장음표시 사용
491쪽
His respondet Ruschkius in Epilogo Κoppii Epistolae subiecto, loca vicinarum gentium litoralia nautis piratisque multo ante innotescere poluisse, quam ab ullo exercitu peregrino attingerentur; ergo etiam aestuarium Taum, credibile esse, GaIlis nomine notum fuisse ante Agricolae in lias regiones adventum , et per C. Annium innotuisse Virgilio. Sed abiecisse se hanc interpretationem, consuetudinis Gallicae a Koppio admonitiun, qua literae B en V permutari et confundi soleant. Itaque se ri potuisse, ut Annius scripserit Ta um Pro Tabum: sic a tem optime sibi respondere Atticam febrem et Tabum Gallicum. Sed quilin Ausonius quartam ita decurtatam VNIabam in notissimo illo Idyllio adiiciat, Sit, locum non relinqui voci vinae; quamquam, si metriam respicias, seni illud Posse, quum Latini spondeum in omni senariorum sede, pra ter ultimam, admittant. Qua in re sallitur Vir eruditissimus; verum illud quidem da dramalicis poetis et de Phaedro; eet vi poetae Latini Graecam rationem sequuntiis; nihil autem magis inelegans, quam longae syllabae quavis sede receptae in versu Hipponacteo. Iam, quum in Edit. Quintiliani Venet. 1512. superiore versu Hus h us deprehendisset sepres, - idem --
stat in uno Cod. ap. Burm. - quod ex MeFres ortum existimat, vinae interpretamentum esse huius vocabuli et ita intextum irrepsisse. Illud autem Su decurtatum esse ex σίλι, σωιλι, Lat. εeselia. Atque Sit in quibusdam Quintil. Edd. -- stare, testatur Burin annus. Censor Gottingensis inde formavit simia. Denique Ruselikius quintam vocem, quam ab Annio ai- militer corruptam putat, infert, im vel em, quod in quorundam codd. Quintil. lectiono ehim latere suspicatur, Pro eum coli. Commentat. p. 57., et pro male Utisit scribendum censet male iacuit. Nititur haec coniectura tamquam sundamento Vesebis, quae apud Mar. Victorin. p. 2456. Ieguntur: isConsonant literas non geminabant, - sed supra literam, quam geminari
492쪽
oportebat scilicet, sicili cum imponebant, cuius figura haec est ', quod erat signum geminandi, sicut apparet in multis ad-Imc veteribus ita scriptis libris. Pro sciticet sici cum H esse kius sicilem Dei sicilicum Victorinum scripsisse existimat. S cilis factum esse a sica, et denotare falcem, qua laeniseces gramina, Annius, Veneficus simul et rhetor, Verba pariter et gramina decurtasset, illis lectores, his fratrem enecans; et has
fortasse siciliculas Vocibus illis ipsum apposuisse Virgilium. Itaque legendum videri: Τau Gallicum, min, al, sit, im male sicilii, Ista omnia ista verba miscuit statri. Sed dicendum iam, quid ego sentiam de II Ahii conatu huius Epigrammatis vel emendandi, vel interpretandi. Ac primum apparet, Verissime Κoppium iudicare, non esse eam huius carminis sententiam, quam insert ei Huschkius. Quintilianus reseri, Isis versibus a Virgilio lepide perstringi Annium ut ineptum antiquitatis assectatorem. Neque Vero haec ipsa summa carminis putanda est. Sed acrius etiam urere et notare Annium Virgilius voluit tamquam fratricidam. Quod duplex consilium ita uno carmine consecutus est poeta, ut Vocabula quaedam Annii more decuriala asserret, quae ad venescium spectarent. Quod nisi ita esse statuis, nec quomodo illa omiscuit ista Derba fratri accipienda sint, intelligitur, et omnis faceti simi carminis vis perit. Itaque de sententia Epigrammatis nihil est quod dubites. Sed haeretur in singulis, nec licet sperare, omnia umquam ita expediri posse, ut nihil remaneat, de quo possit ambigi. Acute vidit Spalding. iii Not. ad Quintilianum, geographica haec epitheta Corinthia Merba , Britannus Thucydides , Affica febris , Tau G allicum , Se invicemsrmantia, non esse movenda. Quae sint verba Corinthia, quid
493쪽
Gallicum Tau, quis pro certo assi met 2 Hoc tamen apparet, ita traduci scribendi genus Annii, ut poeta illud non certum aliquod et constans esse, sed mirifice mixtum dicat, adeo, utiana Corintilium, nescio cuius scriptoris - Sophronem, ut Vidimus, Fignificari putat NusHi us - morem, iam Atticos imitatus sit Annius, denique novum quoddam et inauditum genus, Britannicum iocose, veI Gallicum, appellat poeta PaVerit. Ulucydides autem Britannus Husclikio videtur vocari, neque plane improbabilis ea coniectura - ob historiam quandam Britanniae ab Annio scriptam, in qua Thucydidem sibi aemulandum ille sumserit; sed ita Britannicum dici puto, ut adiecto hoc epitheto simul indicetur, adeo malo eam rem illi cessisse, ut non Atticus aliquis scriptor, sed Britannicus, illius operis auctor Videri potuerit; idem sentit Turnebus. verbis mira, al, non impedio quominus minium et allium significari existimes; atque haec, ut etiam sau, satis munita sunt Ausonii auctoritate. Extremam eiusdem versiculi partem corruplam esse et ipse habeo persuasum. Spinae vocabulum, ut omittam metricam rationem, quamcunque interpretandi viam ingressus fueris, elucem fgit interpretibus. Nam qui de Circo sumtum putat, ut prius secerat Iluschrius, is velim memin rit, medium illum Circi aggerem a nullo antiquiore scriptore
ante Cassiodorum Vocari spinam. Vocem au sane videtur Α sonius, quamquam ea res non eritra omnem dubitationem posita est, in hoc Epigrammate invenisse; neque negaverim ex σίλι, σέσιλι, rePetendam esse; quamquam, qui huius herbae usus in re venefica suerit vel esse potuerit, ignoro; cemas ante Partum ea purgari discitur e Ι'linio II. Ν. VIII, 32. Sed quod praeterea addit Huschkius em sive ari, nec legitur, ut cetera, apud Ausonium, nec Pro eum dictum accipi sententia carminis patitur. Facilius seras extremum verbum in sicilii ab Eusch-kio mutatum, quamquam, si sicilicus nota quaedam fuit, qua
494쪽
utebantur scribentes, vid. etiam E. I. A. Senerti Grammat. Lat. Vol. l. f. 293., non continuo sequitur, etiam Verbum a citare lix eadem re usurpari; nec sicuire plane idem est, quod secare, demetere ; audiamus Plinium II. N. XVIII, 28.: , raeterea quoties secta sint, siciliri, hoc est, quae foeni seces praeterierunt, secari. Vid. etiam Dalecamp. ad eund. XVI, 16. Relinquam etiam in medio, longane sit syllaba ci, an brevis; quamquam Sicilicus numerus, i. e. tertia Pars assis, Correptam habet apud Priscian. de Ponder. et Mens . Vs. 21.; et Ennius siciliatibus, an sicilibus scripserit, incertum est. Hoc utut est, illud certe offendit, quod in quintam versus Hipponactei sedem tribrachys vel etiam anapaestus insertur. Sed in his quoniam soli coniecturae locus relinquitur, experiar et ipso, quid proficiam hariolando. Ac Primum Versus
late iste rhetor. Namque quatenus lotus abest a libris mss. Quintiliani, veterrimi testis; invexit eum Aldus, quem plerique editores secuti. Verendum igitur, ne male pedem huc intulerit. Iam quarto Versu ex Ausonio teneri fortasse poterit aia. Sed quomodo ea verba illis erit Annius, quis assequitur 2 Scilicet non illi sit, sed elisit, ut oculos cui elidimus; elisit verba, i. e. fregit et decurtavit. At observa epigrammaticam in hoc Verbo ambiguitatem et amaritudinem. Verbum elidendi enim etiam de eo dicitur, quod contunditur, tundendo comminuitur; ut in illo: cum alicuitus elidere. Itaque simia ad lundenda in mortario et ita miscenda venena trahi hoc verbum existimo. Iam Vero in Voculis et, mel, quae ante male in compluribus codd. et veti. Edd. leguntur, Iatera puto ut, quod, eiecto secundo Versu, ad IIa, - sic enim apud
495쪽
Quintilianum exstat -- quod proximum versum incipit, reserendum, totumque Epigramma sic legendum censeo:
Corinthiorum amator iste verborum, Thucydides Britannus, Attice febris, Tau Gallicum, min, al, sit ut male elisit, Ita omnia ista verba miscuit fratri. Ph. Wr.