Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

32쪽

εἰς Φαρνεσιους ἐπιγραμματα ovis Αείφανα σε δε λαθοντα πολυν χρονον' ἀκλεε αυτως Ῥωμη ἐν γαωρ, λιτὸν χροντα τάφον. Γρηγοριος σφε πάπας πριν καὶ δίκαιος, σοφίην σεῖ στριν γαιηιενος θεσπεσίους τε λορους, -τι δἐ καὶ Γραικοὶ θεόθεν δειχθεὶς ἐπίκουρος, Καὶ σφίσιν ευμαθίην πάτριον, κατάγων, ωρω ἐν ζαθέο νυν Idρυσε κοσμησέν τε πινεσιν εσπεριαι πασι σέβας τελέθειν. λαθι δὴ πάτερ αγώ, καὶ εἴχεο θειον ανακτα Γρηγγοριον παρα σοὶ κεἰν ιακαρεσσιν ἐχειν.

- σοφίης συνάγων καλὰ λείψανα οσσα uin Ἐλλας II αλλαδος id πάλας καρποφορησε πέειν.

37쪽

IOSEPHI CASTALIONIS.

Ex Λisseis oris in Urbem Romuli

Secum amoenas qui reduxit Atticas, Apudque magni cardinalem nominis Secum lepores collocavit Atticos, Fames in aedes Devaria revertitur, Beseri lepores atque rursus Atticos.

ramo Castalidum pater ghrorum, Vatum praesidium, decusque sacri Splendor purpurei nitens Senatus; bis gloria, spes et unica Othis Farnesi nitidum tibi Iibetium, Quem iam Devarius disertus ille, Illo Devarius tuus Perennis Servulus pepigit, neposque Petrus Osser ex anim. preeor, benigne Sumas. Id meruit, puto, IibelIns Cultus undique, dulcis, eruditus. Sin minus pietas id in te amorque Auctoris meruit meretque grata

Donantis, dubio procul voluntas. EIUSDΕΜ. Quae docte scripsit, compresserat, aurea Graecae Matthaeus lingvae dogmata Devarius.

Λ quae non scripsit Petrus, prodesse futuras Dum studet aetati, protulit inde nepos. Dehendum utrique est; sed cui mage, non seio;

38쪽

Graecae linguae parsiculis, et tilia quibus unυocibus, Dadem nexu et compendi ae et gantiae deservientibus.

AA ' coniunctio, tam inter copulatisas, quam uia. inter adversalivas uineratur a Grammaticis. Est enim in quidem et potestate, adversativa munem vero et iunetione in structura orationis copulativa quippe quae, si tit comisarea aliae, orationem connectit. Quare aliquando in ea specie, quae Praecipuo nomine copulativa vocatii reponi potest, cum Pro κω vel M accipitur. Habet autem M. R. vim ἐναντι ηιατικον et διαφορικὴν, id est, adversalisam p. a. . et disterentiam signiscativam. Quae quidem saeuitates instruetur ita se habent, ut, quae adversativa est, διαφορικὰ etiam sit non item semper quae διαφορικο etiam adve sativa. Via enim διαφορικλῆ constat ipsa Per se, et prim ceps est iu uilis particulae significatione, quippe quae ab αλλο, nomine, dediicitur. Apud IIoiner 'Oδυω. . sv. 45 - 48. διαφορικὴ vis perspicitur in illi carminibus:

Qitas diceret illum quidem missum faciamus, sed ad U Issem, cuius cura me angit, transeamus. Adoreaativam vero vim prae so fert hae parsimis in aemonibus,

39쪽

in quibus aliquid negantes, aliud ponimus, quam quod prius positum est, ut οὐ πιος, αλλὰ Moς' . Vel totum quidelm concedimus, Verum negatariis qualitatem, ve conditionem aliquam, ut in Epigra nate Λnibol. II. Steph. I 566 p. I 44.3 Dro et βουλευειν ιχες πάλαι, αλλὰ τὸ βῆτα ἀλλὰ pho ου ἐπιγιγνωσκου, δίλM για ἐγρα IMO. In hac eadem signineatione respondet particulae stεν, ei prod accipitur, ut si quis dicat: ιικοὴν ἐν ἀλλα καλον. Quod etiam ιικρὴν ἐν καλὸν δε dici potest. In nosensu disseri u οέ, quod hoc quidem non silico D, λλα

vero plerumque sine eo dicitur, cuius exempla passim o currunt apud auctores. Cum itaque talem senSiu Prae Reserat, ab λλο nomine, ito διο φορικὴν appellatiir, derivari videtur, eiusque significationem retinere. Per ἀλλα namque coniunctionein ἄλλο, id est, aliud ponimiis, tiam p. a. quod supra ositum est. Qua ratione sit, ut distinguendiae desiniendi vim habeat. Varius autem est apud alictore usus hilius particulae; cuilis tamen modi omnes praedictam natiiram et originem aliqua ratione redolent. Praecedit enim os πι ρακελευστικους λύγους, id est horlatomos et suasoris sermones, ut Hom. II ij v I 39.Jαλλ' 1 ε ῶς αν ἐγευν εἴπω, πειθωμεθα πάνrες. pro ἄσεε ubi συμιπερα ιaτικίυς et ἀποστατικους, pro υστε, aecipitur, et quiddam praeter ea, quae posita sunt, videtur in- p. 4. ferre, et tunc Pro quare et quapropter accipitur, ut apud Virgilium s Aeneid. lib. I. v. 63I. quare gi e. Et in hoc significatu accipitur pud Iatonem VII. rostων. p. I. d.

Be . p. 808 ed. . Steph. αλκ στις του cri huων ti του φρονεῖν ιάλιστά ἐστι κη desiti ν etc., quamobremisi vis etc. Et hac ratione in approbationibus et assensibus recipitur, ut ἀλλά io δοκεῖς καλέος λέγειν Sic cum aliquid faciendum proponitiir, ἀλλὰ χρη τουτο πραττειν, adstipum Iamrur, ut saepe apud Platonem ubi etiam συμπεραηιατι- κως et ἐπιλογικως accipitur, ut proxime dictum est. Convenit enim epilogis ὁ ἀλλὰ quemadmodum etiam ὁ καl. Hippocrates, αλλα περ ι ἐν ἀδένων υλοφιελίης ν τερω λογos γεγραφεται. In consequentia etiam sermonis hanc

40쪽

nihil agis eo modo, quo coepisti; quare, ei propte eumfera eius contunde. In qua etiam signification ὁ λαadversativum sensum aliqua e parte sapit cum e noliquid diximus, eo repudiato usu proponiimis. Valet etiam per se tantundem, quod ἀλλα καί, id est . . . sed etiam, ut D εκινδυν υσεν du παθεν. Quod in Mari perinde valet, ac si dixisset: υ ιονον ἐκινδυνευσεν, αλλὰ καί. καὶ παθεν, non tantum periclitatus, erum fiam passus est. Ponitur etiatu Pro Mmo vero et quin etiam, vel sed potius Plutarch. iii Lyeurgo se. 30 p. 58. B. ed. Francosi

βίον χουσα, non civitatis insti utionem , aed potitis virini virtutem se exercentis, e samentis iram ducena. Disseet autem ab eo, quod approbantis et consentientis est, eo quod in illo quidem absolute ponitur, et nullam par eulam praecedentem respicit hic ero ad O negativam, sertur, ut in citato proximo exemplo ob πολεως, ἀλκ&νJooc. Sic apud eundeIn in Romulo se IO. p. 26. c. d.

Francos. εἰ δε τουτο ιν λέγεται κακυοῦς, ἀλλ ἐπευντο

Hostoreo Tor τρο νοιιατι τῆς Taλασέμ. Quorum verborum sensus est quod si res non is os habet, is qui P. dum asserunt, ei utebarem Romani Talasiae nomine. Ubi non recte ἀλλα partieulam pro nam, ausativo, aeripi docet exicographus, veriens verba Ia ἀλλ' ἐχρευντο te. nam viebantur. Differt etiam o ἀλλα a proximo dicta sititificatione in superiori illo exemplo, οὐκ ἐκινδυνευσεν,ἀλ επαθεν. nod illis quidem id, quod priua ponitur, coutinetur in posteriore. Qui enim malum aliqlio passu eat, antequam in illud incideret, non Ionge abfuit ab eo. Hoc autem plane est periclitari. Continetur itaqua prius in P. . steriore. In hoc autem exemplo, D πολεως πολιτελλΔλ ανδρὸς ἀ χητο Mo εχουσα id, quod posteritia est, non refert, quod priua est immo nullum ab illis distat, in quo b ἀλλὰ suam propriam et praecipuam vim, id es τὴν διαφορικὴν obtinet, οὐ πολεως πολιτείαν, λ ἀν-δοος σκητον βίον. Negat enim, urbem Spartam cis

latis institutionem habuisse, sed hominis sapientis, et ad virtutem se exercentis vitam iastituisse contendis. μει itaque eam vim, ut ad ea, qua posita sunt, aliquid addere videatur, ut in exemplo, υκ ἐκινδυν εDσεν, ἀλλ εμα Ret multis aliis in Iocis, in quibus ὁ ἀλλο per e lativ