De Luciano philosopho ...

61쪽

προσαγορεύσει πταίσματος inscribitur, narrat Epicurum nonnunquam sormulam γιαίνειν epistolis praeposuisse: καὶ τι σοι τους παλαιους λέγω, που καὶ 'Eπικουρος , ἁνη πὰν χαίρων τι χαίρειν καὶ την δονὴν προάπώντων αἱρούμενος, ἐν ταῖς σπουδαιοτέραις ἐπιστολαῖς - iσὶ δ αυται λίγαι - καὶ ἐν ταῖς προς τοῖς λτατους μαλιστα /γιαίνειν ευθυς ἐν ἀρχῆ προσταττει;

Fateor equidem me non videre, quid ex his verbis ad sententiam suam tuendam effecerit Hermannus;

eodem jure ex iis, quae ibidem honorifice de latone cap. 4 et de Pythagora cap. 5 dicuntur, emi liceret

eum ad horum doctrinam inclinasse. Alesandrum inspiciamus. Liber, qui Alerander s. Heudomantis inscribitur, post arci Antonini obitum conscriptus est, ut ex cap. 48 patet, ubi hunc imperatorem θεον nominat, quod nomen mortuis demum

imperatoribus tribui solitum erat unde emitur Lucianum sexagenarium sere hunc librum scripsisse Celsi Epicurei rogatu vitam describit Alexandri, hominis versutissimi et allacissimi, qui oraculis edendis homines diu deceperat Alexandrum hunc Epicuro ejusque sectatoribus insestissimum fuisse, per totum librum pluribus verbis commemorat qui rogatus aliquando, quid faceret Epicurus in Orco, respondit: Μολυβδίνας ἔχων πέδας ἐν βορβορυ καθηται. cap. 25.)

62쪽

50 Bationes hujus odii Lucianus has suisse tradit:

τινι γαρ ἄλλω δικαιοτερον προσεπολέμει γοης νθρωπος καὶ τερατώο φίλος , ἀληθειε δ εχθιστος , i

κ4τι καὶ μονω την ἐν αυτοῖς ἀλήθειαν διτι οἱ μέν me αμιν τον Πλώτων καὶ ρύσιππον καὶ Πυθαγιραν φιλοι, καὶ εἰρήνη βαθεῖα προς ἐκείνους ἐν δ δἐ ἄτεγκτος

'Eπικουρος - ουτω δι αυτον υνομαζεν - χθιστος δικαίως, παντα παντα ἐν γέMτι καὶ παιδι τιθέμενος.

Haec sunt, e quibus effecit Hermannus Lucianum in ultima vitae parte in Epicuri hortis requievisse. Ad quam quaestionem dijudicandum alios conferre lubet locos, ubi Epicurum cum laude memorat Lucianus, quo clarius quid in hoc philosopho praecipue laudaverit appareat . Narrat Lucianus Alexandrum odisse urbem astrin, quod in ea civitate multi Epicuri sectatores viverent eundem Epicureos a mysteriis arcuisse ), et sacerdoti alicui, qui cum Lepido Epicureo amicitiam contraxerat, hoc dedisse oraculum : ει πείθου πέδορ, ἐπεί οἱ λυγρος ἐτος πηδεῖ. Quibus haec addit Meianus πάνυ γαρ ἐδεδίει τον 'Eπίκουρον, ὁ προεῖπον, ῶς τινα ἀντίτεχνον καὶ ἀντισοφιστην τῆς μαγγανείας αυτου Denique ubi narrat impostorem istum Epicuri

63쪽

librum, qui inscribebatur κύριαι δοξαι, in soro combussisse, sic pergit: οὐδ ειδως δ καταρατος, σων ἀγαθῶν λβιβλίον κειν τοῖς ἐντυγχώνουσιν αιτιον γίγνεται καὶ νην αυτοῖς ε ρήνην καὶ ἀταραξίαν καὶ ἐλευθεριαν ἐνεργαζεται, δειματων με καὶ φασματων καὶ τεράτων ἀπαλλαττον καὶ ἐλπιδων ματαίων καὶ περιττῶν ἐπιθυμιῶν, νουν δ καὶ ἀλήθειαν ἐντιθἐν καὶ καθαῖρον ς ἀλήθως τας γνώμας ου υπο δι δὲ καὶ σκιλλῆ καὶ ταῖς τοιαυταῖς φλυαρίαις, ἀλλα λογψ est καὶ ἀληθείον καὶ παρήησί .m n ultima hujus libri parte latetur se hujus impostoris vitam descripsisse 'Eπικούρω τιμωρ--ντα , ἀνδρὶ ς ἀληθῶς ἱερω καὶ θεσπεσίου την φύσιν

καὶ κονι με ἀληθείας τα καλὰ ἐγνωκοτι καὶ παραδεδωκοτι καὶ ἐλευθερωτῆ τῶν ριιλησάντων αυτ γενο-

ριένφ . . λ Aliter atque Hermannus hanc Epicuri laudationem interpretatus est Chlebus in, qui censet Lucianum, quae in quemquam hominum cadere negavisset, Epicuro concessisse, non quod reapse sic sentiret, sed propter singulare studium et amorem, quo Celsus, ad quem hunc librum scripsit, Epicurum diligeret. Nos neque cum emanno statuendum putamus, Lucianum Epicureum esse factum, neque Chleb damus, illum, quae

I alex cap. 47. 2 mea: cap. 61.3 l. l. p. 1.

64쪽

in neminem mortalium cadere posse sexcenties dixisset, Epicuro tribuisse si locis enim supra laudatis mani&stum est, Lucianum ubique laudare Epicurum ἄρ τινα

ἀντιτεχνον καὶ ἀντισοφιστὴν τῆς ριαγγανείας, atque

eo pertinent laudes eximiae, quibus illum tam impense cumulat. Nimirum Lucianus eo tempore cum Celso, Lepido aliisque Epicureis amicitiam contraxerat fami-1iariter utebatur amicis, qui quum idem de Dei providentia sentiebant, tum etiam pari odio imposiores et magos persequebantur: aeeidit igitur, quod plerumque fit, ut propter communem hostem et commune periculum intestinae dissensiones omitterentur. Accedit quod quum

ceteri philosophi, latonis, Chrysippi et Pythagorae

sectatores, tacerent, Epicureos, qui soli sortiter contra Alexandrum pugnavissent, non impense laudare non poterat. Itaque magis propter commune superstitionum odium et ob naturalem quandam voluntatis consensionem Epicuri praeconem se praestitit, quam quod illius de rerum natura mundoque placitis esset addictus ).

65쪽

Non desunt, qui cum Lucianum philosophiam nunc laudibus in coelum extulisse, nunc ludibrio habuisse ex Piso cap. 29 et e Nigrino Videant, varium, inconstantem et levem hominem illum appellent. Quum autem ad Luciani ingenium judicandum magni sit momenti, quid hac de re statuendum sit, declarare, in illorum

argumenta nunc inquirere lubet ramum in censum veniat locus ex Piso cap. 80. Parrhesiades a philosophorum principibus βρεως accusatus his sere verbis se

coram Philosophia defendit: ιν derelicta Rhetorica, sub tua tutela quod reliquum mihi erat vitae transigere in animo habebam; κἀπειδη μνον παρέκυψα ἐς τἀτμέτερα, σι ι ἐν ἄσπερ ἀναγκαῖον ην, καὶ τούσδε απαντας ἐθαε μαζον ἀριστου βίου νομοθέτας οντας καr τοῖς ἐπ' Ἀολ- ἐπειγομένοις χειρα ορέγονταε, τὰ καλλιστα

66쪽

καὶ συμφορωτατα παραινουντας, εἴ τις μη παραβαίνοιαυτὰ μηδὲ διολισθανοι, ἀλλ' ἀτενἐς ἀποβλέπων ἐς

τους κανονας ους προτεθείἡατε, προς τούτους ' ιζοι καὶ ἀπευθύνοι τον ἐαυτου βίον, περ νη Λέα καὶ τῶν καθ ήμας αυτους λέγοι ποιοισιν 'γQuis est ita caecus, qui non Videat his verbis, non sine leni derisione philosophorum illorum qui aliter loquantur, aliter vivant, laudari eam philosophiae partem nae ad recte beateque vivendum pertinet Lucianus enim etsi philosophorum placita de mundi principiis rebusque divinis nihili saceret, tamen nec studium illorum veri inveniendi improbavit et praecepta moralia satis laudare non potuit. In dialogo, qui Bis rev/aeva inscribitur, Platonis placita de rebus metaphysicis procaci risu persequitur in etsi brevi ante dixit se derelicta Rhetorica in Academiam aut in Lyceum velle abire in Mem do Pythagora dictum volo. Pythagoream enim metempsychosim et numeros saepissime multo sale defricuit );

1 Plana. I. l. p. 18, 25.2 Bis Aee eap. 4.

67쪽

ipsum vero 'thagoram lex cap. 4 σοφον Ψένδρα καὶ την γνωμην θεσπέσιον pellat. Unum habeo, quem excipiam, Socratem, de quo nostrum minus magnifice judicasse acile concedo. Non necessarium duco, ut quae a viris doctis ad Lucianum defendendum sint prolata in hic reseram tantum monuisse inficiat, nec Socratis aetate nec postea, ipso etiam Luciani aevo, d fuisse, qui propter mutuum sectarum odium aut insitam

animi malignitatem de patre philosophorum aut salsa excogitarent aut aliorum maledicta vel suspiciones iumajus augerent in Hae de Pia fore. Multo etiam minus in Nigrino Lucianum philosophiam illam de schola laudasse jam e fronte libri agnoscere licet. In praefatione enim philosophorum tumidam superbiam saceto ludit in iis autem, quae ex Nigrini persona disputat, Romanorum imprimis dementiam illam, quaequos, hereditates, balnea, ceteraque ejusmodi summis in bonis ponerent, incriter carpit. y Recte igitur de

τῶν ἐπὶ διαβολῆ περὶ του Πυθαγορου λεγομένων, ου

ἐγωγε οὐκ ἁν πεισθείην eo ἀληθέσιν ουσιν, ομος συναγαγοι ἐς το αυτώ, πολλοστον ν μέρος ἀπαντα ἐκεῖνα γένοιτο τῆς Αλεξανδρου δεινοτήτος Parao 36.

4 et 56. Mons Lusae Dei. Attie. p. 112 sqq. 3 Nigrin eap. 12-35.

68쪽

Nigrino haec dicit e ius , Nigrinus, etsi Plato

, nicus, practicam potissimum profitetur philosophiam, ij et eas de vita et moribus sententias explicat, quasis essicacissime ipsum Lucianum satiricis suis scriptis in ιν lucem posuisse videbimus.' inuem de Demonacte dictum volo, qui nullam scholam prae ceteris sectatus est et communi more vitam agere proposuit Hermannus quidem hunc libellum non magno in

pretio habuit, quod rhetorico consilio esset consectis )

Nos autem ut concedimus hoc opusculum a Luciano provectiore aetate esse conscriptum, ita negamus rhestorico consilio illud esse compositum. Etenim quae dixit et 'uae secit Demonax, χὐ ita nude et sine

69쪽

verborum ornatu commemorat Lucianus, ut omni rhetoricae artis affectatione vacet narratio. Accedit quod quae in hujus viri laudem profert multis auditorum invisa esse debebant. in Ex nullo autem dialogo tam luculenter apparet Lucianum a metaphysicis quaestionibus abhorruisse, contra practicam philosophiam summis laudibus extulisse, quam ex Remos cap. 79, ubi Stoicum ita alloquitur:

daa μὴν ουδ ἐκειν - κατανενοηκας , οιμαι, ἡ γει. αρετη ἐν ἐργοις δήπου ἐστίν, ιον ἐν τῶ δίκαια πραττειν καὶ σοφὰ καὶ ἁνδρεῖα, μεῖς δ - - ἐ

υμεῖς ταν πω, τους κρους των φιλοσοφούντων

φημί - ἀφέντες ταυτα ζητειν καὶ ποιεῖν, av-τια δύστηνα μελετατε καὶ συλλογισμtὶς καὶ ἀπορίας καὶ τ πλεῖστον του βίου ἐπὶ τούτοις διατρίβετε, και ος ἁνκρατῆ ἐν αυτοῖς , καλλίνικος μιν δοκεῖ. Hae ceteris autem virtutibus omnibus laudavit τηναυταρκειαν. Neque mirum cum enim casu omnia regi, morte omnia finiri statueret, non potuit non virtutem illam, quae sicere posset ut sua quisque sorte, quam ortuna dedisset, contentus viveret, aliis omnibus

anteponere. Iribus imprimis in dialogis . in Cyniso,

I Demonaotem religionem popularem at metaphysteas disquisitiones inanes duxisse eap. 11, 32 et 3 narrat.

70쪽

in Gallo et in imone hujus virtutis exempla aequalibus imitanda proposuit. Longum foret horum dialogorum argumenta enarrare illud monuisse satis habeo, Lu-oianum in tribus his dialogis vitam pauperem sed honestam vitae in ignavia et deliciis peractae longe

anteposuisse.

At vero non satis habuit Lucianus την αυτάρκειαν laudasse cum enim videret impostores et adulatores divitiis et honoribus gaudere, probos contra homines prae animi libertate maximis saepe miseriis conflictari,

indignatus quod mali in puppi sederent, probi in sentina locum obtinerent, nihil pluris secit quam ut

versutorum impostorum detegendis allaciis prohiberet, quominus boni homines deciperentur, honesti suis praemiis destituerentur. Neque mirandum, si maxime in pseudophilosophos et pseudoprophetas est invectus, qui venerabile nomen et personam assumerent, quo facilius sua vitia et haudes tegere possent Ethico igitur consilio Lucianus satiras scripsit. Negat id quidem Ηο- mannus, qui Lucianum, quum de moribus aequalium corrigendis desperaret, indignatione tantum ductum satiras scripsisse pro certo rammat yy quam tamen