De fabula togata romanorum accedunt Fabularum togatarum reliquiae scripsit et edidit Ioannes Henricus Neukirch

11쪽

goediae Latinae in tres partes distinctum. - t- verpine M.D.XCIII. 4; et: -Petri Seriverit Collectunen veterum Tragicorum, L. Livii Andronici, Q. Ennii, Cn. Naevii, M. Pncuvii, L. Attii, ultorumque Fragmenta; et circa ipsa Notae breves. Quibus uccedunt singulari libello Custigationes et .Notne uberiores Gerardi Ioannis Vossit. Lugduni Batuvorum - MDC.XX. 8. ΡΟ- Streuium ea quoque respexi, quae viri docti disperse, vel in operibus eriticis vel in scriptorum editionibus, ad togaturum fragmenta emendanda nut illustranda contulerunt. Veterum librorum monStra tunc inutum omisi, quum vulgatae lectiones dubine videri prorsus non potuerunt. Pnrirntione, quum Ioel ulluti in aliqua editione desiderabantur, id non indicavi, nisi ubi de integritate eorum dubitatio moveri posse videbatur. Non Vereor, ne omiserim uliquid, quod iiddendum fuerit; facilius, ne addiderim, quod Omittendum fuerit. Virorum doctorum coniecturus, quotquot mihi innotuerunt, fere indicavi, non quo omneSitu egregiae mihi visne sint, sed quod interdum vel ineptae hallucinationes iid veram Scripturum indagnndam faciunt. Omnino in componendo hoc libro ita versutus sum, ut loqui possim cum uuinctiliano Instituti. orat. VI. 3 exis. : Ut erraverim, legentes tamen non decepi, indicata diver8n Opinione, quam sequi magis probantibus

liberum est.

Seribebam Berotini mense Augusto anni

MDCCCXXXII.

12쪽

FABULA TOGATA

ACCEDUNT

FABULARUM TOGATARUM RELIRUME.

14쪽

DE FABULA TOGATA.

tuae qualesque fuerint Romanorum fabulae scaenicne, ut historiae litterariae gratia scire multum interest, sic operum Iudere non videbitur, si quis vires suas in hanc rem illustrandam intendet. Num praeterquam quod muIta fabularum, in Romanorum Ecaena actitaturum, genera Commemornntur, paucorum vero tantum exempla integra nobis gerunta sunt, quod Veterum opera, de rebus, nil scaenam pertinensibus, scripta, quorum non ΡRrvus erat numerus xi, omnia praeter

titulos et paucas reliquius interierunt, etium recentiores, licet non defuerint, qui, ubi eius rei occasio praebebatur, illarum fabularum naturam attingerent, nonnulli adeo de singulis generibus singulares libet Ios, quibus profecto rei cognitionem haud mediocriter iuvarunt, compositos ederent, tamen non pauca aut prorsus obscura nutdiligentius examinanda reliquerunt. Obscurioruin primis sunt, quae pertinent ad fabulam togatam. De qua scripturis nobis praecipue erunt omnes, quicunque exstant, grummaticorum nitorumque Ueterum scriptorum, quorum testimonia ad hanc rem pertinent, Ioci diligenter colligendi, inter se comparandi, emendandi, explicandi. Qua, quia paucissimi eorum ita sunt comparati, ut sin-1 Vidd. Bulongerus de Theatro I. 5.; A. G. Langiua

15쪽

guli per se aliquid momenti habeant, fere sola

ratione iis uti licet. Ut vero clarius nΡpareat, quomodo singula, quorum nominii npud nniiquos scriptores reperiuntur, Romanarum inbuturum genera inter se cohaeSerint, quaeque ni togatas pertineant, quae ub iis Seiungenda gint, universe nonnulla de Romanorum tabulis scaenicis, unie- quam ipsam disputationem de togatis aggrediamur, videntur monenda eSSe. Fabularum scaenicarum npud Romanos aliae erant Graecne, illine Latinuo, id est, aliae Graecum habuerunt argumentum, Riine Romnnum. Grueei argumenti erant tragoedia, CD-moedia, tragico comoedin, mimus. Mimorum nrgumentum GrRecum fuisse, nonnulli qui

negant. Sed recte suspicatus est ReiavensiuA, Iicet infelici successu rem demonstrans ), discrimen esSe statuendum inter mimum, qui proprie dicatur, cuius argumentum fuerit Graecum, et planipediam, quae et ipsa ex mimorum genere erat, cuiuSque argumentum erut Romanum. Planipediam ex mimorum genere fuisSe, nyUparet ex Festi Ioco: is Ree inium, omne veStLmentum quRdrntum - unde reciniati minii planipedeantque ex Diomedis verbis ): se uuarta

species stabularum Latinarum) est planipedis, qui

Graece dicitur mimus. IIic Diomedis locus simul eiusmodi est, ut grammaticus inter mimum et pinnipedem nullum discrimen statuere videatur, sed tantuminodo indicare, qui Graeco dicatur mimus, eundem Latine lippellari planipedem. Sic etiam Iocum intellexerunt Lilius Gregorius

16쪽

sius δ), Ger. Jo. Vossius '), alii. Sunt tamen votorum loci, ubi planipedes et mimi ut species aΡerte distinguantur. Donatus ist) seribit: is Co

unde reciniati mimi planipedes intelligitur, non omnes mimos pinnipedes fuisse. Nam, si omnium mimorum proprium ricinium fuisset,

haud dubie simpliciter unde reciniati inimidixisset ). Quin ipse Diomedes discrimen statuit inter pinnipedem et mimum. Loeutus est

enim p. 487 de planipede, ac deinde post plura

labuturum generii commemorata p. 488 mimum sic explicat: se Mimus est sermonis cuiuslibet motus Sine reVerentin, vel factorum, et si. e.

etiam turpium, cum lascivia imitatio. Zieg- Ierusi' quidem perhibet, Diomedem hoc loco

non do mimis agere, sed de pantomimis, quum

63 de Poetar. liist. VI., opp. T. ll. p. 325. - ) Poetic. I. 10. - 83 ad Solin. p. II a. D. - 93 Instituti. poet. Il. 32. 1. - O) de Comoedia. Do quo titulo vidd. God. Aug. Benedici. Wolfsus de Cantieis in Romanorum fabulis scenicis p. 15; Lud. Schopenus in Musei Rhenani T. I. p. 155. Vulgo fragmentum illud inscribitur de Trago odia et Comoedia. - 11 de Magistrati. reip. Rom. I. 40. - 123 CL Reuvens. Colleetan. liti. p. 64. - 13 de Mimis Rum

norum p. 13.

17쪽

paullo ante de illis exposuerit; ut priore loco, ut vidimus, grammnticus non proprie de mimo loquitur, sed de planipede, quem tiantummodo Graece mimum B ppellitri dicit. De pantomimis

hic sermonem non esse, etinm eX Verbis Sequentibus apparet: seMimus dictus Παροι το ιιιμεῖσ9αι, quasi solus imitetur, quum et alia poemata idem faciant; sed solus quasi privilegio quodam, quod fuit commune, possedit. Neque enim pamtomimus est poema Nec intelligitur, quare Diomedes hic mimus scripturus fuerit pro pantomimus, quum pnullo post β), ubi eius mentio erat facienda, hoc vocabulo usus sit. Itaque ex iis, quae disputavimus, Sequitur, mimorum nomen duplici significatione usurpatum esse, IR-tiore et angustiore. Huc enim sola ratione intelligitur, qui sat, ut planipedes modo distinguantur a mimis, modo mimi esse dicuntur. Quaeritur iam, quid interfuerit inter mimum angustiore significationo et pinnipediam. Iosephus Scaliger β) dicit, quemadmodum pedaneus Opponatur curuli, ita planipedem opponi mimo, ut pinnipes nihil aliud sit, quam mimus pedaneus. Quod ut confirmet, Ausonii locum assert: -Nec de mimo pinnipedem, nec de comoedis histrionem. Scutigeri verba repetit Andreus Dueerius 73, eadeinque sententia fuit JO. Bapt.

mimos Rrte quadam fuisse compositos, alios inn-

143 Vid. Gesneri Thes. ling. Lat. v. Pantomimus. 15ὶ p. 489. - 16 ad Fest. v. ore lies ira. - 17) ibidem. - 183 de Tragoedia et Comoedia II., Gronov. Thes. antiquiti. Graec. T. Vill. p. 1616. B. - 193 Instituit. poet. ll. 32. 1. - 203 de Ludis scenicis mimorum et pantomimorum syntagm. Vili.

18쪽

tum scurrilitate insignea fuisse, quum haec profert DOυκουν - -ῖριοί τινές iaσιν, ων Σους 1 ἐν υποθεσεις, τους δὲ παίγνια καλουσιν. θρμόζειν δ' --εραν οἶ/ιαι συροοσίν γένος ' τὰς μἐνυποθεσεις διὰ τὰ /ιήκη τῶν δρα/ιάτων καὶ τὸ

δυMO93ὶγητον, τὰ δε Παίγνια, πολλῆς γεμοντα βω)ιολοχνας καὶ σπερμολογίας et quRe Sequuntur. Sed qui ex Ausonii verbis patent, praestantiores fuisse mimos proprie dictos, Viliores pinnipedes, me non intelligere lateor. Neque illud tam facile intelligi posse, vel eX eo nyparet, quod Zieglerus et Reuvensius eodem loco utuntur, demonstraturi, mimum planipede fuisse Viliorem. Quaeritur ergo, quomodo intelligenda sint Ausonii verba; quod, nisi additis ex eodem scriptore quibusdam ullis, doceri non potest. Ausonius igitur, quum Pnullus carmina ab ipso

Poposcisset, tandem Iiuio nonnullos versus mittit,

dicens, se nihil egregii proferre posse, ndditque post alia: ,, Vide, mi Paulle, quum ineptum 1acessieris, in Verbis rudem, in eloquendo hiulcum, a propositis discrepantem, in versibus concinnutionis expertem, in cavillando naturn invenustum nee nrte conditum, diluti salis et fellis ignavi, nec de mimo planipedem nec de comoedis histrionem; ac, nisi haec a nobis missa ipse lecturus SSES, etiam de pronuntiatione rideres. tui Iocus nisi corruptus sit, dormitans protulit Ausonius verba nec de mimo planipedem nec de comoedis histrionem, quum, ut totius loci ratio docet, hoc sibi voluerit: nec de mimis planipedem nec de histrionibus o O-moedum. Vix dubito autem, quin scripserit nec de mimo pinnipedem nec de eo moe-213 Symposiae. VII. 8. - 223 de Miniis Rom. p. 12.

23 Collectan. liti. p. 65 sqq. - 243 Epist. XI.

19쪽

dia histrionem; ut planipes de mimo sit

mimus planipes et histrio de comoedia comoedus. . Quodsi sumere Velles, mimum praesinutiorem fuisse, quam planipedem, simul tibi sumendum esset, histrionem praestantiorem fuisse, quam comoedum; et, si eum Zieglero et Reu-vensio Statueres, planipedem fuisse praestantio- rein, quum mimum, pariter statuere deberes, CO-moedum fuisse praestantiorem, quam histrionem. Utrumque manifesto absonum. Videtur autem

scriptor id significare voluisse, sibi dicteria nouesse in promptu, quemadmodum mimis planipedibus et eomoedis. Etiamsi igitur Ausonius planipedibus aliquid tribuit, quod caeteris mimis albiudicare videtur, tamen id ad praestantiam

eorum reserri non potest, neque est omnino eiusmodi, quod solum efficere potuerit, ut tam certa ratione mimi et planipedes inter se distinguerentur. Porro Culliachius β) putat, mimorum nomen honestius fuisse, quam planipedum, quum inter mimos etiam essent, qui ethologi audirent, quod mores hominum iocis honestis exprimerent atque sententiis etiam gravioribus condirent; planipedes autem argumenta vilissima et tenuissimas personas referrent; Iaudatque ad sententiam Suam probandam Donati verba β): -ΡIanipedia dicta ob

humilitatem argumenti eius ac vilitatem actorum, qui non cothurno aut socco utuntur in Scuenn,

sed plano pede. At ethologi isti, quos Callia-

Chius commemorat, praeterquam quod dubium est, nonne planipedes quoque ita appellati sint, etiam minime tam honesto modo hominum mores imitabantur, quam putat vir doctus, ut manifesto docet Cicero, qui i: si Mimorum est, inquit, - ,, ethologorum, si nimia est, imitatio, sicut ob-

20쪽

seenitas. Quod autem ad definitionem attinet, a Donato de planipedia nobis traditam, simili modo mimi desuluntur ab Eurinthio, qui scribitis Mimos, ab diuturna imitatione vilium rerum et levium personarum. Neque discrepat in desiniendis mimis ab Euanthio Diomedes, cuius verba

supra nitulimus, quum dicit, mimum esse sermonis cuiuslibet motum sine reverentia, Vel factorum, et turpium, cum luscivia imitationem; nec Jο. Lydus, scribens: DMιl ιικη - Τεχνικον με

ei ουσα ουδἐν λογφ, 3 ιόνον τυ Πλῆ'Oς ἐπάγουσα γέλωτι. Iam igitur nihil minus constat, quam planipedem mimo fuisse viliorem. Prorsus contraria ratione, ut iam significet vimus, Zieglerus mimorum et planipediarum discrimen indicat. Hic enim arbitratur ab initio mimos Romnnos sanniones tantum fuisse, qui cum gesticulntione Vehementiore qua ednm e meis dio sumpta, prnecipue lasciva, imitarentur, iocosque non praemeditatos funderent; sensim tamen in scaenum introductos esse, ut modo gesticulatione comoedos adiuvarent, modo per fabularum intervalla soli aliquid suarum iocationum in o chestra agerent, ne tunc demum praestantiores eorum Latino nomine planipedes Vocari coeptos esse, Intior mimorum nomine non Sublato. Hanc

Zieglexi opinionem ex aliqua parte probat Reu-vensius Mi. Quod ad rem nostram pertinet, primum illud falso statuitur a Zieglero, mimorum

nomen ante npud Romanos uSurpntum esse, quam 28 do Fabula. Vulgo de Tragoedia et Comoedia. De Fabula Euanthii commentatiunculam inscriptam fuisse, ex Rufino apparet, p. 2705 ap. Putacli. CL God. Aug. Benediet. Wolfsus de Cant. in Rom. sab. scen. p. 15; Lud. Schopenus in Mus. Rhen. T. I. p. 151. - 29) de Mim. Rom. p. 8, 9, 11, 12, 18. - 303 Collectan. liti. p. 63 sqq. Diuiligeo by Corale