De Demetrii rhetoris aetate

41쪽

τρέω ν τοῖς πάθεσι, μάλιστα δ' - οναδέζη στολεσιν hστρατηγοῖς πονηρα βουλευματα καὶ πράξεις ἀδίκους πολυς α εν τουτοις ὁ τονος δε καὶ τῆς Λημοσθενους δεινοτητος ουδε κατα μικρον διαφερει, ως ε ἄλλων πολ- λων ἄν τις δοι κα των πιακῶν - επιστολῶν, ας τυ παγωγέερὶ si πνευματι επιτρεψας γεγραφεν In libri qui est de Isaeo c. 3-13 Dionysius demonstrat Isaeum in dicendo maiore quam Lysiam arte usum esse et hanc ob rem eius elocutionem graviorem esse Ber6tioremque quam Lysiae Demosthenicae autem δεινοτητος sontem atque Originem ea contineri, cf. 3 p. 590 1-6 13 p. 608,

Sed tamen huius formae dicendi quae sit natura, Dionysius non satis perspexit parum eam distinxit ab artificioso τεχνικον, περιεπον et inusitato εξηλλαγμενον), quae illam saepe efficiunt, neque vero idem sunt atque ea. Hoc inde apparet, quod ipsam illam formam etiam in elocutione Thucydide inesse putat, cf. De Thu-23 Addidi coss. p. 995, 4. erWorde in editione epistolarum criticarum trium si scribendum esse censet: πολυς γαρ έει ἐν τουτοις. 24 codices habent χαικων aut αρχαῖκων, correxit A. Sehaeser, ,Demosthenes undisoine est ΙΠ', p. 306 not. 2.26 In odio Ambr. spatium vacuum exta IX Vel litterarum. HorWordon l. l. oripsit σφοδρω Ἐναγωνια coniecit Isonor libolli ut inscripsit Dionysii Halicarnassensis librorum do imitatione reliquias p. 66, sed mavult scribere

42쪽

δου λέξεως τό τε στρυφνὰ καὶ το πυκνον καὶ το πικρον araxi τὰ στηρον καὶ το ἐμβριθ ἐς καὶ το δεινον καὶ τοφοβερῖν, et τερ απαντα δἐ ταυτα τὰ τ υτικὴ, ' 24 p. 865, 10, ubi has virtutes Dionysius docet in nullius ex iis historicis, qui ante Thucydidem scripserint, elocutione fuisse apud hucydidem eas extare non expressis quidem Verbis dicit, sed intellegi vult): οὐδε δη τονον ουδε βαρος ουδ πάθος διεγειροντα τον νουν, ουδ το ἐήkωμενον καὶεναγωγιον πνευμα, ἐξ in η καλουμε η γίνεται δεινοτης , 48 p. 33, 3, ubi de loco, quem 'hucydide attulit, haec dicit: ταυτα γαρ ἐν φ σαφεῖ καὶ καθαρ τῆς διαλέγc οτροσπου λεγομεν προσείληφε καὶ το ταχος καὶ το κάλλος καὶ τον τονον καὶ την μεγαλοπρεπειαν καὶ την δεινοτημα, καὶ στάθους ἐστὶν ἐναγωνίου μεσταμ De Dinarcho p. 64b, 5. Quin etiam Demosthenes hanc formam dicendia Thucydide sumpsisse Dionysio videtur, cf. De hucyd. 53 p. 944, 3 ,ρητορω δἐ Uuοσθένης μονος, -- τωναλυ- σοι μέγα τι καὶ λαμπρον δοξαν ποιεῖν ἐν λογοις, ουτω καὶ Θουκυδίδου ζηλωττὶς ἐγένετο κατα πολλὰ, καὶ προσμηκε τοῖς πολιτικοῖς λογοι παρ ἐκείνου λαβων, ας ουτ Ἀντιφων, ωυτε συσίας - 'μοκράτης, οἱ πρωτευσαντες των τοτ ρητορον, σχον αρετας, α πηοεγω καὶ τα συστροφὰς καὶ τους τονους καὶ το πικρον - τοστρυφνον καὶ την ἐξεγείρουσαν τα πάθη δεινοτητα. De

Demosth. 10 34. Re vera autem δεινοτης Demosthenica apud hucydidem omnino non extat. Eius naturam Dionysio multo melius cognovit Demetrius, qui in genere Vehementi tractando nusquam hucydidis mentionem facit. 16. III. Id quoque alicuius momenti est, quod ad illam formam dicendi significandam Dionysius non certum

43쪽

quoddam verbum constanter adhibet, ut Demetrius vocem δεινοτημος. Nam hac Voce Dionysius ipse quoque saepius quidem utitur, sed plerumque non sola sed coniuncta cum aliis verbis quorum similis est Vis, ut τόνος, πνωμα, παθητι-ν nonnullis vero locis, quibus huius formae dicendi mentionem facit, Voce δεινοτητος omnino non utitur, cf. De Demosth. 20 p. 1012, 12 ἀλλὰ μὴν τι γαψυχος εστιν ἡ διάλεικτος αυτώ Isocratis καὶ o remo ντικὴ πνευματος τε, οἷ μάλιστα δεῖ τοῖς ἐναγωνίοις λογοις, ἐλαχιστην πουσα μοῖραν, στομαι ἐν γωγε -ὶ χωρὶς πομνήσεως et τασιν εἶναι φανερον p. 1013, 10rie τουτοις ου μεμφομαι τον νδρα Isocratem του λαμ- ματος γενναία γὰρ τὶ διάνοια καὶ δυναμενη μνῆμαι πάθος το δε τῆς λεξεως λεῖον και μαλακον αιτιωμαι τρα-χεia γὰρ δει καὶ πικρὰν Iναι καὶ et τληγὴ τι παραπλη- σιον ποιῶν cf. Demetr g 274 is δε δεινοτης .... πυ- θεν cupττουσιν εοικεν ). 21 p. 1021, 3 ,μαλιστα δεκατα το δραστηριον καὶ ἐναγώνιον καὶ ἐμπαθες - πιχὶ

τε στακτὶ κρεῖττον πει elocutio Demosthenica εκείνης. 344 1061, 12. Inde autem, quod Dionysius certo verbo quo δεινοτντα Demetrianam constanter appellaret caruit, veri simile fit eius aetate hanc formam dicendi nondum tam accurate fuisse tractatam, quam tractatur a Demetrio.

Eadem res etiam in libello seudolonginiano cui inscribitur Περὶ φους ' reperitur. In quo imprimis hi

26 m libollus aseulo post chr. n. primo aut alterius initio scriptus est a quo, nescitur. Auctor saepe ea, quae Caeoilius docuerat in libro quem do sublimitate conscripsit, impugnat, sed tamen ex hoc ipso libro multa in suum transtulit atque foro totus e Caecilio videtur pondero. CL M-

44쪽

que sublimitatis fontes το σφοδρὰν γαχὶ Θουσιωστικον πάθος commemoratur. In libello qualis nunc extat hic sons unus commemoratur tantum, non uberius tractatur;

quod olim quidem factum esse veri simile est, sed hanc libelli partem perditam esse es quae exponit Minstein in Hermae via. 23 p. 15 seqq. 2 c. 9, 10-13 exponitur hoc esse discrimen inter Biada et Odysseam, ut in illa δεινοτης insit quanquam non hac ipsa voce id exprim, tuo, in hac non sit 3 c. 12, 3- ostenditur elocutionis Demosthenicae maxime propriam esse δεινοτητα, Ciceronianae ubertatem. 4 5 c. 16,2 demonstratur δει- νοτητα esse in insigni illa figura iurandi, qua Demosthenes

in oratione de corona usus est; c. 22, 3- eandem esse

in hyperbatis Demosthenicis 6 c. 34,4 auctor docet

Demosthenem Hyperidi δεινοτητι tanto praestare, ut, cum pauciores quam hic habeat virtutes, tamen merito ei omnino praeponatur. Horum locorum in iis tantum, quos terti loco et sexto attuli, vox δεινοτητος extat, sed vel in his, item ut saepe apud Dionysium, non es sed -- iuncta cum aliis quarum similis est vis. Unde apparet etiam libelli c. i. περὶ χρους auctorem certo Verbo quo δεινοτα a Demetrianam constanter appellaret caruisse. Neque ver inde concludendum esse cense Demetrium etiam post hunc seripsisse; nam hic Caecilium tantum eiusque aequales secutus esse potest neglectis iis quae rhetores posteriores nova rotulerant. Voce δεινστητος etiam Hermogenis aetate a multis eadem res videtur significata esse quae a Demetrio mer- tons, o libello περὶ πινυς, 1877 oblonis, o tibiali περὶ

υ νους auctore 1888.

45쪽

-- Is mogenes enim m. r. p. Π p. 389, 25 - 391, 30 7), postquam exposuit se δεινοτημα intellegi velle virtutem omnibus ideis ita utendi ut suo quaeque laco adhibeatur, commemorat a plurimis hominibus οἱ πολλοί p. 389, 27.

391, 28 non hoc illa voce significari, sed eam unam is mam dicendi, quam Hermogenes ipse δεινοτητα η - εστι MN Iναι δοκini vocat huic δεινώτροι opponit eam τὶ στιμεν, - μυ δοκεῖ et eam 4 . εστι ais, δοκεῖ δε εἶναι)et p. 392, 10 in plurimis e Demosthenis rationibus u licis inesse docet. In hac vocis notione quanquam non sola δεινοτης Demetriana continetur, sed praeter hanc

το σε ινον et το περενενοημενον, tamen illa pars gravissima et maxime conspicua Videtur esSe.

17. IV. Dionysius, cum δεινοτητος Demetrianae, ut g 15 Ostendi, saepe mentionem faciat, tamen de rebus singularibus, quibus ea fit, nihil dicit nisi quod De Isaeo 13 p. 608 seqq. tacet asyndeta, interrogationes, το κατὰ συστρο θν et παρακεκινδυνευμενον in compositione et apud Isaeum et apud Demosthenem saepe inveniri, apud Lysiam rarissime. Uberior autem de hac re expositio imprimis in libello qui est de Demosthene desideratur; opus enim ea est ad elocutionem Demosthenicam accurate exponendam, quare quod Dionysius eam non exhibet, elocutio Demosthenica illo libello multo minus accurate et expresse describitur quam iis quae Demetrius de vehementi genere disserit; cuius libellum si Dionysius -- 27 Lior Stilinen p. 700 os Dissert. p. 9 ex hoc

ipso loco emo docet Hermogenis aetate oois notionem De- motrianam abolitam fuisse quod Vehementer miror.

46쪽

nitum habuisset, haud dubie e usus illud, quod nunc in ipsius libro desideratur, exhibuisset g 18. V. Id genus compositionis Observatione minime indignum, quod Demetrius γλαφυραν συνθεσιν Vocat et primus ut ipse docet tractavit, Dionysius omnino ignorat, s. quae exposui g 12. Demetrii paragraphis 183 185 usus esse mihi videtur Hermogenes M. Gr. Sp. I p. 341, 6 - 342, s.) 19. H. Denique testimonium Vetus, quod pro me facit, assem Syrianus in prolemmenis quae conscripsit ad Hermogenis librum qui est decideis haec dicit Spen-ges, Synagog technon p. 197, 22. m. r. R. VII p. 93,4):-ε δἐ καὶ διενοοησάν τινες επιγραψαι τους χαρακτῆρας

και To ποσον αυτων συστησαι, τηνάλλως ποίησαν ' ων

εk ἐστιν ὁ Λιονυσιος ουτος γαρ τρεῖς εἶναι χαρακτῆρας φησι, το ἰσχνον, τον μεσον, τον αδρον ὁ δε γαπαραιος προστίθησι τον τε γραφικυὸν καὶ τον ἀν ρον δε ημητριος is βάλλει τον γραφικον τοῖς τετράσιν ἀρεσκομενος.

Quae horum simillima disserit Ioannes Siceliota Rh. r. R. VI p. 71,6-s, ea e Syriano fluxisse et per se probabile est et ea re confirmatur, quod Rh Gr. . VI p. 71 ult. 72, haud dubie e VII p. 93, 10-20 fluxerunt.)Dubitari autem potest, num ille Demetrius, cuius Syrianus hoc loco mentionem facit, is fuerit cuius libellus nunc extat Syrianus enim docet haec genera dicendi ab e esse exhibita ἰσχνον, χωον αδρον, ἀνθηρον. Quibus e nominibus cum unum tantum, ἰσχνον, apud Demetrium extet, at M. Gr. . I p. IX not. negavit eum Demetrium, qui περ ερμν/είας scripsit, a Syriano significari. Sed vocibus ἱδρον et ἀνθηρον Demetrii genera

47쪽

μεγαλοπρεπἐς et γλ φυρον significata esse posse manifestum est, praesertim cum etiam e Dionysii generibus unum Syrianus αδρον vocet, qua voce genus dicendi a Dionysio nullum usquam appellari ter docet Stilarten p. 703. Atque etiam de Demetrii genere vehementi Syrianus cogitasse potest, quanquam eius loco medii mentionem facit Erant enim qui elocutionem Demosthenicam

sub unum genus medium cadere censerent, es. SeudO-

autem Demosthenes cum auctor Optimus sit generis Vehementis Demetriani, poterat quis putare genus medium idem esse ac vehemens. Nihil igitur Obstat ne de nostro Demetri Syrianum putemus cogitaSSe. Docet autem Syrianus Demetrium post Dionysium Halicamassensem scripsisse. Neque mera coniectura id videtur collegisse; nam si hoc fecisset, veri simile est eum coniecturum fuisse Demetrium ante ipparchum scripsisse, cum hic quinque exhibuerit genera, ille quattuor, Dionysius tria. 20. His argumentis satis probavisse mihi videor Demetrium post Dionysium scripsisse spatium autem temporis non exiguum inter eos videtur intercessiSSe. Haeterea de Demetrii aetate hoc unum contendi potest

28 Idem atque hoc posteriore loco extat in Tryphonis libello qui os de tropis h. Gr. . HI p. 750, 3 8. h. Gr. p. II p. 201, 6 11, neque ero ipse Trypho. Oosoripsit eum enim ab universa re, do qua rhetor disserit,ho prorsus alienum sit, ab interpolatore additum esse putandum est, quod sponge indicavit, Hammer . I neglexit.

48쪽

42 eum ante Hermogenem scripsisse; quod inde colligi potest, quod Demetrius, Si post illum scripsisset, haud dubie multa ex eius libro in suum transtulisset. 21. Ex eodem Syriani loco discimus ab Hipparcho

quodam, cuiu apud nullum alium ex auctoribus veteribus menti fit, quinque genera dicendi esse instituta, e quibus quattuor fuisse eadem atque quae Demetrius tractaverit, quintum γραφικον Vocatum 8Se. Hac Voce manifestum est id genus elocutionis ab Hipparcho appellatum Age, quod imprimis Isocrates eiusque auditore coluerunt. De

γραφιῶὴ λέξει iam Aristoteles Rhet UI 12 disserit ei

τι ν ἀγωνιστικὴν opponit et hanc in pronunciandum tantum, illam in legendum tantum docet convenire. Socrateam autem elocutionem ad legendum tantum, non ad pronunciandum convenire multi auctorum veterum docuerunt, ut Hieronymu e fragmento, quod et hilodemus De arte rhetor. IV col. 18 v. 13 ed. Spenge Abh. der philos.-philol. l. de Bayr. Αkad. III p. 223 et Dionysius alic. De Isocr. 13 p. 560, servaverunt. Qua ratione usus Hipparchus quinque illa genera instituisse mihi videatur, es exposui. Qua autem re Demetrius

22. Restat ut ea, quae de historia doctrinarum ad genera dicendi pertinentium contendi posse demon- StraVi, Summatim colligam. Primus ut videtur genera dicendi heophrastus instituit. Is secutus ea, quae Aristoteles Oet c. 22 init. et Rhetor. ΙΙΙ c. 2 init. dixerat, tria esse genera docuit, sublime tenue medium quae pervulgata sunt et multa

49쪽

- 43 per saecula in usu fuemini. Cf. I. Ρertinebant autem haec genera ad solum delectuin verborum num Theophrastus praeterea alia instituerit ad compositionem e tinentia, nescitur. Cf. g 12. His tribus generibus auit Theophrastus ipse aut alius qui rhetor aetate posterior tria vitiosa addidit. Porro post Theophrastum pinio orta est optimam elocutionem omnibus generibus cum variotate adhibendis fieri. Et hanc opinionem et genera vitiosa apud Comificium primum reperimus. Cf. I.)Fuerunt etiam, qui, cum in generibus instituendis virtutem Venustatis non neglegendam esse censerent, in unoquoque genere binas species distinguerent, alteram Venustate praeditam, alteram ea carentem quod inter OS,

quorum Scripta nunc extant, primus Cicero facit. Cf. g 10. Hipparchus, rhetor Dionysi aetate inferior, generibus sublimi et tenui simpliciter servatis in solo medio duas species illas distinxit et praeter has tertiam, δεινοτητι praeditam has tres species autem cum et ipsa pro generibus haberet, quinque exhibuit genera Demetrius rhetor denique, qui Hipparcho aetate inserior erat, Hermogene Superior, ex Hipparchi generibus graphicum, id est generis medii speciem neque χαριτι neque δεινοτυτι praeditam, omisit, cetera servavit. Cf. g 10. 9-21.)Apud hunc primum genera reperimus ad delectum et ad compositionem Verborum simul pertinentia neque ad haec Sola pertinent, sed etiam ad sententiam. Cf. g 12. Et hac re et duabus aliis es. g 11. 13 fit ut genera Demetriana simillima sint idearum.

50쪽

Vita acripseria.

Αrthur Allachul natus sum resdae a. d. XVI Kal. Iunias anno . . LXVI patre Simund quem nuper morte mihi ereptum vehementer lugeo, matre Elisabeth gente Josephson, quae cum gaudi me etiamnunc vivit. Fidei addictus sum nulli. Litterarum elementis imbutus sum ressiae Deinde anno LXXV. cum parentibus regam transmigravi ibique scholam frequentavi cui est nomen . . deutactos e linter Sinaisymnasium. Anno LXXVIII. Dresdam reversus in scholae Μοchmannianae classem quartam receptus sum; anno

sequenti in Gymnasium Sanctae Crucis transii idque frequentavi donec ann LXXXV. examine superat Lipsiam me contuli ut studiis philologicis operam navarem Scholigibi interfui virorum doctorum de sider, de Gabolendi, Gardoausen, Hanssen, Heinge, Hildebrand Mges, Lipsius, verbeck, Ribbeis R. Richter, Ohde, Schreiber, ringer, ac must, indisch, undi, Ed Zarncte,

Fr Zarache. Quos viros cum omnes, tum praecipue ac muttium grais animo colere nunquam desinam.