장음표시 사용
11쪽
declarat. Satis igitur mihi docuisse videor fructuram verborum compositorum praepositione non contineri. Sed ne insignificatione quidem verbi acquiescendum est, si omnia recte explicare volumus. Quaenam enim, si exempli rem explanare licet, in verbo ipso sentitur notionis dissimilitudo inter Plaut Stich. I, 2 3s mihi sutorii te oeis sonit/ι iuris recci is et iv. XXIV iis, si sonitus froeellcte eeicens it, ibi/Sy Analia est verbi significatio, quum Val. VIII, Id insilire ut 'Cm, alia quum St. Ach. II, 366 iris uino legimus FQuil quod idem Valerius scripsit IV, 683 Iuno ru(C SYMUPullus insiliunt se illos, II, 5l ille Aeacides insiluit
SC tilo neque ulla mendi est suspicio. Itaque in alteram partem errare mihi videntur, qui omnia in significatione
verbi posita censent. Alia ergo via ineunda St, ut, unde orta sint variae verborum compositorum fructurae, rectiUS intelligamus, utque ante omnia explorandum, quae ratio inter duas Verbi partes, praepositionem et simplex Verbum, intercedat. In vetustissimis linguae latinae monumentis verboriam iam praepositionibus compositorum duo membra saepe ita inter se disiuncta occurrunt, ut utrumque propria Sorte Vocabuli partes agat, qua in ratione prima linguae aetate semper afuisse existimandum est. Ipsa autem linguae vi et natura fiebat, ut vocabula alterum cum alter saepe posita propius inter Se accederent, et ita quidem, ut, cuius ad sententiam maior vis esset, id alterum ad se velut attraheret, utque deinde ambo uno sub accentu comprehenderentur. Neque tamen quidquam de sua natura duo vocabula mutaverant adeoque in animo loquentis distincta erant, ut arbitrio eius alterum
ab altero continuo solveretur. Ideoque novo Verbo eum casum adiunctum eSSe, quem verbum simplex Sequente Praepositione desiderasset, consentaneum est. Quare, Si hoc modo res intelligitur, eorum verborum constructionem, quorum
inter partes haec ratio intercedat, praepositione contineri dici
12쪽
potest ' Neque minus perspicuum est, maiorem eius fuisse vim, quo propior ab infantia, ut ita dicam, linguae esset is, qui loquebatur aut scribebat. Progrediente enim tempore, prout lingua excolebatur, dii Verbi partes magis magisque
confundebantur et ad extremum ita coierunt, ut memoria duorum membrorum, quorum frumque suam habuerat vim et notionem, omnino abolita, in unius verbi quasi corpus coale- Scerent, cui nova prorsus significatio subiiceretur. Nihil ergo ad fructuram iam valebat praepositio, de qua in verbo usurpando vix quisquam cogitabas, eamque accipiebat novum Verbum constructionem, quae ad relationem subiecti ei obiecti declarandam aptissima erat. IIaec igitur verba ad ceterorum consuetudinem paullatim Se accommodarunt, unde factum est,
ut iis quoque dativus adiungi posset usque eius fines sicut in reliquis in dies magis propagarentur. Neque mirum feeit
Lehmannus, si vim illam, quam in praepoSitione SSe Supra demonStravimus, pariam aestimavit, quum ad dativi modo rationem videatur rem exquisivisse, qui casus ea sola Sequitur verba, quae propria duorum membrorum Vi plus minuSve comminuta in novam significationem abierint, qua dativum contineri suo iure contendit. Ex quo nullo modo efficitur nihil omnino ad constructionem valere praepositionem. Nam multa verba in latina lingua exstant, in quibus praepositi et verbum Simplex numquam ita concreverint, ut quae utrique membro primitus subfuisset notio loquenti sensus abiret. In his ante
Omnia commemoranda sunt nonnulla, quae cum praepositionibus adverbiorum quoque vice fingentibus, quas uneigent- liche rapositionen appellata eisig, composita sunt. Nam praepositionem, quae illis inhaeret, non tam arcte quam in ceteris cum verbo iunctam esse quum ex aliis rebus appares
Chiasse l. o. II p. Io2, ubi de vera atque propria Vibrae POSitionis disserens docet, quomodo casum aliquem CPPοsitione regi iu-telligendum sit, et p. 13o. Chiaas l. c. III Ido Nelle l. c. p. 6. Corsse l. e. II p. 3s6.
13쪽
poetae. Iam vero, ut exempla de nostris sumpta rem illustrent, apud Valerium et Statium inveniuntur verba, quonim partes in unum de non coierunt vix ut utrum divisa necne
scribi debeant, satis constet. Neque mirum est illud quidem, si horum verborum originem inspicimus, quam apud Valerium et Statium plane manifesto deprehendere POSSUmUS. Tanta enim libertate in eiusmodi praepositionibus collocandis poetae usi sunt, et haud scio an maxime nostri, ut a substantivo, ad quod pertinent, vocabulis interiectis haud raro Separentur. Unde saepe fiebat, ut verbum enuntiati nepositioni proxime subiiceretur eamque deinde vi sua tamquam attraheret. Atque huic ipsi praepositionum collocationi haud pauca verba a nostris novata originem debent, quorum Structuram a praepositione pendere luce clarius est. Neque dubitandum videtur, quin cetera quoque eadem via Olim orta Sint, quoniam omnes praepositiones adverbia locali sensu praedita primitus fuisse inter omnes convenit. Nulla igitur latinae linguae aetate praepositiones Omnem
amisisse vim ad structuram constituendam effecisse me puto. Sed duo exstant verborum compositorum genera alter ea verba continentur, quorum partes Uno Sub accentu comprehensae suam utraque vim obtinent, quorum fructura in praepositione posita est, altero ea, quibuS propria duorum membrorum vi et potestate abolita nova subiecta est significatio,
Ch L. Muellerus de re metrica poetarum latinorum Lips I 86l p. 368 et Th. Ladem ig. Vergils Gediolite cet. Eini P. T. - De Val.
vid. Gebbin I. c. p. 62. Tenendum tamen est tmesin a classieis quοs vocant, pοetis eorumque imitatοribus non vivido vulgi usu sed disciplina scholica, ut ait uellerus, usurpari, quare ea quoque verba in mes ponuntur quae alius Sequatur usus atque PCBPositionem vere inhaerentem. Sic supereminere verbum, ubi prοpri sensu adhibetur Poniunet uni scribitur Val. V, 36 Irin aridas si ereminet ore, sed divisum, ubi translato Val. I. I xo tamen Alcimedes iunci csuPer eminet omnes. anteoolare et subterτolare verba seribuntur a lexieographis Poniuneta
ab editoribus divisa fr superes ussere SuPer uissere, alia. Ch M. Achinitχ de Val. l. dicendi genere quaestiones. οnaster. I 8 2 p. 6. De Stati ch Grosse l. e. p. 28. Uno exemplo rem deelarabo: Si Ach. I, 3b alternum agrors interfurit orbem ad quod Barth adnotavit: praepositionem detractam nomini addidit verbo, . Cli, Grassinann Ursprun de Prii p. in Indοgerman. ullus Zeitschr. XXIII p. 56o Naas l. c. II p. lo2.
14쪽
ex qua constri ictio verbi pendet. Atque inter prioris generis verba ea potissimum reperiri admonui, quibus inhaereant praepositiones alias adverbiorum quoque locum obtinentes. Omnia autem eiusmodi verba in illum numerum non esse referenda Si pervacane m S commemorare. Sed esse duo illa generant unicuique facile apparet, ita, quae verba aut quando ad hoc aut ad illud referri debeant, difficillimum est ad discernendum. Adeo enim omnia conexa atque indiscreta sunt, ut nec, quibus quodque Verbum gradibus proceSSerit, persequi possimus, nec niSi raro quam arche in iis, quorum membra in eadem ratione Semper fuerunt, praepositio cum Verbo cohaereat, certis indiciis declaretur. Quare id unum mihi videtur constare praepositionis vim quod ad constructionem affine J - omnem abiisse novamque verbo Subiectam SSenotionem, ubi alia est eius structura ac si verbum simplex addita praepositione poneretur ' Contra in ceteri plerumque, ut iam dixi, neque num omnino neque quando inter Se membra in unum coierint diiudicari potest. Nam de verbis, quae a praepositionibus accusativum regentibus incipiunt, vix aliud relinquitur, quam ut accusativum illis verbis adiunctum apud Vetere Scriptores plerumque a praepositione verbo inhaerente, apud posteriores a nova verbi significatione pendere cum IIaasi dicamus ' Itemque cum eo consensimu a OSterioribus verba composita veterum more interdum constructaeSSe, ut Sequens accΠSatiVus praepositione magis quam significatione verbi contineatur, qua re antiquo Nodam colore, ut vehementius placerent, carmina temperare studebant. Sic apud nostros accusativus additur verbis eoicere, inhicti C, insilire, aliis. In verbis vero, quibus praepositione ct , UC, ec affixae sunt, ne id quidem affirmari potest, quum poetae
Quantium ad significationem verbi constituendam praepοsiti valeat alia et ea permagna quaestio est, quam nunc mittamus quam rem non satis considerasse mihi videtur Schneemann h l. e. P. H. In verbi Pompositi forma atque specie cur diu moremur, nihil sane est. Nam verborum debere, emere, myerstre, aliorum membra in unum coaluisse in promptu est Constructioneque probatur; at in verbis derrure, circ rem ure, Ne88e, inter Uenire. Si PereSSe, aliiS, quamquam et ipsa dativum assumunt, neutritas membri forma mutata St.
15쪽
itide ab antiquissimis temporibus, ut locum, unde motu fieret, significarent, ablativum non minus Simplicibus quam compositis verbis subiecisse videantur ' Sed apud nostros quidem illorum verborum fructuram in Prurpositione non ovitam esse satis ex eo intelligitur, quod eorum plurima ad diversas relationes significandas varia induerunt constructiones, UnS significatione contineri necesse est. Et haud scio an lingua latina in nulla parte plus sibi indulserit nam in eo numero sunt haud pauca, quae meter ablativum etiam dativum vel siccusativum vel praepositionem aliquam assumunt. Sed quoniam verborum compositorum eam, quam SVPra Proposuimus, fuisse originem credere licet, omnes quas admittunt constructiones in locum verbi simplicis sequente praepositione successisse dici potest. Animadvertendum tamen utique est longe aliam in multis esse praepositionis rationem. Viam Saepe ad nihil fere valeat nisi ut vim simplicis aut augeat imminuatverint alio quo modo immutet, ut compositum Verbum pro Simplici solo adhibitum esse videatur. Atque haec quidem verba, quum eorum fructura a simplicium nihil recedat, nihil causae est quin dimittamus. Hoc tantum admonitum volo tam firmis aut tam certis finibias ea non circumscriptueSSe, Ut, utrum munia praePOSiti ubique impleat, certo evidenterque dici possit. Quare inter exempla si me allata liquos, quae ad id, quod nunc propoSitum est, proprie non pertineant, reperiri posse minime ignoro. Sed ne illa quidem ad rem nostram inutilia fore spero, et vix erant suis locis praetermittenda aut a ceteri Segreganda Contra alia qui P
Clio Draeger, hist syntax d. lat. PraOhe. I. I8. optime haec res perspieitur in verbis nonnullis in ivibus plures praepositiones insunt. Cfr TeiPe l. e. - Neque Credo, uniquam verba comicere, Peracere, Surrsere, alia Pro Simplic' iterata Copositione posita sunt. De originatione verbi imbuere vid. Corssen. rit. NaPhtriige urias Formentelire. Pipn. I 866 P. IT G de . mPemrre vid. Nullus Zeitschr. XV P. sit.
16쪽
ex in constructio verbi pendet. Atque inter prioris generis verba ea potissimum reperiri admonui, quibus inhaereant praepositiones alias adverbiorum quoque locum obtinentes. Omnia autem eiusmodi verba in illum numerum non esse reserenda Supervacaneum S commemorare. Sed esse duo illa generant unicuique facile apparet, ita, quae verba aut quando ad
hoc aut ad illud referri debeant, difficillimum est ad discernendum. Adeo enim omnia conexa atque indiscreta sunt, ut nec, quibus quodque Verbum gradibus procesSerit, persequi possimus, nec nisi raro quam arche in iis, quorum membra in eadem ratione Semper fuerunt, praepositi cum Verbo cohaereas, certis indiciis declaretur. Quare id unum mihi videtur
constare praepositionis vim quod ad constructionem affine ' - omnem abiisse novamque verbo Subiectam SSenotionem, ubi alia est eius structura ac si verbum simplex addita praepositione poneretur ' Contra in ceteris plerumque, ut iam dixi, neque num omnino neque quando inter Se membra in unum coierint diiudicari potest. Nam de verbis, quae a praepositionibus accusativum regentibus incipiunt, vix aliud relinquitur, quam ut accusativum illis verbis adiunctum apud vetere Scriptores plerumque a praepositione verbo inhaerente, apud posteriores a nova verbi significatione pendere cum
IIaasio dicamus ' Itemque cum eo consensimu a OSterioribus verba composita veterum more interdum constructaeSSe, Ut Sequen accUSatiVus praepositione magis quam Significatione verbi contineatur, qua re antiquo quodam colore,
ut Vehementius placerent, carmina semperare studebant. Sic apud nostros accusativus additur verbis eoicere, inhicti C, insilire, aliis. In verbis vero, quibus praepositioneS UC, ec affixae sunt, ne id quidem affirmari potest, quum poetae
Quantum ad signineationem verbi Constituendam praepositi valeat alia et ea permagna quaeSti est, quam nunc mittamus quam rem non satis considerasse Iihi videtur Schneemann Ch I. e. p. 6. In verbi Pompositi forma atque specie cur diu moremur, nihil
sane St. Nam verborum debere, emere, myerure, aliorum membra in unum coaluisse in promptu est Construetioneque prοbatur; at in verbis derrctre, circumdure, ine88e, interVenire, si Pere88e, aliiS, quam quam et ipsa dativum assumunt, neutrius membri forma mutata Si.
17쪽
itide ab antiquissimis temporibus, ut locum, unde motu fieret, significarent, ablativum non minus Simplicibus quam compositis verbis subiecisse videantur ' Sed apud nostros quidem illorum verborum fructuram in prsepositione non ovisam esse satis ex eo intelligitur, quod eorum plurima ad diversas relationes significandas varias induerunt constructioneS, Un significatione contineri necesse est. Et haud scio an lingua latina in nulla parte plus sibi indulserit; nam in eo numero sunt haud pauca, quae praeter ablativum etiam dativum vel
Accusativum vel praepoSitionem aliquam assumunt. Sed quoniam verborum compoSihorum eam, quRm SVPra Proposuimus, fuisse originem credere licet, omnes quas admittunt
constructiones in locum verbi simplicis sequente praepositione successisse dici potest. Animadvertendum tamen utique est longe aliam in multis esse praepositionis rationem quum Saepe ad nihil fere valeat nisi ut vim simplicis aut augeat imminuatve sint alio quo modo immutet, ut compositum Verbum pro Simplici solo adhibitum esse videatur ' Atque haec quidem verba, quum eorum fructura a simplicium nihil recedat. nihil causae est quin dimittamus. Hoc tantum admonitum volo tam firmis an tam certis finibus ea non circumscriptueSSe, Ut, utrum munUS praepositi ubique impleat, certo evidenterque dici possit. Quare inter exempla si me allata liquos, quae ad id, quod lane propoSitum est, proprie non pertineant, reperiri posse minime ignoro. Sed ne illa quidem ad rem nostram inutilia fore spero, et vix erant suis locis
praetermittenda aut a ceteri Segreganda Contra alia quie-dam velut fore, Pro(bHTH, imbu(r6, in Cror , alia . quae afferri oportebat, grammaticorum auctoritatem secutus consulto misi.
Clio Draeger hist syntax d. las. praehe. I, I8. optime haec res perspieitur in verbis nonnullis, in quibus Plitres praepositiones insunt. Cfr TeiPe l. e. - Neque Credo unx tuum verbucomicere, Per scere, Surrisere, alia Pro simplio iterata praepositione posita Sunt. De originatione verbi imbuere vid. Corssen reris. NaPhtriige urlat. Formentelire. LeipZ. I 8 6 P. I 6 de . mPeriare vid. Nullus
18쪽
Structura verborum compositorum ita comparata est, ut aut cum praepositione aliqua iungantur, vel ea, a qua verbum incipit, vel alia, quae Similem habet vim aut cum casu nude posito, Sive a praepositione sive a significatione eum pendere existimandum est. Qua de re Lehmannus sic tradidisse fertur antiquiore Scriptore praepOSitionem, OSheriore casus solos, imprimi dativum praetulisse ' Quod quidem in poetis valere sum multorum, quos Utricli contulit , tum nostrorum usu evidentissime confirmatur. Nam, ut ad eos orationem tandem transferamus, rarissime, et haud scio an exspectatione rarius, praepositione usi sunt. Exceptis enim verbis cum praepositionibus H, de Cae OmpοSitiS, quorum, quia praepositionem et nudum ablativum paene nullo discrimine assumunt, hoc loco, ut Semel dicam, rationem non habebo, ex omni quam collegi verborum multitudine non
plus quinque et quinquaginta verbis octoginta septem locis praepositionem adiectam reperies. Ex his autem Ionge phirima(duodequadraginta nudum quoque casum regunt, ' et dereliquis, quibus praepositi fantum Subiicitur, vix quidquam
Vid. Staneeman I. . . . l. c. p. I Sqq. Ilorum exempla mna cum ceteris afferentur, ut variae cuiuSque verbi constructiones sub unum aspectum Subiiciantur.
19쪽
inclinatione sua ventum quasi Sequatiar. invertere in Val. VII, i in plebres,equorct Pro scriptura eodicis fluminus, quae, quamquam Sententiarum meXUirepugnas, a Baehrensi retinetur, editores flebus. advig(advers. crit. p. Ibo uirus, quod vocabulum facilius loco cessisse ad rem aptius esse putat.
fontes, unde Mueller role Stim fonteS. prosternere rite rit Ach. II, da nutum ille sedes rostruci auctoritatem codicis I secutus redidit Mohlmann Colori libri exhibent Proieeit, quod a ueckio receptum St. transferre Muiger, St. Silv. III, 2 8 nim te surtem Myer
Quod si ad singulas praepositiones animum attendas, hoc modo rem natam esse apparebit I et casus nude positus et praepositio, vel ea, quae verbo affixa est, vel alia similis fere notionis, Sequitur verba, quae a praepositionibus, , cum . in incipiunt 2 reliquae praepositiones numquam ferantur, nec nisi raro verba, quibus inhaerent, aliam admittunt. Nam verbis, in quibus inest aliqua e praepositionibus ute, circum, intcr, Ur, POSt, Proe, Proetfr, SubtCr Olus caSu Semper adiungitur et verbis reum si in compositis praepositio non
'bersonare verbi praepositi semel iteratur Val. II, 6 vid. infra s. v.), qu tamen loco nihil aliud quam ad vim augendam pertinere videtur praepositio verbo affixa.
20쪽
Additiar nisi ad locum, in quem motus fit, planius designandum. ceteris, tibi, e verbum Si excipias, Singulis locis cum praepositione construuntur: Omen Cr6, obtorql ere, MCCHUHre, Suffcere, Subi CPCre, tibi ChCrH, MFerHSSC, trunSubire, frunsferre. Adrationem autem verbi accuratius definiendam adiungitur, ut supra iam diximus, interdum praepositio alia atque ea,
Iam vero, quid inter res nostro intersit, Si quaeramus, Valerium in praepositionibus adhibendis parcissimum fuisse facile cognoscemuS, quum undecim verbis totidem locis praepositionem addiderit: uc adesse, adlevare iniicere, proclambere: UC SUperesSe in accedere, inducere, invertere; itiitue accubare Pere PerSOnare; Si Hr: addere. Atque Omnino, praeterquam ubi solus casus ad rem significandam parum sufficiebat, videtur eam reiecisse. Frequentior est, etiam si carminum circuitum reputamus, praepositioni usu apud
Statium, in qui duodequadraginta verba undequinquaginta
locis cum praepositione iunxerit: ce accedere, admittere, advenire, advolare, inclinare, inpellere invitare, proiicere, prolabi, Subire; rite prosternere; tim conSUrgere in accingere, adducere, adhibere, admittere, adoptare, adportare, convenire, incidere, inclinare, incumbere, inferre, inlidere, inpellere, inSurgere, offendere, obtorquere, Sufficere, Ubire, Subrepere, SubVehere; Maetre accolere, profundere ser inchidere infundere; si Osee: adstare; si oeter transabire SuPHre addere, procumbere, franSferre. Ea est autem plerumqtie praePOSitionis ratio, ut aut universe in quam partem aliquid diriga- fur, aut quid agendo expetatur vel efficiatur, aut in quid res