausania non no minatis disputaturus Sim. II. Mis s. In bello alter deseribendo cum Pausanias maxima ex parte Rhianum secutus sit, primum quaeramus necesse est, quid sciamus de Rhiano eiusque scriptis ). Cuius pntriam et actatem multo accuratius cognoscere PDSSumu8,

quam Myronis.

Non alienum videtur de inculo jam supra dicto nommilis discrere Exstat apud ausi. IV, 9 4 quinqiis trimetris iambicis On- scriptum et notandum est idem duobus hexametris dactylicis tradi apud Euseb praep. evang. V 27, 3. Quam ab rem Melitatus aniliacus prius illud vulgari metro inclusum fuisse et Myronem e tragoedia aliqua domo eniorum calamitatibus ageni hausisse suum oraculum satis probabiliter coniecit Diodorus autem Vil irg. 8 qui oratione soluta oraculum profert, eundem sontem quem Myron secutus esse vidi tur. Θrhis utrimque inter se comparatis. s. Porphyr de oraculis d. Ol p. 73.2 De Rhiatio scripserunt C. G. Siebella, Programm Budias.

1829. Nic. 8aal, Rhiani quae supersunt Bonnae IMI. F. Jacobs, Anthoi XIII. 945 sq. verin Schr. VIII 72 sqq. A. minolis, Analecta Alaxandrina p. 171 sqq.

15쪽

Cretam enim eius patriam perhibent atque Benam urbem in ca insula sitam Suidas . . nai ne, ii docia p. 34, Steph. BYZ. s. V. B νη, Pausanias ipse V , . 6, 1. Acilualis sui Eratosthenis quem ab Ol. 126 146 276 196 a C vixisse Suida s. v. Ἐρατοσθενης nos edocet. Qui cum Ptolomaeo ΙΙΙ uorgote 246-22l regnante Athenis migravori Alexandriam ibi quo usque ad tempora Ptolemne V piphanis 20 181 commoratus

sit verisimile si podem tempore Rhianum Alexandriae aliquamdiu vixisse Rhianus ex servo et custode palaestra grammaticus factus est ac poeta insignis. Exstant utriusque operum generis fragmenta, quae haud exigui ingenii misso uni probant. Quod n grammaticam artem pertinet, recensionem carminum Homericorum ei secerat, eiusque nomen in Scholis enotis saepius legitur sententia F. A. Wolfit Rhianus opus ab Arato coeptum continuandum suscepit, qui cum Odyssoam edidis set ab Antiocho Sotere ut Iliadum quoquo ocenseret admonitus orat i. Quod in in initum non habuiasset ut olfi utar orbis ias bene conricimus, eam Peram suscepisse viderat Rhianus, nobilis et ipse poeta, suis3 recen8ionem nobis auca fragnient desiderabiliorem fa

Scriptorum Rhiani namvis Suidas eumque secuta Eudocia nihil nisi Heraclea commemorent, tradita tamen

2 Cf. eineke l. l. p. 174. 3 Undescios omnino in Scholiis ad Iliadem, tricies in Soholiis

16쪽

habenius fragmenta arminum quinque longiorem ne non undecim pigrammata. Carmina Iacobsius L Ita recto inihi videtur disti 1ixisse, ut duo fuisse armina pie statuat Heraclea et Messeniaca tria ethnographica Thessalica Achaica Eliaca Consentaneum suidem est et haec Oim

tinuisse digressiones historica et in Villicas, cum Rhianus

apud Athenaeum X 499 d κατ' Dχην nominetur ὁ πο-ποιος Idem voluit Suidas, cum dicat Iusino ποιφματα i. e. pica scripsisse eum , Quorum ad nostrammatoriam pertinent solavi csseniaca, ad tua sortasse versum roserendum Manili: IIII 4 ,Non annosa conam Me sena bella nocentis Iacobsius' coniecit. Quaeramus qui dein portet, luibus ea taeellis cireum scripserit opus suum Rhianus, qua de re e Pausaniae verbis nihil certi assumero possumus. Nominatim apud Stephanum BD Messeniacorum liber primus s. γρα), quartus s. V. Ἀότιον), quintus s. V. ιγaλεa SBXtu S. v. ' ιυβυρον citantur, loci contra apud Pausaniam IV ,6 7, 1l nullam praebent ac ratioreui significationem. Primum id constat, Rhianum nec historiam belli secundi versibus omposuisse, nec Messeni'rum rigines mythicas carminibus colobrasse, sed inde a pugna ad os sam magnam sive a recessu Messeniorum in montem Iram

poema incepisse initium peris cognoscere licet,

i Vermissit Sebr. VIII p. 8 . M Ita enim mineis correxit pro vulg. μμετρο l. l. p. 177. 3 De armino quod Rhiano attribuitur a Steph. yg. s. v.

Plenius autem et accuratius res gestas inde a pu- ad lassis

17쪽

ita quem ad finem armen produxerit Oota accuratius spero infra me ostensurum Aristomenem, clarissimum Messeniorum ducem, primas apud Rhianum egisse partes, ut ita dicam, facile intolligos, cum indo a cap. 18 ausanias nihil sero nisi de Aristomene eiusque rebus gestis tradat, testatus, Aristomenem apud Rhianum nihilo minus clarum fuisso, quam Achillem in Iliade Homerica ). Quaerendum igitur erit, num sit quod nos cogat ut finem Aristomenis Messeniacorum quoquc finem fuisse ot universum carmen sero nihil aliud nisi Aristomenis res ostiis gloriosas amplexum statuamus. Ad discernendam hanc quaestionem optimo fragmenta ipsa Messeniacorum perlustrabimus, persequentes ea secundum librorum singulorum ordinem Steph. Byz. s. v. al. γρα). ρος εο σηνίας. Ravo εω νυσσηνιaκ δ πρ υτεν. Cum Messenii statim post pugnam ad ossam magnam in monto Iram se receperint, Paus IV 7, 10 Rhianum inde incipientem primo libro do Ira locutum esse oportet. Steph. .

-δην ισαμενος 2 τι id Λ oet ελειν β). Pausania IV 14, 7 Nicoteleam matrem Aristomenis fuisse scimus, quacum daemonum Vel deorum quendam serpentis forma concubuisso Messenii tradebant; nec dubium esse potest, qui apud Rhianum Nicotelo originem suam

magnam quae dicitur commissa persecutum osse a Rhianum de prioribus eventis omnino nihil scripsisse opinor. 1 6, 3 μαν ἐν τοῖς πεσιν οὐδὲν χοι στορεέννὶς ἔσrὲν α νανέστερος ἡ χιλλευς ἐν ' λιαδι 'O urins Quamobrem Duncker Gesch. dos Alterth. II 427 potius Ἀριστομενεχ quam Μεσσηνιακα carmen esse nominandum contendit. 2 CL Siebeiis p. 17 sqq. Saal p. 24 sq. eineheis. 193 sqq. 3 Vulg. αυδῆν tσωμενος cur ἰν Irio τελεών. Correxit Heringa probante einelii p. 198. estermann Aturri νικοτελεία cum Od. Seguer. uellerus, Dor. II 536 Aino.

18쪽

Τhessalia duxerit 'gitur de umbra de euiusdam specie matris Aristomenis assumpta ab aliquo ortasse eo ipso per quietem visa. Haud illepte Iacobsius l. l. p. 96)de somni cogitat qui deus saepius similiter in Homeri carminibus reperiatur. s. Il. B 20. Odyss. 3 796 803. omen matris Nicoteleam si cum noni in patris, qui a Messeniis in libationibus Aristomen oblatis Nicomedes appellabatur δ), eontuleris, altiorem illa vim habere non negabis, quae ambo a voce iani derivata sint ita ut iam sescenti Aristomeni victoria quasi insita sit. Steph. s. v. si octo, πολις 'Αρκωέας 'Puγνος δε ε Eadem res est atque apud Paus IV 24,l, Aristomenem, antequam ex Arcadia Rhodum so contulerit, praeter filias duas et sororem Hagnagoram nuptum dedisse, quam Tharyx in patriam suam Phigaliam duxerit Apparet, hoc quinto libro belli ipsius narrationem iam finitam esse, ac simul videmus, quantopere Pausanias in singulis rebus secutus sit Rhianum. Steph. s. v. ' διαβορον, θος ' PDdom. 'miso DR,RIεσσχην aκων. Eo quod lio carminis libro de Rhodo insula sermo fuit, non certum quidem, attamen verisimile fit, Rhianum de migratione Aristomenis in eam eiusque morte eodem loco egisse ). Unde nun concludere liceat ninino hoc libro finem operi Rhianum imposuisse neque ultra Aristomenis mortem cecinisse iam disputabimus. Antea vera reliquum 1 Si Misio p. re de oppido essenio ούριον Paus IV 33, 7

Hom. n. B 59M cogitanti equidem non assentiar. 2 cs. Patis. IV, 8 Μεσσηνίους δὲ Moi ἐπὶ ταις σπαν

δαις άμ- ucsum ικομηδους καλλον Nec 3 Ita uellerus, Dor. Iob coniecit neque video quemquam ei non assensum esse.

19쪽

est ut impedimentum quoddam alio Stephani loco nobis

καρδίαν δασεῖ ν' ως Ηρο δ οτος κ a III ο ταρχος κ a 'νιανος ι θ ιυλι κίγν σνωνιaς λέγε ra δε κα '--δΩνιος, os 'Pι. ὁ . Neminem latere potest, Ierodoti montionem nihili aestimandam, tui in universis operis sui libris no unum quidem verbum de Aristomene scripserit. Causam erroris Plutarchi locum dedisse male intellectum iudicare possumus. Nam quod apud Plutarch. do malign. Herod. 0 p. 856 F legitur, Herodotum eo reprehendendum, quod qui affirmari ne tuo Ionem neque Helenam rapi potuisse nisi ipsae voluissent, idem Aristo monom a Spartanis vivum esse captum dixerit nec quidquam affert ad propositum Stephani, et ipsum Plutarchum lapsum sane maguum

I Eandem do Aristomonis morte narrationem habent Plin. XI 18 Valer ax. I 8 ext. 5, qui pro Lacedaemoniis salso the nienses profert quem descripsit Nepotianus, epitome I 27. p. 501

Halm. O hirsutum animi sortissimi argumentum habebatur Plin. XI 184. Eustath ad Il. α 189 qui in adem ro et Lysandri facit mentionem. Nonnus Dionys. XXVI 0 sqq. τοισιν ἐνὶ κραδίι λασαω

20쪽

commisisse docet, rei mentionem apud Herodotum faciam contendat, uitis ne literam quidem invenire possimiis ' mutaretii autem errorem a Stephano receptum esse mihi persuasit in habeo. Sed quid sibi vult Rhiani comine in Oxatio Ad dissolvendam difficultatem diversissimae viae institutae sunt. Saalii sententia haec est Rhianuni primum totam illam tuae apud Pausaniam exstet narrationem exposuisse, in fine vero alteram de Aristomenis

nec ut salsam minimeque approbandam protulisse, quod saepius a poetis Alexandrinis actum osso vorissime a

kium virum inctissimum monuisse. Quam sontentiain

quomodo Iacobsitis l. l. p. πι, veri similem habere potuerit, miror, eum non statuendum putem, undem poetam do Aristomenis morte vel iacce, luem toto carmine victorem divinum praedicaverit, complures iliter So diversas sormas narrasso. Nihil aliud osse nisi de Rhiani ingenio maximam partem detrahere. Alliam rationem sibiologi Siobelis ius l. l. p. l), qui ut anationem perliceret, Stephani verba corrupta habens transposuit scribendo: B: --N Ἀριστομιένει ἐγένετο in ιφφω No στρατηγος, εος ρανος εν τοῖς Μεσσηνι-οις τουτον οἱ Ao-δωμονιοι - ζιολις κρατηρον, ἀνατεμοντες - ises Πλουταρχος. Rectius autem cum Meinovi p. ibi ita emendabimus. Singulae sermoniis apud Steph. partes aut ori ore epitoma

toris aut librario negli: gentia malo transpositae Sunt, et In

verba qua ad ethnographica magis speciant longa illa de Aristomene narratiuncula dissecentur. Ne difficile est suum cuique loeum reddere. ripsit enim auctor τὰ ἐθνικὴν Ἀνδανιευς, ὁ Φίλων ἐν πολεων. το θη-

1 Non sanavit locum uellerus Dor. I 42 qui legendum censet octo καὶ φιμομένην 'σὶν αυτον no γαλ sinekium P. I97. not. I.

2 l. l. p. 2s, qui Messium lacillimam hanc explicationem sibi ad manus Odisso dicit.