장음표시 사용
61쪽
Notandum autem, conditionem, sive causam, interdum non expresse, sed implicite poni per Participium, quod tamen in conditionem resolvitur, ut apud Thucvdidem: αλλως τε καὶ προειποντων praesertim Nero cum Pro dixerint. Isocrat. Panegyr. 6. I06. d. ne . p. 62. d.
p. 3. Dissert a voe καὶ ταυτα, quod is non argumentatur, sed solum conditionis intensionem denotat, ut de illa dictum est. Ponitur tamen αλλευς τε, etiam pro καὶ ταῖτα, sine conditionis subsecutione, ut apud Isocratem in Panegyr. q. T. d. eis. p. 52. d. II. Steph. τίνες γὰρ ιν κετευειν τοhι σαιεν του γ ττους αντων, Iτον υτ τεροι ἴντας, παρα1-οντες Ους ιείει di ν ει εχοντας αλλευς τε καὶ πεο πραγ3ιάτων Ουκε dic9ν, αλλα κοινων αντὶ του, καὶ ταυτα περὶ πραγ ιατων. Unde patet, Propter loquendi modum, et annexas particulas magis, quam sensu et significatione, has inter se particulas disserre
CAPUT II. De particula διιέλει.
σΩΩει. σειέλει, iioad verbalem significationem, idem est, quod θαγρει i. e. eon He bono animo esέο, ut apud Aristoph. in Nebulis v. 874. v. 87 .Jr
Ubi eum disseri Somates, num possis adolescentulus quia dum rhetoricae et dialecticae idoneus esse avdisor pater Socratem bono anim e e iubet, ac si diceret, si Diyitia i Corale
62쪽
Glιέλει. 25 modo, nam addiscentem videbis. Et paulo tuli apud
bono animo esto, ne dubita, ne non sim optime percepturus, quidquid docueris. Et rursuvi iv. II 09 sq.l:
Dicitii etiam cum assecfu querimoniae, et comminationis ab eo, qui se iniuria assecium arbitretiir, ut Pude iudem inmanis v. 528-533.J:
ἐμου δεηθείης ν ε θεὸς γέλοι. Quod ita pronuntiandiim est, itemadmoduin hodie videmiis indignabundos homines proserro coimninatio iis verba itincla qnerimoniae, indicem digilum traii versum ori admoventes, vel etiam mordentes. In no et lain sensi verbi Iinperativi significationem prae se seri.
qua significatione non declinat mi adverbialiter pro nempe et nimirum, videlicet, scilicet, et utique accipitur, ut apud Iutarch. Sympos. Lib. VIII quaest. II.
ιουσικωτερον ἐκεένου του θεc0ρ Mago eie muti enim et Helicet elegantis ete. ii ratione inter has particulas in hoc coinmensario describitii vox haec, ut quae non, rit materiale voeabulliin, aliqiii simificet, sed ita aliis ornamentum et efficacitatem uerat. Ad quein scopuin a limitarum tractationem dirigimus, ut in praelatione duci uin est.
Ρonitur et in assumtAne, vel quas assumthne, ut tλλα ιιῆν et καὶ ἡν, pro atqui ut apii Liicinii sese semo . e. s. Ilo γαρ τὸν πλοvros. καταφρονειν διθα- ξαντα, πρωτον εαυτὴν παρέχειν φηλοτερον ληιιιι των ortiέλει καὶ πράττων ταυτα διε ιέλει. Est enimnensiis: Oportere eum, qui ei bis docuisset, contemnendas rare ivitias, re etiam superiorem se omni lucro Osten Dissilia ' Corale
63쪽
dero. At ille talem se ostendebat. Ex citius consequentis positione, videtur poni antecedens aliquod.
i. e. potentialem et indefvisae raIionis effectricem, iam-
p. 45 eis omnes fere graminatici agnoscunt, tamen earum acultatum velut ininemores, articulam hanc in eo, quod ipsi constituunt, expletivarum et supervacanearum articularum genere collocant: sicut et complures alias, quas propter peculiarem quandam significationem, in nullo omin generum, in quae illi conivnctiones distribuunt, collocare possulit. In qua re quid absurdius accidere potest, quam ut, quibus vim aliquam et significationein tribuunt, eas non a potiori sa- cultate, sed a deteriori denominent quamvis interduin praeter sui generis facultatem ut supervacaneae accipiantur. Neque enim tale coniunctionum genus constituendum est, in quo non nisi supervaeaneae particulae collocentur, quae inserciendi tantum orationem, et quasi rimas eius explendi officium praestent. Nam quas illi παραπληρω3ιατικας Vocant, quiun ro diversa artim significatious, alia ad aliud coniunctionum genus pertineat, propriamque significationem sui generis unaquaeque habeat, quod illi etiam impruden- ter fatentur, diu particulam αν eiusque συνωνυμον κε via κέν et alias quasdam, ita inter expletivas collocant, in aliis etiam generibus recensent. Nonnunquam tamen apud auctores, et praesertim poetas, ornatus, sive metri gratia, sua nudatae significatione accipiuntur. Ne solum ab uno genere coniunctioniim in aliti nonnullas parsiculastra semini, sed ex adverbiis itali voces, alias propriam et peculiarem habentes significationem, inter παραπλrieti ιιατικας coniunctiones tradiicunt, ut as, adverbium temporis, et πού locale, seu coniecturale, et νῆτα, asseverandi, et alias nonnullas. Et sie, id quod vocibun quibusdam diversariim partium orationis accidit, ii videlicet tan-ν. 46. quam XPletivae et supervaeaneae aliquando accipiantur, id, ac si unum quoddam geniis esset, in iiiiiii paritum orationis modum redigunt.
Porro particula omnibus modis verbalibus iungitur, ἀuo Imperativo Mepto. optatis namque et Subiun-
64쪽
clivo, ad distinguendam utriusque modi multiplicem significationem, ut mox declarabimus Indicativo vero et L ἰ-nito, nec non et Participiorum vocibus, ad inmutandamnaturaleii vocum illarui significationem iungitur. Cum itaque earum Vocum, quae piativo modo tribiiuntiir, ea linguificatio, a qua modus illo denominatiir, manifesta sit et noniinata aliae aulein significationes nec nominatae, nec adeo manifestae necesse erat, signo liquo ipsas ab optandi sensu et vocum illius modi aequivocatione discerni P atque distingui. Haec igitur articula olentialem moduin, qui nequi- αν δι' a 'o' voce sub optandi modi vocibus dicitur, ab olitandi modo ηρ distinguit Citius rei signit in est, quod, cum litandi modus per se, sine ullo suo signo, sitam ignificationem praese erat ut in illo heognissis v. II 51. II 52. J
Et tibi sexcenties pud auctores. Si hanc articulam addas illitisinodi vocibus, non amplius optativum, sed olenitalem sensiun habebunt ut, si dicas, o rea γένοιο ν πατρος ευτυχέστερος et tityo ἐν θεοὶ nia a εκπέo- σαι et λλά io ειο ν ζ v. Tunc voces εινὶ et γένοιο ei δοιεν, non optandi, sed pote uialis nodi evadent. Patet igitur ex eo, quod optandi sensus articulam hanc respicit, modiui illum, cui nocessario adhaeret, diversum ab illo esse, quamvis voce Conveniat. Porro Potentiniis modi exenipla innumerabilia sunt apud
Nec vero potentiali modi voces tantinii, sed en etiam qu de Per verba debeo, et olo, explicani lir, tun Plotivi
65쪽
modi vocibus aequivoce dicuntur a uius aequivocatione αν particulae adiumento, distingitvritilr. Voluntatis nidem sensus sub optandi voce est apud Aristoph. in luto v. 96 sq.J:
Interrogat enim, an pravos homines vitiare, et ad boavis posthac se uelit conferre Neque enim optul, ut id Praestet, nec dubitat, an possit, sed interrogat, a vetit Eiusmodi est illud eiusdem tu. 699.Jκέρδους κατι κέαν ἐπιδεῆς ῆιπὸς πλέοι.
Accipitur enim ibi πλεοι ais, non pro navigare ponet, vel deberet, sed pro nuvigare vellet, perinde ac si dixisset, roοαιροὶτ α πλεειν. Sic in Vespis v. 508 sq.J:
Equidem Pam hanc cum quocunque alio bono nialem
commutare. Neque enim πευχεται, nec negat, se osse
hanc commutare cum alia vita, sed nolle se ait, et, quod ad electionem et institutum silvi attinet, id minime se sa-etvruin profitetur. Si apud Demosth. προς σεπτίνr vff. IIO. d. eLL p. 490. d. Reia.J: τε δ' ιιεῖς, i, 49. καλευς ποιουντες, καὶ κατα τα κοινα πραξεις καὶ κατα-ν ν ιιoνοιαν καὶ κατα τα αλλα πάντα, ιιεινον ἐκείνων πραττετε του χαριν αν των μετερων υτcsνηθων λιγcoρουντες ἐκεινα διευκοιτε ubi per Vocem διε κοιτε, nequo Optaι, ut sequantur, neque posse negat, salsum enim esset , sed, cur velin alienas sequi consuetudines, interrogat inserens, minime debere mos id δε-cere. Hic sensus optandi modi sensu adversatur. Nam si nunciative proferas hanc ipsam interrogativam Demosth. laetitionem, hoc modo: υκ in του χάριν αν των έιετέρων γηθων λιγωρουντες ἐκεiνα διουκοιτε, tunc optandi modun clarius lipparebit Sensu enim erit, nullam esse causam, cur hos velint. Modun tioque is, qui oportere, vel debere, signiubeat, tametsi aliquando per obliqua Indicativi tempora, et a particulam effertur, hoc tamen fit, cum de re tantum praeterita est sermo, ut apii Isocratem in Archidamo οι δικαίως αν ἐξ απάσος τῆς οἰκου/ιενης περ υρισθζσαν. Ubi notandum est, nisi de re praeterii sermo sit, non Posse hune modum per Indicativiti esserri. Si enim de re Diyitia ' Cooste
66쪽
praesenti, aut ivtur esset sermo, Per optandi vocem diceretur ἐξορισλιεν αν, ut apud Iloni. l. . v. 259.l
i. e. non deberes exibus maledicere. Non enim emipsum aut, se maledi re negat, sed non debere ostendit. Porro amodus, quo oportere significamus, etiam inea particula, per Optativi voces exprimitiir, ut in illo senatio apud Aristoph. in Vespia v. 43I.J:ερδοι τις ῆν ἔκασro εῖδείη τέχνην. quam quisque norit artem, in hac se exerceat. In quo P, s. exemplo deest αν particula, qua verbo Ddo debetur. Qui modus, quamvis sub imperandi modo reduci possit scilicet, quamvis in supra dicto exemplo Oeein ρδοι per ἔρδδεω interpretari possimus, id tamen per enallagen accidit Nee vero modoriun et aliarum paritum enallage partes ipsas confundit, ita ut non sorinaliter altera ab altera distinguailiri Ita volendi modiis a potentiali modo ac debendi se aliter differt tametsi nonnulla occurrunt, quae sub omne hos modos reduci possunt, ut illud Sophoclis in Aiace v. 87 88.4
ubi μνοιιι αν, pro vola manere, et Pro possum, et Prodebe manere, accipi potest magis tamen ad voluntatis inodum accedit, ut apud Aristoph. in quit. v. 36 3 . U.J
ubi λέγοι ι αν manifesto pro βουλοsta λέγειν aecipitur. Alibi debendi sensum habet, vel potentialem ut in quit. v. II 59-6I.J
quod pro potestis, vel debetis currere, aeripi potest. Sie in Ecclesiis. v. 13 sq.I
i. e. licet Ioqui, vel debes. Ne vero in Optativi modi vocibus duntaxat vh δvνητικον et voluntatis ac debendi sensum obtinet, sed in
67쪽
30 ἴν. distilio quoquo modi, et Insnisi, et Partiripiorum
vocibiis Tanta enim est linius particillae vis, ut Indi ripi quoque modi obliqiii temporibiis apposita, cum ipsis praedictos modo reserat. De hirius Particulae constructione cum Indicativi modi vocibus, sciendum, originalia tempora,vid lichi Praesens et Futurum, ne non Praeteritum per fectum, eum direcie et desinite esse, vel sectam esse, vel situram rem aliquam enuntient, et in actu ponant, minime obliqvoruin modorum sensum recipere Posse nec orem quidem signa, quae elum tollunt, et ad potentiam redimiit cuiusmodi est αν partieula, quae celeris omnibus
Indicatis modi vocibus apposita, eas addici conditioniau tacitae aut expressae, ut potentialem, vel voIiuntatis modum reserant, et simpliciter cim deponant, ut ε να-
σον αν, i. e. scriberem, nisi hoc esset; et ἐγεγρασεινην et γοα φ αν, scripsissem nisi. Quae eonditio exprimitur apud Sophoclem in Aiace v. 45.J:καν ἐξ πρα&ν, Ἀαrημέλη θω, et quidem Fecisset, si ex neglexinem. Sic Isocrat. In M. Areopag. H. 5. d. Bekk. . 55. d. II. Steph. ων
ODdε ὼν πραξαν, εἰ φιν πολυ τὴν φυσιν διηνεγκαν. quorum nihi incere potuissent, nisi aliis natura longe
Praestitissent. Sine conditionis quoque subsecutione per αν Particulam, et per didicativi voces, actus tollitur, et potentialis vel debendi vel voluntatis modiis efficitur. Voluntatis modi exempli est apud Isocrat in Paneg. 6. 135. d. eLk.
p. 68 ed. . Steph. οι πολλα ὁ διον κοινὴ τον Ἀσίαν επορθουν, η προ αλλήλους ενεκα μικρῶν ἐκινδυνευον.
tibi ἐπορθουν αν Pr πορθoiεν a dici un est, i. e. pra dari ellent. In illo vero Demosthenis de corona g. 9.ed Be . p. 25 I. extr. d. Reisk.J ore τευ αδικηματωνα φιει νηντο τῶν αυτου, ει τι πεDὶ sto γεγραφεν, particula ιν actum tantummodo tollit, non item ad potentiam reducit, cum de re praeteriti temporis sit sermo. Non enim potuisse, vel voluisse, nec debuisse intim menti
nem facere ossi mat, sed futurum fuisse, ut se ipsum
accusaret, si ae accusare a ressus esset. Ubi vox 4tiin
μνητο non tam linquamperfecto, quam Praeteris imperfecto tribui potest. Ceterum Praeterit quoque perfecto ungi particulam hane udaeus comm. r. ling. p. 49T. ait, tametsi Gaza IInstituti lib. IV. p. 36 . negaverit, asserens contra GaEas praeceptum ex Doerate περ τῆς ντιδόσεως exempluin
68쪽
paralaticum et Aoristum, rem praeteritat et sactam, non rit sactam, sed quae seri posset, v I viii particulae simiscamus hoc nutem est, actum ad oleni iam reducere. Qui modii a stiperiore, in quo conditio subsequitiir, eo distat, quod in illo ut conditio indicat , nihil inesse ponitur, in hoc vero id, quod iam fuit in actu, ad otentiam reducimiis, sine ulla conditione. Exempla huius sunt apud Aristoph. in Iulo v. 983-86.J: sine αργυοίου do me re a riae ἴκοσιν P. 4.
λίθον ἔφεις, ἔλεγεν. Sic Xenoph. I. nro ιν ιι. c. I. g. 5. περι ιἐν υντων ταυτα πραγ3ιατευο/ιένων τοιαυτα λεγεν αυτος de περιο υν νονροψιν υν αν αεὶ διελέγετο. In huiusmodi autem exemplis I particula prae se fert ἐννοιαν odi στο- λογικζν, de ita iiis faculiate, quia περ τῆς δυνζτικῆς salis supra dictiti est, mox nonnulla dicenda sunt, et X- Pendendum, quibusnain verbalium nodorum in hac sua sa-rilitate iungatur si taliten, quod supra dictum est, Parii eidam P cum Futuro Indicativi, non conlimis, quomodo id intelligi debeat, declaraverimus. Disitia i Corale
69쪽
Iu materia quidem necessaria, sive absolute, sive climconditione enuntietur Futuriim Indicativi, una a particulta non colligatur in contingenti vero materia nihil prohibet Fili lirivn Iudicativi modi I particulam admittere δυνοτικως, cuin de natura suturi contingentis sit, nihil definite ponere. Galenus in primo de eam pulsurun εὶ ci τι καὶ παρεῖται κατα ταυτας, gdico ἐκ των προειρηιιενων νευρεθησεται. iacile inveniri poteris. Non enim necessa- p. s. io inventum iri, ne posse inveniri est. Sic Xenoph. V. παιθεἱας. c. a. q. 35. 3σρο ν ιν κουφοτερον συσκευα-G0Mecta καὶ υτελεστερον, τοσουτοῖ τας ἐπιουσας 1με-
mus prandere e coenare. Apud Isocratem autem in Areopag. q. 8. d. eLk. P. 55. extr. d. II. Steph.I
tibi siturin tempus, quia a conditione Pendet, non necessario ponit, sutiiram esse rem, de qua est sermo, ideoquo potentialem sensum recipit. iaon, Porro laetitias οριστολογικν non solum ita, ut pro-σrολογω xime dictum est, convenit oblimiis temporibus Indicativi
' modi, tiando videlicet, quod in actu suit, non ut in actit, sed sit potentiae specie recitatur, ut in exemplis supra citatis, et apii Aristoph. in luto su IIT8-II 8I.J:
et in similibiis veruin etiam, si de re praeteriti temporis, et in actu posita, sit nulla potentiae specie sit sermo, paratalico Iudicativi convenit, it infra declarabitur. In Stibi incitui vero modi Vocibus, familias οριστολογικῆ, conitincta est τι δυνητικῆ, ita tamen, ut is quidem συνζ- p. 56. τικὴ raedicato Verbo eruper adhaereat, vel certe sitireri-inatur: opιστολοχικνὴ itiei adiunctae parti tribilatili , ut, ο τι ν ει ς, quicqvia, Vel quoiacunque meris, h. e. dicere poteris. Interdum enim Vis υνγητικὴ supprimitur, ut apud Isocrat in Plataico sq. T. Beo. p. 303.
ed. . Steph.l: τε ι ἐν γαρ υτοῖς ἐξουσίαν ἔλπισανε σεσθαι ποιεέν , τι αν βουληθωσιν quodcunque Iuissent. Et alibi apii alios auctores. In optativi vero vocibiis non semper utramque facultatem in iniim redigi contingit. Nam si de re praeterita
70쪽
optandi vocibus uiamur, patet, praedicato verbo, quod sinito dici necesso est, saeuitatem δυνησικνὶν quae ad suturam tempus refertur, tribui non posse. nn antem in Particula, a verbo recedat, et ad notae parti adsuerea necesse est, ut apii Demositi in secundo κατὰ Φιλιππου fr. q. 45. d. Behk. p. 22. d. Reish. ἐκολαζον δ' O Orco καὶ τεειωρουντο, οὐ a αἴσθοιντο δωροδοκου-
τας Sic apud ΛΡbibonium hιαρτυρησε δ αυτ se καὶ Θουκυδίδης ὁ ἰιαθnτλῆς, ora DP ν iis βουλος γενοιτο, aριστα ἐκεινος πολλαττεν ἐν ταῖς δίκαις. In quibus
exemplis cum de re praeterii et definita sit sermo, vocis verbale minimo δυνητικως aeeipi possunt quippe eum s evitas ,17τικν , ut paulo ante dictum est, indefinitum sensum siciat, et ad suturum tempus reseratur. Nec vero subdebendi aut voluntatis modum redigi possunt, quae hae ratione potentialem sensui habere non possunt. Unde patet, Particulam a in huiusmodi locutionibus, praedicatis verbia ivngi non posse. Si enim iungeretur, utique unum ex supra dictis modis efficeret. Restat igitur, ut adiuncta p. Li,arti tribuatur in constructionis distribiitione, miniineqtiad χρονικως, sed δοριστολογικως accipiatur, ut os αν, quoscunque, et εἶ ν, cuicunque cuius rei argumentum est, quod, si de re indefinita et sutura loquamur, tum a iicies αν non solum ἀοριστολογικως adiunctis partibus, sed etiam δυνητικως verbis ipsis applicabitur, ut apud Platonem in Sympos. p. 440. d. min. D. 209. d. H.
Steph. ζητε δ' essιαι καὶ ουρος, καλὸν ἐν ρ, αν γέ
ννήσειεν Ubi non solum ἐν αν, sed et γεννησειεν αν, i. e. generare possit. Ne in nominibus duntaxat, et amticuli ho accidit, sed etiam in adverbiis ut ἐν τε περιτο στεφανου g. 3I3. d. eLk. p. 329. d. ei .li ἐν τίσιν - συ νεανίας καὶ π=ηνίκα λαμπρος ad quae respondet γνίκ ειν εἰπειν τι κατα τουτων δεοι. Ubi γνίκ αν ἀοριστολογικως et δεοι ν δυνητικως, qua
tenus ad suturum refertur, dicere possumus quanquam Ru
spicari posset aliquis, Verbum δεοι, eum neque optandi, neque debendi, nec voluntatis, nec Potentialis modi sensitan habeat, neque ad praeteritum tempus referri possit; idcircono in Optativi quidem modi voce scribi debere, sed in Subiunetivi potius, quoniam nec Indicativi vocem, nec se sum habere potest. Nam eiu Indicativus modus direct res nivitiet, et in acii ponat, reliqui obliquo, ita ut nee esse, ve non esse, nee sore, vel non lare, nec fuisse, vel non ex ipsis colligatur optandique vocum qualitates a