De Demetrii rhetoris aetate

11쪽

-- ω muli levior est quam ut alterum altero usum esse inde concludere liceat, praesertim cum Philodemus de actione tantum loquatur, Demetrius autem longis continuisque periodis rationem parum venustam fieri doceat, obiter tantum indicans illas etiam difficiles esse ad pronuntiandum καὶ ποπνίγουσαι τους λεγοντας). 2. Demetrius compositionis venustae tractandae initium facit his verbis G 179 ,,γίνεται δε πιχὶ κ συν-

δυ λοις Quibus verbis Vera Dissert. p. 23 Stilarten p. 692 effici docet Demetrium ante Ciceronem et Dionys. Halic scripsisse, quoniam horum uterque illud genus compositionis tractaverit. - Verum est Dionysium degenere quodam compositionis, quod γλα ρὰν συνθεσιν Vocat, copiose disseruisse De comp. verb. 23 p. 170 seqq.

ceronem eiusdem generis nonnunquam mentionem fecisse. Sed haec γλαφυρα σινθεσις non eadem est atque Demetriana, sed prorsus diversa. Quod facillime cognoscimus, si conferimus auctores, quorum in scriptis την γλαφυραν συνθεσιν inveniri uterque docet Demetrius g 181 postquam dixit compositione metrorum simili venustatem effici, haec addit: καὶ πλεῖστον με - τοιουτον Iδος ἐστι παρα τοῖς Iεριπατηροκoiς καὶ παρα Πατωνι καὶ παρα ενοφωντι καὶ Ηροδοτου, τάχα δε καὶ παρὰ Λημοσθενει πολλαχον, Θουκυδίδης με τοι πεφευγε τὰ εIδος.

quattuor locis, quos ad illustrandam compositionem

12쪽

Venustam asseri, unus e Dicaearcho petitus est, tres eΡlatone. Dionysius autem De comp. vere. 23 p. 173,1 compositione venusta hos auctores optime usos esse docet: Hesiodum Sappho, Anacreontem, Simonidem Euripidem; συγγραφεων δ' -ρφως μἐν Ουδένα, μαλλον δε των πολ- λων Ephorum et heopompum Is ratem. Alia quoque ratione dein demonstrari potest. Demetrius g 183 haec dicit ,IΠλάτων μέ-οι ἐν πολλοις αυτεμ τψ ω με γλαφυρος ἐστιν ἐκτεταμένεν πως vix τε ἔδρα ποντι μεμῆμος. Periodus vel incisum δραν habent, si in parte postrema nonnullae syllabae longae extant. His contraria sunt quae Dionysius de compositione venusta docet De Demosth. 40 p. 1078,7 μ των γλήων εἰς ας δὴ )αποστέλλεται περιοδοως - τους αξιωματι-υς βουλεται λαμβάνειν, αλλὰ τους χαριεστατους' -ορυφοι δὴ φαίνονται rex ἀγραμ ιοι διὰ τουτ και εἰς δραν ἀσφαλττελευτωσι. De comp. b. 23 P. 172,4 - των περιόδων τὰς τελευτὰς ευροθμου εινα βουλεται καὶ βεβημυίας, ως ἀπο στάθμης, ταναπτέα τοιοῖσα ἐν ταις τουτων αρμογαῖς η ταῖς τῶν νομάτων ἐκεῖνα ais γὰρ συναλειφα, ταυτα δἐ διιστησι καὶ σπερ ἐκ περιοπτο βουλεται

φανερὰς εὶναι. 'γγιος fere idem est atque , ἔδρα, es. Hermogenem M. Gr. Sp. II p. 296,1 - 16. Apparet igitur Demetrii compositionem venustam Dionysiana prorsus diversam esse. Inest autem illa in Dionysii compositione media vel mixta quam Dionysius

2 Si foribendum conseo pro eo quod traditur ἐπὶ τωνέυθμων εἰς δ δε Sylburg coniecit post λαμβάνειν esse addandum υθμους Reishe pro ἐπὶ scribendum esse ἔρωτι; Κ. . ruger, rit Analehis Cp. 137 si soripsit ,ἐπειτῶν si μιον, ους δὴ ποστέλλεται τας περιοδους A.

13쪽

De comp. verb. 24 p. 187, 3 optime consormatam esse dicit ab Homero Stesichoro, Alcaeo Sophocle Herodoto; Demosthene Democrito, Platone, Aristotele. Huius autem generis totius tantum descripsit naturam de ea specie, quam Demetrius compositionem venustam vocat, nihil dixit Ergo Demetrius, etiam si post Dionysium scripsit, vere dicere potuit de ea quam ipse γλαφυράν appellat compositione se primum scripsisse.

3. In dictione λέξει venusta tractanda Demetrius g 142-14 quinque tropos quippe qui venustatem efficiant affert incipit autem g 142 his verbis ,πολ λας σαν τις καὶ αλλας πέροι χάριτας ). γίγνονται ὁ καιἀπ λέξεως χάριτες χ α μεταφορας g 145 finitur his

de re Lier Dissert. p. 16, Stilaris p. 688 sub 4 sic fere disserit , ilis verbis primis et ultimis Demetrius indicat g 14 14 simili argumento inter se coniungi Argumenti similitudo in iis haec est, ut in Omnibus agatur de tropia; hoc autem termino technico cum Demetrius non utatur ut nusquam omnino in tot libello)-3, sed

3 Hae verba non bono se habent consentiora. Reilio, qui in lochoiseni Annal. philol. 73 p. 704 oonioci post αλλας addendum esse τοιαυτας - ἀπο σχημάτων, ut haec verba iis quae ς 140, 14 de χάριτι ἀπο σχηματων dicta sunt conclusionem addant. 4 Hamme p. 57 not. has verba ora 120 affert: ,ἐγὼ δὲ Πολυκρατει μὲν ω xii τορι συγχωρ ἐγκωμιάζοντι Θερσιτην add. Maas Hermae vol. 22 p. 576 not. 2 ώς Ἀγαμέμνονα ἐν ἀντιθέτοις καὶ ιεταφοραῖς καὶ πασι τοῖς ἐγκωμιαστικοῖς τροποις. oo autem loco τροπος torminus Minnious non est, sed ,modum ' significat Noquo vero Sauppio et Maasaio

14쪽

pro eo pluribus vocibus χάριτες παρ -τας - λέξεις apparet eum Scripsisse, antequam vox tropi recepta sit in technologiam Graecorum rhetoricam. Ita ver utitur voce iam Cicero, cf. Bruti 69, atque etiam prior Dionysius Thrax initi libelli, quem de arte grammatica -- scripsit, inter sex artis partes ἐξθησιν Muci τους --

Sed quod neque hoc neque ullo alio loco Demetri vocem tropi technologice usurpat, id ad aetatem Demetrii

definiendam non valet. Demetrius enim permulta e Scriptis antiquioribus hausit, praecipue ex Aristotelis Rhetor. libro III, praeterea e Theophrasti libro στερι λεξεως, medicorum scriptis g 176 177), ex aliis, ut Hammero, qui p. 45 libellum de elocutione docet esse telis ine Umschreibun de dritim Buches de aristotelischen Rhetorik, telis ine usammenhaesis verachiedener Lehrenaus de Schriste de Theophrast, Archedemus u. a. -- termistat mit inige nichi u unierschstigende aesthetischen emerkunge liber de Stil ingetne Recte undDichter in universum assentiri possimus dummodo illud teneamus, quod neglexit Hammer, Demetrium non solum quaedam nullius priorum opera usum ipsum ObserVMSe, sed praeterea rationem, qua singula omnia ad quattuor probabilia et ad quattuor vitiosa genera dicendi illustranda adhibuerit, maximam partem ex ipsius ingenio ortam esse). Ergo quod tropi terminus in Demetrii libello non reperitur, huius rei causa ea quoque fuisse potest, quod auctoribus, quibus Demetrius usus est, non

consentio, qui negant illud τροποι reoto tradi. Illo in Orati. Ait reco Baiter et Sauppem p. 23, 2 τοποις scribendum,

hi l. l. vocem delendam esse censet.

15쪽

ipsi terminus ille ignotus fuit, Demetrius autem tam accurate illos Secutus est, ut ne termino quidem, qui apud eos non extabat, uteretur. Neque hoc veri non simile est Potest enim demonstrari Demetrium compluribus locis ea, quae apud auctores invenerit, adeo non mutata sua fecisse, ut etiam nonnulla, quae cum aliis in eodem libello dictis discreparent aut in dissertationis dispositionem ac contextum non quadrarent, integra transtulerit ). Quae res cum non solum ad hanc quaestionem examinandam, sed etiam ad universam scribendi rationem, qua usus est Demetrius, cognoscendam multum valeat, de ea uberius placet disserere. Praemonendum autem St, nonnunquam tantum illis discrepantiis ipsis cognosci ex aliis auctoribus hausta a Demetrio proferri. I. g 10 Demetrius quid sit periodus his verbis de

μικροτεραι μεν - δυοῖν κωλοι συντίθενται, αἱ μεγισται δε me τεττάρων τ δ' περ τετταρα ουκετ α εντος εἴη

περιοδιaκῆς συμ ιετρίας. g 17 docet etiam singulis colis periodos fieri posse. Haud dubie hic Aristotelem secutus est cf. Rhet. VI, 9 p. 14092 13 17), illic aut alium auctorem aut suum iudicium. II. Iam ter Dissert. p. 10, Stilarten p. 691 seq.5 Udi omnines in libello ooncinne componendo et expoliendo perparvam operam posuit, L Uer Disserti p. 32, 33. 6 Sio scribendum osse ioniecit primam manum AEOd. Parisini secutus ohenkl Wione Studio I p. 66.

16쪽

coniecit ea, quae de genere venusto Demetrius doceret, exceptis iis quae essent de compositione ς 179-18b), ex aliis libris ab eo hausta esse, ex iis videlicet quos Peripatetici de venustate περὶ χαριτος, de ridiculis περὶ γελοίων), de aliis huius generis rebus conscripsissent. Cui in universum assentior; sed variae partes distinguendae sunt. Ex quibus prima et principalis paragraphis 128162 continetur sequuntur additamenta tria. Et de his quidem mox verba faciam illam primam ex alio auctore a Demetrio haustam esse, his rebus apparet: a Ut in ceteris generibus dicendi tractandis Demetrius de rebus, dictione, compositione στράγματα vel δια-νοια, λεξις, συνθεσις), quibus unum quodque efficiatur, singillatim disserit, ita etiam in genere venusto de dictione g 137-155, de rebus 156-162, de compositione 179-185. At in 132-136, quae singularum rerum quibus venustas fit enarrationi ut exordium praemissae sunt, duo tantum sontes venustatis commemorantur, reSet dictio neque tertii fontis mentionem errore scribae in manuscripto excidisse, apparet his verbis quae in g 136 extant ,,ησαν δε sui α μ ἐν se χαριτες ει ' λεξει,

α δ εν τοῖς πραγμασι παραδείξομεν οἶν και - τό- στους γα ς κατερα. Haec discrepantia quo modo orta

sit, intelligere non possumus, nisi conicimus Demetrium paragraphos 132-162 ex aliquo auctore, qui de his duobus tantum venustatis sontibus disseruerit, hausisse, deinde eas g, quae sunt de compositione venusta, de suo addidisses csa 179 neque vero, ut debebat, huius tertii fontis mentionem in g 132-136 inseruisse. b Bene ier Stilaris p. 691 monet in venusto genere figuras verborum ad dictionem referri g 140 seq.), qua ceterum Demetrius compositionis partem iaciat g 59

17쪽

- 11 --67 208. 267-271 expressis verbis id docet g 593; item collocationem verborum g 139, cf. 50 249). meque tamen recte ter brevitatem addit quae ut in genere venust g 137 seq. ita etiam in genere sublimi riae indictione commemoratur.

e Idem p. 692 monet vocem γλαφυρος, quam iustum nomen generis venusti esse e g 3 et 128 cognoscamus, in iis septem gg, quae sint de compositione venusta, tribus immo quattuor locis extare in iis, quae tu de rebus et dictione hanc vocem perraro adhiberi in ea de qua nunc ago parte non nisi g 128 et 138 extat), saepissime autem eius loco Vocem χάρις.d Demetrii libellus de sola ratione pedestri est; itaque saepius Demetrius modis quibusdam dicendi uti dissuadet, quia in poeticam tantum orationem conveniant, non in pedestrem. At in hac parte libelli res aliter habet plus semel dictiones poeticae, ab oratione pedestri abhorrentes, commemorantur neque vero ab iis abstinendum esse scriptor docet ut in 146 seq. quas cum s. 90, et in 143, quam cum 1 conferas. Cuius rei causa haud dubie ea est, quod auctor, ex quo haec pars hausta est, Venustatis poeticae non minus quam pedestris rationem habuit. III. Hanc partem excipiunt g 163 - 169, quibus demonstratur quae sint discrimina inter τὰ χαρι et τογελῶον. Hae g et ipsae ex aliquo libro Peripatetico videntur haustae esse, neque vero ex eodem ac 128-162; in illis enim η χαρις et, γελοῖον ut contraria opponuntur, in his ridiculum pars altera venustatis est, ct g 128. 151 161 162. - aragraphos 170-172 ex eodem fonte haustas esse ac 163-169 veri simillimum est. IV. Sequuntur g 1ἐ3-175, quae sunt de vocibus

18쪽

vocum quae soni differentiis fiunt. Illa e Theophrasto, has e scriptis musicorum se hausisse Demetrius ipse indicat. eutrum caput iusto loco positum est utrumque cum g 142-145 potius coniungendum erat. Praeterea quae in posteriore capite de generibus vocum disseruntur coniungenda erant cum iis quae in priore de vocibus sono pulchris dicuntur. Videmus igitur Demetrium, quae ediversis fontibus hauserit, separata in libello suo posuisse, cum sententia ac dispositio poscerent ut ea in unum commiscerentur.

4. Iam ad ea argumenta, quae e doctrina Demetrii petita sunt, refutanda accedamus. Ac primum quidem Lier Dissert. p. 8 Stilarten p. 695 seq. 699 hoc fere modo disserit: Demetrius in vehementi genere τῆ δεινqχαρακτηρι, quod praecipue in veris contentionibus ἀληθινοῖς ἀγῶσι locum habet, naturam valere, obesse artem docet, La 27. 247. 250. 274. Qua in re consentit cum Alcidamante et Aristotele, qui idem docent de elocutione

earum rationum, quae dicuntur, non scribuntur tantum,

cf. lcid περὶ σοφιστων g 13, Aristot Rhet. III, 12, praecipue p. 14134 9 1414 8-l67); discrepat a rhetoribus posterioris aetatis, qui etiam veris contentionibus

et Lior praeterea laudat o et p. 1408b 11 o. 11 p. 141, 2s. Hi autem loci nihil valent; neque nim illo ad eas quae dicuntur orationes solas spectat quin illud ουρα-νομηκες quod ibi affertur Videtur exosocratis r. 15, 134 petitum esse et in hoo quae verba sola indicant de orationibus ibi agi ,χρῶνται δὲ μάλιστα τουτω οἱ Ἀττικοὶ ητορες , ea ab interpolatore quodam inculcata esse veri simile est.

19쪽

elocutione artificiosa pus esse censent et imprimis D mosthenis elocutionem summa arte persectam esse ο-

cent.

Verum est Alcidamantem et Aristotelem docere ad eas orationes quae dicantur elocutionem artificiosam non convenire Demetrium autem aliter sentire de vehementi genere iam inde apparet, quod in iis quae de hoc genere exponit Demosthenis elocutionem, quae artificiosa est, tantopere respicit. Quod autem ter putat artem, quae in elocutione Demosthenica insit, prioribus temporibus non esse animadversam, et hanc ob causam Aristotelem Demosthenis rationem nullam habuisse, id prorsus falsum est. am, ut non dicam vix posse intellegi quomodo homines fugere potuerit elocutionem Demosthenicam artis

plenam esse, iam Aeschines hanc artem sensit, es eius orat. 2, ε αες οβ ν μή τινες μων γνοησωσι φιεῖ χαγωγηθεντες τοῖς πιβεβουλευμένοις - κακοηθεσι τουτοις αντιθετοις et 3, 229 λαν δ' ξ δνos μευν συγκείμενος ἄνθρωπος, καὶ τουτων παρων καὶ περιεργων, επειτα επὶ ν' πλοτηὶ τα καὶ το εργα καταφευγχὶ, τις ανανάσχοιτο; eque dubium esse mihi videtur, quin haec ars ipsa Aristoteli displicuerit, quoniam eam ad eas orationes quae dicuntur non convenire docet. Ipsum autem Demetrium bene cognovisse Demosthenem arte usum esse in elocutione inde apparet, quod multas dictiones artificiosiores exemplis ex illius orationibus sumptis

illustrat, ut figuras g 263-270 et eas dictiones quae etiam in genere sublimi locum habent g 272 seq. Neque

igitur a genere vehementi artem omnino abhorrere Demetrius docet, sed tantum artem nimiam neque in eo maxime valere naturam ipsam, sed naturae speciem. Qua in re prorsus consentit cum Dionysi Halic et posteriori-

20쪽

qua Isocrates in elocutione usus sit, vituperata haec adduntur κρατιστον δ' πιτηδευμα εν διαλειπεν voLτικῆ καὶμαγωνιεν - ὁμοιοτατον τε κατα φυσιν libelli qui

inscribitur περὶ φους capita 18 et 22, praecipue 184 2

Contra haec dicenda sunt complura. 1 Inde quod Τheophrastus Demosthenicam eloquentiam minoris quam Demadeam aestimavit, non sequitur ut parvi eam aestimaverit. Ceterum quae sit vis verborum αξιος τῆς πολεως exposuit Bernays libri quem de hocione conscripsit p. 134 seq. 2 Nemini, nisi qui opinione praeiudicata ducitur, dubium esse potest quin Demetrius Demosthenis elocutionem permagni fecerit, cum ex illius orationibus ad genus vehemens illustrandum tot exempla asserat quot e nullo alio auctore. Quod autem ita se Sentire nusquam expressis verbis profitetur, id nullius momenti est. Neque illud, quod Demetrius unum Demosthenis enuntiatum improbat, contra me facit, praesedi