De praepositionum usu apud Pindarum. Dissertatio ..

11쪽

x indarus in usu praepo5itionum tam propria et Singularia praebet, ut non absonum mihi viSum sit de hac proprietate agore. Si jam ab hac parto propositum nostrum commendatum CSt, fiam ab altera parte commendemus: neque enim quemquam Pindaricorum carminum studiosum

sugerit, quantum vates Thebanus effecerit et significante viet collocatione praepοSilionum; et ut in omnibus ipsisque minimis, ita in praepo3itionibu quoque eius artem cognoSei

De legibus autem, ex quibus praepoSitionum Sus apud Pindarum pendet, nonnulla pracinonenda vid Ontur propterea quod in di83ertatione ipsa perraro hanc rem occaSione oblata tangam Pendet praepositionum Sus apud Pindarum ex vi poetica. Quae quum maxime in his duobus cogno-Scatur, in elatione et sublimitate sermonis atque in verborum gravitate ea quae ensibus percipitur, ex his duobu variarum quoque rationum, qua Pindarus in usu praepositionum Secutus St, Origine ducenda esse puto. Facile enim intellegitur, praepositionum earumque et nominibu additarum et verbi praefixarum significationem X gravitate ot ut ita dicam, concreta vi verborum, collocatio, me sublimitate sermonis vel maximo pendere. Ita sit ut poeta ignificationem praepositionum primariam quam maxime servet et ne ibi quidem, ubi translata Significatione utitur, Speciem primariae et concretae quam dicunt ignificationis plane perdat Quod non solum ubi praepositione3 i

12쪽

nonii nil iis iunguntur, sed ei iam in verbis cum praepositionibus compositis cernitur. Eadem vero do musa verba compo- Sila iliane apud et os poetas saepissime leguntur, Pindarus non amat; nam imple verbum, cui additur praepositio eum nomine, multo magi praebet imaginem eoncretam et SenSibu Subjectam, quam compoSi tum verbum, quod non Sen Sibus, Sed grammatica potius et abStracta ratione percipitur. Sed ut ad collocationem praepoSitionum progrediamur, jam diximus ex sublimitate sermoni in hae re omnia pendero non patitur ea frigidam et jejunam collocationem praepoSitionum vulgarem, Sed cogit poetam, ut quae X grammatica ratione conjungenda erant disjungato Separet eaque re officiat, ut particula ip3a per Se quaeque efficax animo commovent. Neque parvi momenti in hac re est rhythmica carminum compoSitio haec nim diri uncta quasi vinculis rurSus conjungit et quae dura videntur suavi gratia circumfundit. Quae lege Spero fore ut ex ipεοCOI EXU eorum, quae diSSeremUS, pateant nominique improbentur.

Disseremit autem primum de proprietate, quae insignificatione praepositionum Pindaricarum inegi, et de ratione, quae inter verba compοSita et verba simplicia, quibus praepo3itio cum nomine additur, intercedit, tum de collocatione praepoSitionum, maxime de me8 et de hyperbato. Ubi vero de significatione praepoSitionum agemuS, quum Singulae per Se Spectandae Sint ideoque ad ordinem nihil referat, primo loco ea praepo Sitione tractabimus, quae uni casui jungi solent, tum quae duobu8, denique quae tribus caSibus adduntur; quo quidem ordine ip3 simul hoc efficitur, ut praepositiones, quale Sunt CC συν, κατα etὰνα, αμφί, περί, altera poSt alteram, id quod optandum videtur, tractari poSSint.

13쪽

' Versuum numeros ex edition Dissentana a Schneidonino denuo curata attuli Frugmenta , numeris collectionis Boeckhinnam signavi atque uncis inclu3os addidi numeros Bergilii ed. II. lyrr. rr. .

14쪽

convenit explicatio Ile niana. Saepissimo i eum accusativo locum indicat, in quem vel ad ueni aetio aliqua derigitur. Huc pertinet, ut alia Onilitani permulta, etiani Fragm. 8 Hos: Au δε ευβε- φονα ποινὰν παλαιου πενθεο δεξεται, ἐσ τον ηεDθεν ἀλιον κείνων ἐνατιο ετεῖ νδιδοῖ ψυχὰ πάλιν, ubi 1διδοιὴ ἀλιον, remittit, solem terrestrem, multo distinctius et graviu dictum At quam Si dativus positu e33et, sδιδο ir , λίω 'j. Alterunt exemplum, quod cxtat Ol. III, 2b:

ficandum, ad quem actio eundi vel ducendi derigitur tria ascribam huiu8 Sus exempla, Ol. II, 3d ροαὶ δ ὰλλοτάλλαι ἐσ φδυα εβατ, b cs: μόκλαρον ἐσ δελφεον

χάοιτε ώτ εα τεθρίππων γαγον, Ol. VII, 31 Παντευ-oατο δ' ἐσ θεον λ , ευν. Caveas vero, ne cum Zeunio' 'iἐ θεον λ co breviter dictum esse pro ναον θεουἐλθω creda3. o iantum concedi pote3s, εο eadem ratione Verbo veniendi additum esse, qua alibi locus additur quem deus incolit. Idem in ceteris huius modi exemplis Valet. - Tum a primaria significatione praepogitio non longe recedit in translatis dictionibus, quale sun ἐκαλεσε ἐσ Dανον φίλαν τε Σίπυλον Ol. I, 38), ubi quam arcte hic j3u reum primarix significatione cohaereat, ree8iatur

15쪽

enumerare longum St.

Aceedimus ad temporis notionem praepositione V designatam. Quem usum ter pud Pindarum inveni, Pyth.lli Iob: ολβο ου ί μακρον ερχεται , ubi t temporis finem indieat, ultra quem felicitas non procedit Pyth. X,

tiotioni hominum; l. I, i et XI, 12, ubi χάριν eodem

modo dictum est ne χαριστικιοσ, is ref ctrctf α Γυρnicti. Denique sunt apud Pindarum osti, quibus primaria praepositionis vis fero evanuisse videtur et simpliciter actionem quodammodo pertinere ad aliquem vel rem aliquam signifieatur. Huius generis sunt quae leguntur Nom. IV, 68:κρατο ἐξεφαναν έ γεγο αυτ ο, Potentirem ei monstrαrunt

16쪽

quo futurum elucue ueretur; γένοσ hic deni valet quod dativus γένει. quem in eodem conexu legimus Ol. II,

restionem ut futurum onus e Fruct fur quae explicatio huiustodi diversa a Boorelliana et Dissoniana illo loco, ubi urbo legitur, confirmatur. Tum animadverte difficiliorem praepositionis usum, qui extat Ol. VI, 13 ἐ Auφιάρηον

ijέγ cero, Pro Oculus S de In hictrcto, vel cili Proloquius Ust qucte dramyhictrctum Perlinebraris. Restat ut de compositis eum i dientians Mirum enim est, quam raro apud Pindarum talia legantur. Verba octies

Is Isthm VII, 36j. Praetor lineo verba extant substantiva

Aντί, quinquies apud Pindarum eum genetivo Pasia conjunctum, significat in locum alicuius rei aliud inire. Sic Pyth. IV. I sq.: ντὶ δελφίνtiis pππου ὰuείφαντεσ, ὰν τ ὰν ἐρετυων δίφρου τε να)μά σοι ἰσιν. lnde fit, ut Compensari aliquid aliqua re eiusdem praepositionis ope indicetur. ue refero Isthm. I, 6 ὰντὶ Ποχθων πο εἰποντάγαθον, IV, 2b κουποτ άοι α κιρνάμεν ντὶ πονεών, Pyth. II li: γε δ χάρι φίλων ποίνι Ποσ ντ εργων πι- Πένα. Verba composita saepius inveniuntur, sed non egi, in quo vulgarem usum exeodant. Affero duos tantum locos, Nem I, Bb ἐγω δ' αρακλέο ὰντέχουαε, est Bero libentercol et Octri Herelitem, ubi praepositio vim verbi χεσθαι magis effert eo, quod imaginem adhaerescendi auget; Isthm. VI, 26: tu aesγα οἷοι ὰντίκειται, ubi praepositio notionem compensationis rerum bene gestarum excitat: honor bonis fαnqναm rαρmium posistis Of. In ceteris omni-

17쪽

biis praepositio verbo simplici notionem A bdverso tundi ei regendi vel obvium eundi tribuit. - aliis compositis

uomino perrarum vocem ὰντ τομον, remedium untidotus i

οίκων ὰπ MDγεοσ, in quibus verbum quidem movendi, unde praepositio pendeat, non adest, sed ipsa praepositione indientur, actionem remotam ab aliqua re fieri. Quo in USu praepositio magnam sit, ut ita dicam ethicam Vim exercet ''). Accedimus ad eas dictiones, in quibus ὰπ a primaria significatione loci, ex quo aliquid movetur, recedere videtur. In quibus tamen omnibus origo ex illo concreto usu ductussaei te cognoscitur. Primum enim, quum proprie dicatur:

18쪽

ortume lite praepositio et imaginem magis perspieuam praebet, quam si dictum esset y, Ore, ut antea Ilio suo LEandem rationem loci praebent ei, quibus pro loco victoria ovietoria ipsa vel genus Pertaminum nominatur, velut Isthm. V, 6s: ραντο νίκα ὰη παγκρατίου, ictorict res 'Oricti lini Pae ctrici cilio, ubi praepositio eodem modo quo supra vim magis concretam praebet, quam si dictum esset παγκρατί o. Quo loco praemisso ceteri explicatione non egent; ascribam tamen eos, Ol. VIII, TH Dλεa ιάδαι β εκτο οἷ ii η στέφανο περίκειται φυλλο, ορhoran γωνιών, inem. VI, T πέμπτον γ ἐπὶ είκοσι τουτο γαρυωτ ευ ο άγων Πτὰπο Nem. IV, ii υμνον κελάδησε καὶ λίνικον Κλεωναίουτ ὰπ ὰγ ονοσ. Eundem in robus agonisti eis usum inveniemus apud Pindarum, si ad praepositionem cpervenerimus. Tum primariam praepositionis significationem prope Iessedit is Sus, ex quo res, cuius ope aliquid efficitur, tanquam locus cogitatur, ex quo illud moveatur. ue per

deficiente in altero versu voce huius mensurae Ad quem Ver- Sum explendum Bore chli ius ingoniose conjecit λctici atque verborum structuram ita conformavit, ut verba σκίJαι - Λλφεου participio 6Tε φανωσαμενo suppleret; quod tamen nimis durum videtur. Qua de causa,ay serus lecti Pind. p. i. illam istunam participio ἐνεγκών explendam esse censuit, coli Nem V, i hoc enim manifestum est participium exposci; at in nysori scriptura offendo in duobus participiis ων, ἐνεγκων. Qua re commotus Boeotihi quidem eximiam emendationcm stoici servandam, at s. is proram Seribendum esse conicio participium ἐλών. In oratione sic consormata nemo puto offendet.

19쪽

ώπο γλ ωσσα φθέγ octori per emphasin dietum est libere e pulum, Pleno de Pectore ros qui Porro hi usus detur

rotopσδε βέλεσσιν. Deinde praepositiobet significat, ex quibus parentibus vel ex qua patria aliquis ortus sit, in quo usu nihil interesse videtur apud Pindarum inter hanc praepositionem et ἐκ. Quod vides ex Nem V, T ἐκ δ Κρονου 1 ρωα φυτευθέντα καὶ π A Dχίδων. Add locum, quo patria vocatur, em XI, M συμβαλε θουίεισάνδρου, ' ὰπο παρτασ. Neque solum hominum sed etiam rerum origo

hctitrionum oriundam mihi sγαρθε. Denique tempus, ex quo aliquid esse coepit, hae praepositione designatur. Sunt tria apud Pindarum huius usus exempla Pyth. VIII, 2b τελεα ιν εχει δοξα ὰπ άρχ , inde, initio Ol. VII, 26 ἐ θελχ σευ οἷσιν ξ ὰρχα ὰποTλαπολέμου ξυνον γγελ υν διορθωσαι λογον, Π Tl olemo, et Pyth. V IIb: ποτανο ὰπο ματρο φίλασ,cties inde coctae metire, quod pulchre dictum est pro in e Prinita MDensules. - Duos addo locos, in quibus praepositiorans injuria a nonnullis tempore explieatur Ol.

20쪽

lta XIlI. Η κοιταβατ νυκτ απο κείνου , into Iliae et hiis

interpretatur iambui re t qucti illius Dumn sequeb irator; si quum de jussu Polyidi vatis reton nihil dicturi sit, praeseri Dissenii inplicationem, ex qua Bellerophonii tem incubuisse dieitur ex illius jussu ὰπ κείνου χρησιοσj;ὰn igitur causam indicat, qua quis ui ossiciendum aliquid

commovetur. A lier locus extat Pylli V, 8 ου τοί νιν κλυτε α ιονο ἀκοῶν βα 't ων πο ουν ευ οξία μετα-νωβεαι, ubi unum hon si ei in ii ' rectum demonstravit luoessi livitias Sesolctris e consevi oris insum no Difα inolites frestistio Profectus, . . in Summet dinitαle mi oonstitulus Significatur igitur translato sensu locus, in quo constitutus ideoque ex quo pro eius Arcesilaus aliquid sectatur, eodeni modo quo proprie dictum est ὰπο αυγετοὶ πεδαυγὰ ων ct Tomolo vel in T. constitutus cilio Octi Os Corines feris

Verba eum T composita saepissimo apud Pindarum leguntur atque plerumque oneretain vim praepositionis servans Pindari proprium est quod legitur Nom. IV d6:Κυπυιο ενθα ευκυο ὰπάDχει, tibi Petioer procul a patriar ncti Attamen Pindarus etiam talia verba admisit, in quibus jam vulgari usu vis praepositionis debilitata erat vel fere interierat, voluti ὰφικνεῖσθαι, α qtii Benire, ὰποδιδοναι , fretilere Pyth. IV, 6ij, ὰποφε οειν, ναnsferres Pyth. V, bs), παγγελλειν, 'νntirere Pyth. VI, s 8), πονε μειν,αttribuere Isthm. II, di et alia, in quibus omnibus praepositio foro nullam vim in signifieationem simplicium verborum exercet. Neque Vero eodem modo vis praepositionis evanuit in verbo ὰποτε, ε,α Ol. VIII, 68 ὰνοώεα ναυκ