장음표시 사용
51쪽
ut recto monuit 'telandus in . ii Menippi persona
informanda mervavit legem illam poetices: i Servetur ad imum, qualis ab incepto praeesserit, et sibi constet in meo do Moryomantia. Collatis his dialogis, incimus, Lucianum de vera philosophia desperasse restat, ut quid de praecipuis philosophorum placitis statuerit explicemus.
. de Gelegenheit, manches, das e nichi eradegu in seiner igenen Person halto sagen minen dem Menippus in de Mundis legenta aber manehes mussis e ih Me auo MM Ios darum sagen, Iassen, um einem evannte Char te gelae maleiben. notan ist in telen seine Dialogen ramaliseher Diehter undis das Geselgis is servetur ad imum, qualis ab ineepto processerit, et sibi eonstet , eben o ut gebunde ala in Anderer.
52쪽
Haec nostrae disquisitium pars clarius etiam demonstrabit, Vera esse quae supra a me de Luciano disputata sunt. Vides imus enim illum, quum placita de Dei providentia deque hominum libertate se invicem tollere, placita autem de Deo mundi opifice et de animi immortalitate inultis partibus contra sanam rationem pugnare opinaretur, de philosophia desperasse, ut quae res tantas tantique momenti explieare non posset. mrum
singula deinceps aggressuri primum de Deo mundi opifice quid statuerit videamus. In dialogo, qui earomeni inseribitur, primastinet partes sestivus ille Menippus, qui, quum ne π
1 Quae supra domunippi pareona in seriptis uetaneis disputavimus hie repetere non opus est.
53쪽
in rebus physicis neque in quaestionibus metaphysicis vera a philosophis accipere possit, ipsum adi Jovem se ut de rebus tanti momenti certior fiat Ingenue fatetur se de mundi origine, de naturae consilio, de summo opifice nihil certi potuisse invenire in et acerbissime in philosophos invehitur, qui de incertissimis quibusque
rebus certa se tradituros prosessi contraria et absurda proserant: πρῶτα ἐν γαρ αυτοῖς si περὶ του κοσμου γνώμη διἁφορος ει γε τοῖς uis ἀγέννητος τε καὶ ἀνωλεθρος ναι δοκεῖ, οι δἐ καὶ το δημιουργδ αυτ και τῆς κατασκευῆς τον τροπον ειπεῖν ἐτολμησαν, ους καὶ μίαι στα θωμαζον θεον μέν τινα τεχνίτην τωνοιον ἐφιστώντας, o προστιθέντα δἐ υτε θεν ῆκωνώ τε που σῶς ἔκαστα ἐτεκταίνετο καιτοι προ γε τῆς του παντος γενέσεως ἀδύνατον καὶ χρονον καὶ τοπον ἐννοεῖν. Neque tamen eorum se sententiam probare
qui deos esse negent, nude addit. Cum his dictis Merre operae pretium est, quae in Hermolimo cap.
8 de philosophia Stoicorum pantheistica disserit homo rusticus: Ἀκολμεν δ αυτω Stoicae philosophiae sec-
54쪽
tatorem dicit λεγοντος, ως καὶ δ θεος ου ἐν Ουρανφἐστιν, ἀλλὰ διὰ πώντων πεφοίτηκεν, οῖον timo καὶ λίθων καὶ φων χρι καὶ τῶν ἀτιμοτάτων. Ex his locis pro certo incere licet, Lucianum in gravissima hac quaestione nullius sectae sententiam probasse, sed omnem potius veri inveniendi spem abjecisse
Haec do De mundi opifice nunc quid de Dei providentia et existentia ut hoc verbo utar statuerit
In dialogo, cui titulus est viter vagoedrum, ater deorum hominumque inducitur sollicitus de eventu litis, quae Damin Epicureum inter et imoclem Stoicum de
quaestione, utrum dii essean et providerent rebus humanis, mota erat Iupiter deos convocat, ut quodnam huic malo remedium adhibeatur deliberent. Quaestione proposita, omnes tacent praetermomum, qui deos acerbissime reprehendit, talia incusans Jure ab Epicureis deorum providentiam tolli, qui probos homines maximis in miseriis versari, malos summa elicitate gaudere saepe videant, oracula nihil certi prodere, poetas pessima quaeque de diis narrare, res denique, quae hominibus utilitatem asserant, mortales habere auctores bene sciant. Neptunus atri suadet, ut istos homines quoquomodo e medio tollat atra iter, cum neque
contra Fatum homineis interficere queat, et ipso ἐξ
55쪽
ἐρήμης κρατειν nolit, istud consilium dicit; nequo magis, quae Apino et Hercules suadent, ovi placent. Diis ita deliberantibus, repente Hermes ἀγοραος nuntiat
Stoicum et Epicureum jam manus conseruisse deliberationes igitur missas faciunt, ut quae ab utroque inerantur audiant. Stoicus, postquam circumstantium coronam in Damin excitare laustra conatus est, quibus argumentis ficiat deos providere rebus humanis exponit. rimum e certo ordine, qui in natura totoque mundo agnoscitur, id apparere dicit Epicureus hoc argumentum petitione principii laborare respondet; nam esse in natura certum ordinem satis constare, a providentia autem illum ordinem
esse institutum minime inde sequi a fortuito initio potuerunt ista originem duxisse et nunc in fatu illo consistere Attenuato hoc argumento, Stoicus Homero se fidem habere dicit, qui deos providere mortalibus docet. Damis vero ut acile concedat Homerum optimum esse poetam, ita negat aut illum aut alium quemvis poetam de rebus divinis idoneum testem adhiberi posse jucunda enim et dulcia veris saepe anteponia poetis.
Ad justitiam divinam, in Euripideis fabulis speciatorum ante oculos positam, provocat Stoicus Damis autem cinane hoc argumentum cita resutat, ut simul
56쪽
44 quam diversa tapides de rebus divinis docuerit, quum
nulla legis poeticae necessitas urgeret, clarissime ostendat. Desperata causa ad argumentum ex absurdo confugit Stoicus: Omnes igitur errant populi, qui et credunt esse deos et illos colunt Damis respondet, populos si ulla alia in re, in rebus divinis certe mirum quantum inter se dissentiri. orro ex oraculis tui Stoicus et esse deos et providere mortalibus; adversarius vero paucis exemplis usus allacia et obscura esse oracula ostendit. Coeli signa, ulmen, tonitru cetera ejus generis testatur imocles Damis autem coeli signis minime probari Jovem tonare et fulminare monet alia certe firmant Cretenses qui Iovis sepulcrum monstrant. Iam aliud argumentum proser Stoicus. Ut navis, nisi gubernatoris manu regatur, non rectum tenet cursum, ita mundus sine gubernatoris ope serri non potest. Damis hanc comparationem vehementer claudicare respondet gubernator enim quae optima sunt navi consulit et parat; nihil in ea adest quod inutile aut absonum sit, at contraria prorsus in mundo locum habere videmus. Ρostremo Stoicus in angustias redactus ad syllogismum confugit: εἰ γὰρ εἰσὶ βωμοί, εἰσὶ καὶ θεοὶ ἀλλὰ μὴν εἰσὶ eo ιοὶ, εισὶ, αρα καὶ θεοί quo argumento extenuato,
ridens discedit Damis, quem Timocles conviciis insequitur. Negat igitur Lucianus, qui sub Damis persona latet,
57쪽
deorum existentiam et providentiam certis argumentis probari posse. Transeamus ad ea, quae contra Fatum disputavit. In Mors diat. XXX Sostratum latronem inducit, qui cum jam in eo esset, ut in yriphlegethontem conjiceretur, ita se apud inoem defendit, ut Fato constituto hominum actiones non esse liberas, itaque homines ipsos jure neque ad supplicia condemari neque praemiis assici posse ostendat. Uberius idem argumentum tractat
in dialogo, qui .puer eon laeva inscribitur, in quo Cynimus Fato constituto Dei quoque providentiam tolli
Restat ut quid de animi immortalitate statuerit exponamus. agni momenti ad hanc quaestionem sunt quae Lucianus serio loquens in libro, qui de Morte Peregrini inscribitur, disserit de Christi sectatoribus, qui spe
immortalitatis mortem oppetere non recusabant, cap. 18:πεπείκασι γαρ αυτους οἱ κακοδαίμονες τ μεν ολον ἀθώνατοι σεσθαι καὶ βιωσεσθαι is ἀεὶ χρονον, παρ καὶ κατα φρονοίσι του θανώτου καὶ κοντες ἡτο ἐς
ἐπιδιδιασιν οἱ πολλοί. Ex his dictis luce clarius patet Lucianum omnem spem vitae sutura abjecisse. Idem emio e Demonactis effato ab illo laudato, Lem. cap. 32 αλλου δε ποτε ἐρομενου Demonactem), ει ἀθάνατος αυτῶ ivir, δοκεῖ εἰναι, 'Aθάνατος,
58쪽
ἐχρη , AP ως παντα. i. e. ut aeterna sunt omnia, quae e materia sunt conflata. In beatorum insulae descriptione facete ridet eos, qui de statu hominum post mortem certa docerent Ver. Hist. lib. Π, cap. 12 'Eσθητι δἐ χρωνται, αραχνίοις λεπτοῖς, πορφυροῖς. αυτοὶ δ σωματα κέν ου εχουσιν, ἀλλ' ἀναφεῖς καὶ oeσαρκοί im, μορφη δἐ καὶ ἰδέαν
μονην ἐμφαίνουσι, καὶ σωματοι οντες - ουν συνεστασι καὶ κινουντα καὶ φρονουσι καὶ γωνην
ἀφιασι . . λ Haec de animi immortalitate. Denique omnes omnino disquisitiones de animi immortalitate, de deo mundi opifice, cet inanes Lucianum duxisse satis patet ex iis, quae Bis Aoe cap. 34 contra Dialogum disputat: ἀλλ' ἐν οἰδ απερ μαλιστα λυπιι αυτον , o τι με τὰ γλίσχρα ἐκεῖνα καὶ λεπτὰ καθημαι προς αυτον Dialogum σμικρολογούμενος, εἰ ἀθώνατος ivvχη καὶ ποσας κοτύλας 4 θ εος , ποτε τον κοσμον κατεσκευαζετο, τῆς ἀμιγους καὶ κατὰ ταπτὰ ἐχούσης ουσίας ἐνέχεεν ἐς τον. κρατῆρα, ἐν τὰ πάντα ἐκεραννυτο . . λ. Ergo, quod spinosis istis quaestionibus non gaudeo, ideo, inquit, Dialogo invisus sum. Lucianus igitur cum Dei existentiam et providentiam et animi immortalitatem certis argumentis probari posse negaret, desperavit de philosophia, ut quae in rebus gravissimis verum invenire non posset maluit enim
59쪽
Lucianus veritatem non assequi, quam veritate se efferre, quae se ipsa tueri et dubitationis vim atque impetum refringere non posset ).
60쪽
Lucianum aetate provectiore non amplius desperasse penitus de philosophia, sed Epicuri placita amplexum esse, ex iis, quae Pro Laso cap. 6 et Aleae cap. 25 leguntur, incit Hermannus hos igitur locos inspiciamus.