Annales academici

231쪽

aumma sapientiae erit magistra, quave boni successsis spe in posterum separare licebit, quae hucusque semper indivulso nexu coniuncta suerunt pAddenda habeo quam plurima; sed iam satis superque mihi probasse videor, Scepticismum multo maiores nobis parere atque relinquere dissicultates, quam quae evitare iam studeat. Hic prosecto, si unquam, usu venit praeclari Apologetae praeceptum: si explicari non posse aliquid apparet, nisi hypothesi una admissa, quae non tantum per se possibilis, sed etiam alia ob causas probabilis est, hanc hypothesin admittamus necesse est, nisi oppositum luce clarius expositum sit ).' Talis hypothesis, sit venia verbo, quae huic conditioni respondet, est nobis Id quod supra naturam creatam est, quo scilicet admisso, omnia explicantur; quo reiecto, explicari non possunt; quo vindicato, iam fit ut miraeuliis Abiaila tandem principium evadat mi M iae vere tristianae IIV. Excusetis velim, uditores, si Scepticismo adversans, vobis sortasse modum excedere videor Christi miles, hunc hostem aggrediens, revera pugnat pro Rege, Lege et Grego. De fruet enim Scepticismi ipsius in spe sumus ne magna, nec ulla. Non parvi quidem ducimus meliora nonnulla, quae moderante divina Providentia, Scepticismo accepta reserenda habemus optimo successu subinde castigavit Scholasticismum dogmaticum, eiusque patronos a somno praematuro retinuit Saepius novum examen veritatis Christianae necessarium reddidit, in magnum disciplinae nostrae emolumentum. Quid quod, uti suo iam tempore egregie vidit AscALIus, aeternae illae inter Scepticos atque Dogmaticos lites semper de novo probarunt, quam necessaria extraordinaria divina Patefactio sit, quae imbecillitati nostrae succurrat animumque humanum, caeteroquin variis dubitationis fluctibus quasi iactatum, ad certitudinem tranquillit temque adducat, quam alibi nusquam inveniet. Haec omnia laete agnoscenti, talia tamen bonae rugis phaenomen non ipsi Scepticismo tribuenda esse mihi apparet, sed saluberrimae reactioni, quam non excitare non potest. Per se enim consideratus, Scepticismus mihi adagium Biblicum confirmare videtur, de arbore cariosa, e qua pulchros fructus exspectare non licet. Quod continuo de sceptico ipso contenderim, cuius virtuti hac

232쪽

222 I. I. v ii OOSTER ZΕΕ philosophandi ratione non magis consulitur, quam animi tranquillitati. Animus enim humanus non sine acerbo quodam dolore separari se sentit apristino adorationis obiecto, amissamque fidem deplarat, praesertim si iam a teneris inde 'angelii suavitatem gustaverit Leonum atque tigridum dentes, uno ictu miserrimam victimam dilacerantes, fortasse minus aut periculosi, quam venenati serpentum morsus et viperarum, quibus praeda tandem miseletima morte succumbit Scepticismus discidium alit internum, quod non potest non nos infelicissimos reddere, si saltem veritas religiosa nobis quaestio est revera vitalis Quum vero in discidio eiusmodi intemo acquiescere nullo modo per totum vitae spatium possimus, aut aliquando altriam evadamus necesse est, aut Materiali- fautores. Ita haud paucos his nostris diebus videmus, qui a reiecta Scripturae auctoritate initium acientes, in dubitando semper ulterius processerunt, ut mox illa quoque, quae antea strenue defenderant, iis verba vocesque videantur, praetereaque nihil. ec mirum, quum Scepticismi ope vitae intereae nervi tandem necessario incidi debeant. Eius enim autoribus tam diu tantum religiosis manere licebit, quamdiu obliviscuntur, quid de patefactionis, de miraculorum, de cuiuscunque rei supra naturam positae absurditate profiteantur. Excordes autem simus oportet, nisi intelligamus, hoe modo veri nominis religionem verbo quidem admitti, reapse autem, in minus tolli, saltem ita inintinui, ut eius causa semper conclamatior fiat. Quod omnino contra scepticorum sententiam, nequaquam contra ipsos scepticos dictum sit. Extremae arrogantiae foret, ipsos homine iudicare,

quorum corda perscrutari non possumus, licet eorum opiniones condemnemus ne addam, perversam theoriam subinde meliore propugnatorum

tura aliquatenus corrigi, prout ab altera parte optima theoria perversa praxi subinde contaminatur. Hic tamen non quaeritur, quid intus --tiant, neque quid aperte profiteantur Scepticismi hodierni patroni; sed quid, si sibi constare velint, profiteri cogantur, neque e sanae Logiem principiis defugere possint. Et hoc si quaeritis, iam neminem paulo peritiorem id fugiet, Scepticismi regnum neque Dei inae Ineolo eae magnopere prodesse, neque i i Meleriae tristi. Ad prius quod attinet, germanae scientiae est, non tantum quid non sit, sed etiam, quid uindicare. Iriumphante autem Scepticismo, ipsum disciplinae theologicae

233쪽

O. 223Obiectum adatis esse est risis quidem instituitur de omnibus templi architectis aique materia, uousque adhibita quid vero fit ad aedificandum Sanctuarium ipsum Si ad hanc quaestionem promittendo respondetur, Theologiam Scepticismi ope saluberrimo modo depurgatum iri, aegrotanti profecto de edico conqueri licebit qui sanguinem non tantum detrahit,

sed totum exhaurit, imo cor e pectore rapit. Quid, quod hoc etiam nomino Scepticismus Theologiae nocet, quod non possit non serius ocius ream tionem excitare dogmaticam, subinde adeo sortem, ut Theologiae vere Evangelieae liberalisque, sana vi vocis olecticae, condendae vix iusta remaneat Hoc vero ais soriasae, posteris is est curae in praesentiarum autem, addo, iam satis apparet, genuinam Theologiam atque adultum Scepticismum amice conspirare non posse. lacta mox disciplina nostra

iacebit, si sancta Theolagis, olim sesentiarum Regina, proprium privumque locum diutius occupare non possit, et uniuscuiusque, proprio Μarte phselosophantis o dubitantis, pedissequa fiat. Inferpresutio veteris novique Testamenti mox res mediocris momenti evadit, ubi Sacra Scriptura pecu, liari character destituitur, quom hucusque ei tribuebat Ecclesia. misi-issis et eritie explicare omnino potero has etiam, prout caeteras antiquitatis reliquias; sed quid ulterius de sententia scriptorum sollicitus ero, a quorum testimonio fides minime pendet, quosque ipse, ad veram religionem quod attinet, haud uno nomine supero Dogmaticam, nomine dignam, non magis excolere potero deficiens ieiuna, plane problematica erit, demta vii Supra-Νaturalis notione de gravissimis locis dogmaticia nil amplius restat distinctiones atque disquisitiones, in quibus aecula desudarunt, iam merae nugae videntur, quas iure miremini unquam sapibintium hominum ingenia exercere potuisse. Moria Biblica et Ecclesiastica eadem via characterem sacrosanctum amittit, atque particula iam evadit historiae universalis, unice secundum huius es consideranda. Quid de praesis Theologia addam, in quam certe nemo minore Midubtate incumbet, quam qui det rarissimis rebus dubius haerens, mox aliis, aeque fortasse dubitantibus, a comitem ducemque adiunget. Jam omnes perspiciatis necesso eat, celestiam non magis Sceptieisini laudamento a perstrui posse, quam Pyramidum una acus in acie laudari possita multa modo quidem is ego sum, qui Ecclesiam ad immotam stabilitatem con-

234쪽

224 I. I. Λ OOSTER ZΕΕdemnare velim absoluta enim stabilitas nil foret nisi ipsissima Mors. Si forsitan aliquis quaerit nullusne ergo in Ecclesia Christi ipsius Religionis

prosectus, cum VINCENTIO LIRINO repono ): νhabeatur plane et maximua,

sed ita tamen ut vere pro eis sit ille fidei, non permutatio. Si quidem ad profectum pertinet, ut in emet imam unaquaeque re a si eriar, ae permulsationem vero, ut aliquid eae atio in aliud Da versatur Soeptici mus autem non veri nominis prosectum, sed potius permutationem Mol siae afferre apparet, imo ubi regnare inceperit, ipsius Ecclesiae notio tollitur. Ecclesia enim nequaquam philosophica schola est, de Vero adhuc incognito quaerens, sed credentium congregatio, qui se summam veritatem atque vitam vitalem in Christo iam invenisse, coram toto mundo declarant. Scepticismus contra non potest non ad Misi Mi-um conducere, quo sectarum vix numeranda multitudo exsistet, quove tandem unaquaeque coniunctio religiosa sive Ecclesiastica, sives domestica in dies dissicilior exstabit Ad veritatem patefactam si omnes adstrictos se tenent, omnino de Scripturae interpretatione discidia possunt oriri gravisaima, aedlamen super idem undamentum aedificare non desinunt Si vero ab hociundamento nos avelli patiamur, quisque quodammodo privatim religimus manere potest Ecclesia autem hoc modo stare atque aedificari non potest. Intolerantiae terminum positum iri, si Dogmatismum, imo dogmata missa faciamus, promittunt Scepticismi autores, et certe, Intolerantia nunquam non Ecclesiae flagellum atque flagitium fuit. Sed etiamsi illorum ope Intolerantia cesserit - qua de re nobis iam liceat Scepticorum agere partes, propter nonnullorum intolerantiam, est peius aliquid, quod Intolerantiam excipere possit, Indisserentisinu nimirum Quaestionibus theologicis et religiosis, quippe mere subiectivis, e scientiae regno remotis, mox non deerunt multi, quibus tales opiniones tantilli momenti videantur, ut vix operae pretium sit, de illis cum aliis disserere, multo minus contendere. Quomodo, quaeso, huiusmodi Ecclesia mundi spiritui resistere mundumque vincero potest' Undenam in tali Ecclesia veritatis praecones, columnae, martyres Orientur, quales antea summum eius decus fuerunt Quid ipsa quies in tali Ecclesia, nisi aut maiore vi instantium procellarum, aut

235쪽

O. 225 adventantis mortis augurium a quid post haec omnia vobis mihique magis exoptabile possit videri, quam letalis morbi medelapV. Meselam, de qua ultimo loco agimus, adhiberi sorae et omnino

debere, non est quod susius exponamus, A. A. Quaeritur tantum, quanam potissimum ratione medicina praeparanda sit atque aegrotanti administranda.

Num Scepticismi Scyllam evitare studentes, iam in rigidi Dogmatismi Charybdin incidemus miserrimi o nos ter quaterque beatos, si aliorum naufragiis tuti cautique reddam uri um igitur Ecclesiae auctoritate exstirpabimus illos scepticos homines Νil veri rotestantismi indoli minus consentaneum foret. Quae scientiae abusu minus vera, imo salsa dicuntur,

me quidem iudice nulla alia ratione, quam meliori ipsius scientiae usu eorrigi possunt et debent Libertatem, quam nobismet ipsis petimus, aliis

non tantum concedimus, sed si unquam seri oppugnabatur, eam publice defendere nequaquam resormidaremus. obis tantum illimitatum ius vindieamus de veritate, in Christo patefacta, altiore semper voce ratandi,

Deo ipsiusque veritatis efficacia hoc relinquentibus, ut plenum atque immutabit Euangelium Christi sibi viam aperiat ad corda atque conscientias hominum. Summa morbi indicati medela ipsi Deo tuto committi potest, qui propria sua adorandaque via mentes animosque ad veritatem cognoscendam et amplectendam perducere solet a tempore quoque medicinae para exspectanda. In genere nunquam obliviscendum erit Theologo, omninoso de veritate posse indefesso ardore testari, imo adversarium eo perdueere, ut ad termino redigatur non loqui, ipsam vero veritatis persuasionem vivam, inconcussam, rugiseram, donum esse gratuitum ipsius Spiritiis sancti. Hic Spiritus autem quum mediate agere soleat, hominibusque divinae ossicacitatis instrumentis uti dignetur, hoc Ecclesiae ministris imprimis curae debet esse cordique, ut plenum Euangelium annunciantes, fido in fidem loquantur, suumque κῆρυγμα ita exemplo vivendique ratione comprobent, ut nemini amplius liceat veritatem verbi in dubium vocare, quod tales insormet praecones. Ad ipsam Ineolosiam autem quod attinet, nequaquam redeundum erit ad systema seculi decimi septimi, omnibus numeris restauratum, sed novum in eodem aeternoque undamento condendum, quod verbo Divino Ecclesiae principiis aevi si minus desideriis, saltem ommodis magis magisque conveniata Ab eorum so-

236쪽

226 I. I. L OOS TERERE cordia quam longissimo remotis, qui, prout dici solet, nil obliti sura antiquorum, nil recentiorum edocti, nobis illud praeclari poetae transa

lantici: Meiarior' perpetuo obversetur oportes, excelsior autem non ad rigida niveasque regiones, ubi tandem miseri pereamus necesae esι, aeda lamplum veritatis Christianae, in monte illo exstructum, ubi novum mundum ipsi adspicere, aliisque, nos insequentibus, laeto commonstrare poterimus. Verbo, ita excolatur Theobsita nostra, ut ipsa aeterna Veritas, in Christo patefacta clariore in dies luce splendere incipiat. Quod iactat, quam commendamus Theologiam, ea Mavelim-Biblica sit, Maismos Uil opta, irent Fractio tandem Biblica nimirum, non eo sena ut ad nudam litteram Sacrae Scripturae promiscue Theologus ablegetur tamquam ad nescio quod Corpus Iuris Divini, ut iandem mechanice per verba sanctissima iuret, nullo discrimine temporum locorumque admisso; sed hoc modo, ut e sacro Codice, rite explicat atque strenue defenso, gnitionem veritatis patefactae uberrimam hauriat, ad Euangelium autem, tanquam Scripturae cor atque meditullium, imprimis attendat, et non tam tum Scripturae ope ad Christum, sed potius per Christum ad intelligo tiam Scripturae ducatur. E Christo, tanquam enim patefactionis, qua tum fieri potest, deducat omnia, ad Eumque quae invenit redueat, neque adeo de multis eruatibaa, . d. patetietis loqui pergat, sed ipsam Veriseialem, unam, indivulsam, vitalem, in Christo ipae adspiciat, aliisquo laeta annunciet. Quod ut sacere possit, Theologia, qua imbuitur, HMorio si Ampla sit. Historis via procedens, patefactionem divinam gradatim prisecedentem observet, praecllari illius moniti memor in usue ---. Me eo abi Seriptam. Ecclesiae auctoritatem non quidem supra Protestantismi modum veneretur, nec magis tamen contemnat, communionem fidei cum proavorum familia religiose observet, neque iamen unquam Dei Vedibum cuin hominum, ne praestantissimorum quidem, fidei Formulis aequi. parari concedat. Hoc autem prae aeteris curet, ut veritas revelata in

interiori hominia sanctuario clariore identidem resonet voce Quem in finem profundiori facultatum humanarum analysi Theologia superstruatur necesse est, ut ita magis magisque appareat, testimonium Seripturae atque testimonium animi admirabili prorsus ratione sibi invicem, quasi respondere. Logio non tantum, sed psyctolostea hae methodus erit, atque sat o

237쪽

O O. 227- dicenda, non quia unius alteriusve philosophi, optimi licet, auctoritati se mancipavit, sed quia aetemis germanae philosophiae legibus soci

Mnter adstrinxit, uosque cultores eo perdueere studet, ut quae fide iam an plexi sunt in dies melius intelligere possint, cum ANagino hoc profitentes: νεια nom erediderit, non experietur, e qui evertis ore fueris, nunquaminis ises V ut equidem egregio allor, aut talis Theologia tandem qu quo iserie praetica erit. Eo enim tendit, ut ea, quae era C. sapientes, praetica atque psychologica via intus iam probe cognoverimus, semper penitius indagemus; quod autem ita invenerimus, iterum in praxin convertamus, et nobis et aliis saluberrimam. II ἐις enim επιβασις θεωριας, quod Alli ANAENI statum quo melius intelligatur, eo certius Theologiam poterimus condere, quae Ecclesiae ruinas reparet, im scepticorum etiam oculos alliciat, eosque de veritate, a nobis defensa, certiores tandem reddere possit. Quid, quod ita procedentes, renicorum quoque Theologorum titulum laudemque merebimur quippe bellum nullam aliam ob causam parantes, quam quia pacein Ecclesiae volumns, honorificam autem illam atrie omnino nomine dignam. Pax enim Ecclesiae, quod omnes teneamus oportet, nunquam restitui potest, ipsa veritate neglecta, sive in mera opinionum commenta conversa. Veritas autem ubi triumphat, non potest non litigantium animos et Christo et sibi invicem conciliare imo, quod iam videmus, e variis Christi amiliis continuo illi inter esse coniungi incipiunt, qui super eodem aeterno undamento et ipsi aedificati sunt et alios aedificare volunt, communem profligantes inimicum, incredulitatis spiritum dico. O utinam vobis mihique adumbrare possem imaginem talis Theologi, qualem neque adhuc, heu, vobis monstrare, at intus sentio tamen Incepit ille, anteaquam doctoris munus obiret, discipuli locum tenendo, ad Christi pedes sedentis, ut ab illo ea verba aeternae vitae audiret, a quibus destitutus ipse non amplius vivere potest. Μοx vero, fidei laedere cum optimo Sospitatore inito, atque incredibili accensus ardore ut, quae fide iam tenet, etiam quoad fieri possit intelligat aliisque ante oculos ponat, nullum prorsus adminiculum negligit, quo velitatis doctor evadat, idem vero aeternae Sapientiae modestus discipulus maneat. Si e variis Doctorum medii aevi titulis ei optio concederetur, non Doctor MMimis, aut velima, aut Sera i a vocari cuperet, sed Bι-

238쪽

228 VIA A OOSTER ZΕΕblima, sana vi vocis Sanctissima Archiva regni coelorum, in S. C. -- signata, nocturna versat manu, versatque diurna Ubi autum penitius penditrare non potest, b Asbo ενα optimi agistri veneratur, τεγέγραπται divino obstrictum se non sentire non potest. Ad Dei cognitionem, si non adaequatam, attamen veram adscendere cupiens, ab omni Intellectualismo abhorret, quo nimis facile veritatis insormatio atque notio subiectiva cum ipsa veritate miscetur. Pectus potissimum est, quod Theologum illum effecit, pectus inquam, ardentissimo amore Christi fratrumque impletum, cui LuTHER praeceptum infixum est i non esse Theologum, qui magnati sciat et multa doceat, sed qui sancte et theologico vivat.' Fidei firmiter tenax, veram illam liberalitatem sectatur, quae nullibi nisi in Christi schola discetur, et quamvis de sanctissima re, quam profitetur, sibi pedi

suasissimum habens, non facile tamen obliviscetur, se ex parte tantum cognosse Amicis se non mancipio dabit, adversarios nequaquam contemnet, sed in iis etiam, quos conscientiae causa oppugnat, sublimiorem quemque nisum laete observabit, alta mente illud Aura repostum tenens: δουλον δε υριου - δει μάχεσθαι, ἀλλ' πιο εινα προς παντας. Criticus est, non vero Scepticus credit, nec tamen credulus erit. Perfidem ad scientiam, per scientiam ad fidem, identidem prosundiorem procedit. Quid plura Ita germanus heologus, qui idem dubitantis aevi Μedicus esse desiderat, ipsius divinita που imaginem aliquatenus refert, atque Christi Apostolorumque vestigia premens, revera alios docet, quae ipse intima cum Patre communione accepit. o utinam tales his temporibus nostris exstarent heologi numero illi semper maiore Quis dubitat, quin hac via letalis Scepticismus tandem foret devictus, imo quia non videt, hac via de tota Ecclesia Christiana nao valiturum esse propheticuae symbolum urbis, ubi ALVINua vixit et mortuus est με tenebra luae Fou tenebra tuae. An is ego sim suturus, a quo in mediis horum temporum tenebris aliquantulum saltem lucis Theologiae Ecclesiaeque sperandum p ta saltem de tenuitate mea vos iudicastis, Viri Nobilissimi, Amplissimi, quorum sumagiis hunc honorificentissimum locum ex augustissimi

239쪽

O. 22s Regis decreto mihi demandatum iam video. Quod omnino mihi non tantum honori, sed gaudio duco, quippe qui non longe ab antiqui cuiusdam

Theologi sententia absim, statuentia extra Ecclesiam nullam salutem, sed extra Academiam nullam vitam Theologo eas vere vitalem ) Haec e suasio fuit, quae mihi animum addidit, ut post vitam iucundissimam, simul vero laboriorissimam Ecclesiasticam, iam gravissimum munus susciperem, quod sorte tutius suisset modeste recusare. Sed hoc cum serio meditabar, religioni tamen ducebam, Praeceptori, eidemque Amico deesse, cui, uti saepius mihi significavit, diu in votis suit, ut suo exitu vacantem aliquando locum occuparem ego; religioni itidem, vestrae voci non obtemperare, mobilissimi Viri, qui mo ad viNxi cathedram vocare haud dedignati estis. INxii dico, et hoc nomen gratissimo sensu pronuncianti sponte iam mihi obversatur imago eximii viri, ad rogum usque mihi pio amore colendi. Ille enim me primum inter omnes suos discipulos Theologiae Doctorem creavit, postquam per triennium eius praeclara institutione suavissimaque familiaritate uti licuerat; ille me ad munus sacrum in pago amoenissimo publice introduxit; ille nunquam non se mihi integerrimum amicum probavit. mon meum est Clarissimum Defunctum debitis, id est summis extollere laudibus. Ipsi virum cognovistis, cuius mentis acumen, doctrinae copiam, morum integritatem, indolis humanitatem omnes eius collegae, discipuli, amici iam diu experti sunt, quemque summo iure Academia atque Ecclesia luget Quonam animo sim perpendatis, quum

iam non INRII laudes efferre, sed quod maius est, VINRII vitae pensum

persequi disparibus viribus debeam' ad vestram humanitatem refugio, Curatores Amplissimi, et nomine Amici desuncti, munquam apud nos morituri, indulgentiam supplex imploro. Accipite grati animi testificationem sincerissimam, simul vero sanctissima vota, quibus gravissimnm auspicor munus tergite, quaeso, me benevolentia vestra condecorare, vestroque favore mihi animum addere, ut qui iam munere Academico ornor, ipse postea huic muneri aliquatenus saltem ornamento fieri possim. Hoc saltem vobis recipio spondeoque, me quod doctrinae atque ingenio deest, indefesso labore et animi contentione ita esse compensaturum, ut O nun-

240쪽

Mo I. I. Ῥάη OOSTER ZΕΕ-m uestri de me iudieii a mihi mandatae provinciae iure poeniteat. Utinam e conatibus meia aliquid bonae lingis redundet in eclesiam, atque in Academiam nostram, cui filium praestare me cupio, alma Matre non prorsus indignum Vobis autem Viri Illustrissimi, hoc largiatur Pater coelestis, ut ipsi salvi incolumesque vitam vivatis Divino favore beatam, in Vestrorum, in Academiae, in universae atriae nostrae salutem lAd vos me convertenti, Viri Clarissimi: omnium artium doctrinarumque Prosessores, vox incerta in faucibus haeret. ii facilius, quam trita illa

vobis repetere, quae tali occasione iam saepius potuistis audire, nil autem dissicilius, quam animi exprimere sensum, quo tantos talesque viros iam Collegas aestumatissimos nuncupem Mediocritatis meae probe mihi e-seius, non nisi verecunde vestro ordini meum nomen adscribi video, atque optime sentio, paucula tantum esse, quae vobis offerenda, quam plurima contra, quae a vobis imploranda habeam. Simul vero ad pristini temporis recordationem laetissime redeo, mihique nomina SOBRODERI, VISSCHERI, GROENRROuDii , ouDOLVARI , ΗΕΓSDisi repeto, quos hic nactus sui praeceptores egregios. E numero prosessorum, qui tempore meo Academico flo-lluerunt, unum tantum mihi salutare nunc contingit. Vos vero, Viri Clarissimi, si decessoribus, quod nequaquam dubito, non tantum doctrina, sed humanitate etiam estis consimiles, non plane despero de nexu nostro suturo. Hoc a vobis petere liceat, ut me humanitate utilevetis, exemplo

inflammetis, familiaritate, fiducia, si fieri potest etiam amicitia honoretis exo latissima. Quod arae non amplius rogandum habeo, nobilissime D GERR, qui per tot annos iam amicum integerrimum Te mihi comprobasti. Tibi, scio enim ipse hic dies, quo inter collegas amicum iuventutis iam recipis, dies laetitiae bonique augurii est. Utinam, quae tam diu nos vincula iunxerunt, nunquam disrumpantur, imo firmiora etiam evadanti eque minus Tibi me commendatum velim, Clarissime ui LLilla, cuius debitorem statim se sentit, qui Facultati Theologicae raiectinae adscribitur. Qui studia Veteris estamenti tuo, id est eximio modo regere haud recusasti, hoc pensum haud desinas persequi, favente Deo Ο Μ. applaudentibus omnibus bonis Tibi, imo vobis omnibus, celeberrimi Viri, Deus corporis valetudinem animique alacritatem conservet, ut et inclytae huic scholae et universo orbi litterato quam diutissime decori esse pergatis atque emolumento