장음표시 사용
21쪽
genteam illam aquilam, ut paene in secunda oratione VI, 13 secures et fasces de sua vel suspicione vel sama addidisse videatur, etsi consentiunt cum Cicerone in hae memoria Appian. Beli. Civ. II, 3 et Pluti V. Cicer. c. HI. - Iam ut omittam illo ipso Palatino nono quantum lucis allatum sit perturbatissimis verbis XII, 34 atque etiam in Praeturia fuisset Particeps exstitit), eundemque a vero unum omnium proximo abesse X, 3l in v v. nemini mirum est atque soli in his cedere Ambrosiano, ad duos locos sestinat oratio, quorum alter cum iustam aliis attulisset dubitalionem idquo quale esset explicatum iam esset a gravissimo viro, Garatonio, haud scio an levius tractatus ab te ac paene abiectus videatur. Etenim XIV, 40 cum se deorum opera fecisse, quidquid fecisset in consulatu Cicero professus esset, rem amplificando sic
est perseculus: vos Profecto animum meum tum consem diae Patrias cupiditate incendistis, mos me ab Omnibus coteris cogitationibus ad unam salutem rei publicas contulistis, vos denique in tantis tenebris emoris et inscientiae clarissimum lumen praetulistis menti meae. In his igitur Palatin. nonus evin Parcensi nonnullisque, ut videtur, Ox Onn. loco contulistis exhibent eonMertistis, quod ita amplecteris, ut vulgatum contulistis is certo Originem traxisse' dicas e seq. Praetulistis. Milii non modo certo, sed ne certe quidem ortum alterum ex altero persuadebitur, qui quomodo praeeipi mente et animo ex posteriore sententia verbum transferrique in priο- rem possit non inlcIligam, intelligam profecto repetitionem eiusdem vel similis verbi corrigendi ausam dedisse. Atque ut multis saepe locis, sic hoc quoque Ciceronem ut credam annominationis quam vocant ornamentum secutum esse, de quo ipse exposuisti ad IV, 12 p. 65, facit maxime verborum ordo ad hane ipsam rem compositus eamque prae Se seretis, quode vide, quae Supra Iaudavi, mea ad Lael. p. 157. At uero nemo uuquam dixit conferre aliquem ab re ad rom. Quod ita verum est, ut diei tamen omnino non potuisse negaverim. Quid enim' Concedis certo recie dicturum suisse Ciceronem: ego mo ab - cogitationibus vita unam salutem resi publicas contuli: quidni idein, cum id divinitus factuin esse deelaret, mutata inodo persona,
re ipsa verbisque ser alis ita esserat: non ego, sed vos - me contulistis p Nam hane esse illorum verborum sententiam, modo vos illud acutissimo sono Pronuntiatum statuas, sua sponto apparet. Vides igitur singularem esse huius loci condicionem neque Cum iis comparandam. quae Ernest. Clav. Cic. E. V. confer u contulit, sed eam tamen talem, in qua nihil ab ratione abhorrens neque tu ipso acumine sententiae nimium aut insulsum sit. - De altero loco VII, 21 quo in magistratu non institutiam cst a me, iudices, regnum, sed n ressum, cum ii emo inVentus esset, quin hane seri- pluram assensu suo comprobaret, ego ut aliter statuerem noli me obloquendi ulla aut repugnandi libidine impulsum, sed ipsa artis Veritatisque verecundia eommotum putare: quo magis inihi videor ut in re aperta et manifesta Paucis posse defungi. Nam eum in uno Palatino nono rePressum, in celoris omnibus aut Permissum ex-siel. quod eorruptum esse BPPRrei, aut nou Permissum, quod correctorem videlieel
22쪽
felicissimum arguit, facilius ego celerorum sententiae et quam vulcain laudani auctoritati concederetia, nisi id ipsum myrressum tale esset, quod cum non facili errore eum vulgato illo Permissum eousundi Posse videatur, interpolationis suspicionem movere deberet. Quare antiquitus id scriptum suisse arbitror, quod et unde Permissum ortum sit planius multo certiusque iaciat et rei ipsi non minus conveniat quam n Pressum: est autem hoc: Non institutum est a me, iudices, regnum, sed Praecisum. Nam Ciceroni quoque non inusitatam esse huius verbi translationem ipsumque dixisse praecidere libertatem Misendi, roditum, alia, non est quod multis edisseram. Nunc, antequam hanc concludam dispulationem, video mihi paulisper etiam esse eommorandum in eo loco, qui quoniam satis gravi auctoritate id videtur confirmare, quod multi non modo veteres sed etiam recentiores grammatici si hi persuaserunt, particulas non modo sed vel sed iserum etiam ita diei quasi alterum non Omissum sit, aut, qui rectius intelligere sibi videtitur, propriam quandam earum vim esse, quae laciat, ut in una eademque re utrovis modo vel omissa negatione vel posita loqui liceat, digna sane mihi res visa est, quam quoniam tu non attigisses, ego, ne error longius serperet, paulo dispularem diligentius. Etenim X, 2l unus, quod constet, Palatinus nonus omissa negatione sic habet: Minuerant tantum esse illud maleficium, quod non modo occultrari per se, sed etiam veniri illustriarique debeset; quod cum noumodo a R. Κloletio, qui de ea re pluribus exposuisset ad Tuscul. Disp. II, 5, 4. p. l92 verum etiam ab Haudio, gravissimo huius generis auctore, Turseil. IV. p. 293 prohatum esset, a te tanquam res aperte salsa tacite est repudiata. Et quid ein salsissimam esse non modo contortis istis ne nescio quam obscuris dispulationibus vel eorum,
quos dixi, vel ceterorum, qui illos secuti sunt, ut Kulineri Tusc. Disp. II, 5, 14. p. 186, efficitur, sed, quod mullo maius est, re ipsa demonstratur. Ut enim largiar, quod illi voluerunt, non modo idem sere esse quod non dicam ich wili niche sagen, nicheetwa, modo ne, nicht ybon , hoc quidem apparet, removeri his particulis id, quod quis dicere vel dici exspectare possit eiusque loco aliud sive maius sive minus poni. Itaque hoc loco, de quo dicimus, si recte se haberet quod non modo occultari deberet, id ipsum occultari negaretur qui dein, sed ita negaretur, ut non ipsa res, sed vorbum id est modus rei tollore lur. Quodcum maleficium tale sit, quod debeat
non occultari, id autem Non occultari eiusmodi, in quo per gravitatem rei acquiescere non liceat, dicendum erat necessario: quod non modo non Occialiari, sed stiam
veriri - deberet. Idque cadit in omnia exempla, quae vel dissentientibus sero libris MSS. defendit Handius l. l. p. 293, quibus addi possunt quae vel a Garatonio ad Or. p. Flace. XLI. p. 252 ed. Neap. vel a Mich. Heusing ro de ossi c. I, 21, 4, vel ab
Ernest. Clav. Cic. s. v. modo dispulala sunt. Addo etiam hoc, in Accusat. I. i5, 39 cum olim nulla sententia scriberetur sic: hoc mero occultum intestinum malum non modo non exsistit, verum etiam OPPrimit, antequiam ProsPiceno atque e laniare possis, deletam esse egregia Lumplii coniectura alteram negationem idque confirma-
23쪽
tum auel oritate Asconii et Augustini v. Madv. opp. Acad. I. p. 326 . Iam si utrumque liceret non ita magno seu lentiae diserimine et non modo non exsistit et non modo exsistit diesre, quo tandem iudicio ad id duei posse videmur, quod hoe loeo res ipsa ac veritas sagitat, ut malum intelligamus exsistere, non latere id est non exsistere' Verum ab his exemplis longe diversum est illud genus, quod versatur in sententiis negantibus, quo q iidem plerique in errorem inducti videntur - et inducti certe sunt filolχ. et Κliliner. l. l. - , ut rem certis finibus circumscriptam talius patere ipsaque vi particularum non modo enici putarent, quod inest in vi sententiae
negantis. Ad hoc autem genus non modo eae sententiae reserendae sunt, quae recto genere negandi esseruntur, sed omnino omnes, quibus negalio involuta latet, interrogationibus, condicionibus, particula quram post comparativum; in quibus cum res universa negetur, ipsa negandi vis pertinet etiam ad partem, quae inest in particulis non modo: id modo discriminis interest, ut in sententiis Oblique negantibus semper non modo - scd verum dicendum sit, in recte negantibus, si praee dat negatio, non modo sed ne - quidem vel sed ullus, unquam, similia, sin Aequatur, liceat etiam
simpliciter non modo - scd Non, nemo, ncque - neque. Recte negantium exempla
haee habeto: Acad. II, 19, 62 quod non modo recte fieri, sed omnino fieri non potest : ad Famil. XII. 29, 1. Non modo libi, cui nostra Omnia notissima sunt, sed neminem in Populo Romano arbitnor esse, cui sit ignota ea familiaritas et α; p. Sull. IX, 26 quid 2 si me non modo rerum gestarum vacatis, scd neque honoris neque aetatis excusatio vindicat a labore 7 Nam ita scribendum esse omissa altera negatione, quam ex antiquioribus libris unus, ut videtur, eod. Pithoeanus tuetur, celeri,
si Grulero fides habenda est, ignorant v. Garat. ad h. l. , libi quoque persuasum fuisse inde coniicio, quod eum ipsis orationis verbis addidisses negationem, post in commentario p. 80 Ea scripsisti, quae non possint nisi ad negationem omissam referri. Adde de Lem. III, 9, 2l non modo ulla in domo, sed nulla in gento. quo loco Ilaxius p. 614 contrarium exemplum assert ex Vatin. 1, 3 cum QFrmanes nultim tibi sermonem non modo de Sestio accusando, sed ulla unquam do ne fuisse, cui adiiciendum de correctione Madvigii Catil. II, 4, 8. Nemo non modo Romae, sed ullo in angulo totius Italiae πρὸ visus aeno alieno fuit etc. Cetera exempla, quae
sunt ex eo genere, quod Primum Posuimus, Cum sint si equentissima numero et satisnb omnibus cognita, nunc consulto praeterimus. Ex altero Butem genere Oblique negaudi haec assero: de iiii p. Cn. Pomp. XXII, 66. Quae cisitas est in Asia, qtinc non modo imperatoris aut legati, sed unius tribuni militum animos - Omnes possit γ Divinat. in Cace. VIII, 27. Qua in re non modo cereris specimen aliquod dedisti, scd
tute tui perietiliam fecistia de Nai. I eor. I, 72, 64. Di rus tuus - quid dicit, quod non modo PhilasOPhia dignum esset, sed mediocri prudontis p Calii. I, 3, T. Num
me fefellit non modo rus tanta - , merum, id quod multo magis est admirandum, dies 2 pro Sest. XX, 45 iecissem *se me potius in Profundi Mn, ut celenos consor in
24쪽
rem, quam illos mei tam cuyidos non modo ad certam mortem, sed in magnum mittio discrimen ad tricerem. Quodsi altera in his sententia non ipsa negat, sed anfirmat, addenda negatio necessario est dicenduinque non modo - sed non, velut pro
Sest. L, 108. Quis non modo πρmbaDit, sed non indignissimum facinus putaνit - pquod idein est, ac si dixeris: nomo non modo πρ obaseis, scd etiam indignissimum facinus putarit. Tusc. Disp. II, 5, 14. Quis est non modo recusandus, sed non ult/υ appetendus - dolor p Haec igitur iis velim adiicias, quae sunt exposita a Madvigio opp. Acad. I. p. 142 sqq. et Graiuinat. Lalin. g. 47 l. ed. pr. Lubrica quodammodo ac subdissicilis quaestio est, ad quam nunc accedimus, de loco et auctoritato librorum, quos in secundam samiliam coniecit orellius p. 285, dieem dieo Henriei Stepliani et Parcensem. Αc Stephani quidem excerpta, quae, antequam de Parcensi quidquam comperium esset, nulla fide digna videbantur: ita omnia alienae marius suspicionem faciebatit; ea igitur quum iu plerisque cum illius scripturis consentiant, pauca sola praebeant et ea valde de interpolatione suspecta, iure meo ab hac dispulatione sevocaro et ad unum Parcensem totum me conferre diligentius examinandum videor. De quo quod orellius secit iudicium is in eo permulta egregia nobis servata esse, sed parem prope inveniri uulnerum interpolationum et eius quidem generis, ut ab grammatico aliquo Gallicano seculi p. Chr. n. quinti vel sexti prosectae viderentur, qui animi causa suas ineptias Tullio obtruderet, salo lamen quodam Coa eius, ut, quia casu nactus esset Praestantissimum exemplum, inulta longe integriora nobis servaret quam non modo vulgares libri, sed etiam Ersuriensis, qualenus hie quidem nobis innotuerit', id ita omnino recte se habere existimaudum est, ut tamen certiorem normam, ad quam singulorum iudicium dirigamus, nullam asserat: ut mirum non videatur, si quis omissa quam accuratissima omnium ae vel minimarum rerum comparatione, ubi ad singula pervenerit, aut nucluet sententia aut consilio labatur: id quod et orellio et tibi saepius accidisse iis, quae iam proferam, planius mesa iurum confido.
Ae primum praestantissimum illud exemplum, quod casu nactus sertur Ithrarius Parcensis, non ita praestans suisse, ut ad Ersuriensis et Palatini noni laudem adspiraret, manifestum est: nam mirum profecto esset, si is omnia, quibus ex illis libris solis Ciceronis orationem suppletam esse supra demonstravimus, en aut negligentia non vidisset aut consilio Omisisset. Duobus dumtaxat locis pleniora habet vulgaribus libris, quae eum Ersuriensi et Palatino Ix. quodammodo conveniant, quorum tamen alterum g. 28 suo more immutatum et in peius dolorium dedit: et qua urbe versor intelligo pro eo, quod illi eum schol infla Ambrosiano exhibent: in qua urbe merser intelligo: libri enim vulgares v. merser omittunt; alterum I. 45 ita cum Ersuri. in supplemento ac perfregerim consentit, ut idem in communi verbo prae- Merrerim discedat: praebet enim id, quod ex suis eodd. satili coniectura emendatum protulerat Rubellius: perculerim ac perfregerim. Sed tamen his ipsis certe emeitur,
25쪽
ut illud exemplum paulo integritate libros, qui vocantur, vulgares superaverit. At idem eos eadem in re plurimis Ioeis superat. Quorum partim ita comparati sunt, ut interpolationem illi ipsi optimi libri certissime coarguant: quo pertinet primum g. 2 sed ut ille, iudices, - deminutiarum veras it pro eo, quod testimonio Wunderi ad Plane. p. 170 in Palat. Ix. exstat: sed ut ille vidit - dominiaturum iudices autem et Didit Deillime eon sundi potuerunt compendio scripturae hoe: MT, quo in hac oratione Ersuriensem saepius usum commemorat Wvnder. Var. Locli. p. 94 ; deinde g. 89 disciplinarum et scholae, quod ei commune est cum cod. H. Stephani, pro seriptura Ersuriensis campi et disc*linarum: in celeris libris una vox disciρlinarum relicta est: tum g. 20, quae ex Ers. et Palat. IX. addita sunt uv. Pro huius Periculis lacrimaritos adspicere, ita interpolator ille Parcensis vel arbitrio suo correxit vel, si sorte non aderant idque punctis suit indicatum, suopte ingenio confinxit, ut scriberet pro
huius saluto Orantes omisso contra legem ac consuetudinem disiunctionis v. ad Ηereia. IV, 27, 37 verbo adspicere vel consimili aliquo. Alii Ioel et ii plurimi numero
ita se ipsi convincunt operae vel dolose vel perverse collocatae, ut in Rumina saepe specie neutri tamen vestrum fraudi essent: quo ex genere haec sunt: g. 26 sibi hiberent alii eod. H. Stepli. sibi alii haberent : eeteris omnibus v. alia abest: f. 32 in uv. clarissimum virum generis vestri ac nominis post nominis addit aticiorem: g. 49 non percepta neque genientiae neque geminationis ratione ante uv. tiam qui contramos pro huius salute pugnabant addit cum ceteri; simile est, quod g. 66 perverso sententiarum, quae quidem uno orbe includi non Posse viderentur, ordine ae eonsecutione post uv. ne quid Per mim venetur infersit egit satis iacetum illud quidem ac concinnum ne quid ageretur egit , sed tamen contra usum sermonis Latini; longius etiam processit eius temeritas g. 79, ubi mulata universa verborum conformatione pro infinitivis non ondonari, sed) esso testem nplis ex verbo interest substituit: neὶ - Ponderetis, se - testem ei esse sinatis; praeclaram si diis placet
operam praestitit g. 93, quod eum in aliis libris misericordiaὶ nostra, in aliis vestra
invenisset, disiunctum utrumque quasi divina quadam virgula in unum coegit scripsitque i et mea et mestria, quod ne maxima quidem acclamatione Torrentii moveri potuit orellius ut suspicione liberaret; g. 78 in uv. Nihil erroris erit in causa nee obscuritatis, iudices, si a vobis vitas PerPeturae vox, ea quas gnaMissima debet esse, audietur unus Parcensis post graνissima addit et verissima. quod si adiecisset Cicero, eodem revolvi eius demonstratio iure argueretur; soloecismus est g. 76 ulla gans, in qua non modo tot, scd nec unus tam crudelis hostis Patriae sit in ritus pro vulgato nou modo tot, sed unus; denique quod g. 7l ille praebet sura natura ac vita, ne aequat quidem vi ac virtute sua aliorum interpolationem sua consuetudo et vita. Restant ex hoc genere quinque loci, quorum tres contra ac debebant a te et orellio pro veris habiti, unus iniuria neglectus, quintus denique eiusmodi est, ut, inde liceat de alius scripturae verilato eonireturam sacere. Ac de hoc quidem, si placet, primum
26쪽
videamus. XIV, 42 vulgo edebatur: At quos minosi non solum summa virtute et Me, cuius generis in senatu facultas maxima, scd etiam quos sciebam memoria, scientia facillime q-e dicerentur . Persequi Posse; orellius spreta Laui bini, quam ante pro- haverat, manu cuius generis est in senatu facultas maxima cum scriptum in Geneven si invenisset cuius generis tu senatu facultas maxima Est, hoc, quia, ut ait, stante set iacillime intercidere poterat, et ipse adsciscere non dubitavit et tibi ut idem saceres auctor exstitii. Nollem laetum: esso hoc alienae manus additamentum cum per se probabile est iu summo ceterorum librorum silentio, lum multo etiam probabilius reddit singularis scriptura Parcensis haec: Iacultas maxima errat: quam quidem quicunque eme ullius est, videlicet plus sapere sibi videbatur, si huius quoquo sententiae rationem ad idem tempus, quo cetera, accoinmodasset. Sed erat id ipsum stultissimum: nam virtutis ac si dei laus illis quidem temporibus communis senatoriam ac vulgaris suisse putanda est, ui non sine magna ossensione animorum id dicturus fuerit Cicero, quod num etiamtum ita esset, posset videri in dubium vocare. Neque vero in hac conlamatione sententiae quidquam ad integritalem requiritur: tanta attributi maxima vis esse tutelligitur, ut copulae, quam dicunt, adminiculo lacile careal. Licet cum hoc Ioco comparare, quae in simili eorruptionis genere commentatus est Wunde rus de Planc. XVIII, 44. p. x III. verbis his: Nequd ego nunc consilium reprehendo tutim, quod eas tribus, quibus hic maxime notus, non edideris:
quae si cui non satisfaciant, certiora in promptu erunt haec orat. XII, 39 quorum satis argutia multa; de Fin. V, 3, 7 quorum princeρs Aristoteles; de orat. I, 51, 222 ut quibusdam visum, quod ita modo recte intellexeris, Si intenta voce extuleris quia busdam; IIriit. LXXXIII, 286 quorum Charisius mustrarum orationum, alia, in quibus omnii vis cum esset aliquid graviter Pronuncialum, quo Per Se ipsum magis emineret, recte verbum omitti potuit, non potuit in illis. a quibus latis causa abhorreret, quo iu'enere erravit, ut uuum ex mullis nomiuem, He ingerus de ossi c. I, 25, 2 procurationei publiciae ad utilitatem eorum, qui commissi sunt, non ad eorum, quibus commissa est, gersnda est; et II, 19, 14 ceterisque operis et osciis erit id, quod mis-liatum cst, m cnsandum. Eandemque rationem ad sententias quoque condicionales perlinere videre licet ex Lael. IV, 14 sin iautem illa mentoria: Phil. VIII, 3, R inqua etiam hominos agrestes, si homines illi ac non recisos Potius, inani Ne - ρνο--huntur, si modo haec recte se habent, quae in optimo Iibro corrupta esse dicuntur. Apparet ergo neque recte negame Madvigium do Fin. I, l3, 43 p. 91, in relativis sententiis illam vocem ullo modo omitti posse, et me ipsum in errore suisse, qui Palaest. Cic. p. 18 ed. all. his eam rem sinibus circumscripserim, ut ad ipsum concisum genus praecipiendi revocarem. Postremo ut id commemorem, quo hominis industria atque iugenium paulo ei iam magis perspiciatur, ut hoc loco addendum censuit verbum sal-auinque addidit, ita rectum delevit g. 60 deinde ita a Patronis res cognita est, quippe quo carere sibi videretur in. ε leulia, quae adiuueta esset alteri huic: Primum Omnis
27쪽
Pon eianorum colonorumque dissensis delata ad Patronos est ele. - Dieendum deinceps est de tribus locis, quos ante significavi a te et ab orellio non recte ex Pa censi esse suppletos, quorum unum tibi profecto miror non filatim recentissimae coniecturae suspicionem movisse, Qui notam suisse doctissimam do hae ro Maduigii
disputationem ex commenlario Sestianae p. 130 intelligam: orellium quidem seiebam in hoc erroris genere paene delectari aut cum Lainbino celerisque illius aetatis editoribus, ut ita dicam, decertare. Itaque primus Lambinus, qui aliis Ciceronis Ioeis idem ipse opis tulisset, in hac oratione g. 75 suppeditatam a cod. H. Stephani scri-Pluram, post a Parcensi confirmatam, non dubitanter recepit hane: Non cadit, non, inquam, cadit in hos mores, non in hunc Pudorem - ista sus icio, cum celeri libri omnes prima vv. non cadit omittant. Profecto si non haec est interpolatio, nulla est. An putas istain duplicationem ad ullum locum minus convenire, quam ad hunc, ubi exposita P. Sulla explicataque omni vita eo consilio, ut ab illa aceusatoris crimen abesse demonstraret, colligil denique quidquid dixit Cicero et ad unam iudieii
summam reserit Certe non putas ct istum Gallicanum eum sua sapientia valere iu-hes. Similia menda post illam Madvigii admonitionem opp. Acad. Pr. pp. 157 et 453
a multis nuper optimorum librorum auctoritate sublata sunt, velut a ΚlOlZio et Treg-dero Tusc. Disp. V, 28, 80. - De altero loco Sullanae g. 79 rem magis in sensu euiusque, quam ita certa ratione post iam tutelligo, ut si libi meam sententiam minus probaverim, id tamen te milii concessurum sperem, coniecturam nos quamvis bonam, sed tamen coniecturam impugnasso illius, qui iterum et saepius nominandus est, hominis Gallicani. Verba haec sunt et, ut mihi videtur, in hune modum interpungenda: Quam vitam uniuscuiusque mos, iudices, Nolites armis Foliatam atque nudatam obiicere inuidiae, dedens suspicini: munite communem ancem bonorum, obstruite Perfugis imρmborum: malecit ad poenam et ad salutem Plurimum, quam solam via
dotis ipsam ex mi sua naturaque facillime pervici, subito fecti singiquo non Posse. Semper mihi dignissimum interpretis ingenio visum est, quod hoc loco post uv. ad
salutem ineui calum in Parcensi est vita: hoc enim cum et in extrema sententia ante- eodenti ita esset collocatum, ut sponte sua auditorum mentibus infixum haereret, et initio insequentis renovatum memoria pronomine relativo, nihil sane erat verendum ne id subito excideret animis, quod ea interposita essent, quae nct um nomen, nounovam rem communem ancom inserrent. Quanquam non insitior, si quidquam addendum sit, esse optime addiluin illud vita, quod et suo loco positum esse et post v. saliato facile potuisse oblitterari appareat. Quo igitur milius in hac re quidquam certi assimare nudeo, eo considentius di eam speroque libi me persuasurum de tertio loco f. 63, quem lotum transcribam, ut a te est ex eod. H. Stephani et Pareensi editus: Atque in ea re Per L. Caecilium Sulla acciuatur, in qua re est uterque laudiandus: Primiun Caecilius, qui id promulgarit, in quo Iratris casum l aru Posset, quem quia res iudieatias videbatur moluisse nescindone, ut desisteret, Sulla meto
28쪽
reprehendit: status enim rei publicae maxime iudicatis rebus continetur. Neque ego tantum fraterno amori diandum arbitnor, ut quisquam de salute suorum cousulat, communem relinqvrat. Nihil de iudicio ferebat, sed poenam ambitus auferebat, quae neniat numn superioribus legibus constituta. Itaque hac νυgatione non iudiciam sententiam, sed legis mitium corrigebat. Ita illi aucta et emendata ded runt, quae in ceteris libris mutila, ut videntur, et nulla sententia habentur sic: Pr mum Caecilius, qui id Promulgarit, in quo res iudicatas videbatur voluisse rescindone, ut statueretur, Sulla recte rvrehendit; Praeterea discrepantiae scripturae ex iisdem hae nolatae: Caecilium Oxou. C. Palat. VII; Pnonni arct Oxou. H. ψ. Salisburg. Elector., Promulgare Oxonn. quinque; ut tueretur in scripto libro se invenisse testatur F. Ursinus, unde Lallem. coniecit ut fratrem tueretur, Garaton. ut re tueretur, Nauger. edidit ut restituerent; denique, ut hanc quoque mentionem statim cum librorum memoria coniungam, ante uv. Nihil de iudicio ferebat, quo sententiae tuler se aplius cohaererent, at addi voluit orellius. Quid igitur 3 plurisne iaciendam existimas istius, quem iam dudum tracto, Gallicani manum, quam scimus etiam maiora molitam tuis amplisi cando, ut g. 20, tum resecando, ut g. 34, ubi cum repetitum non serret auctoris nomen, verba Euo arbitrio transposuit sententiamque eontraxit: hanc, inquam, pluris lacies, quam vel Lambini vel Ferratii vel nescio cuius coni turam' Nam ne
Lambino quidem fidem hoc Ioeo habendam, qui dicat se quod secerit partim cou-iectura ductum, partim ab antiquis libris adiutum secisse, librosque illos, Memmianos
credo, ut saepe, meram coniecturam esse, iam pridem et vidit et rem improbitatis nomine . notavit Grulerus. At, inquis, omibus coniecturis, quotquot propositae sunta veleribus interpretibus, mullo praestat verborum et concinnitate ei elegantia Pareensis. Quid tumi nempe ille Lambino et eius similibus plus vel sapuit vel vidit nec vero tantum, ut plane quid Ciceronis ingenio dignum esset assecutus sit. Mihi eitim scriptura eius duplici maxime vitio laborare videtur: nam nec laudandus est simpliciter Caecilius, quod id promulgarii, in quo fratris casum levare posset, quod
si contra rem publicam et salutem communem secisset, vel maxime esset reprehendendus; omnium vero minime concoquo uv. ut desisteret, quae credo Dee sic nuda posuisse Ciceronem et, si posuisset, fuisse alio loco Posilurum, ne eum media enunciatione: quia res iudicatas videbatur voluisse rescindere vi sua coniuncta esse viderentur. Quod cum ita sit, eum ne recentiores quidem quidquam allulerint quod medioerem laudem probabilitatis haberet, nihil equidem omimum arbitratus duee scripturae, quam supra memoravi, diserepantia eo sententiae perveni, ut Ioeum aut nullo aut hoe modo restitui posse intelligeretn: Primum Oecilium, qui id promulgariat, in quo res iudicatas videbatur voluisse rescindere, ut fratrem tueretur, Sulla rectere rehondit: statias enim nes Publicae maxime itidiciatis rebus continctu . Nequo ego tantum imurno amori dandum arbitrum ut quisquam - relinquat. At nihil de iudieio Ierebat et qs. Iu his igitur, ut singularum emendationum rationes reddam, pri-
29쪽
mum, ne quid vehementius a me novatum existimes, fratrem tueretur hoc compendio apriptum: fratriueretur proeli vi errore in unum stasiaenetur confundi puluisse concedes: delude promulgariat scripsi, quo ducit Iibrorum memoria Promulganet, quod, si a plum esset ex mente r prehendentis Sullae, ut voluit ille, quem merito infelicem dicis p. 47, dehehat sic dictum: qui id pronin asset, in quo virinetur eiqs.: deniqueat adscivi ex coniectura orellii, quod ita necessarium duco, ut id ad intelligendam lolius loci rationem conferre plurimum existimem. Etenim Cicero cum ita laudare Dalres instituisset, ut primum quid in Sulla probandum esset explicaret, non potuit illud silentio praeter iro, quod et ipsum Sullam ab inlegritate et continentia maxime
commendaret et simul ex parte pertineret ad laudem fratris, di eo verbar ut fratrem tueretur: qui eum Sullao consilium Paulo longior approbatione proscecutus esset, qua fratri videretur eo natus sui temeritatem exprobrare, tum vero id opposuit, quod vilium eius, quod videbatur, in virtutem converteret laudemque pietatis per se ambiguam ac nullam vera laude modestiae cumularet atque exornaret. Iacet igitur meo quidem iudicio Ferratius, qui his uv. At nihil ferebat elqs. non laudem, sed excusa tionem Caecilii contineri putat, quae sententia vel eo refutatur, quod tu hac re amplificanda plus etiam temporis et operae consumptum est, quam in laudando Sulla. Denique, ut nihil scrupuli relinquatur, si quis sorte pronomen desideret at nihil fere. bat ille , id, eum Cneeilii cogi inlionem tanquam subiecti, quod dicunt, antino conceptam haberet, qui dixisset antea: neque ego tantum fraterno amori dandum arbitror, nullo sententiae damno omisisse Cicero existimandus erit. - Nune ad ultimi in huius generis locum transeamus, quem dixi a te et orollio iniuria neglectum. Quod enim ab uno Parcensi proditum est g. 71 adiecta praepositione, quam ceteri omit uni, sic: intelligetis unumquemque illorum prius a sua mita quam a reostra sum cione eras diamnatum, id ita mihi a Ciceronis consuetudine postulari videtur, ut hominem illum, sive sua manu correxit, siVc seriplum in cnit, non prorsus contemnen,
dum csse demonstrare possit. Ac primum illud non obscurum est, quomodo tulerire atque dolori puluerit praepositio praegresso quri, praesertim cum veteres editores in hac re vel observanda vel notanda non ita diligentes suisse constet. Quodsi quis defendere velit vulgatam memoriam, non quo se multum tribuere Iipgsti munderi decreto Var. Lecit. p. xvii. - verba sunt Ellendi ii de orat. I. p. 24 -, sed quod ablativi nostra suspicino diversam esse rationem contendat, tanquam suspicio ipsa damnet nulla re interposita, vita nou item: is non intellexerit claudicare misere comparationem, nisi ulminaque nomen et Pita et mFicio ad eandem rationem consor-malion naque sententiae revocetur, ut non recto explicasse censendus sis meo ipsius testimonio adhibitor istae ratione habita; tino et mita et sumicio tanquam damnantium person ne inducuntur, qua una ratione sit, ut sua orationi et eoneinnitatis et acuminis laus constare possit. Qua ui quidem concinnitalem verborum tam studiose conserintum esse Ciceronem, ut saepe recedere a vulgari more loquendi, quam illam
30쪽
relinquero mallet, non est quod tibi dicam, qui ipse do hae re exposueris Sull. V, 14. p. 66. XXXIII, 92. p. 165; adde, si placet, ea, quae εeripsi Pal. Cic. p. 4i ed. ait.:
cum hoc autem loeo, quem nunc iractamus, commodissime contenderis de orat. II, 29, 126 ut ei nihil neque ia nciliaria denegatum neque a doctrina non delatum esse videatur. Itaque, quantum in me est, nou committam posthac, ut ex hoc loco quidquam praesidii petatur ad impugnandum egregium illud praeceptum, cuius tu dies magis elucet veritas optimi cuiusque libri auctori lato confrinata. Nam, ut hoc asseram, in
libris ad Here tum, cum olim quinque loci exstarent hoc modo depravali II, 6, 9. III. 4, 7 his; lo, 25. t V, 13, 19 , nunc plerique emendati leguntur coniunctis orellii et Baiieri operis, duos relictos esse doleo, quorum alter III, 4, 7 iam pridem a
Gronovis erat egregie restitutus, in altero, qui est eadem sectione paulo infra, hoc: Exordiri licebit mel a priseipio mel ab insinuatione iel iisdem rationibus, quibus in iudiciali causa haud scio an tertium .el, quod omnes libri tueantur, ita possit reclo defendi, ut adverbii Ioeo positum esse censeainus ea vi, qua dicitur vel mamme, vel imprimis, Rimilia. Quae nuper ex Cicerone protulit exempla Nippei deius ad Caesar. p. 57 ex orat. pro Flacco VII, 17 non solum in Graecia, sod ρrope cunetis gentibus et pro Sulla XX. 56 non modo ob causam, sed etiam necessariam causam, eorum in priore ad eunetis gentibus illud transferam, quod in tota terra usu venit; in posteriore non dubilo reponere sed etiam Ob nec sariam causam: praepositio enim facili erroro omitti potuit propter ob et et particularuin similitudinem: et addita est in Oxon. H. Sed Nipperdolus, si eodicum in hac re auctoritalem mordicus tenere voluit, poterat etiam alia nominare, ut de Fin. IV, 9, 22 si neque miritus in ullo nisi aviante nec fellastas mere dici μotest; Verr. IV, 27, 60. Venio nuno non iam au furtum, non ad aMaritiam, non ad caviditatem, sed eiusmodi facinus, quorum iu altero quidem asseulientein haberet Lumplium. Denique nou est, quod peritis dieam, in hoe genore non esse reserenda eiusmodi exempla, qualia sunt de Ome. U. 6, 19 ωel secundas ad res mel αὐersas: pro Sest. LX, 128 cuius unquampi Uter aesulem uisi meam gnatias egit 2- Summa disputationis huius, quae iii r censendis aestimandisque versala est libri Parcensis addi lamentis, huc redit, ut ex multis Iocis, quibus eum integriorem cognovimus vulgaribuε codicibus, duo relinquantur, qui non videantur ad tuterpretis vel correetionem vel eoniecturam revocari posse; ex eoniecturis autem item duae sint, altera uon possima, altera bona. Asevero in omittendis vocabulis qualis sit illius praestantia consideremus. Qua in re multum proseelo nos adiuvaret unius boni libri securate uela collatior qua cum destituti siluus, sacere non possumus, quin sere a silentio editorum, quibus eiusmodi libros inspicere licuit, testimonium sumamus. Accedit, quod tu ea parte Orationis, quae ost in eod. Εrsuriensi integra Rervata, Parcensem illum non plane dissimilem sui, quod quidem ad hoc genus attinet omittendorum verborum, deprehendimus. Itaque eum ut paucis describam, qualis sit, in hac re videmus vel cum