Quaestiones lexicales de radicibus Graecis [microform] : dissertatio inauguralis ...

1쪽

aS part of the 'Foundations of Western Civiligation Ρreservation Ρrojeci'

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbia Universit Library

3쪽

TII LE:

CALES DE RADICIBUS

PLACE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT BIBLIOCRΛPHIC MICROFORM ΛRCFT

Master Negativo Restrictions o Use: Origina Materia a Filmed aristing Bibliographic Record

Exi e les

5쪽

m ill illi illi illi illi illi illii Li

ustissilis sis illis siliis i

l. 4

6쪽

DISSERTATIO INAUGURALIS PHILOLOGICA

QUAM CONSENSU ET AUCTORITATE

AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS

AD SUMMOS

IN PHILOSOPHIA HONORES

AUCTOR

MARTINUS IOSEPHUS AVELSBERG

ADVERSARIORUM PARTES TUEBUNTUR

MDCCCXLI.

7쪽

VIRO NOBILISSIMO

SUMME REVERENDO

RERUM DIVINARUM MAGISTRO SCE STUDIORUM PRDIITIAS SACRAS ESSE VOLUIT

AUCTOR.

8쪽

PROOEMIUM.

1 c verborum vim interpretandam certe plurimum valet originatio. gitur grammatici est, ad radices linguae penetrare, simulque mentis rationem investigare, da illa, a syllabis nudis exorsa, tum additamentis et compositione adhibitis, animi assectus cogitationesque significet. At saepe verborum aut formae aut significatus diversis linguae aetatibus magis mutantur, quam quorum origo lacile agnosci queat. Verum enimvero Ut silvae soliis pronos mutantiu in annos, Prima cadunt ita verborum Vetus interit aetas, Et iuvenum ritu forent modo nata Vigentque.

Horat. p. ad Pis. 60.

Itaque non est, cur in recentibus atque usitatissimis verborum significationibus haereamus, sed eas tamquam principales repetamus necesse est, in quibus ipsa Verba nata sunt. Quo in negoti maxime adiuvamur linguarum cognatarum comparatione, quippe quae se invicem illustrent. Constat enim Europae linguas maximam partem eiusdem esse familiae atque Indicam antiquam. Certe ex quo Indicae literae in Europa coli coeptae sunt, grammatica in originibus versata maximos ructus percepit e comparatione complurium linguarum cognatarum, imprimis an-scritae, Graecae atque Latinae. Omnium Vero eiusmodi quaestionum sundamentum est BOppii gramma-

9쪽

tica comparativa, Pium principia, unde summus ille vir exorsus est, ita sint stabilita, atque doctrinae copia tanta, ut disciplinam illo opere condiderit praeceptis ordinatam simulque amplissimam. Quo praesidio adiutus, quia Graecae literae usque in deliciis mihi erant, radices Graecas elegi, in quarum Ormis genuinis ac significationibus primis propriisque constituendis elaborarem. Multas collatis radicibus San-scritis iam Potitus, ingeniosissimus vir, recensuit in ,, quaestionibus itymologicis ubi multifariam Helinguae Graecae grammatica observationes notavit ad pro diorem illius scientiam saluberrimas. Recens Benseyus de radicibus Graecis anscritarum potissimum ratione habita librum conscripsit, qui vir doctissimus et ea, quae explorata erant. Congessit, et acutissime in res maxime dubias inquisivit, quamquam incepti moles inius viri sere excedit vires. Quibus viris clarissimi. hoc meum specimen non spero propterea ingratum lare, quod itum singulas modo radices tractem, ab eorum sententiis nonnunquam discedam, immo usui esse reputo, si quis universis disciplinae alicuius praeceptis non neglectis haec vel illa contentis viribus scrutetur Utcunque vero lingua Sanscrita cognatis comparandis adhibetur, leges de flexione atque permutatione Onorum in qualibet lingua considerandae sunt, et primum est ad nostrum finem, ut de radicum Ormis agatur, quarum ratione demonstrata proxime de significationibus erit iudicandum . .

Constituendae radicis ab illa quaestione capiamus XOrditam, an Verbum εχα digammate olim instructum uerit Butimannus quum teraque Ocabula recenset, quae certissima digammatis Vestigia exhibent, omittit εχω attamen de adiectivis Ompositis in οῖχος et de productione brevis syllabae ante di bene argumentatur. Nomina composita enim, vocat o ligata, si altera pars a consona incipit, ut λογοποιος φυσιολογος, SatiS demonstrant in iis, quae illud o etiam ante vocalem servarunt, hoc ipso loco olim digamma interfuisse, ut ἀγαΘοFεργος, ορΘοFεπης, χηνοFειδης. Quae itera quum excidisset, duae vocales utrinque contrahi solebant, ut in κακουργος, χειρωναξὰ χειρο et αναξ. Huc addit Butimannus Gr. Gr ampl. ΙΙ. p. 348.): Dabeiis in merhen, das die composita Von εχω alleauch dies Zusammentiehun haben, αβδουχος, δα-

Gr. Gr ampl. I. g. 6. not. 6. Ubi quod de digammate doctrinam adhuc obscuram esse dicit, illustrasse eam moneo imprimis G1esium in libro de dialecto Aeolica p. 176. sqq. et Longardium dissertatione Symbolae ad doctrinam de digammo Aeolica, Bonnae 1837.

10쪽

oelchison εχ ein hematiges Digamma sons tar-gendher ehanni ist. V Equidem postea notabo ex Homero locos, quibus ἔγγα a digammate incipere probatur, sed praefigendi augmenti ratio coniunctissima illi in compositis perspectae, ut ιχον, si modo PO-nis dissolutum εχον, ad εFεχον reseratur, ea inquam ratio plus emcere mihi videtur, quam quae tacita

praetereat. Primum quidem verba, quae a Vocalibus , ,

incipiunt, hisce legitime productis, id est, α et In η, o in , augmentum involvunt δ) Deinde vero

anserit m a respondere Graece α, ε, o, et itidem pro ducto in axhinc α), η, ω concinere, Boppii est doctrina Vergi.

Gr. p. 4. , quae plurimum valet ad explicandum augmentum temporale. Neque enim cum Butimanno Gr.Gr ampl. I. g. 84 not. 8 ed. 1. syllabici Met initialis verborum vocalis contractione illud explieau rim. Nam ipsae contractionis leges ei obsunt, quippe quibus Metε minime in t et ae, sed in ει potius et cintransire soleant. At vero productio vocalis quam coniunctissima est cum Sanscritae linguae ratione, qua, axaugmentum et fi initiale euiuslibet radicis eoale eunt in m M. tenim sicut Sanscritum, Graece tripartitum comparet α, ε, , ita prorsus pro UT ex V et u nato, et i productum stimul exi atqueis, et u ex o productum cernimus.

Scr. P. 78. 'MX, αρχω. 'ΕΔ, ει, edo. ΟΠ, unde sui. o ιο Acta cf. Lat ecce. Cum augmento:

Quod ad radices attinet, vide Beniay, GHechisches Wurzellexihon, 'AΡX p. 112. ΕΔ p. 246. ΟΠ p. 228. Quum vero hic agatur de augmento verborum, quae a vocali incipiunt, laudo Κii eri explia

illis, quae augmentum syllabicum me mutatum assumunt, ut αξα, ἐάλων digamma iam adiudicavit Butt- mannus Gr. Gr ampl. I. p. 331 G. 332. ed. 1.), ut eae radices sint ΑΓ, ΑΛ. Idem radicat digamma una cum reduplicatione F demonstravit in persectis ατα,

εαλωκα, ut primitus fuerint εFατα, σαλωκα, Valetque ea ratio etiam in εοικα, ολπα, οργα, quae er- secta oriunda sunt a FεFοικα, εFολπα, σοργα δ).

Ergo secundum radicem ΕΡΓ derivati verbi εργαζο-

μιαι impersectum εἰργαζομην ex εργαζομιην contractum esse post digamma elisum, statuamus neceSSe St. Atqui praeter ερπω et πομαι, quorum impersecta δεπον, εἱπομιην X τερπον, Ἀτεπομιην explicanda sunt ),eationem Gr. r. ampl. g. 99. l. , augmentum temporale in Ocalis illius geminatione consistere, ita tamen, ut geminae vocales in singulas longas conflentur. Cui non habeo quod addam, nisi quod ista augmenti ratio ad vetustissimam linguae aetatem pertinere videtur, ubi divortium populorum cognatorum forsitan nondum erat

factum.

' Digamma ante εοικα restitui licet Ii Α, 119. B, 190. et aliis locis permultis ante εολπα d. B, 275 Γ, 375 Ε, 379; ante εοργα Il. B, 272. Γ, 57. Ε,175. Θ, 356. I, 320. II, 424. Nam spiritum asperum literae s Ioco esses cs. υς pro συο comparatione radicum evincitur, quas communes inter se habent

aoristo - σπετΘαι σπομενος - e syncope ΣΠ formato, itaque radix primitus sui ΣΕΠ mensey griecti Wurgellerihon p. 430. Prorsus ab ea diversa est radix FΕΠ ib. p. 431. , quam propter coniunctionem τευχε επειν Il. Z,321. s. , 555. cum ὁπλον connectere poterat enseyus p. 287. ubi cum digamma ex αοπλος explicavit, tum egregie Gothicum vepra, et veterum Germanorum