장음표시 사용
51쪽
p. 25. Ubi αλ εἰ an pro simplici αλλα, disseretitiali, plane accipitur, Non enim imitative, neque secundum quid, gat, τλῆν Λίcovo ooασιν τὴν - ην εἶναι γ Θεωνος esp i simpliciter asserens diversam esse, ac si diceret, αλλιδία here τερον. Quare λ εἰ αρα, pro simplici αλλα accipiendiu an utroque e supra dictis Iocis, in quibus reeitiis sorte αλr loco εἰ legeretur Nam αλὰ ν etiam pro sinaplici αλλα ponitur, ut apud Aristoph. in Pace v. 475 sq.Jcur υδ γ εἶλκον ουδὲν Ἀργεῖοι παλια ' .
αλ V. 'Aλ xj I. e. nisi et praeterquam , exceptiva sorma lis nota ex αλλα et v, i. o. quam discretiva seu selectiVaparticula constat. Ex usu autem vocis huius duplex nascitur opinio de prima eius arte, nempe, utrum αλλα omiunctio sit, an λλο nomen διαφορικον Cum enim e- currunt nobis huiusmodi locutiones, qualis est illa pust
Platonem II de Repubi fest lib. I. p. 9. d. Bekk. p. 33 ed. . Steph. οὐδἐν ἐθελουσιν ἐπαινεῖν, λr ῆ τον πλουτον, i. e. nihil aliud, quam opes et divitias laudare volunt. Et apud Aristopb iu anis v. 226 sq. .
p. 26. Et in Pluto v. II 2.J, ubi serpus inferro atquemdam, qui eius dominum quaerebat τί ' στιν, υμελτιστε, ad quam interrogationem saetam per nomen τί respondet ille τιγρο αλλ η κακως. In huiusmodi locutionibus videtur non αλλα coniunctio, sed λλο neutriim nomen, collisam ultimum habens, praeponi particula discretivae. Est autem re vera primaria haec, et originalis ratio constitutionis vocis huius, quippe eum ipsa etiam ἄλλα conitinetio ab ἄλλ4 nomine deducatur. Postea vero actum est, ut αλ ian quam unica vox, simpliciter accipiatur, et negativas ProPo'. a iv prositiones adstringat, sic di affrinativas πλλ et oin, Pro
52쪽
ἐγω γαρ πιδακρυσα νυν γνωμην μηνουδέποτέ γε, αλλ' i τῆς φακῆς πεπλησμένος ' .
cto του πλὴν τῆς φακῆς πεπλησμένος. Ipsum autem πλῆν, loco i, postponitur αλλο nomini ut apud eundem ουδεμ αλλο in Avibus v. o sq.J: Π
hystc. lib. I. Tom. IV. p. 366. οὐ γαρ ανθρωπον για- ζει ὁ ἰατρευ 0ν πλλῆν αλ ν κ&τα συμβεβηκος nisi sorte πλὴν pro expositione αλ posita extra seriem tu seriem
ii repserit. Ceterum, prout exceptiva est, et sitnpliciter sub una P. RVoce consideratur, exempIa eius passim occurrunt apud auctores, ut apud Isocratem ad Nicocl. q. 32. d. Be . p. 2I. d. II.
διενεγκοντας τ/ήσασθαι. i. e. bonam existimationem nemo sibi parare potest, nisi cui viritis ceteris antecellit. Aristos. V. Eihicor Iom. V. p. 283.J εὶ ὁ ἐκέρδα'εν, ἐπὶ ουδεμίαν μοχ iρίαν λλ' , ἐά δικίαν sed si Iucratus verit, ad nullum liam pravitatem, quam ad m-
Asthiam rom tiar. Cum auten praecedente notesne λυ , vel eius aliquo casu, nitidominiis sequitur ita. γῆ, Io e ceptiva, tunc vel abundare primam eius partem dicendum est, vel certe non otia nomen, sed λλα coniunetionem esse, ut apud Platonem in pologia p. 24. d. Bekk.
καὶ στρατευεται πἐρ αυτὸ ς. Isocrat in Paneg0 sq. .ed Behh. p. 42. d. II. Steph. αλλ' adverbium prae
53쪽
ri. διυ ιιας ιδέας, ἐχ rt set λαβεῖν quod etiamsino αλλευς adverbio dici potuisset, ni tunc αλλ' η non praeterquam , sed aliter quam significaret Quod ossicium cum ipsum λλα aliquando per se praestet, ut pud Galenum V πεοὶ διαγν σφυγ/t ood γαρ υτοι V
ριστον υ μυ σκληροτητὰ putet, υλ quoque primam 23. Pariem non Ia nomen, sed dia coniunctionem esse; qtiam tamen ab ipso αλλο noinino deduci, et eius naturam referre, ain supra dictuin est Dubitatur tamen, ne non in supra dicio Galeui loco V a pro λλ' a depravate Iegatur, quemadmὀduin etiam pud Aristot. III. Polit. Tom. V. p. 483. 484. hi re ἐν δε διαγέδεειν aes δοετn n
γα ἐν πλ/γγει ἰγνεται. In quibus cum Aristoteles concedat, bellicam virtutem in multitudine inesse posse necesse est, ut His vel exceptive accipiatur, vel certe Ioco eius λ η legatur, quorum utrilinquo habet vim adstringendae Proximae propositionis: πλειους δ' ἔθη χαλεπὴν, quae, quamvis nssirimativa videntur, tamen negativum sensum habet. Atquo ita constat, verum esse, quod silpra dictum est, ἀλr j oees, negativas propositiones coercendi vim habere. Valet enim χαλεπον ἐστιν idem, nod ο ρ 1διον, uno adversatur, se ἐνδέχετ&ι, ita, ut sensus sit, πλείους
54쪽
tionis soranam esse ἀλλα ιν autem, non oggogarum quod-dai ex duabus praediciis particulis, sed ipsamin utranaque seorsui propritu officium Praestare roth quidem, interrogationis repetitionem, ἀλλὰ antem, transitionis notam. Quod claritis patet, tibi ιινὶ, non interrogalioun, sed negativiun habet, ut piid Demosthenem de corona 6 232. ed. Bekk. p. 305 ed.
παρθνεγκα. In quibus patet, ἀλλὰ coniunctionein disiuiiciam esse a stῆ, negativa. Sic in ἀλλὰ μηποτε, ἀλλὰ tua μη-
adversativa, vel transitiva silain ignificationem retinens, ora. praecedit μηποτε dubitativam. Quae particulae non ut gingregatin forinale habendae sunt, sicut neque καὶ ιηποτε, ne lite alia huiusmodi, quae stζποτε dubitandi notan prae cedere possunt, sed ingulae ad diversa reserendae sunt,
etiamsi Budaeiis comment. r. Ling. p. 4 T. ἀλλὰ ιη- ποτε, ut sormale signum describat, et ex ἀλλὰ et ιι πnete conAiare dicat, asserena exempla ex Theophrasto ἀλλὰ χληποτε O τουτο ν το αἰτιον, ἀλλὰ ὁ προειρημένον. quod an potiva interpretatur. Iterum idem ex eodem de causa plant. lib. IV. c. I 4. asser exeinpluin ἀλλ λέγουσιν οἱ πολλοὶ διὰ τέ τι κερασβολον τέρωινον μνεται, HL ποτε αγαν εὐηγε s. In quo exemplo intelligitur αλ1ὰ ιηποτε non esse formalem notam, et Pro an politis accipi, ut docet udaeiis sed φινγποτε per se, signiti esse diibitationis, ἀλλὰ etiam seorsiin locutioni insese vire, Pro quo δε vel alia quaepiam coniunctio poni poterat, V. C. ιήποτε δε ιιληποτε γαρ, ιηποτε τοίνυν, et alias
55쪽
tui μην, Pontiu etiam in principio orationis, ut apud Xenoph. . Hera ii QT. πομνηιι. e. T. q. 2. κω ο Ἀρισcαρνος ἀλλὰ μῆν, ' ' si γ', εἶ Σωκροὶ τες, εν πολλῆ - εἰ i απορια ubi non συλλογιστικco eo modo, quo stipra, sed adversative ponitur cum enim Socrates dixisset γονὴ το θόnone ιεταο ιυονα τοι φιλοις. σcs γαρ αν τι σε σι ζ3ιεις κουφίσαιειεν, Aristarchvs obiicit, disicile esse id, quod Socrates dixerat: σως γαρ ν τέ σε καὶ γιεις κουφίσαιιιεν. Et in terito c. I. f. 5.J, circa principium interrogatus quidam a Socrate, qui evm Praecentor docui
sei respondet: ἐκ του orno 6 ρξατο ιι διoάσκειν εἰς οπερ καὶ τελευτα τα γαρ τακτικὰ φι γε καὶ χλοουδεν ἐδίδαξεν, Ἀλλα ιν ν respondet Socrates, τουτογε πολλοστὸν μέρος ἐστὶ στρατ γέας, inserens non O33e aliquem imperatoriae artis peritum feri, si solum νμsfruendi acies peritiam, nihil praeterea, sit adeptus. Ἀλλα
in aliquando it terruptiun iuvenitur, quartindam aliarum vocum interpositione Plato in Epist. v. 403. d. Behh.
- , adversaliva concurrit tanquam forma: h in vero, ut quolitus. Nam illiid, sormae rationem habet, qua praesente, rea consistit, ira absente, res perit. Sed cum ἀλλα per se, obiectiones constituat sine voeo νῆ Λία, patet, ii Aloenon ago formalo obiectionis membrum, sed italitatem obie etioni tribuere, quod ison e , seu derisoria ostendat intel
h. e. sed scilicet hoc dicturus est. Quae reni se derisio, audaciam arguentis prae se fert. Tunc enim ιρωνευδιιεθα, cum abundare nos probationibus confidimus. Fiunt autem obiectiones et sine ironia, ἀλλὰ partieula ad- Ilibita, ut in ἀλλ' σως et ἀλλα γαρ σως et tunc obiectio fit per modum instantiae. Nam cum αλλα adversutivam vim habeat, indicat, partem aliquam rei otieedi, partem negari, ut dictum est, tibi de αλλὰ itur. Cum vero sive ἀλλα sunt obiectiones, non instantiae, sed sim- p. 33. item obiectione sunt, ut, εἴποι αν τις dicat qui piam. Quae obiectiones modo, seu nigno obiectionis carent.
Porro ἀλλὰ νὴ isse, pro νῆ - ἀλλὰ aeeipi, doeet
Budaeus Commenti ling. r. p. 73.J, eum tamen hoe
inter a disserant, quod in ἀλλὰ νῆ se, vox νὴ in non
56쪽
ώλλο τι. 19 concedentia est, sed aut ironiam significat, an ceris superis vacanea est in νη ι λώα tametsi ipsum etiam obiectionibus deserviat, concessionemque alicuius propositionis vel subintellectae igniscet, ut suo loco dicetur.
Gορεστον Plato in Gorgia p. 7. M. Bekk. . 48I. d. H. Steph.J ε ιιιλ τι ην τοις νθρωποι παθος τοις ιἐν αλλοτι, τοι δε αλλοτι. Invenitur etiam αλλοτι, pro τι αλλο subsequente particula j, de qua insta. Per se autet αλλο τι interrogationis formale signum
est, tu quo praedicta nomina suam primogeniam significationem deponunt, et pro ποτερον, ea, vel eiusmodi inter pro ore rogandi signis accipiuntur. Cuius vocis usus requens et 'ri ' apud Platonem, ex quo ea exeinpla proseram, in quibus aperitus inibi videtur praedicta significatio in propositis vocibus perspici posse. In Theaetelo p. 283. d. Behk. p. 92. d. II. Steph. itaque inducitur Socrates asserens, contingere, ut, quae quis anim percipis, ea quandoque sensu quoque aliquo, nempe isu, vel auditu, e tactu percipist quandoque vero mente aorum teneat, non temsensu. Quam Propositionem antequam inserat, proponit , 34 exempli ii quoddam et interrogat adversarium, conceda ne an neget, quod trorsuit. Exemplum est: γεω εἰ-δεως Θεοδωρον, και εὐε αυτ λιιευνζsιενος Io εστιν, αλλοτι ἐνίοτε ιἐν ρω αὐτὴν, νέου- υ; καὶ πτο- ιαι ποτε αὐτου, ποτε δ' οὐ καὶ κουε η τινα αλληναισθοσιν αισθάνομαι τοτε δ' Ισγησιν ἐν ιλιιίαν πω πεD αυτου, μεμνζιιa δ' Ddἐν νηττον καὶ πιστωνια αὐτὸς εν οιαυτ se Ad hae respondet, qui cum illo disputat, πανυ ἐν ουν. Interrogat enim Socrates, an intur, ut, quem quis novit, interdum quoque psum videat, aut audiat, aut tangat, aut alio sensu quodam percia piat Aterdum vero neque ideat, neque audiat, neque
alio modo sentiat, e fansum memo is ipsum teneat Quae omnia cum concedat, qui cum eo disputat, insertaupra dictam propositionem his verbis contentam, τι εστιμἐν α οἶδε τις αἰσθάνεσθαι. εστι δἐ καὶ ι' αἰσθάνεσθαι. In supra dicto igitur exemplo vox ἄλλοτι consti tuentium nominum significationem prorsus deponit, et aliam formam induit. Neque enim pro quid aliud, neque Pro aliud quid a ipi potest, sed ποτερον es asa ignificare
videtur, ae si legeretur, ρα 'oτε ι ἐν ρω, ἐνίοτε di
57쪽
ου Nam quod iispirari posset aliquis, vocem αλλοτο iuxta sui ἐτυ3ιολογίαν, i. e. iuxta constitventium artium significationem, pro λλοτι noιστως, i. e. alia quimdam, aut interrogative, pro τί λλο, i. e. in I aliud,seeundum τι nominis duplicem significationem accipi posse; id neutro modo locum habet. Nam Οριστον αλλοτι nullo modo quadrat. Quis enim gensus erit illorum verborum latonis: aciens ego Theodomum, et memoria tenens, valisnam is, p. s. aliud quiddam modo ipsum video, modo non ideo I terrogatis etiam acceptum absurduin sensum reddet sciens
ego Theodorum, et memoria tenens, qualis ipse sit, quid aliud modo ideo, modo non ideo At dicet aliquis,
uor mi deesse particulam M legendumque esse αλλοτι n. At nos αλλοτ aggregatum, in errogative ponimus accipi, in ipsoque interrogative accepto τέ particula, duplicem viaignificationem prae se sert. Nam interrogatis accepta, ut praecedit totum aggregatiim, et tunc pro τέ αλλο hcisurpatur, aut Ruo loco Permanens τέ partieula, ορtστως aecipitur, quamvis interrogative totum aggregatum roser tur. Si igitui in ciλλοτι , interrogativo aggregato, τέ cio ριστον faciamus, erit praeuictorum Platonis verborum sensnatalis aciem ego Theodorum, et memoria tenens, qualiariis, His quiddam quam modo psum video, modo non, ut dictum est. Ad quae non congrua esset responsio. πάνυ μἐν ουν, quam Dei adversariun in loco supra dicto, sed υειν ἄλλο, quae debetur vocibus αλλὴ ζ, si in ana significatione, proxime dicto modo, acciperentur: tremadmodum accipiuntur in Sophista frieaetet p. 308 ed. Bekh. p. 209. d. II. Steph. apud eundem in illis verbiae
καὶ ἐαν di τρέα, κὶ τρὶς δυο, γῆ -ταριι τε καὶ δυο
λέγυηιεν, ποτερον ἐν πασι τουτοι το D- ῆ τερον λέγηιενς εαιτ ταυτὸ Mo αδ αλλοτι θ 'ξ Θεαιτ.ουδεν, i. e. numquid aliud quoddam, quam sex ad cruas respondet adversarius, nihil Patet itaque τι minimo αορόωως aeripi posse in αλλοτι aggregato, in proposito
Platonis Ioeo in quo ex responsione, quam Dei adversurius, patet, interrogative totam Ioeutionem proferri debere. Si autem τί interrogative acceptum, praeponatur toli aggrB- p. 36. gato, pro τι Ho j, illativum et assertivu n sensum ropositioni tribuet. Cumque assertiones in disputationibus adversarii assensione iudigeant, assensusque adversarii non silmendus, nec narratione exponendus, sed interrogation
extorquendus sit, patet, ἄλλοτε ν , sp metatum ex αλλο et τι nominibus, et particula P, cuius illativa significatio in
58쪽
nsficinationem conversitur, non posge aecipi in proposito Platonis loco, in quo Socrates non asserit, nec sumit, sed peti ab adversario, concedatne, an neget, ut, qui quenm clam novit, eum sensu fiam quandoque percipiat, etc.
59쪽
κινδυνων ὁ πιστος; p. 38. Quandoque ἐρωτηΠατικως aeceptiun interrogotionis simini aliquod ante se habet, propter quod, quamvis tota clausula interrogative Proseratur, non ideo ipsum λλο interrogationi nignum esse dicituro quippe cum singulae ipsius particulae propriam simineationem retineant. Praecedit antem interdum alteram τι interrogative prolatum, et tune τέ in αλλοτι, πιστον est Ut in Critone p. 69. YYα uor M. Bekk. p. a. d. v. Steph.J - φυδυεν προς ταυτα
λori interrogativa itidem nota, praecedit ut haedone p. 7.
tem quam animae discessum a corpore Nonnunquam an solum praecedit, ut in supra citato loco latonis in Sophista Theaet. p. 308. d. Bekk. p. 204. d. H. Steph.Jr
quantivnvia uterrogative roseratur, non tamen interrogationis signum esse quippe cum emper constituentium partiacularum significationem retineat. At In Armatibus notis, voces, aut ima aut omnes, sitiae unamquamque constituunt, unam propriam significationem deponunt, et aliam quandam indu int, quas non admodum sapit constituentilina naturam, ut proxime dictum est de αλλο τι Armati nota. Dicitur etiam sine interrogatione, cum negati Pra
p. 39. τοδε et tune τέ uomen οριστον est Sive autem τι interrogativum sit, sive ἀοριστον, semper particula j ad nomen αλλο refertur, sive mox deinceps ipsum subsequatur, sive quibusdam interpositis. ut x i, pira Noniumquam loco D ponitur particula αλὰ n, ut apud Platonem IV. de Repub. p. 83. d. eLk. P. 29. d.
πολιν εἰποι τις, διλ ξ εἰς τουτο τ υερος- προπο- λευε τε καὶ στρατευεrcita Videtur autem nomen λλο repeti propter distantiam i particulae ab λλοζέ. Dicitur etiam αλλοτι iis regatum, in princi se interrogationis positum, ut Pud Platonem in pologia p. Io4.
60쪽
Gorgia p. 45. d. eLk. p. 467. d. . Steph. etiain illative accipitur, et post οἶκουν subsequitur Collegit enim ibi Socrates ac iones Omnes, non per se, sed inis grutis suscipi, et, cum x quibusdam sing illaribus hoc induxisset, addit: υκουν καὶ ι πλεοντες o ooro βουλονται , ποιουσιν. et proinde ἄλλοτι υν ουτε καὶ πευὶ πάνι cor: ἐάν τις προττρὶ, ου τουτο βουλεται o Parret, ἀλλ' ἐκεινο υ νεκα πρύττει.' Aa λ a L Aλλως τε καὶ praesertim aggregatui ex λλως, λμ νε quod est aliter, et coniunctionibus τε et καὶ limittitiuum est, et post se habet conditionem, vel causam subsequentem, sive expressam sive tacitam, αλλέος τε καὶ εἰ et αλ-
λως τε καὶ ἐπειδι , ἄλλως τε καὶ ἐαν. Accipitur autem
uiodo pro multo magis, modo pro multo minus. Quando enim negativa praecedit, pro mulio minus accipitur, ui si
dicas: ου ἀδικητεον τινὰ, ἄλλως τε καὶ εἰ φίλος εἴς,
miluus iniuria o tendus est, muli minus si micus. in vero Trinativa praecedit, multo magis sigilificat, ut apud Xenoph. I. που νηti. e. a. q. s. ενο, δειν τορος
πῶντα τροπον κωλυεσθαι praesertim si temerarii sint, i. e. multo magis coercendi sunt, si temerarii sint. Et in II. ἀπομivlu. e. 6. q. 30. καὶ thi roortis ἐγυ εῶν