장음표시 사용
221쪽
APOLOGIA SOCRATIS P. 35. St. l4 l
tonis set Horatii Dor par. 1821. p. IV. in Uri se deni ai ni et Sose hodii Miscellan. Criti Vol. I. D. I. p. 90. ΡΗ-tat en in os a intelligi iii sic seseos, ii ipsi quondam, capitis
rei noti iii lices suppliciter Ora verint. Qii Od te sent Antiae neCiterationi pronominis satis convenit. Aliter voterem scriptur m nuper iiii tus est C. r. ser- manu. , lli Sensum loci hunc esse putat nec plebem, modo
Plii leti. p. 59. C. p. 60. E. Hi Py. Mai. p. 291 D. Leg g. I. p. 639. A. Prorsiis ut i . . t e Re p.
μ ara Vςὰγ ον O 'Eiεειναδ lallar intelliguntur dramata, quibu Spectatoribus misericordia movetur. - εις γειν h. l. est, proferre in iudicium, videlicet, quum reus d-
222쪽
Cap. XXIV. C. Oυκουν χρη V. υκ ovi , quod e Pur. T. Ven. b. Vind. . . . emendatum. D. Osca alim ς ε μέν Tot r Asa πάνTως καὶ s. V. Osta, Iatiora πύνrως, νη Ata ιενTO a as. τευ γ. Odd. multum inter se discrepant. Dedimus quod Xhibent odi. Vat. Ven. b. Par. DST. eum Flor. d. g. I. V. interpretat. In Par. CE ia d. ducit uxorem, liberos, propinquos lacrimantes et lamentante S, quo iudicum animi ad misericordiam flectantur.
et Schoemann I. c. p. 128 Sq. et p. 135. vh υν ρι ΟυἔεJ h. e. Ο - lite igitur putare. MOX notanda est collo eatio verborum
223쪽
A POLOGIA SOCRATIS P. 35. St. s 43
659. Prometh. v. 635 Eumenid. v. 25 sq. ubi ai λως et πάντως omnino καί dicitur. Itaque hoc loco μεν rot et Ir ν-Tως consociatum habetur addito insuper etiam νὴ Di a. Quam copiam et Ubertatem quis est quin orat molestissim et nimvero quid rei sit, arguit seriptura eo dicis Cois l. ii ως επύντως γ νὴ tam μεν rot, Unde apertum est iam olim ii eX-stitisse irro γραφίαν, po Stea Rseribis in unum conflatam. Quippe alii legerunt: alim re μεν rot .ai σεβ p. alii vero scripserunt: alim re πύντως καὶ ἀσεβ. p. Quod utrumque deinde, adscripto etiam νὴ Iιὰ, mixtum est. Quippe ulterutrum sin dubio debetur glossatoribus. De qua re nobis ita videtur iudicandum, ut si optimos libros duces sequum Ur h. e. Bodleianum Vaticanum, et Ven. ., genuinam Seripturam hane fuisse putare debeamus: citim τε μεν Tot καὶ sεβ. P., cui stetioni ad Oc. μεντοι interpretationis gratia adscriptum fuit νὴ Vία, πάντως vel x νη Dία, πάντως, quae verba uncis eclusimus. Itaque fraus utique manifesta. Quod olim cum I. Billiam in re in sterta scripsimus: lim ς ε πάνrως νὴ
Agim μὰ tiora μεν ros zai s. P., id ad volt editt. rationem Omparatum St, neque codicum S S. auctoritate magnopere munitur.
Cap. XXV. E. P μεν μηδγανακτειν - Quae Plato
Socratem antea dicentem secit, ea diXisse putandus St, priuS- quam iudice primas sententias de se tuli Ssent quae Sequuntur, ea loquutu est postquam mo
224쪽
llo di. Cois l. Ven. b. Vat. Viud. . . . Elor. a. b. C. d. e. h. Zitt. Ang. Par. CDEH. Vulgo erat To 1εν υν Irr γ. VerbROrt μου arεψζτ sas θε tanquam glossema delevit Hirschig. iniuria quidem gravius enim esserunt quod indicatum est verbis in iis γεγονοζέ. P. 36. εἰδερ ἄκονra μον at Sic odi. Ven. b. Vat. Vind. 1. 6. Flor. a. c. g. h. i. Par. BCD cum ed Bas. 2. Vulgo ει
crimine damnatus erat, euiu Seum Meletus ceuSaverat. Se euia enim nune Si more et instituto iudiciorum Atticorum, de quo V. etiam te de Orat. I. 54. poenae e Stiniatio. Etenim duo fuerunt cauSSarum genera, alterum ari urror'. Si oen Rlegibus esset constituta, alterumrtu ror, Si iudicibu permissumes Set poenam legit iis non definitam Statuere. O Sterioris generis ubi caussa erat, hoc modore peragebatur. OStquam accusator et reus Verba fecerant, iudices primis sententiis omnino statuebant, damnarent eum an absolverent. Deinde fiebat poenae aeStimatio, h. e. interrogR-
an aliam iustiorem id quod dicebatur tuses stat vel Di rhyas stat. V. Meter et Schoe- mari n. l. c. p. 24 sqq. Quo facto iudices iterum ferebant SententiaS, auSSamque decerno bant. De generibu cauSsarum δτιμ ro P et thini res disputarunt Heraldus ob Ss ad . . et
R. III. . Matthiae Misceli. Philolog. Vol. I. p. 27 sqq.
Meter de boni damnat . . 15 sqq. Meter et Sch Oe-miunn Att. Proe. p. 171 193. - Quum vero Socrates impietatis fuerit accusatus, id quod ipse indicat verbis stri ουνὰξ o Dr με - rota ira δειν πρὼς iud πράrrειν - σεβείας ς ε γον Ta a Mελ ro ZODrODLquaeritur haud immerito, num illa accusatio ad genus enuSSarum ritur. rcsν Pertinuerit, necne. Nam uelle quis su Spicetur Capitis poena ni iii patriae religi O-nis adversarios utique fuisse legibu constituta na, prae Sertim quum plure Seianiu morte multato es Se qui impietatis fuissent accusati Verum enim vero,
quod echae Sostratis defensione discimus, litis aestimationem in caussa impietatis locum habuisse, id ipsum testatur etiam locus Demost h. in Timocr. p. 702.
Boeckh. Oecon Att. I. p. 410 sqq. l. p. 23 sq.
P. 36. καὶ Ουκ ἀνελπιστον Io ι γεγονε h. e. non accidit mihi praeter Opiniimae m. Nam ..Tiς. Iri ta et voeabula inde ductu dicuntur in utramque partem, et de Spe et de metu. v. inipp. ad Tho Mag.
vertenda est autem breviloquentia plenius enim ho modo erat
225쪽
ἀπο αε τ ευ γ αν V. t πεπες εχ γε ti a P. Atticam formam servavit Bodl. in quo vulgari terminati superscripta St. Ailg- menti apud Platonem in plus quani perfecto Oniis si exempla non rura
Sunt. D. ad Reni p. l. 374. B. Org. P. 15. E. Symp. p. 15. E. Matth. ζ. 16b. ischer ad elle r. l. p. 17. Henister h.
Recte is cherus non Perabam suturum, ut numerus calculorum, quibus absolverer, tam parum differret ab eorum, qui bus damnarer, numero immo putabam numerum calculorum absolutorio cum longe superatum iri damnatoriorum numero. De quo usu formularum παρ' ὀiίγον et aaρὰ πολυ V. Praeter Budaeum Comment . . r.
p. 209. igerus p. 47. et Matthiae. q. 88. n. 2.
dere, ut recte Friscli erus interpretatur, qui laudat A e Schin. c. Ctesiph. 461. T. Led Taylor. ε δε μία μονον μετεπεσεν Lectionem ρεῖς iam Bas . . muta Vit in ρ ἄκονTα, melioribus libris consentientibu S.
Pint Opp. Vol. I. P. Q. rem X pedire studuit Tyclisen in commentatione : eher dent roges de Socrate S, quae inserta est In id leti ei me t. liter et art. Cnibliotho deralten Literatur . urast lac, C. I. P. 1-53. et lase IL p. 1 60. ubi v. secundi Olum P. 40 sqq. et nuper Ioech hinsap. ii vernium in libro: Ieber es Aristophanes Ol-ken p. 87 sqq. Enimvsero dissi.- cultate in creavit quod vulgo apud Platonem legitur εἰ ρει ΚΩ Dat s. Nam haec lectio Si veraeSSet, itemque pro Vero probRΠ- dum quod legitur apud Diogenem Laertium Heli astarum iudieiuni e 556 iudieibus constitisse existimari oporteret. Etenim si iudices numero 281 Soeri item damnavisse et 275 ab solvisse putandi forent, ita ut, tres calculi si additi fuissent suffragiis absolutoriis, par sui S
se damnantium et absolvontiumn Umeru S, h. e. 278. eoque Socrates ne Ollimis evasisset. At Vero quominu hanc sententiam cum is chero aliisque amplectamur, illud prohibet, quod
Heli astarum iudicia numerum iudicum quingentorum non Videntur isto modo eXce S Si SSe, nisi si quando propter singula rom quandam caussarum graVitatem, Conso latis pluribus decuriis, mille, vel mille quingenti, vel etiam bis mille et plures iudicandi optestatem e
226쪽
ciperent, quod subinde saetum esse e Polluc. n. Vlli. 33. eoll. 123 Lysia in Agor. q.
35. olligi dicet. V. Titimanu. Civitati Graec. p. 114. eier. et Scit Oeniann Proces s. Att. p. 139. Nam ut rem paullo altius repetamus, rati iudiciorum Holiasticorum universa haec suit. Eligebantur quotanni e uni V Er-Sin numero ciVium, qui annum aetatis tricesimum XeeSSiSSent, sexies mille iurati iudie es, Ortitione a novem archontibus cum
scriba publice instituta. Horum deinde quinque millia describebantur in decem decurias virOrum quingenorum, quandoquidem mille illi, qui supererant, si qua opus esset, supplendis singulis decuriis inserviebant 1000Waren Ersat Zmanner . Quae quidem de citriae appellatae sunt δικαor Pta Iam vero
in plerisque cauSSix una decuria iudicium exercebat in gravioribus vero caussis etiam binae vel ternae Vel quaternae decuriae δικα ori incly iungebantur; quin etiam apud Andocid. me myster a. 17. 6000 cives su D agi, tulisse narrantur Nec
tamen Semper quingentorum numeruScompletus suit Nam etiam minora erant iudicia, in quibus iudices ducenti vel quadringenti sedebant. de quo Olluc. On. VIII 48. Etiam septingenti iudices memorantur apud Isocrat. indv. Callimach. 54. Itaqus nullo modo est credibile, de caussa Socratis 556 cives iudicavisse. Ex quo OnSeque I Sest, ut aut apud Platonem vulgata lectio τρεις vitiosa Sit, ut apud Diogenem Laertium irrepserit error. Et apud hunc quidem pro γδον κοντα Si scribatur
erit. Sed verisimilius est apud
Platonem AESSe erratum amplurimi certes iique praestantissimi libri habent rota:κoria. Quod cur in et ρεις ubi erit, caussa in promtu St. Visum enim bonis criti eis est, istum numerum Cum addito μονα minus bene con Venire; itaque hune protenu mutaram in ρεις, ita scilicet etiam optime de Socrate merituri, quippe qui iam videretur adeo trium
tantum suffragiorum numero Condemnatus esse. in qu optimi viri sano benevolentius quum cautius . egerunt Nam uectissime Hietum est Ἀριώκονra GIO Vat, quoniam Vel triginta iudices pro numeri 500 amplitudine Sane quam pauci fuerunt; em ciunt enim nondum partem eius septimam decimam. Iam vero ubi amplectimum quod in praestantissimi codicibus Platonis scriptum legitur nodus, qui visus Semper est longe difficillimus, mullo negoti expediri potest Sederunt enim, ut videtur, in caussa Socratis iudices quingenti et unus quandoquidem ita Institutum fuisse constat, ut pari numero de re unus adderetur, ne riuando incertum vide-rotur iudicium. si paria ossent iii dicum suffragia. Polluc.
Timocr. q. 9 p. 702. Oll. Meier. et Schoemann ProceSS. Att. p. 139 sq. Hoc autem Si ita fuit, comparat, hoc Platonis Hostimonio cum Di Ogotiis marratione efficitur ut iudices lucenti et octoginta unus eundem condemnavisse existimandi sint. am ne statuamus constitutos suisse 601,
sed ex iis alios, quia tion lique
ret, sententiam Oti tulisse alios etiam bis isse vel 4ero Venisse de quo v. Meter et Schoe mann p. 722 Sq. not. Coll. P.
140.); certe illud magnopere im-
227쪽
APOLOGI SOCRATIS. P. 36. St. 147
pedit, quod nec de sussi igio Iicipiti iii dicit, iis cibii cesso quid
luam ii emori ne prodit lim est, ite ita re ni in nisi in inrrni
verisimile viditur, in iii militos fuisse absentes, quandoquidem semper deleeti fuerunt, qui, Si qua puS SSet, deficientium numerum Supplerent. At Vero, inquit aliquis, egregie certe huc tua ratione falsus es; nam Si 28 iudices ocratem damnuVerunt, sed 220 ipsum absolverunt, Pro Det non tantum triginta, Sed potius SeXaginta Sus- fragia et quod ex ei irrit adhuc
neceSSaria fuerunt, quo Vir Λ-pientis sinius absolveretur. Pe-ci OS Ver reprehensio, nee tamen iusta atque vera. Nam
demas quaeso 30 de 281 su D fragiis, et remanebitnt non plus quam 251. Jani vero addas eadem illa 30 umor 220 suffragiorum, et habebis 250. Itaque liquidum est parem fere
utrinque numerum evadere. Nam unius tantum Sustragii damnatorii disserentia emergit. Quocirca hoc dicit Socraeis: si triginta
tantum suffragia aliter cecidi S-Sent, i. e. non damnatoria, sed absolutoria extitissent, crimi ueliberatus essem. At nimirum, respondes, ita tamen futurum fuisset, ut una saltem sententia capitis condemnaretur Recte Vero. Nec tamen St, eur de ea re multum laboremus. Quid enim,
si unus alterve iudicum casu fuit prohibitus, quominus in iudicio adesset, Dum id Platonem iudicabimus necessari indicare debuisse Nimirum ita etiam Ostro quidem iudicio inepte facturus fuisset. Putida enim ista foret enumeratio. Verum Suppetit otium alia eaque probabilior difficultatis istius tolletidae ratio. Utitur enim Socrates numero rotundo pro eo, qui est triginta et uitus, quo nium X nota ista diligentia ab Oratoris
Enimvero quid sibi volt et his
verbis suis, id vel uno id non in censum relato Onmilius sponte apparere debuit. Hue accedit
narrat Heliaeam fere e quingentis viris constitisse. Nimirum ita certe abiit calculus Minervae. Atque haec si ore disputata sunt, Pertum S Se Utanius, et Diogenem Laertium Uer narrare, et eo dices Platonis ab iis, lui ρεις Scrip Serunt, ob eam cauSSam, de quis Supra
ptos. De iudicio Heli astarum v. Hermannum Antiquitati. Pubi Graec. I. 134. Ne vero
mireris Socratem OlItinu calculis tib luetis ista die re potuisse videtur, sustia gatione iuditum peracta, publice Promulgatum S Se quae QSSet Sus ru-giorum ratio. Quod si ita fuit, Sponte apparQt Vanu es Se et inati in qua de hae re disputat Astius De Vita et Scriptis Platon p. 487. εἰ μὴ ἰνεβη Ar/υro καὶ Λυκων Videlicet quum Anytus et Lyco Meleti, qui notionem instituerat, συνηγοροι VeloυνOtκοι Ssent, his et ipsis licebat in iudicio contra Socratem verba Acere. V. Meter et Schoemanti . l. c. p. 70 sqq. De numero singillari ἀνεβη, cons.
228쪽
Plura id genus v. apud Bern hardium NyntaX. Grais c. P. 416. q. κaν cpie I. δρ. - ων η γ φων Aetor nisi quintam suffragiorum partem tulis Set, mille drachmis multabatur adeoque insatiata ἀrt ii a notabatur, qua siebat, ut ne in OSterum
Demost h. in id. p. 29. 23. in Timocrat. p. 702. b. in Theo
l. e. p. 270 coli. Meter et Schoemann. l. e. p. 734 q. Boock h. Oecon Att. I p. 406Sq. Diei autem Socrates Meletum, nisi Anyti et Lyconis tanquam
set, non fuisse laturum quintam partem Suffragiorum, quum ipsius auctoritas et gratia non tanta es Se videatur quae ei filere sola potuerit, ut iudices ipsum condeumarent. Locum perperum intellexit is cherm , recte interpretatus est chleier maesti ea. - Pro υ με rataβων quodH ii si h i g. putat dicendum fuis-S μη Ezaiαβών, ideoque O- tum hoc membrum: υ μεταλα- βάψν - ων ur φων ut Platone indignum adeoque Supervacaneum rescindendum et abiiciendit ari,itratur de grammation saltem ratione mirifice fallitur. Dicitur enim Meletus revera non uere piSSe quintam suffragiorum partem hoc sensu quum non acceperit partem tr. itaque Oυ, On uri dicendum fuit. Ne
Vero de reliquis critici iudicio
υν in a Dpi δ' at tiro Di Solebat enim actor aestimatio-nsem litis ad dero in libello aecusationis, nisi poena iani legibus constituta esset. Hoc dico batur tuas at v. Pollux VIII 150. Meletus igitur in Pr ω sset addiderat, Socratem sibi dignum nece videri, Si caussae edidisset. Fis Cheru S. T δ λ ν, orti ris, a V ας h. e. Sed quid quaero an id quidem manifestum e St te. V. ad Protag. in Perperam igitur scribitur. Dein Cob eius Varr. Lecti. p. 300.emendat scilicet et o υν ξιος filius. Quo commento debilitavit Socraticae orationis vim et gravitatem non mediocriter. Hoc enim dieit Socrates : quid igitur quum apertum Sit me
contra litem aestumaturum os Se prout mereor,
quid te. τί ἴξιος isit παθειν ignotio at J Fuit haec formula usu in iudiciis recepta, in qua
229쪽
pia collegit Casa ub ad Athen. XIII. . Hi ii illa s. ad Euthydem p. 339 Sq. disputavit Iber mannus ad Viger. p. ibi Sq., Praefat. ad Aristoph. Nubb. p. XLVI qq. d. se , qui quidem posteriore loco ia ob
et o Z μαθων ubique censet Dautandum esse in ri tat o ι et τι Παθων, exceptis iis locis,
utrumque recte diei cera Semus. Quanquam enim τί μαθες in absolut Sententia non reperi tur sicutio ἔπαθες et ri πί- σχεις cuiu rei aussa in eo est posita, quod in talibus: τί μα-δες AKr ravra ποιῆσαι, participium solet regnare tamen in
perativo id quod multis exemplis ad Euthydem. p. 283. E.
demonstravimus. Hoc igitur tua - θον et υκ uasto e re S usionum usu videtur in formulam interrogantem et uaθων transiisse, ita quidem ut inter Dua- θων et ι πανων discrimen quoddam locum haberet ab ipsa quasi natura constitutum. Nam τί παθων, quar assi e tura , pertinet ad arguendum animi pravum assectum et temerariam commotionem; sed τί μαθων est: quid edoctus, qua ductus opinione, qua motu Sententia quod se fertur ad mentis inconsiderantiam io iudicii Perversit tem. Nos item dicimus: a sicli dichon et was falli dir in s. Waskomm di in ei Sinny Nec abhorro illud Francogali Oriani Qui votis a pPri nsa ire cela Quoe ira laane quidem dubitationsem deo tuti se Pia ullam esse putauius. Sed aliud luid est, quod explicationem desideret. Quum enim ri tu tit νe r austo D in re et orationata in imam habent interpretiationem, tame quod usurpatur in oration aliunde Su Spen Sa. υ τι stat est et O rt a Po)ν quomodo e X pediendum sit, valde dubitatum est, V. Hermann. l. c.
quid senti mus, paucis declarasse iuvabit. Est enim ri la- θων et τί asto interrogatio mirantis vel indignantis. Quae quidem interrogatio quoniam Omnino significatim es tu a m om au SSam laetum est, ut etiam relative poneretur et, quoniam admiratio vel indignatio licentiorem orationis formam vel RDfert vel patitur, cum reliquo ermone liberius coniungeretur, ut idem fere esset quod propterea quod adiuncta tamen Otione reprehensionis vel a mentis vel ab animi quadam perversitate ductae. Itaque hune locum Germanice sic fere reddere licebit: as ordiene
230쪽
C. εις rati et ' ον ta s. J odi. Ven. b. h. Par. S. Pra, quod falsum esse arguit Vel proNimum Stud εν rar Pa μὴν υκ a. nihilominus nuper idem placuit odicum mancipiis. ενταυθα μεν οὐκ et a V. ηι i; odi. Ven. Vt Vat. a. f.
Butimanti. r. Ampl. . . . 55 1 et 558. d. I. hiolt. Alia dictionis eiusdsemeXempla sunt Euthydem. p. 283.
ioli tir de gos agi iuben, Sehuli aut de in Hau pilisas doch redach habend
in se titulitiis oppositis initis raro verbum quod hiat, i ii telligendum relinquitur. v. Hein dors nil Gorg. q. 29. Os n. Politio . .
intelligitur muniis eius, qui verba facit in coiicion0. Qii Od etsi non filii de unier uingi Stra illum, in in Hii se te additi 1 rs ὀχλλωναρχων. niti sensit Verborumllic est: quod Dinestum, rem saniit in rem imperi B, colici Oii QS P pr ne teren tinni magistratus et Onspiratione et seditio ite snilii curavi. v. Bd lineis On.
p. 110. E. 111. A. Symp. P. 191. B. Org. p. 73. C. 480.
D. l. lineis r. p. 232. . ibi que An n. Frustra igitur Fis c heriis de senili alterani lectionem δημιουργιων, Praessertim quum non ideatur docilis SP, quod pro-hare voluit, r7uaρχους etiam O- miti δημιουργῶν Atlionis appellatos esse. - Ceterum de Oniurationibus et sodalitatibus iude bello Θlopoli ite sine ciliri it ulli vers Graeci , tum thetiis praecipue coortis egregie XpOsuit Hermanii. Antiquitati. Publ. . 70. 'si προεικῆς non raro OP pollitur . φαυλος, ut significet ionum aequum, cl-l, ea n lim, ii sunt m. ἐν ta υθα μεν ο κ ηα ΝΟ - tabis hunc usum Oc. νraυθα,