De praepositionum usu apud Pindarum. Dissertatio ..

41쪽

De praepositione υπε apud Pindarum haud frequenti paucis absolvamus. Genetivo uncta quindecim locis, accusativo tribus locis extat. Ubi genetivo uncia Et, maxime propriam vim Servat. Cf. Ethna VII, τον

ditum est Pyth. II, 8 μελο υπερ πολια ὰλο πεμπεται, IV, 26. IX, 2. Tum quod ultra aliquem locum est significatur Nem. III, 2I: ουκετι προσω βάταν ἀλα κιονων υ υ Πρακλεο πευῶν ευμ αυεβ. Neque vero idem significatum est Nem VII, 6b Iονία υπερ ὰλο οίκεων, ubi potius explicandum est: d metres Ionium hαbifαris; nam regiones mari alacentes mari altiore Sunt, Et is Sen. in ed. Goth. Pari modo Pyth. I, 8 νυν γε μὰν ταί θ' υπερ Κυμα ὰλιερκεε όχθαι Σικελία αυτου πιε ιστερνα λαχνάεντα, umet imminenlρs montes. - Sequitur tran3latus praepoSitioni u3uS. Atque, quod in gratiam alicuius rei vel hominis sit, hac praepositione indicatur Nem. VIII, 3: κετα πολιο περ φίλα άστων , πε , τωνδε, Isthm V, 3 κρητῆDα μελεων κιρναμεν Λάμπωνοσγενεὰ υπερ, itidem quod nomine alicuius fit Pyth. I, 2:Aεειπε νιν άγγελλων Πρωνο υπερ καλλινίκου, nomin et tissu Hieronis. Ex hoc usu profoetum Sth quod dicitur

42쪽

- Denique Deth cum genetivo excellentiam indicat, in qua significatione apud ceteros semper accusativim rampositioni jungitur vides hunc usum Nem. IX. d. sthm.

II. 36. Fragm. 33 3s et t. XI. 2. ubi ex optimis

codicibus bHρ α ταντ si nune re et restitutum St. In simili significatione accusativum videmus Ol. . 28 UTED OP m. α i L. LOγον δε mota . Πενοι μυθοι. Eidem

casu υπε additum est vi propria Pyth. II, 8 et Fragm.

Praepositio κατά uno loco Pindarico geneti v junctae, Ol. II, O κατα ασ, sub terra. Ceteri loci circiter triginta, ceu Sativum praebent quo omne TECEDSP-bimus Incipiamus in eo praepoSitionis USU, ex quo notio

43쪽

diffundendi per locum in ea inest. Ilit viae, in qui huc ilper quas itur, designantur his locis, Pylli. V. DT: ἐκ Πα/tο νε ii cra κατ μαξιτον, onymni muta redire per e latit irem Di in hi in vehiculuri Dict cave ne verius, id quod conexus loci vetat redire in vehieti rem istinii, ubi tamen etiam vis descendendi, qua proprio in praepositione inest, cernitur, nam a summo carmini deflectit poeta ad finem; Pyth. VIII, 86 κατὰ λαυοα πτωσσοντι, Ur rict Ortristemidocnt, yib. XI, 38 κατ μευσιπο Που τυ/O OV εδινά Hii . Per tristam cr&αttis rem Sequor enim propter analogiam ceterorum locorum Iler mannum, qui accuSativum pluralis restituit ex librorum lectione κατ μευσίπορον Traio OP quae metro non convenit quamque Booc hius in genetivum κα ἀμευσιπορων τριοδωτ mutavit tum Nem. II, 2 πατριαν είπε κα ν δον νιν ευθυπομπο αἰων ταῖσ

υλυμπου λιπαυαν καθ ό ον, qui locis de ea causa praeceteris notatu dignus St, quia X eo cerni poteSt, quam radicitus primaria vis praepoSitionis evanuerit; non modo enim non do descendendo Sermo est, sed de Seendendo ex Oceano ad Olympum. - Neque ero Solum ad verba movendi κατά cum accuSativo hoc modo additur, sed omnino, ubi actio vel eiu vi per patium quoddam patere videtur, Pindarus hae praepoSition utitur. IIuc faciunt ei loci, quibus per magnum terrae patium gloria alicuius hominis vel rei dispersa esse dicitur, Fragm. 266 126 Θ, -

44쪽

pretandi per locum debilitari, κατα cum ae flativo sere eodem sensu quo ir eum dativo, de quieto statu dicitur. Accurate liuiae praepositionis usu in i Stinxit eiusque originem ex pri inaria vi duxit . Ner mannus in epistula egregie scripta ad Spitχnorum 't. IIue voco l. IX, 2:

αλοχο Πβ εο τι. Addo Pyth. I, 2 λίσσομαι τευσον, NOOνίων, μερον φρα κατ οἰκον θοῖνιξ υροαγωντ αλαλατο ἐὰν, ubi Blech hius quidem ceterique Scholia secuti praepositionem a verboso per meSin SeparatameSSe dicunt precor iit constetriter domum mitem vel sectiri nιφαecticini teriecti κατελι ), At huic explicationi duo obstant, nam primum domum stoctioni tenere de interna quidem pace pote3 diei, non de pace cum aliis gentibus colenda; tum vero meSis Statui non potest, quia praepoSitionem Continuo equitur accusativus Jκον, qui facillime et arctissime praepoSitioni jungitur. Construendum est igitur: φρα σ3οῖνιξ υρβανων τ αλααατο αμερον λθ καT OZκOν,

45쪽

na in quod Boec hius ilixit reae cretice rosili is, id in

κατά inesse non poteSt. Tuin requentis mus est USUS ex quo κατ convenien

tuno Isthm. II, 22, Fragm. 88 Isol, et oppositum ibo re-

E κατ και Πον Γyth. X a. Eo doni iodo l. VIII, TABooe hius scripsit Are δ και τι, αγοντεο Πν μερο κἀννουον ἐρδομενον, ubi κὰν νομο idem esset quod κατὰ νουον. Sed spondo ego in hac forma κάν. Vulgata lectio OS καννO OOν, κατάγομον, Sed haec quoque di5plicet, nam unicus locus, ubi tali apocope ante con Sonantem evenit Homeri est, Od. XV d6d. Scribendum mihi videtur καννομον optimorum codicum nonnulli καν νουον, Gotting. κάννομον, - atque jam Stephanus mννουον), ortum EX καὶ γνουον est ero etiαm mortuis petr et quidem juste reddita, vel etiam solum εννουον. Quae vox extat apud Pindarum l. VII, 8a Pyth. IX, T. Confirmatur autem nostra sententia verbis Scholiastae veteris db Io2 εοτιδε καὶ τοι τετελευτηκO Q εννουον καὶ δίκαιον Περοσάποδι ομενον. - Tum vero huc spectant Nem. IX, Is δητοθεν καί ποτ επταπυλου Θχ α αγαγον στρατοφὰν ρῶν αAuαν ου κατ ορνίχων δόν, νvici non secuti, Isthm. III, 6 κατ ραβδον θεσπεσίων λογων θυρειν,αd norm in dii inortim octa miniim cetriere Pyth. II, 3d: Oet κατ αυτον ἀεὶ παντο οραν υετρον, III, Ios: τον ὰuφεπον αἰεὶ φρασὶν δαίμον α κησω κατ ἐμὰν θεραπευωνυαχανάν, Pro Birili sαrte enerαAS. Eodemque refero Ol. IX, 28: γαθοὶ δε καὶ σοφοὶ κατὰ δαίμον ανδρε ἐγε-τOPTO, CCtiridum numen diBinlim'). Inde ab hoc usu praepoSitioni κατ noti similitudinis orta est, quae extat Pyth. II 6i: το ε μεν κατὰ μοίφισβαν ἐμπολαν ριελο υπερ πολια ὰλο πεμπεται, ct instrer Phoeniciet mercis Neque

46쪽

alienum sit, illo usu puto quod legitur Pyth. IV, lybs ,

Denique haec singularia ascribamus, Pyth. VIII, 68:

IX, 62, καππαυε Nem. IX, Ib. Praeterea forma κάπετον β καταπετο Ol. VIII, 8 notanda est' i. - Ηaec verba maximam partem vim demovendi vel descendendi et exinde vim perdendi vel pereundi habent. Quorum ex magna copia pauca tradamus. Verbum καταβαίνειν non una de causa memoratu dignum est. Nam primnum unicus locu Graecus, quo hoc verbum tranSitivam vim induit, apud Pindarum extat Pyth. VIII, i δαί&ων . . . λονυπ χειρων μετρω καταβαίνει ρεορndere jube vel descendensem reddit. Tum in intranSitivo usu nonnunquam deScendendi notio Graeco homini per se clara nobis insignis videtur et explicatione eget. Ita qui e regione mediterranea ad portum sese confert, i καταβαίνει, cf. Pyth. IV, 188:ἐ δ' Iαωλκον ἐπεὶ κατεβ α ταυταν /ωτοσώ eodem modo

47쪽

si sum retem mecum duo, descendissem, quibus duobus alteris locis de ficta navigatione poetae ad patriam urbem victoris sermo est. Tum de eo, qui in arenam descendit,lio verbum dictum vides Pyth. XI ds: γυμνον ἐπὶ σταδιον καταβαντεσ, eodem modo ab eo, qui ad scopum stadii pervenit, translatum ad hominem magna perficientem Nem.

πνέεών ου πο ατρεκέῖ κατέβα ποδί, et IV, 38: φοδραδοξομεν δαίων πευτεοοι ἐν φάει καταβαίνειν '). Denique de eo dicitur, qui in domum vel templum intrat, quia de limine superiore descendit, Pyth. IV, b IΠυθιον ναον κατα ἐαντα φ). - Tum in nonnullis verbis praepositio κατά deseensum sub terram vel in Orcum significat quae notio, plerisque locis cuique manifesta, nos etiam in Ol. IX, 6o:

positionis deminuta, notio tollendi inest Pyth. III bi: u πνοὰν στερνων καθελεν, Ol. XI, 63: γωνιον ευλο εργqiκα γελων - Deinde Verbum κατακλυζειν Varium usum

ascivit primaria significatio, ex qua undae aliquam rem deorsum ferre dicuntur, videtur Pyth. IV, 38 πευθο/μαι δ' αυτὰν κατακλυσθεισαν ἐκ δουρατο ἐναλίου βαμεν - ὰλμα, εχ αυε Adia deletiαm in mαre tum vero notio inundandi saepius extat, Ol. IX, O λέγοντι μὰν χθονα(obj. μεν κατακλυσαι ,ελαιναν , ατο σθένοfisum.),' Quem posteriorem usum ay serus lecti Pind. p. o sq.)aliter explicavit, poetae certamen saltus obVersatum esse ratus; sed hoc longius repetitum, quamquam aysero assentitur L. Schmidi, Pindar Lehen . Dichiung, p. 53 did. Cf. Hom. d. X, 32 Aio H ε 3 ἐγαοον κα αβήμεναι.

48쪽

ulteri signiscationi simile est quod legitur Frugin Ida ibal:

κλυσσε ρεor metaphorie dicta Sint quaerendum igitur, cuius rei effigies voce eo Po expressa sit conexus docet significari opprobrium illud, de quo poeta antea dixit im/Που φάν); itaque κατακλυζει non est deorsum Ferre, sed ut diximus inundare h. e. delere ; ergo ἀπαnon significat in quam partem, Sed quo modo Uπωσ, ct eiusd. carm. v. 56, ubi ἀπ respondet particulae getcog. Poeta sese cohortatur his verbis nunc se, viden et Olulctium luctu irilirides; κυιι ρεον effigies est carminis, atque adjectivum λισσου ἐναr non inhaeret nominiectφον, sed Praedicat potius jungendum est BolBendo intinces. Quae si recte disputata sunt, in altero orationis membro, quod particulac et incipit, non idem dictum est: nam quum in priori dictum sit, opprobrium delendum SSe, nunc pergit, οnον λόγον perficiendum esse, quae verba Signifieant, qua re opprobrium deleri possit. Non recte κοινὴν λόγον rationem esse inter Pindarum et Agesidamum contractam intellegunt est potius res Pindaro et Agesidam communis hoc est carmen ipsum Agesidamo et Locris Epi Zephyriis canendum, de ea eausa utrique commune, quin e Καλλιόπα Musa quae cantu praeest et apric deus praeses omnium virorum fortium et victorum nοκροὶσμέλει v. id . Hoc modo orationem optime consormatam puto nunc Ose, videm Boiulcitum uosus inundet et communem rem Persciαmustis recuridet roliceBen αἰ. Longum autem est interpretum Sententias referre, qui in eo maxime errarunt, quod in utroque enuntiato, τακατακλυσσει ἀπ τίσουεν, idem uictum SSe putaverint.

49쪽

πέφνειψ Fragm. O, si abs rellis, notio pereundi in κατα- v DPE P. Porro notio porrigendi vel putendi per Iodum etiam in verbis compositis invenitur, inem IV, 52 βου-

paullatim descendentium inesse videtur. Eodem refero Ol.

ithia filii nomen. -- Denique κατ in compositis ad vim simplicis verbi augendam inservit quod sit in καταφυα ιν(Ol. XI, 5: m), καταινεῖν, O mProh ire Pylla. IV, 222), κατα- φαίνειν. demonstrui e Nem. X II), κατακυινειν, ρCHrnere

Praepositio F ante eonSonantes Saepst apocopen patitur forma amputata et accentu notatur '' et ante literas

Hoc loco rectissime artungius verborum conformationem demonstravit. Incipit enim nova sententia verbis of ξελεγχων διονο αλαθειαν ψυγον χρονο 'i δε σφαxi ων πορσω κατεφρασεν, in quibus nihil mutatum est nisi '' ἐξευγχων in olui atque mox ros in s Jε. Assentitur L. Selimidi Pindar Loben u. - Dichiung, p. Ios). - Saepe Pindari carmina laborant mala interpunctione. Iam vidimus tales locos Addo Pyth. III, 15, quo versu nova nuntiatio incipit: κα φεροισα πέρυα θεOD EO αρον υκ χειν . . . Oeem υκ omnes libri habent sola Aldina Oυδ', quod ei scripserunt, qui ante hane vostem interpungentes verba Era φερο σψσπερυα θεOυ καθαρον ad ea quae praecedunt retulerunt. f. Reig. de ace in ei P. 3 Sq. C s. oech h. noti criti ad Ol. VII, 61.

50쪽

usio, in quibus Dinibus notio Pommorandi super aliqua re vel in superlicie rei inest. Postremo quem omni emoravit, Eo eo litus P per mosin a verbo orictor scissam

putat quam sententiam probare non OSSUIDUS, UUn dativus et tκrata rora medius inter has voces positus necessario Cum praepositione conjungendus sit. Ceteroquin patet altera explicandi via nam id eliam adverbium esse potest: Sursum Per colu Dincte in Sulct in esloboiit. Sed quum vis sententiae insit in eo, quod Polumnae insulani, ne in mari circumvagaretiar, tenuerint, non in eo quod insulam sursum vel in altum gestaverint praefero illud, ex quo tii; ἐπικράνοι σχέθον πετυα Simpliciter est iii Opificis fenebcm rivem.

Saepius quam dativo A accusativo unctum est. Quatuordecim locos novi Vi Scendendi perdita, pariterae praepositioni κατα. etiam huic notio diffundendi et patendi per locum et exinde commorandi in loco inest Pyth.

Deinde ad tempus indicandum adhibetur l. IX, b. Pyth. I, 6. Nem III es. - De hac quoque praepositione

legendus est G. Hermannus in epistula supra laudata ad SpitgnCTUm. Permagnus At Verborum cum P compOSitorum Umerus. In his quoque amputata forma i saepe invenitur.