De Demetrii rhetoris aetate

31쪽

orationem ornamentis modicis Verborum sententiarumque distinguit Simillime Fortunatianus Rhetor Lat. ed. Halmp. 125 ,αδρον uniforme est non, nam est aut αυστηρὰν aut ἀνθηρον ἰσχνον uniforme est non, nam est aut severius aut floridius μέσον uniforme est non, nam est aut Severum aut laetum. Denique roclus apud Photium p. 3182 26 Berier, postquam trium generum, quae Vocat πλάσματα, mentionem fecit, haec addit ἀνθηρον δε - ἰδίαν ου ἐστι πλάσμα, ἀλλὰ συνεκφερεται και συμμυακται τοῖς εἰρημενοις, ὁρμοζε δε τοπογραφίαις καὶ λειμωνων η ἀλσιδ ει φράσεσιν Hos locos tres iam Volhmann edit. His 535 una attulit, neque vero recte iis usus est.)Αlia virtus restabat quae et ipsa dignissima erat quae respiceretur, eam dico quam Demetrius δεινοτητα vocat. Eius quoque tribus generibus heophrasteis se vatis ratio haberi poterat ita ut in uno quoque genere tertia species institueretur, cui δεινοτης propria SSet. Sed haec partiti subtilior quam commodior fuisset neque enim sublime genus aut tenue χάριν aut δεινώτημα accipiunt, sed hae formae elocutionis in solo fere genere medio reperiuntur. Itaque non male poterat qui generibus sublimi et tenui servatis in solo medio tres species illas distinguere. tque hoc fecisse puto Hipparchum quendam, qui haec genera dicendi videtur exhibuisse cf.

g 19 21): μεγαλοπρεπες, ἰσχνον, γλαφυρον, δεινον, γραροφικον ex quibus tria ultima sub genus medium cadere videntur, γραφικον eius ea species esse quae neque χαριτι neque δεινοτητι praedita est. Eadem genera Demetrius noster, qui post Hipparchum scripsisse traditur, exhibet excepto graphico. Haec quattuor genera iam ante Se ab

aliis proposita esse Demetrius ipse a dicit, eos autem

32쪽

docuisse sublime et tenue, cum plurimum inter se distarent, sola genera principalia esse, inter ea Venustum et vehemens media esse, hoc sublimi propius, illud tenui. Hos id spectasse apparet, ut quam minimum a doctrina Τheophrastea discederent. Neque vero Demetrius iis adstipulatur, sed uni cuique e quattuor generibus propriam naturam esse censet β). Illud denique addere libet, et Τheophrasti doctrinam et Demetrianam lamis geometricis illustrari posse illam linea recta, cuius arte e tremae genera sublime et tenue significant, pars interiecta genus medium Demetrianam circulo, in quo genera paribus intervallis discreta sita sunt ita ut sublimi generi

contrarium sit tenue, Venusto vehemens, ordo igitur generum hic sit sublime, venustum, tenue, Vehemens hoc Io gra , qua Demetrius illam priorum opinionem B-futat, talis qualis traditur sons caret. Illi enim id pro solacoro dicebant, quod sublime genus tenui non misceretur, cum ceterum omnia genera miscerentur omnibus hoc Demetrius postquam I rettulit, I ad ilios refutandos eodomargumento ipse utitur Mondum in his inosa manifestum est, quisnquam eorum, qui adhuc de Demetrio soripserunt, nemo in iis videtur offendisse. Loes sanandi nullam aliam video rationem, nisi ut censeamus post illud ορωμεν, quod in prima paragrapho extat, vocem μὲν intercidisse et post πολλὴν δὲ δεινοτητα τε καὶ χάριν haec verba ομως δε υδενηττον et δεινοτης καὶ si χάρις ἀντικεισθον δε μεγαλοπρέπεια

και η ἰσχνοτης vel horum similia M. quae o 258 de generibus onusto et vehementi Demetrius dicit: ουτοι δ' οἱ χαρακτῆρες ἐναντιώτατοι δοκουσιν. uiro modo neque cum verbis ometrii convenienti locum intorpretatus est Uers Stilaris p. 697.

33쪽

ipso ordine quod genera a Demetrio tractantur, non nullius momenti esse mihi videtur. 11. Proxima paragrapho stendi Demetrium in generibus dicendi instituendis duarum virtutum elocutionis, quas neophrastus in hac re neglexerit, rationem habuisse. raeterea autem etiam alias virtutes adhibuit ad genus tenue illustrandum, non solum perspicuitatem g 191-203), quae fortasse iam a meophrasto ad eandem rem adhibita est es locos Aristoteleos quos gralaudavi), sed etiam ἐναργειαν et σπιθανοτη τοι V 20822M. Quod parum considerate fecit, cum utraque Virtus generis tenuis non propria sit, sed non minus in ceteris locum habeat. Unde Demetrium studuisse apparet quam maxime doctrinam ad genera dicendi pertinentem cum

ea quae est de virtutibus elocutionis coniungere ac confundere; cuius rei simile nusquam apud rhetores reperitur.

12. In libro qui est de Demosthene Dionysius, postquam de Demosthenis λέξει disseruit generibus dicendi adhibitis cf. I), proxima parte cc. 35-52 eius

compositio, συνθεσις, qualis sit exponit, ac primum quidem cc. 36 6 generibus compositionis adhibitis. Ea quoque tria statuit: in αὐστηρα αρμονίαν cc. 38 39), quam eschylus, Undarus, hucydides; se γλαφυραν c. 40), quam Hesiodus, Sappho, nacreon, Isocrates τὴν μων vel μικτ' c. 1), quam Homerus, Herodotus, Plato, Demosthenes coluerint' '). Eadem Dionysius do-

16 Ex his gonoribus aspera compositio simillima at compositionis sublimis Demetrianae; Dionysii compositionem

34쪽

cet etiam De comp. verb. c. 21-24. Hac de re qui adhuc scripserunt omnes putaverunt Dionysii χαρακτῆρας τῆς ξεως ad elocutionem universam pertinere. Sed mirandum esset Dionysium prius de Demosthenis elocutione universa disseruisse, deinde de eius compositione sola; etiam magis mirandum eum elocutionis universae proraus alia genera instituisse ac compositionis, quae in illa continetur. Operam perdiderunt Volamann edit. I p. 460, edit. II p. 547, et Hammer p. 15 seqq. qui laboraVerunt

ut ostenderent haec genera cum illis convenire; nam, ut gravissimum tantum afferam, et γλα ρα συνθεσις cum

nullo e generibus λεξεως convenit. Quam rem equidem censeo Dionysium in libello qui est de Demosthene λεξιν intellegi voluisse εγιλπνῖν των νομάτων Solam quod puto manifestum futurum esse, nisi libelli capita prima periissent. Hac cum vi vox λεξις non raro usurpatur Dionysius ipse De Lysia 8 p. 467, praeter διανοιαν et συνθεσιν tertium elocutionis elementum λεξιν exhibet, idem Demetrius semper facit, Hermogenes et elocutionem universam figuris sententiarum exceptis et verborum delectum λέξιν vocat, cf. h. Gr. p. 269,8-13. 270, 13-I5. Illud vero, quod in illa libelli parte, qua delectum verborum tractari puto, etiam figurarum saepius p. 963, 10-14. 966, I, 967, 3 977, 10 - 981, 15 1008,6 1013,1 - 1015,l mentio fit, nequaquam contra me facit, cum figurae Dionysio auctore et in εκ-

venustam Demetrius non tractat pro eius modi autem duas exhibet, venustam quam ipse dicit et inementem, denique de tenui genere compositionis disserit, de quo nihil extat apud Dionysium. Dionysii γλαφυράν compositionem prorsus diversam esse a Demetriana 3 2 ostendi.

35쪽

λογν et in συνθεσιν cadant, cf. De hucyd. 22 p. 862, 14-17. De Isocr. 3 p. 539 ll-l4. Rerum autem, quae uni compositioni adscribi possunt, his solis locis mentio fit p. 963,l - 964,9. 1008,2-b. 1013, 12-l qui omnes de Isocrate sunt) y); ubi Dionysium minore accuratione usum esse veri simile est.

Videmus igitur Dionysium alia genera instituisse delectus Verborum, alia compositionis. heophrasti quoque genera dicendi, quorum gra mentionem feci, ad delectum solum pertinuisse veri simillimum est num compositionis genera instituerit, non constat '). liter res se habebati ideis. Bene ier Stilarten p. 684 not. 1 monet iam Aristotelem Rhet III, 10 p. 14104 27-3 docere facetias fieri aut διανοέρ aut λεξει, et si λεξει, aut νομασι aut σχγασι. Dionysius De Lysia 8 p. 467, νοστομα ele-

17 Praeter hos lo30,2 1s; sed is locus ad ano rem non pertinet, cum continuationi disserendi interpositus sit. Dionysius enim postquam ostendit inessum quoddam super- Vacaneum esse, addit ne eam quidem excusationem afferri posse colo opus fuisse ad bonum sonum efficiendum deteriorem enim illo sonum fieri. 18 Equido oonteoerim id eum fecisse eademque genera a Dionysium exhibuisse, o do re autem, quae sit aurea mediooritas in compositione, aliter iudicasse, atque Ompο- aitionis asperae auctore gravissimo ipsum quoque Thucydide usum esse, nimis rhythmicas autem soro et Thrasymacho,

mediae Isocrate, of Cioeronis Orat. M 38-40, 174-176; quibus locis Theophrasto tradi lassisti. Borodsamhoi II p. 12 inde conclusit, quod oras Theophrastus laudatur his Verbis primisque ab his se Horodoto et Thuoydido , ut ait

Theophrastus, historia ommota est ut auderet uberius quam superiores et ornatius dicere M.

36쪽

menta docet esse haec διάνοιαν λέξιν, συνθεσιν De Isocr. 3 p. 539,1 του μεγάλου καὶ σεμνου καὶ περιττου ἐν λέξει ' elementa heophrasto auctore esse ειλογν

τῶν νομάτων, αρμονίαν τα περιλαμβάνοντα αυτὰ σχήματα, deinde in πραγμα κελτροσπερ tractando c. 44. 543, 4- quoddam ad illius virtutis διάνοιαν pertinens affert. Unde veri simile fit Dionysii aetate in omnibus virtutibus additiciis διάνοιαν λέξιν, συνθεσιν distinctas esse Caecilium quoque ad libellum, quem conscripsit de sublimitate, disponendum haec tria elementa adhibuisse magna cum probabilitate coniecit Blas Griech. Berinfamkest p. 202. In virtutibus necessariis Dionysii aetate verisimile est tantum λέξιν et συνθεσιν distinctas esse. Hac in re genera Demetriana a Dionysianis discrepant, cum ideis faciunt: unum quodque enim ex iis et ad διάνοιαν et ad λέξιν et ad συνθεσιν pertinet. 13. Neque in hac re sola, sed omnino genera Demetriana virtutum elocutionis similiora sunt quam generum dicendi verorum. Genera vera dic talia, qualia sunt heophrastea.)Atque de discrimine, quod intersit inter ἰδέας αρετάς et χαραιτῆρας, ter Ideenlehre p. 585 haec docet: ἡDie Ideen in abstraci es indiegrisse, in Wialictaeit existiere sie in thre Reinhei nichi In dies Sinne hilde es vox ideae de Gegensat 2 χαρακτηρ:dieser istis,as concretes und egeichnet de Stil. . . . Melcher sic aus de manni ait en Μlactangen de Ideen μίξεις und eingehier Thesse demelben bildet Dieser

37쪽

docet, Vera sunt tantum si χαρακτῆρα intellegimus uniuscuiusdam modum, non si genus dicendi genera enim dicendi et ipsa, ut omnia genera re non extant, Sed cogitatione tantum finguntur qualitatibus, quae multorum singularium modorum dicendi communes sunt, ab his segregatis. Neque genera dicendi compluribus deis compoSita esse necesse est, sed generis natura etiam in una Virtute posita esse potest, velut generis sublimis heophrastes natura posita est in uno reatu elocutionis, ut

ad genus sublime et ad virtutem matus, quae quidem est in Hilo γα ὀνομάτων, illustranda prorsus eadem possint adhiberi. Discrimen igitur princeps, quod extat inter genera vera et ideas omnino non in eorum ipsis naturis positum est, sed in usibus diversis, ad quos adhibentur. In genus enim aliquod adscribuntur auctoris alicuius scripta universa ut hucydidis elocuti universa generi sublimi aut scriptum singulare aut scripti pars continua et amplior ut Demosthenis orationes Dionysius De Demosth. 9. 13. 14 in singula genera distribuit). Inideas autem non solum talia adscribi possunt, sed etiam partes minutissimae ut nunciata singularia, verba singularia, similia. Hac quoque in re genera Demetrianaa heophrasteis discrepant, cum ideis faciunt. Quod nisi

ita esset, Demetrius, ut exemplo utar, Xenophontis elocutionem in unum genus venustum adscripsisset re Vera autem, ut ad genus Venustum illustrandum permultos locos

ex eius scriptis petitos adhibet, ita nonnullos ad sublime

merum laudat in generibus sublimi saepe , venusto 129.

38쪽

Cum his confer quae ς 36 37 Demetrius de mixtione generum exponit de quibus iam Volamann p. 539 haec docet hierin lassen sic schwer die eime derIdeonlehre de spatem Sophisten rhennenμ. Quin nuS- quam Demetrius ullius auctoris elocutionem in genus Singulare adscribit. Generibus autem veris χαρακτῆρες Demetriani in hac una re similes sunt, quod Demetrius quattuor tantum formas dicendi principales instituit, quarum sub unam

quamque certum quoddam genus auctorum cadit, quod ceterarum Si non expers, at certe minus est particeps; πιθα-τητα autem et ναργειαν non quintam et sextam

addidit, sed σχνώτημι subiecit.

39쪽

caput tertium.

Cui astati sinstrius acta thonos attractmonstratur.

14. I. Cum sub Theophrasti genus dicendi medium elocutiones admodum diversae cadant, Demetrius yro hoc genere vehemens et venustum exhibeat cf. g 10), Demetrii doctrina quae est de generibus dicendi magis idonea est quam heophrastea. Quod haud dubie Dionysius, si illa eius aetate iam in medium prolata fuisset, intellexisset itaque doctrinam Demetrianam secutus esset aut similem aliam ipse instituisset, non heophrasti genera tria servavisset. At dixerit quis, etiam apud complures auctores, qui quin post Demetrium scripserint dubitari non potest, genera heophrastea tria reperiuntur. Hoc verum est; sed illi auctores homines mediocres fuerunt neque mirum est eos doctrinae Demetrianae aut notitiam nullam habuisse aut eam neglexisse, permira autem talis incuria esset in Dionysio, qui inter rhetores praestantissimos fuit. 15. II. Eam formam dicendi, quam Demetrius δεινοτητα Vocat, Dionysius, quanquam in generibus statuendis eius rationem nullam habuit, non neglexit sed diligenter observavit. Quod ostendam nonnullis locis ex

40쪽

quomodo ipsius animus commoveatur orationibus Demosthenicis legendis, hoc modo exponit: οταν ὁ Λημοσθένους τινα λάβω πων, ενθουσιῶ τε καὶ me κακεῖσε αγομαι, πάθος ερον ἐξ ετέρου μεταλαμβάνων, arrιστων, ἀγωνιευν, δεδιως, καταφρονῶν, μισῶν, ἐλεων, ευνοων ορ- γῶομενος, φθονων, παντα τὰ πάλη μεταλαμβάνων, σα κρατεῖν στένων ' ἀνθρωπινης γνωμης διαφέρειν τ δἐν ἐμαυτψ oras των - εχ ρψα καὶ τα κορυβαντι κὰγιαι σα τουτοις παραπλήσιά ἐστι, τελουμένων. In libro

qui est de Dinarcho Dionysius docet Dinarchi locutionem saepe Demosthenicae admodum similem esse, neque tamen unquam de ut ab ea discem non possit, cum huius virtutes quaedam propriae sint quibus illa careat; hae quae sint his verbis significati p. 641 est. ἡ δἐ τουτους

τε κa τους αλλους πάντας περβαλομενος Λημοσθένης, απαντα μιμησάμενος καὶ πάντων - καλλιστα λεξάμενος, δῆλος μἐν καὶ τῶν φων μονον, τλος ὁ καὶ - καθ' ενα καστον λογον πρέπο τι, o suis ἀλλα δε τῆ συνθέσει καὶ - τω σχηματισμῶν ἀγκυλφ καὶ et οἰκο- νομέc καὶ τερ σπάθει - - μέγιστον Ἀ δεινοτητιμ Ra-que 7 p. 43, 1 haec dicit de orationibus quae inter Dinarcheas tradantur: ,ἐὰν μἐν και , τῆς λέξεως μεγαλοπρέπεια καὶ η τῆς συνθέσεως ἐξαλλαγὴ και το τῶν παθεῖν εμψυχον καὶ το διὰ πάσης χραίας διῆμον στικρον in φοβερον λ το τε πνευμα - δεινοτης πασε παρέπηται, ιηθ ἐν ε ι το κωλυον στω ἐν τοῖο ' Λημοσθέ-20 Hoc verbum in codicibus extar docet L. adeo in commentatione c. i. De Dionysii alio soriptis holor. Dissert Argentor II p. 7. 21 νοερον traditur, corroxii Sadέ l. l. 22 Addidit Sados in Flookoisoni Annia philol. Vol. 127 p. 413.