장음표시 사용
461쪽
443blica et priuata' ' tenetur, qui quem armatis hominibus possessione, domo, uilla agroue deiecerit, expugnauerit, obsederit,
c0nduxerit: quiue 'c0etu, concursu, turba, seditione incendium secerit: sunerari sepeliriue aliquem prohibuerit, funusue 'eripuerit, y turbauerit; et qui eum, cui aqua et igni interdictum est, greceperit, celaverit, 'tenuerit: β quiue cum telo in public0 suerit, templa, p0rtas, aliudue quid publicum armatis obsederit, cinxerit, clauserit, occupauerit. 0uibus omnibus conuictis, si honestiores sint, tertia pars bonorum eripitur et in insulam rotegantur: humiliores in metallum damnantur.
4. ' Creditor chirographarius si sine iussu praesidis per uim debitoris sui pignora, cum non 'haberet y obligata, ceperit, in legem Iuliam de ui priuata c0mmittit. Fiduciam uero et pign0ra apud se dep0sita persequi et sine auctoritat se iudicis uindieare n0n prohibetur.
TIT. XXVII. AD LEGEM IULIAM PECULATUS.
1. in Si quis sis alem pecuniam attrectauerit, subripuerit,l 'mutauerit,' seu in suos usus conuerterit, in quadruplum eiu Specuniae, quam Sustulit, condemnatur. q) Sic ple rique C . priuata alii, edd. Sed illud mutare nolui, quoniam
etiam ex Collat. 9, 2. verisimile est, praeter testem Iuliam de vi publica, quae ad magistratuum vim pertinebat, fuisse legem Iuliam de vi publica et privata, quae infra 3. 4. et Dio. 48, 7. CO d. 9, 32. etiam de vi privata dicitur, in eaque lese talem vim dictam eSSe quae licet privia esset ex persona delinquentis, tamen eoe atro citate etiam rid rempublicam pertineret. Et hoc si statuis, facilius intelliissitur, qui factum sit, ut postea, quum magis ein fuctit poenaeque siravitate utriusqtie vis genera diScernerentur, ad prio rem quaedam legem referrentur, quae proprie pOSterior sesena Saninerat. De aliorum sententiis V. Rein Criminat . d. nomery 743 seq. ' C l. 21. L. 5 pr. D. cit. cluserit reliqui Cild. edd. ') Ex Dist. l c. coetum; concul Sum turbam, Seditionem s. C ld. edd. δ) Fortasse: diripuerit. Cf. Dio. μ) Cf. Cic. pro domo 20. ad Alt. 3, 4. δ) Malim uel iuueri l. Cf. Ge. Verr. 1. 47. β) Cf. supra 2, 14. S. 5. L. 7. 8. D. h. t. 48, 7 . L. 5. C. h. t. 9, 12). L. 3. C. de pign. 8, 14 . L. ll. C. de pisin. act. 4, 2Φ). Nov. 60. c. 1 pr. 7 Sic septem d. habiturit ceteri, edd. Tit. XXVII. i) Cf. L. 3. 13. D. ad tess. Iul. pec. 48, 13 . Ein. gr. aes pro auro in arca ponendo. Malim tamen mutua -
462쪽
IVLII PAVLLI SENT. V. 28-30'. TIT. XXVIII. AD LEGEM IULIAM REPETUNDARUM.
1. y Iudices pedanei si pecunia corrupti dicantur, plerumque a praeside aut curia submouentur, aut in exsilium mittuntur, aut ad tempus relegantur.
TIT. XXIX. AD LEGEM IULIAM MAIESTATIS.
1. i Lege Iulia maiestatis tenetur is, cuius ope, c0nsilio I aduersus imperatorem uel rem publicam arma mota Sunt, exercitusve eius in insidias deductus est: quiue iniussu imperat0ris bellum gesserit, dilectumue habuerit, exercitum ue comparauerit, 'sollicitauerit ue , quo desereret imperatorem. His antea in perpetuum aqua et igni. interdicebatur; nunc uero 3 humiliores bestiis obiiciuntur uel uiui exuruntur, honestiores capite puniuntur. β0uod crimen non solum sacto, Sed et uerbis impiis ac maledictis maxime exacerbatur. 2. 'In reum maiestatis inquiri prius c0nuenit, quibus opibus, qua factione, quibus hoc auctoribus secerit: tanti enim criminis reus non obtentu adulationis aliculus. sed ipsius admissi causa puniendus est. Et ide0, cum de eo quaeritur, Τ nulla dignitas a tormentis excipitur.
TIT. XXX A. AD LEGEM IULIAM AMBITUS.
1. Petiturus magistratum uel prouinciaei sacerdotium si turbam sustrygi0rum causa conduxerit, Seruos aduocauerit, aliamve quam multitudinem conduxerit, conuictus ut uis publicae reus in insulam deportatur. uerit vel mutuatus fuerit. CL Cic. Verr. 3, 72. L. 2. C. de his q. eae pubi l0, 6). Tit. XXVIII. Cf. L. 3. L. 7 pr. S. 3. D. ad leg. Iul. lrepet. 48, 11 . Suet. Caes. 43. Otho 2. Tucit. H. I, 78. Plin. l
y deserueritque vel destruerit tuo undecim Ct . deseruerit si et ieruerit) ceteri, edd. Sed desertio militare tantum est crimen. Ad nostram lectionem V. L. 1 fn. D. h. t. L. 5. C. eod. 9, S . ' Cic. Phil. 1, 9. Tacit. A. 3, 38. 50. 68. 4, 42. ε)
463쪽
1. i Si pecunia accepta miles custodiam dimiserit, capite puniendus est. et certe quaeritur, cuius criminis reus dimissus esse uideatur. 2. Qui custodiam militi prosequenti magna manu excuSSerint, capite puniuntur.
L. 16 pr. S. I. D. de re militari 49, 16 .L. 38. SS. I. 11. 12. D. de poenis 48, 19 .
TIT. XXXII. QUANDO APPELLANDUM SIT.
1. Quoties iusiurandum i postulatur, eo temp0re appellandum est, quo desertur, non quo iuratur.
TIT. XXXIII. DE CAUTIONIBUS ET POENIS APPELLATIONVM.1. i Ne liberum quis et solutum haberet arbitrium retractandae et reuocandae sententiae, et 'poena et tempora appellatoribus praestituta ' sunt. 0uodnisi iuste appellauerint, tempora δ ad cauendum in poena appellationis quinque dierum praestituta sunt. Igitur m0rans eo in loco, ubi appellauit, cauere debet, ut ex die acceptarum 3 litterarum continui quinque dies computentur. si uero longius, salua ' dierum βdinumeratione 'itineris' quinque dies cum eo ipso, quo litteraS acceperit, computantur. 2. Ne quis in captionem uerborum in cauendo 7 incidat, expeditissimum est, poenam ipsam
Pit. XXX h. i hoc etiam sumpta videtur haec Sent. L. Rom. Burg. 20. Si quis ingenuum natum sob)listaverit uel uendiderit, honestiores personae damnantur exilio, uilioreS me tallis depulantur secundum speciem Paulli sententiarum lib. V 'Cf. ibi Barkow praef. p. XLV. PR. XXXI. Cf. L. 12. L. 14. S. 1. D. de cuStOd. reor. 48, 3 .Pit. XXXII. 3 Puta id, de quo L. 34. S. 6. D. de iureiur. 12, 2). L. 9. C. de reb. cred. 4, 1) Sermo eSt. Cf L. 12. C. eod. Til. XXXIII. i) Cf. Tacit. A. 14, 28. L. 6. 33. 4. 6. C. de peli. 7, 62 . ') Multi d. poenae alii, edd. δὶ Malim Sunt, niSi iuste appellauerint. 0uoad tempora. vel v. quod omissa Tempora). ) Cf. 5, 34. β Supplevi; excidit ob dinum-.') Eae Cuiae. o. integri vel interim Cdd. edd. Cf. Fr. Vat. 162. y Nam formula eius cautionis, cum ex iure emtraordinaris veniati
464쪽
uel quid aliud pro ea dep0nere: necesse enim non habet spons0rem quis 'uel sti promissorem fideiussoremve dare, aut praesens' esse: sed si contra eum fuerit pronuutiatum, perdit, quod deposuit. 3. 0u0ties in poena appellationis
cauetur, tam unus quam plures si deiussores, si idonei 'sint, istdari possunt: sufficit enim etiam per unum idoneum 'indemnitatii poenae consuli. 4. Si plures 'appellent, ' una cautio sufficit, et si unus 'caueat, omnibus uincit. 5. 3 Cum a pluribus sententiis prouocatur, singulae cautiones exigendae sunt et de singulis poenis spondendum est. 6. Modus poenae, in qua quis cauere debet, specialiter in cautione exprimendus est, ut 'sit, β in 'quo' stipulatio committatur: aliter enim recte cauisse non uidetur. 7. Assertor si prouocet, in 'eiusmodii tertiam cauere debet, quanti causa ' aestimata est.' 8. In omnibus pecuniariis causis magis est, ut in tertiam
partem eius pecuniae caueatur.
TIT. XXXIV. DE DIMISSORIIS LITTERIS.
1. 3 Ab eo, a quo appellatum est, ad eum, qui de appellatione cogniturus est, litterae dimissoriae diriguntur, quae uulg0 ap0stoli appellantur: qu0rum postulatio et acceptio intra quintum diem ex ossicio* facienda est. 2. Qui intra tempora praestituta dimissorias non postulauerit uel acceperit
nulla proposita est. β) uel fideiuss0remue multi Od. siletussoremve uel fideiuss0rem pauci) alii, edd. ') 0uod promissio exioit. Sed inops apyellare non poterit. L. S. S. S. D. manif 17, 1 . tq) Multi C. . sunt alii, edd. i) Malim securitali ex demnitali, cum in eoe praecedenti in factum videatur . δὶ 6 d. 5. 17 h. appellant celeri, edd. δὶ qui caueat. uincit Gl. 19. De re q. L. 10. S. 4. D. de appell. 49, l). Cf. L. 17 pr. D. eod. L. 17 pr. D. de iuris f. 2, 1). δ) sciat C ld. 5. 9., unde S hull. j. Sciatur collata S. ult. I. de rei b. obl. 3, lo)οῦ
verum PaulluS non certam pecuniae summam, Sed modum poenae significat, veluti tertiam partem eius pecuniae, qua de agitur.
fortaSSc rectius, ut postea legamus 'QUANTI CAUSA AES ΤΙΜΑΤΑ EST.' eaque verba pars sint ipsius cautionis. ε) aestimanda C f. 25.,
465쪽
447 uel reddiderit, praescriptione ab agendo submouetur 'nec δpoenam appellationis inferre cogitur.
TIT. XXXV. DE REDDENDIS CAUSIS APPELLATIONUM.1. y Meritum appellationis causae capitalis et 'pers0enae ' ratione status non nisi per nosmet ips0S pr0Sequi posSumus: nemo enim absens aut duci in Seruitutem potest aut damnari. 3 2. β Moratorias appellationes et eas, quae ab eX- secut 0ribus et consessis fiunt, recipi non plaeuit. 3. 'Eum, qui appellat, cum conuicio ipsius iudicis appellare non oportet: ide0que, quod ita sactum est, arbitrio principis y uindicatur. TIT. XXXVI. POST PROVOCATIONEM QUID OBSERVANDVΜ SIT.
1. uoties possessor appellat, fructus medii temporis deponi conuenit. quod si pelitor prouocet, si uetus in causa depositi esse non possunt, y nec recte eorum nomine satisdatio postulatur. 2. Si propter praedia urbana uel mancipia appelletur, pensiones eorum uel mercedes, Vecturae etiam, Si de naui agatur, deponi solent.
TIT. XXXVII. DE ΜERITIS APPELLATIONUM.1. i 0mnimodo ponendum est, ut, 'cuius iniusta appellatio pr0 nuntiatur, Sumptus, quos dum sequeretur aduersarius impendit, reddere cogatur, non Simplo S, Sed quadrupl0S.' Ex Noeηeri G. ex submouetu). et C . ed. A., quod finsubmovet' geminatum puto; nam in quattuor C ld. omittitur. De re cf. 5, 33. S. l. Pit. XXXV. i) Cf. L. 1. D. an per alium cauS. app. 49, 9).') ipsam silet ipsae vel ipsa) Cdd. edd. , natum ut puto ein pSae. δ) Sio multi C . rationem vel rati0 vel rationis) plerique C . edd. q) i. e. capitis damnari, ut saepe alias. β) Cf. L. 7. D. de appellat. recip. 49, 5 . L. 1. 3. Ph. C. quo . ameli. n. reo. 11, 36). ' Cf. supra 5, 4. S. 18. L. 8. D. de appellat. 49, 1). y) Ad quem adpellavit. Tit. XXXVI. i) Cf. L. 5. C. quor. appeti. n. Vec. 7, 65). Symmach. ep. 10, 46 53 . Exceptionem vid. in L. 21. S. 3.D. de appell. 49, 1 .Pit. XXXVII. i) Cf. L. 3. 4. C. de fruet. et lit. eoey. 7, 51). ') qu0ties Od. edd. , qua ratione subiectum desidera tur, unde pendeat c0gatur. Cf. Interpr.
466쪽
ita disserui l. 3 Si diuortium est matrimonii et hoc sine culpa mulierissactum est, dos integra repetetur. 0uodsi culpa mulieris factum est diuortium, in singulos liberos sexta pars dotis amarito retinetur usque ad mediam duntaxat partem dotis.
i) Haec imuntur in Boethii Comment. in Cic. Top. II. ad . 4, 19. Cum notitia litteraria et variantibus lectionibus novissime edidit Boechino. in ed. Ulp. Frusim. 1855. p. 173., quem Sequimur. ) Etiam in Ind. Flor. est Instituton . sed Iustinianus ubique praestat etiam in hoc libro L. 4 l. D. M aeq. v. amitt. pOSS. 1, 2J. L. 4. D. de Serv. pr. urb. 8, 2J. L. 3. D. de Obl. et acl. 44, 7 ) Institutiones . qui verus titulus est. Cf. praef. ad Gai. p. 85. δ) Alia exemplaria habent XI. vel V. Sed tres tantum libros Paulli Institutionibus tribuit Indem Flor. , ex duo bus tantum Iustinianus excerpta dedit. ε) Cf. Ulp. 6, 10. 11. Fr. Vat. 105-107. Paullus is, quem Charis. p. 193. 214 PutSch. laudat, pro ICto immerito habetur.
467쪽
Ulpiani fragmenta' quae Vulgo dicuntur, uno eodie ΘVaticatio, i seculo ferme decimo in Gallia satis mendose Seripto, SerVata nobiS e SSe, post multas varietates hodio auctoribus Hugone et Savinio fere ab Omnibus recte probatur. η Hoe in codice binis columniS Scripto, quae VerSUS plerumque triginta quinque eosque fere viginti sex vel pauco plurium litterarum continent, Occupant fol. 190 h. eol. β. RV. 9. usque ad fol. 202b β. v. T. Inscriptum ibi est libello:
INCIP. TITULI EX CORPORE VLPIANI, quo corporiS nomine iam
Ulpiani aptate usitato L. 52. S. 2. D. de leg. 3) et postea
maxime in iurisconsultorum libris pervulgari Theodosiano aevo ampliUS quoddam Volumen, lectionibus in iudieiis roeitandiS in ServienS, quo Omnes vel complures eiusdem ICti vel imporatoris libri tanquam unius membra corporiS eontinerentur, appellari solitum esSe, ex L. 3. Th. C. de reSp. Ρrud.
1, 4) et Nov. Valent. III. Lib. II. tit. 35 pr. patet. Sed iam
diu constat, haec fragmentu unius tantum libri eSSe; pertinent enim, ut ex collatis eorum tit. 5. SS. 6. T. et tit. 26. S. 1. cum Collat. tit. 6. cap. 2. et tit. 16. cap. 4., item tit. 20.3. 6. cum L. 17. D. de testib. 22, b) compertum est, ad Ulpiani librum singularem Rogularum. Ulpianus eum librum scripserat imperante Caraealta tit. 17. S. 2. , h. e. eodem circiter tempore, quo etiam Institutionum libros compo Suit
Collat. 16, 9. S. 3), inserviturus, ut videtur, priore libro, quo
De quo vid. Haenet. Leg. Rom. Visig. Praes. p. XLV. Sequitur quidem in eo Ulpianus Legem Romanam Visigothorum, neque vero pars eius suit, ut olim quidam opinati sunt, de qua re vid. Η3euel. l. c. p. XIV. ') Contrariam sententiam, Io. Titium ex alio cod. admodum simili nunc deperdito haec fragmenta primum edidisse, unus tuetur G. E. Heimbachius Repert. LipS. 1813. p. 93 Seq., quae Sententia etsi vera esset, n0u mullum id ad rem saceret. 20
468쪽
aviSSima iuris praecepta, tanquam fructum peracti studii breviter ac perspicue comprehenderat, eorum usibuS, qui schola relicta forum adituri erant, dum pOSterioris planiore et uberiore explicatione iuri in scholis vel privatim operam daturis consultum ibat. Sed in disponendo Regularum libro et partim etiam in componendo Gaii InStitutiones secutus
deprehenditur ita, ut praemisso itidem de iuris fontibus loco let summam illam divisionem in ius, quod ad personas vel lad res vel ad actiones pertinet, earumque partium diStribu- tiones in universum retineret, et Singula capita, quatenuS Regularum diversa ratio patiebatur, Similiter tractaret, RuetiStamen quibusdam et interdum etiam novis materiis adiectis,
volui de dotibus, de donationibus inter virum et uxorem, et lin fine iuris, quod ad personas pertinet, de novo personarum ituro ex lege Iulia et Papia Poppaea: qua re sane factum ie St, ut quaedam ad fori uSum pernecessaria non desidera- irentur, sed etiam ut perspicuus ille rerum distribusendarum et eXponendarum ordo, quo Gaii Institutiones excellunt, ad- lmodum obscuraretur et deformaretur.
Quo tempore et qua ratione integer Ulpiani libor ad has llaciniaS redactus Sit, non convenit inter viros doctos. Mom- lseni est Sententia, non diu post Constantini tempora exsti- Itisse hominem parum doctum et incredibiliter stupidum, qui lopiani librum, ut iuri, quo tum utebantur, magis conveniret, partim breviarit partim mutarit; itaque ea, quae ad nos per- veneritit, non tam libri Ulpiani Regularum quam huius bre- lviarii reliquias esse. Quae opinio mihi ideo admodum vide- ratur veri dissimilis, quod nimis stupidum cogit ponere homi- 4nem; primum enim in uSu fori, quem potissimum is spectasse. putatur, quum ipSorum ΙCtorum libri deSiderarentur, quem-ra admodum poterat non videre, nullam obscuri hominis bre- viarium auctoritatem esse habiturum 3 Deindo quod ius Ob- soletum quibusdam locis ex libro exsecasse dicitur, idem 4 alibi reliquisse doprehenditur. Taceo, quod quaedam argu- menta consulto Omissi veteris iuris velut 27, 1. 20, 2. I 0. I, 2 l. tantum ex mendosis lectionibus colliguntur. Denique si quae eiuSm Odi OmiSsa Sunt, quod factum non negamus, at sunt etiam multa, quae non obsoleverant, quae utraque, Opinor, lfacilius ad onSum natura sua ratione carentem, quam ad lconsilium hominis Epicureo casu non consultius referuntur. lItaque ratione ac consilio eum tantum usum putaverim, qui lin ruina illa veteris iuris civilis, hoc est circa finem seculi quinti, primuS ex Ulpiani corpore' hunc solum librum vel 4exseripserit vel reliquaS eius partes servaverit, ut inter co- tera iurisprudentiae lumina, quae Valentinianus III. praedi-cnVerat, et cetera aliquatenus servata iuris vel discendi vel docendi et respondendi praesidia Ulpiani quoque celeberri-
469쪽
mum nomen et utilissimum opus retineretur. δ Ceterum illorum probo sententiam, qui variiS casibus iam non definiendis, haud Vero certa ratione ea, quae in Ulpiani libro desiderantur, periisse putant, ita tamen ut easui etiam librariorum fraudes vel uniuS alteriusve, qui librum transcribendum daret, parsimoniam quaedam minus neceSSaria a librario non exigentem adnumerari velim: similes enim iniurias etiam Gali opitoniam et Paulli Sententias passas e SSe constat. HOC Si tenemuS , in critica exercenda non incerti et inter Ulpiani et breviatoris manum quaSi Suspensi
titubabimus, sed ubique Ulpiano quid dignum, quid indignum
Initio harum reliquiarum pauca et in fine multu eaque Certe QRSu peritSSe, Omnes consentiunt. De initio, ubi in C.
Vat. hanc velut inscriptionem INCIP. TITULI EX CORPORE VLP1ΑNI Μoris sunt tacitus consenSus populi longa Consuetudine inuet oratus' excipit index titulorum, deinde VerSuS, si illa moris . . . inueteratus' connumeras, bis septeni deni inverso Ordine Scripti sunt, bellissima est et Satis certa Moniseni coniectura, hos in codice iam mutilo, unde Vaticanus manavit, primi folii binas paginas complesse, idque librarium cum solutum invenisset, infelici casu invertisse et sic transcripsisse. Sed duo addere licet: primum, illud folium in vetustiore eodice corporis Ulpiani pOStremum quaternionis fuisse videri, in quo solito more pariter atque in
primo adscriptum supra in exteriore mRrgine eSSet CORP. VLP.
ita ut hanc inscriptionem statim sequeretur initialis huius paginae Scriptura mores sunt' etc.; hoc enim Sine dubio movit librarium, tam ut hanc paginam quasi inscriptionem continentem pro anteriore haberet, quam ut verba illa
more S . . . inueteratuS', in cod. , cum introductionem finirent,
a sequentibus spatio distincta, deficiente ceteroqui titulo OpHSculi, pro lemmate quodam acciperet, quod post titulorum index apte seriberetur. Alterum est, illud ipsum folium ab βὶ Vaticanum Ulpiani codicem primitus a codice corp0ris Ulpiani'
manaSSe, quem grandem et inprimiS VerSibus sat longis scriptum suisse credere par eSt, eius rei adhuc aliud quoque vestigium Superest in quodam vitiorum genere, in Vaticano c0d. , quod editores fugit admodum frequenti, sed et eo multo antiquiore. Illud dico, quod saepe vocabula singula vel complura exciderunt, quae alieno loco nunc interdum multis versibus distante inSeria sunt, Velut 2, S. 3, 4. 5.5, 2. 6, 6. 8, 7'. 11, 3. 16, 1. 10, 6. 20, 3. 22, 16. 24'. 24, 16. 25. 25, 4. 5. 10. 11. 14. 26, 7. 28, 13. 29, 1. Hoc enim, cum quae exciderant, initio e regione ad marginem Suppleta esse putanda Sint, vix fieri potuit, nisi antiquum illum codicem, in quo ita in Serebantur, praelongos verSus habuiSSe p0113S.
470쪽
inferiore parte abScisSum fuiSSe; nam nec Septemdecim Versus Vat. codicis integrae paginae sufficiunt, ut iam Lachmannus recte iudicavit, et Sio explicatur, quare utrOS-que hos septenoS denos VerSus post S. 3. et 0.) modica lacuna Sequitur. - In fine QR Omnia perierunt, quae Gaius inde a 3, bb. usque ad finem Institutionum tractat. Titulorum rubricas, quas Vaticanus interSerit, Saltim non omnes nec ita, ut et quo loco nunc leguntur, ab ipso Ulpiano esse
profectas, Omnes concedunt; Sed tamen in edendo eas retinere conSentaneum erat. Contra indicem horum titulorum,
quem ipsum et codicis scriptorem ex illis titulis confecisse Et alieno loco paulo post initium posuisse R MOmSeno probatum est, licet Superiores editores omnes eum ante initium repetierint, non magis retinendum duxi, quam similiter pro istius aevi more confectos indices, qui Collationis codicibus praefixi leguntur. De editionibus hoc praemonere sufficiet, post Io. Titium, qui primus Parisiis a. 1549. haec fragmenta Vulgavit, maXime Hugonem quinquies sa. I 788. Ι 811. 1814. 1822. 1834.) sit Booeliingium quater 1831. 1836. 184b. 18b5.) edendo, ut alios,
maximo F. A. Schillingium et Laelim annum commentando, de emendandis iis meruisse, quorum laudem deinde philologus editor secutus est Io. Vahlenus 1856). Ipsius codicis Vat. accuratum RΡOgraphum et paene Simulacrum Hugo editionibus suis inde a tertia, multo exactius Boechingius
suae quartae addidit, cui etiam Moiseni accessit do Ulpiani Regulis disputatio. Qui praeterea Ulpiano profuerint, eX
illarum editionum praefationibus cognOSCeS. Do novissima Vahloni editione cum nuper in Fleckeiseni N. Jahrb. f. Phil. u. Pad. Vol. LXXV. p. 365-377. referrem, Simul in uniVerSum qua Via ac ratione incedendum videatur, si quis emendatius hoc opuSculum praestare Velit, exposui, exempliSque criSiS ad haS legeS revocatae compluribus sententiam meam firmavi. Quibus in legibus cum et haec fuerit, permulta Vitia quia ex sigiis vel notis male Oxplicatis originem ducerent, ita ut haec origo flagitaret, sananda eSse, quod etiam Saepenumero a me factum eSt, iam, cum compererim, B Oechingium in Sun editione non semel pronunciaSSe, eum codicem, ex quo Vaticanus fluxerit, non sibi videri notis refertum fuisse, faciendum mihi esse videtur, ut qua de causa contrariam opinionem Secutus Sim, paucis li. l. dicam. Primum igitur eam confirmant omnes librorum iuris civilis codices, qui eX remotiore antiquitate Supersunt, Velut Gaius Veronensis, Fragmenta Vaticana, Ulpiani Vindobonensia, Fragmentum de iure fisci. Deinde notaS iuris nee sonatus in gestis a. 438. ab Theodosiani Codicis exemplaribus abesse voluisset, nec Iustinia-