장음표시 사용
2쪽
ILLUSTRISSIMO DOCTISSIMO HUMANISSIMO
4쪽
In Graeca Pon minus, quam in plerisque aliis linguis tractandis, quum ad nostr4 usque dies praevaleret ea ratio, ut quae ad intelligendos scriptores nocessaria essent accurate collecta traderentur, factum est, ut ,
quantacu 1que suit in aliis huius disciplinae partibus industria, eae, . quae
illum in usum minus contribuere videbantur, sere intactae iacerent. Quod imprimis valet de nominum et verborum formatione. Nam etsi multa passim viri docti hanc in rem contulerunt, et Lobeckius, v. ili., eruditione stupenda magnoque acumine complures quaestiones, quae huc pertinent, in Parergis et Paralipomenis instituit, tamen librum, in quo tota res subtiliter tractata sit desideramus. Atque etiam ii viri, qui comparatis quae ab eadem stirpe oriundae sunt linguis et Sanscrito maxime sermone advocato, novas Vias cum sere omnium Europaearum, tum Graecae linguae studio muniveriint, declinationem quidem et coniugationem recens constituerunt, eam Vero grammaticae partem, quae in nominum Verborumque formatione versatur, passim tantum, data occasione, tetigerunt. Inter quos Boppio, celeberrimo comparativae grammaticae conditori, et Pollio, V. cl. , plurima debemus. Collegit nuper Papius, v. et . , secundum terminationes vocabula Graeca in lexico, quod etymologicum nominavit. Sed secutus est ordinem alphabeticum et breviter tantum de singulis termina-itionibus praemonuit, ita ut utilissimus quidem hic liber. sit scripturo devocabulorum larmatione, nequaquam tamen accuratius cognituro sufficiat. Mihi vero priusquam talis, qualem nobis informamus liber de hac re aliquatenus perfectus scribatur, necessarium videtur, ut singulae quaestiones, quae illuc faciunt, cognatarum linguarum comparatione ad hanc
5쪽
non minus, quam ad ceteras Graecae grammaticae partes adhibita, accurate tractenti'. Quare quum de nominibus ex radice formatis quaedam collegissem, ea promere haud absonum visum est. Atque praecipue agitavi significationem suffixorum, de qua novam rationem commendandam mihi Munpsi. Eam autem exponere non potui, quin de suffixis, quae inter se cognata sint, quae diversa et de aliis rebus, quae statim in vestibulo huius disciplinae positae sunt, quaestiones moverem potius et adumbrarem, quam ad finem perducerem. Itaque inscripsi libellum maiore nomine, quam quo dignus est, non ut maius promitterem, quam praestarem, sed ne molestus soret longa inscriptione. . Quam parva enim rei ropositae pars et ea quantulis viribus tractata sit, adeo sentio, ut benevolentiae eorum, qui hanc commentatiunetuam legent, plurimum confidam
6쪽
De nominum primitivorem et derivatorum ducrimine pag. 1 De litteris, quae nominum thematis non mutata significatione adduntur 'τ - 5 De eonsonis inter stirpes et suffixa insertis se, M - 16 De voealium in nominibus ex radice formatis mutatione - 20 De sustixorum significatione:
in universum disseritur - 23 De nominibus sine stimxri s ematis - 27 De suffixis o, α, η - 28
8쪽
DE NOMINUM PRPHTIVORUM ET DERIVATORUM DISCRIMINE. te nominum formatione disciplina incipere debet a discrimine, inter nomina primitiva et derivata statuendo. Quod etsi primitin intuenti tam perspicuum esse videtur, de quo vix dubitari possit, tamen a plerisque antiquariim linguarum grammaticis neque accurate definitum est, ne- quo in tractandis variis Dominum terminationibus satis religiose observatum. Distinguunt quidem iam veteres grammatici inter nomina πρωτοτυπα et παράγωγα, et sic utram pae classem discribunt, ut illa τα κατὰ
et Priscianus, qui nomina P cφalia a derivatis secernit, ut in plerisque, ita in hoc magistros Graecos sequitur λὶ; verum ubi de singulis agunt,
quae runque nomina Vel a verbo, vel a nomine ali pio repetunt, derivata dicunt, ita ut primitivorum in ordine ea tantum relinquantur, quorum originem ignorant, velut πατήρ, γῆ. In quo si Veteres sequimur, quum magna nostro tempore opera in eo ponatur, ut vocabula ad radices suas deducamus, Sperandum est, fore, ut postremo omnia ex primitivorum classe inter derivata reserantur. Itarie Κ nerus, qui omnia, quae a radice quadam repeti , possunt, nomina derivata vocat, vel simplicissimum quoniam a radice Sanserita fir ortum est, his adnumerat in . Ex hac igitur ratione discrimen illud vero tollitur. - AliteP docent uv. cli. Boppius et Potitus - , qui Indos grammaticos secuti inter nomina ex radice facta, et ea, quae a nominis themate oriuntur, distinguunt. Ac recte quidem illa primitiva, haec derivata vocant; aquas enim ex fonte in Va-
9쪽
rias regiones decurrentes non dicimus derivari a fonte, sed quum ex naturali alveo aliqua fluminis pars in rivulos quosdam pemiliares deflectitur, hanc derivatam recte appellamus. Eodem nos Graecorum grammaticorum desinitio ducit. Nam quum radices per se non inveniantur, sed ut puncta lineaevo in mathesi, ut cum Aristotele loquar, κατ ἀφαίρεσιν tantum sint, eaedemum πρωται - σεις, Vel πραποτυπα Vocari possunt, quae a radice propagata in certam quandam formam τυ ονὶ redacta sunt. Cuiusmodi sunt et verborum Variae formae et nominum themata. Quamquam enim verba
radici propiora sunt eo, quod in iis personarum signa ipsi radici amsi possunt ; tamen eiusmodi etiam nomina exstant, velut in quo tr nominativi proprium sine ullius suffixi ope radici additur, ita ut in
hoc nomine thema, seu id quod abiecta casus terminatione remanet, a radiee non distinguatur. In aliis autem formis et verbo varia augmenta, temporum, modorum, personarum signa adhaerent, et nomini praeter casuum terminationes sumxa es. αγ-ο- λεν, --ο-ς . Quare quin nomina, quae recta Via a radice repetuntur aeque ac verborum formas primitiva dicamus causa non est. Vocabimus igitur primitiva: φυκ-σι-ς, πλο-
aut simplicis alicuius sussixi ope a radice propagata sunt; derivata contra, quae a nominis themato oria sunt, velut α Θο- 1 6-ς, ἀγαθω - σύνη, ἄρ - κο-ς ἀρχη), Cum primitivis autem ea coniungenda suut, quae a Verborum derivatorum stirpibus originem ceperunt; solet enim vel derivati verbi vοεω α νοο-0 stirps rursus tamquam radix tractari, ita ut ex νοε, νοεω verbi stirpo, νοώλων non aliter profluat,
quam ex φραδ φράζω). Eiusmodi vero nomina quamquam primitiva nominare non possumus, quum a Verbis derivatis repetantur, communi tamen verbalium nomine cum illis proprie primitivis coniungere, ab his autem denominativa distinguere convenit q). Ut nomina verbalia a denominativis, ita sussixa quibus illa utuntur diversa sunt ab iis, quorum ope a nominum thematis nova vocabula pro-
velut- οπ), or ς θεατ , βηκ- Latina rec-s, lec-s. hane inter verbalia et denominativa disserentiam accuratius, quam veterea grammatici observat Vossius, de arte grammattea Lib. IV., eap. 32. sq. Etiam But annus de verbalibus separatim agit; sed distinguit substantiva ab adjectivis, ita ut communem verbalium elas
10쪽
pagantur. Duo igitur suffixorum genera sunt, quae a Sanscritae linguae grammaticis subtiliter distinguuntur: alterum, nominibus verbalibus pxoprium, ea continet, quae AH et Giddi, alterum quae Tadracta vocantur. Quae genera etiam in Graecorum nominum sormatione distinguenda sunt. Quamquam tam accurate Graeci utriusque generis paragogad. non separarunt, quam Indi et sunt quaedam utri die classi eommuues. ος enim neutrale, quod Sanscrito as respondet'), quum hoc tantum in verbalibus usurpetur man-as a man rad. , mens a cogitando , Graeci etiam ad denominativa transtulerunt οξος ab os-ς, ευρο-ς ab εὐρυ-ς). V:-ς, quod ex
φυλότη-ς, πολίτη-ς aliisque denominativis usurpatur. In hoc cum plerisque linguis Graeca congruit, quod το-ς ' cuius proprius usus est in adiectivis verbalibus sλεκ-τως), transfert etiam ad denominativa, velut Θυσα-νω-τως, κε Στό-ς, κοντωτο-ς, quae ex verbalium analogia quasi a verbis Θυσανσω etc. formantur, Sicut Sanseritiun Phalua-s, a fructus fructu praeditus, Latinum nasu-tu-s, nostrum gehorni, quae Verba, trude deriventur non habent. Rarus contra et sere inauditus est suffixi, denominativis proprii, in verbalium classem transitus, cuius exemplum legitur in hymno in Martem )'ὶ v. 10. ἐς βιorητα, in quo D -ς G. τητος, alias in denominativis usurpatum, nomini verbali datum est. In lingua Sanserita in denominativis praecipue invenitur illa vocalis auctio, quae υrddΑi vocatur, velut culei-s purus), scluva-m puritas . Graeci quod cum hac comparetur non habent; sed plerumque in derivatione vocalem non
augent, μυκος et ερευθος autem, quae a γλυκυς et ἐρυ- ο-ς similiter repe tenda sunt, atque ευρος ab αρυς, 1 1νως a μιακρο-ς, nou aliter augent V alem, quam in primitivis ex radice formandis, velat φευγω a φυλa i. e. eo modo, qui in lingua Sans ita guna dicitur. - Discre, pant autem denominativa a verbalibus ratione, qua stims cum suffixo con-
' qui propter bane aliasque causas valde recens esse videtur. Cf. D. Militer GHeeb. Literaturgeschichte Vol. 1., p. 127. sq. es. Latinum j--υ-m, rad. Seti jυσὶ rid. Boppii synopsia radicum in glossario Sanser.