Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

221쪽

opa ιον . Io enum, ut tetra τι si ampliatIo In negationem desinit, pro non solum non accipitur, ut apii Poly

καταγεσθαι, ἶλr Do Θεων τω δυναστευοντι Pari ratione, cum in a mationem desinit ampliatio Pro non solum accipitur. Et sic et oti pronomen, more Poetico, idem modo D νον significare perspicuum fit. οὐχ ως p D tiu etiam pro ora πως idem quod μητι, i. e. orae Uωs nedum, significat Athenaeus IΠαρμενίδ' i ἐν γαρ καὶ

ἐλθειν εἰς λίγγους τον του Πλάτωνος Σωκράτην, ολις κλικία συγχωρεῖ, in cis καὶ τοιουτους εἰπεi h

illis verbis: ιεγα καὶ φανερο συαβολον ἐστι τοι προέχειν τὴν πολιν ευθυς ἐξ πιῆς, D οσον λανθάνειν,

a. e. ut ipse vertit magnum id est indicium huius cis latis praestantiae, inde iam ab initio, nedum eam bacur nomine non fuisse. In liorum verborum interpretatione, meo quidem indicio, iidaetia sallitur circa οὐχ ὁσo vocum significationem. Nam, tametsi οὐχ ogo inte dum Pro tot μονον accipitur, hoe Ioco tamen, si hunc senatu ipsi tribuamus, deesse negativam fateri neeesse erit; quod ipse quoque iidaeus non dissimulat vel certe οἰαυσον Pro υ ιονον υ accipi dicendum erit. Quare οὐχ Oσον, iuxta Partium proprietatem accipientam est. Non enim opponere intendit auctor verbum λανθάνειν verbo προεχειν, ut dicat tantum abesse, ut Roma in avo etiam exordio Obscura fuerit, ut clarissima etiam visse inveniatur, sed gradum praestantiae designare intendit tan tum ipsam praestare asserens, quantum neminem Interemtuerit. Qui sensus Iarivs perspici potest, si praepostero Voces ira ordinentur συι βολόν ἐστι του τοσουτροπροεχειν τὴν πόλιν, oso ob λανθάνειν τινὰ ac si direres: στε υ λανθάνειν.

οὐ v O τοίνυν, quasi sorinalem notam describit nudaeus

222쪽

πάνυ γε, πύγυτοι, ἁλιν. 185s p. 482.J, et pro crλλα φινγ o poni docet quod nec Ipsum formalo imm est, sed negationem addititiam habet. Sio per o τοίνυν negatum assumtum signiscamus, vel trans itionem cum in rasti negativo. Quare negatio non ut pars vocum τοίνυν et αλλὰ ιῆν, sed ut totius propositionis qualitas habenda est.

De particulis πίνυγὰ πάνυ τὰ ι, et Ilia

Πανυτοι etiam hoc eodem sensit dicitur. Nam τοι παν-s particula, aliis artibus opposita, asseverandi vim habet, ut de ipsa dicetur. Quare non recte praedictatu vocem πήνυ- To et cc νυτι, cui τι noliten inest, in nulli redigitu udaeus, cimi hoc Ormationibus subiuinistret, illud nem πανvra. Per negationes subSeqitatur. Deinosili. οὐ πάνυτι ivcs-χλουν τον Z 0, i. e. non magno'ere. Idem ara νεasDaςlq. T. d. eLk. . 347. d. Reisk.J xio ἐν ουσία ουδετριου ταλάντευν πάνυτ ην ἀξία. In quibus, τι non Peno citro ἐστιν, ut deui nudaeus soniit, sed limitat με am retinet significationein, ut in s ἐγα τι i. e. mognumquid, et aliis huiusmodi.

Ubi ἐς πῆς, toc λιν, posita sunt ἐκ παραλλ, λου. Ni in Q οχλῆς, i. e. a principio, idem quod iterum et

denuo significat. Disiligo b Corale

223쪽

παρ oάλιν his Aeeipitur etiam ἀντὶ του, πωω l. e. ὀμων cier, ut apud eundem in eadem sabida sv 69I.Jt 3. 13 r εὐθέως τὸν χενα πειιν ανέσπασεν, tibi non iterum, sed retro significat. Sic apud Homerum in hymno Mereurii tu. 220. I.Irυ- μὲν ταδε, ἐστὶ βοῶν sὀρθοκραιραιυri, muta πάλιν τέτραπται ἐς Γασφοδελὸν λειμωνα, quod εἰς τουπίσω significat. Alibi autem apud eundem luillo CarnainΘrαυεὸς δὲ παλιν τρέπεν οσσε φαεινου, videtur παλιν, an tiam partem ignificare. Sic apud Aristoph. in Avibus v. I. 2.Irυρθην κελευεις, ν τὸ δένδρον φαίνεται; Πεισθ. διαρραγε ς ηδε ε α κρωγι παλεν, s. e. an diversam partem croci at, de cornicula loquens rtibi etiam civ eadem sigili atione, se παλιν, ἐκ a-λ- Diu iungitur Si in luto re. 79-8I.J:αλ αυτ παντα πάλιν ἀναστρορας ἐγώ,

Hi το πάλιν non rerum, sed confra vel vicissim rigui-seat. Significat etiam o reseco, ut eum aliquis recipit id, quod mutilo dedit. No aceipitii apud Aristot. II. oeconom sest lib. I. Tom. V. p. 394.J de utilitate, quam a Ii- heris parentes pere iunt 8 γαρ α δυμ Ἀενοι εἰς adcνα-τους πονήσωσι, πάλιν ηιέκονται παρα δυν ιένωναδυνατουντες ἐν τελγήδεα Si in senario illor

ὰρ . Παρ' , idem quod divisim dictum, non est

formalia nota, nam sic grana τουτο itoque sorinalis esset. I . nota, quod δια τουτο significat. Demosth de Corona

καλεσαμένους, tuta e vel tiscirca et servato esse. In supra dictis itaque vocibus παρα praepositio b θια ση7Digiliae by Cooste

224쪽

s aberi Sed quia an non solum τὸ ἐγγυς, sed et lain τὸ , εο et ἐξω significat, ut, enm dicimus παρα φυσιν, idcirco factum est, ut παρ , contra quam et Praesese quam, sive ut Cicero dixit, extraquam, ignificet uti σπειρε ιιἐν ὁ λαγωὸς κατα φυσιν, ποκυῖσκει ὁ Οαυτι παρ p πέφυκε. In qua significatione arti Inco, Pronomen τουτο, vel ἐκειν refert, παρ ἐκεῖνο, ο πέφυκε.Παρ' σον. Παρ οσον, iuxta παρα praepositionis significata, me οσον. diversa significat. Nam quia ἡ παρα exceptionem significat, ut πλὴν scilicet in dicimus, παντες παρα Σωκρα-τζν παρεγένοντο, i. e. Omnes praeter Socratem accesse runt; idcirco παρ σον, praeterquam quod non raro significat Significat etiam idem, quod καν σον, limi at Dum, . . quatenus et in quantum Lucian. lvit r.

tur Budaeus.

i. e. καὶ ταυτα ποντα λγεα Nam, si adversatis Intelligendo diceremus a me autem, tametsi molestiis animi angor, fieri non potest, ut omnes homines hospiti excipiantur videretur, angi Olenia, Me causam, cur hospites facile excipiuntur; quod tamen contra accidit. Est etiam saepe μειωτιῶν ut γε, ut Iliad. . lv. 508.Jἀλλα- πέ μιν τῖσον Davum πιυ. satiem tu Pleruinque auiei ἐναντιω/ιατικὸν i. e. adversativum, ut Iliad. έ. v. 34.3 δείδη ς αὐτος πιο ἐων προμαχοισιν ἐμίχθyr, i , i. e. καί περ ιονος ι , quamvis ottia Mel. In quo i0iligo by Ooste

225쪽

nens ἐκ παραλληλου apponitur ιδ ειιπλης, quod et ili ηum adversativum est, ut Iliad. h. v. I.J-τοριι ιν οὐκ ἔλαθεν αεξ, πίνονrre περ ἔμπης.Ρo tpositii quo coniunctioni es, fit καί περ, et nute aggregato adversativum sensum tribuit.

iit in ordine των αορίστων respondet τὰ, πη sic in ordine των νατορικευν respondet is v, de liorum utro- quo dictum est. Ut igitur ὁ πη pro πως, et i Pro b iisurpatur interdiim ni τὰ πη, pro πως i. e. v nam modo, et qua ratione accipitur, ut apud Virgiliitinvo qua Aeneid. IV qua facere id possis, nostram nunc accipe mentem, Vel paucis adverte docebo Plato,

κρίνει. Interrogatus enim, qua ratione praedictus .ectus lexans ac lepidus ipsi videatur, respondet, ea να- Iione sibi videri, qua etc. Porro, partitivis coniunctionibus se s ἐν et τοι δε praepositum rexi, Partim, artim significat. heoplir.

Onar. II1 etiam motum per locum si iscat, ut πνὶ EDκui ou ενον uuiem et reri, ἀντὶ του πως accipitur, sicut

πληρο. II λζν, in sensu exceptis , quando Italia universate liquod, per signa vel Ddεὶς prolatum, Iorumque genitivo iungitur, ut in Epigrammate: πιοι κακοὶ παντες πλὴν Φοκλέους. Si ουδεὶς πλλην εὐκρατους. Nonniinquat vero elegantius casum a verbo in ambitu requisitum recipit, ut apud Aristotel. hist anilii lib. IX. I om. III p. 2424 ecti tiοτερα ὁ τα με πάντα τωναρθενευν, πλὴν αρκτος καὶ παρδαλις Ubi, πλxi no-vιinalivo iungitur, propter subintellectum verbum substanti-Disiligo b Corale

226쪽

πλήν. 180

ut in Apud Xenophontem autem ac satiso hi δέ σοι οὐκ γέλησα διδοναι, πλην ιετρίους, propter verbum

διδοναι cum auten absolute, sine easu effertur, pro 33ιως, i. e. verumtamen accipitur, ut in Epigraimnale:

huiusmodi quoque Iocntionibus limittitisti sensum τοπλῆν, ut etiat apud Aristotelem in IV. Eibie. Tom. V.

Qua limitatio interetum ad apertam exceptionem reducitur, ut apud Isocratem in auegur. 6. II4. d. eLk.

εἰπειν πω κατὰ πάντων, ubi, si interrogatio τίς cc δυ- ναιτο διε λέχειν, in nunciationem convertatur hoc modo p. 3Is. φυγὰς ὁ καὶ στασεις υκ αν δυναοιηνυιε λθεῖν a daturque πλχην τοσουτον, ὁ κατὰ πάντων ecor erit τοπλῆν exceptivum, innixum accusativo τοσουτον, et infinisvo διελλθεῖν quibus ex ptivum πλην dignoscitur a simpIicite limitativo, quod nullo casu nititur.

θοιμι, attamen, Vel verumtamen quid facerem. Ubi τδἀλλὰ per se, etiam hune sensitan praestare posset, ut dicim est, ubi de ipso agitur. Ipsum autem πλλῆν, si deest τδ, λλα, exceptivum senηui essiceret puta, si dixisset:

vam vii habet, ut de ipso diculi est. Iungitur item β, εἰοιὴ, et si πλην ε 3 ῆ, nod πλυ-t 3 n. alibi plus quam πλὴν εἰ significat, quod est exceptio uinconditione affirmata. Nam ιν in hoc aggregato suam deponit significationein, ut de ipso dictum est Galenus primo de caus pulsuum: φιαλακα ο εἰπερ ιν ου αν ἐλάττων σαγως οὐ κατα φυσιν ὁ φυγιιὸς πιν, πλὴν εἰ μὴ ιε p. 20. γάλως γλαττωτο τα τῆς χρειας. Ubi το ιν non tribui potest verbo γλώττωτο. Observandumque est, negativam

eonditionem cum exceptione tam non posse. Nam exceptio

alicuius positivi est, quod in singulis exemplis manifestum

227쪽

100 που.erii, si ιν verbo principali adplicare tentabimus ut in pro xime dicto exemplo Galeni, in quo, cum εἰ μν nullo modo

eum exceptionis sensu quadrare possit, sed conditionem aine exceptione prae se ferat, arguitur, conditionem negatruvam eum exceptione stare non posse.

πλὰν ε si Porro πλθ εἰ et πλον ἐαν quoquo dicitur, hoe ab nati tum illo disserens, quod πλον εἰ tam fulicatim, quam Opi rivo iungitur πλγην ἐαν autem Subiunctivo, ut apud Aristot.

πλὴν ἐαν χ/ῆρος η χήρα γένηται. Exempla cum Optativo

aliut innumera tum apud alios auctores, tum etiam apud

εσχάτως εἰ, κε ιοκεια. Cuius constructionis causa eat, quod optandi voces dubitativas sensibus conveniunt, qualem prae se fert εἰ dubitativa conditio. p. 322. Π O . nov. Που, adverbium Iocati, interrogative aeceptum, signuscat tibi, suumque accentum retinet, et praeeedit alias com Prehensionis paries, ut που νυν δευρο κιὼν λίπες Eooρα; et που ὁ ο εντεα κειται 'Aορίστως autem acceptum postponitur, suoque noeentu deposito, proxime praecedentis vocis accentu seu tono regitur, et alicis significat. --stoph. in luto tu. 3 .J:εωῆ καταδαρθor που. Loealibus etiam adverbiis, quae certum ac de Iliun quiadem, sed tamen lato patentem locum significant, adiectum, Praecisam et in lincto consistentem determinationem tollit, ut eum dicimus ἐνταυθά που, ut apud Galenum ἐνταυ- θά που τὀν λόγον καταλιποντες. cum autem στοχαστικως accipitur, pro fortasse dubitandi adverbii vim induit, semperque ἐγκλίνεται, atque adeo semper postponitur, praecedentisque dictionis accentu vel tono regitur. Unde monem ir, τὸ στοχαστικον που, δοριστον itidem esse eontra id, quod Ioeale est, οριστον esse non posse, nisi Iocali adverbio adiiciatur ut supra dictum est. Nam apud Sophoclem in Aiace Iv. 596 97.Ir κλεινα Maerula συ ἔν που

ναίεις;

228쪽

Hi τὸ που non Ioeale, sed στοχαστικὸν duntaxat Puminauiem στοχασμὸν significat τὸ που, in illo carmine Diad. g. sv II 6.J

Pouitur τι ταχα et sco odverbiis, ἐκ παραλ2.1μου, ut ταχα που et σως που. Habet etiam asseverandi vim τὸ που qua ration ΟΡ- ponitur et O δὴ καὶ τψ, γῆ, iidem affirmandi notis, unde sit ζπου et δήπου. Per se autem τὸ που, asser Dam ηπου. ἡ νίm prae se ser apud Platoneni de republ. lib. II. . 82. Juv. ed. eLk. p. 3TI. d. H. Stepti.J καὶ ε καὶ τευ αλλων δεῖ διακονέον ob co τε εἰσα ντεον tu ζαξόντωνεκαστα, i. e. ministris utique opus est. Et rursus ταγα τοιαυτα που δι ιιφοτερα σπαγι ε9α. Nam etsi quis contendat, στοχαστικως accipi in Platonis Ius ocis, Don tamen vim assertivam simul habere ipsum negaverit.

κακιαν Constat ital ν που interrogandi signum, ex που conieeturali. Videtur etiam haec Particula interdum vacare,

ut apud Sopboci in Aiace v. 45. 46.Jr

nisi sorte hoc in Ioeo et που verbo opplicare quis nolit, et viii erit inafrικὴν vel βεβαε υτικὼν tit dicat, οὐ ταρβ σει που, i. e. non utique formidabis.

229쪽

192 προς. ut προτερον, copulaturque cum Indicati ocum de Futuro est aermo, ut Iliad. a. sv. 29.I

κεν γηρος ἔπεισιν.

Ubi suspicari possemus, κεν pro ἄν Iegendum eme Ioeo και Atque ita πεισι pro ἐπέλγο Subiunctis accipiendum esset Nam Subiunctis semper iungitur vox haec, πρὶν με. si a partices ipsi addatur, ut si dieas μὴ recidiς τουτο, πρὶν αν ἐπανέλθω. Tametsi etiam sine αν, eundem senissum habet, modo de suturo si sermo, ut apud Synesium rκαὶ φθανε διαφθαρεντ πριν εις τὴν φυσιν πανΩ. . Cuiusmodi locutiones plenius dicuntur, si προτερον adver-hivm praecesserit, cuiua innumera exempIa occurrunt Plato LPhaedon p. 69. d. eLL. p. 89. d. II. Steph.J ενορκον ci ποιησαίιιην, ωσπερ Ἀργειοι, ιθ προτερον κομήσειν, πριν αν ἐκ ζσω, i. e. antequnm vicerim. Si vero de praeteris sit sermo, Optandi vocibus iungitur, quippe

quae narrationibus obliquis iam rei Praeteritae, ut praeter itae, quam praeteritae, ut futurae conveniant. nusanias:

Iocutionibus deservit, et quandam sermoni asser eleg auliam, in Commentario hoc lacum habet. Nam eum proprie, tum ad locum, vel personam, et simpliciter respectum ad terminum quendam indicet, saepissime tamen a propria significatione deelinans, praedictum ossicivm sermoni praestat. Genilis itaque iuncta, in genealogiis adhibetur, ac generis seu originis conditionem liandat ostendit, veluti

eum dicimus: τὸ προς μητρος, et, προς πατρος Sic τ πρ/ς ανδρῶν, τὸ προς υναικῶν, ut apud Pausaniam r

ἐλείπετο γαρ τῆς Εὐρυσθενον οικίας τι προ ανδρων

σεωνιδας ὁ λεωνυμου. In cuiusmodi locutionibus γενος Vox supplenda est, quae vox interditis exorimitur, ut apud Aeschinem de Demosthene ἐκ των Nos αδων Σκυθουν δεστρος μητρος γένος ἄν, i. e. quod ad atirpem maternam attinet. Ex cuius vocis expressione patet, ita suppressionis etiam Brticutiun ad eam vocem referri, tametsi apud Atlieon Diuilias by Ooste

230쪽

προς. 193

in eius vocis suppressione per Pluralem quoque articulam p. 326. nunt huiusmodi Iomiendi formae. Parisanias Nnλειδα ταπρος μητρος, quod ad matris genus. Ad quam Iocutionum formam alludens Aristophanes Vesp. v. 438. tacit r

ac si dixisset: τα πρυς ανδρων. Hac eadem ratione dicitur a προ ποδων, apud eundem in Λvibus v. 64 66.4: ubi inducitur Epopis servun, dicens

ad quae Euelpis:

atqui ex parte pedum hoc scrutare. Ad hanc significationem accedit sensus huius praepositionis in quibusdam Iocutionibus, qualia est illa apud Synesium et co D, τι αν .rοβῆ καὶ προς θεου, καὶ προς ανγρcόπων ναίειος o, ubi προς θεου et προς ἀνθρω- πων, quantum ad deum et quantum ad homines pertinet, significat, perinde ac cum dicimus: προς πατρος et προς ιητρος. Nam haec etiam quantum ad patrem, et qua tum ad matrem pertinet, significant. Sic O προς ἰατρου ροεῖν ἐπ γδας apud Sophoclem Aiac. v. 58 I. nori peristinet ad medicum. Et apud Aristoph. in Iuto v. 354. 55.J:

Ubi interpres praepositionem προς, ὁ καθῆκον signifieare dicit. Vide Commentaria Budaei p. 523. cum do hac pa ticula agit ubi tum aliorum Latinorum scriptorum adducit exempla, ut Ovid. me quidem per me tutusque sisses tum Ciceronis, ut ad Attic. lib. VII. p. 5.JSed accolenda plaga est, sumus enim faxitiose impa p. 327. rati cum a militibus, tum a pecunia. Qua verba ita graece ipse convertit: ooz μἐν προς του στρατιωτικου, τουτο δὴ προς των Pris ιατων. Genitis etiam iuncta, obtestationsius, quae eum a taratione sum, deservit, ut αντιβολε προ παιδίον μὴ περιιδητε ιε, apud Demosthenem. Si obtestamur ποος Αιος, προς θεων, diversa tamen ratione. Nam ibi per salutem liberorum obtestamur hic vero non per salutem deorum, sed per deorum Uem obsecramus. Dativo iuncta, additionem significat, sient etiam η προς ἐπί ἐπὶ eui nonnunquam praeponitu ἐκ naoαλλήλου, ut apud a

라틴어 텍스트