장음표시 사용
41쪽
nignitiis mindicta una liberat: nos a verberibus - neque res gestae nequo acta aetας neque mestri honores mindicabunt 2 Sed lameu cum hoc et similibus eoinpares velim, quos certe meministi, celeberrimos locos duos, alterum Calii. I, 1, 3: An ωero mir an sissimus, P. Sciρω, - Tib. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae pri tus interfecit: Catilinam mero orbem Loreas caede atque incendio m stram civiantem nos consules immeremus 2 alterum, qui etiam magis a me est, pro Areli. X, 22: Ego illum, qui haec fecerat, Rudinum hominem maiores nostri in e mittitem nec Perunt: nos hunc Heracliensem - δε nostra clostrata eiiciemus p Nam illud non vereor ne mihi opponas, utrum haec interrogandi an concludendi particula esserantur magnopere interesse. Vides prosecto, ubi duo aut Plura conserantur eoniat rariorum paria, posse in iis comparatorum ordinem inverti nec quidquam reserre,
subieetum an obiectum an aliud quid primo loco ponatur, modo id ipsum, quod ponatur, tale sit, quo tota comparatio tanquam ad caput suum reserenda eoque quasi rundamento quodam nixa sit. Pertinet igitur ad haue quoque sententiarum conso malionem chiasini, qui Vocatur, ratio eaque cum ex ceteris exemplis, quae attulimus, acile intelligitur qualis sit, tum hoc loco, quem tu in maxime tractamus, manifesto apparet. Quaulo enim maior esset res publiea singulis civibus, id luculenter demon
strari graviterque dici nisi hoc pacto non potuit. Qui di quod omnino negaverim ne
fieri quidem posse, ut pronomeu negans in hac sententiarum complexione primo collocetur loco, quoniam quidem non id videtur esse natura sua, unde tanquam a re certa ac pracsenti rationis conclusio recte queat proficisci. Sed de hoc alii viderint me acutiores. - Αd idem erroris genus rettulerim, quod XXVI, 74 de Graevii coniectura, quam confirmatam vidisses a Victorio in margine editionis Itononiensis a.
1499, cui accedunt testimonio orellii ed. Iunt. et unus Oxon., ita edidisti: In Mevios pudore, iudices, et in hiac vita tiarato sceleri locum fuisse creditis p pro eo, quod paene in omnibus libris et scriptis et editis exstat: In hoc mos pudore iudieii eWs. Equidem istius iudicii quae sit ratio non video. An quod paulo ante et post simpliciter dixerit Cicero Pudorem, quem nunc Pudorem iudicii dicit, ieci reo hoc ipsum dici potuisse negasῖ aut quod saepius in hac miseratione iudices compellaret,
id ut quam saepissime laceret, curiosius providendum Potius, quam quomodo semel dicta recte explicarentur, iudicio exquirendum putasti Z Vides me non sine acerbitate verum esse idque iure quodam meo lacere propterea, quod eum Graevii de hoc loeo disputationem ne dignam quidem habuisses, quam totam transscriberes, tantum tamen tribuisti eius ipsius loci, quem exposuisti, levitati, ut ne causam quidem, quare Vitiosa esset librorum scriptura, adiiciendam putaris. Res autem meo iudicio sic se habet. Dieitur P. Sulla iudicio damnatus lege Calpurnia, cum multa haberet invitamenta urbis et sori, pudore quodam magis quam odio aluisse ab oculis civium et, cum lege retineretur, ipsum se exsilio paene multasse. Quid igitur secit ille' nempe non inertia neque ignavia quadam aut uecessitate ulla, sed iudicio patria caruit,
42쪽
quemadmodum Brutus dicitur de orat. II, 3, 10 iudicio a dieendo refugisse itemque
Atii reus a rei publicae procuratione Νep. Αlt. XV, 3. Iam subsequuntur illa controversa: In hoc vos Pudore iudicia - tanto sceleri locum fuisse ereditis p quae qui explicari posse putat - Putat autem Graevius -: cum illum puderet huius iudicii, quo damnatus erat, nae iste tanquam malus medicus, quo artis suae experimentum satiat, sanissima pro eorruptis habet. Deinde, quod proposuimus, dicendum nobis est de aliorum conieeturis immerito a te vel comprobatis vel repudiatis. - I, 1 in verbis his: quanquam ex huius ια- commodis magnam animo molestiam cuis, tamen in ceteris malis Deile Patior oblatum mihi tempus, in quo boni viri lenitatem meam misericordiamque - ωγο-scerent, im nobi ac Perditi essetis, ne miti atque victi, Priaremitanto re Publica vehementem me fiaissct atque fortem, consemata mitem ac misericondem faterentur retinuisii quod et ab omnibus paene MSS. et ab antiquissimis editionibus proditum luit redomiti, pro quo in posterius impressis aut edomiti invenitur aut singulari sive
eonsilio et coniectura ipsius Aldi sive operarum eius errore re domiti. Sed tamen hanc ipsam qualemcunque scripturam, Cum diu neglecta ab omnibus ac spreta iacuisset, denuo animum advertit et mulo quodam patrocinio restituti R. Κloletius, cum quidem, ut ais, lecturiA Permisit, ut ipsi illorum verborum sententiam iudagarent,
quam te quidem lateris frustra quaesivisse. Quid igiturῖ Nempe visa est illi res ipsa loqui, quae inibi quoque ita se dare videtur, nihil ut aut altius indagandum auto tenebris eruendum videam. Nam illud quidem apparet atque exstat, quod et Orellium fugit sic interpret autem verbum redomiti: ita domiti, ut omnes corum conatus repressi sint, nee te satis intellexisse plus una ratione probabile est, verbis redomitiarqua micti non compressae a Cicerone coniurationis Catilinariae memoriam relatearii id quod profecto vanissimae iactationis esset, hoe prae se ferre ac profiteri, quod non modo non necessarium iu tanta perditorum istorum civium celebritate famae, sed etiam alienissimum esset ad animos eorum ab inveterato odio pristitiaeque iniuriae recordatione ad novae clementiae cogitalionem avocandos: imo tota pertinent ad praesentem causam ac defensionem P. Sullae, quam quoniam suseeperit, ita so Cieero domiturum illorum contumaciam sperat, ut quod saepe verbis et iis copiosissimis, qualia sunt Catil. IV, 6, eisq., laustra ante contenderit, id iam re id ostdefensione hominis illius ipsius coniurationis rei impetraturum se considat. Ru Putas quidquam verius aut magis ex ipsa re atque intimis Ciceronis cogitationibus expressum esset Meministi profecto illa de imp. Cn. Pomp. XVIII, 52 Obsolo it iam ista oratio no multo magis quam merbis restiatra; Lael. VII, 24 atque hoc quidem omnes mortales et intelligunt et ne probant; pro Sest. XL, 86 qui mihi videtur re M. cuisso, non merbis, quid OPorteret a Praestantibus miris in re Publica seri, similia sexcenta. Αt, inquis, in hanc ipsam partem aecipi volui redomiti, quod explicavi do mando ad sanitatem reducti, quod quidem tuendum existimo propter summum libro-
43쪽
rum eonsensum, etsi non iam dissileor me intelligere, quid rei sit in illo re domui. At eripis nobis rem pulcherrimam, Pro qua nudum quiddam relinquis ci id insolens ac nescio an portentosum. Quam enim similitudinem assers verbi moincere ex Hor. Cami. IV 4, 24 Liateque mictricos cater, ae Consiliis moenis r setae et ex Tacit. Annal. XV, 73 coeptam adultamque et reMictiam coniurationem, ea et tota poeta iarum propria est neque in eum modum, quem Voluisti, explicanda vincendo reprimemet exstingue V, quod Prosecto non inulto melius est, quam orellianum illud ab omni dieendi ratione et consuetudine abhorrens: Prorsus minccro; imo ne, incere nihil aliud est quam vel rursus vincere, quo rerum vicissitudo declaretur, quod cum in
aliis verbis alii, lum in celeberrimo illo Virgiliano lumina morte resignat Aen. IV. 244 egregie docuit quem nuper matura morte ereptum Iugemus Ialinius, vel, quod mihi etiam magis probatur poetaeque ingenio dignius videtur, ad Graeci verbi ελεγχειν
similitudinem ad eam victoriam, quae contumaciam adversarii non verbis, sed re refellit, translatum existimo. Inuin erat ex omnibus Ciceronis scriptis, quod posses videri in rem tuam rectius contulisse, pro Arcta. V, 1 l. Nunquam enim hic ne uti suo neque amIcorum iudicio nos inretiar, quo uno loco revincendi verbum ea sententia usurpatum videmus, qua Posteriore ae lalo frequentari coeptum est, refutandi et refellendi. Quanquam hoc απαξ facilius serendum puto, Cuius et necessit lem quandam ab ipsius sententiae ratione allatam recte demonstrarat Stuerenburg. d. ait. P. 112, et excusationem videam in eo pugilam, quod communi usu trita sit illa simplicis verbi potestas, ut sit ostendens aliquid ita, ut Probes, ut Obtincias; quod idem in domandi verbum non eadit. Quod cum per se esset modo egregio illo quidem, sed tamen novo quodammodo et ivsolito Positum - etenim quod aptius Oeeurreret ad contumaciam describendam eorum, qui exsultantes ferocia iniquissimis criminationibus vexare Ciceronis consulatum non desisterentῖ - tamen si longius processisset imposuissetque novum novae rci vocabulum, quod praesertim nulla analogiae ratione salis defenderetur, iure prosecto audaciae ac temeritatis crimen subisset integcrrimus ille et omnis insolentiae verborum inimicissimus scriptor Cicero. Nunc non insolentius dictum existimo re domiti addito praesertim, quod translationis audaciam mitigaret, atque micti, quam quod in sit nili causa excusandum putavit Madvis.
do Fin. III, 1, 2 nec qui conti dicunt causam di item noPellunt. Illud vero nouvereor ne mihi obiicias, quod, quantum equidem scio, unus inventus est qui retinere animum induxerit, quod in Mediceo scriptum est ad FaInil. I, 2, 1 Eo die nos quoque multa Verba iecimus maximequc visi sumus Senatum commemoratioris tuae moliantialis erga illam Ondincm remoMere: quanquam quod editiones habent ex an-liqua, ut ait, Orellius correctione commoυere, non salis ex quo sonte manarit error
demonstraro videtur; mihi quidem probabilior videtur illa coniectura, scripsisse Ciceronem renooarU id est senatum longa illa, de qua ante dixerat, consulis et tribuni plebis allerealione fatigatum recreare, de cuius verbi in re oratoria usu cla. de In-
44쪽
vent. II. 15, 49, Quint. I. O. VI, 3, l: simplex verbum no are eadem in re posuit Uieero de In v. I, 17, 25. - Deinde XVIII, 5l imposuit tibi, ut videtur, viri acutissimi
nomen et auctoritas, ut et a librorum scriptura omnium et a consuetudine lua discederes et quod coniectura illo quamvis probabili cxcogitasset, id in ipsa scriptoris
verba recipiendum Pulares. Nam eum vulgo sic edoretur: Autronium tum in campo
Didimus: - et quid dixi midisse nos γ ego midi, salis considenter Madvigius opp. Acad. Pr. p. 187: correctionis, inquit, si gura BPerte postulat: missimus: set quid dixi eiq;. Ut igitur commune illud practeream, quod quidem neminem praeterit veterum liuguarum scientia mediocriter instructum, multis Faepe modis contraria non proindeae debent ut diversa disiungi particulis, sed ut coniuncta copulari solere: ut etiam ho e taceam, in ipsa correctione nihil esse frequentius particulis et potius, ac potius idque ipsum tuin, cum antecesserit negalio, qua de re praeter ceteros dignus cst qui conseratur Heusing. ad ossi c. III, 6, 16; sed ut haec omnia praeteream ne relinquam, quae fortasse nimis quis separati in diela arguat, quid tandem statuendum vivetur doluco, quem unum ita assero, ut plures ab aliis posse non desperem, Verr. IV, 3, 6: Nuper homines nobiles huiusmodi. iudices, et quid dico nuper 2 immo mero modo
ac Plane Paulo ante Midimus etqs.7 Nempe eadein tanqua in machinatione ae solle
tia scribendum censebit Madvigius: iudices, sed quid dico nuper 2 Quid ita ' iam non
agnosco Daniim: Angliam nescio quPm pracferre videtur. Itaque si minus exemplorum vel similitudine vel numero, at rationis armis decertare aequius erat. Contendo igitur ae delando, primum de cursu orationis si quaeratur, moderatiorem ingressionem se eius, striae per et particulam eontinuo et aequabili tractu leniter ac sedate de currat, quam quae distincta intervallis et interrupta - hoc enitia habet disiunctio aspera quodammodo ac concitata seratur; .deinde, quod est consectarium, et particulam una complexione vincire, quae si interrupla essent vocula sed, haec ipsa plirsii a distincla et in luce posita exstaret, ut alia sortasse maiora atque ipsam adeo rem, de qua dieitur. lumine illa ossunderet atque Obscuraret suo; Postremo alteram parti culam et connectere, quRe ad unam eandemque rem pertineant, alteram sed ad alia eaqite maiora transitum Parare. Quae si ad Sullanae locum transferuntur iudieio, apparet hanc suisse Ciceronis mentem ac voluntatem initio Fusceptam, ut diceret Aiatmnium tum in campo vidimus, non missimus Sullam; quorum extrema eum omitteret, impers clam reliquit orationem iccirco, ut adderet aliquid non tam correctionis quam praemunitionis causa, quibus addi iis lum denique ad ipsam rem vehementius augendam adspirasse in forum rediret. Itaque si integra esset illa sententia: Atitro- nitim ttim in eampo midimus, non nego ita recte se habituram sed particulam, ut tamen non esset necessaria v. Harad. Tursei l. T. II, P. 493, 14 : nunc eum totius seu lentiae pars sit atquc ea ne necessaria quidem, non potuit Cicero, si plane dicturus erat . ea partieula uti, qua vel relinquere institutam orationem et ad nova transtro videretur vel ipsius sententiae vim primariae abiicere atque extenuare. - Deniquo
45쪽
XXIX, Si non dubito, quin non recte secuti sitis tu et orollius Lambini sive, ut orellio videtur, ex libris 3ISS. petitam, sive, quod inihi magis probatur, coniectura
inventam scripturam hanc: Accusati sunt omnes urro nomine consulares: libri enim MSS., qui quidem cogniti fiunt, omittunt vocem omnes, ex editionibus autem Bononiensis a. 1499 et Iuntina salis miro complemento: Accusati sunt gratiem nuru hic ille I sed omnes e s. Errorem Deorunt verba uno nomino, quae si ila intelliguntur, ut recie intellexisse censes I. F. Gronovium, ut significent: uno crimine, tum sane vel maxime opus erat addito Omnes. Verum neque necesse est ea sic explicari et in hanc sententiam si dixisset Cicero: accusati sunt omnes uno nomino consulares, vereor ne supra rem serendo, quam ab accusatore sarium erat. causae suae ipse nocuisset: ille enim simpliciter breviterque consulares descripserat, et ita descripserat, ut hoc uno nomine non singulos nolare, sed ordinem complecti videretur: qui si verum diceret ne non invidiam concitaret, debebat hunc et illum nominare, non uno uomitae consulares dicere. Iatu, ut ad tertium locum pergninus, res admodum controversa atque in incerta
plane testimoniorum fide plena dubilationis est de XXI, 62 verbis his: At enim et
gladiatores et omnis ista mis roga linis Caeciliae causa compariabantur. Atque hoc loco in L. Caecilium - vehementer inPectus est. Omissam enim in Plerisque vetustioribus editionibus praepositionem in hoc loco , in paucis alio loco positam primus et addidit lacite et collocavit sie, uti deinceps vulgari coeptum est, Gruterus: in hoc loco: quod cum ab orellio reiectum primo deinde repelitis curis rursus esset revocatum, lulius tibi visum est, quo similis inconstantiae erimen vitares, tuorum librorum quamvis non optimorum testimonium sequi, quam quidquam nulla auctoritate salis stabilitum nequo id ita commendatum ab dicendi usu ei ratione Propagaro.
Quod ego profecto summa laude dignum putarem, nisi mihi difficilius persuaderem, id ipsum, quod a vulgari more Ciceronis paulum recederet, diligentissimum virum Gruterum sibi ipsum suo arbitratu addidisse. Nam illud quidem in dubium vocari non potest, quin il a serat Ciceronis consuetudo, de qua paucis disseruit Madvig. de
Fin. IV, 26, 73, p. 599, quae lacile augeri poterunt his exemplis: de Fin. II, 10, 30.
Luxuriam non m Prehendit, modo sit vacua in ita euPiditate ct timore. Hoc loco
disci 'ulos quaerere iidetur, ut qui uti esse velint Philosophi ante fiant; pro Mur. VII. i5 Conten sisti L. Imronao genus, extulisti tuum. Quo loco si tibi hoe sumis etqs.; pro Planc. XXIX, 70. Quo loco quaero ex te et s.; ibi d. 71 Quo quidem tu loco etiam purgasti inimicos meos; XXXII, 77 Xmas tribunatum Plancia quimquam attulisse adiumenti dignitati meae. Atque hoc loco L. Racilii - disina in
me merita commemorias; pro Sest. XL, 86 Et tu hoc loco nudas Milonem et iure laudas, aliis; eademque vi innumerabilibus locis adverbium hic positum quis nescit' Quodsi nihil aliud quam do exemplis ac numero quaerimus, res acta est: nam quod unum exstare atque a nobis osse videbatur p. Rosc. Amer. XXVII, 73 Ita quaero
46쪽
abs te, C. Eruci, quomodo2 vi sic iocum agam, ut in eo loco et ei respondendi mel inter onendi tibi potestatem faciam, id ipsum pridem nobis eripuit egregia coniectura Madvigii meo loco. Sed tamen vehementer dubito, nulla ita per artis Iogo in liceat, quae mihi quidem sagitare videtur, ut quid quisque locus sui habeat aestimemus atque expendamus. Itaque contempla tali mihi, quid huius loci, quem cum maxilne tractamus, Proprium sit, hoc prii num sponte occurrit, Omnem illum locum accusationis vorsatum ac Paene consumptum esse in ea re, ut in L. Caecilium inveheretur, quam
si leviter perstrinxisset aut per Occasionem ipsi capiti adiunxisset accusator, recte praepositio abesse deberet, ut abest illis exemplis, quae supra a nobis allata sunt. Itaque in hoc loco dictum apparet ad rei perpetuitatem declarandam idemque valere quod: dum in hoc loco id est argumento si s accusationis Parte versatur, de qua vi praepositionis in significandis vel lactis vel temporibus mullos dixisse non est quod te moneam. Atque ut aliquid exempli asseram, quod Pro me sit, adscribo P. Mur. XXVI. 54: A tinc mihi tertius illo locus est oriationis de ambitus criminibus - retractandus: quo in loco Post mio, familitiri meo, ornatissimo miro, de dioisorum indiciis respondebo. Nam aliena esse ab hoc loco, quae de praepositione vel ponenda vel omittenda dixerunt vel Haud. Tvrs. III, p. 247 vel Zumpi. Verri p. 772, nemo est quin intelligat. - Mullo etiam minus quid a Ciceronis manu pro Delum sit lieet definire tu duobus locis, quibus ipsa Gruleri editio nullo melioris libri testimonio allato vel ab antiquioribus editionibus vel a tertio genere librorum MSS. disseu lil. Prior est XV, 44, in quo pro vulgata scriptura: cum tibi prius etiam editiari f-rint indicium acribae mei, si moluisses, quam in codicem retulissent, ex Iunt. et Lambin. eum codd. Graevii et tribus tuis, quibus addendi Oxonia. II. C., qui quidem per se soli numerandi non sunt, mulato paulum ordine verborum recepisti hoc edituri indicium fuerint, quod quamvis non dissilear numerorum suavi late inibi quoque non displicere, tamen verum esse praestaro equidem non audeo. Itemque altero Ioeo XX, S8 plane in librorum positum est auctoritate, utrum id, quod tibi rectius videtur, scribatur: se autem Sitius - is homo ost aut ea familia aut disci lina, ut enodi possit eum bellum rei publicae jaceno voluisso 2 an, quod vulgatum est, ac diuiplina; nam illud quidem salis de sensum est summorum virorum disputationibus,
quos ipse nominasti ad huius orationis XV, 44. p. 104 et p. Sest. X, 24. p. 127, in interrogationibus ad negationem composilis aut improbationem significantibus quae no- his coniungenda videantur, ea a Latinis saepe disiungi, modo distingui notiones recte possint. Sed hoc loco aut particulam ex editionibus ambae Vericiae, ex eodd. tres tui, duo Oxonia. II. ς, ei, cuius non mulio maior auctoritas, fides certe enim infirmior est, Parcensis tuentur, quod ite libi quidem salis videtur testimonii suisse ad recipiendam in Orationis verba particulam aut .
Denique X, Jl in verbis In quo Primum illud erat absurdum , quod ciun ea,
quae te iter dixerat, vobis Probane molebat, cos autem, qui circa iudicium stabant,
47쪽
audire volebat, non intelligobat ea, quae clare diceret, ita illos audituros et qs., quod dicis te sere propensiorem esse ad amplectendam scripturam quiae leniter dixerat eamque in orationem suisso recepturum, nisi altera illa quiae LMiter dixerata libris magis commendaretur, primum non recte mihi videris librorum in hac re auctoritalem lanii sacere, quanti eam laciendam esse statuis v. Iordan. p. Caeci u. III, 8, p. i55 . Quosi verum esset quod ais leniter magis convenire cum eo, quod contrarie positum sit clara, debebas hoc ipsum leniter acerrimo defendore in eo praesertim scriptore, qui nihil soleret levius dicere ac negligentius. Nunc vero profecto eum Loitor dixisse, leniter iac potuisse quidem dicere, videor mihi iis argumentis esse prohaturus, quibus omnis dubitalio tua tollatur atque exstinguatur. Dixerat L. Torqualus de scelere P. Lentuli suppressa voce, magua et queribunda de eiusdem supplici Oet careere, idque absurde fecisse dicitur, quod illa, quae iudicibus tantum proharet, leviter, haec vero, quae illi non probabant, clanu dixerit. Vides igitur in his elaram vocem id est talem, quae ab Omnibus lacile exaudiri possit, ei esse Oppo Silam, qua in vix proximi exaudiant id est stiremessam, quae quidem lenis dici Dullo pacto potest. Quid enim Z Ietillas dicentis, sive ad os et pronuntiationem refertur, quae nihil habeatasPerilatis, quo quidem modo P/cssct et leniter loqui coniungi soleui v. Ern. Lex. Teclino l. p. 302 , sive ad ipsum Oratio uis genus uullo vehementiore nec animi nec vocis motu incitatum spectat, quo iii genero cum alii, lum Colla ille ex colluisse dicuntur idque proprium vindicatur senum Cat. J I ai. IX, 25, nihil prosccto habet in se, quod quominus claro ad aures accidat impedire videatur. Contra qui leviter dicit, cum non ea gravitate vel verborum vel vocis utatur, quae rei magnitudine digna sit, aut minus dicit, quam Par est, remque ipsam extenuat, aut ita pronuntiat quae dicit, quasi levia sint nec satis digna auditu, hoc est abiicit verba negligentius v. Init. de orat. III, 26, 102., orat. LIX, 199 itaque obseurat, ut latius manare non possint. Atque hoc ita esse, uno illo praeclarissimo exemplo Ovid. Heroid. III, 83, in quo Briseis tantum ab Achille sibi veteris amoris imperiiri vult, ut a nova coniuge capillos suos scindi ne patiatur: Aesee meos coriam seindi Patiare capillos Et te iter dicas: Haec quoque nostra fuit, egregie confirmari intellectum iam est a Burmanno ad h. I.; nam illud apparet nihil esse decentius pudentiusque illo ei LMitor dictis ex persona eius,
quae levissima amoris significatione contenta ne maiora Vehementius expetendo novae coniugis iram ct suspicionem moveret sedulo integreque caverit. Neque diversa ratio est versus illius Catulliani, quo usus iam erat Gruterus, LXX Hl, 8 Atidibant eadem haec leniter et LMiter, in quo leniter significat asperitatem loquendi s hinsidias
mitigatam, leDiter autetia, gravitalem alienuatam pronuntiationemque aequabilem sa-
Simile est, quod quidem ad codicum altinet auctoritatem, quod plerosque libros seculus XXIII, 65 edidisti mandiato Sullae. Rem consectam arbitror disputatione eius qui novissime de ea exposuit, Iordani pro Caecin. VII, l9, p. l75.
48쪽
Reliquum est, ut de coniecturis dicamus, quarum nec amplam, ut in salis emendata oratione, Proserendi copiam nactus es, et Prolatas sua quamque ac propria laude modestiae ornasti. Ac primum XVIII, 52, cum vulgo sic scribatur: tunc tutis Pater, Comneli, - iliam sibi inciosam Prox inciam poposcit, ut cum Prima luce consulem salutatum venirret, int omissus meo moro et iure amicitiae mo in meo lectulo trucidaret, tantum tu quidem recte vidisti, utrumque et rem ac veritatem et rationem grammaticam Dbstare, quominus cum particulam coniunctionem Pularemus esse potius quam
praepositionem, sed tamen quod dissolute haec dicta serre non posse libi videris malisque coniuncte scribi: et eniret et intromissus - trucidarct, specie quadam deceptus - dieam aperto quod sentio - tu errorem uoli levem induci le passus es. Tantum enim abest, ut haec dissolutionem non recipiant, ut coniunctionem, etiamsi testalior esset a libris NIM , tamen ego delendam censerem: quam enim tu hoc genere vel optimorum librorum incerta fides sit, uno luculentissimo exemplo Guel sorhylani priOris de Verri I, 36, 9l docet Mad vis. Opp. Acad. Prior. p. 33l. Sed ne temere nos
iudicasse aut Obscurum quendam sensum magis quam rationem certain secuti videamur, antequam de loco, quem proposuimus, explicatius dicatur, universum genus dissolutionis, quod quidem eadit in duo vel verba vel membra orationis, ad quas rationes sit revocandum tuler nos oportet eouveniat. Quod mihi omnino videtur hoc hahere, ut, cum coniunctione res iuxta ponantur, id est, ita ratione discernantur, ut et per se quaeque et propter se esse nec alteram altera vi ac gravitale vehementius superare significetur, illo res aut suapte sponte coniunctae ac tanqua in una notione comprehendendae ae colligandae aut allerius adiunctae tanta vis esse declaretur, quantam quis non verbo aliquo, Sed ipso protiuntiandi sono assequi posse videatur. Ad prius genus reserenda dissolute posita vel consulum et magistratuum nomina, vel contraria, ut docti indocti, vel cum quis duabus rebus universuin quoddam geuus
complectitur sv. Madv. opp. Acad. Pr. p. 490, Stuererab. pro Arch. ed. pr. P. 1l0J, vel
cum res ipsae, quae verbis declarantur, coniunctae affinesque sunt, Ut Pro Quinct.
XXIII, 75 adstini, defendunt: Divin. in Caeci l. IV, is adsunt, queruntur; Catil. II, 6,
12 paruit, isit, vel in narrationis celeritate: quanquam haec ipsa exempla, quae e tremo loco nominavimus, plerumque ita fiunt comparata, ut medium quendam interutrumque genus lucum teneant, quippe in quibus non modo cogitatio unius actionis animo sit informanda, veruin etiam alterum membrum non sine singulari quadam viae contentione additum csse appareat. Quod qualo esset, probe iudicavit I lol E. Tusc. Disp. I, 47, it 3. Cum enim illum Argiam sacerdolem ad solemnes et statum sacrificium curru vehi ius osset moniarunturque iumenta: tunc iurenes illi Cleo his et Bilo Mesto posita cor ora Olco Perunxerunt, ad imum accesserunt: quibus verbis quis negat esse praeclare descriptum non modo quam promptis animis quam celeriter, sed mullo eliam magis quam humile ossicium ac paene inhumanum pro matris caritate filiorum susceperit pietast Nostrales quidem in hac sententiarum ratioue
49쪽
usurpaut und dann, gravissimo sono vocis expressum. Minus Rubliliter, quam solet,
in explicando simillimo loco versatus cst Madvig. de Fin. II, 19, 60. Quid λ fortes τiri
moluptatiam is calculis subductis Proelium iucunt, sanguinem Pro Patria Profuradunt, an quodam animi arilo vi atque in otia concitrati γ in quo celeritalis quid in ratio nulla est: vis Oinuis vertitur in eo, ut ab initio actionis, quod per Se levius est, ad eius summam progrediatur oratio, quam momentum maximum asserro dempla conivu-ctioue ipso sono vocis gravissime demousiret. Licet, opinor, in his ipsis exemplis, quae inodo attulimus, subsistere eorumque rationem accommodare ad illum Ioeum, unde egressi sumus. Vides Ciceronem de una actione loqui eamque acerbo appellare osciosam PnoMinciam. Duodsi ea, quae explicandi causa adiiciuntur, copula, ut vis, disiuncta essent, et rerum ad unam actionem pertinentium, ut ita dicam, necessitudo tolleretur, et vero de acerbitatis vi, cum istud officium circumscriptum videretur esse salutationis terminis, multum imminueretur; nuue vero, omissa copula,
ossicii appellatio ad ipsum quoque trucidandi consilium pertinet, qua dissimulatione in lania praesertim rei atrocitate, haud scio an nihil plus possit habere aculei. Quae
praeterea in promptu sunt citis generis exempla, sunt ea quidem minus illustria nec tantum habent nervorum, quantum illa superiora, sed lamen omnium hoc est commune, ut res pona ut uou modo proxime consequentes et necessario quodam vinculo coniunctas, sed etiam tales, quarum a Ieviore ad graviorem tanquam a priino ad
summum celeris fiat progressio: de Inu. II, 24, 72. Quidam in errator cum tib hostibus obside retur neque os gero ullo modo possci, APactus est cum iis, ut arma et in edimenta melinqueret, milites educeret, quein locum in simili causa allulit Iordan.
pro Caecin. XVI, 45, p. 2I5. - Catil. Il, 6, l2. Hesterno dia - senatum in aedem IOMA Statoris et Ocari, rem omnem ad Pat/es conscriptos detuli; Verr. I. 36, 9l, quem supra commemoravi: reliquia vendidit, Pecunias megit; Tusc. I isp. V, 21, 62.2 ιque ci Dionysio ne integrum quidem erat, ut ad iustitiam remigra/Ut, eisibus libertatem et iura redderet. Gradationem vel potius amplificationem habet progressio in his: de Oral. I, 11, 46. multi errant praeterea clari in philos Phia et nobiles,
a quibus Omnibus una Paeno voce r clii Oratorem a gubornacialis cisitatum, excludi ab omne doctrina rerumque maiorum scientia ac tantum in Dulicia - detrudi et compingi videbam: quo loco non est quod caveam, ne quis tria statuat esse Grationis membra et Ordine et numero paria. Tusc. Disp. III, 15, 33. motui igitur ratio intueri molestias, abstrahit ab acerbis cogitationibus hebetem aciem ad miserius contemPlandas; hanc enim optimorum librorum scripturam restituit Trogilerus, restitutam probavii Κlolet. Additi. p. ldo, cuius de integritate non debebat dubitare ΚΓhner. P. 268 ed. III. - Sed quoniam inchoavimus huius Ioel mentionem, vexatissimi illius, ut scis, hominum doctorum studiis et opinionibus, placet eam non aute dimittere, quam quae a te ipso putem in hoc genere minus recte esse ex Ogitata, ex omnibus orationibus collecta in unius contentionis iudicium vocaverim. Ac primum pro
50쪽
Suli. XXXII. 9l O miserum et infelicem illam diem, quo consul omnibus centuriis
P. Sulla renuntiiatus esti dubitas, an in lemmate scholii Ambrosiam et post miserum recte omittatur. Vereor, ne vel antiquissimae auctoritali vel lestimonio, quod assere, Ziam plii nimium tribueris. Quamvis enim nogari non possit, quod Zumplius Verrin. p. 984 ad omnia eius generis exempla transferre videtur, id facium esse in singulis, ut alterum adiectivum sine coniunctione additum haberet quandam eum gravitato amplifieationem seu mutationem dicis pro Sest. I. 58 p. 182, quod non est LatinumJ: lamen hoc et mullo rarius factum est, quam vulgo pulatur, et in hoc ipso loco quamvis pleno doloris fieri omnino poluisse nego. Causa haec est: O miserum . in t rem diem non magis recte dici existimo quam vel qui tam diligiens, attentus esset pro eo, quod scripsit Cic. Verr. I, 48, l26 qui tam diligens, tam attentus esset. vel O tempora, mores Pro usitato illo O tempora, o monos, vel, ut hoc tingam, quid crudelius, immanius 2 pronomine non duplicato: in quibus omnibus, nisi in ea leni verba impellis sint, vim dicendi non modo obscurari atque infringi, sed paene nullam esse intelligo. Atque hunc qualemcunque sensum postquam ad exemplorum V rilalem exigere coepissem, egregie confirmatum vidi: nihil inveni, quod cum illius dissoluti similitudine eomparari posset. CD. pro Milon. XXXVII. l02. o me miserum, o me infelicems Verr. lV, 63, 146. O desertiam hominem, o devoratiam ac relictum a magistratu Siculos ibid. V, 38, 100. o spectaculum miserum atque acerbum; pro Rab. Post h. XVII, 46. o mcum miserum acerbumque Praeconium, alia, quae asserre nihil attinet. Nam coacervationis σ/αθροισμαἐ quidem, qualein babemus Philipp. II, 6, 15. O in tidentiam, nequitiam, libidincm non funendam', diversam esse rationem, non est quod moneam, quanquam in hac quoque, cum substantiva ipsa cumulantur, interiectio solet iterari, ut in Pison. XXIV, 56. O scelus, o Postis, o tabest et ibid. XXVI, 62. Ο tenebrae, o latum, o sordes, quo loco in palimpsesto Taurinensi idem videmus accidisse, quod in Sullana scholiastae Ambrosiano: neutri, quod sciam, quisquam editorum obsecutus est. - Αlter locus est pro Sest. XXVII, 58. Hunc Ti- grauem Cn. Po eius cum in suis castris su relicem abiectum vidisset, erexit atque insignes regium - restituit el ig., eui loco relicta orellii interpretatione lumen nimirum sicumulationis' allulisse vel potius ut suum reddidisse tibi videris iniuria altende quaeso ad lene et aequabile flumen narrationis: senties pro serio alienam esse eam, quae Propria Sit huius generis, vim et concitationem dicendi. Quam lolii in dissimilo illud orationis pro Cael. XXXII, 79, quem mos sumticem mestriae miserim
diae, servum Potestatis, cibicratim non tam ad Pedes quam ad mores sensusque vestros - sustentiate. Ac ne dubites de grammatica verborum ratione, en simillimus
locus Corn. Nep. V. Paus. IV, 5. quem cum simplicem dei mideret in ara sedentem, quaerit eiqs, et ipsius Ciceronis pro Caecin. XXXII, 93. hunc - ntidum in causa δε- stitutum videtis, quorum hunc quidem etiam impeditiora non reformidasse, cognoscas ex iis, quae scripsimus ad Lael. p. 334, quibus adde de Divin. III, 41, 85.