Alciphronis rhetoris Epistolae

371쪽

λμης, μεγα πραγμα, 'I οκράτους μαθητής. Sie de μεγα εργον. Homerus Il. XX. v. γου s. δ δε χερμαῖον έβε χειρὶ Λινείας, μέγα εργον, o ου δυο ἄνδρε φέροιεν.

Quod ad rem ipsam attinet, notum, nihil admirabilius olim fuilia Aegypto, cui rei Herodoti totus liber feeundus impenditur. Graecorum curiositas Aegyptiaeis narrationibus semper

inhiabat. Heliodorus Lib. II. P. I 9. Λιγυπτιον γάρ Δουσμα καὶ διεγημα πῶ 'Eλληνικῆς ακοῆς επαγωγότατον. Omnis enim AEgyptiaca narratio Graecorum aures maximi adsitit. Bergier. . ' i6.. περιηχουντων ἀγαλμάτων. Sine dubio Memnonis statuam vocalem intelligit, de qua indicauit auctores Sealiger ad Eusebii Chronicon p. 36. Philostratum, Dionyissu in Perlegetam, Pausaniam in Attieis, strabonem VIs. Pkianium XXXVI. Lucianum, TZeteten, Corn. Tacitum. Sed Noster aliter quam ceteri, quasi de pluribus statuis, et pluti hus cuiusuis vocibus, verbo περιηχεῖν significante unique sonare, cireumjonare. Bergieri cuius alium e Plutarchqritatum locum omisi consulto, quod de statua illa voeat, non agat. . 6 a. του περιβοήτου λαβυρι9Θολ Nemo magis hie audiandus quam Herodotus, curiosissimus artis et naturae speculator praeeoque μεγαλοφωνότατος , qui eundigne pro rei maiestate loeutus de hoc Labyrintho est Lib. II. Segmii 48. ubi de duodecim Regibus: neαν δε σφι εποιῆσαντο λαβύρινθον - τον , εγω sin ἴδον λόγου μέζω. εἰ γάρ τις τά εE 'Eλλήνων τείχεά τε καὶ εργων α πόδεξιν συλλογIσαιτο, ελάσσογος πόνου τε αν καὶ δαπάνης φανευέοντα του λαβυρίνθου τουτου ' καί τοι αξιόλογος γε καὶ ο εν 'EQεσω ἔστὶ νηος, και o ἐν Σάμω. ῆσαν μεν νυν καὶ αἱ πυραμίδες λόγου μή νες, και πολλων ἔκαστη αὐτεων 'Eλληνικων εργων καὶ μεγίστων ἁνταε η' ο δε δη λαβύρινθος καὶ τάς πυραμιδας υπερβαλλνι. Deinde ι euia ex parte descripsisset, sibique inferiora et subterranea peris lustrare non licuisse indieasset, subiungit: τα ἄνω μέζονα ἀνΘρωπηίων εργων αυτοὶ ἰρέομεν. Bergier. i

372쪽

ssa ALCI PHRONIS RHETORI s. 66. τους μεδμους ἀριθμουντες. οος ο βασιλεύσ

αλοῖς πέμψει. Si eut ante Ptolemaeum Psammeuehus Athe niensibus miserat, teste Philochoro, aliquot μυριάδας με - ζμνων tritici. Bergier. 69. Διι συρAu. Memoratur templum Διος οὐρίου in

ostio Ponti ab Arriano in Periplo Ponti Euxini, et Maxeiano Heracleota. De Ioue Urio vide inprimia Graeuium ad Cieer. Verrinam IV, I. et quos laudat Cel. Wolfius ad Demosthe. his Lepti neam p. 239. J Idem autem valet οὐρίου ae εὐ-- νεμου, memoratque Pausanias Διος ἱερον ευανέμου in Laes. nieis e. I 3. Hue etiam pertinet μμενος, quod apud Hom rum est epitheton meis ουρος quae uentu ecundum denota ei ipsius etiam Iouis. Eustathius p. 964. lin. 33x ἴκμενος

συρος, καὶ Ζευς φασιν ἴκμενος. Πομπαῖος Ουρος est apud Pindarum Pyth. l. v. v. ούριον καὶ επὶφορον πνεύμαap. Luesan. Hermol. 6. 29. T. IV. P. 33. οὐριοδραμοῖσαναζe ap. Heliod. V. p. 394. J Ab ones est ούριος πλοοῦς, quando ventis nauigatur, qui et πρώτας πλους, nam in rimorum usu δεύτερος, unde Menander in Thrasyleonte ro δευτερος πλους ἐστι δηπου Mγόμενος Ἀν απον ν τις σύρἰου, κώπαιm πλε .

Altera navigatio est nimirum quae dicitur, I non potiatur

quis nauigatione ventis peragenda, remis nauigare. Ita antem lego nune in posteriore illo versu. sClericus: ιη αποτύχν τις, ἐν κωπαισι πλεῖνJ Bergier, euius tamen emendatio non tam ipsi, quam Eustathio debetur. v. Doluilium

ad Charit. P. 37O. Kριτ ουρον φερεσθαι est apud Phalaridem Ep. IT. p. 86. de fecunda fortuna, cui similem loeum non offendisse ibi dieit Lennepius. 6 οὐ Διόνυσον. Quasi Ariadne Baecho vula in re instar siueis iuerit. Nimirum eonfundit historiam. Mulieri e ignoscitur. Bergier. II. Διονύσου Θεραπαντα καὶ προφλ . Aristo phanea in Aui 3 v. 9I4. παντα ἐσμεν οἱ διδάσκαλοι

373쪽

Mουσαων Θrραποντες, ubi quaedam adnoto. Bergier. . Sed nihil, nisi adseripsit Seholiasten, qui, quum Aristophanes Prouocasset ad Homerum, ex Margite, quod carmen Homeri fuisse dieitur, desumtum esse narrat. Plura vide apud Cel. Beckium ad Aristophanis locum, et quos ibi laudat.J - προφητην. Plato Il. de Rep. ad Musaeum et Orpheum piaecipue respiciens: A Θεων παίδες καὶ ποιηταὶ, καὶ προφη- ται των Θεων . γενόμενοι. Eo sensu Epimenidem ab Θpostolo Tit. I, Ia. prophetam dictum puto. Bergier.

exemplo et apud Aristaenetum Lib. II. Ep. I 3. puella ab ama. tore deserta: προς εμαυτην εβόων τουτο ' ρυκ εροι Φιλωνίδης αλλα Θησεύς. κοιμωμένην καταλιπων ωχου. 'Αριάλτην με πῆσαι καλουσι συ οὐ Oησευς ἐμοὶ καὶ Διόνυσος. Et apud Theoeritum Pharmaceutria Idyll. II. v. - . quae amasio suo obliuionem alterius amoris imprecatur

Τόσσον εχοι λαθας, οσσον πόκα Θασεα φαντι Ἐν Δία λασθημεν εὐπλοκάμου 'Αριαδνας Tanta eam lapiat obliuio, quantum olim ea aiunt in Dia 'oblitum esse putoricomae Arias es. Vbi, si et hoe addendum est, Seholiastes: Θησευς γαρ ἁρπάσας 'Αριάλνην την Mἰνωος, καὶ ἀτταρας εἰς Δίαν, την νυν καλcυμένην Nαζον, κατἁ Διονύσου βούλησιν, λη'i τινὶ χρησα μενος, απελιπεν αὐτην καθεύδουσαν. Bergier.

epistola facit Ariadne ad Theseum. Heroid. X.

Mitius inueni, quam te, genus omne ferarum: Credita non vlli, quam tibi, peius eram. Quae legis, ex illo, Theseu, tibi littore mitto, Vnde tuam sine me vela tulere ratem.

Bergier.

ται, δυςωπεῖ, παρακαλεῖ Timaeus: Ποτνιώμενος. επι-

374쪽

καλεῖτο συν λύπη, ubi praestantiss. Ruhnkenius p. aar. adlatis exemplis disputat contra Helladium qui Chrestomath. lp. I 8. de mulieribur tantum usurpari existimauerat. cf. etiam Abieseli ad Aristaenet. II, IO. P. 2 s. 8 I. ἀμπλακηματα. Voκ tragici styli, rei eonueniens, quae est tragica. Lucianus in Hermotimo g. 47. T. IV.

, Bip. P. 63. το του Θησεως εκεῖνο μιμησόμεθα, καί τιλῖνον παρῶ της τραγικης Ἀριαδνης 'λαβόντες εἴςιυεν εἰς τον Λαβύρινθον. Berglir. - Plato, qui omnino poeti ea amat, in Phaedro T. X. Bip. p. 3I3.ὶ habet ἀμπλακων. Καἱ πως εδυςωπούμην, κατ' Ευκον, μη τι παρα Θεοῖς αμπλακων, τιμάν πρὸς ἀνθρωπων ἀμρίψω, ad quem locum vide Inti. ad Moerin v. Lςωπεῖσθαι et Ruhnkenium ad Timaeum p. 9 . et ad Xen. Memorab. p. 222. - Ιῆsa Vox αμπλακημα est apud Aesel, Ium Prometh. II 2. 386. Eumen. 937. suppl. 238. Euripidem Phoeni se a 3. 86. το καθαπαξ omnino. Sine gitieulo est infra, Lib. III. D. 34. et apud Aristaenetum Lib. I. Ep. Io. prope finem. v.

88 κατατιθεμενον. Loeus similis Lib. III. Ep. ss. ubi tamen pro κατατιθέμενος est ιριζόμενος. Alias etiam μετρεῖν. v. Leisner ad Herodiani I, 6. p. 18s. ed. Irmisc. W.88. αλλ οἱ συγγενεῖς, αλλ' ἡ πατρὶς ete. Similiter, sed in eontrariam sententiam disserens Epictetus in Manuali e. 26. ubi obieetiunculas format contra se et Sapientem suum: αλλα σοι οι φίλοι αβοήθητοι εσονται. Mox: αλλ' 'η πατρὶς, φησὶν, οσον ἐπ εμοὶ αβοδητος εσται, quas diluere eo natur. Multo sanior Platonis sententia in epistola ad Archytain T. XI. Bip. I 6s. άλλα κἀκεῖνο M σs ενειμεῖσθαι, οτι εκαστος ημων Ουχ αυτω μόνον γέγονεν '

ἀλλα τῆς γενεσεως ημων, τὸ μεν τι η πατρὶς μερίζ ται, τό δέ τι οἱ γεννηταντες, τῖ δε οι λοιποὶ φίλοι. . Breviter Cieero II. de Finibus: Hi ad ehi tam feripsit Plato,

Non Mi se soli natum meminerit, sed Patriae, sed suis.

375쪽

mus: Stoica illa in plerisque ἀφρητωρ, αΘεμιστος, Οἰνεστιος. Bergier. 9a. ομή μικρου ουτε μεγάλου. Hoe quasi proverbiale est, saepissime occurrens. Andocides de Myst. οὐδε .εσπι μοι ἀμάρτημα περὶ τω Θεω, ουτε με ζον ρυτε ελ α τον ούδε εν. Non es vllum meum pectatum circa Deas, Mec minus, nec maius, nec ullum. Basilius Ep. μηδε γάρεστω μηδεὶς, ος μικρον ἡ μεῖζον εις την σην ἀρετην αμαρ

τησας την τιμωρίαν εκφύγοι. Lueianus Dial. Meretr. II.

T. VIII. Bip. p. a S I. τἰ σε η μεγα η μικρον ηδοκησα, ηλελύπηκα εγώ; Herodotus Lib. V. Segm. IO6. βασιλευ, κοῖον εφθέγξαο επος, εμε βουλευσαι πρηγμα, εκ του σοι η ρογα η σθικρον Φελλε λυπηρον ἀνασχησειν, ubi Valla: Quodnam, Rex, protulisi verbum p mene consulererem, quae tibi si quidpiam fue multum sue parum molesiae adlatura γ Demosthenes in Midiam : παρηκολούθησε παρ' ἴλην την λειτουργἰαν επηρεαζων εμοὶ συνεχως καιμικρῶ και μείζω. Secutus est per totam adminifrationem

me adstae vexans omnibus modis. Idem in Apaturium ιεμοὶ μεν ουτε μεῖζον τε ελαττον προς αυτον συμβο-

λαιον γέγονεν negotium cum eo fuit.) Idem alibi. aliquoties, ut et Plato. ει abundanti autem poni adparet: Demosthenes eamdem sententiam enuntians illa omittit contra

Euergum: εμοὶ γαρ προς Θεόφημον συμβολαιον μεν ου δεν πώποτε πρότερον εν τω βίω εγενετο. Isocrates παραγραφικω idem illud sie: προς ιν ρυδεπώποτε συμβο λαιον μοι εγήνετο. Bersiter. Phalaris Ep. I s. p. 8o.άντὶ ποιας αδικίας, μεδονος η ελάττονος ,

IOO. λύσεις δε την γνωμην. conser Reittium ad O. eiani bis secusatum T. VII. Bip. p. 4 II. IO3. τους Ἀττικούς σφηκας. In Aristophanis Vespis Choreutae, sue ii, ex quibus chorus constat, qui plerum que statum publicum repraesentant, sunt efformati in speciem vesparum siue crabronum; euius rei rationem reddit v. Io 66. T. quia nimirum Athenienses irritati sint pugnacissimi: ut in Marathone ostenderint, cum Persae eorum ciuitatem

376쪽

quasi vespatium aliquod turbarent, quos vieerant miranda victoria, ubi epiphonema F. IO84. ε

Γλοῦτε παρα τοῖς βαρβάροισι πανταχοοῦ καὶ νυν εσι Mηδεν 'Aττικου καλεῖσθαι σφηκὸς ανδζικωτερον.

Ita apud barbaros ubique nune etiam nihil Attico erabrona dicatur fortius, deinde inserius v. ao97. ex alio principio: Πολλαχου σκοποῖντες ημας, εις απανθ' ευρη τε Τους τροπους καὶ την διαιταν σφηξὶν εμφερεστάτους.

mcumque nor contemplemini, per omnia inuenietis nos moiaribus et Aletu vespis smillimos. Primo enim nullum animal irritatum nobis es iracundius, neque molestus: deinde

cetera omnia aeque ac Despae machinantur, ubi porro etiam lepidissime olfendit in aequirendi studio et modo conuenientiam. Sed ex versionibus eius illepidis, quales plerarumque sunt comoediarum, hoe neino sentire potest. Bergier.

Io 4. περιβομβῶν. Lucianus in bis aeeusato Ig T. VII. Bip. p. 6 s. in itidem de Atheniensibus: αθρόοι γουνους ὀρας προς ασιν Θορυβοῖντες ωςπερ οι σφηκες π ε- ριβομβουντες την ἄκραν. conferti namque, Ut vides, accedunt tumultuantes, tamquam Despae circumistrepentes arcem. Bergier. cf. etiam Reittium ad Lueiani l. I. p. 4o9. IO4. αυτον αἰφνρημένης. Demosthenes de falsa Legst. υμεῖς ολ ω ανδεες 'Aθηναῖοι, την αυτην εἰρήνην εωρακότες τα μεν των συμμάχων των υμετερον τείχη καθ' ηρηκυῖαν, τας δε των πρέσβεων οικίας οἰκοδομοῖσαν ' καὶ τα μεν της πόλεως κτηματα α φύρημένην, τούτοις δ α μηδε οναρ ηλπισαν πώποτε κτησαμένην Ουκ αυτοὶ τούτους απεκτρωατε, αλλα κατηγόρου πρωδεῖσθε. Sed, vos Athenienset eum videritis eandem pacem, Iociorum qui-

377쪽

dem v frorum moenia diruisse, legatorum vero aedeέ ex

struxisse: et reipublicae quidem possessiones eripuisse, si

autem ea, quae nec per somnum Umquam sperarunt, contulisse: ip et tales non occidisis, sed accusatore adhue indigetis. Bergier. lo 9. Θεοφράστου. Theophrastus suit praeeeptor Menandri. Pamphila apud Diogenem Laertium Lib. V. Segm. 3 6. Bergier. I I 4. πάτριος ημων εστιν ἰ Θεος. Apollo fuit ab

Atheniensibus peeulariter sub hoc nomine cultus, tamquam generis auctor, quatenus Ion, a quo Athenienses Iones olim dieii, Apollinis eκ Creusa filius eredebatur, de qua re exstat Euripidis tragoedia Ion. Hane rationem cognominis reddit

Plato in Euthydeino T. III. Bip. p. 69. et Scholiastes Ari- .stophanis ad Nubes v. I 47 o. quae loca iam adnotauit Meur. sus in Athenis Atticis Lib. II. e. II. Vide et Schol. Aristophanis ad Aues v. I s a 6. Alia etiam ei rei apta epitheta eum illo iunguntur: Diodorus Siculus Lib. XVi. p. 454. Ἀ-αῖοι ευχόμενοι τον 'Aπόλλωνα πατρωον αυτωνῶναι και πρόγονον. Plutarchus V Demetrio p. 9o8. de Apolline Athenis colendo loquens: ος δη πατρωός ἐστι, και λέγεται του γένους αρχηγός. Πατριος autem dicitur apud Platonem IV. de Rep. Bip. T. VI. p. 342.) ubi dicit leges de rebus diuinis et saetis nonnisi ab Apolline Delphieo petendas esse, quia homines talia ignorent: τα γάρ τοιαυταουτ επιστάμεθα ημεῖς, οικ ζοντές τε πολιν οὐσοι ἄλλωπεισόμεθα, εαν νουν ἔχωμεν, ουδὴ χρησόμεθα εξηγητῶ

τοιαυτα πασιν ἀνθρώποις πάτριος ἐξηγητης, εν μέσωτης γης επὶ του ομφαλου καθήμενος εξηγεῖται. Talia enim neque scimus nos: et in tondenda ciuitate nulli alii morem geremus, s sapimus, neque utemur tuterprete nisi Patrio; se enim Deus circa talia omnibus hominibus Patrius interpres in meditullio terraei super umbilico findens responsa dat. Servius ad Aeneidos III. v. 332. ubi de Otesse Pyrrhum in templo Delphieo occidente, patrias ob-

378쪽

truncat ad aras, adnotat: Alii dicunt in templo Apollinia

aram suisse inseriptam Πατρίου Λπόλλωνος. Adparet autem , πάτριον dictum suisse Apollinem etiam sine respeetia ad Athenienses: quemadmodum et πατρωος dicitur apud Plutaretium de Pythiae oraeulis p. 4 Oa. ετι δε μαλλον ἐμαινωὶ Ἐρετριεῖς καὶ Mαγνητας, ανΘρωπων απαe χαῖς δουρησαμένους τον Θεον, ως καρπων δοτῆρα και Γενεσιον, καὶ Πατρωον καὶ ΦιλάνΘρωπον. Bergier. II 3. γαστρομαντεύε rΘαι. Tamquam quae Pyth nem habeat, de qua te vide ad Aristophanis Vespas v. Io Id. ubi de Euryele. de quo uesychius: Eυρυκλης ο γαστρίμυ θος m δε γενος μαντεων, ους ομωνυμως Eυρυκλεις ελεγον. et etiam van Dalen de origine ac progressu idolatriae etc. p. 648 J De diuinationum generibus abunde iam egeiarunt Viri eruditi. Meminit Alcipitronis H. Stephanus in Thesauro ad hoc verbum. Bergier. I 19. τῆ των σπαρτων διατασει.' Videtur ραβδαμαντίαν intelligere, de qua Herodotus Lib. IV. Segm. 67. Bergier. Herodoti locum vide in Adnotatione eritiea. Ia . λιβανωτον αυρενα. Notum illud Virgilii in Pharmaeeutria Ecl. VIIl. v. 6s . . Verbenasque adole pingues et mascula thura. 6. e. optima et praestantissima. vhi vide Interpretes. Bergier. I 24. στυρακα. Strabo Lib. XII. p. 8s6. de styraee

et eius gumini loquens: I πλείστω χρωνται Θυμιαμα οἱ δεισιδαίμονες. Thomas Magister h. v. στύραξ Θηλυ-κωο μεν Θυμίαμα τι. Λιβάνιος εν τω περὶ τῆς εαυτοδτύχης' στύρακος οσμῆ Θεραπεύσας τον Θεόν. Bergis' i

Quod uncinulis inclusi, Θηλυκως, ex melioribus Codieibus nouissimi Thomae editores reposuerunt, semininumque genus comprobat etiam Ammonius; ad quem vide Vallienariam p. .. 333. Rectius igitur apud Nostrum foret μακραν. I 2 s. πέμματα σελήνης. Eustathius ad Iliad. p. Iaa .lin. 2 6. ed. Bas. σελῆναι πέμματα ἔσαν πλατεα κυκλοτερῆ. placentae rotundae et planae. Bergier. - Hesychius: Σελήνας πόπανον, τω αστρω Φοιον πεμμα τι.

379쪽

ται. Alberti qd Hesychium. v. etiam Ruhnkenium ad Timaei uv. Στήλανοι et ποπανα P. 2II, et a 2 Ο. ed. see. ubi lauim . dat inprimis Spanhemium ad Aristophanis Plutum v. 6 9.eui adde Toupiuin ad Suidam p. 36. edit. Lips.137. ἱερομνημονι. Hic tantum etymologia vocis attenis denda. Peculiariter ἱερομνημονας dictos fuisse legatos Amphie tyonicos, vel eorum scribas, notum ex Lexieographis Graecis. Plutarchus in Symposiacis Lib. VIII. quaest. 8: Neptuni saeerdotes ita dictos ait. Bergliri v. inprimis Rulito kenium ad Timaeum h. v. I 3T. πειρω μαλλον - Θασσον - παραγενέσθαι. Ambiguum: vel enim πειρω μαλλον, παραγενεσθαι Θα σον. vel πειρω παραγενέσθαι μαλλον Θασσον , ut μαλ-

λον τάχιον περιπατεῖ, de quo supra ad Ep. 3. l. 43. Bergisr. , 38 εμῆ φιλότης. Adnotauit hune usum huius voeis Henr. Stephanus iii Thes ex He*chio, qui ω φιλόρτης exponit I προςφιλέστατε, et ex Luciano, Synelio

atque Alciphronis isto loco. Oeeurrit autem sie et apud Platonem iii Phaedro non longe a principio, ubi Socrates ad Phaedrum, quem amabat: δείξας γε πρωτον, ω φιλότης, τἰ αρα, ο εν το αριστερα εχεις ὐπὸ τω ιματίω. Hippocrates ad Demagetum epistola priore: επείγει ουν To ἴτρηγ'

μα, φιλοτης, καὶ μάλα εις Ἀβδηρα διαπλευσαι πάνυ ταχέως βούλομαι. Sed est et Eustathii adnotatio de hae voce ad Odyss. v. 3I3. ubi καὶ συ φίλος, scribit: ἰστέον

I O. αφίξεως. Proseetionis signifieatione haud temere apud scriptores prosanos reperietur, si audiamus Flenti Stephanum. Inueni tamen op. Herodotum IX. 17. et. 76. Herodianum Lib. III. init. Heliodor. L. II. P. I Ia. IV. P. I 84.

380쪽

Sie Alb rti ad Hesyehium. - Est etiam apud Zosimum

V, II. et alios. W.. I 43. Θαίδας. Hoe vnteo loco, quod sciam, in plurali numero, ut videatitur duae fuisse Comoediae Menandri sub lioe nomine. Bergier. De hae, et quae sequuntur, Menandri Comoediis v. omnino Fabricii Bibl. Gr. Hartes. T. II. P. 45 S.Iq3. Muτουμενον. Pro diuersis Comoediis habet Cle Heus in Fragmentis Menandri. Mισούμνον et Θρασωνί 1'. Mισρυμενος saepius memoratur; Θρασωνίδου μῖσος tamquam diuersae Comoediae titulum putauit exstare in his Libanii verbis fDeelam. XXXI.J: καὶ γεγονεν αμέλει προ ηγορία τω δραματι του Θρασωνὶδου TO μῖσος. quo nomine repre- Iiensus est a Phileleuthero Lipsiensi l BentleioJ sed exeusatur a Philargyrio Cantabrigiensi fPauinioJ haee scribente: Empendant omnes, qu tquot vere literas humaniores colunt.

an ita in excusabilis si mri CL error, qui ex istis Libani καὶ γέγονεν ἀμέλει προς ορία τω δραματι Θρασωνίδου

Mῖσος hune titulum extulit. Libenter illos exaudiam, ipse Clericus libentissme, eredo. Ita sane, inquam, si sine articulo

legas μῖσος, quem data opera videtur omisisse Philargylius verba repetens. Prorsua puto et Libaniuin non nisi Mnνοωμενον intellexisse. Idem sentit et Cl. la Croete, qui loea sibi obseruata, in quibus Thrasonidis mentio, ad Mισούμενοι refert, ex Diogene Laertio Lib. VII. Segm. I 3o. τον γουν Θρασων δην κ. τ. λ. et Suida in v. 'γρως. p. 86 a. ed. Κuesteri. praeterea ex Disputationibus Epicteti ab Arriano ferimis Lib. III. e. 2 6. ορα αἰ λήγει καὶ ποιεῖ o Θρασωνίδης. ete. ubi ex postremis verbis duos versus Menandri effieit :Παιδισκαριόν με καταδεδούλωκεν Γετα Ἀτελὲς, ον ουδεῖς των πολεμίων πώποτε.in quoruni posteriore paee Viri Cl. ego legerim ευτελὴς potius, ut ex sequentibus patet. Bergier: Hane του ἀτελὸς in ευτελὴς mutationem comprabat ipse Aleiphron Lib. III. FD 2 7. ubi ipsum παιδισκάριον ευτελὸς occurrit. Laudat