장음표시 사용
71쪽
p. 56. Numquam filios suos populo commendavit ut non adicereia: Si rectuntur. Eisdem praet-- tutis adhuc assurrectum M universis in theatro et a stantibu plausum, gravissime pu tus est Omnes assurgunt spectatores ut principis filiis plausum dent. Res est notissima, cuius iam mentionem fecit Cicero in Epistulis ad Atticum, Lib. H, cap. 19, ubi narrat: OaΘ-Sar quum venisset mortuo plausu, Curio filius est insecutus. Huic ita plausum est, ut salva re publica, Pompeio plaudi solebat ' st Do micitia, g 24, ubi legimus: Stantes plaudobant in se ficta quid arbitramur in ora facturos fuisse γ' Stantos ergo plausum dant. Sed bis hanc rem nobis narrat in una sententia Suetonius Assurrectum ab universis et astantibus plausum, quod nimirum luce clarius est. Qui semel assurrexerunt non iam sedent et postquam assurasXerunt uniores nullo modo fieri potuit ut filiis Augusti laudoro possent edontes. Qua de causa suspicor levo vitium lator in vocabulis stantibus, praesertim quod vocabula illa non into a leguntur in nonnullis codicibus et vetustissimis oditionibus, ubi invenimus astantibus. Praepositio illic adhaesit verbo, unde concludere audeo olim unum tantummodo vocabulum locum tenuisse nostri a stansibus, nec diu quaerendum est quale fuerit hoc vocabulum. Oravissime questus est Augustus de nimiis honoribus, quibus filii sui a populo afficerentur, atque idcirco verbum legendum puto cuius sensus maiores adhuc roddat eos honores.
72쪽
Legendum ergo propono instantius plau8um, . . non
breve tempus, sed diutius plaudunt spectatores. Vocabulum instantius non alienum esse a Suetonio patet ex vita . Claudii, cap. 6, ubi legimus: Tiberius patruus potenti honore consularia ornamenta detulit; sed instantiis legitimos flagitanti id solum codicillis rescripsit e. q. s.' Ut ergo tollamus tautologiam non serendam, levi mutatione sententiam nostram corrigendam puto, quae mutati meliorem quoque praebet sensum. Cap. 64. Gaium et Lucium adoptavit, domi per assem et oram emplo a patre Agrippa e. q. 8. Mittamus quaestionem utrum legendum sit per amem an
per aes et libram haec nihil ad propositum nostrum nec ad sententias interpretationsm, at potius de interpunctione pauca disseramus. Sicut nunc legimus, Augustus fertur domi omisso Gaium et Lucium a patro Agrippa. Cuiusne in domo haec empti facta est Non satis constat. Domus haud dubio hoc loco potest esse tam Augusti, quam Agrippae Sed vix credi potest principem Agrippa domum isse ut ibi emeret filios, cum ei liceret in domo sua totam mancipationem ad
Gaius o Lucius adhuc sunt in patris potestate, qua de causa Agrippa, sine populi consensu, filios Augusto manciparo potuit. Nullius ergo momenti est, quo loco emptio illa facta sit, sed ubi Gaium et Lucium adoptaverit Augustus. Duas enim sunt adoptandi rationes: Grogatio et mane patio. Qui autem, morte parentum suorum, iam patres familias specti sunt, ii nonnisi in foro, coram pontificibus, lege
73쪽
Curiata, in alterius potestatem transire poterant; haec est adromulo. Cuius rationis mentionem lacit Suetonius eiusdem vitas cap. 65, hisce verbis: ἡ Agrippam simulque Tiberium adoptavit in foro lego Curiata.' Quas vero hoc loco disertis verbis narrat auctor, cur, quaΘSO, ea non commemoraret capite praecedente γId enim est, quod in sententia nostra quaerimus, nempe quo modo adoptaverit. Atque id ipsum narrare voluit Suetonius Augustum adoptavisse G. et L. non adrogatione sodmancipatione, quam ob causam eum Scripsisse puto, non: Gaium et L. adoptavit, domi per assem e. q. s. sed Gaium et L. adoptavit domi, per assem et iuram emptos a patre viri a. Interpunctione mutata iam id legimus, quod quaerimus, nunc enim scimus ubi facta sit mancipatio illa, atquo etiam cum utrius nomine coniungenda sit domus illa. Ea nimirum est Augusti Probo scio vulgo mancipatumem seri solere apud praetorem, apud eum, ama quem legis actio est, sed idem constat do emptione, unde efficere possumus licuisse Augusto domi adoptationem perficere, quia ipse iurisdictionem habebat. Cap. 67. Diomeden dispensatorem, a quo imulambulante incurrenti repente fero pro per merum obiectus est, maluit timiditatis arguere quam
Vstori iam interpreti, orrentio, suspectum fuit adiectivum ferum. Delanditur tamen a Surmanno, qui affert nonnulla
74쪽
argumenta, quae probare non possum. on enim putat alterutrum abesse posse vocabulum, quia periculum ingens et
duplex fuit, et ex repentino incursu et ex pro fero. Sed nimirum omnes apri feri sunt, nec periculum illo adiectivo augetur. Deinde citat nonnullos Ovidii versus, de quibus hoc tantummodo contendere volo Numquam, ut fi miter credo, licet ex sermone poetico haurire argumentum neque ad defendendam, neque ad arguendam locutionem insolitam apud Suetonium, cuius sermo prorsus differt ab usu poetico Sino dubio magis ad rem facit quod duobus aliis locis ipse auctor scripsit aprum sine adiectivo. Logimus enim in vita iberii cap. 4: dimidiatumque aprum apposuit'; et ibidem cap. 72: missum in arenam aprum iaculis desuper petiit'. osteriore praesertim loco, si voluissot, si talis Suetonii usus fuisset, adiectivo ferum ei
Credo ergo otiam nostro loco abundare fero, quod facile, a secunda manu suprascriptum, in textum irrepere potuit,atquo ideo delendum esse censeo.
Eodom capite, in fine legimus: Thadio a manu, quod pro epistola prodita denarios quingento accepimes, crura ei rem e. q. 3. Sic o codico ommiano ediderunt plerique editores, leonasmo non serendo. Alii codices habent effregit, quod tamen non est verbum sollemne in hoc supplicio Cicero, ro
Roscio Amor. cap. 20 narrat: Quodsi luce canes latrent, ii crura suffringantur.', sed ciuetonius semper hac in re
75쪽
utitur verbo frangendi, ut e g. in vita Tiberii cap. 4: .... atque utrique mox, quod mutuo flagitium exprobrarant, crura fregisse'. Deinde de pronominis usu disputantes varios asserunt locos interpretes, qui tamen nihil fere cum loco nostro commune haboni. In iis autem, qui idonei videntur, pronomen is respondet praecedenti pronomini relativo Citant porro vitae Augusti caput 94: Ad quartum lapidem Campanae viae in nemore prandenti ex improvis aquila panem ei e manu rapuit e. q. s.', ubi ei haud dubie non minus Supervacuum est et nimirum e sequenti praepositione e ortum, ac tandem Domit cap. 3, ubi est: Deinde uxorem Domitiam, ex qua in secundo suo consulatu filium tulerat alteroque anno consalutavit Augustam eandem, aridis histrionis amore deperditam, repudiavit ' ubi revera pronomen eandem Suam habet significationem. Est enim tamen eam. Quibus omnibus missis, contendere possumus, nostro loco prorsus Supervacuum esse pronomen ei, nec defendi posse vel usu quotidiani sermonis, vel longior intor Thasio et crura Spatio. Rectissime ergo pronomen delendum esse putaverunt nonnulli viri docti, quibus lubenter assentior. Cap. 70 aena quoque eius secretior in Mulis fuit . in qua deorum dearumque habitu dis-e uisse convivas et ipsum pro Apolline ornatum, non Antoni modo epistolae singulorum nomina amarissi ne enumerantis e robrant, sed et e
Quis hic significat amarissime entimerare Haud dubio
76쪽
hoc advorbium conveniret ad myriabant, non ad enumerare. Nec molius respondet vocabulo praecedenti singulorum, unde patet Antonium novisse omnium convivarum nomina. Non mentionem socii nonnullorum e convivarum numero sed universorum. Optime ergo haud dubio totam illam quaestio-nst indagavit Antonius, antequam virorum matronarumque illustrium nomina literis mandaro ausus est, ne sorte tam gravi in re insontium nomina recitaret. Qua de causa pro certo habeo Suetonium scripsisse: accuratissime. Hoc enim adverbium optime convenit ad enmmerare, i. e. recitat Antoniu nomina gentilia, praenomina, cognomina, ne quis dubitare possit utrum patrem an filium, matro an filiam nominare voluerit. Tunc denique e robrare potest Antonius, cum accuratissime OVBrit et enumero omnium in caena nefaria convivarum nomina. Quod ad
rem palaeographicam attinet, non multum inter se dissorunt amarissime et ccuratissime, quo fieri potest, ut scriba aliquis, ante oculos iam habens Verbum e robrare potius scripssrit id adverbium, quod apte cum eo verbo coniungi potest. Attamen non est dubitandum, quin murissime prave sit traditum. Cap. 72. Ac per annos a lius quadra ni eodem rubicula hieme et aestate mansit, quamvis parum salubrem salitudini suae urbem hieme eaeperiretur, assidueque in urbe hiemaret.
Lopidissimo atque acutissime hoc de loco disseruit ola-hius, in cliboli, iam supra citato. Mendose locum traditum
77쪽
esse, nemo est, qui non sentiat et variis modis tentaverunt interpretes explicare sententiam insanam. Sed, ut recte monuit Pol ius: Quas votores critici ad locum sanandum attulerunt, fere ἄρρητα αρω,οὐ.' Nec tamen tanta doctrina ad explicandum, nec gravi mutatione ad locum emendandum opus osse lucido demonstravit vir clarissimus. Haec enim scribit: ,Duo proponuntur continentiae Augusti exempla, quod nec cubiculum pro anni tempore mutaVerit, nec urbem, quamvis hiems sibi molestam, hieme offugerit. Sic ergo legendum sat Ac per annos amplius q-draginta eodem bieia hieme et aestate mansi e quamvis parum salui emuia diri stirie urbem hieme apperiretur, assidue in urbe hiemavit Corruptolarum ratio in promptu es Excidorat copula post maxint ut asyndeton evitaretur, male adiectum φυε post assidue, et loci sententia sic somel perverso intollecta, ultima syllaba verbi hiemavit simul corrupta est.' Sin dubio moliorem sic praebet sensum locus noster, attamen suam nunc aliquid restat, quod me offendat. Quae statim sequuntur aeger autem in domo Maecenatis Galal coniungi non possunt cum eo, quod modo narravit Suetonius. Quid N aego quidem urbem relinquere vult qu-vis partim salubrem talitudini suae hieme eaeperirettir Cur, quaeso, domum, cubiculumque aegrotans mutaret, cum morbi causa esset urbs Romae, ex qua egredi non vult 3 Si vorum est parum salubrem valitudini eius hiems fuisse urbem, nimirum, aeger cum esset, non solum reliquit domum, sed etiam urbem. verbis citatis officere possumus non urbem ei perniciosam esse, sed cubiculum in quo cubabat. Qua de causa adhuc credo textum traditum post olahium in into-
78쪽
grum restituendum esse et alia mutatione locum persanandum.
Νon enim narravit auctor urbem hieme parum salubrem fuisse, sed auram, id est auram cubiculi, ubi hieme et aestate mansiti unc denique sanam habemus sententiam. Nunc unum tantummodo continentiae Augusti exemplum amri auctor, sed gravissimum, quod duobus argumentis demonstrat. Tam continens erat princeps ut semper maneret in eodem cubiculo, cuius auram hieme parum sibi salubrem interdum experiebatur, sed quoties per ipsam illam auram in morbum incidebat, non idcirco ex urbe proficiscebatur, sed tantummodo domum suam relinquebat et in aecenatis domo melius salubriusque cubiculum quaerebat. Quamquam aeger, tamen semper in urbe hiemabat. Igitur hoc modo sententiam nostram legendam censeo: Ac per anno amplius quadraginta eodem tilicia hieme et a tale mansit, quamvis parum saltilibrem valitudini suae auram hieme eaeperiretur, assidueque in urbe hiemare
Cas. 5. Saturnalibus, et si quando alias tabuisse
modo munera dividebat, vestem et aurum et argentum, modo nummos omnis notae, etiam veteres
regios ac peregrinos, inferdum nihil praeter intriae spo si atque alia id gentis, uinis ambiguis e Mscuris. Sic omnes codices, praeter unum, iterbiensem. Codex Vitorb. praebet scripturam vetere ac peregrinos, atque, ut saepius fieri solet, unus tantummode e magno co-
79쪽
dicum numero, Veram servavit lectionem. Reyios emblema olst si in dubio dolendum est. Regios enim appellare solebant Romani omnes remotiorum temporum nummos, sive Servio Tullio Tarquiniove regnantibus signatos, sive sub consulibus factos. Quod non ignotum fuit glossatori cuidam, qui idcirco definitionem supervacuam vocabulo veteres suprascripsit Hoc quoque rogare volim: Indo Augustus, quoties munera dividere volebat, tam multos antiquissimos et procul dubio rarissimos nummos capere poterat Vix credi potos aqtate imperatoria adhuc Oxstitisse tam ingentem Vere regiorum nummorum multitudinem. Quodsi nonnulli conservati essent, tantummodo vetustate ii, non pretio aestimandi erant, atque eiusmodi nummi loco mercis interdum venibant, ut nostra quoque astate numismata vetusta. Qua de re conferatur
Ulpianus, Lib. IX. Ad lego Corneliam de falsis, et titulus
De veteris numismatis potestate Cod. Justin. Lib. H. D vetustissimis nummi rectissimo monet in annotatione sua ad locum nostrum V. s. Shuchburghius: Is an suchoxisto in tho time of Augustus, the would bo rechonodas bolongin to tho roya period'; unde apparet me illum
quoque interpretem in quaestione de vocabuli remus usu quotidiano adsentientem aboro. Ob duas ergo illas causas, verbi dico usum et nummorum raritatem, pro certo habeo vocabulum regios emblema esse. Deleatur ergo. Cap. 76. Secundarium panem et pisciculos minutos et caseum Mulum manu pressum et ficos virides biferas mainime a etebat vescebaturque et ante
80쪽
eaenam qu cumque tempore et Deo, quo stomachus desideramet. Vocabula Mo stomaehus dant omnes libri Hss. omnesque sors editiones, praeter Ald. Stephani et 0raevii primam, quae omiserunt quo, quod etiam eiici voluerunt ipsius et o rentius. Quantum video, recte, nam nec Oudendorpii coniectura quoquo loco, nec alia lectio quod, quae in nonnullis vetustioribus legitur editionibus, meliorem, purioremque reddit sententiam. Recto docet Baumgarten-Crusius Suetonium vocabulo quicumque uti solere etiam non connexo cum Θ-quentibus pro omnis, sed nostro loco idom non valet ac omnis. Hic sequenti relativo non pus est, quia iam ipsum pronomen quicumque relative scriptum est Solum vocabulum quoetimque eandem vim habet ac omni loco et tempore quo. Non ergo significat quoris, sed eodem modo interpretandum est ac pronomen Oraecum isτις, quod etiam absoluto scribi
Nusquam alibi in Suetonii operibus talis apparet locutio, quamquam passim occurrit Vocabulum quicumque De solito vocabuli usu apud Suetonium conferantur nonnulli loci e g. Caesar, cap. 6 Claudius, cap. 2, 34, 36 Augustus, cap. 660 78 Tiberius, cap. 18 et 5 Caligula, cap. 32; Vespasianus, cap. 8 aliique. Eodem modo ac nostro loco etiam Caesars Livius usi sunt vocabulo quicumque e. c. Caesar, Bellum Civ. Lib. II cap. 40:,Quamcumque in partem equites impetum lacerant, hostes loco cedere cogebantur' et apud Livium, Lib. III cap. 11 ,Quemcumque dictor iussu consulis prehendisset, tribunus