장음표시 사용
31쪽
tate certo colligendum esse ut sequatur tantum abest ut demonstrare studeat atque elaboret pg. XXXIII sermonem eos prae se ferre non impurum uec illiteratum, sed qualis soleat esse scholiastarum. Contra Schwabium secutus est L. Muellerus. Is enim postquam de descriptione paginarum Lachmanniana disseruit, ita pergit iug. VII sq.): Neque ver quicquam valet quod fuit qui miraretur Lachmannum nullum titulis carminum in versuum computatione reliquisse locum nam potuere additi esse illi margini, ut saepe in vetustis libris actum, nisi potius Schwabio ducerem accedendum qui eos a librario demum codicis Veronensis putat adjectos. Sunt autem, ut obiter hoc moneam, inscriptiones istae plane tales quales nuper in praef. Ηοr.pg. 6 descripsi, hoc est ex primis potissimum carminum versiculis inepti8sime conflatae, cujus rei exempla videre est apud Schwabium g. XX. Etiam Baehrensius et Pleitnerus do titulis disceptarunt. ic ea est sententia ut existimet' ,
titulos, nisi jam margini codicis N Veronam reportati additi sint, in o demum atque
in hoc codice tantum primis triginta quinque carminibus vel adscriptos vel praeScriptos esse; nam inde a carmine XXXVI in libro, et inscriptiones miniatas, quas prima manu pinxi88et, et numerοs caminum singulorum ab eadem adscriptos deginere. Ergo ad hanc quoque rem judicandam codice su Datan usus est. Aliter Baehrensius, qui '' titulos pοstquain Scriptus esset liber V e inlatos esse suspicatur eosque prius in V defuisse ea re demonstrare vult quod O eos non habet, cujus libri scriptor illa de causa eos non adscrip8isse Suspicatur, quia I ximam tantum Veronensis manum reddere voluisset, a quo proinde tituli proslaeti esse non po38ent. Quae res admodum eum fefellit IIuic quaestioni collati codicis xonienSis, quam Schuletius instituit, quam plurimum profuit. Ille enim qui codicem transcripSit Summam peram atque curam infidamVeronensis exarationem contulit. Ea de causa pro magnis litteris initialibus quas po8tea in initiis earminum vario colore pingere volebat, minusculas, ea de causa ubi verAM aut exciderat aut sala loco contextui insertus erat, signum margini apposuit ut postea su loe eum adseriberet hujus primi consilii aut oblitus aut id quod verisimilius est perficiendi nullam nactus VPPPοrtunitatem perfecit ad 2, t. 68, i. 6s, I. Ea igitur ipsa de causa et praeterea ne titulos pοStea Seribere neglegeret, praeter litteras minusculas, ut primos carminum versus acilius gnoSceret, non raro ubi carmina incipiebant signum plerumque colore rubro ad earmen i variis coloribus pictum margini addidit. Quae igitur ratio intercedit inter signa Oxoniensis et titulos Germanensis Quacum quaestione simul altera illa conectenda est, quibus locis ambo eodices intervallammmunia exhibeant, omnibus necne. Cum revera illa rati plane certa sit, eodem mod quo in codicibus, et O etiam in V. aut sejuncta aut conjuncta carmina scripta suisae censeo. Intor vallum ex communi illorum consensu in Veronensi fuit inter carminam,2 3,d d,A. 6, i. ,8 8,s.
32쪽
Intervallum unius versus V habuit quoque inter carmina ii, i 2 nam in eo sine dubitatione duo ultimi versus carminis undecimi in unum conscripti erant sicut in O sunt Baehrensius varias lectiones a v. ejusdem 23' ita adnotavit: postquam actus aratro est O unic versu.in O post postquam rasura est, i v. 2 om. O. - Tactus aratro est. Asinium , ita ut hactus aratro eri a corr. sit habuerat igitur O primitus verba Tactus aratro est ut O in fine v. 23 et tu interstiti inseripserat: NA Asinium. Itaque cum contra hanc eximiam amborum codicum aequabilitatem bis bina carmina in Sangermanensi disjuncta inveniantur 5,6. - 2,633, quae in Oxoniensi cohaerent, manifestum est scribam illius ex suo ingeni ea disjunxisse. Intervalla enim praecipue inter prima viginti carmina relicta sunt et fere illic relicta videntur, ubi si non metra, attamen personae mutantur. Fortasse librarius Archetypi his ipsis de causis carmina omnia ejungere statuerat nec Eroad finem sibi propositum pervenire potuit. Iisdem causis ac rationibus permotus illa quae commemoravi carmina quattuor scriba quοque angermanengis separavit. Qua re quoad fieri potest explanata ad quaestionem redeo quae est de titulis. Qui mea quidem sententia in spatiis Veronensis non scripti, sed, si omnino infuerunt, margini additisuerunt in spatii primus scriptor angermanensis posuit. Ad quam sententiam inscriptione carminis illius perductus sum, quam Baehrensius '' in suum auxilium vocavit ut probaret libraerium codicis o ea de causa titulos margini non apposuisse quod primam tantum Veronensis manum reddere voluisset. Docet enim illam sententiam eo corroborari quod, cum Thuanaeus
codex T. et inhasg. 3b carminii hunc praefigeret titulum Epithalamium , O, qui hoc unico loco tale aliquid exhiberet, in interstitio inter re 6 et 62 facto hoc haberet: Explicit epithalamium , quod si olim in V vel in communi hujus et Thuanaei Archetypo ita suisset scriptum:
HExplicit Epithalamium raptim cum 'vanae inscriptione congrueret contra cum G inscriberetrihexametrum carmen nuptiale grammatici alicujus ingeniolum agnoscendum esse. Nimi mingeniolum grammatici alicujus agnosco, sed quod in alia quam Baehrensius voluit re perspiciatur. Primum in O epithalamium bon ad carmen 2 referendum est; non enim plus hic vocabulauexplieit epithalamium sidungi possunt quam in subscriptione angermanensis: Explicit Catulli Veronensis libellus. Sed in ea re ingeniolum grammatici cognoscitur quod, quem titulum libero carmini postpositum habet cujusque aptam partem librarius Thuanaei suo carmini praescripsit, eum ille qui librum, exaravit carmini I praefixit. Sin vero nimis dubium videtur num inter carmina metii inscriptio illi similis defuerit, quoniam in O post carmen o spatium quinque linearum scilicet in fine paginae relictum sit, ergo scriba codicis fortasse postea titulum inserere voluerit, illud saltem, eum qui angermanensem exaravit verba pristin tituli immutasse et amplifica8se, negari non potest; nam in T legitur: Epithalamium , in O carmenii subsequitur: HExplicit epithalamiumvirans ei praescriptum est: Epithalamius uni et Mallii. Proinde subscriptione carminis scriptor angermanensis titulum suum repetiit, cum ad versum primum N Lug. XXXIII. DisjtjZed by
33쪽
margini non adscriptus esset neque enim librarius Oxoniensis usus est sigi si bontra ille inter carmina 1 et 2, in quo quidem spatio epithalamium s legendum est, sed ad prius carmen referendum erat, titulum scripsit illum, quem in Veronensi juxta primum carminis 2 versum invenit; nam hoc ipso loco in Obotum illud sigium si deprehenditur.
Ut jam propius ad titulorum angermanensis et sigiorum Oxoniensis rationem accedam, primo loco mihi quidem certum ac manifestum est titulos carminum quae c. a sequuntur patri codicum illorum, Veronensi, prope omnes defuisse. Sangermanensis enim eos illi tantum locis exhibet quibus interstitia Verquens supra statui inter Ha,6A. - i, 68. - 8',6μ. - ii, 2. iis, Ti. Is,8o. 88, s.). Ad duo praeterea carmina adscripti inveniuntur, ad lo I et ioi. Ad quae omnia carmina etiam in Veronensi additos eos fuisse ut credam e perducor quod in hac quoque carminum parte eme titulus falso marginis lοeo reperitur, quattuor versibus ante initium carminis ad quod pertinet, juxta versum primum earminis 2 quem, si quis librarius ex suo ingenio iunxisset, certe suo loco adscripsisset. Sed maxim doeumento, Ocundae carminum parti in Veronensi inscriptiones saepe defuisse, illud est quod seriptor angermanensis ad carmina de so signo tantum usus est , quo loetor admoneatur ut a Versibu8, quibus
additum est, novum carmen legere incipiat. In Oxoniensi inde a carmine , signum notum jam ne semel quidem reperitur. Atque etiam si priorem carminum partem, i. e. earmina prima sexaginta quattuor perlu- Stramu8, nequaquam omnia, quae quidem in Veronensi interstitiis a praecedentibus separata
suerunt in O sigium illud juxta primum versum suum exhibent, sed ex duodeviginti haec tantum septem 21. s. o. i. 2. 6. d. Ad singula reliquorum arminum parvοrum, quae in
spati vergus unius a praeeedentibus sejuncta fuerunt, ex primis eorum versibus titulos effligere librario, qualis suit angermanensis, non plane inerudito non dimelle esse poterat. Ex contrario homo idem non satis doctus erat, ut ex suo ipsius intelle 'tu sol initia Peterοrum carminum
reperiret, ubi arte cohaerebant; quare titulos illic tantum iis adseripsit, ubi scriba Oxoniensis signum suum adhibuit, ut jam non anquireret num hoc ipso loco tituli recte adjecti essent indovero certo colligendum est his ipsis locis omnibus Veronensem quoque titulos habuisse. Proinde quia ad haec carmina, quibus intervalla desunt, nec O signa neques titulos exhibet, ne V quidem exhibuit io i6. d. 33. s. di d2 dis ad dis dis di d8. 3. d. n. i. 8. o. ; contra ad haec habet O signa, O titulos, intervallis non relictis: l. 22. 23. 25. 26. i. 28.2s 3o. 31. 32. 3d. 35. 3i do. s. quae carmina omnia hoc modo recte se junguntur Sed invenitur quoque in hoc redice titulus in illo sigium proximi carminis alicui ultimorum versuum carminis praecedentis appοsitum 53,5 M,6, immo ver juxta versum septimum decimum carminis 3 ut in O sigium ita ius titulua Ad Egnatium deprehenditur, qui demum carminis undequadragesimi est; ad quem locum eo pervenisse videtur, quod versus incipit a pronomine tu , ad quod, nati versus is ejusdem carminis spectat. orum carminum Od. b. 3s initia ergo jam in Veronensi perperam significata erant. Quodsi is, qui librum O exaravit, semel signo suo non usus est, cum in O titulus margini appositus sit, id non mirum est; nam et titulus et primus caminis, M. 36 , versus jam in Veronensi nimis corrupti suerunt. Magis mirum est quod, cum O ad versus carminum ii et 38 primos et DisjtjZed by
34쪽
ad versum undecimum carminis 2 signa exhibeat, in O tituli praetermissi sunt. Illud quoque proprium angermanensis supra cognovimus, quod duobus locis primus intervalla habet, inter carmina , et 62,63. Ad quorum alterum quodque titulum in Veronensi margini adscriptum ruisse liber O docet quare scriptor angermanensis ex consuetudine sua inde eos in interstitiis posuit. Proinde his quoque duabus quaestionibus in libros ingeniolum grammatici cognoscimus, qui modo corrigere atque emendare volebat modo neclegens erat; attamen illud ex iis consequitur, codices O et O ubi aut interstitiis relictis aut titulis vel signis margini additis congruunt, ibi eorum librarios aut haec aut illos id quod mihi videtur in Veronensi repperisse elucet igitur in hoc codice ex interstitiis inscriptionibusque quae codices c exhibent longe plurima nondum infuisse elucet illud denique admodum esse verisimile eum qui angermanensem exaraverit alios titulos immutasse alio ipsum effinxisge.
Virorum doctorum conjecturae quae ad historiam scripturam circuitum codicum quam O et O vetustiorum
Ex omnibus quae huc usque exposita atque explanata sunt colligi necesse est omnes libros nostros ab uno illo codice profectos esse qui quamquam anno idi Veronae extans non ita multo post illum annum amissus est. Ex quo ipso duos codicum extantium originem ducere Schwabius '' opinatus est, Baehrensius sagaciter demonstravit, exemplaria, et O , quοrum exarationem hic illo ipso anno factam esse arbitratus est, ego equidem sinoniensem fortasse adeo anno 13id scriptum esse conicio. Idem illud manuscriptum initi saeculi XIV e Gallia Veronam reportatum erat ab homine litterarum non ignaro cui Franciae nomen videtur fuisse. Illuc autem Rutherius, cum anu P68 in exilium iret, secum abstulerat. Scilicet quomodo episcorpus ille codicem sibi comparaverit de ea re inter viros doctos dissensi magna est. muptii '' utrum illo cum Voronae invenerit an eo alicunde Italiae pervenerit in medio relin it. Baehrensius '' in ipsa ecclesiae cathedralis Veronensis bibliotheca celeberrima ab illo eum repertum Sse suspicatur ego assentior Pleitnero '' qui statuit maxime esse probabile Ratherium emisse manuScriptum neque enim verisimile est eum codicem podiae unicum potuisse Verona in Galliam secum auferre nisi jure emptionis eum possidebat. Quae res utcunque Se habet, Veronensis
35쪽
M omnium redicum nostrorum unicus lans est, et cum in exemplaris apographum ejus quam accinratissime curatum ad nos pervenerit, laborem non omnino inutilem susceperunt qui viri ex hoc proprietates illius explorare studuerunt; quoque magis ii inter se consentiunt, eo verisimiliora sunt quae reppererunt. Prae ceteri autem rebus investigandum esse putaverunt prius quibus litteris scriptus fuisset Veronensis, deinde quo saeculo Corruptelis igitur erratisque perponderatis aut exeunte non aut ineunte decim saeculo litteris minusculis eum esse exaratum Schwabius' i et Baehrensius' existimaverunt, quos ceteri qui Catulli studi se dederunt secuti sunt, ego ipse postquam argumenta eorum accuratim examinavi adjuvare studui. Praeterea Baehrensius opinioni accresit quam jam caligerus habuit, scribam libri V litteris longobardicis usum esse, eidemque quae convenirent non deesse Ellisius quoque '' non modo concessit sed etiam congessit. Sed proprietates scripturae diligentius perscrutatus cognοvit quoque quae scripturae longobardicae non congruerent. Sunt praecipue litterae Saepiu8ime consume t a a, e a u a, it l, P P, , , , quae omnia uotam e Seripturae merοVingicae 8Signat. Et revera nonne pro- habilius est, exeunte non saeculo Veronensem Acriptura tum in Gallia usitata, litteris carolingicis, scriptum esse quibus fortasse singulae merovingicae immixtae erant; nam meroringicae scripturae
antiquissima longobardica ' simillima erat. aec sunt quae de Veronensi cum specie quadam probabilitatis coniciuntur. At judices nostri litterati longius progressi sunt. Suh abius Ellisius Baehrensius jam qualis fuerit Archetypus Veronensis illustrare simulque demonstrare luduerunt, non modo patrem rim, sed etiam avum cognosci posse hunc autem esse Archetypum aure nisi sunt ii omnes codice 'vanam, nunc inter Parisinos oti, qui exhibet integrum carmen 62 Catullianum. Muptius, qui cum quaestiones et observationes Catullianas scriberet redices duos optimos nostros nondum cognoverat, tamen huius libri virtutes divinavit' , propter mirabilem cum bonis manuscriptis consensionem professus qui respiceretur eum dignissimum esse. Accuratius de eodem codice egerunt Schwabius '' et Baehrensius '', quorum sentientiae paucis verbis relatae hae sunt: Codiam Thuanaeum proxime cognatum esse Vindobonensi ii olim Sanasariano, saeculi IX, qui tamen Catulli carmen non exhiberet illos duos libros ex manuscripto quosis Gallic florilegium variorum carminum continenti descriptum esse, quod saecul fere octavo minusculis in Gallia compositum videretur. Verum enim vero non ex Archetypo ipso carmen Thumaeum fluxisse Ellisius '' quoque opinatur. Ut ad Veronensem revertamur, hune quoque, id quod ex compluribus ejus corruptelis appareret, e codice litteris minusculis scripto '' originem duxisse,
36쪽
qui demum ex Archetypo, cujus scriptura majuscula ' fuisset, saecul fere octav exaratus esset, illi statuerunt.
Baehrensius adeo e mendis libri V quae Archetypirauerunt ea deligenda sibi proposuit:
namque e nonnullis illorum aperta priscae orthographiae vestigia GDοsci posse, quae prοpria fuisset Archetypi omnia vero 'vanaei et Veronensis Archetypum ex exemplari non emendam quodque in fine antiquitatis grammatici alicujus curas non expertum reget proveniuge, prodere. Hunc Archetypum opponit codici cuidam Gallico ex quo varias lectiones et titulos versusque margini appositos in Veronensem adscripta esse '' suspicatur eundem ipsum codicem Gallicum sive exeunte antiquitate sive ineunte medio aevo, grammatico quodam passim esse correctum 'A . Contra Archetypum nostrorum omnium manuscriptorum et codicem illum Belgicum sive Gallicum ex grammatici cujusdam recensione aevi Frontoniani fluxisse, qui conlatis illis quidem antiquis exemplaribus, summa tamen licentia neglegentiaque in instituenda nova editione versatus esset, et ut captassent grammatici tum archaismos, forma a posita plane aliena seοnsonas non geminatas restituisset. Quas priscae orthographiae formas agnovit, eas Pomposuit g. XLIV et XLV; alias addiderunt Rosabergius '' et Schuletius '' .
Schulgius tamen imprimis sententiam, quam Baehrensius de consonis non geminatis protulit et e libro O explicasse sibi visus est, acerrime impugnavit. Omnibu enim vοcibus, quarum consonae in O non geminatae sunt, compositis '' haec conclusit primum G fere binas consonas exhibere ubi O singulas exhiberet; quare nobis non licere conicere omnibus locis scripturam Veronensis codicem sincere servatam esse. Nam qualicunque codex o esset fide atque auctoritate, in illa tamen re eum infidum esse, vocabulis quae in O falso cοnsonis geminatis scripta sunt compositis satis approbat atque confirmat revera non Sunt Vocabula quaedam graecanica, in quibus Baehrensius velut phasellum', pilleatus numerat ' , sed vere latina Tum lectiones corrupte traditas easque non paucas affert quae Oxoniensem consonas primo geminata habuisse docent atque demonstrant. Ergo in codicem ipso vestigia cerni quibus cognosceretur consonas in V in universum nostr modo geminatas fuisse jure contendit ' i. Cui viro in his quoque rebus assentior primum codicem G in quo innumerabiles fere emendationes quae ad scribendi rationem pertinerent inessent ad orthographiam constituendam parum auctoritatis habere deinde cum Baehrensius suspicatus esset 'uanaeum quoque saepius singula consonas pro geminatis habuis8e, velut 2,6 tera quod esset terra' ex contrari V nos docere illo loco contra legendum esse in v. 21 eundem codicem primum habuisse complexu vetere', sed voci vetere altera I superscriptam et in versu 22 a prima manu lectionem Navellere
37쪽
profectam esse in b. 53. 5 quidem eum habere acoluere , sed vocalem a voci quae praecederet adjungendam esse: nulli coluere et multi coluere' .nulle coluere et multei coluere f. - Ergo conjectura Baehrensi quam de recensione grammatici cujusdam aevi Frontoniani statuit reicienda est. Sunt ver docti viri qui non modo contextum, sed habitum quoque externum prius Ver nensis deinde Archetypi describere voluerunt. Eorum quoque Lachmannus primu est et princeps.Profectus a sententia caligeri, carmina codicum nostrorum duo detra partes unius esse judicantis, nisus aliis lacunis codici Veronensi paginas i dedit, quarum quaeque versus habuisset tricenos. Quam ipsam distributionem postquam nuptius argumentis rationibusque affirmare studuit '' , eadem quaestio multis criticis aciem ingenii sui acuendi obtulit facultatem. Sed cum omnes ad alium finem pervenerint, jam juvaret si saltem alterum utrum tantum accidisset et omnes aut a falsis argumentis profecti essent aut e recti argumentis falsas conclusiones deduxissent. Nec tamen aut hoc aut illud, sed utrumque iis accidit Antiquiores paginarum descriptiones accuratius recensuerunt Schwabius '' et Ellistus Post hos duos viros mellerus' ' de eadem re pauca dixit: Saeculo non videtur extitisse in Gallia codex quidam carminum Catulli scriptura Longobardica ut puto, satis quidem ille mendosu ac lacer Et hunc potius quam exemplar Veronens paginarum distributione ea quam Lachmannus repraesentavit in editione, modo verum sit ejus inventum, rectissime monuit SchWabius g. XXXIX. Sagacissime autem Plotineres' ' omnibus auxiliis quae ab iis qui antea eandem materiam tractaverant inventa erant abusus est. Quae qualiaque reppererit breviter illustra . Quaestionem num carmina a Catuli edita omnia nostris manuscriptis servata sint neque ordo eorum a posita ipso institutus mutatus sit, o nostris libris aperte planeque explicari non posse recte docet. Proinde ratiοne aliqua viaque proprietates codicis cujusdam vetusti reperiendas esse, qui carmina integra recteque cohaerentia complexus esset. Quod ita tantum fieri posse ut e vestigiis aut perspicuis et ab omnibus visis aut nondum perspectis paginatio qua voce utitur illius codicis constitueretur, a quo, postquam firmum iutius argumentationis fundamentum positum esset, proficiscendum illustrandumque esset, quas ille cum nostris manuscriptis lacunas communes, quas non habuisset ab illa autem codicem jam etiam antiquiorem recognos
Qualis autem novissimus codex amissus fuerit, id facilius intellectum iri, si carmina 8 et i in nostris manuscriptis separata, quippe quae ex congem virοrum doctorum omnium es8ent unius partes, aliquo modo denuo conjungi atque conecti possent. Illum codicem, quippe qui medius inter antiquiοres et recentiores reget, littera, signavit. Eidem centum paginas fuisse, quarum quaeque vicenos tern veram cοmprehendisset. Quod ut demonstraret, versum iocarminis 2 paginae imum tres ejusdem versus ii-i margini adscriptos titulum totius libri
38쪽
primo carmini non praescriptum fuisse conjecit; T,i paginam is finivisse a versibus M,5 et 1 , M, 386 , i, 21 languidior paginas di. 3. 22. is scribi coepta esse id, ultimum versum paginae 8 et quaternionis quam dicit ponendum esse propter turbatum carminum quae subsequerentur ordinem carminas et i in unum conectenda, ii alicubi ante 88 inserendum(nam in hoc carmine et in sequentibus minas in ii s jactatas mes); denique v. s et iocarminis 5 toti collectioni finem fecisse. Quos locos imprimis in judicandis versibus plurimum
valere, qu pr paginatione inter binos alios versus in haut extitisse aut jam praeiudimissos fuisse constaret. Inde autem intellegi illum codicem etiam multo integriorem fuisse quam quos no haberemus. Nam praeter paginam a totam Iinter carminis i versus 2 1M, ergo praeter versus 23 unius paginae in eo insuisse iis i ii . tot nos. Ido 62,1. 6 ,3- 362 ;68, T. I i' ' ; 5, ad summam igitur versibus 3 nostros eum codices superame. οntra cum nostris eum has quae omnibus probarentur lacunas communes habuisse: M, 3. 1, 8 62, 32 2.6 ,23 2,3 . quas ex suo ingenio his auxit singulos putat versus excidisse post 16, et 1,13; duos in initio agmenti quod in codicibus nostris carmen 8 subsequeretur, complure Post 62,66 et ante 8', quod fragmentum carmini T conecti soleret. - bis i falso loco, habuisse; sed his versibus exceptis genuinum carminum ordinem in M servatum fuisse; paginae 33 imum versum fuisse 51,12, fg. praetermissam fuisse, fg. 3b initium sumpsisse ab ejusdem carminis v i et continuisse Gi,13 16 52 53 5d, duos . ,h Iucunde ex quo . . , qui in nostris codicibus sequerentur, codici, defuisse , 56,1-3. g. 36 56, -T, i, b8 gmento 58 - 1 o. g. 3T 58 ,h-io. 5,1 IT etc. Atque adeo in eodem dine librum N, in quem primum, transcriptus esset, carmina habuisse, ita ut a librari libri
primo transposita essent. At summa affectus sum admiratione postquam cognovi qua ratione inde a carmine id, cetera locis suis mota esse opinetur. Ita enim ea ab hoc subsecuta esse docet:
Ergo carmen manuscriptorum nostrorum s ultimum omnium esse docet, et ut libellum
primo carmine Cornelio Nepoti, alterori apud Baehrensium I apud Schwabium lectoribus
posita dedicasset, ita . s. io huic carminiis ea mente Catullum addidisse Plesineres suspicaetur, ut proprium carmen essent iisque editionem quam ipse vivus instituisset apte et initio accommodate finiret mc unus locus est, quem omisi, cum locos a meitner e codice memendatos supra tractabam, sed enim consilio huc usque reservavi Versus nonus codicibus qui exstantita traditur, ut post monumentia spatium relictum sit in ABCO Liam, laboris Vat mare d. Vic. d. r. Paris exhibeant. Ceterae quibus viri docti eum supplere voluerunt conjecturae
sunt: possis bapt. Guarinus; sodalisv AH. I. micheri Mohlich. Meris ad rei p. 366. Schrum ., Philetae Bergh Ηeyse; Phanoctis fruorebach M. II.); Baehrensius versu inseruit sicinnae et nuperrime murorum a iv, Schulgius D denuo sodalis AE defendit Plesineres igitur,
39쪽
a' po8tquam reliquos carminis versus mirum in modum immutavit, extremos versus, ut Molitichius, a ceteris sejunxit et carmen integrum totiusque editionis ultimum esse judicavit. Sed priore loco Vocem sint f in ,sunt f immutat, quae immutati quamquam non est violenta tamen dubit timem affert. Deinde vero sententiam suam lectione e codico Datan repetita affirmat lectio autem Datani primum in Vaticano, deinde in libris, et Vicetin invenitur, tertio ergo demum loco in D. Atqui recensentibus lectiones Vaticani a libris nostris optimis discedentes vix dubium esse poterit quin librarius ejus, quotiescunque cum Bononiensi et Laurentiam prim non eandem habet unamque lectionem, magna sollertia suam delegerit, ergo arte corrigendi eruditior fuerit. me praeterea inter se eo erantur lectiones i2,i sethalias La , sectaba a factabam,
thessala M. D. 36,12 utri questariosque Liama, utriοsque, virosque Vat. M,8 mens vertur B, men vetur Vat. mens veretur a mens virtus D M,36 moenia recta lectio nicenis O G, micenis, nitentare Lia nitens Vat. Quis est qui inde laborem eorum qui codices recentissimοs exararunt corrigendi et emendandi non cognoscat Proinde lecti quoque illa Datani Vaticano repetita ex interpolatis hujus libri est et conjectura stetit lectiones quas modo laudavi
Ab hoc igitur codice, longius regrediens Pletineres patrem ejus L pagina ris habuisse
statuit, quarum ultima sedecim, ceterae versus quadragenos exhibuissent, prima praeterea titulum trium linearum. In eοdem adnumerandos esse versum tertium carminis a versu8 cm ante fragmentum i8' versum carminis hi octavum eundem etiam fortasse jam habuisse v. 3 d carminis
scisos g. ii explicavimus eos V exhibuisse proinde etiam in eodie Pletineri miniuerunt .
Avum tricenos versus in paginis i scriptos habuisse praeter paginam ultimam in qua sedecim fuissent. In eodem versum 62,58 primum excidisso, denique proavum I, in quo fortare praeterea servati fuissent M,2ν 16,6 i,iae , duos versus in initi fragmenti S , undenos vergus post H. 32 et 6 carminis 2 in paginis undetricenorum et Archetypum, vicenorum quinοrum mnscriptos fuisse. Et tamen ipse confitetur in his codicibus versut 62, 2 amisso locum inveniri nullum aut hunc potius quam 2,58 in libro, infixisse.aam cum disius non minore jure statuendum esse di in V quam Pleitnerus ne in Mquidem suo codice suisse putaverit, non minore jure si cui jus concedatur post 6 ,re versum unum excidisse quam Plesineres post 16,6 quis est quin in perlegendis horum et ceterorum virorum explicationibus in eam perducatur sententiam ut profiteatur eos lacunis codicum perverse abuso esse ad conjecturas suas approbandas Verum certumque esse supremo im que paginarum versu facillime prius corruptos esse, deinde excidisse non negari potest; sed in ea re omnes critici ecaverunt quod ut suas paginationes aliis approbarent alia emnxerunt lacunas quibus locis iisnοn opus est Ita rati quoque ac via, qua quomodo versus quos in libro, fuisse arbitratur,
40쪽
e codicibus ab illo derivatis paullatim exciderint explicare tentavit m ne ignaro quidem rei criticae homini recta videri potest. Apographo enim ejus codice N praeter paginam a libri illim v. 6i,so ioi. ios. 1 o. 62,1 . 68, T. 1 1 anteid, ire tres vers , fortasse etiam ejusdem carminis versus is et 2 amissos, contra in eodem primum G .336 et 8 ,3. . a margine codicis falso ad finem carminis scriptos esse. Nec minus neglegentem fuisse eum qui ex codice librum O exarasset; nam illum carmina 55-bs in illum ordinem trajecisse in quo nostri codices exhiberent illum carminis i versuum i-i et bi-6 ordinem invertisse etc. cf. Etes. pg. o): atque hic Mec ei communis mutum quae extant manuscriptorum fons atque idem quod nobis Veronensis valere videtur ici quae expοsui pg. i. Haec hactenus de ratione critica ad hunc diem in emendando Catullo adhibita. Nihil restat nisi ut illustretur quid Ellisius quaestione editioni addita, quae est de aequabili partitione carminum, Catullo profuerit. Sed, ut paucis dicam, jam pluribus non licet, nihil fere profuit.